Επίσημη Εφημερίδα C 239/24 Ι

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/2

Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 11ης Μαΐου 2017 — Βασίλειο της Σουηδίας κατά Darius Nicolai Spirlea, Mihaela Spirlea, Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Τσεχικής Δημοκρατίας, Βασιλείου της Δανίας, Βασιλείου της Ισπανίας, Δημοκρατίας της Φινλανδίας

(Υπόθεση C-562/14 P) (1)

([Αίτηση αναιρέσεως - Δικαίωμα προσβάσεως του κοινού στα έγγραφα - Κανονισμός (ΕΚ) 1049/2001 - Άρθρο 4, παράγραφος 2, τρίτη περίπτωση - Εξαιρέσεις από το δικαίωμα προσβάσεως στα έγγραφα - Εσφαλμένη ερμηνεία - Προστασία των σκοπών επιθεωρήσεως, έρευνας και οικονομικού ελέγχου - Υπέρτερο δημόσιο συμφέρον το οποίο δικαιολογεί τη δημοσιοποίηση εγγράφων - Γενικό τεκμήριο εμπιστευτικότητας - Έγγραφα σχετικά με διαδικασία EU Pilot])

(2017/C 239/02)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Βασίλειο της Σουηδίας (εκπρόσωποι: A. Falk, C. Meyer Seitz, U. Persson, N. Otte Widgren, E. Karlsson και L. Swedenborg)

Λοιποί διάδικοι στη διαδικασία: Darius Nicolai Spirlea, Mihaela Spirlea, Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: H. Krämer και P. Costa de Oliveira), Τσεχική Δημοκρατία (εκπρόσωποι: M. Smolek, D. Hadroušek και J. Vláčil), Βασίλειο της Δανίας (εκπρόσωπος: C. Thorning), Βασίλειο της Ισπανίας (εκπρόσωπος: M. J. García Valdecasas Dorrego), Δημοκρατία της Φινλανδίας (εκπρόσωπος: S. Hartikainen)

Παρεμβαίνουσα υπέρ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (εκπρόσωποι: T. Henze και A. Lippstreu)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)	Καταδικάζει το Βασίλειο της Σουηδίας στα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

3)	Η Τσεχική Δημοκρατία, το Βασίλειο της Δανίας, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, το Βασίλειο της Ισπανίας και η Δημοκρατία της Φινλανδίας φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.

(1) ΕΕ C 46 της 9.2.2015.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/3

Γνωμοδότηση του Δικαστηρίου (ολομέλεια) της 16ης Μαΐου 2017 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή

(Γνωμοδότηση 2/15) (1)

((Γνωμοδότηση εκδοθείσα δυνάμει του άρθρου 218, παράγραφος 11, ΣΛΕΕ - Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Δημοκρατίας της Σινγκαπούρης - Συμφωνία «νέας γενιάς» της οποίας η διαπραγμάτευση διεξήχθη μετά την έναρξη ισχύος των Συνθηκών ΕΕ και ΛΕΕ - Αρμοδιότητα για τη σύναψη της συμφωνίας - Άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο ε', ΣΛΕΕ - Κοινή εμπορική πολιτική - Άρθρο 207, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ - Ανταλλαγές εμπορευμάτων και υπηρεσιών - Άμεσες ξένες επενδύσεις - Δημόσιες Συμβάσεις - Εμπορικές πτυχές της διανοητικής ιδιοκτησίας - Ανταγωνισμός - Εμπόριο με τα τρίτα κράτη και αειφόρος ανάπτυξη - Κοινωνική προστασία των εργαζομένων - Προστασία του περιβάλλοντος - Άρθρο 207, παράγραφος 5, ΣΛΕΕ - Υπηρεσίες στον τομέα των μεταφορών - Άρθρο 3, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ - Διεθνής συμφωνία που ενδέχεται να επηρεάσει τους κοινούς κανόνες ή να μεταβάλει την εμβέλειά τους - Κανόνες του παράγωγου δικαίου της Ένωσης περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών στον τομέα των μεταφορών - Ξένες επενδύσεις πλην των άμεσων - Άρθρο 216 ΣΛΕΕ - Συμφωνία αναγκαία για την επίτευξη ενός εκ των στόχων των Συνθηκών - Ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και ελεύθερη διενέργεια πληρωμών μεταξύ κρατών μελών και τρίτων κρατών - Διαδοχή συνθηκών στον τομέα των επενδύσεων - Αντικατάσταση επενδυτικών συμφωνιών μεταξύ των κρατών μελών και της Δημοκρατίας της Σινγκαπούρης - Θεσμικές διατάξεις της συμφωνίας - Διευθέτηση διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών - Διευθέτηση διαφορών μεταξύ των συμβαλλομένων μερών))

(2017/C 239/03)

Γλώσσα διαδικασίας: όλες οι επίσημες γλώσσες

Αιτούσα

Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: U. Wölker, B. De Meester, R. Vidal-Puig και M. Kocjan)

Διατακτικό

Η συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Δημοκρατίας της Σινγκαπούρης εμπίπτει στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Ένωσης, εξαιρουμένων των ακόλουθων διατάξεων, οι οποίες εμπίπτουν σε συντρέχουσα αρμοδιότητα της Ένωσης και των κρατών μελών:

—	των διατάξεων του τμήματος A (Προστασία των επενδύσεων) του κεφαλαίου 9 (Επενδύσεις) της συμφωνίας, καθόσον αυτές αφορούν τις επενδύσεις μεταξύ της Ένωσης και της Δημοκρατίας της Σινγκαπούρης πλην των άμεσων·

—	των διατάξεων του τμήματος B (Επίλυση διαφορών μεταξύ επενδυτών και κράτους) του εν λόγω κεφαλαίου 9, και

—

των διατάξεων των κεφαλαίων 1 (Στόχοι και γενικοί ορισμοί), 14 (Διαφάνεια), 15 (Επίλυση διαφορών), 16 (Μηχανισμός διαμεσολαβήσεως) και 17 (Θεσμικές, γενικές και τελικές διατάξεις) της εν λόγω συμφωνίας, καθόσον αυτές αφορούν τις διατάξεις του εν λόγω κεφαλαίου 9 και στον βαθμό κατά τον οποίον οι διατάξεις αυτές του κεφαλαίου 9 εμπίπτουν σε συντρέχουσα αρμοδιότητα της Ένωσης και των κρατών μελών.

(1) ΕΕ C 363 της 3.11.2015.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/3

Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 17ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Grondwettelijk Hof (Βέλγιο) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — X κατά Ministerraad

(Υπόθεση C-68/15) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Ελευθερία εγκαταστάσεως - Οδηγία για τις μητρικές και τις θυγατρικές εταιρίες - Φορολογική νομοθεσία - Φόρος επί των κερδών των εταιριών - Διανομή μερισμάτων - Παρακράτηση του φόρου στην πηγή - Διπλή φορολογία - Fairness tax))

(2017/C 239/04)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Αιτούν δικαστήριο

Grondwettelijk Hof

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

κατά

Ministerraad

Διατακτικό

Η ελευθερία εγκαταστάσεως έχει την έννοια ότι δεν αποκλείει φορολογική νομοθετική ρύθμιση κράτους μέλους, όπως η επίμαχη στη διαφορά της κύριας δίκης, σύμφωνα με την οποία τόσο εδρεύουσα στην αλλοδαπή εταιρία που ασκεί οικονομική δραστηριότητα εντός του εν λόγω κράτους μέλους μέσω μόνιμης εγκαταστάσεως όσο και εδρεύουσα στην ημεδαπή εταιρία, συμπεριλαμβανομένης της εδρεύουσας στην ημεδαπή θυγατρικής εταιρίας εδρεύουσας στην αλλοδαπή εταιρίας, υπόκεινται σε φόρο όπως ο fairness tax, όταν οι εταιρίες αυτές διανέμουν μερίσματα τα οποία, λόγω του ότι έγινε χρήση ορισμένων φορολογικών πλεονεκτημάτων που προβλέπει το εθνικό φορολογικό καθεστώς, δεν περιελήφθησαν στο τελικό φορολογητέο αποτέλεσμα των εν λόγω εταιριών, υπό την προϋπόθεση ότι ο τρόπος καθορισμού της βάσεως επιβολής του φόρου αυτού δεν οδηγεί, στην πράξη, σε λιγότερο ευνοϊκή μεταχείριση αυτής της εδρεύουσας στην αλλοδαπή εταιρίας σε σχέση με εδρεύουσα στην ημεδαπή εταιρία, πράγμα που εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

Το άρθρο 5 της οδηγίας 2011/96/ΕE του Συμβουλίου, της 30ής Νοεμβρίου 2011, σχετικά με το κοινό φορολογικό καθεστώς το οποίο ισχύει για τις μητρικές και τις θυγατρικές εταιρίες διαφορετικών κρατών μελών, έχει την έννοια ότι δεν αποκλείει φορολογική νομοθετική ρύθμιση κράτους μέλους, όπως η επίμαχη στη διαφορά της κύριας δίκης, η οποία προβλέπει φόρο όπως ο fairness tax, στον οποίο υπόκεινται οι εδρεύουσες στην αλλοδαπή εταιρίες που ασκούν οικονομική δραστηριότητα εντός του εν λόγω κράτους μέλους μέσω μόνιμης εγκαταστάσεως καθώς και οι εδρεύουσες στην ημεδαπή εταιρίες, συμπεριλαμβανομένης της εδρεύουσας στην ημεδαπή θυγατρικής εταιρίας εδρεύουσας στην αλλοδαπή εταιρίας, όταν διανέμουν μερίσματα τα οποία, λόγω του ότι έγινε χρήση ορισμένων φορολογικών πλεονεκτημάτων που προβλέπει το εθνικό φορολογικό καθεστώς, δεν περιελήφθησαν στο τελικό φορολογητέο αποτέλεσμά τους.

Το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, της οδηγίας 2011/96, σε συνδυασμό με την παράγραφο 3 του εν λόγω άρθρου, έχει την έννοια ότι η διάταξη αυτή αποκλείει εθνική φορολογική νομοθετική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στη διαφορά της κύριας δίκης, στο μέτρο που η νομοθετική αυτή ρύθμιση, στην περίπτωση κατά την οποία κέρδη που εισέπραξε μητρική εταιρία από τη θυγατρική της διανεμήθηκαν από την εν λόγω μητρική εταιρία μετά την πάροδο του έτους κατά τη διάρκεια του οποίου εισπράχθηκαν, συνεπάγεται φορολόγηση των κερδών αυτών υπερβαίνουσα το ανώτατο όριο του 5 % που προβλέπει η εν λόγω διάταξη.

(1) ΕΕ C 146 της 4.5.2015.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/4

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 10ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Centrale Raad van Beroep (Κάτω Χώρες) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — H.C. Chavez-Vilchez κ.λπ. κατά Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank κ.λπ.

(Υπόθεση C-133/15) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Ιθαγένεια της Ένωσης - Άρθρο 20 ΣΛΕΕ - Δικαίωμα διαμονής σε κράτος μέλος ως προϋπόθεση για την πρόσβαση στις κοινωνικές παροχές και τα οικογενειακά επιδόματα - Υπήκοος τρίτης χώρας που έχει την καθημερινή και πρακτική φροντίδα του ανήλικου τέκνου του, υπηκόου του εν λόγω κράτους μέλους - Υποχρέωση του υπηκόου τρίτης χώρας να αποδείξει την ανικανότητα του έτερου γονέα, υπηκόου του εν λόγω κράτους μέλους, να ασχοληθεί με το τέκνο - Άρνηση διαμονής που ενδέχεται να υποχρεώνει το τέκνο να εγκαταλείψει το έδαφος του κράτους μέλους, ή και, ενδεχομένως, το έδαφος της Ένωσης))

(2017/C 239/05)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Αιτούν δικαστήριο

Centrale Raad van Beroep

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

H. C. Chavez-Vilchez, P. Pinas, U. Nikolic, X. V. Garcia Perez, J. Uwituze, I. O. Enowassam, A. E. Guerrero Chavez, Y. R. L. Wip

κατά

Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank, College van burgemeester en wethouders van de gemeente Arnhem, College van burgemeester en wethouders van de gemeente ’s-Gravenhage, College van burgemeester en wethouders van de gemeente ’s-Hertogenbosch, College van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam, College van burgemeester en wethouders van de gemeente Rijswijk, College van burgemeester en wethouders van de gemeente Rotterdam

Διατακτικό

Το άρθρο 20 ΣΛΕΕ έχει την έννοια ότι, προκειμένου να κριθεί αν τέκνο το οποίο είναι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το έδαφος της Ένωσης, θεωρούμενο ως εν όλον, και να στερηθεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, τη δυνατότητα πραγματικής απολαύσεως, κατά το ουσιώδες μέρος τους, των δικαιωμάτων που του απονέμονται από το άρθρο αυτό, στην περίπτωση που δεν αναγνωρισθεί στον γονέα του, υπήκοο τρίτης χώρας, δικαίωμα διαμονής στο οικείο κράτος μέλος, το ότι ο έτερος γονέας, υπήκοος της Ένωσης, είναι πράγματι ικανός και διατεθειμένος να αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα την καθημερινή πραγματική φροντίδα του τέκνου είναι μεν κρίσιμο στοιχείο, πλην όμως δεν επαρκεί αφεαυτού για να κριθεί ότι δεν υφίσταται μεταξύ του γονέα που είναι υπήκοος τρίτης χώρας και του τέκνου σχέση εξαρτήσεως τέτοιου είδους ώστε το τέκνο να υποστεί περιορισμό των δικαιωμάτων του σε περίπτωση μη αναγνωρίσεως δικαιώματος διαμονής. Μια τέτοια εκτίμηση πρέπει να στηρίζεται στη συνεκτίμηση, προς το υπέρτατο συμφέρον του τέκνου, του συνόλου των περιστάσεων της συγκεκριμένης υποθέσεως, ιδίως δε της ηλικίας του τέκνου, της σωματικής και συναισθηματικής του αναπτύξεως, της εντάσεως του συναισθηματικού του δεσμού με τον γονέα που είναι πολίτης της Ένωσης και με τον γονέα υπήκοο τρίτης χώρας, καθώς και του κινδύνου που θα συνεπαγόταν για την ισορροπία του τέκνου ο αποχωρισμός του από τον γονέα υπήκοο τρίτης χώρας.

Το άρθρο 20 ΣΛΕΕ έχει την έννοια ότι δεν απαγορεύει σε κράτος μέλος να εξαρτά το δικαίωμα διαμονής, στο έδαφός του, υπηκόου τρίτης χώρας, γονέα ο οποίος έχει την καθημερινή πραγματική φροντίδα ανήλικου τέκνου έχοντος την ιθαγένεια του εν λόγω κράτους μέλους, από την υποχρέωση του εν λόγω υπηκόου να προσκομίσει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τυχόν απόφαση περί μη αναγνωρίσεως δικαιώματος διαμονής στον γονέα υπήκοο τρίτης χώρας θα στερούσε από το τέκνο τη δυνατότητα πραγματικής απολαύσεως, κατά το ουσιώδες μέρος τους, των δικαιωμάτων που παρέχει η ιδιότητα του πολίτη της Ένωσης, υποχρεώνοντάς το να εγκαταλείψει το έδαφος της Ένωσης θεωρούμενο ως εν όλον. Οι αρμόδιες αρχές του κράτους μέλους οφείλουν, όμως, να προβαίνουν, βάσει των στοιχείων που προσκομίζονται από τον υπήκοο τρίτης χώρας, στην αναγκαία έρευνα ώστε να μπορέσουν να κρίνουν, υπό το πρίσμα του συνόλου των περιστάσεων της υποθέσεως, αν τυχόν απορριπτική απόφαση θα είχε τις συνέπειες αυτές.

(1) ΕΕ C 178 της 1.6.2015.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/7

Απόφαση του Δικαστηρίου (ένατο τμήμα) της 18ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Vilniaus apygardos administracinis teismas (Λιθουανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — UAB «Litdana» κατά Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Υπόθεση C-624/15) (1)

([Προδικαστική παραπομπή - Φορολογία - Φόρος προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) - Οδηγία 2006/112/ΕΚ - Άρθρο 314 - Καθεστώς του περιθωρίου κέρδους - Προϋποθέσεις εφαρμογής - Άρνηση των εθνικών φορολογικών αρχών να αναγνωρίσουν σε έναν υποκείμενο στον φόρο το δικαίωμα να εφαρμόσει το καθεστώς του περιθωρίου κέρδους - Ενδείξεις αναγραφόμενες επί των τιμολογίων και αφορώσες τόσο την εφαρμογή από τον προμηθευτή του καθεστώτος του περιθωρίου κέρδους όσο και την απαλλαγή από τον ΦΠΑ - Μη εφαρμογή από τον προμηθευτή του καθεστώτος του περιθωρίου κέρδους κατά την παράδοση - Στοιχεία που δημιουργούν υποψίες για την ύπαρξη παρατυπιών ή τη διάπραξη απάτης κατά την παράδοση])

(2017/C 239/09)

Γλώσσα διαδικασίας: η λιθουανική

Αιτούν δικαστήριο

Vilniaus apygardos administracinis teismas

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

UAB «Litdana»

κατά

Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

παρισταμένης της

Klaipėdos apskrities valstybinė mokesčių inspekcija

Διατακτικό

Το άρθρο 314 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2010/45/ΕΕ του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2010, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αντιτίθεται στην εκ μέρους των αρμοδίων αρχών κράτους μέλους άρνηση αναγνωρίσεως, σε υποκείμενο στον φόρο ο οποίος έχει παραλάβει τιμολόγιο επί του οποίου αναγράφονται ενδείξεις αφορώσες τόσο το καθεστώς του περιθωρίου κέρδους όσο και την απαλλαγή από τον φόρο προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ), του δικαιώματος να εφαρμόσει το καθεστώς του περιθωρίου κέρδους, έστω και αν από μεταγενέστερο έλεγχο διενεργηθέντα εκ μέρους των εν λόγω αρχών προκύπτει ότι ο υποκείμενος στον φόρο μεταπωλητής που παρέσχε τα μεταχειρισμένα αγαθά δεν είχε πράγματι εφαρμόσει το καθεστώς αυτό κατά την παράδοση των εν λόγω αγαθών, εκτός αν οι αρμόδιες αρχές αποδείξουν ότι ο υποκείμενος στον φόρο δεν ενήργησε καλοπίστως ή ότι δεν έλαβε όλα τα εύλογα μέτρα που είχε τη δυνατότητα να λάβει, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι η πράξη που διενεργεί δεν έχει ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή του σε φοροδιαφυγή, ζήτημα το οποίο εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

(1) ΕΕ C 48 της 8.2.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/8

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 16ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Cour administrative (Λουξεμβούργο) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Berlioz Investment Fund S.A. κατά Directeur de l’administration des Contributions directes

(Υπόθεση C-682/15) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Οδηγία 2011/16/ΕΕ - Διοικητική συνεργασία στον τομέα της φορολογίας - Άρθρο 1, παράγραφος 1 - Άρθρο 5 - Αίτημα παροχής πληροφοριών με αποδέκτη τρίτο - Άρνηση απαντήσεως - Κύρωση - Έννοια της «προβλέψιμης συνάφειας» των ζητουμένων πληροφοριών - Ασκούμενος από τη λαμβάνουσα αρχή έλεγχος - Δικαστικός έλεγχος - Έκταση - Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Άρθρο 51 - Θέση σε εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης - Άρθρο 47 - Δικαίωμα πραγματικής ένδικης προσφυγής - Πρόσβαση του δικαστηρίου και του τρίτου στο αίτημα παροχής πληροφοριών που υπέβαλε η αιτούσα αρχή))

(2017/C 239/10)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Αιτούν δικαστήριο

Cour administrative

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Berlioz Investment Fund S.A.

κατά

Directeur de l’administration des Contributions directes

Διατακτικό

Το άρθρο 51, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει την έννοια ότι κράτος μέλος θέτει σε εφαρμογή το δίκαιο της Ένωσης, κατά την έννοια της εν λόγω διατάξεως, με συνέπεια να καθίσταται εφαρμοστέος ο Χάρτης, όταν προβλέπει στη νομοθεσία του χρηματική κύρωση για τον διοικούμενο που αρνείται να παράσχει πληροφορίες στο πλαίσιο ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ φορολογικών αρχών διενεργούμενης, ιδίως, βάσει των διατάξεων της οδηγίας 2011/16/ΕΕ του Συμβουλίου, της 15ης Φεβρουαρίου 2011, σχετικά με τη διοικητική συνεργασία στον τομέα της φορολογίας και με την κατάργηση της οδηγίας 77/799/ΕΟΚ.

Το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει την έννοια ότι διοικούμενος στον οποίο έχει επιβληθεί χρηματική κύρωση λόγω μη συμμορφώσεώς του προς διοικητική απόφαση που τον υποχρεώνει να παράσχει ορισμένες πληροφορίες στο πλαίσιο ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ εθνικών φορολογικών διοικήσεων δυνάμει της οδηγίας 2011/16 έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει τη νομιμότητα της αποφάσεως αυτής.

Το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 5 της οδηγίας 2011/16 έχουν την έννοια ότι η «προβλέψιμη συνάφεια» των πληροφοριών που ζητεί κράτος μέλος από άλλο κράτος μέλος αποτελεί προϋπόθεση την οποία πρέπει να πληροί το αίτημα παροχής πληροφοριών προκειμένου να ενεργοποιηθεί η υποχρέωση του λαμβάνοντος κράτους μέλους να ανταποκριθεί στο αίτημα αυτό και, ως εκ τούτου, αποτελεί προϋπόθεση της νομιμότητας τόσο της αποφάσεως με την οποία το κράτος μέλος αυτό υποχρεώνει ορισμένο διοικούμενο να παράσχει ορισμένες πληροφορίες όσο και της κυρώσεως που του επιβάλλει σε περίπτωση μη συμμορφώσεώς του προς την απόφαση αυτή.

Το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 5 της οδηγίας 2011/16 έχουν την έννοια ότι η εξακρίβωση στην οποία προβαίνει η λαμβάνουσα αρχή, κατόπιν παραλαβής αιτήματος της αιτούσας αρχής για παροχή πληροφοριών δυνάμει της εν λόγω οδηγίας, δεν περιορίζεται στο νομότυπο του αιτήματος αυτού, αλλά πρέπει να παρέχει στην εν λόγω λαμβάνουσα αρχή τη δυνατότητα να βεβαιώνεται ότι οι ζητούμενες πληροφορίες δεν στερούνται οποιασδήποτε προβλέψιμης συνάφειας με την ταυτότητα του ενδιαφερόμενου φορολογουμένου και του τρίτου που ενδεχομένως κατέχει πληροφορίες καθώς και με τις ανάγκες της συγκεκριμένης φορολογικής έρευνας. Οι ίδιες αυτές διατάξεις της οδηγίας 2011/16 και το άρθρο 47 του Χάρτη έχουν την έννοια ότι το εθνικό δικαστήριο, στο πλαίσιο προσφυγής διοικουμένου κατά κυρώσεως επιβληθείσας από τη λαμβάνουσα αρχή λόγω μη συμμορφώσεώς του προς απόφαση με την οποία η αρχή αυτή τον υποχρέωσε να παράσχει ορισμένες πληροφορίες και την οποία εξέδωσε κατόπιν αιτήματος της αιτούσας αρχής για παροχή πληροφοριών δυνάμει της οδηγίας 2011/16, έχει, πέραν της εξουσίας να μεταρρυθμίσει την επιβληθείσα κύρωση, και αρμοδιότητα να ελέγξει τη νομιμότητα της αποφάσεως αυτής. Όσον αφορά τη νομιμότητα της εν λόγω αποφάσεως από απόψεως προβλέψιμης συνάφειας των ζητουμένων πληροφοριών, ο δικαστικός έλεγχος περιορίζεται στη διερεύνηση της πρόδηλης ελλείψεως τέτοιας συνάφειας.

