—

να κρίνει την παρούσα προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη,

—

να ακυρώσει τις αποφάσεις με τις οποίες η ΕΤΕπ αρνήθηκε να καταβάλει στον DF και στον DG την αποζημίωση εγκατάστασης κατά την επιστροφή τους από τα εξωτερικά γραφεία (αποφάσεις που εκδόθηκαν στις 6 Μαρτίου 2018 και 28 Φεβρουαρίου 2019 αντιστοίχως)·

—

στο μέτρο που απαιτείται, να ακυρώσει τις αποφάσεις της 19ης Μαρτίου 2019 (για τον DF) και της 27ης Μαρτίου 2019 (για τον DG) με τις οποίες η ΕΤΕπ έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος να κινηθεί η διαδικασία συμβιβασμού, με την αιτιολογία ότι οι αντιρρήσεις τους είναι προδήλως αβάσιμες («manifestly unfounded») ·

—

στο μέτρο που απαιτείται, να ακυρώσει τις αποφάσεις της 14ης Ιουνίου 2019 οι οποίες επικυρώνουν την άρνηση καταβολής της αποζημίωσης εγκατάστασης·

—

να καταδικάσει την καθής να καταβάλει σε καθέναν από τους προσφεύγοντες την αποζημίωση εγκατάστασης, πλέον τόκων υπερημερίας υπολογιζόμενων βάσει του επιτοκίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προσαυξημένου κατά δύο μονάδες, μέχρι πλήρους εξοφλήσεως·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), ερμηνεύοντας τα άρθρα 5 και 17 του παραρτήματος VII του κανονισμού του προσωπικού της ΕΤΕπ, παρέβη τα άρθρα αυτά, καθόσον η νέα ερμηνεία του κανόνα που προβλέπουν οι εν λόγω διατάξεις δεν συνάδει με τον σκοπό που ο εν λόγω κανόνας φέρεται να επιδιώκει.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται προσβολή των κεκτημένων δικαιωμάτων, προσβολή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, μη πρόβλεψη μεταβατικού καθεστώτος, καθώς και παραβίαση της αρχής χρηστής διοικήσεως και παράβαση του καθήκοντος μέριμνας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής απαγορεύσεως των διακρίσεων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 41 του κανονισμού του προσωπικού της ΕΤΕπ.