|
3.7.2010 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 179/6 |
Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 20ής Μαΐου 2010 [αίτηση του Oberlandesgericht Oldenburg (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Arnold und Johann Harms als Gesellschaft bürgerlichen Rechts κατά Freerk Heidinga
(Υπόθεση C-434/08) (1)
(Κοινή γεωργική πολιτική - Ολοκληρωμένο σύστημα διαχειρίσεως και ελέγχου ορισμένων καθεστώτων ενισχύσεων - Κανονισμός (ΕΚ) 1782/2003 - Καθεστώς ενιαίας ενισχύσεως - Μεταβίβαση δικαιωμάτων ενισχύσεως - Οριστική μεταβίβαση)
(2010/C 179/09)
Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική
Αιτούν δικαστήριο
Oberlandesgericht Oldenburg
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Arnold und Johann Harms als Gesellschaft bürgerlichen Rechts
κατά
Freerk Heidinga
Αντικείμενο
Αίτηση εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως — Oberlandesgericht Oldenburg — Ερμηνεία του άρθρου 46, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 1782/2003 του Συμβουλίου, της 29ης Σεπτεμβρίου 2003, για τη θέσπιση κοινών κανόνων για τα καθεστώτα άμεσης στηρίξεως στα πλαίσια της κοινής γεωργικής πολιτικής και για τη θέσπιση ορισμένων καθεστώτων στηρίξεως για τους γεωργούς και για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΟΚ) 2019/93, (ΕΚ) 1452/2001, (ΕΚ) 1453/2001, (ΕΚ) 1454/2001, (ΕΚ) 1868/94, (ΕΚ) 1251/1999, (ΕΚ) 1254/1999, (ΕΚ) 1673/2000, (ΕΟΚ) 2358/71 και (ΕΚ) 2529/2001 (ΕΕ L 270, σ. 1) — Συμβατική ρήτρα που έχει περιληφθεί σε συμφωνία έχουσα ως αντικείμενο τη φαινομενική πραγματοποίηση πλήρους και οριστικής μεταβιβάσεως των δικαιωμάτων ενισχύσεως, σύμφωνα με την οποία ο εκδοχέας, ως τυπικός δικαιούχος των δικαιωμάτων ενισχύσεως, οφείλει να ενεργοποιήσει τα εν λόγω δικαιώματα καλλιεργώντας τις αντίστοιχες εκτάσεις, αλλά υποχρεούται να καταβάλει στον εκχωρητή μέρος των χορηγούμενων ενισχύσεων
Διατακτικό
Ο κανονισμός (ΕΚ) 1782/2003 του Συμβουλίου, της 29ης Σεπτεμβρίου 2003, για τη θέσπιση κοινών κανόνων για τα καθεστώτα άμεσης στηρίξεως στα πλαίσια της κοινής γεωργικής πολιτικής και για τη θέσπιση ορισμένων καθεστώτων στηρίξεως για τους γεωργούς και για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΟΚ) 2019/93, (ΕΚ) 1452/2001, (ΕΚ) 1453/2001, (ΕΚ) 1454/2001, (ΕΚ) 1868/94, (ΕΚ) 1251/1999, (ΕΚ) 1254/1999, (ΕΚ) 1673/2000, (ΕΟΚ) 2358/71 και (ΕΚ) 2529/2001, έχει την έννοια ότι δεν απαγορεύει συμφωνία, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, με αντικείμενο την οριστική μεταβίβαση δικαιωμάτων ενισχύσεως, δυνάμει της οποίας ο αποκτών, με την ιδιότητα του δικαιούχου των δικαιωμάτων ενισχύσεως, υποχρεούται να ενεργοποιήσει τα εν λόγω δικαιώματα και να καταβάλει στον μεταβιβάζοντα, χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό, το σύνολο ή μέρος των ποσών που θα εισπράξει ως τυπικός δικαιούχος της ενισχύσεως, υπό την προϋπόθεση ότι σκοπός της συμφωνίας αυτής δεν είναι να επιτραπεί στον μεταβιβάζοντα η διατήρηση μέρους των δικαιωμάτων ενισχύσεως που μεταβίβασε τυπικώς, αλλά να καθορισθεί, βάσει της αξίας του συγκεκριμένου μέρους, το συμφωνηθέν τίμημα για τη μεταβίβαση του συνόλου των δικαιωμάτων ενισχύσεως.