Το άρθρο 47, δεύτερο εδάφιο, του Χάρτη έχει την έννοια ότι το δικαστήριο του λαμβάνοντος κράτους μέλους, στο πλαίσιο της ασκήσεως του δικαστικού του ελέγχου, πρέπει να μπορεί να έχει πρόσβαση στο αίτημα παροχής πληροφοριών που έχει υποβάλει το αιτούν κράτος μέλος στο λαμβάνον κράτος μέλος. Αντιθέτως, ο ενδιαφερόμενος διοικούμενος δεν έχει δικαίωμα προσβάσεως στο σύνολο του εν λόγω αιτήματος παροχής πληροφοριών, το οποίο εξακολουθεί να αποτελεί απόρρητο έγγραφο σύμφωνα με το άρθρο 16 της οδηγίας 2011/16. Προκειμένου να μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικώς την άποψή του ως προς το ζήτημα της προβλέψιμης συνάφειας των ζητουμένων πληροφοριών, αρκεί, καταρχήν, ο διοικούμενος αυτός να διαθέτει τις πληροφορίες που διαλαμβάνονται στο άρθρο 20, παράγραφος 2, της οδηγίας αυτής.

(1) ΕΕ C 78 της 29.2.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/9

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 10ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Cour administrative d’appel de Douai (Γαλλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Wenceslas de Lobkowicz κατά Ministère des Finances et des Comptes publics

(Υπόθεση C-690/15) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως - Υποχρεωτική υπαγωγή στο καθεστώς κοινωνικής ασφαλίσεως των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Εισοδήματα από ακίνητα εισπραττόμενα σε κράτος μέλος - Επιβολή γενικευμένης εισφοράς κοινωνικού χαρακτήρα, επιβαρύνσεως κοινωνικού χαρακτήρα και πρόσθετων εισφορών βάσει του δικαίου κράτους μέλους - Συμμετοχή στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφαλίσεως αυτού του κράτους μέλους))

(2017/C 239/11)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Αιτούν δικαστήριο

Cour administrative d’appel de Douai

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Wenceslas de Lobkowicz

κατά

Ministère des Finances et des Comptes publics

Διατακτικό

Το άρθρο 14 του πρωτοκόλλου (αριθ. 7) περί των προνομίων και ασυλιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο έχει προσαρτηθεί στις Συνθήκες ΕΕ, ΛΕΕ και ΕΚΑΕ, καθώς και οι διατάξεις του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με το κοινό σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως των θεσμικών οργάνων της Ένωσης, πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτά εθνική νομοθεσία, όπως είναι η επίμαχη στη κύρια δίκη, η οποία προβλέπει την επιβολή επί των εισοδημάτων από ακίνητα τα οποία εισπράττονται σε κράτος μέλος από υπάλληλο της Ένωσης, ο οποίος έχει τη φορολογική κατοικία του σε αυτό το κράτος μέλος, εισφορών και επιβαρύνσεων κοινωνικού χαρακτήρα που χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως αυτού του κράτους μέλους.

(1) ΕΕ C 98 της 14.3.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/11

Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 17ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Okresný súd Dunajská Streda (Σλοβακία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — ERGO Poist’ovňa, a.s. κατά Alžbeta Barlíková

(Υπόθεση C-48/16) (1)

([Προδικαστική παραπομπή - Εμπορικοί αντιπρόσωποι (ανεξάρτητοι επαγγελματίες) - Οδηγία 86/653/ΕΟΚ - Προμήθεια εμπορικού αντιπροσώπου - Άρθρο 11 - Μερική μη εκτέλεση συμβάσεως συναφθείσας μεταξύ τρίτου και του αντιπροσωπευόμενου - Συνέπειες όσον αφορά το δικαίωμα λήψεως προμήθειας - Έννοια της φράσεως «γεγονότα για τα οποία είναι υπαίτιος ο αντιπροσωπευόμενος»])

(2017/C 239/14)

Γλώσσα διαδικασίας: η σλοβακική

Αιτούν δικαστήριο

Okresný súd Dunajská Streda

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

ERGO Poist’ovňa, a.s.

κατά

Alžbeta Barlíková

Διατακτικό

Το άρθρο 11, παράγραφος 1, πρώτη περίπτωση, της οδηγίας 86/653/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1986, για τον συντονισμό των δικαίων των κρατών μελών όσον αφορά τους εμπορικούς αντιπροσώπους (ανεξάρτητους επαγγελματίες), έχει την έννοια ότι δεν αφορά μόνον τις περιπτώσεις ολικής μη εκτελέσεως της συναφθείσας μεταξύ του αντιπροσωπευομένου και του τρίτου συμβάσεως, αλλά και τις περιπτώσεις μερικής μη εκτελέσεως, όπως είναι η μη επίτευξη του προβλεπομένου από τη σύμβαση όγκου πράξεων ή τη μη τήρηση της προβλεπομένης διάρκειας ισχύος της εν λόγω συμβάσεως.

Το άρθρο 11, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 86/653 έχει την έννοια ότι η ρήτρα συμβάσεως εμπορικής αντιπροσωπείας, βάσει της οποίας ο εμπορικός αντιπρόσωπος οφείλει να επιστρέψει, αναλογικώς, ποσοστό επί της προμήθειάς του σε περίπτωση μερικής μη εκτελέσεως της συναφθείσας μεταξύ του αντιπροσωπευομένου και του τρίτου συμβάσεως, δεν συνιστά «παρέκκλιση εις βάρος του εμπορικού αντιπροσώπου», κατά το εν λόγω άρθρο 11, παράγραφος 3, εφόσον το ποσοστό επί της προμήθειας που πρέπει να επιστραφεί είναι ανάλογο του εύρους της μη εκτελέσεως της συμβάσεως αυτής και υπό τον όρο ότι η μη εκτέλεση αυτή δεν οφείλεται σε περιστάσεις για τις οποίες είναι υπαίτιος ο αντιπροσωπευόμενος.

Το άρθρο 11, παράγραφος 1, δεύτερη περίπτωση, της οδηγίας 86/653 έχει την έννοια ότι η φράση «γεγονότα για τα οποία είναι υπαίτιος ο αντιπροσωπευόμενος» δεν αφορά αποκλειστικώς τους νομικής φύσεως λόγους που είχαν ως άμεση συνέπεια τη λύση της συναφθείσας μεταξύ του αντιπροσωπευομένου και του τρίτου συμβάσεως, αλλά αφορά το σύνολο των νομικών και πραγματικών περιστάσεων για τις οποίες είναι υπαίτιος ο αντιπροσωπευόμενος και στις οποίες οφείλεται η μη εκτέλεση της συμβάσεως αυτής.

(1) ΕΕ C 136 της 18.4.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/12

Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 18ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Tribunal de grande instance de Lyon (Γαλλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Jean-Philippe Lahorgue κατά Ordre des avocats du barreau de Lyon, Conseil national des barreaux «CNB», Conseil des barreaux européens «CCBE», Ordre des avocats du barreau de Luxembourg

(Υπόθεση C-99/16) (1)

([Προδικαστική παραπομπή - Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών - Οδηγία 77/249/ΕΟΚ - Άρθρο 4 - Άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος - Συσκευή συνδέσεως στο εικονικό ιδιωτικό δίκτυο των δικηγόρων (RPVA) - Συσκευή «RPVA» - Άρνηση χορηγήσεως σε δικηγόρο εγγεγραμμένο σε δικηγορικό σύλλογο άλλου κράτους μέλους - Μέτρο το οποίο εισάγει δυσμενή διάκριση])

(2017/C 239/16)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal de grande instance de Lyon

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Jean-Philippe Lahorgue

κατά

Ordre des avocats du barreau de Lyon, Conseil national des barreaux «CNB», Conseil des barreaux européens «CCBE», Ordre des avocats du barreau de Luxembourg

παρισταμένου του: Ministère public

Διατακτικό

Η άρνηση των αρμόδιων αρχών να χορηγήσουν συσκευή συνδέσεως στο εικονικό ιδιωτικό δίκτυο των δικηγόρων (RPVA) σε δικηγόρο νομίμως εγγεγραμμένο σε δικηγορικό σύλλογο άλλου κράτους μέλους, για τον λόγο και μόνον ότι δεν είναι εγγεγραμμένος σε δικηγορικό σύλλογο του πρώτου κράτους μέλους στο οποίο επιθυμεί να ασκήσει το επάγγελμά του ως ελεύθερος επαγγελματίας, στις περιπτώσεις στις οποίες δεν επιβάλλεται από τον νόμο υποχρέωση ενέργειας κατόπιν συμφωνίας με άλλο δικηγόρο, συνιστά περιορισμό της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών κατά την έννοια του άρθρου 4 της οδηγίας 77/249/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1977, περί διευκολύνσεως της πραγματικής ασκήσεως της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών από δικηγόρους, ερμηνευόμενου υπό το πρίσμα του άρθρου 56 και του άρθρου 57, τρίτο εδάφιο, ΣΛΕΕ. Εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να ελέγξει αν μια τέτοια άρνηση, δεδομένου του πλαισίου εντός του οποίου αντιτάσσεται, ανταποκρίνεται όντως στους σκοπούς της προστασίας των καταναλωτών και της ορθής απονομής της δικαιοσύνης που είναι ικανοί να τη δικαιολογήσουν και αν οι συνακόλουθοι περιορισμοί δεν τελούν σε δυσαναλογία προς τους σκοπούς αυτούς.

(1) ΕΕ C 165 της 10.5.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/13

Απόφαση του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 11ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Krajowa Izba Odwoławcza (Πολωνία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Archus sp. z o.o., Gama Jacek Lipik κατά Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A.

(Υπόθεση C-131/16) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Δημόσιες συμβάσεις - Οδηγία 2004/17/ΕΚ - Αρχές που διέπουν τη σύναψη των δημόσιων συμβάσεων - Άρθρο 10 - Αρχή της ίσης μεταχείρισης των προσφερόντων - Υποχρέωση των αναθετόντων φορέων να ζητούν από τους προσφέροντες να τροποποιούν ή να συμπληρώνουν την προσφορά τους - Δικαίωμα του αναθέτοντος φορέα να κρατεί την τραπεζική εγγύηση σε περίπτωση άρνησης - Οδηγία 92/13/ΕΟΚ - Άρθρο 1, παράγραφος 3 - Διαδικασίες προσφυγής - Απόφαση ανάθεσης δημόσιας σύμβασης - Αποκλεισμός προσφέροντος - Προσφυγή ακύρωσης - Έννομο συμφέρον))

(2017/C 239/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η πολωνική

Αιτούν δικαστήριο

Krajowa Izba Odwoławcza

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Archus sp. z o.o., Gama Jacek Lipik

κατά

Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A.

παρισταμένης της

Digital-Center sp. z o.o.

Διατακτικό

Η αρχή της ίσης μεταχείρισης των οικονομικών φορέων, η οποία καθιερώνεται στο άρθρο 10 της οδηγίας 2004/17/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 31ης Μαρτίου 2004, περί συντονισμού των διαδικασιών σύναψης συμβάσεων στους τομείς του ύδατος, της ενέργειας, των μεταφορών και των ταχυδρομικών υπηρεσιών, έχει την έννοια ότι, στο πλαίσιο διαδικασίας σύναψης δημόσιας σύμβασης, απαγορεύει στην αναθέτουσα αρχή να καλεί τους προσφέροντες να προσκομίζουν τις απαιτούμενες δηλώσεις ή έγγραφα των οποίων η κοινοποίηση ήταν απαραίτητη βάσει της συγγραφής υποχρεώσεων και η οποία δεν πραγματοποιήθηκε εντός της ταχθείσας προθεσμίας για την υποβολή των προσφορών. Αντιθέτως, το άρθρο αυτό δεν απαγορεύει στην εν λόγω αναθέτουσα αρχή να καλεί τους προσφέροντες να διευκρινίζουν μια προσφορά ή να διορθώνουν πρόδηλα εκ παραδρομής σφάλματα που εμπεριέχει η τελευταία, υπό τον όρο ωστόσο ότι η πρόσκληση αυτή απευθύνεται σε όλους τους προσφέροντες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, ότι όλοι οι προσφέροντες αντιμετωπίζονται κατά ισότιμο και ειλικρινή τρόπο και ότι η διευκρίνιση αυτή δεν μπορεί να εξομοιωθεί με υποβολή νέας προσφοράς, πράγμα που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

Η οδηγία 92/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 25ης Φεβρουαρίου 1992, για το συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων σχετικά με την εφαρμογή των κοινοτικών κανόνων στις διαδικασίες σύναψης των συμβάσεων φορέων οι οποίοι λειτουργούν στους τομείς του ύδατος, της ενέργειας, των μεταφορών και των τηλεπικοινωνιών, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2007/66/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Δεκεμβρίου 2007, έχει την έννοια ότι, σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, στην οποία μια διαδικασία σύναψης δημόσιας σύμβασης κατέληξε στην υποβολή δύο προσφορών και στην ταυτόχρονη έκδοση δύο αποφάσεων από την αναθέτουσα αρχή εκ των οποίων η πρώτη απορρίπτει την προσφορά ενός εκ των προσφερόντων και η δεύτερη αναθέτει τη δημόσια σύμβαση στον άλλον, ο αποκλεισθείς προσφέρων ο οποίος ασκεί προσφυγή κατά των ανωτέρω δύο αποφάσεων πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ζητήσει την απόρριψη της προσφοράς του αναδόχου, πράγμα το οποίο συνεπάγεται ότι η έννοια της «συγκεκριμένης σύμβασης» του άρθρου 1, παράγραφος 3, της οδηγίας 92/13, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2007/66, μπορεί, κατά περίπτωση, να αφορά την ενδεχόμενη κίνηση νέας διαδικασίας σύναψης δημόσιας σύμβασης.

(1) ΕΕ C 211 της 13.6.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/14

Απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 18ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Curtea de Apel Craiova (Ρουμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Fondul Proprietatea SA κατά Complexul Energetic Oltenia SA

(Υπόθεση C-150/16) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Κρατικές ενισχύσεις - Απαίτηση εταιρίας της οποίας το κεφάλαιο κατέχει κατά πλειοψηφία το Ρουμανικό Δημόσιο, έναντι εταιρίας της οποίας μόνος μέτοχος είναι το ίδιο Δημόσιο - Δόση αντί καταβολής - Έννοια της «κρατικής ενισχύσεως» - Υποχρέωση κοινοποιήσεως στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή))

(2017/C 239/18)

Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική

Αιτούν δικαστήριο

Curtea de Apel Craiova

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Fondul Proprietatea SA

κατά

Complexul Energetic Oltenia SA

Διατακτικό

Υπό περιστάσεις όπως οι επίμαχες στην υπόθεση της κύριας δίκης, είναι δυνατό να συνιστά κρατική ενίσχυση υπό την έννοια του άρθρου 107 ΣΛΕΕ η απόφαση εταιρίας ανήκουσας κατά πλειοψηφία σε κράτος μέλος με την οποία εγκρίνεται, προς απόσβεση απαιτήσεως, η αντί καταβολής μεταβίβαση περιουσιακού στοιχείου ανήκοντος στο ενεργητικό άλλης εταιρίας της οποίας μόνος μέτοχος είναι το ίδιο κράτος μέλος και η καταβολή ποσού ίσου προς τη διαφορά μεταξύ της εκτιμώμενης αξίας του περιουσιακού στοιχείου και του ποσού της απαιτήσεως, εφόσον:

—	η απόφαση αυτή συνιστά πλεονέκτημα το οποίο χορηγείται άμεσα ή έμμεσα με κρατικούς πόρους και μπορεί να καταλογιστεί στο Δημόσιο,

—	η επωφελούμενη επιχείρηση δεν θα είχε λάβει παρόμοιες διευκολύνσεις από ιδιώτη πιστωτή, και

—	η εν λόγω απόφαση είναι σε θέση να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών και να νοθεύσει τον ανταγωνισμό.

Εναπόκειται στα εθνικά δικαστήρια να εξακριβώσουν αν πληρούνται οι προϋποθέσεις αυτές.

Εφόσον εθνικό δικαστήριο χαρακτηρίσει ως κρατική ενίσχυση την απόφαση εταιρίας ανήκουσας κατά πλειοψηφία σε κράτος μέλος με την οποία εγκρίνεται, προς απόσβεση απαιτήσεως, η αντί καταβολής μεταβίβαση περιουσιακού στοιχείου ανήκοντος στο ενεργητικό άλλης εταιρίας της οποίας μόνος μέτοχος είναι το ίδιο κράτος μέλος και η καταβολή ποσού ίσου προς τη διαφορά μεταξύ της εκτιμώμενης αξίας του περιουσιακού στοιχείου και του ποσού της απαιτήσεως, οι αρχές του εν λόγω κράτους μέλους οφείλουν να κοινοποιήσουν την ενίσχυση αυτή στην Επιτροπή πριν από την εφαρμογή της, σύμφωνα με το άρθρο 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ.

(1) ΕΕ C 200 της 6.6.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/15

Απόφαση του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 18ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Augstākā tiesa (Λεττονία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — «Latvijas dzelzceļš» VAS κατά Valsts ieņēmumu dienests

(Υπόθεση C-154/16) (1)

([Προδικαστική παραπομπή - Κοινοτικός τελωνειακός κώδικας - Κανονισμός (ΕΟΚ) 2913/92 - Άρθρο 94, παράγραφος 1, και άρθρο 96 - Καθεστώς της εξωτερικής κοινοτικής διαμετακομίσεως - Ευθύνη του κυρίως υπόχρεου - Άρθρα 203, 204 και άρθρο 206, παράγραφος 1 - Γένεση της τελωνειακής οφειλής - Απομάκρυνση από την τελωνειακή επιτήρηση - Μη εκπλήρωση υποχρεώσεως απορρέουσας από τη χρήση τελωνειακού καθεστώτος - Ολική καταστροφή ή ανεπανόρθωτη απώλεια του εν λόγω εμπορεύματος από αιτία οφειλόμενη στην ίδια τη φύση του εμπορεύματος ή σε τυχαίο γεγονός ή ανωτέρα βία - Άρθρο 213 - Αλληλέγγυα πληρωμή της τελωνειακής οφειλής - Οδηγία 2006/112/ΕΚ - Φόρος προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) - Άρθρο 2, παράγραφος 1, καθώς και άρθρα 70 και 71 - Γενεσιουργός αιτία και απαιτητό του φόρου - Άρθρα 201, 202 και 205 - Υπόχρεοι για την καταβολή του φόρου - Διαπίστωση ελλείποντος φορτίου από το τελωνείο προορισμού - Κατώτερο σύστημα εκκενώσεως βυτιοφόρου το οποίο έχει σφραγιστεί εσφαλμένα ή έχει υποστεί βλάβη])

(2017/C 239/19)

Γλώσσα διαδικασίας: η λεττονική

Αιτούν δικαστήριο

Augstākā tiesa

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

«Latvijas dzelzceļš» VAS

κατά

Valsts ieņēmumu dienests

Διατακτικό

Το άρθρο 203, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 648/2005 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Απριλίου 2005, έχει την έννοια ότι η διάταξη αυτή δεν εφαρμόζεται οσάκις το σύνολο του εμπορεύματος που έχει τεθεί υπό καθεστώς εξωτερικής κοινοτικής διαμετακομίσεως δεν προσκομίζεται στο τελωνείο προορισμού που προβλέπεται στο πλαίσιο του καθεστώτος αυτού, λόγω της επαρκώς αποδεικνυόμενης ολικής καταστροφής ή ανεπανόρθωτης απώλειας μέρους του εμπορεύματος αυτού.

Το άρθρο 204, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 2913/92, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 648/2005, έχει την έννοια ότι, οσάκις το σύνολο του εμπορεύματος το οποίο έχει τεθεί υπό καθεστώς εξωτερικής κοινοτικής διαμετακομίσεως δεν προσκομίζεται στο τελωνείο προορισμού το οποίο προβλέπεται στο πλαίσιο του καθεστώτος αυτού, λόγω της επαρκώς αποδεικνυόμενης ολικής καταστροφής ή ανεπανόρθωτης απώλειας μέρους του εμπορεύματος, η κατάσταση αυτή, η οποία συνιστά μη εκτέλεση μίας από τις υποχρεώσεις που συνδέονται με το καθεστώς αυτό, ήτοι της υποχρεώσεως προσκομίσεως ανέπαφου του εμπορεύματος στο τελωνείο προορισμού, αποτελεί, κατ' αρχήν, τη γενεσιουργό αιτία της τελωνειακής οφειλής κατά την εισαγωγή για το μέρος του εμπορεύματος το οποίο δεν προσκομίσθηκε στο τελωνείο αυτό. Εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει αν κάποια περίσταση όπως η βλάβη συστήματος εκκενώσεως πληροί, εν προκειμένω, τα κριτήρια που χαρακτηρίζουν τις έννοιες της «ανωτέρας βίας» ή του «τυχαίου γεγονότος», κατά την έννοια του άρθρου 206, παράγραφος 1, του κανονισμού 2913/92, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 648/2005, ήτοι αν αποδεικνύεται ασυνήθης και ξένη προς επιχειρηματία δραστηριοποιούμενο στον τομέα της μεταφοράς υγρών ουσιών, και εφόσον οι συνέπειές της δεν θα μπορούσαν να αποφευχθούν παρά την επιδειχθείσα επιμέλεια. Στο πλαίσιο της εξακριβώσεως αυτής, το εθνικό δικαστήριο πρέπει μεταξύ άλλων να λάβει υπόψη την τήρηση από τους επιχειρηματίες, όπως από τον κυρίως υπόχρεο και τον μεταφορέα, των εν ισχύι κανόνων και επιταγών όσον αφορά την τεχνική κατάσταση των βυτίων και την ασφάλεια της μεταφοράς υγρών ουσιών όπως οι διαλύτες.

Το άρθρο 2, παράγραφος 1, στοιχείο δʹ, καθώς και τα άρθρα 70 και 71 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχουν την έννοια ότι ο φόρος αυτός δεν οφείλεται για το μέρος εμπορεύματος τεθέντος υπό καθεστώς εξωτερικής κοινοτικής διαμετακομίσεως το οποίο έχει υποστεί ολική καταστροφή ή ανεπανόρθωτη απώλεια.

