1.8.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 279/12

1)

Με βάση τις οδηγίες 2009/101/ΕΚ (1) και 2012/30/ΕΕ (2) και τη μεταφορά τους στο εθνικό δίκαιο με τα άρθρα 236, 237, 238, 241 και 367, μεταξύ άλλων, του Ley de Sociedades de Capital [LSC], ο δανειστής της εμπορικής εταιρείας ο οποίος διεκδικεί τις απαιτήσεις του από εργασιακή σχέση ενώπιον των αρμοδίων ισπανικών δικαστηρίων, ήτοι των δικαστηρίων εργατικών και κοινωνικοασφαλιστικών διαφορών, έχει δικαίωμα να ασκήσει ταυτοχρόνως ενώπιον του ίδιου δικαστηρίου ευθεία αγωγή κατά της εταιρείας για τη διαπίστωση της οφειλής από εργασιακή σχέση και, σωρευτικώς, αγωγή κατά του φυσικού προσώπου, ήτοι του διαχειριστή της εταιρείας, ως εις ολόκληρον υπεύθυνου για τις οφειλές της εταιρείας, η οποία ερείδεται στην αθέτηση των εμπορικής φύσεως υποχρεώσεων που προβλέπονται στις εν λόγω οδηγίες και έχουν μεταφερθεί στο εσωτερικό δίκαιο με τον ισπανικό LSC;

2)

Αντιβαίνει η νομολογία του Sala de lo Social del Tribunal Supremo, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στις αποφάσεις του της 28-2-97 (υπόθ. 1997\4220), της 28-10-97 (υπόθ. 1997\7680), της 31-12-97 (υπόθ. 1997\9644), της 13-4-98 (υπόθ. 1998\4577), της 17-1-00 (υπόθ. 2000\918), της 9-6-00 (υπόθ. 2000\5109), της 8-5-02 και της 20-12-12 (η οποία παρατίθεται συνοπτικά στην παρούσα διάταξη στη δεύτερη παράγραφο του τμήματος που αφορά την εφαρμοστέα εθνική νομολογία), στα άρθρα 2, 6, 7 και 8 της οδηγίας 2009/101/ΕΚ και στα άρθρα 19 και 36 της οδηγίας 2012/30/ΕΕ, κατά το μέτρο που κρίνει ότι τα ισπανικά δικαστήρια εργατικών και κοινωνικοασφαλιστικών διαφορών δεν μπορούν να εφαρμόσουν ευθέως, όσον αφορά τις απαιτήσεις από εργασιακή σχέση, τις προβλεπόμενες από τις εν λόγω οδηγίες και μεταφερθείσες στο εσωτερικό δίκαιο με τα άρθρα 236, 237, 238, 241, 367 κ.λπ. του LSC εγγυήσεις υπέρ των πιστωτών των εμπορικών εταιρειών, όταν τα φυσικά πρόσωπα που συνιστούν τα ύπατα όργανα της εταιρείας δεν τηρούν τις τυπικές απαιτήσεις δημοσιότητας ουσιωδών καταστατικών πράξεων της εταιρείας, όπως οι πράξεις αυτές ορίζονται στις οδηγίες 2009/101 και 2012/30 και όπως έχουν μεταφερθεί στο εσωτερικό δίκαιο με τον ισπανικό LSC;

3)

Αντιβαίνει η νομολογία του Sala de lo Social del Tribunal Supremo, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στις αποφάσεις του της 28-2-97 (υπόθ. 1997\4220), της 28-10-97 (υπόθ. 1997\7680), της 31-12-97 (υπόθ. 1997\9644), της 13-4-98 (υπόθ. 1998\4577), της 17-1-00 (υπόθ. 2000\918), της 9-6-00 (υπόθ. 2000\5109), της 8-5-02 και της 20-12-12 (παρατιθέμενη συνοπτικά στην παρούσα διάταξη στη δεύτερη παράγραφο του τμήματος που αφορά την εφαρμοστέα εθνική νομολογία), στα άρθρα 20 και 21, σε συνδυασμό με το άρθρο 51, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά το μέτρο που υποχρεώνει τον δανειστή απαιτήσεως από εργασιακή σχέση, ήτοι τον μισθωτό εργαζόμενο, να κινήσει δύο ένδικες διαδικασίες —καταρχάς ενώπιον των δικαστηρίων εργατικών και κοινωνικοασφαλιστικών διαφορών για την αναγνώριση της απαιτήσεως από εργασιακή σχέση έναντι της εταιρείας και στη συνέχεια ενώπιον των πολιτικών/εμπορικών δικαστηρίων για την κήρυξη της εις ολόκληρον ευθύνης του διαχειριστή της εταιρείας ή άλλων φυσικών προσώπων— όταν τούτο δεν απαιτείται για κανένα άλλο είδος δανειστή, ανεξαρτήτως της φύσεως της απαιτήσεώς του, ούτε στην οδηγία 2009/101/ΕΚ ούτε στην οδηγία 2012/30/ΕΕ ούτε στις εσωτερικές νομοθετικές διατάξεις (LSC) με τις οποίες μεταφέρονται στο εθνικό δίκαιο οι εν λόγω κοινοτικοί κανόνες;