1)

Κατά την ερμηνεία του όρου «ιδιώτης πελάτης» του άρθρου 4, [παράγραφος] 1, σημείο 12, της οδηγίας 2004/39/[ΕΚ] (1), δύναται ή οφείλει το εθνικό δικαστήριο να χρησιμοποιήσει τα ίδια ερμηνευτικά κριτήρια με εκείνα που χρησιμοποιούνται ως προς την έννοια του καταναλωτή που περιέχεται στο άρθρο 2, στοιχείο β', της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ (2);

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί ο «ιδιώτης πελάτης» κατά την έννοια της οδηγίας 2004/[39/EK] να επικαλεσθεί την ιδιότητα του καταναλωτή σε διαφορά όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη[;] και

3)

Ειδικότερα, συνιστούν αποφασιστικά κριτήρια για τον χαρακτηρισμό του «ιδιώτη πελάτη» ως καταναλωτή κατά την έννοια της οδηγίας 2004/[39/EK], αφενός, το γεγονός ότι «ιδιώτης πελάτης» κατά την έννοια της οδηγίας 2004/[39/EK] προβαίνει σε μεγάλο αριθμό συναλλαγών κατόπιν διαπραγμάτευσης σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και, αφετέρου, το γεγονός ότι επενδύει σημαντικά χρηματικά ποσά σε χρηματοπιστωτικά μέσα όπως εκείνα που προσδιορίζονται στο άρθρο 4, [παράγραφος 1], σημείο 17, της οδηγίας 2004/39/[ΕΚ];

4)

Προκειμένου το εθνικό δικαστήριο να κηρύξει εαυτό αρμόδιο, κατά το μέτρο που υποχρεούται να κρίνει εάν εφαρμόζεται, κατά περίπτωση, το άρθρο 17, [παράγραφος] 1, στοιχείο γ', ή το άρθρο 7, σημείο 2, του κανονισμού (ΕΚ) 1215/2012 (3), δύναται ή οφείλει να λάβει υπόψη την ουσιαστική νομική βάση που επικαλείται ο ενάγων –ήτοι την αποκλειστικά εξωσυμβατική ευθύνη– προς αμφισβήτηση ρητρών ως καταχρηστικών κατά την έννοια της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ, οπότε το εφαρμοστέο ουσιαστικό δίκαιο θα καθοριζόταν σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΚ) 864/2007 (Ρώμη ΙΙ) (4), ή μήπως, αντιθέτως, ο ενδεχόμενος χαρακτηρισμός του ενάγοντος ως καταναλωτή καθιστά άνευ σημασίας την ουσιαστική νομική βάση της αγωγής του;