Οι συνδυασμένες διατάξεις του άρθρου 96, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, και του άρθρου 204, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, και παράγραφος 3, του κανονισμού 2913/92, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 648/2005, έχουν την έννοια ότι ο κυρίως υπόχρεος ευθύνεται για την τελωνειακή οφειλή η οποία γεννάται για εμπόρευμα το οποίο έχει τεθεί υπό καθεστώς εξωτερικής κοινοτικής διαμετακομίσεως, ακόμη και όταν ο μεταφορέας παρέβη τις υποχρεώσεις τις οποίες υπέχει από το άρθρο 96, παράγραφος 2, του κανονισμού αυτού, και δη την υποχρέωση προσκομίσεως ανέπαφου αυτού του εμπορεύματος στο τελωνείο προορισμού, εντός της καθορισμένης προθεσμίας.

Το άρθρο 96, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, και παράγραφος 2, το άρθρο 204, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, και παράγραφος 3, καθώς και το άρθρο 213 του κανονισμού 2913/92, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 648/2005, έχουν την έννοια ότι η τελωνειακή αρχή κράτους μέλους δεν έχει την υποχρέωση να θεμελιώσει αλληλέγγυα ευθύνη του μεταφορέα ο οποίος, από κοινού με τον κυρίως υπόχρεο, πρέπει να θεωρηθεί ότι ευθύνεται για την καταβολή της τελωνειακής οφειλής.

(1) ΕΕ C 191 της 30.5.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/16

Απόφαση του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 11ης Μαΐου 2017 [αίτηση του Rechtbank Noord-Nederland (Κάτω Χώρες) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Bas Jacob Adriaan Krijgsman κατά Surinaamse Luchtvaart Maatschappij NV

(Υπόθεση C-302/16) (1)

([Προδικαστική παραπομπή - Αεροπορικές μεταφορές - Κανονισμός (ΕΚ) 261/2004 - Άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο γ' - Αποζημίωση των επιβατών και παροχή βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση ματαίωσης της πτήσης - Απαλλαγή από την υποχρέωση αποζημίωσης - Σύμβαση μεταφοράς συναφθείσα μέσω διαδικτυακού πρακτορείου ταξιδίων - Αερομεταφορέας που ενημέρωσε έγκαιρα το πρακτορείο ταξιδίων για την αλλαγή της ώρας της πτήσης - Διαβίβαση της πληροφορίας αυτής από το πρακτορείο ταξιδίων σε επιβάτη με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου δέκα ημέρες πριν από την πτήση])

(2017/C 239/20)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Αιτούν δικαστήριο

Rechtbank Noord-Nederland

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Bas Jacob Adriaan Krijgsman

κατά

Surinaamse Luchtvaart Maatschappij NV

Διατακτικό

Το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο γ', και το άρθρο 7 του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) 295/91, έχουν την έννοια ότι ο πραγματικός αερομεταφορέας υποχρεούται να καταβάλει την αποζημίωση την οποία προβλέπουν οι διατάξεις αυτές σε περίπτωση ματαίωσης πτήσης που δεν γνωστοποιήθηκε στον επιβάτη τουλάχιστον δύο εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης, ακόμα και όταν ο μεταφορέας αυτός ενημέρωσε για την εν λόγω ματαίωση, τουλάχιστον δύο εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης, το πρακτορείο ταξιδίων μέσω του οποίου συνήφθη η σύμβαση μεταφοράς με τον συγκεκριμένο επιβάτη, ο δε τελευταίος δεν ενημερώθηκε από το πρακτορείο αυτό εντός της προμνησθείσας προθεσμίας.

(1) ΕΕ C 326 της 5.9.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/19

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Consiglio di Stato (Ιταλία) την 1η Φεβρουαρίου 2017 — Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato κατά Wind Telecomunicazioni SpA

(Υπόθεση C-54/17)

(2017/C 239/26)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Consiglio di Stato

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Εκκαλούσα: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

Εφεσίβλητη: Wind Telecomunicazioni SpA

Προδικαστικά ερωτήματα (1)

Προσκρούει στα άρθρα 8 και 9 της οδηγίας 2005/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Μαΐου 2005 (2), ερμηνεία των αντίστοιχων κανόνων μεταφοράς τους στην εθνική έννομη τάξη [και ειδικότερα των άρθρων 24 και 25 του Codice del consumo (κώδικα προστασίας καταναλωτή)], κατά την οποία χαρακτηρίζεται «κατάχρηση επιρροής» και, επομένως, «επιθετική εμπορική πρακτική», η οποία δύναται να περιορίζει «σημαντικά» την ελευθερία επιλογής ή συμπεριφοράς του μέσου καταναλωτή, συμπεριφορά παρόχου τηλεφωνίας συνιστάμενη σε παράλειψη ενημερώσεως για την προεγκατάσταση στην κάρτα SIM συγκεκριμένων τηλεφωνικών υπηρεσιών (ήτοι της υπηρεσίας τηλεφωνητή ή πλοηγήσεως στο Διαδίκτυο), τούτο δε, ειδικότερα, όταν δεν καταλογίζεται καμία περαιτέρω χωριστή πράξη στον εν λόγω πάροχο τηλεφωνίας;

Έχει το σημείο 29 του παραρτήματος I της οδηγίας 2005/29/ΕΚ […] την έννοια ότι συντρέχει περίπτωση «παροχής μη παραγγελθέντων» όταν πάροχος κινητής τηλεφωνίας ζητεί από τον πελάτη αντίτιμο για υπηρεσίες τηλεφωνητή ή πλοηγήσεως στο Διαδίκτυο, τούτο δε υπό τις ακόλουθες συνθήκες:

—

κατά τη σύναψη της συμβάσεως κινητής τηλεφωνίας, ο πάροχος τηλεφωνίας δεν ενημέρωσε προσηκόντως τον καταναλωτή για το γεγονός ότι οι υπηρεσίες τηλεφωνητή και πλοηγήσεως στο Διαδίκτυο έχουν προεγκατασταθεί στην κάρτα SIM, με αποτέλεσμα ο καταναλωτής να μπορεί δυνητικά να κάνει χρήση των εν λόγω υπηρεσιών χωρίς ειδική ρύθμιση (setting)·

—	για να κάνει πραγματικά χρήση των εν λόγω υπηρεσιών, ο καταναλωτής πρέπει πάντως να εκτελέσει τις απαραίτητες πράξεις (επί παραδείγματι, να πληκτρολογήσει τον αριθμό του τηλεφωνητή ή να ενεργοποιήσει τις εντολές που θέτουν σε λειτουργία την πλοήγηση στο Διαδίκτυο)·

—

δεν διατυπώνεται καμία αιτίαση για τα τεχνικά και λειτουργικά μέσα με τα οποία ο καταναλωτής κάνει στην πράξη χρήση των υπηρεσιών ούτε για τις πληροφορίες που σχετίζονται με τα εν λόγω μέσα και την τιμή των υπηρεσιών αυτών, αλλά στον πάροχο τηλεφωνίας καταλογίζεται μόνον η προαναφερθείσα παράλειψη ενημερώσεως για τις προεγκατεστημένες στην κάρτα SIM υπηρεσίες;

Προσκρούει στη ratio της «γενικής» οδηγίας 2005/29/ΕΚ, ως «διχτυού ασφαλείας» για την προστασία των καταναλωτών, καθώς και στην αιτιολογική σκέψη 10 και στο άρθρο 3, παράγραφος 4, της οδηγίας αυτής, εθνική ρύθμιση που υπάγει την αξιολόγηση της τηρήσεως των ειδικών υποχρεώσεων -οι οποίες προβλέπονται από την τομεακή οδηγία 2002/22/ΕΚ (3) για την προστασία των χρηστών- στο πεδίο εφαρμογής της γενικής οδηγίας 2005/29/ΕΚ για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές, αποκλείοντας, ως εκ τούτου, την παρέμβαση της αρμόδιας αρχής για την καταστολή παραβάσεως της τομεακής οδηγίας σε όλες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η εν λόγω παράβαση μπορεί να συνιστά επίσης αθέμιτη εμπορική πρακτική;

Πρέπει η αρχή της ειδικότητας, η οποία καθιερώνεται με το άρθρο 3, παράγραφος 4, της οδηγίας 2005/29/ΕΚ, να νοείται ως αρχή ρυθμίζουσα τις σχέσεις μεταξύ νομικών πλαισίων (γενικού νομικού πλαισίου και τομεακού νομικού πλαισίου) ή τις σχέσεις μεταξύ κανόνων (γενικών κανόνων και ειδικών κανόνων) ή, ακόμη, τις σχέσεις μεταξύ αρχών αρμόδιων για τη ρύθμιση και την εποπτεία των αντίστοιχων τομέων;

Περίπτωση «συγκρούσεως» κατά το άρθρο 3, παράγραφος 4, της οδηγίας 2005/29/ΕΚ συνιστά μόνον η απόλυτη αντίφαση μεταξύ των διατάξεων της νομοθεσίας περί αθέμιτων εμπορικών πρακτικών και των λοιπών κανόνων που απορρέουν από το δίκαιο της ΕΕ και ρυθμίζουν συγκεκριμένες πτυχές των εμπορικών πρακτικών ή αρκεί, για την κατάφαση συγκρούσεως νόμων (Normenkollision) σε συγκεκριμένη περίπτωση, να εισάγουν οι επίμαχοι κανόνες ρύθμιση διαφορετική από εκείνη της νομοθεσίας περί αθέμιτων εμπορικών πρακτικών σε σχέση με τις ιδιαιτερότητες του τομέα;

Στην κατ’ άρθρο 3, παράγραφος 4, της οδηγίας 2005/29/ΕΚ έννοια των «κοινοτικών κανόνων» εμπίπτουν μόνον οι διατάξεις των ευρωπαϊκών κανονισμών και οδηγιών καθώς και οι κανόνες απευθείας μεταφοράς αυτών στην εθνική έννομη τάξη ή και οι νομοθετικές και κανονιστικές διατάξεις εφαρμογής αρχών του ευρωπαϊκού δικαίου;

Αντιβαίνει στην αρχή της ειδικότητας, η οποία καθιερώνεται με την αιτιολογική σκέψη 10 και το άρθρο 3, παράγραφος 4, της οδηγίας 2005/29/ΕΚ, καθώς και στα άρθρα 20 και 21 της οδηγίας 2002/22/ΕΚ και στα άρθρα 3 και 4 της οδηγίας 2002/21/ΕΚ (4) ερμηνεία των αντίστοιχων κανόνων μεταφοράς στην εθνική έννομη τάξη κατά την οποία, οσάκις σε ρυθμιζόμενο τομέα, ο οποίος διαθέτει τομεακή ρύθμιση «περί προστασίας καταναλωτών» αναθέτουσα ρυθμιστικές εξουσίες και εξουσίες επιβολής κυρώσεων στην αρμόδια αρχή του τομέα, διαπιστώνεται συμπεριφορά εμπίπτουσα στην έννοια της «επιθετικής πρακτικής», κατά τα άρθρα 8 και 9 της οδηγίας 2005/29/ΕΚ, ή της «επιθετικής υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις» πρακτικής, κατά το παράρτημα I της οδηγίας 2005/29/ΕΚ, πρέπει να εφαρμόζεται πάντα η γενική νομοθεσία για τις αθέμιτες πρακτικές, τούτο δε ακόμη και όταν υφίσταται τομεακή νομοθεσία, θεσπισθείσα για την προστασία των καταναλωτών και βασιζόμενη σε διατάξεις του δικαίου της Ένωσης, η οποία ρυθμίζει διεξοδικά τις εν λόγω «επιθετικές πρακτικές» και τις «επιθετικές υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις» πρακτικές ή, εν πάση περιπτώσει, τις «αθέμιτες πρακτικές»;

(1) Σημείωση: τα προδικαστικά ερωτήματα παρατίθενται με αύξουσα αρίθμηση διαφορετική από εκείνη της διατάξεως περί παραπομπής, η οποία περιλαμβάνει δύο ομάδες ερωτημάτων με μη διαδοχική αρίθμηση.

(2) Οδηγία 2005/29/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Μαΐου 2005, για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές στην εσωτερική αγορά και για την τροποποίηση της οδηγίας 84/450/ΕΟΚ του Συμβουλίου, των οδηγιών 97/7/ΕΚ, 98/27/ΕΚ, 2002/65/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου και του κανονισμού (ΕΚ) 2006/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου («Οδηγία για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές») (EE L 149, σ. 22).

(3) Oδηγία 2002/22/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, για την καθολική υπηρεσία και τα δικαιώματα των χρηστών όσον αφορά δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία καθολικής υπηρεσίας) (EE L 108, σ. 51).

(4) Οδηγία 2002/21/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, σχετικά με κοινό κανονιστικό πλαίσιο για δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία πλαίσιο) (EE L 108, σ. 33).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/21

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Consiglio di Stato (Ιταλία) την 1η Φεβρουαρίου 2017 — Aurotirà Garante della Concorrenza e del Mercato κατά Vodafone Omnitel NV

(Υπόθεση C-55/17)

(2017/C 239/27)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Consiglio di Stato

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Εκκαλούσα: Aurotirà Garante della Concorrenza e del Mercato

Εφεσίβλητη: Vodafone Omnitel NV

Προδικαστικά ερωτήματα (1)

—

—	για να κάνει πραγματικά χρήση των εν λόγω υπηρεσιών, ο καταναλωτής πρέπει πάντως να εκτελέσει τις απαραίτητες πράξεις (επί παραδείγματι, να πληκτρολογήσει τον αριθμό του τηλεφωνητή ή να ενεργοποιήσει τις εντολές που θέτουν σε λειτουργία την πλοήγηση στο Διαδίκτυο)·

—

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/22

Αναίρεση που άσκησε στις 30 Μαρτίου 2017 η Δημοκρατία της Πολωνίας κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 19 Ιανουαρίου 2017 στην υπόθεση T-701/15, Stock Polska κατά EUIPO — Lass & Steffen (LUBELSKA)

(Υπόθεση C-162/17 P)

(2017/C 239/28)

Γλώσσα διαδικασίας: η πολωνική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Δημοκρατία της Πολωνίας (εκπρόσωπος: Bogusław Majczyna)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει στο σύνολό της την απόφαση που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 19 Ιανουαρίου 2017 στην υπόθεση T-701/15, Stock Polska κατά EUIPO — Lass & Steffen (LUBELSKA),

—	να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου για την έκδοση νέας απόφασης,

—	να καταδικάσει κάθε διάδικο στα δικαστικά έξοδά του.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η Πολωνική Δημοκρατία ζητεί να αναιρεθεί η απόφαση που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 19 Ιανουαρίου 2017 στην υπόθεση T-701/15, Stock Polska κατά EUIPO — Lass & Steffen (LUBELSKA) (EU:T:2017:16), και να αναπεμφθεί η υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου για την έκδοση νέας απόφασης.

Με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή που άσκησε η Stock Polska sp. z o.o., με έδρα το Lublin, κατά της απόφασης την οποία εξέδωσε το τμήμα προσφυγών του Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (ΓΕΕΑ, και νυν, μετά την αλλαγή της ονομασίας του: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης — EUIPO), της 24ης Σεπτεμβρίου 2015 στην υπόθεση R1788/2014-5 και με την οποία επικυρώθηκε η απόφαση του EUIPO της 14ης Μαΐου 2014 περί απόρριψης της αίτησης της Stock Polska sp. z o.o. για την καταχώριση σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου και τις προηγηθείσες αυτής αποφάσεις του EUIPO απορρίφθηκε η αίτηση καταχώρισης του σήματος «Lubelska», δυνάμει του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα, λόγω της ομοιότητας του εν λόγω σήματος με το σήμα «Lubeca», καθόσον διαπιστώθηκε ότι η ομοιότητα αυτή συνεπάγεται κίνδυνο σύγχυσης του κοινού στο έδαφος της Γερμανίας, όπου το προγενέστερο σήμα «Lubeca» χαίρει προστασίας όσον αφορά την προέλευση των προϊόντων που φέρουν το εν λόγω σήμα.

Προς στήριξη της αίτησης αναίρεσης, η Πολωνική Δημοκρατία προβάλλει τους ακόλουθους λόγους:

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα (1), καθόσον δεν εκτιμήθηκε συνολικά η ύπαρξη κινδύνου σύγχυσης βάσει της συνολικής εντύπωσης, λαμβανομένων υπόψη των διακριτικών και των κυρίαρχων στοιχείων, τούτο δε ιδιαιτέρως λόγω του ότι η εκτίμηση της ομοιότητας του σημείου με το προγενέστερο σήμα περιορίστηκε αδικαιολόγητα σε ένα και μόνο στοιχείο του εν λόγω σημείου (ήτοι το λεκτικό στοιχείο).

Το Γενικό Δικαστήριο κακώς δέχτηκε ότι η εκτίμηση της ομοιότητας δύο σημάτων δύναται να περιοριστεί στην εξέταση ενός μόνον εκ των στοιχείων που συναποτελούν το σύνθετο σήμα (ήτοι του λεκτικού στοιχείου) και στη σύγκρισή του με άλλο σήμα, αποκλείοντας από την εκτίμηση αυτή το εικονιστικό στοιχείο, χωρίς να έχει προηγουμένως διαπιστωθεί ότι το λεκτικό στοιχείο είναι το κυρίαρχο και το εικονιστικό είναι άνευ σημασίας. Το Γενικό Δικαστήριο διαπίστωσε απλώς ότι το εικονιστικό στοιχείο έχει διακριτικό χαρακτήρα, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ασθενής διακριτικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου στοιχείου του εν λόγω σημείου δεν ισοδυναμεί με μη κυρίαρχο χαρακτήρα του στοιχείου αυτού.

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 207/2009 και παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχείρισης, της χρηστής διοίκησης και της ασφάλειας δικαίου, καθόσον δεν συνεκτιμήθηκε το γεγονός ότι το EUIPO δεν εφάρμοσε την περιγραφόμενη στις κατευθυντήριες γραμμές του προγενέστερη πρακτική του κατά τη λήψη αποφάσεων, καταλήγοντας κατά συνέπεια σε λύση αντίθετη προς την εν λόγω προγενέστερη πρακτική.

Το Γενικό Δικαστήριο παρέβλεψε το γεγονός ότι το EUIPO παρεξέκλινε από την περιγραφόμενη στις κατευθυντήριες γραμμές του προγενέστερη πρακτική του κατά τη λήψη αποφάσεων, η οποία αφορά την εφαρμογή του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 207/2009, καθώς και το ότι δεν υπήρχαν ειδικές περιστάσεις που να δικαιολογούν την παρέκκλιση από την πρακτική αυτή.

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 207/2009, διότι κατά την εκτίμηση του κινδύνου σύγχυσης θεωρήθηκαν ως δεδομένα ορισμένα πραγματικά περιστατικά τα οποία δεν ήταν κοινώς γνωστά ενώ δεν ελήφθησαν υπόψη κρίσιμες περιστάσεις οι οποίες ήταν παγκοίνως γνωστές, με αποτέλεσμα την παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών και αποδεικτικών στοιχείων, και ειδικότερα:

α)

θεωρήθηκε ως παγκοίνως γνωστό το γεγονός ότι ο μέσος Γερμανός καταναλωτής δεν γνωρίζει τη σημασία της ονομασίας Lubeca, μη λαμβανομένου υπόψη ότι ο βαθμός γνώσης των λατινικών ονομάτων των πόλεων (δηλαδή της λέξης Lubeca) δεν συναρτάται με το επίπεδο γνώσης της λατινικής αυτής καθαυτήν καθώς και ότι οι καταναλωτές οινοπνευματωδών ποτών αποδίδουν ουσιαστική σημασία στη γεωγραφική προέλευση των ποτών αυτών,

β)	θεωρήθηκε ως παγκοίνως γνωστό το γεγονός ότι το εικονιστικό στοιχείο σε σχήμα κορώνας εμφανίζεται συχνά στην επισήμανση των οινοπνευματωδών ποτών.

Παράβαση της υποχρέωσης αιτιολόγησης στο πλαίσιο εφαρμογής του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 207/2009, καθόσον:

α)	το Γενικό Δικαστήριο δεν επισήμανε το στοιχείο του σημείου το οποίο είναι κατά τη γνώμη του κυρίαρχο,

β)	δεν προσδιορίστηκαν οι περιστάσεις που δικαιολογούν τη θέση ότι η σημασία της λέξης «Lubeca» δεν είναι γνωστή στον μέσο Γερμανό καταναλωτή.

