28.8.2017   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 283/14

1)

Πρέπει οι συνδυασμένες διατάξεις το άρθρου 263, πρώτο, δεύτερο και πέμπτο εδάφιο, ΣΛΕΕ και του άρθρου 256, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι ο δικαστής της Ένωσης ή ο εθνικός δικαστής είναι αρμόδιος να εκδικάσει προσφυγή ασκηθείσα κατά πράξεων κινήσεως διαδικασίας, προπαρασκευαστικών και μη δεσμευτικής προτάσεως που εξέδωσε η εθνική αρμόδια αρχή (όπως περιγράφονται στη σκέψη 1 της παρούσας διατάξεως) στο πλαίσιο της διαδικασίας που διέπεται από τα άρθρα 22 και 23 της οδηγίας 2013/36/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013 (1), από το άρθρο 1, παράγραφος 5, το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, και το άρθρο 15 του κανονισμού 1024/2013 του Συμβουλίου, της 15ης Οκτωβρίου 2013 (2), από τα άρθρα 85 έως 87 του κανονισμού 468/2014 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της 16ης Απριλίου 2014 (3) και από τα άρθρα 19, 22 και 25 του Testo unico bancario (Ενιαίου κειμένου των νομοθετικών διατάξεων στον τραπεζικό και πιστωτικό τομέα);

2)

Ακριβέστερα, δύναται ο δικαστής της Ένωσης να έχει αρμοδιότητα όταν οι πράξεις αυτές δεν έχει προσβληθεί με τακτική αίτηση ακυρώσεως, αλλά αποτελούν το αντικείμενο αιτήματος ακυρότητας λόγω παραβιάσεως ή καταστρατηγήσεως του δεδικασμένου που δημιουργήθηκε από την απόφαση 882/2016 του Consiglio di Stato της 3ης Μαρτίου 2016, αιτήματος που υποβλήθηκε στο πλαίσιο προσφυγής εκτελέσεως ασκηθείσας σύμφωνα με τα άρθρα 112 επ. του ιταλικού κώδικα διοικητικής δικονομίας, δηλαδή στο πλαίσιο μιας ιδιόμορφης εθνικής διοικητικής δίκης όπου η απόφανση επί του αιτήματος αυτού προϋποθέτει την ερμηνεία και τον προσδιορισμό, σύμφωνα με τους κανόνες του εθνικού δικαίου, των αντικειμενικών ορίων του δεδικασμένου που δημιούργησε η εν λόγω απόφαση;