1)

Οι διατάξεις του παραρτήματος A του κανονισμού (ΕΕ) 549/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 21ης Μαΐου 2013, για το ευρωπαϊκό σύστημα εθνικών και περιφερειακών λογαριασμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν την έννοια ότι, προκειμένου να διαπιστωθεί αν χωριστή θεσμική μονάδα, η οποία έχει τεθεί υπό τον έλεγχο φορέα της γενικής κυβέρνησης, υπάγεται στον τομέα της γενικής κυβέρνησης, κατά την έννοια του αναθεωρημένου ευρωπαϊκού συστήματος εθνικών λογαριασμών που θεσπίσθηκε με τον εν λόγω κανονισμό, εφόσον φέρει τα χαρακτηριστικά θυγατρικού χρηματοοικονομικού οργανισμού, είναι αναγκαίο να εξεταστεί το κριτήριο της έκθεσής της σε οικονομικό κίνδυνο κατά την άσκηση της δραστηριότητάς της.

2)

Θεσμική μονάδα, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, της οποίας ο βαθμός ανεξαρτησίας έναντι φορέα της γενικής κυβέρνησης περιορίζεται από την εθνική νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία η εν λόγω θεσμική μονάδα δεν ασκεί πλήρη διαχειριστικό έλεγχο επί των στοιχείων του ενεργητικού και επί των υποχρεώσεών της, στο μέτρο που ο φορέας της γενικής κυβέρνησης, αφενός, ασκεί έλεγχο επί των στοιχείων του ενεργητικού της θεσμικής μονάδας και, αφετέρου, αναλαμβάνει μέρος του συνδεόμενου με τις υποχρεώσεις της κινδύνου, μπορεί να χαρακτηριστεί «θυγατρικός χρηματοοικονομικός οργανισμός», κατά την έννοια του παραρτήματος Α, σημεία 2.21 έως 2.23, του κανονισμού 549/2013, εφόσον τα προβλεπόμενα από την εν λόγω εθνική νομοθεσία μέτρα ελέγχου μπορούν να ερμηνευθούν από τον εθνικό δικαστή υπό την έννοια ότι έχουν ως αποτέλεσμα ότι η οικεία θεσμική μονάδα δεν μπορεί να ενεργεί ανεξάρτητα από τον εν λόγω φορέα της γενικής κυβέρνησης, καθόσον ο φορέας αυτός επιβάλλει τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες η θεσμική μονάδα οφείλει να ενεργεί, χωρίς αυτή να έχει τη δυνατότητα να τις τροποποιεί ουσιωδώς με δική της πρωτοβουλία.