(1) ΕΕ L 78, σ. 1.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/24

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Amsterdam (Κάτω Χώρες) στις 25 Απριλίου 2017 — Χ κατά Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Υπόθεση C-213/17)

(2017/C 239/30)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Αιτούν δικαστήριο

Rechtbank Den Haag, zittingslplaats Amsterdam

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγων: Χ

Καθού: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Προδικαστικά ερωτήματα

Πρέπει το άρθρο 23, παράγραφος 3, του [κανονισμού (ΕΕ) 604/2013 (στο εξής: κανονισμός «Δουβλίνο» (1)] να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η Ιταλία κατέστη το υπεύθυνο κράτος μέλος για την εξέταση της αιτήσεως διεθνούς προστασίας που ο προσφεύγων υπέβαλε στις 23 Οκτωβρίου 2014 σε αυτή τη χώρα, και τούτο παρά το γεγονός ότι οι Κάτω Χώρες ήσαν το πρώτο υπεύθυνο κράτος μέλος λόγω των αιτήσεων διεθνούς προστασίας, κατά την έννοια του άρθρου 2, αρχή και στοιχείο δ', του κανονισμού «Δουβλίνο», οι οποίες είχαν προηγουμένως υποβληθεί σε αυτό το κράτος και εκ των οποίων η τελευταία αίτηση εξακολουθούσε τότε να εκκρεμεί στις Κάτω Χώρες, επειδή το Raad van State [Συμβούλιο της Επικρατείας (Κάτω Χώρες)] δεν είχε ακόμη αποφανθεί επί της αιτήσεως αναιρέσεως που ο προσφεύγων είχε καταθέσει κατά της […] αποφάσεως [AWB 14/13866] του [δικάζοντος δικαστηρίου] της 7ης Ιουλίου 2014;

Προκύπτει από το άρθρο 18, παράγραφος 2, του κανονισμού «Δουβλίνο» ότι, αμέσως μετά την υποβολή του από 5 Μαρτίου 2015 αιτήματος εκ νέου αναλήψεως, οι ολλανδικές αρχές έπρεπε να αναστείλουν την εξέταση της αιτήσεως διεθνούς προστασίας που εξακολουθούσε να είναι εκκρεμής στις Κάτω Χώρες κατά τον χρόνο υποβολής του προαναφερθέντος αιτήματος και ότι έπρεπε να δώσουν τέλος σε αυτήν κατά την παρέλευση της προθεσμίας του άρθρου 24 ανακαλώντας ή τροποποιώντας την προγενέστερη απόφαση της 11ης Ιουνίου 2014 περί απορρίψεως της από 4 Ιουνίου 2014 αιτήσεως ασύλου;

3)	Αν το δεύτερο ερώτημα χρήζει καταφατικής απαντήσεως, μήπως η ευθύνη για την εξέταση της αιτήσεως διεθνούς προστασίας του προσφεύγοντος δεν μεταβιβάστηκε στην Ιταλία, αλλά εξακολουθεί να βαρύνει τις ολλανδικές αρχές, επειδή ο καθού δεν ανακάλεσε ούτε τροποποίησε την απόφαση της 11ης Ιουνίου 2014;

Μήπως, μη έχοντας πληροφορήσει τις ιταλικές αρχές ότι αίτηση αναιρέσεως στη δεύτερη διαδικασία ασύλου εξακολουθούσε να εκκρεμεί στις Κάτω Χώρες ενώπιον του Raad van State (Συμβουλίου της Επικρατείας), οι ολλανδικές αρχές παρέβησαν την υποχρέωση που έχουν από το άρθρο 24, παράγραφος 5, του κανονισμού «Δουβλίνο» να παράσχουν στις ιταλικές αρχές τις πληροφορίες που θα τους έδιναν τη δυνατότητα να εξακριβώσουν αν το δικό τους κράτος μέλος ήταν υπεύθυνο με γνώμονα τα κριτήρια του κανονισμού αυτού;

5)	Αν το τέταρτο ερώτημα χρήζει καταφατικής απαντήσεως, οδηγεί η παράβαση αυτή στο συμπέρασμα ότι ως εκ τούτου η ευθύνη για την εξέταση της αιτήσεως διεθνούς προστασίας του προσφεύγοντος δεν μεταβιβάστηκε στην Ιταλία αλλά εξακολουθεί να βαρύνει τις ολλανδικές αρχές;

Αν η ευθύνη δεν εξακολουθεί να βαρύνει τις Κάτω Χώρες, μήπως τότε, λαμβανομένης υπόψη της παραδόσεως του προσφεύγοντος από την Ιταλία στις Κάτω Χώρας στο πλαίσιο της ποινικής υποθέσεως που τον αφορούσε, οι ολλανδικές αρχές έπρεπε, δυνάμει του άρθρου 17, παράγραφος 1, του κανονισμού «Δουβλίνο» και κατά παρέκκλιση από το άρθρο 3, παράγραφος 1, του κανονισμού αυτού, να εξετάσουν την υποβληθείσα από αυτόν στην Ιταλία αίτηση διεθνούς προστασίας, οπότε οι ολλανδικές αρχές ευλόγως δεν είχαν δικαίωμα να ασκήσουν την κατά το άρθρο 24, παράγραφος 1, του κανονισμού «Δουβλίνο» δυνατότητα να ζητήσουν από τις ιταλικές αρχές την εκ νέου ανάληψη του προσφεύγοντος;

(1) Κανονισμός (ΕΕ) 604/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, για τη θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αιτήσεως διεθνούς προστασίας που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας ή από απάτριδα (EE 2013, L 180, σ. 31).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/25

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Verwaltungsgericht Berlin (Γερμανία) στις 27 Απριλίου 2017 — Planta Tabak-Manufaktur Dr. Manfred Obermann GmbH & Co. KG κατά Land Berlin

(Υπόθεση C-220/17)

(2017/C 239/31)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Verwaltungsgericht Berlin

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγουσα: Planta Tabak-Manufaktur Dr. Manfred Obermann GmbH & Co. KG

Καθού: Land Berlin

Προδικαστικά ερωτήματα

α)

Είναι οι παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 7 της οδηγίας 2014/40/ΕΕ (1), σε συνδυασμό με την παράγραφο 14 του ίδιου άρθρου, άκυρες λόγω παραβιάσεως της αρχής της ασφάλειας δικαίου, στο μέτρο που επιβάλλουν στα κράτη μέλη την υποχρέωση να απαγορεύσουν τη διάθεση ορισμένων προϊόντων καπνού στην αγορά, χωρίς να προκύπτει με σαφήνεια ποια ακριβώς από τα προϊόντα αυτά πρέπει να απαγορευθούν ήδη από τις 20 Μαΐου 2016 και ποια μόνο από τις 20 Μαΐου 2020;

β)

Είναι οι παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 7 της οδηγίας 2014/40/ΕΕ, σε συνδυασμό με την παράγραφο 14 του ίδιου άρθρου, άκυρες λόγω παραβιάσεως της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως, στο μέτρο που, όσον αφορά τις απαγορεύσεις οι οποίες πρέπει να επιβληθούν από τα κράτη μέλη, καθιερώνουν διάκριση με γνώμονα τον όγκο των πωλήσεων, χωρίς να υπάρχει δικαιολογητικός λόγος για τη διάκριση αυτή;

γ)

Είναι οι παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 7 της οδηγίας 2014/40/ΕΕ άκυρες λόγω παραβιάσεως της αρχής της αναλογικότητας και/ή λόγω παραβάσεως του άρθρου 34 ΣΛΕΕ, στο μέτρο που επιβάλλουν στα κράτη μέλη την υποχρέωση να απαγορεύσουν, ήδη από τις 20 Μαΐου 2016, τη διάθεση στην αγορά εκείνων των προϊόντων καπνού με χαρακτηριστικό άρωμα των οποίων οι πωλήσεις σε επίπεδο Ένωσης υπολείπονται του 3 % ορισμένης κατηγορίας προϊόντων;

δ)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στα στοιχεία αʹ έως γʹ του πρώτου ερωτήματος: Πώς ερμηνεύεται η έννοια «κατηγορία προϊόντων» στο άρθρο 7, παράγραφος 14, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ; Πρέπει η διάκριση σε «κατηγορίες προϊόντων» να γίνει με γνώμονα το είδος του χαρακτηριστικού αρώματος ή το είδος του προϊόντος καπνού (που περιέχει αρωματικές ύλες) ή βάσει ενός συνδυασμού αμφότερων των κριτηρίων;

ε)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στα στοιχεία αʹ έως γʹ του πρώτου ερωτήματος: Πώς μπορεί να διαπιστωθεί αν για ορισμένο προϊόν καπνού καλύφθηκε το όριο του 3 % κατ’ άρθρον 7, παράγραφος 14, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ, ενόσω δεν υφίστανται στο πλαίσιο αυτό επίσημα και δημοσίως προσβάσιμα αριθμητικά δεδομένα και στατιστικά στοιχεία;

α)	Επιτρέπεται, κατά τη μεταφορά των άρθρων 8 έως 11 της οδηγίας 2014/40/ΕΕ στην εθνική έννομη τάξη, τα κράτη μέλη να θεσπίσουν συμπληρωματικές μεταβατικές διατάξεις;

β)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο στοιχείο αʹ του δεύτερου προδικαστικού ερωτήματος:

(1)

Είναι το άρθρο 9, παράγραφος 6, και το άρθρο 10, παράγραφος 1, δεύτερη περίοδος, στοιχείο στʹ, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ άκυρα λόγω παραβιάσεως της αρχής της αναλογικότητας και/ή λόγω παραβάσεως του άρθρου 34 ΣΛΕΕ, στο μέτρο που αναθέτουν στην Επιτροπή τον καθορισμό ορισμένων κανόνων για την επισήμανση και τη συσκευασία, χωρίς να της τάσσουν προθεσμία για τη λήψη των μέτρων αυτών και χωρίς να προβλέπουν περαιτέρω μεταβατικές διατάξεις ή προθεσμίες με τις οποίες να διασφαλίζεται ότι απομένει επαρκής χρόνος στις θιγόμενες επιχειρήσεις προκειμένου να προσαρμοστούν στους κανόνες της οδηγίας;

(2)

Είναι το άρθρο 9, παράγραφος 1, δεύτερη περίοδος, (κείμενο της προειδοποιήσεως) και παράγραφος 4, [στοιχείο αʹ,] δεύτερη περίοδος, (μέγεθος γραμματοσειράς), το άρθρο 10, παράγραφος 2 [1], δεύτερη περίοδος, στοιχείο βʹ, (πληροφορίες για την απεξάρτηση από το κάπνισμα) και στοιχείο εʹ, (θέση των προειδοποιήσεων), καθώς και το άρθρο 11, παράγραφος 1, πρώτη περίοδος, (επισήμανση) της οδηγίας 2014/40/ΕΕ άκυρα λόγω παραβιάσεως της αρχής της αναλογικότητας και/ή λόγω παραβάσεως του άρθρου 34 ΣΛΕΕ, στο μέτρο που παρέχουν στα κράτη μέλη διάφορες δυνατότητες επιλογής και σχεδιασμού, χωρίς να τους τάσσουν σχετική προθεσμία και χωρίς να προβλέπουν περαιτέρω μεταβατικές διατάξεις ή προθεσμίες, με τις οποίες να διασφαλίζεται ότι απομένει επαρκής χρόνος στις θιγόμενες επιχειρήσεις προκειμένου να προσαρμοστούν στους κανόνες της οδηγίας;

α)

Έχει το άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, σε συνδυασμό με την παράγραφο 3, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ την έννοια ότι επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση να απαγορεύσουν τη χρήση πληροφοριών οι οποίες αναφέρονται σε γεύση, οσμή, αρωματικές ύλες ή άλλα πρόσθετα, ακόμη και στην περίπτωση που δεν πρόκειται για διαφημιστικές πληροφορίες και η χρήση των συστατικών ουσιών εξακολουθεί να είναι νόμιμη;

β)	Είναι το άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ άκυρο ως αντίθετο προς το άρθρο 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

(1) Οδηγία 2014/40/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 3ης Απριλίου 2014, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σχετικά με την κατασκευή, την παρουσίαση και την πώληση προϊόντων καπνού και συναφών προϊόντων και την κατάργηση της οδηγίας 2001/37/ΕΚ (ΕΕ 2014, L 127, σ. 1).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/27

Αναίρεση που άσκησαν στις 8 Μαΐου 2017 οι Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πέμπτο τμήμα) στις 28 Φεβρουαρίου 2017 στην υπόθεση T-162/14, Canadian Solar Emea GmbH κ.λπ. κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση C-236/17 P)

(2017/C 239/34)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσες: Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc. (εκπρόσωποι: J. Bourgeois, δικηγόρος, S. De Knop, advocaat, M. Meulenbelt, advocaat, A. Willems, δικηγόρος)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι αναιρεσείουσες ζητούν από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-162/14·

—	να κάνει δεκτή την πρωτόδικη προσφυγή και να ακυρώσει τον προσβαλλόμενο κανονισμό καθόσον αφορά τις αναιρεσείουσες·

—	να καταδικάσει το αντίδικο κατ’ αναίρεση στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσειουσών, καθώς και στα δικά του δικαστικά έξοδα, τόσο στην πρωτοβάθμια, όσο και στην κατ’ αναίρεση δίκη·

—	να καταδικάσει κάθε άλλο διάδικο της κατ’ αναίρεση δίκης στα δικαστικά του έξοδα.

Επικουρικώς:

—	να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-162/14·

—	να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο·

—	να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα της πρωτοβάθμιας και της κατ’ αναίρεση δίκης, ώστε να αποφασίσει επ’ αυτών το Γενικό Δικαστήριο·

—	να καταδικάσει κάθε άλλο διάδικο της κατ’ αναίρεση δίκης στα δικαστικά του έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο καθόσον απαίτησε από τις αναιρεσείουσες να αποδείξουν έννομο συμφέρον ως προς τον πρώτο και τον δεύτερο λόγο που προέβαλαν· εν πάση περιπτώσει, το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη κατά τον νομικό χαρακτηρισμό των πραγματικών περιστατικών, δεδομένου ότι οι αναιρεσείουσες ασφαλώς και έχουν τέτοιο συμφέρον.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον απαίτησε από τις αναιρεσείουσες να αποδείξουν έννομο συμφέρον ως προς τον τρίτο λόγο που προέβαλαν· το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη κατά την ερμηνεία του άρθρου 2, παράγραφος 7, στοιχείο α', του κανονισμού 1225/2009 (στο εξής: βασικός κανονισμός) (1).

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον έκρινε ότι ο κανονισμός 1168/2012 έβρισκε εφαρμογή στην προκείμενη έρευνα αντιντάμπινγκ (2)· το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον έκρινε ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν έπασχε λόγω του ότι η Επιτροπή δεν απάντησε στο αίτημα των αναιρεσειουσών να τους αναγνωριστεί η ιδιότητα εταιριών οι οποίες δραστηριοποιούνται σε καθεστώτος οικονομίας της αγοράς.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον επέτρεψε στα θεσμικά όργανα της Ένωσης να καθορίσουν το ύψος του δασμού αντιντάμπινγκ σε επίπεδο ώστε να αντισταθμίζεται η ζημία που προξενείται από παράγοντες άλλους από τις εισαγωγές που αποτελούν το αντικείμενο του ντάμπινγκ· το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον αντέστρεψε παρανόμως το βάρος αποδείξεως.

(1) Κανονισμός (ΕΚ) 1225/2009 του Συμβουλίου, της 30ής Νοεμβρίου 2009, για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕΕ 2009, L 343, σ. 51). Το άρθρο 2, παράγραφος 7, στοιχείο α', του βασικού κανονισμού αντικαταστάθηκε, εν τω μεταξύ, από το πανομοιότυπο άρθρο 2, παράγραφος 7, στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2016, για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ 2016, L 176, σ. 21).

(2) Κανονισμός (ΕΕ) 1168/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) 1225/2009 του Συμβουλίου (EE 2012, L 344, σ. 1).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/28

Αναίρεση που άσκησαν στις 8 Μαΐου 2017 οι Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πέμπτο τμήμα) στις 28 Φεβρουαρίου 2017 στην υπόθεση T-163/14, Canadian Solar Emea κ.λπ. κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση C-237/17 P)

(2017/C 239/35)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι αναιρεσείουσες ζητούν από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-163/14·

—	να κάνει δεκτή την πρωτόδικη προσφυγή και να ακυρώσει τον προσβαλλόμενο κανονισμό καθόσον αφορά τις αναιρεσείουσες·

—	να καταδικάσει το αντίδικο κατ’ αναίρεση στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσειουσών, καθώς και στα δικά του δικαστικά έξοδα, τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στην κατ’ αναίρεση δίκη·

—	να καταδικάσει κάθε άλλο διάδικο της κατ’ αναίρεση δίκης στα δικαστικά του έξοδα·

Επικουρικώς:

—	να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-163/14·

—	να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο·

—	να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα της πρωτοβάθμιας και της κατ’ αναίρεση δίκης, ώστε να αποφασίσει επ’ αυτών το Γενικό Δικαστήριο·

—	να καταδικάσει κάθε άλλο διάδικο της κατ’ αναίρεση δίκης στα δικαστικά του έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/29

Προσφυγή της 10ης Μαΐου 2017 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Υπόθεση C-244/17)

(2017/C 239/36)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: L. Gussetti, P. Aalto, L. Havas)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΕΕ) 2017/477 του Συμβουλίου, της 3ης Μαρτίου 2017, για τη θέση που πρέπει να ληφθεί εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο του Συμβουλίου Συνεργασίας που συγκροτήθηκε βάσει της ενισχυμένης συμφωνίας εταιρικής σχέσης και συνεργασίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών μελών της, αφενός, και της Δημοκρατίας του Καζαχστάν, αφετέρου, όσον αφορά τις εργασιακές ρυθμίσεις του Συμβουλίου Συνεργασίας, της Επιτροπής Συνεργασίας, ειδικών υποεπιτροπών ή οποιωνδήποτε άλλων οργάνων (1),

—	να καταδικάσει το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Η Επιτροπή υποστηρίζει ότι η προσθήκη διαδικαστικής νομικής βάσεως, στηριζομένης στην κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ), ιδίως δε στο άρθρο 31, παράγραφος 1, ΣΕΕ, το οποίο απαιτεί ομόφωνη απόφαση, παραβιάζει τη Συνθήκη, όπως έχει ερμηνευθεί κατά τη νομολογία του Δικαστηρίου.

Προς επίρρωση του λόγου αυτού, η Επιτροπή προβάλλει τα ακόλουθα επιχειρήματα:

Πρώτον, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, απόφαση στηριζόμενη στο άρθρο 218, παράγραφος 9, ΣΛΕΕ πρέπει να εκδίδεται με ειδική πλειοψηφία, μολονότι μία ή περισσότερες εκ των καθ’ ύλην νομικών βάσεών της θα επέβαλε άλλως την ύπαρξη ομοφωνίας για τη σύναψη διεθνούς συμφωνίας. Η προσθήκη οποιασδήποτε άλλης νομικής βάσεως με σκοπό τη διασφάλιση της ομοφωνίας δεν ασκεί επιρροή στη διαδικασία που ακολουθείται για την έκδοση της αποφάσεως αυτής στο πλαίσιο του Συμβουλίου.

Η απόφαση του Συμβουλίου που εκδόθηκε βάσει της διαδικασίας που εκτίθεται στο άρθρο 218, παράγραφος 9, ΣΛΕΕ δεν αποσκοπεί να συμπληρώσει ή να τροποποιήσει το θεσμικό πλαίσιο της συμφωνίας ή να τροποποιήσει τη δομή της και, επομένως, δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τη σύναψη ή την τροποποίηση διεθνούς συμφωνίας, καθόσον σκοπός της είναι διασφαλίσει την αποτελεσματική εφαρμογή της συμφωνίας αυτής. Σύμφωνα με τις συνδυασμένες διατάξεις του άρθρου 218, παράγραφος 8, πρώτο εδάφιο, και του άρθρου 218, παράγραφος 9, μια τέτοια απόφαση πρέπει να εκδίδεται με ειδική πλειοψηφία. Ενδεχόμενη επιβολή της απόψεως ότι η απόφαση πρέπει να εκδοθεί ομοφώνως στερείται νομιμότητας.

Δεύτερον, όπως έχει επίσης διευκρινισθεί με τη νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 218 ΣΛΕΕ προβλέπει «ομοιόμορφη και γενικής ισχύος διαδικασία σχετικά με τη διαπραγμάτευση και τη σύναψη των διεθνών συμφωνιών εκ μέρους της Ένωσης σε όλους τους τομείς δράσεώς της, συμπεριλαμβανομένης της ΚΕΠΠΑ». Ο ειδικός χαρακτήρας της ΚΕΠΠΑ αντικατοπτρίζεται στο ότι η πρόταση υποβάλλεται από κοινού από την Επιτροπή (λόγω των στοιχείων που δεν εμπίπτουν στην ΚΕΠΠΑ) και από τον Ύπατο Εκπρόσωπο της Ένωσης (λόγω των στοιχείων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της πολιτικής αυτής). Τούτο, πάντως, δεν μπορεί να μεταβάλει το συμπέρασμα ότι απόφαση εκδιδόμενη βάσει του άρθρου 218, παράγραφος 9, ΣΛΕΕ πρέπει να εκδίδεται με ειδική πλειοψηφία.

Συνδυάζοντας τα δύο ως άνω σκεπτικά της νομολογίας, μπορεί να συναχθεί ότι όχι μόνον η διαπραγμάτευση και η σύναψη διεθνών συμφωνιών, αλλά και η έκδοση θέσεων για την εφαρμογή τέτοιων συμφωνιών υπάγονται στην ενιαία διαδικασία του άρθρου 218 ΣΛΕΕ, εν προκειμένω δε στο άρθρο 218, παράγραφος 9, ΣΛΕΕ, το οποίο προβλέπει την έκδοση αποφάσεων με ειδική πλειοψηφία. Ουδεμία άλλη διάταξη διαδικαστικού χαρακτήρα μπορεί να προστεθεί. Ακόμη και αν το Συμβούλιο προσέθετε τέτοια διάταξη, αυτή δεν θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την τροποποίηση της διαδικασίας για τη λήψη αποφάσεων.

(1) ΕΕ 2017, L 73, σ. 15.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/30

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Korkein oikeus (Φινλανδία) στις 16 Μαΐου 2017 — Oikeusministeriö κατά Denis Raugevicius

(Υπόθεση C-247/17)

(2017/C 239/37)

Γλώσσα διαδικασίας: η φινλανδική

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Korkein oikeus

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Αρχή που αιτείται τη γνωμοδότηση: Oikeusministeriö

Εκζητούμενος: Denis Raugevicius

Προδικαστικά ερωτήματα

Πρέπει οι εθνικές διατάξεις περί εκδόσεως λόγω ποινικού αδικήματος να εκτιμώνται, υπό το πρίσμα της ελεύθερης κυκλοφορίας των υπηκόων άλλου κράτους μέλους, κατά τον ίδιο τρόπο, ανεξαρτήτως του αν η αίτηση εκδόσεως που υποβάλλει τρίτο κράτος βάσει συμβάσεως περί εκδόσεως αφορά την εκτέλεση ποινής ή –όπως στην υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση Petruhhin (1)– την άσκηση ποινικής διώξεως; Ασκεί επιρροή το γεγονός ότι το εκζητούμενο πρόσωπο έχει, εκτός από την ιθαγένεια της Ένωσης, και την ιθαγένεια του κράτους το οποίο υποβάλλει την αίτηση εκδόσεως;

Συνεπάγεται εθνική ρύθμιση, κατά την οποία μόνον ημεδαποί δεν επιτρέπεται να εκδοθούν εκτός της Ένωσης ενόψει της εκτελέσεως ποινής, αδικαιολόγητη δυσμενή μεταχείριση των υπηκόων άλλων κρατών μελών; Πρέπει και στην περίπτωση της εκτελέσεως ποινής να εφαρμόζονται μηχανισμοί του δικαίου της Ένωσης που καθιστούν δυνατή την επίτευξη ενός, θεμιτού ως προς την ουσία του, σκοπού κατά τρόπο που θίγει λιγότερο την ελευθερία κυκλοφορίας; Πώς πρέπει να κρίνεται μια αίτηση εκδόσεως όταν, κατ’ εφαρμογήν των εν λόγω μηχανισμών, το άλλο κράτος μέλος ενημερώνεται μεν για την αίτηση αυτή, πλην όμως λόγω π.χ. νομικών κωλυμάτων δεν λαμβάνει κανένα μέτρο σε σχέση με τον υπήκοό του;

(1) Απόφαση της 6ης Σεπτεμβρίου 2016, C-182/15 (ECLI:EU:C:2016:630).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/31

Αίτηση για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως, την οποία υπέβαλε το Συμβούλιο της Επικρατείας (Ελλάδα) την 16η Μάιου 2017 — Ανοδική Services ΕΠΕ κατά Γ.Ν.Α. Ο Ευαγγελισμός — Οφθαλμιατρείο Αθηνών — Πολυκλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς», Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς — (Γ.Ο.Ν.Κ.) «Οι Άγιοι Ανάργυροι»

(Υπόθεση C-260/17)

(2017/C 239/39)

Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική

Αιτούν δικαστήριο

Συμβούλιο της Επικρατείας

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Αιτούσα: Ανοδική Υπηρεσίες Διαχείρισης Περιβάλλοντος, Οικονομίας, Διοίκησης ΕΠΕ·

(Ανοδική Services ΕΠΕ)

Καθών: Γ.Ν.Α. Ο Ευαγγελισμός — Οφθαλμιατρείο Αθηνών — Πολυκλινική,

Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς»,

Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς — (Γ.Ο.Ν.Κ.) «Οι Άγιοι Ανάργυροι»

