2.8.2008   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 197/12

—

να αναγνωρίσει ότι το Βασίλειο της Ισπανίας, αρνούμενο να αποδώσει στους δικαιούχους του εθνικού συστήματος υγείας της Ισπανίας τα ιατρικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν σε άλλο κράτος μέλος στις περιπτώσεις νοσοκομειακής περίθαλψης που τους παρασχέθηκε σύμφωνα με το άρθρο 22, παράγραφος 1, στοιχείο α', σημείο i, του κανονισμού (ΕΟΚ) 1408/71 (1), της 14ης Ιουνίου 1971, περί εφαρμογής των συστημάτων κοινωνικής ασφαλίσεως στους μισθωτούς, στους μη μισθωτούς και στα μέλη των οικογενειών τους που διακινούνται εντός της Κοινότητας (στο εξής: κανονισμός 1408/71), στο μέτρο που το επίπεδο κάλυψης των εξόδων που ισχύει στο κράτος μέλος όπου παρέχεται η εν λόγω περίθαλψη είναι χαμηλότερο από το προβλεπόμενο στην ισπανική νομοθεσία, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 49 ΕΚ

—

να καταδικάσει το Βασίλειο της Ισπανίας στα δικαστικά έξοδα.

1.

Η ισπανική νομοθεσία περί κοινωνικής ασφαλίσεως ορίζει ότι οι υπηρεσίες νοσοκομειακής περίθαλψης που καλύπτονται από το εθνικό σύστημα υγείας πρέπει να παρέχονται από το ίδιο το σύστημα, εκτός από εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις «επείγουσας, άμεσης και ζωτικού χαρακτήρα υγειονομικής περίθαλψης». Κατά συνέπεια, όταν ένας ασφαλισμένος του ισπανικού εθνικού συστήματος υγείας μετακινείται προσωρινά σε άλλο κράτος μέλος και, κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του, του παρέχονται υπηρεσίες νοσοκομειακής περίθαλψης που είναι αναγκαίες από ιατρικής απόψεως, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο άρθρο 22, παράγραφος 1, στοιχείο α', σημείο i, του κανονισμού 1408/71, τα έξοδα στα οποία υποβάλλεται αποδίδονται από τις ισπανικές αρχές.

2.

Όταν το επίπεδο κάλυψης των εξόδων νοσηλείας το οποίο ισχύει σύμφωνα με τη νομοθεσία άλλου κράτους μέλους είναι λιγότερο ευνοϊκό από το προβλεπόμενο στην ισπανική νομοθεσία, η άρνηση των ισπανικών αρχών να αποδώσουν τη διαφορά μπορεί να αποθαρρύνει τους ασφαλισμένους του ισπανικού εθνικού συστήματος υγείας από το να μεταβούν στο εν λόγω κράτος μέλος προκειμένου να τύχουν μη ιατρικών υπηρεσιών (για παράδειγμα εκπαιδευτικών ή τουριστικών υπηρεσιών) ή, στις περιπτώσεις ασφαλισμένων που ήδη έχουν μεταβεί στο κράτος αυτό, μπορεί να τους παροτρύνει να επισπεύσουν την επιστροφή τους προκειμένου να τους χορηγηθεί δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη στην Ισπανία. Επομένως, η επίδικη ισπανική ρύθμιση μπορεί να περιορίσει τόσο την παροχή διαφορετικών από τις ιατρικές υπηρεσιών, που αποτελούν αρχικά το κίνητρο για την προσωρινή μετακίνηση ενός ασφαλισμένου σε άλλο κράτος μέλος, όσο και τη συνακόλουθη παροχή ιατρικών υπηρεσιών στο κράτος μέλος αυτό, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 22, παράγραφος 1, στοιχείο α', σημείο i, του κανονισμού 1408/71.

3.

Οι προαναφερθέντες περιορισμοί της ελεύθερης παροχής των υπηρεσιών δεν δικαιολογούνται από τη Συνθήκη ΕΚ. Ειδικότερα, οι ισπανικές αρχές δεν απέδειξαν ότι οι εν λόγω περιορισμοί είναι αναγκαίοι προκειμένου να αποτραπεί η πρόκληση σοβαρής ζημίας στην οικονομική ισορροπία του ισπανικού εθνικού συστήματος υγείας. Κατά συνέπεια, συνάγεται ότι η επίδικη ρύθμιση είναι αντίθετη προς το άρθρο 49 ΕΚ.