20.11.2010   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 317/24

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου,

—

να ακυρώσει την απόφαση του ΕΟΠ με την οποία απορρίφθηκε η προσφορά της αναιρεσείουσας και αποφασίστηκε η σύναψη της σύμβασης με τον επιλεγέντα ανάδοχο,

—

να καταδικάσει τον ΕΟΠ στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η αναιρεσείουσα αφενός για την υπόθεση Τ-331/06 και αφετέρου για την παρούσα αναιρετική διαδικασία, έστω και αν η αίτηση αναίρεσης απορριφθεί.

1)

Η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε νομικό σφάλμα, διότι ερμήνευσε εσφαλμένα ή δεν εφάρμοσε το άρθρο 97 του δημοσιονομικού κανονισμού (1) και το άρθρο 138 των εκτελεστικών κανόνων, αφού η ανακοίνωση των δευτερευόντων κριτηρίων πριν από την υποβολή των προσφορών είναι ουσιώδους σημασίας, προκειμένου οι διαγωνιζόμενοι να υποβάλουν την καλύτερη προσφορά. Κακώς το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε ως εκπρόθεσμο το επιχείρημα της αναιρεσείουσας σχετικά με την ανάμιξη των κριτηρίων επιλογής και των κριτηρίων κατακύρωσης της σύμβασης. Η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι, ακόμη και αν η προσέγγιση του Γενικού Δικαστηρίου θεωρηθεί ορθή, το Γενικό Δικαστήριο παρερμήνευσε το περιεχόμενο των προδιαγραφών του διαγωνισμού, όταν εξέτασε κατά πόσον η χρήση των ατομικών βιογραφικών σημειωμάτων κατά τη φάση της κατακύρωσης αντέβαινε στις προδιαγραφές του διαγωνισμού.

2)

Η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται επίσης ότι δεν μπορεί να της καταλογιστεί το γεγονός ότι η έκθεση αξιολόγησης συντάσσεται κατά τρόπο που να μην προκύπτει το πώς η επιτροπή αξιολόγησης κατέληξε στα συμπεράσματά της. Αν ο ΕΟΠ δεν πολλαπλασίασε τα δευτερεύοντα κριτήρια με μεγαλύτερο συντελεστή, αυτό έπρεπε να έχει οδηγήσει άμεσα στην ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασής του λόγω ανεπαρκών αιτιολογιών, αφού το γεγονός ότι «δεν είναι σαφές» τι είδους κριτήρια χρησιμοποιήθηκαν αποτελεί μέρος της υποχρέωσης αιτιολόγησης.

3)

Όσον αφορά την περιβαλλοντική πολιτική, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι είναι εσφαλμένη η διαπίστωση του Γενικού Δικαστηρίου ότι η κατάθεση και μόνο ενός πιστοποιητικού, που αποτελεί απλώς έναν από τους τρόπους απόδειξης, ανταποκρίνεται σε ένα τόσο γενικά διατυπωμένο κριτήριο επιλογής του αναδόχου. Το γεγονός ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη το γεγονός ότι η περιβαλλοντική πολιτική επιτρέπεται να εξετάζεται μόνο κατά τη φάση της επιλογής συνιστά επίσης σφάλμα του Γενικού Δικαστηρίου.

4)

Κακώς το Γενικό Δικαστήριο δεν δέχτηκε ότι ο ΕΟΠ παρέβη το άρθρο 100, παράγραφος 2, του δημοσιονομικού κανονισμού και το άρθρο 149, παράγραφος 2, των εκτελεστικών κανόνων, όταν δεν επέτρεψε σε όσους από τους υποβαλόντες προσφορά το είχαν ζητήσει να λάβουν γνώση ολόκληρης της έκθεσης αξιολόγησης, προκειμένου να είναι σε θέση να εκτιμήσουν τους λόγους απόρριψης των προσφορών τους.

5)

Επιπλέον, η συλλογιστική του Γενικού Δικαστηρίου όχι μόνο είναι εσφαλμένη και αντίθετη προς τη γενική και προϋφιστάμενη υποχρέωση αιτιολόγησης, αλλά και αντιβαίνει στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, η οποία προσδίδει στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ ίδια νομική ισχύ με τις διατάξεις των Συνθηκών, και ιδίως στο άρθρο 41 της Συνθήκης αυτής.

6)

Τέλος, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση όχι μόνο δεν αιτιολόγησε επαρκώς την απόρριψη των διαφόρων αιτιάσεων σχετικά με πρόδηλα σφάλματα εκτίμησης, αλλά ούτε καν τις εξέτασε καθεμία χωριστά.