Προδικαστικά ερωτήματα

Κατά την έννοια του άρθρου 10 περ. ζ’ της οδηγίας 2014/24 (1), αρκεί για το χαρακτηρισμό μιας σύμβασης ως «σύμβασης απασχόλησης» ότι αποτελεί σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ή πρέπει η σύμβαση αυτή να συνοδεύεται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (π.χ. ως προς το είδος της εργασίας, τις συνθήκες σύναψης, τα προσόντα των υποψηφίων, τα στοιχεία της διαδικασίας επιλογής τους), ώστε η επιλογή κάθε εργαζομένου να είναι αποτέλεσμα εξατομικευμένης κρίσης και υποκειμενικής εκτίμησης της προσωπικότητάς του από τον εργοδότη; Συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου οι οποίες καταρτίζονται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, όπως ο χρόνος ανεργίας του υποψηφίου, η προηγούμενη εμπειρία ή ο αριθμός των ανήλικων τέκνων, κατόπιν ενός τυπικού ελέγχου δικαιολογητικών και μιας προκαθορισμένης μοριοδότησης των ως άνω κριτηρίων, όπως οι συμβάσεις του άρθρου 63 του ν. 4430/2016, μπορούν να θεωρηθούν ως «συμβάσεις απασχόλησης» κατά την έννοια του άρθρου 10 περ. ζ’ της οδηγίας 2014/24;

Κατά την έννοια ων διατάξεων της οδηγίας 2014/24 (άρθρα 1 παρ. 4, 18 παρ. 1 και 2, 19 παρ 1, 32 και 57, σε συνδυασμό με την 5η αιτιολογική σκέψη), της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρα 49 και 56) και του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (άρθρα 16 και 52), καθώς και των αρχών της ίσης μεταχείρισης, της διαφάνειας και της αναλογικότητας, η προσφυγή των δημοσίων αρχών σε άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων απασχόλησης, κατ’ αποκλεισμό των δημοσίων συμβάσεων, προκειμένου να εκπληρώνουν οι ίδιες υποχρεώσεις δημοσίου συμφέροντος, είναι επιτρεπτή και υπό ποίες, ενδεχομένως, προϋποθέσεις, όταν η προσφυγή αυτή δεν έχει χαρακτήρα πάγιας οργάνωσης της δημόσιας υπηρεσίας, αλλά — όπως στην περίπτωση του άρθρου 63 του ν. 4430/2016 — γίνεται για ορισμένη χρονική περίοδο και για να αντιμετωπισθούν έκτακτες περιστάσεις, καθώς και για λόγους που ανάγονται στην αποτελεσματικότητα του ανταγωνισμού ή τη νομιμότητα της λειτουργίας των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην αγορά δημοσίων συμβάσεων; Λόγοι με το περιεχόμενο αυτό, καθώς και περιστάσεις όπως η αδυναμία απρόσκοπτης εκτέλεσης δημόσιας σύμβασης ή η επίτευξη μείζονος δημοσιονομικού οφέλους έναντι μια δημόσιας σύμβασης, μπορούν να θεωρηθούν ως επιτακτικοί λόγοι γενικού συμφέροντος, που δικαιολογούν τη λήψη ενός μέτρου που οδηγεί σε έναν σοβαρό σε έκταση και διάρκεια περιορισμό της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο πεδίο των δημοσίων συμβάσεων;

Κατά την έννοια του άρθρου 1 της οδηγίας 89/665 (2), όπως ισχύει, εξαιρείται από το πεδίο εφαρμογής της η δικαστική προστασία κατά απόφασης δημόσιας αρχής, όπως οι προσβαλλόμενες στην κύρια δίκη, για την ανάθεση σύμβασης που φέρεται ως μη εμπίπτουσα στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2014/24 (π.χ. ως «σύμβαση απασχόλησης»), όταν την προσφυγή ασκεί οικονομικός φορέας που θα είχε έννομο συμφέρον να του ανατεθεί όμοια δημόσια σύμβαση και ισχυρίζεται ότι παρανόμως δεν εφαρμόσθηκε η οδηγία 2014/24 υπό την αντίληψη ότι ήταν επιτρεπτή η μη εφαρμογή της;

(1) Οδηγία 2014/24/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2014 , σχετικά με τις δημόσιες προμήθειες και την κατάργηση της οδηγίας 2004/18/ΕΚ ( ΕΕ 2014, L 94, σ. 65).

(2) Οδηγία 89/665/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Δεκεμβρίου 1989 για το συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων περί της εφαρμογής των διαδικασιών προσφυγής στον τομέα της σύναψης συμβάσεων κρατικών προμηθειών και δημοσίων έργων ( ΕΕ 1989, L 395, σ. 33).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/32

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Margarethe Yüce, Ali Yüce, Emin Yüce, Emre Yüce κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-274/17)

(2017/C 239/40)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγοντες: Margarethe Yüce, Ali Yüce, Emin Yüce, Emre Yüce

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

Συνιστά έκτακτη περίσταση, κατά την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (1), η απουσία λόγω ασθενείας σημαντικού για τη διεξαγωγή πτήσεων τμήματος του προσωπικού του πραγματικού αερομεταφορέα; Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο υπ’ αριθ. 1 ερώτημα: πόσο υψηλό πρέπει να είναι το ποσοστό απουσιών ώστε να γίνει δεκτό ότι συντρέχει έκτακτη περίσταση;

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο υπ’ αριθ. 1 ερώτημα: Συνιστά έκτακτη περίσταση, κατά την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004, η αυθόρμητη απουσία σημαντικού για τη διεξαγωγή πτήσεων τμήματος του προσωπικού του πραγματικού αερομεταφορέα λόγω παύσεως εργασίας η οποία δεν συνάδει προς την εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις («αδέσποτη απεργία»); Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο υπ’ αριθ. 2 ερώτημα: πόσο υψηλό πρέπει να είναι το ποσοστό απουσιών ώστε να γίνει δεκτό ότι συντρέχει τέτοια περίσταση;

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

(1) Κανονισμός (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) 295/91 (ΕΕ L 46, σ. 1).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/33

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Friedemann Schoen, Brigitta Schoen κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-275/17)

(2017/C 239/41)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγοντες: Friedemann Schoen, Brigitta Schoen

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/34

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Michael Siegberg κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-276/17)

(2017/C 239/42)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: Michael Siegberg

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/34

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Heinz-Gerhard Albrecht κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-277/17)

(2017/C 239/43)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: Heinz-Gerhard Albrecht

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/35

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Susanne Meyer κ.λπ. κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-278/17)

(2017/C 239/44)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγοντες: Susanne Meyer, Sophie Meyer, Jan Meyer

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/36

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Thomas Kiehl κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-279/17)

(2017/C 239/45)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: Thomas Kiehl

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/37

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Ralph Eßer κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-280/17)

(2017/C 239/46)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: Ralph Eßer

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/37

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Thomas Schmidt κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-281/17)

(2017/C 239/47)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: Thomas Schmidt

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/38

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 18 Μαΐου 2017 — Werner Ansorge κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-282/17)

(2017/C 239/48)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: Werner Ansorge

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/39

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 22 Μαΐου 2017 — Angelina Fell, Florian Fell, Vincent Fell κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-290/17)

(2017/C 239/49)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγοντες: Angelina Fell, Florian Fell, Vincent Fell

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/40

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Amtsgericht Hannover (Γερμανία) στις 22 Μαΐου 2017 — Helga Jordan-Grompe, Sven Grompe, Yves-Felix Grompe, Justin Joel Grompe κατά TUIfly GmbH

(Υπόθεση C-291/17)

(2017/C 239/50)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Amtsgericht Hannover

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγοντες: Helga Jordan-Grompe, Sven Grompe, Yves-Felix Grompe, Justin Joel Grompe

Εναγομένη: TUIfly GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

3)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Πρέπει η έκτακτη περίσταση να συνέτρεξε κατά την ίδια τη ματαιωθείσα πτήση ή ο πραγματικός αερομεταφορέας έχει το δικαίωμα να καταρτίσει νέο πρόγραμμα πτήσεων για οικονομικούς λόγους;

4)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα υπ’ αριθ. 1 ή 2 ερωτήματα: Για την ερμηνεία της έννοιας της δυνατότητας αποφυγής έχει σημασία η έκτακτη περίσταση ή, αντιθέτως, οι συνέπειες της επελεύσεως της έκτακτης περιστάσεως;

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/40

Προσφυγή της 23ης Μαΐου 2017 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ρουμανίας

(Υπόθεση C-301/17)

(2017/C 239/51)

Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: L. Nicolae και E. Sanfrutos Cano)

Καθής: Ρουμανία

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να διαπιστώσει, δυνάμει του άρθρου 258 ΣΛΕΕ, ότι η Ρουμανία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από την οδηγία 1999/31/ΕΚ του Συμβουλίου, της 26ης Απριλίου 1999, περί υγειονομικής ταφής των αποβλήτων, στο μέτρο που δεν εκπλήρωσε, όσον αφορά 68 χώρους υγειονομικής ταφής αποβλήτων, την υποχρέωση εμπρόθεσμης θέσπισης όλων των αναγκαίων νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων προκειμένου να παύσει το συντομότερο δυνατόν, σύμφωνα με τα άρθρα 7, στοιχείο ζ', και 13 της εν λόγω οδηγίας, η λειτουργία των χώρων που δεν έλαβαν άδεια συνέχισης της λειτουργίας τους, σύμφωνα με το άρθρο 8 της ίδιας οδηγίας,

—	να καταδικάσει τη Ρουμανία στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Η προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά της Ρουμανίας αφορά την παράβαση των υποχρεώσεων που υπέχει η τελευταία από το άρθρο 14, στοιχείο β', σε συνδυασμό με το άρθρο 13 της οδηγίας 1999/31/ΕΚ, όσον αφορά 68 χώρους υγειονομικής ταφής αποβλήτων (στο εξής: ΧΥΤΑ) οι οποίοι δεν έλαβαν, σύμφωνα με το άρθρο 8 της ίδιας οδηγίας, άδεια συνέχισης της λειτουργίας τους και, κατά συνέπεια, έπρεπε να παύσουν να λειτουργούν, σύμφωνα με τα άρθρα 7, στοιχείο ζ', και 13 της εν λόγω οδηγίας.

Η Επιτροπή υποστηρίζει ότι το άρθρο 14 της οδηγίας 1999/31/ΕΚ θεσπίζει ένα μεταβατικό καθεστώς παρέκκλισης για τους ΧΥΤΑ οι οποίοι είχαν λάβει άδεια λειτουργίας ή λειτουργούσαν ήδη κατά το χρονικό σημείο της μεταφοράς της οδηγίας στο εθνικό δίκαιο, προκειμένου οι εν λόγω ΧΥΤΑ να συμμορφωθούν, το αργότερο μέχρι τις 16 Ιουλίου 2009, με τις νέες περιβαλλοντικές απαιτήσεις του άρθρου 8 της ίδιας οδηγίας. Κατά το άρθρο 14, στοιχείο β', μετά την υποβολή του σχεδίου διευθέτησης, οι αρμόδιες αρχές λαμβάνουν οριστική απόφαση σχετικά με τη συνέχιση της λειτουργίας βάσει του εν λόγω σχεδίου και της παρούσας οδηγίας. Τα κράτη μέλη λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα για την παύση της λειτουργίας το συντομότερο δυνατόν, βάσει του άρθρου 7 στοιχείο στ', και του άρθρου 13, των χώρων ταφής που δεν έχουν λάβει, σύμφωνα με το άρθρο 8, άδεια συνέχισης της λειτουργίας.

Κατά το άρθρο 13, ο χώρος ταφής ή μέρος αυτού μπορεί να θεωρείται οριστικά κλειστός μόνον αφού η αρμόδια αρχή έχει διενεργήσει τελική επιτόπια επιθεώρηση, έχει αξιολογήσει όλες τις εκθέσεις που έχει υποβάλει ο φορέας και του έχει κοινοποιήσει την έγκριση της παύσης της λειτουργίας. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν περιορίζει την ευθύνη του φορέα εκμετάλλευσης βάσει των όρων χορήγησης της άδειας.

Όσον αφορά τους 68 ΧΥΤΑ που προσδιορίζονται με το δικόγραφο της προσφυγής, η Επιτροπή φρονεί ότι τα στοιχεία που της παρέσχε Ρουμανία δεν κατέστησαν δυνατόν στο θεσμικό αυτό όργανο να εξακριβώσει κατά πόσον, πλην της παύσης λειτουργίας των εν λόγω ΧΥΤΑ, η διαδικασία θέσης εκτός λειτουργίας ολοκληρώθηκε όντως σύμφωνα με τις απαιτήσεις της οδηγίας 1999/31/ΕΚ. Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή υποστηρίζει ότι η Ρουμανία, προκειμένου να δικαιολογήσει τη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων που απορρέουν από την οδηγία, δεν μπορεί να επικαλείται καταστάσεις αμιγώς εσωτερικές, όπως η χρεωκοπία των σχετικών επιχειρήσεων, διαφορές που προκύπτουν από δικαιώματα κυριότητας, η διεξαγωγή διοικητικής διαδικασίας ή η ευθύνη των τοπικών αρχών.

Η προθεσμία για τη μεταφορά της οδηγίας στην εσωτερική έννομη τάξη έληξε στις 16 Ιουλίου 2009.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/41

Αναίρεση που άσκησε στις 26 Μαΐου 2017 ο George Haswani κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 22 Μαρτίου 2017 στην υπόθεση T-231/15, Haswani κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση C-313/17 P)

(2017/C 239/52)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: George Haswani (εκπρόσωπος: G. Karouni, δικηγόρος)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 22ας Μαρτίου 2017 (υπόθεση T-231/15), ως προς τις σκέψεις του 39 έως 47, βάσει των οποίων κρίθηκε απαράδεκτο το αίτημα ακυρώσεως της αποφάσεως (ΚΕΠΠΑ) 2016/850 του Συμβουλίου, της 27ης Μαΐου 2016, για την τροποποίηση της αποφάσεως 2013/255/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά της Συρίας (1), και του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2016/840 του Συμβουλίου, της 27ης Μαΐου 2016, για την εφαρμογή του κανονισμού (EE) 36/2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Συρία (2), και ως προς τα σημεία 1, 3, 4, 5 του διατακτικού της·

—	κατά συνέπεια, να διατάξει την απαλοιφή του ονόματος του George Haswani από τα παραρτήματα των ανωτέρω πράξεων·

—	στο πλαίσιο της εξουσίας του αναιρέσεως, να αναιρέσει την απόφαση 2015/1836 (3) και τον εκτελεστικό κανονισμό 2015/1828 (4)·

—	στο πλαίσιο της εξουσίας του αναιρέσεως, να υποχρεώσει το Συμβούλιο να καταβάλει ποσόν ύψους 700 000 ευρώ προς αποκατάσταση κάθε είδους προξενηθείσας βλάβης·

—	να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ως προς το 4ο και το 5ο σημείο του διατακτικού της, και ως προς τις σκέψεις της 91 έως 93, καθόσον καταδικάζει τον George Haswani, πέραν των δικαστικών εξόδων που αφορούν τα δικά του αιτήματα, και στα δύο τρίτα των δικαστικών εξόδων του Συμβουλίου·

—	να καταδικάσει το Συμβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, σύμφωνα με το άρθρο 184, τέταρτο εδάφιο, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Ο πρώτος λόγος αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο καθόσον, στις σκέψεις 39 έως 47 της αποφάσεώς του, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει απαράδεκτο, υπό το πρίσμα των απαιτήσεων του άρθρου 86, παράγραφος 4, του Κανονισμού του Διαδικασίας, το αίτημα περί ακυρώσεως της αποφάσεως 2016/850 και του εκτελεστικού κανονισμού 2016/840, που υπέβαλε ο G. Haswani με το δεύτερο υπόμνημά του περί προσαρμογής των αιτημάτων. Η εν λόγω πλάνη περί το δίκαιο είναι προφανέστατη στη σκέψη 45 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο καθόσον το Γενικό Δικαστήριο έκρινε, στις σκέψεις 39 έως 47 της αποφάσεώς του — και ειδικότερα στη σκέψη 47 — ότι σε περίπτωση μη τηρήσεως των απαιτήσεων του άρθρου 86, παράγραφος 4, του Κανονισμού του Διαδικασίας, μπορούσε να απορρίψει ως απαράδεκτα τα αιτήματα του υπομνήματος περί προσαρμογής των αιτημάτων, χωρίς καν να εξετάσει εάν απευθύνθηκε ή όχι στον προσφεύγοντα από τον Γραμματέα αίτημα τακτοποιήσεως.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο στις σκέψεις 39 έως 47 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, και ειδικότερα στη σκέψη 46, καθόσον το Γενικό Δικαστήριο έκρινε ότι ο G. Haswani υπέβαλε με το υπόμνημά του περί προσαρμογής των αιτημάτων, πέραν των προσαρμοσμένων αιτημάτων καθεαυτών, και νέα παρουσίαση των προσαρμοσμένων αιτημάτων.

Τέταρτον, στο πλαίσιο της εξουσίας του, το Δικαστήριο δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει τον παράνομο χαρακτήρα της αποφάσεως και του εκτελεστικού κανονισμού του 2015 (2015/1836 και 2015/1828), βάσει των οποίων δεσμεύονται τα κεφάλαια και οι πόροι που ανήκουν σε σημαντικούς επιχειρηματίες οι οποίοι δραστηριοποιούνται στη Συρία.

(1) ΕΕ 2016, L 141, σ. 125.

(2) ΕΕ 2016, L 141, σ. 30.

(3) ΕΕ 2015, L 266, σ. 75.

(4) ΕΕ 2015, L 266, σ. 1.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/43

Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 1ης Ιουνίου 2017 — Changmao Biochemical Engineering κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση T-442/12) (1)

([Ντάμπινγκ - Εισαγωγές τρυγικού οξέος καταγωγής Κίνας - Τροποποίηση του οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ - Μερική ενδιάμεση επανεξέταση - Ιδιότητα επιχειρήσεως δραστηριοποιούμενης υπό καθεστώς οικονομίας της αγοράς - Κόστος των σημαντικότερων εισροών το οποίο αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τις τιμές της αγοράς - Μεταβολή των συνθηκών - Υποχρέωση αιτιολογήσεως - Προθεσμία για την έκδοση αποφάσεως σχετικά με την ιδιότητα επιχειρήσεως δραστηριοποιούμενης υπό καθεστώς οικονομίας της αγοράς - Δικαιώματα άμυνας - Άρθρο 20, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 1225/2009])

(2017/C 239/53)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Changmao Biochemical Engineering Co. Ltd (Changzhou, Κίνα) (εκπρόσωποι: E. Vermulst, S. van Cutsem, F. Graafsma και J. Cornelis, δικηγόροι)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωποι: S. Boelaert, επικουρούμενη αρχικά από τον G. Berrisch, δικηγόρο, και την N. Chesaites, barrister, στη συνέχεια από τον G. Berrisch και τον B. Byrne, solicitor, και, τέλος, από τον N. Tuominen, δικηγόρο)

Παρεμβαίνουσες υπέρ του καθού: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: αρχικά M. França και A. Stobiecka-Kuik, στη συνέχεια M. França και J. F. Brakeland) και Distillerie Bonollo SpA (Formigine, Ιταλία), Industria Chimica Valenzana SpA (Borgoricco, Ιταλία), Distillerie Mazzari SpA (Sant’Agata sul Santerno, Ιταλία), Caviro Distillerie Srl (Faenza, Ιταλία) και Comercial Química Sarasa, SL (Μαδρίτη, Ισπανία) (εκπρόσωπος: R. MacLean, solicitor)

Αντικείμενο

Αίτηση βάσει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ για την ακύρωση του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 626/2012 του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2012, για τροποποίηση του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 349/2012 σχετικά με την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές τρυγικού οξέος, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΕΕ 2012, L 182, σ. 1), στο μέτρο που εφαρμόζεται στην προσφεύγουσα.

Διατακτικό

Το Γενικό Δικαστήριο αποφασίζει:

Ακυρώνει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 626/2012 του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2012, για τροποποίηση του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 349/2012 σχετικά με την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές τρυγικού οξέος, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, στο μέτρο που ο κανονισμός αυτός εφαρμόζεται στην Changmao Biochemical Engineering Co. Ltd.

2.	Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρει το ήμισυ των εξόδων της Changmao Biochemical Engineering καθώς και τα δικά του έξοδα.

3.	Η Changmao Biochemical Engineering φέρει το ήμισυ των δικαστικών της εξόδων.

4.	Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά της έξοδα.

5.	Η Distillerie Bonollo SpA, η Industria Chimica Valenzana SpA, η Distillerie Mazzari SpA, η Caviro Distillerie Srl και η Comercial Química Sarasa, SL φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα.

(1) EE C 366 της 24.11.2012.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/44

Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 7ης Ιουνίου 2017 — Guardian Europe κατά Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Υπόθεση T-673/15) (1)

((Εξωσυμβατική ευθύνη - Εκπροσώπηση της Ένωσης - Παραγραφή - Άρση των εννόμων αποτελεσμάτων αποφάσεως η οποία κατέστη απρόσβλητη - Αοριστία της αγωγής - Παραδεκτό - Άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων - Εύλογη διάρκεια της δίκης - Ίση μεταχείριση - Υλική ζημία - Περιουσιακή μείωση - Διαφυγόν κέρδος - Μη υλική ζημία - Αιτιώδης συνάφεια))

(2017/C 239/55)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Ενάγουσα: Guardian Europe Sàrl (Bertrange, Λουξεμβούργο) (εκπρόσωποι: F. Louis, δικηγόρος, και C. O’Daly, solicitor)

Εναγόμενη: Ευρωπαϊκή Ένωση, εκπροσωπούμενη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: N. Khan, A. Dawes και P. van Nuffel), και από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωποι: J. Inghelram και K. Sawyer)

Αντικείμενο

Αγωγή βάσει του άρθρου 268 ΣΛΕΕ με αίτημα την αποκατάσταση της ζημίας που φέρεται να υπέστη η ενάγουσα, αφενός, λόγω της διάρκειας της διαδικασίας στο πλαίσιο της υποθέσεως επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση της 27ης Σεπτεμβρίου 2012, Guardian Industries και Guardian Europe κατά Επιτροπής (T-82/08, EU:T:2012:494), και, αφετέρου, λόγω παραβιάσεως της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως με την απόφαση C(2007) 5791 τελικό της Επιτροπής, της 28ης Νοεμβρίου 2007, σχετικά με διαδικασία βάσει του άρθρου [101 ΣΛΕΕ] και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ (υπόθεση COMP/39165 — Επίπεδο γυαλί) και με την απόφαση της 27ης Σεπτεμβρίου 2012, Guardian Industries και Guardian Europe κατά Επιτροπής (T 82/08, EU:T:2012:494).

Διατακτικό

Το Γενικό Δικαστήριο αποφασίζει:

Υποχρεώνει την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκπροσωπούμενη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να καταβάλει αποζημίωση 654 523,43 ευρώ στην Guardian Europe Sàrl προς αποκατάσταση της υλικής ζημίας την οποία υπέστη η εταιρία αυτή λόγω της υπερβάσεως της εύλογης διάρκειας της δίκης στην υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση της 27ης Σεπτεμβρίου 2012, Guardian Industries και Guardian Europe κατά Επιτροπής (T-82/08, EU:T:2012:494). Το ποσό της αποζημιώσεως θα προσαυξηθεί με αντισταθμιστικούς τόκους, υπολογιζόμενους με αφετηρία την 27η Ιουλίου 2010 και μέχρι τη δημοσίευση της παρούσας αποφάσεως, βάσει του ετήσιου ποσοστού πληθωρισμού που έχει διαπιστώσει για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα η Eurostat (Στατιστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) στο κράτος μέλος στο οποίο είναι εγκατεστημένη η εν λόγω εταιρία.

