Psigoanalise
Psigoanalise is ’n stel teorieë en terapeutiese tegnieke[1] wat verband hou met die bestudering van die onbewuste[2] en saam ’n behandelingsmetode vir geestesteurings vorm. Die dissipline is in die vroeë 1890's gevestig deur die Oostenrykse neoroloog Sigmund Freud en stam gedeeltelik uit die kliniese werk van Josef Breuer en ander.
Opsomming
[wysig | wysig bron]Freud het die woord "psigoanalise" in 1896 die eerste keer (in Frans) gebruik. Die Traumdeutung (Die Ontleding van Drome), wat Freud as sy "belangrikste werk" beskou het, het in November 1899 verskyn.[3] Psigoanalise het later in verskillende rigtings uitgebrei, maar Freud het die term uitsluitlik vir sy eie denkrigting gebruik.[4] Die basiese beginsels daarvan sluit in:
- ’n Mens se ontwikkeling word bepaal deur dikwels vergete gebeure in sy vroeë kinderjare, eerder as net deur oorgeërfde eienskappe.
- Die menslike gedrag en bewussyn word grootliks bepaal deur irrasionele dryfkragte wat in die onbewuste geanker is.
- Pogings om bewus te word van daardie dryfkragte veroorsaak weerstand in die vorm van verdedigingsmeganismes, veral onderdrukking.
- Botsings tussen bewuste en onbewuste materiaal kan geestelike steurings veroorsaak, soos neurose, angs en depressie.
- Onbewuste materiaal word aangetref in drome en onopsetlike dade, soos mannerismes en versprekings.
- Bevryding van die uitwerking van die onbewuste word verkry deur hierdie materiaal na die bewussyn oor te dra deur middel van terapie.
- Die "belangrikste deel van die psigoanalitiese proses" is verplasing, waardeur pasiënte weer die konflikte van hul kinderjare beleef deur gevoelens van liefde, afhanklikheid en woede op die analis te projekteer.[5][6]
Tydens psigoanalitiese sessies kan die pasiënt op ’n bank lê, met die analis wat net agter hom buite sig sit. Die pasiënt gee uitdrukking aan sy gedagtes, insluitende vrye assosiasies, fantasieë en drome, waaruit die analis die onbewuste konflikte aflei wat tot die pasiënt se simptome en probleme lei. Deur die ontleding van hierdie konflikte[7] kan die analis die pasiënt se patologiese verdedigingsmeganismes konfronteer sodat die pasiënt insig kan kry.
Psigoanalise is ’n omstrede dissipline en die geldigheid daarvan as ’n wetenskap word betwis. Dit bly egter ’n belangrike invloed in sielkunde, veral in sommige kringe.[8][9]
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Merton M. Gill, "Psychoanalysis, Part 1: Proposals for the Future", American Mental Health Foundation, geargiveer op 10 Junie 2009
- ↑ Jane Milton, Caroline Polmear, Julia Fabricius. A Short Introduction to Psychoanalysis. SAGE, 2011, 27.
- ↑ Gay, Peter. Freud: A Life for Our Time. New York: W.W. Norton, 1988, 3-4, 103.
- ↑ Mitchell, Juliet. Psychoanalysis and Feminism: A Radical Reassessment of Freudian Psychoanalysis. Penguin Books, 2000, 341.
- ↑ Fromm, Erich. The Revision of Psychoanalysis, New York: Open Road, 1992, 12–13.
- ↑ Chessick, Richard D. The Future of Psychoanalysis, New York: State University of New York Press, 2007, 125.
- ↑ Alberto Stefana: History of Countertransference. From Freud to the British Object Relations School, Routledge red., 2017, ISBN 978-1138214613
- ↑ Sadock, Benjamin J. en Sadock, Virginia A. Kaplan and Sadock's Synopsis of Psychiatry. 10de uitg., Lippincott Williams & Wilkins, 2007, 190.
- ↑ Robert Michels. "Psychoanalysis and Psychiatry: A Changing Relationship", American Mental Health Foundation, geargiveer op 6 Junie 2009.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
