Wanneer heb jij voor het laatst gehuild? Bij mij was het nog gisteren, stilletjes, tijdens de film Les Dames Blanches in de cinema in Gent. Ik heb ook veel gelachen, iets luider deze keer. Waarom stil huilen om iets dat zo raakt?
⚡ Het was dit harde besef: het systeem haalt vaak onbewust de schoonheid en vanzelfsprekendheid uit de zorg.
De film volgt Simeon, een jonge Dominicaanse man, tijdens zijn eerste stage als zorgkundige in woonzorgcentrum de Liberteyt. Zijn zuiderse kijk op ouderenzorg en zijn buikgevoel, schuurt met regels, richtlijnen en verwachtingen van het systeem, maar maakt bij de bewoners veel los. Gesterkt door gedachten en gesprekken met zijn overleden grootmoeder, stelt Simeon zich vragen bij hoe we zorgen, en waarom we soms lijken te vergeten wat écht belangrijk is.
❓ Waarom vertrouwen we in de zorg zo vaak op regels en handleidingen, terwijl de schoonheid van zorg precies ligt in authenticiteit, in écht zien en verbinden?
❓ Waarom moet alles voorzichtiger, veiliger, risicoloos, vooral als we ouder worden? Wat hebben we te verliezen?
❓ Waarom wordt zorg steeds afstandelijker, terwijl de kracht net ligt in nabijheid en menselijkheid?
Simeon toont de essentie van zorg: zichzelf zijn, mensen écht zien en hen in hun waarde laten. Hij kiest voor de zorg omdat het een sterk beroep is – mij moet hij niet overtuigen. Maar hoe moeilijk is het om die kracht te behouden in een systeem dat liever controleert dan vertrouwt? In een tijd waarin tijd zelf lijkt te verdwijnen, opgeslokt door regels, efficiëntie en personeelstekorten.
Deze film is een oproep aan iedereen: beleidsmakers, Departement Zorg, Zorginspectie, journalisten, mediamakers en docenten: Willen we echt een zorgsysteem dat afstand creëert, of durven we kiezen voor een zorg waarin het ❤️ spreekt?
Laten we geen vrijblijvende toeschouwer meer zijn. 🔥
Candice De Windt: Deze film hoort thuis in zorgopleidingen, in de klaslokalen van docenten en studenten. Om te blijven vertrouwen in de schoonheid die al in onze zorg zit en dat vast te houden.
Dankjewel woonzorgcentrum de Liberteyt, Lies Devogelaere, Pascale Hulpiau en Stad Gent voor de moed om de deuren te openen, deze eerlijke film mogelijk te maken én te tonen.
Koning Boudewijnstichting en Saïda Sakali om deze film ook een stem te geven en Veerle Baert om activistisch te zijn.
Camille Ghekiere voor deze film die kwetsbaarheid omarmt, zonder kwetsbaar te maken.
#zorgenvoorelkaar
#lokaalgebeurthet
#ZorgLokaal