Το ποσό της αποζημιώσεως που καθορίζεται στο σημείο 1 ανωτέρω προσαυξάνεται με τόκους υπερημερίας, υπολογιζόμενους με αφετηρία τη δημοσίευση της παρούσας αποφάσεως και μέχρι πλήρους και ολοσχερούς εξοφλήσεως, βάσει του επιτοκίου που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για τις κύριες πράξεις της αναχρηματοδοτήσεως, προσαυξημένου κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες.

3)	Απορρίπτει την αγωγή κατά τα λοιπά.

4)	Καταδικάζει την Guardian Europe στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ένωση, εκπροσωπούμενη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

5)	Η Guardian Europe, αφενός, και η Ένωση, εκπροσωπούμενη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφετέρου, φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα.

(1) ΕE C 59 της 15.2.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/45

Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 7ης Ιουνίου 2017 — Blaz Jamnik και Blaž κατά Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-726/15) (1)

((Δημόσιες συμβάσεις υπηρεσιών - Συμβάσεις ακινήτων - Διαδικασία πρόσκλησης προς υποβολή προσφορών - Διαδικασία με διαπραγμάτευση χωρίς προηγούμενη δημοσίευση προκήρυξης διαγωνισμού - Κτίρια για τη Στέγη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λιουμπλιάνα - Απόρριψη της προτάσεως μετά από διερεύνηση της τοπικής αγοράς - Ανάθεση της συμβάσεως σε άλλο διαγωνιζόμενο - Παράλειψη εξετάσεως εγγράφων που επισυνάπτονται στην πρόταση - Νομικό σφάλμα - Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως))

(2017/C 239/56)

Γλώσσα διαδικασίας: η σλοβενική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες-ενάγουσες: Jožica Blaž Jamnik και Brina Blaž (Λιουμπλιάνα, Σλοβενία) (εκπρόσωπος: D. Mihevc, δικηγόρος)

Καθού-εναγόμενο: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (εκπρόσωποι: V. Naglič και P. López Carceller και B. Simon)

Αντικείμενο

Προσφυγή, δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, με αίτημα την ακύρωση της αποφάσεως του Κοινοβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 2015, περί απορρίψεως, μετά από διερεύνηση της τοπικής αγοράς, της προτάσεως που υπέβαλαν οι προσφεύγουσες στο πλαίσιο του διαγωνισμού περί ακινήτων INLO.AO 2013-051-LUX-UGIMBI-06, σχετικά με τη μελλοντική Στέγη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λιουμπλιάνα, και της αποφάσεως περί αναθέσεως της συμβάσεως σε άλλο διαγωνιζόμενο και, επικουρικώς, αγωγή, δυνάμει του άρθρου 268 ΣΛΕΕ, με αίτημα την αποκατάσταση της ζημίας που οι προσφεύγουσες-ενάγουσες φέρονται να υπέστησαν.

Διατακτικό

Το Γενικό Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)	Καταδικάζει τις Jožica Blaž Jamnik και Brina Blaž στα δικαστικά έξοδα.

(1) EE C 98 της 14.3.2016.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/47

Προσφυγή της 15ης Απριλίου 2017 — Mémora Servicios Funerarios κατά EUIPO — Chatenoud (MEMORAME)

(Υπόθεση T-221/17)

(2017/C 239/59)

Γλώσσα του δικογράφου της προσφυγής: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Mémora Servicios Funerarios SLU (Σαραγόσα, Ισπανία) (εκπρόσωποι: C. Marí Aguilar και J. Gallego Jiménez, δικηγόροι)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Georges Chatenoud (Thiviers, Γαλλία)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Δικαιούχος του επίδικου σήματος: Ο αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών

Επίδικο σήμα: Λεκτικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης «MEMORAME» — Υπ’ αριθ. 12 929 071 αίτηση καταχωρίσεως

Διαδικασία ενώπιον του EUIPO: Διαδικασία ανακοπής

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 10ης Φεβρουαρίου 2017 στην υπόθεση R 1308/2016-4

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την απόφαση του EUIPO της 10ης Φεβρουαρίου 2017 επί της υποθέσεως R 1308/2016-4 με την οποία γίνεται εν μέρει δεκτή η υπ’ αριθ. 12929071 αίτηση καταχωρίσεως του λεκτικού σημείου «MEMORAME» ως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, κατά συνέπεια, να την απορρίψει καθ’ ολοκληρίαν.

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας συμφώνως προς τα άρθρα 87, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού.

Προβαλλόμενοι λόγοι

—	Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', και του άρθρου 8, παράγραφος 5, του κανονισμού 207/2009.

—	Η προσφεύγουσα επισημαίνει ότι το τμήμα προσφυγών του EUIPO δεν συνεκτίμησε δεόντως το γεγονός ότι σήμα «MEMORA» για το οποίο ασκήθηκε ανακοπή χαίρει υψηλής αναγνωρισιμότητας στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/47

Προσφυγή της 30ής Απριλίου 2017 — Metrans κατά Επιτροπής και INEA

(Υπόθεση T-262/17)

(2017/C 239/60)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Metrans a.s. (Πράγα, Τσεχική Δημοκρατία) (εκπρόσωπος: A. Schwarz, δικηγόρος)

Καθού: Εκτελεστικός Οργανισμός Καινοτομίας και Δικτύων (INEA)

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει με άμεση ισχύ την καταχώριση με κωδικό 2015-CZ-TM-0330-M και τίτλο Multimodal Container Terminal Paskov, Φάση III και την καταχώριση με κωδικό 2015-CZ-TM-0406-W και τίτλο Intermodal Terminal Melnik, Φάσεις 2 και 3, που περιλαμβάνονται στο παράρτημα της εκτελεστικής αποφάσεως της Επιτροπής, της 5ης Αυγούστου 2016, για την κατάρτιση καταλόγου προτάσεων που έχουν επιλεγεί για χρηματοδοτική συνδρομή από την ΕΕ στο πλαίσιο του μηχανισμού «Συνδέοντας την Ευρώπη» — Τομέας μεταφορών, κατόπιν της προσκλήσεως για υποβολή προτάσεων, της 5ης Νοεμβρίου 2015, βάσει του πολυετούς προγράμματος εργασιών·

—

να ακυρώσει ή επικουρικά να κρίνει άκυρη και ανίσχυρη τη σύμβαση επιχορηγήσεως αριθ. INEA/CEF/TRAN/M2015/1133813, στο πλαίσιο του μηχανισμού «Συνδέοντας την Ευρώπη» — Τομέας μεταφορών, η οποία συνήφθη μεταξύ του Εκτελεστικού Οργανισμού Καινοτομίας και Δικτύων (INEA) και της Advanced World Transport a.s. (AWT) (σχετικά με τη δράση 2015-CZ-TM-0330-M με τίτλο Multimodal Container Terminal Paskov) ή να υποχρεώσει τον INEA να καταγγείλει την εν λόγω σύμβαση επιχορηγήσεως που αφορά το Paskov·

—

να ακυρώσει ή επικουρικά να κρίνει άκυρη και ανίσχυρη τη σύμβαση επιχορηγήσεως αριθ. INEA/CEF/TRAN/M2015/1138714, στο πλαίσιο του μηχανισμού «Συνδέοντας την Ευρώπη» — Τομέας μεταφορών, η οποία συνήφθη μεταξύ του Εκτελεστικού Οργανισμού Καινοτομίας και Δικτύων και της České přístavy, a.s. (Czech Ports) (σχετικά με τη δράση 2015-CZ-TM-0406-W με τίτλο Intermodal Terminal Melnik, Φάσεις 2 και 3) ή να υποχρεώσει τον INEA να καταγγείλει την εν λόγω σύμβαση επιχορηγήσεως που αφορά το Melnik·

—	να καταδικάσει τον INEA και την Επιτροπή αλληλεγγύως και εις ολόκληρον στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει τρεις λόγους.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλει ότι το προσβαλλόμενο μέτρο παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές των Συνθηκών της ΕΕ σχετικά με την προστασία της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η εγκαθίδρυση και η διασφάλιση της λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς είναι θεμελιώδεις αρχές και υποχρεώσεις στις οποίες βασίζεται η Ένωση (άρθρο 26 ΣΛΕΕ). Τα μέτρα που λαμβάνει η Ένωση πρέπει να συνάδουν πάντα με την εν λόγω θεμελιώδη αρχή και τυχόν αντίθετα προς αυτή μέτρα πρέπει να λαμβάνονται πάντα σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας και της επικουρικότητας.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλει ότι το προσβαλλόμενο μέτρο παραβαίνει το άρθρο 93 ΣΛΕΕ και άλλα άρθρα της ΣΛΕΕ (τα άρθρα 3, 26, 93, 107, 119, 170, παράγραφος 2, 171, παράγραφος 1, το πρωτόκολλο αριθ. 8 και το άρθρο 1 αυτού του πρωτοκόλλου, το πρωτόκολλο αριθ. 27).

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι το προσβαλλόμενο μέτρο αποτελεί ενίσχυση, η οποία δεν εξυπηρετεί την ανάγκη συντονισμού των μεταφορών.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλει ότι το προσβαλλόμενο μέτρο παραβαίνει τον κανονισμό (ΕΕ) 1316/2013 και τον κανονισμό (ΕΕ) 1315/2013 καθώς και συμπληρωματικούς κανόνες δικαίου.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η χορήγηση των επιχορηγήσεων δεν πληρούσε όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις (ακόμη κι αν ήταν σύμφωνη με άλλους κανόνες δικαίου της ΕΕ), και ότι συνεπώς δεν θα έπρεπε να δοθούν οι εν λόγω επιχορηγήσεις.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/48

Προσφυγή-αγωγή της 3ης Μαΐου 2017 — SD κατά EIGE

(Υπόθεση T-263/17)

(2017/C 239/61)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγων-ενάγων: SD (εκπρόσωποι: L. Levi και A. Blot, δικηγόροι)

Καθού-εναγόμενο: Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE)

Αιτήματα

Ο προσφεύγων-ενάγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την από 26 Αυγούστου 2016 σιωπηρή απόφαση του EIGE, με την οποία απορρίφθηκε η από 26 Απριλίου 2016 αίτηση του προσφεύγοντος-ενάγοντος περί δεύτερης ανανεώσεως της συμβάσεώς του εργασίας·

—	να ακυρώσει επίσης, στο μέτρο που θα κριθεί σκόπιμο, την από 20 Ιανουαρίου 2017 απόφαση του EIGE, η οποία κοινοποιήθηκε στον προσφεύγοντα-ενάγοντα στις 23 Ιανουαρίου 2017, με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένσταση που αυτός άσκησε στις 3 Οκτωβρίου 2016 κατά της σιωπηρής αποφάσεως του EIGE·

—	να επιδικάσει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση για την υλική ζημία και την ηθική βλάβη, αντιστοίχως, που υπέστη·

—	να επιστρέψει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα το σύνολο των εξόδων στα οποία υπεβλήθη στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής-αγωγής του, ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει τρεις λόγους.

Με τον πρώτο λόγο, ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως και, συνεπώς, παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως.

—	Το καθού-εναγόμενο δεν αιτιολόγησε την απόφαση που εξέδωσε επί της ουσίας της αιτήσεώς του και, ακολούθως, της διοικητικής του ενστάσεως. Αυτή η παντελής έλλειψη αιτιολογίας συνιστά παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως και παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως.

Με τον δεύτερο λόγο, ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει παράβαση του άρθρου 8 του καθεστώτος που εφαρμόζεται στο λοιπό προσωπικό της ΕΕ και της αποφάσεως αριθ. 82 της 28ης Ιουλίου 2014 της EIGE σχετικά με τη διαδικασία ανανεώσεως/μη ανανεώσεως που εφαρμόζεται στους έκτακτους υπαλλήλους και στους συμβασιούχους υπαλλήλους.

—	Το καθού-εναγόμενο δεν άσκησε δεόντως την εξουσία εκτιμήσεως την οποία διαθέτει δυνάμει των προαναφερθεισών διατάξεων και δεν εξέτασε πλήρως ή ενδελεχώς το σύνολο των πραγματικών περιστατικών της υποθέσεως.

Με τον τρίτο λόγο, ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει παράβαση διαδικαστικών κανόνων, μεταξύ των οποίων παράβαση των κανόνων εσωτερικής διαδικασίας που προβλέπει η απόφαση αριθ. 82, προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας, του δικαιώματος ακροάσεως, καθώς και παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως και παράβαση του καθήκοντος επιμελείας.

—

Το καθού-εναγόμενο όχι μόνο δεν ακολούθησε τη διαδικασία που προβλέπει η απόφαση αριθ. 82, αλλά, επιπλέον, δεν ακροάσθηκε κατά τρόπο αποτελεσματικό τον προσφεύγοντα-ενάγοντα καθ’ οιονδήποτε άλλο τρόπο. Επομένως, δεν έλαβε, πριν εκδώσει την απόφαση της 26ης Αυγούστου 2016, κρίσιμες πληροφορίες από τον προσφεύγοντα-ενάγοντα όσον αφορά τα συμφέροντά του και δεν του επέτρεψε να προετοιμάσει δεόντως την υπεράσπισή του.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/49

Προσφυγή-αγωγή της 10ης Μαΐου 2017 — SF κατά Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-275/17)

(2017/C 239/62)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγων — ενάγων: SF (εκπρόσωποι: L. Levi και C. Bernard-Glanz, δικηγόροι)

Καθού-εναγόμενο: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα

Ο προσφεύγων-ενάγων (στο εξής: προσφεύγων) ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση της 30ής Ιουνίου 2016 με την οποία απορρίφθηκε αίτημα αρωγής του προσφεύγοντος και, στο μέτρο που είναι αναγκαίο, την απόφαση περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως·

—	να υποχρεώσει το καθού-εναγόμενο (στο εξής: καθού) να καταβάλει στον προσφεύγοντα το ποσό των 10 000 ευρώ ή όποιο άλλο ποσό κρίνει πρόσφορο το Δικαστήριο, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, εντόκως με το νόμιμο επιτόκιο έως την ολοσχερή εξόφληση·

—	να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής-αγωγής του, ο προσφεύγων προβάλλει δύο λόγους.

Πρώτος λόγος περί πρόδηλης πλάνης εκτιμήσεως

—	Ο προσφεύγων προβάλλει ότι το καθού έκρινε εσφαλμένως ότι η προσβαλλόμενη συμπεριφορά δεν ήταν παράνομη και ότι περαιτέρω διαπίστωσε εσφαλμένως ότι η εν λόγω συμπεριφορά δεν έθιγε την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια ή τη φυσική ή ψυχολογική ακεραιότητα του προσφεύγοντος.

Δεύτερος λόγος περί παραβάσεως του άρθρου 24 του ΚΥΚ των υπαλλήλων και της υποχρεώσεως αρωγής

—	Ο προσφεύγων υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι το καθού δεν επιλήφθηκε σοβαρά και δραστικά του αιτήματος αρωγής, όπως επιβάλλει η σχετική νομολογία.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/50

Προσφυγή της 15ης Μαΐου 2017 — Keolis CIF κ.λπ. κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-289/17)

(2017/C 239/63)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Keolis CIF (Le Mesnil-Amelot, Γαλλία), Keolis Val d’Oise (Bernes-sur-Oise, Γαλλία), Keolis Seine Sénart (Draveil, Γαλλία), Keolis Seine Val de Marne (Athis-Mons, Γαλλία), Keolis Seine Esonne (Ormoy, Γαλλία), Keolis Vélizy (Βερσαλλίες, Γαλλία), Keolis Yvelines (Βερσαλλίες) και Keolis Versailles (Βερσαλλίες) (εκπρόσωποι: D. Epaud και R. Sermier, δικηγόροι)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει μερικώς την από 2 Φεβρουαρίου 2017 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με τα καθεστώτα ενισχύσεων SA.26763 2014/C (πρώην 2012/NN) τα οποία έθεσε σε εφαρμογή η Γαλλία υπέρ των επιχειρήσεων μεταφορών με λεωφορεία στην περιοχή Île-de-France, στο μέτρο που αυτή διακηρύσσει, στο άρθρο της 1, ότι το καθεστώς ενισχύσεων τέθηκε «παρανόμως» σε εφαρμογή, ενώ επρόκειτο για υφιστάμενο καθεστώς ενισχύσεων·

—

επικουρικώς, να ακυρώσει μερικώς την από 2 Φεβρουαρίου 2017 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με τα καθεστώτα ενισχύσεων SA.26763 2014/C (πρώην 2012/NN) τα οποία έθεσε σε εφαρμογή η Γαλλία υπέρ των επιχειρήσεων μεταφορών με λεωφορεία στην περιοχή Île-de-France, στο μέτρο που αυτή διακηρύσσει, στο άρθρο της 1, ότι το καθεστώς ενισχύσεων τέθηκε «παρανόμως» σε εφαρμογή, όσον αφορά το πριν από τις 25 Νοεμβρίου 1998 χρονικό διάστημα·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής, οι προσφεύγουσες προβάλλουν δύο λόγους ακυρώσεως.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από το γεγονός ότι το επίμαχο περιφερειακό καθεστώς ενισχύσεων δεν τέθηκε παρανόμως σε εφαρμογή, δεδομένου ότι δεν υπόκειτο στην υποχρέωση προηγούμενης κοινοποιήσεως. Ειδικότερα, το περιφερειακό καθεστώς ενισχύσεων αποτελεί υφιστάμενο καθεστώς ενισχύσεων, κατά την έννοια του άρθρου 108, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και των διατάξεων του άρθρου 1, στοιχείο β', και του κεφαλαίου VI του κανονισμού (ΕΕ) 2015/1589 του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2015, περί λεπτομερών κανόνων για την εφαρμογή του άρθρου 108 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ 2015, L 248, σ. 9) (στο εξής: κανονισμός 2015/1589). Βάσει των κανόνων που ισχύουν για τα υφιστάμενα καθεστώτα ενισχύσεων, η εφαρμογή των καθεστώτων αυτών δεν είναι παράνομη, δεδομένου ότι η Επιτροπή μπορεί μόνο να καθορίσει ενδεχομένως εύλογα μέτρα για την εξέλιξη ή την εξαφάνιση των εν λόγω καθεστώτων ως προς το μέλλον.

Ο δεύτερος, επικουρικώς προβαλλόμενος, λόγος αντλείται από το γεγονός ότι, έστω και αν υποτεθεί ότι το επίμαχο καθεστώς ενισχύσεων δεν συνιστά υφιστάμενο καθεστώς ενισχύσεων, η Επιτροπή δεν μπορούσε να ανατρέξει κατά την εξέτασή της σε χρόνο πέραν των 10 ετών πριν από τις 25 Νοεμβρίου 2008, ημερομηνία κατά την οποία η Επιτροπή απηύθυνε αίτηση παροχής πληροφοριών στις γαλλικές αρχές. Ειδικότερα, το άρθρο 17 του κανονισμού 2015/1589 ορίζει ότι η δεκαετής προθεσμία παραγραφής διακόπτεται μόνο από ενέργεια της Επιτροπής ή κράτους μέλους, το οποίο ενεργεί κατόπιν αιτήσεως της Επιτροπής. Συνεπώς, οι προσφεύγουσες φρονούν ότι κατά την εξέτασή της η Επιτροπή μπορούσε να ανατρέξει μόνο μέχρι τις 25 Νοεμβρίου 1998.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/51

Προσφυγή της 15ης Μαΐου 2017 — Buck-Chemie κατά EUIPO — Henkel (Αναπαράσταση συστήματος καθαρισμού για W.C.)

(Υπόθεση T-296/17)

(2017/C 239/64)

Γλώσσα του δικογράφου της προσφυγής: η γερμανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Buck-Chemie GmbH (Herrenberg, Γερμανία) (εκπρόσωποι: C. Schultze, J. Ossing, R.-D. Härer, C. Weber, H. Ranzinger, C. Brockmann και C. Gehweiler, δικηγόροι)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Henkel AG & Co. KGaA (Ντίσελντορφ, Γερμανία)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Δικαιούχος του επίδικου σχεδίου ή υποδείγματος: η αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών

Επίδικο σχέδιο ή υπόδειγμα: Υπ’ αριθ. 1663618-0003 κοινοτικό σχέδιο ή υπόδειγμα

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του τρίτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 8ης Μαρτίου 2017 στην υπόθεση R 2113/2015-3

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το καθού και τον αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και του τμήματος προσφυγών.

Προβαλλόμενοι λόγοι

—	Παράβαση των άρθρων 62 και 63 του κανονισμού 6/2002·

—	Παράβαση του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχεία α' και β', του κανονισμού 6/2002·

—	Παράβαση του άρθρου 3, στοιχείο α', του κανονισμού 6/2002·

—	Παράβαση του άρθρου 4, παράγραφος 1, του κανονισμού 6/2002·

—	Παράβαση του άρθρων 5 και 6 του κανονισμού 6/2002.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/51

Προσφυγή της 29ης Μαΐου 2017 — Martinair Holland κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-323/17)

(2017/C 239/65)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Martinair Holland NV (Haarlemmermeer, Κάτω Χώρες) (εκπρόσωπος: M. Smeets, δικηγόρος)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 2, στοιχείο δ’ και 3, στοιχείο δ’, της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά το μέτρο που με τις διατάξεις αυτές διαπιστώθηκε παράβαση της προσφεύγουσας ως προς τις αεροπορικές μεταφορές με προέλευση αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ και προορισμό αερολιμένες εντός του ΕΟΧ (δεύτερος λόγος ακυρώσεως, επικουρικό αίτημα)· και

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 1, στοιχείο δ’, 2, στοιχείο δ’, 3, στοιχείο δ’, και 4, στοιχείο δ’, της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά το μέτρο που με τις διατάξεις αυτές διαπιστώθηκε ότι η ενιαία και διαρκής παράβαση περιελάμβανε τη μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών (τρίτος λόγος ακυρώσεως)· και

—	σε περίπτωση που το Γενικό Δικαστήριο ακυρώσει, εν όλω ή εν μέρει, την προσβαλλόμενη απόφαση, να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει τρεις λόγους ακυρώσεως.

Ο πρώτος λόγος αφορά παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των αυθαιρεσιών και της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της απαγορεύσεως των αυθαιρεσιών, στο μέτρο που αποκλείστηκαν από το διατακτικό της επιχειρήσεις οι οποίες, βάσει του αιτιολογικού της, μετείχαν στην ίδια πολιτική τιμολογήσεως με τους αποδέκτες της.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, στο μέτρο που επιβάλλει κυρώσεις και πρόστιμο στην προσφεύγουσα για παράβαση και την εκθέτει σε αξιώσεις αποζημιώσεως τρίτων λόγω αστικής ευθύνης, ενώ την ίδια στιγμή αποκλείει από το διατακτικό της επιχειρήσεις οι οποίες, βάσει του αιτιολογικού της, μετείχαν στην ίδια πολιτική τιμολογήσεως με τους αποδέκτες της.

Ο δεύτερος λόγος αφορά έλλειψη εδαφικής αρμοδιότητας όσον αφορά τις αεροπορικές μεταφορές φορτίων από αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ προς αερολιμένες εντός του ΕΟΧ.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εσφαλμένως στηρίζεται στην παραδοχή ότι η ενιαία και διαρκής παράβαση σε σχέση με τις αεροπορικές μεταφορές από αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ προς αερολιμένες εντός του ΕΟΧ τελέστηκε εντός του ΕΟΧ.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εσφαλμένως στηρίζεται στην παραδοχή ότι η ενιαία και διαρκής παράβαση σε σχέση με τις αεροπορικές μεταφορές από αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ προς αερολιμένες εντός του ΕΟΧ είχε ουσιώδεις, άμεσες και προβλέψιμες συνέπειες στον ανταγωνισμό στον ΕΟΧ.

Ο τρίτος λόγος αφορά έλλειψη αιτιολογίας και πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, στο μέτρο που με την προσβαλλόμενη απόφαση διαπιστώθηκε ότι η μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών συνιστά χωριστό στοιχείο της παραβάσεως.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι οι δύο παραδοχές στις οποίες στηρίζεται η προσβαλλόμενη απόφαση για να χαρακτηρίσει τη μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών ως χωριστό στοιχείο της παραβάσεως είναι αντιφατικές, λαμβανομένου υπόψη του οικονομικού και ρυθμιστικού πλαισίου του επίμαχου κλάδου.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι η μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών συμπίπτει με τις σχετικές με τον επίναυλο καυσίμων και τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας πρακτικές και δεν συνιστά χωριστό στοιχείο της παραβάσεως.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/53

Προσφυγή της 29ης Μαΐου 2017 — SAS Cargo Group κ.λπ. κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-324/17)

(2017/C 239/66)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: SAS Cargo Group A/S (Kastrup, Δανία), Scandinavian Airlines System Denmark-Norway-Sweden (Στοκχόλμη, Σουηδία), SAS AB (Στοκχόλμη) (εκπρόσωποι: B. Creve, M. Kofmann και G. Forwood, δικηγόροι, και J. Killick, Barrister)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει, εν όλω ή εν μέρει, την απόφαση C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου)·

—	επικουρικώς, να μειώσει το ύψος του προστίμου που επιβλήθηκε στις προσφεύγουσες·

—	να λάβει τα αιτούμενα μέτρα οργανώσεως της διαδικασίας ή διεξαγωγής αποδείξεων ή οποιαδήποτε άλλα μέτρα τα οποία το Γενικό Δικαστήριο θα κρίνει αναγκαία· και

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγουσες προβάλλουν πέντε λόγους.

Ο πρώτος λόγος αφορά προσβολή του δικαιώματος άμυνας των προσφευγουσών και παραβίαση της αρχής της ισότητας των όπλων, καθόσον δεν επιτράπηκε στις προσφεύγουσες η πρόσβαση στα σχετικά αποδεικτικά στοιχεία, τόσο στα επιβαρυντικά όσο και στα απαλλακτικά, τα οποία έλαβε η Επιτροπή μετά την κοινοποίηση της ανακοινώσεως των αιτιάσεων.

Ο δεύτερος λόγος αφορά έλλειψη εδαφικής αρμοδιότητας όσον αφορά την εφαρμογή του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 ΕΟΧ σε υπηρεσίες αεροπορικών μεταφορών φορτίου που αφορούσαν πτήσεις επιστροφής σε αερολιμένες του ΕΟΧ, καθώς και δρομολόγια μεταξύ Ελβετίας και των τριών μη κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΕΟΧ.

3.	Ο τρίτος λόγος αφορά σφάλμα εκτιμήσεως της Επιτροπής ως προς τα αποδεικτικά στοιχεία και ως προς το συμπέρασμα ότι από τα στοιχεία αυτά αποδεικνύεται ότι οι προσφεύγουσες μετείχαν στην ενιαία και διαρκή παγκόσμια παράβαση που διαπιστώθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση, ή γνώριζαν γι’ αυτήν.

4.	Ο τέταρτος λόγος αφορά παράβαση του άρθρου 266 ΣΛΕΕ, του άρθρου 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του άρθρου 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση είναι εγγενώς αντιφατική, ιδίως όσον αφορά τον καταλογισμό ευθύνης για την προσαπτόμενη παράβαση.

Με τον πέμπτο λόγο υποστηρίζεται ότι κακώς η Επιτροπή επέβαλε πρόστιμο στις προσφεύγουσες, καθόσον ήταν αδύνατο να ευθύνονται για την προσαπτόμενη παράβαση, και ότι, εν πάση περιπτώσει, η Επιτροπή υπέπεσε σε σφάλμα κατά τον υπολογισμό του προστίμου όσον αφορά την αξία των πωλήσεων, τον συντελεστή σοβαρότητας σε σχέση με την ιδιαίτερη κατάσταση της SAS Cargo, τη διάρκεια, την προσαύξηση λόγω υποτροπής και τις διάφορες ελαφρυντικές περιστάσεις· ως εκ τούτου, το πρόστιμο πρέπει να ακυρωθεί ή, επικουρικώς, να μειωθεί σημαντικά.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/53

Προσφυγή της 29ης Μαΐου 2017 — Koninklijke Luchtvaart Maatschappij κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-325/17)

(2017/C 239/67)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV (Amstelveen, Κάτω Χώρες) (εκπρόσωπος: M. Smeets, δικηγόρος)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει εν όλω την απόφαση C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου), λόγω παραβιάσεως της αρχής της απαγορεύσεως των αυθαιρεσιών και της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως (πρώτος λόγος ακυρώσεως), λόγω ελλείψεως εδαφικής αρμοδιότητας όσον αφορά τις αεροπορικές μεταφορές με προέλευση αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ και προορισμό αερολιμένες εντός του ΕΟΧ (δεύτερος λόγος ακυρώσεως, κύριο αίτημα), λόγω παραβάσεως του άρθρου 49 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές και των κατευθυντήριων γραμμών (1) (τέταρτος λόγος ακυρώσεως, κύριο αίτημα), ή

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 2, στοιχείο δ’ και 3, στοιχείο δ’, της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά το μέτρο που με τις διατάξεις αυτές διαπιστώθηκε παράβαση της προσφεύγουσας σε σχέση με τις αεροπορικές μεταφορές με προέλευση αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ και προορισμό αερολιμένες εντός του ΕΟΧ (δεύτερος λόγος ακυρώσεως, επικουρικό αίτημα), και

—

επικουρικώς, σε περίπτωση που το Γενικό Δικαστήριο δεν ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση στο σύνολό της βάσει του πρώτου, του δεύτερου ή του τέταρτου λόγου ακυρώσεως, να μειώσει, κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του, το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην προσφεύγουσα με το άρθρο 3, στοιχείο γ’ και το άρθρο 3, στοιχείο δ’, της προσβαλλομένης αποφάσεως (όπως ζητείται στο πλαίσιο του πρώτου, του δεύτερου, του τρίτου και του τέταρτου λόγου), και τέλος

—	σε περίπτωση που το Γενικό Δικαστήριο ακυρώσει, εν όλω ή εν μέρει, την προσβαλλόμενη απόφαση ή μειώσει το πρόστιμο, να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει τέσσερις λόγους ακυρώσεως.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της απαγορεύσεως των αυθαιρεσιών, στο μέτρο που αποκλείει από το διατακτικό της προσβαλλομένης αποφάσεως επιχειρήσεις οι οποίες, βάσει του αιτιολογικού της αποφάσεως, μετείχαν στην ίδια πολιτική τιμολογήσεως με τους αποδέκτες της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, στο μέτρο που επιβάλλει κυρώσεις και πρόστιμο στην προσφεύγουσα για παράβαση και την εκθέτει σε αξιώσεις αποζημιώσεως τρίτων λόγω αστικής ευθύνης, ενώ την ίδια στιγμή αποκλείει από το διατακτικό της επιχειρήσεις οι οποίες, βάσει του σκεπτικού της, μετείχαν στην ίδια πολιτική τιμολογήσεως με τους αποδέκτες της προσβαλλομένης αποφάσεως.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αφορά έλλειψη εδαφικής αρμοδιότητας ως προς τις αεροπορικές μεταφορές φορτίων από αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ προς αερολιμένες εντός του ΕΟΧ.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εσφαλμένως στηρίζεται στην παραδοχή ότι η ενιαία και διαρκής παράβαση σε σχέση με αεροπορικές μεταφορές από αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ προς αερολιμένες εντός του ΕΟΧ τελέστηκε εντός του ΕΟΧ.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εσφαλμένως στηρίζεται στην παραδοχή ότι η ενιαία και διαρκής παράβαση σε σχέση με αεροπορικές μεταφορές από αερολιμένες εκτός του ΕΟΧ προς αερολιμένες εντός του ΕΟΧ είχε ουσιώδεις, άμεσες και προβλέψιμες συνέπειες στον ανταγωνισμό εντός του ΕΟΧ.

Ο τρίτος λόγος αφορά έλλειψη αιτιολογίας και πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, στο μέτρο που η Επιτροπή διαπίστωσε, με την προσβαλλόμενη απόφαση, ότι η μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών συνιστά χωριστό στοιχείο της παραβάσεως.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι οι δύο παραδοχές στις οποίες στηρίζεται η προσβαλλόμενη απόφαση για να χαρακτηρίσει τη μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών ως χωριστό στοιχείο της παραβάσεως είναι αντιφατικές, λαμβανομένου υπόψη του οικονομικού και ρυθμιστικού πλαισίου του επίμαχου κλάδου.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι η μη καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών συμπίπτει με τις σχετικές με τον επίναυλο καυσίμων και τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας πρακτικές και δεν συνιστά χωριστό στοιχείο της παραβάσεως.

Με τον τέταρτο λόγο υποστηρίζεται ότι ο υπολογισμός του προστίμου αντιβαίνει στην αρχή της νομιμότητας και της αναλογικότητας των προστίμων κατά το άρθρο 49 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το άρθρο 101 ΣΛΕΕ και τις κατευθυντήριες γραμμές και είναι προδήλως εσφαλμένος.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η αξία των συνδεόμενων με την παράβαση πωλήσεων της KLM Cargo είναι η αξία του επίναυλου των καυσίμων και των προσθέτων τελών ασφαλείας και δεν συμπεριλαμβάνει τον συνολικό κύκλο εργασιών της KLM Cargo.

—	Η αξία των πωλήσεων της KLM Cargo επί των οποίων καθορίστηκε το βασικό ποσό του προστίμου δεν πρέπει να περιλαμβάνει πωλήσεις πραγματοποιηθείσες εκτός του ΕΟΧ.

—	Η μείωση του προστίμου κατά 15 % λόγω της κυβερνητικής παρεμβάσεως δεν αντιστοιχεί στον βαθμό της κυβερνητικής παρεμβάσεως κατά τον χρόνο της παραβάσεως.

(1) Κατευθυντήριες γραμμές για τη μέθοδο υπολογισμού των προστίμων που επιβάλλονται κατ’ εφαρμογή του άρθρου 23, παράγραφος 2, στοιχείο α’, του κανονισμού (ΕΚ) 1/2003 (ΕΕ C 210, σ. 2).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/55

Προσφυγή της 29ης Μαΐου 2017 — Air Canada κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-326/17)

(2017/C 239/68)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Air Canada (Saint-Laurent, Κεμπέκ, Καναδάς) (εκπρόσωποι: T. Soames, G. Bakker και I.-Z. Prodromou-Stamoudi, δικηγόροι, και J. Joshua, Barrister)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει εν όλω ή εν μέρει, κατά το μέτρο που την αφορά, την απόφαση C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου)·

—	να ακυρώσει ή, επικουρικώς, να μειώσει σημαντικά το ποσό του προστίμου·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει έξι λόγους ακυρώσεως.

Ο πρώτος λόγος αφορά προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας, προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως και παράβαση ουσιώδους τύπου.

Κατά την προσφεύγουσα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέλειψε να διευκρινίσει στην ανακοίνωση των αιτιάσεων το ιστορικό της όλης υποθέσεως, όπως εμφανίστηκε για πρώτη φορά με την προσβαλλόμενη απόφαση, στερώντας με τον τρόπο αυτό στην προσφεύγουσα τη δυνατότητα να προβάλει λυσιτελώς τους αμυντικούς ισχυρισμούς της κατά των αιτιάσεων της Επιτροπής, λόγος ικανός να δικαιολογήσει την εξ ολοκλήρου ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αφορά προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας, έλλειψη αιτιολογίας και παράβαση ουσιώδους τύπου.

Κατά την προσφεύγουσα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας της προσφεύγουσας, κατά το μέτρο που η προσβαλλόμενη απόφαση (i) στερείται παντελώς αιτιολογίας ή στερείται επαρκούς αιτιολογίας όσον αφορά τη διαπίστωση της ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως σε όλα τα δρομολόγια· (ii) παρέλειψε να καθορίσει τη φύση και το περιεχόμενο των προσαπτομένων παραβάσεων με την επαρκή ακρίβεια που απαιτείται από τον νόμο· (iii) δεν διόρθωσε την εγγενή αντίφαση μεταξύ μιας ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως και των τεσσάρων χωριστών παραβάσεων, η οποία οδήγησε στην ακύρωση της αποφάσεως C (2010) 7694 τελικό της Επιτροπής, της 9ης Νοεμβρίου 2010, λόγοι ικανοί να δικαιολογήσουν την εξ ολοκλήρου ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως αφορά πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως και πρόδηλο νομικό σφάλμα όσον αφορά τη διαπίστωση ότι αερομεταφορείς εγκατεστημένοι εκτός της Ένωσης ή του ΕΟΧ δεν έχουν δικαίωμα να πραγματοποιούν δρομολόγια διευρωπαϊκών αεροπορικών γραμμών.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (i) εσφαλμένως έκρινε με το άρθρο 1, παράγραφος 1 και στο άρθρο 1, παράγραφος 4, της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι η προσφεύγουσα μετείχε σε παράβαση ή παραβάσεις σχετικές με δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων του ΕΟΧ και μεταξύ αερολιμένων της ΕΕ και αερολιμένων της Ελβετίας, στους οποίους δεν είχε νομική ικανότητα να παρέχει υπηρεσίες αεροπορικών μεταφορών φορτίου· (ii) παρέβλεψε ή δεν έλαβε προσηκόντως υπόψη το διεθνές και ενωσιακό νομικό πλαίσιο που διέπει την άσκηση δικαιωμάτων αερομεταφορών· (iii) εφάρμοσε εσφαλμένως τη σχετική νομολογία, κρίνοντας ότι δεν υπήρχαν «ανυπέρβλητοι φραγμοί» για να παρέχει η προσφεύγουσα υπηρεσίες σε διευρωπαϊκές διαδρομές και ως εκ τούτου κακώς χαρακτήρισε την προσφεύγουσα ως δυνητικό ανταγωνιστή στις εν λόγω διαδρομές. Κατά την προσφεύγουσα, οι ανωτέρω εκτιμήσεις της Επιτροπής, στο σύνολό τους ή εκάστη εξ αυτών, συνιστούν πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως και πρόδηλα νομικά σφάλματα και παρέχουν, μεμονωμένα ή συλλογικά, επαρκείς λόγους για την εξ ολοκλήρου ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως ή, επικουρικώς, για την ακύρωση του άρθρου 1, παράγραφος 1 και του άρθρου 1, παράγραφος 4, της εν λόγω αποφάσεως.

Ο τέταρτος λόγος αφορά πρόδηλη νομική και πραγματική πλάνη όσον αφορά την αρμοδιότητα.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ενέχει νομικές και πραγματικές πλημμέλειες όσον αφορά (i) την εσφαλμένη επίκληση απολύτως νομίμων πράξεων σε δρομολόγια τρίτων χωρών με σκοπό να αποδειχθεί ή διαπιστωθεί παράβαση σε διευρωπαϊκά δρομολόγια, η τέλεση της οποίας είναι αδύνατη (λόγος ικανός να δικαιολογήσει την εξ ολοκλήρου ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως)· (ii) τον εσφαλμένο ισχυρισμό περί αρμοδιότητας επί της προβαλλόμενης συμπράξεως σχετικά με πτήσεις «επιστροφής» σε δρομολόγια τρίτων χωρών (λόγος ικανός να δικαιολογήσει την εξ ολοκλήρου ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως ή, επικουρικώς, την ακύρωση του άρθρου 1, παράγραφος 2 και του άρθρου 1, παράγραφος 3).

Ο πέμπτος λόγος αφορά πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως των αποδεικτικών στοιχείων που επικαλείται εναντίον της προσφεύγουσας η Επιτροπή.

Κατά την προσφεύγουσα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή: (i) εφάρμοσε εσφαλμένα τον νόμο περί ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως όσον αφορά τις αποδείξεις· (ii) παρέλειψε να επικαλεστεί ένα σύνολο αξιόπιστων αποδεικτικών στοιχείων και να αποδείξει, σύμφωνα με τα κατά νόμο κριτήρια, τα γεγονότα εις βάρος της προσφεύγουσας· και (iii) κακώς αρνήθηκε να δεχθεί την απόσυρση από την προσφεύγουσα της εσφαλμένης αιτήσεώς της περί επιείκειας και δεν έλαβε υπόψη της το αποτέλεσμα αυτής της αποσύρσεως στα αποδεικτικά στοιχεία που επικαλέστηκε εναντίον της προσφεύγουσας, λόγοι ικανοί να δικαιολογήσουν την εξ ολοκλήρου ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως.

Με τον έκτο λόγο ζητείται, σε συνέχεια του πρώτου, δεύτερου, τρίτου, τέταρτου και πέμπτου λόγου ακυρώσεως, από το Γενικό Δικαστήριο να ακυρώσει το πρόστιμο που επιβλήθηκε δυνάμει του άρθρου 3 ή, εναλλακτικώς, να το μειώσει σημαντικά, κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του, δυνάμει του άρθρου 261 ΣΛΕΕ, του άρθρου 31, του κανονισμού 1/2003 και της πάγιας νομολογίας.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/57

Προσφυγή της 31ης Μαΐου 2017 — Cargolux Airlines κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-334/17)

(2017/C 239/70)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Cargolux Airlines International SA (Sandweiler, Λουξεμβούργο) (εκπρόσωποι: G. Goeteyn, Solicitor, E. Aliende Rodríguez, δικηγόρος, και C. Rawnsley, Barrister)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

σε περίπτωση που δεχθεί τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο ή τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως, να ακυρώσει εξ ολοκλήρου το άρθρο 1, παράγραφος 1 και το άρθρο 1, παράγραφος 4, της αποφάσεως C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου), κατά το μέτρο που αφορά την Cargolux·

—

σε περίπτωση που δεχθεί τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως,

—

να ακυρώσει εξ ολοκλήρου το άρθρο 1, παράγραφος 1, ή εφόσον το άρθρο 1, παράγραφος 1, δεν ακυρωθεί εξ ολοκλήρου, να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 1: (i) κατά το μέτρο που αφορά τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας και την προμήθεια· (ii) κατά το μέτρο που αφορά την περίοδο από 22 Ιανουαρίου 2001 έως το τέλος του 2002· και (iii) κατά το μέτρο που διαπιστώνεται εμπλοκή σε σύμπραξη, κατά τη συνήθη έννοια του όρου, σε χρόνο προγενέστερο της 10ης Ιουνίου 2005 το νωρίτερο·

—

να ακυρώσει εξ ολοκλήρου το άρθρο 1, παράγραφος 2, ή εφόσον το άρθρο 1, παράγραφος 2, δεν ακυρωθεί εξ ολοκλήρου, να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 2: (i) κατά το μέτρο που αφορά τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας και την προμήθεια· (ii) κατά το μέτρο που διαπιστώνεται εμπλοκή σε σύμπραξη, κατά τη συνήθη έννοια του όρου, σε χρόνο προγενέστερο της 10ης Ιουνίου 2005 το νωρίτερο·

—	να ακυρώσει εξ ολοκλήρου το άρθρο 1, παράγραφοι 3 και 4·

—

σε περίπτωση που δεχθεί τον έκτο λόγο ακυρώσεως, να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 2 και 3, της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά το μέτρο που κρίθηκε ότι η Cargolux μετείχε σε παράβαση σχετική με πτήσεις επιστροφής (δηλαδή, με προέλευση αερολιμένες τρίτων χωρών και προορισμό αερολιμένες εντός της ΕΕ ή την Ισλανδία και Νορβηγία)·

—	να ακυρώσει το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην Cargolux με το άρθρο 3 και, εφόσον το Γενικό Δικαστήριο δεν ακυρώσει εξ ολοκλήρου το πρόστιμο, να το μειώσει ουσιωδώς κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του·

—	να αντλήσει τις έννομες συνέπειες που θα κρίνει αναγκαίες ως προς το άρθρο 4, κατά το μέτρο που αυτό αφορά την Cargolux·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της Cargolux.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει επτά λόγους ακυρώσεως.

Ο πρώτος λόγος αφορά πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, καθόσον η Επιτροπή ενήργησε ultra vires βασιζόμενη επί αποδεικτικών στοιχείων που αφορούσαν δρομολόγια και χρονικές περιόδους επί των οποίων δεν είχε καμία εδαφική αρμοδιότητα.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή επέκτεινε αδικαιολόγητα την αρμοδιότητά της, καθόσον βασίστηκε επί αποδεικτικών στοιχείων προγενέστερων: α) της 1ης Μαΐου 2004, όσον αφορά δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων ΕΕ και τρίτων χωρών· β) της 19ης Μαΐου 2005, όσον αφορά δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων ΕΟΧ (μη κρατών μελών της ΕΕ) και τρίτων χωρών· και γ) της 1ης Ιουνίου 2002, όσον αφορά δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων ΕΕ και Ελβετίας, προκειμένου να δικαιολογήσει τη διαπίστωσή της περί παραβάσεως του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ σε σχέση με τις εντός του ΕΟΧ διαδρομές.

Ο δεύτερος λόγος αφορά παράβαση ουσιώδους τύπου, προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, καθόσον η Επιτροπή παρέβη ουσιώδεις διαδικαστικές απαιτήσεις και προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας της προσφεύγουσας στον βαθμό που δεν εξέδωσε νέα ανακοίνωση αιτιάσεων πριν από την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή έκρινε εσφαλμένως ότι δεν υποχρεούταν να εκδώσει νέα ανακοίνωση αιτιάσεων προτού προχωρήσει στην έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως, προσβάλλοντας με τον τρόπο αυτό το δικαίωμα άμυνας της προσφεύγουσας.

3.	Ο τρίτος λόγος αφορά πλάνη περί το δίκαιο και πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, καθόσον η Επιτροπή δεν προέβη στην εξέταση του νομικού και του οικονομικού πλαισίου, η οποία απαιτείται προκειμένου να είναι έγκυρη η διαπίστωσή της περί υπάρξεως εξ αντικειμένου παραβάσεως.

Ο τέταρτος λόγος αφορά παράβαση ουσιώδους τύπου, έλλειψη αιτιολογίας, προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και πρόδηλο νομικό και πραγματικό σφάλμα, καθόσον η Επιτροπή δεν καθόρισε με επαρκή ακρίβεια το περιεχόμενο και τις παραμέτρους της υποτιθέμενης παραβάσεως του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και των λοιπών σχετικών διατάξεων.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η υπέρ το δέον διεύρυνση της έννοιας της ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως οδήγησε σε μια ανεπανόρθωτη σύγχυση ως προς την έκταση της παραβάσεως, με συνέπεια να είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτό το περιεχόμενό της.

Ο πέμπτος λόγος αφορά σφάλμα εκτιμήσεως, καθόσον η Επιτροπή δεν στηρίχθηκε σε μια αξιόπιστη αποδεικτική βάση ούτε απέδειξε επαρκώς κατά νόμον τα γεγονότα στα οποία θεμελίωσε τις διαπιστώσεις της.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση περιέχει πραγματικά σφάλματα και εσφαλμένες εκτιμήσεις όσον αφορά και τα τρία στοιχεία (επίναυλος καυσίμων, πρόσθετα τέλη ασφαλείας και προμήθειες επί των προσθέτων τελών) που συνθέτουν την προβαλλόμενη ως ενιαία και διαρκή παράβαση. Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή χρησιμοποίησε την έννοια της ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως ως πρόσχημα για να μπορέσει να επικαλεστεί ένα συνονθύλευμα πραγματικών περιστατικών και επαφών, περιλαμβανομένων και ενεργειών που είναι νόμιμες ή άσχετες με το αντικείμενο.

Ο έκτος λόγος αφορά πλάνη περί το δίκαιο, κατά το μέτρο που εσφαλμένως η Επιτροπή έκρινε ότι είχε εδαφική αρμοδιότητα όσον αφορά τον προβαλλόμενο αντίθετο προς τους κανόνες του ανταγωνισμού συντονισμό στον τομέα των πτήσεων με προέλευση αερολιμένες τρίτων χωρών και προορισμό εσωτερικούς αερολιμένες του ΕΟΧ και υπέπεσε σε νομική πλάνη καθόσον οι δραστηριότητες αυτές δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ.

Ο έβδομος λόγος, ο οποίος προβάλλεται προς στήριξη του αιτήματος επανεξετάσεως του προστίμου κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του Γενικού Δικαστηρίου, αφορά πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως και παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.

—

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεν υπολόγισε ορθώς την αξία των πωλήσεων, αφού έλαβε εσφαλμένως υπόψη τις πτήσεις επιστροφής και υπερέβαλε σημαντικά στην εκτίμησή της ως προς τη συνολική σοβαρότητα της προβαλλομένης παραβάσεως. Όσον αφορά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή αξιολόγησε εσφαλμένως τη σοβαρότητα και τη διάρκεια της προβαλλόμενης παραβάσεως και δεν έλαβε υπόψη ορισμένες ελαφρυντικές περιστάσεις, ενώ όφειλε.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/59

Προσφυγή της 30ής Μαΐου 2017 — Help — Hilfe zur Selbsthilfe κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-335/17)

(2017/C 239/71)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Προσφεύγον: Help — Hilfe zur Selbsthilfe e.V. (Βόννη, Γερμανία) (εκπρόσωποι: V. Jungkind και P. Cramer, δικηγόροι)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Το προσφεύγον ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει την από 21 Μαρτίου 2017 απόφαση της καθής [Ares(2017)1515573], με την οποία ανακτάται τμήμα της ενισχύσεως που καταβλήθηκε για την υλοποίηση του προγράμματος ανθρωπιστικής βοήθειας «Food Security Promotion for very food insecure farming households in Zimbabwe» (ECHO/ZWE/BUD/2009/02002), το οποίο ανέρχεται στο ποσό των 643 627,72 ευρώ, καθώς και τo στηριζόμενo στην εν λόγω απόφαση χρεωστικό σημείωμα της 7ης Απριλίου 2017 (αριθ. 3241705513), με το οποίο η καθής ζήτησε να της καταβληθεί η πρώτη δόση ύψους 321 813,86 ευρώ, καθώς και

—	να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής του, το προσφεύγον προβάλλει τρεις λόγους ακυρώσεως.

Πρώτος λόγος: Οι προσαπτόμενες από την καθής ενέργειες δεν συνιστούν παραβίαση ουσιαστικού δικαίου

—

Οι προσαπτόμενες από την καθής ενέργειες του προσφεύγοντος στο πλαίσιο της συνάψεως δύο συμβάσεων με αντικείμενο την παράδοση γεωργικών προϊόντων δεν αντιβαίνουν σε δεσμευτικούς κανόνες ουσιαστικού δικαίου που διέπουν τη διεξαγωγή διαγωνισμών στο πλαίσιο ανθρωπιστικών προγραμμάτων. Ειδικότερα, οι ενέργειες αυτές συνάδουν με τις υποχρεωτικές αρχές συνάψεως δημοσίων συμβάσεων κατ’ άρθρον 184, παράγραφος 1, των κανόνων εφαρμογής των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ του 2009 και κατ’ άρθρον 2, παράγραφος 3, των κανόνων και διαδικασιών (Rules and Procedures) που καθορίζονται στο παράρτημα IV της συμφωνίας-πλαίσιο εταιρικής σχέσεως του 2008 για τη συνεργασία της ΕΕ με μη κυβερνητικές οργανώσεις στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας.

—	Επιπλέον, οι προσαπτόμενες ενέργειες δεν αντιβαίνουν στην υποχρέωση έγγραφης τεκμηριώσεως κατ’ άρθρον 23, παράγραφος 4, των γενικών διατάξεων του παραρτήματος ΙΙ της συμφωνίας-πλαίσιο εταιρικής σχέσεως.

Δεύτερος λόγος: Απουσία άλλων λόγων ανακτήσεως

—

Δεν συντρέχουν ούτε άλλοι λόγοι που να δικαιολογούν την ανάκτηση της οικονομικής ενισχύσεως. Ειδικότερα, τα παραγγελθέντα προϊόντα παραδόθηκαν από την επιλεγείσα από το προσφεύγον επιχείρηση εμπροθέσμως, καθ’ ολοκληρίαν και σε καλή ποιότητα. Επιπλέον, το προσφεύγον υλοποίησε το πρόγραμμα ανθρωπιστικής βοήθειας επιτυχώς, πράγμα που επιβεβαιώθηκε από συνολικά τέσσερις ανεξάρτητους ελέγχους τρίτων.

—	Δεν στοιχειοθετείται αξιόποινη συμπεριφορά των εμπλεκομένων συνεργατών του προσφεύγοντος. Η Εισαγγελία της Βόννης δεν κίνησε ποινική δίωξη διότι δεν υπήρχαν επαρκείς ενδείξεις περί διαπράξεως ποινικού αδικήματος.

Τρίτος λόγος (επικουρικώς προβαλλόμενος): Παράλειψη ασκήσεως της διακριτικής ευχέρειας και παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας

—

Η καθής εξέδωσε την απόφαση περί ανακτήσεως της χορηγηθείσας οικονομικής ενισχύσεως θεωρώντας εσφαλμένως ότι δεσμευόταν από υποχρεωτική σύσταση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολεμήσεως της Απάτης (OLAF). Τούτο συνιστά παράλειψη ασκήσεως διακριτικής ευχέρειας εκ μέρους της καθής, η οποία καθιστά την ανάκτηση παράνομη.

—

Η ανάκτηση ολόκληρου του επιμέρους ποσού των 643 627,27 ευρώ είναι παράνομη επίσης λόγω παραβιάσεως της αρχής της αναλογικότητας κατ’ άρθρον 5, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ. Η ανάκτηση αυτή υπερβαίνει το αναγκαίο μέτρο για την εκπλήρωση του σκοπού της προστασίας του προϋπολογισμού και είναι δυσανάλογη προς την προκύπτουσα εξ αυτής επιβάρυνση του προσφεύγοντος, ιδίως λαμβανομένης υπόψη της επιτυχούς υλοποιήσεως του προγράμματος ανθρωπιστικής βοήθειας.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/60

Προσφυγή της 30ής Μαΐου 2017 — Japan Airlines κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-340/17)

(2017/C 239/73)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Japan Airlines Co. Ltd (Τόκυο, Ιαπωνία) (εκπρόσωποι: J.-F. Bellis και K. Van Hove, δικηγόροι, και R. Burton, Solicitor)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει εξ ολοκλήρου την απόφαση C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου), κατά το μέτρο που την αφορά·

—	επικουρικώς, να μειώσει κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του το πρόστιμο που της επιβλήθηκε·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει έντεκα λόγους ακυρώσεως.

Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει την αρχή ne bis in idem και το άρθρο 266 ΣΛΕΕ, καθόσον αποδίδει ευθύνες στην προσφεύγουσα για στοιχεία της παραβάσεως για την ευθύνη των οποίων η Επιτροπή απάλλαξε την προσφεύγουσα στην απόφαση του 2010 και, εν πάση περιπτώσει, παραβιάζει την ισχύουσα προθεσμία παραγραφής, διότι επιβάλλει στην προσφεύγουσα πρόστιμο σχετικά με τα στοιχεία αυτά, και δεν απέδειξε την ύπαρξη εννόμου συμφέροντος να προβεί σε τέτοια διαπίστωση ως προς τα εν λόγω στοιχεία.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι, με την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως, η Επιτροπή παραβιάζει την αρχή περί απαγορεύσεως των διακρίσεων, καθόσον η προσφεύγουσα περιέρχεται σε λιγότερο ευνοϊκή κατάσταση σε σχέση με άλλους αποδέκτες της αποφάσεως του 2010 έναντι των οποίων η εν λόγω απόφαση κατέστη οριστική και δεσμευτική.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει τις διατάξεις του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και την έκταση της αρμοδιότητάς της και προσβάλλει τα δικαιώματα άμυνας, καθόσον καταλογίζει στην προσφεύγουσα ευθύνη για παράβαση λαμβάνουσα χώρα σε δρομολόγια εσωτερικών αερολιμένων του ΕΟΧ και σε δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων της ΕΕ και της Ελβετίας σε χρονική περίοδο κατά την οποία η Επιτροπή δεν διέθετε αρμοδιότητα για εφαρμογή του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ σε σχέση με αεροπορικές εταιρίες που εκτελούσαν πτήσεις μόνο σε δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων του ΕΟΧ και τρίτων χωρών και επομένως η συμπεριφορά της προσφεύγουσας σε σχέση με δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων του ΕΟΧ και τρίτων χωρών ήταν νόμιμη.

Ο τέταρτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει τις διατάξεις του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ, στο μέτρο που διαπιστώνει ότι η προσφεύγουσα μετέσχε σε ενιαία και διαρκή παράβαση περιλαμβάνουσα δρομολόγια τα οποία η προσφεύγουσα δεν πραγματοποιούσε και ούτε είχε δικαίωμα να πραγματοποιεί.

Ο πέμπτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει τις διατάξεις του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ, στο μέτρο που θεωρεί ότι είχε αρμοδιότητα να αποφανθεί σχετικά με υπηρεσίες αεροπορικής μεταφοράς φορτίων επιστροφής σε δρομολόγια μεταξύ ΕΟΧ και τρίτων χωρών, καθόσον οι υπηρεσίες αυτές χρεώνονται σε πελάτες εγκατεστημένους εκτός του ΕΟΧ.

6.	Ο έκτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή προσβάλλει τα δικαιώματα άμυνας της προσφεύγουσας και παραβιάζει την αρχή περί απαγορεύσεως των διακρίσεων και την αρχή της αναλογικότητας, καθόσον εφαρμόζει στους διάφορους αερομεταφορείς διαφορετικές απαιτήσεις ως προς την απόδειξη.

Ο έβδομος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει τις κατευθυντήριες γραμμές του 2006 (1) και την αρχή της αναλογικότητας, καθόσον περιλαμβάνει στην αξία των πωλήσεων, που αποτελούν τη βάση για τον υπολογισμό του προστίμου, εισοδήματα προερχόμενα από στοιχεία της τιμής σχετικά με τις υπηρεσίες αεροπορικής μεταφοράς φορτίων τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την παράβαση που εκτίθεται στην προσβαλλόμενη απόφαση.

Ο όγδοος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει τις κατευθυντήριες γραμμές του 2006 και την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, καθόσον περιλαμβάνει στην αξία των πωλήσεων, που αποτελούν τη βάση για τον υπολογισμό του προστίμου, εισοδήματα προερχόμενα από υπηρεσίες αεροπορικής μεταφοράς φορτίων σε δρομολόγια επιστροφής μεταξύ του ΕΟΧ και τρίτων χωρών.

9.	Ο ένατος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, καθόσον περιόρισε τη μείωση του προστίμου που παρέσχε στην προσφεύγουσα βάσει του ισχύοντος κανονιστικού πλαισίου σε ποσοστό 15 %.

10.

Ο δέκατος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι η Επιτροπή παραβιάζει την αρχή περί απαγορεύσεως των διακρίσεων και την αρχή της αναλογικότητας και προσβάλλει τα δικαιώματα άμυνας της προσφεύγουσας, δεδομένου ότι δεν παρέσχε στην προσφεύγουσα μείωση κατά 10 % του ποσού του προστίμου, λόγω της περιορισμένης συμμετοχής της στην παράβαση, ενώ παρέσχε τη μείωση σε άλλους αποδέκτες της προσβαλλομένης αποφάσεως και της αποφάσεως του 2010 που βρίσκονται σε κατάσταση αντικειμενικώς όμοια με αυτή της προσφεύγουσας.

11.	Ο ενδέκατος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το ότι το Γενικό Δικαστήριο, κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του, πρέπει να μειώσει σημαντικά το πρόστιμο.

(1) Κατευθυντήριες γραμμές για τη μέθοδο υπολογισμού των προστίμων που επιβάλλονται κατ’ εφαρμογή του άρθρου 23 παράγραφος 2 σημείο α) του κανονισμού (ΕΚ) 1/2003 (ΕΕ C 210, σ. 2).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/62

Προσφυγή της 31ης Μαΐου 2017 — British Airways κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-341/17)

(2017/C 239/74)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: British Airways plc (Harmondsworth, Ηνωμένο Βασίλειο) (εκπρόσωποι: J. Turner, QC, R. O’Donoghue, Barrister, και A. Lyle-Smythe, Solicitor)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

—	περαιτέρω ή επικουρικώς, να ακυρώσει ή μειώσει, κατ’ ενάσκηση της πλήρους δικαιοδοσίας του, το πρόστιμο που της επιβλήθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει εννέα λόγους ακυρώσεως.

Πρώτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικό σφάλμα και/ή σε παράβαση ουσιώδους τύπου, εκδίδοντας απόφαση περί διαπιστώσεως παραβάσεως η οποία βασίστηκε σε δύο αντιφατικές πραγματικές και νομικές εκτιμήσεις, με συνέπεια να είναι ανακόλουθη, να μη συνάδει προς την αρχή της ασφάλειας του δικαίου και να μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο πλαίσιο της έννομης τάξεως της Ένωσης.

Δεύτερον, ότι η Επιτροπή παρέβη την υποχρέωση που υπέχει από το άρθρο 266 ΣΛΕΕ, στο μέτρο που, με την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως εις βάρος της προσφεύγουσας, έλαβε μέτρο το οποίο προοριζόταν να διορθώσει τα διαπιστωθέντα από το Γενικό Δικαστήριο στην υπόθεση T-48/11 ουσιώδη σφάλματα, τα οποία όμως, αντί να αποκατασταθούν, επιδεινώθηκαν.

Τρίτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικό σφάλμα και/ή σε παράβαση ουσιώδους τύπου, καθόσον δεν αιτιολόγησε επαρκώς την επιβολή του προστίμου στην προσφεύγουσα. Κατά την προσφεύγουσα, η επιβολή προστίμου βασίστηκε σε διαπίστωση παραβάσεων η οποία όχι μόνον δεν περιεχόταν στην προσβαλλόμενη απόφαση, αλλά και αντιφάσκει προς τις διαπιστώσεις που όντως περιέχονται σε αυτήν. Περαιτέρω ή επικουρικώς, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή, με την προσέγγιση που ακολούθησε, υπερέβη τα όρια των αρμοδιοτήτων της.

Τέταρτον, ότι η Επιτροπή δεν είχε αρμοδιότητα να εφαρμόσει το άρθρο 101 ΣΛΕΕ και/ή το άρθρο 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ ως προς τους προβαλλόμενους περιορισμούς του ανταγωνισμού αναφορικά με την παροχή υπηρεσιών αεροπορικής μεταφοράς φορτίων σε δρομολόγια επιστροφής σε αερολιμένες της ΕΕ και του ΕΟΧ. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι τέτοιοι περιορισμοί δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και/ή του άρθρου 53 ΕΟΧ.

Πέμπτον, ότι η Επιτροπή εσφαλμένως εφάρμοσε το άρθρο 101 ΣΛΕΕ και/ή το άρθρο 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ στον συντονισμό όσον αφορά τα πρόσθετα τέλη κατά την παροχή υπηρεσιών αεροπορικής μεταφοράς φορτίων με προέλευση/προορισμό αερολιμένες ορισμένων χωρών, λόγω των ισχυόντων νομικών και ρυθμιστικών καθεστώτων και των πρακτικών συνεπειών τους, και ότι η συνακόλουθη μείωση του προστίμου ήταν αυθαίρετη και ανεπαρκής. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επίσης ότι, εν πάση περιπτώσει, η αιτιολογία της Επιτροπής όσον αφορά ορισμένες δικαιοδοσίες είναι προδήλως ανεπαρκής.

6.	Έκτον, ότι η Επιτροπή εσφαλμένως έκρινε ότι η προσφεύγουσα μετείχε σε παράβαση σχετική με τη (μη) καταβολή προμηθειών επί των προσθέτων τελών.

Έβδομον, ότι η Επιτροπή δεν υπολόγισε ορθώς την «αξία των πωλήσεων», βάσει της οποίας επέβαλε τα οριζόμενα στην απόφαση πρόστιμα. Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή όφειλε να λάβει υπόψη της μόνο τα έσοδα που αφορούσαν τα πρόσθετα τέλη και όφειλε να εξαιρέσει τον κύκλο εργασιών που αφορούσαν υπηρεσίες παρεχόμενες σε πτήσεις επιστροφής στην ΕΕ ή στον ΕΟΧ.

Όγδοον, ότι παρόλο που η προσφεύγουσα ήταν κατ’ ουσίαν η πρώτη επιχείρηση που υπέβαλε αίτηση επιείκειας, μετά την αίτηση απαλλαγής που υποβλήθηκε από άλλη επιχείρηση, και προσκόμισε στοιχεία που αντιπροσώπευαν σημαντική προστιθέμενη αξία, εντούτοις, η Επιτροπή εσφαλμένως έκρινε ότι η προσφεύγουσα ήταν η ένατη αιτούσα στο πλαίσιο της ανακοινώσεως περί επιείκειας και ότι, επομένως, δικαιούταν μείωση του προστίμου μόνον κατά 10 %.

9.	Ένατον, ότι η Επιτροπή έσφαλε ως προς τον χρόνο ενάρξεως της παραβάσεως της προσφεύγουσας. Κατά την προσφεύγουσα, ο κρίσιμος χρόνος ήταν ο Οκτώβριος του 2001 και τα στοιχεία που προβλήθηκαν για να αποδειχθεί ότι η παράβαση άρχισε σε προγενέστερη ημερομηνία δεν ήταν επαρκή κατά νόμον.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/63

Προσφυγή της 30ής Μαΐου 2017 — Deutsche Lufthansa κ.λπ. κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-342/17)

(2017/C 239/75)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Deutsche Lufthansa AG (Κολωνία, Γερμανία), Lufthansa Cargo AG (Φρανκφούρτη επί του Μάιν, Γερμανία), Swiss International Air Lines AG (Βασιλεία, Ελβετία) (εκπρόσωπος: S. Völcker, δικηγόρος)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει το άρθρο 1 της αποφάσεως C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου)·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα, περιλαμβανομένων εκείνων στα οποία υποβλήθηκαν οι προσφεύγουσες.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγουσες προβάλλουν πέντε λόγους ακυρώσεως.

1.	Πρώτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι πλημμελώς αιτιολογημένη, καθόσον η Επιτροπή δεν εξέθεσε με απόλυτη σαφήνεια τη γεωγραφική έκταση της παραβάσεως στο διατακτικό και στο αιτιολογικό της αποφάσεως αυτής.

Δεύτερον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντιβαίνει στο άρθρο 11 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές, καθόσον η Επιτροπή στηρίχθηκε σε επαφές μεταξύ ανταγωνιστών οι οποίες έλαβαν χώρα στην Ελβετία και θίγουν κυρίως αεροπορικές μεταφορές φορτίων μεταξύ της Ελβετίας και τρίτων χωρών.

3.	Τρίτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της μη αναδρομικότητας, καθόσον η Επιτροπή στηρίχθηκε σε επαφές που αφορούσαν αποκλειστικώς δρομολόγια εκτός ΕΟΧ, τα οποία πραγματοποιήθηκαν πριν από την έναρξη εφαρμογής του κανονισμού 1/2003 (1).

Τέταρτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντιβαίνει στο άρθρο 101 ΣΛΕΕ, στο άρθρο 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και στο άρθρο 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές, καθόσον χαρακτηρίζει, χωρίς κατάλληλη ανάλυση, τις εκτός ΕΟΧ επαφές, τις επαφές που έλαβαν χώρα στο πλαίσιο της επονομαζόμενης Συμμαχίας WOW (συμμαχία μεταξύ των Japan Airlines Cargo, Lufthansa Cargo, SAS Cargo και Singapore Airlines Cargo) και τις σχετικές με τις προμήθειες επί των προσθέτων τελών επαφές ως μέρος της ιδίας ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως, η οποία αφορά επαφές μεταξύ ανταγωνιστών σε επιτελικό επίπεδο.

Πέμπτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντιβαίνει στο άρθρο 101 ΣΛΕΕ και στο άρθρο 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ, καθόσον στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι εκτός ΕΟΧ επαφές μεταξύ ανταγωνιστών συνιστούν παραβάσεις του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ. Κατά τις προσφεύγουσες, οι συμφωνίες και εναρμονισμένες πρακτικές με αντικείμενο τις υπηρεσίες αεροπορικής μεταφοράς φορτίων επιστροφής σε αερολιμένες του ΕΟΧ δεν περιορίζουν τον εντός του ΕΟΧ ανταγωνισμό και δεν θίγουν το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών. Επιπλέον, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εφαρμόζει εσφαλμένο νομικό κριτήριο κατά την εξέταση του ζητήματος αν οι κυβερνητικές παρεμβάσεις σε ορισμένα από τα κράτη μέλη που αφορά η υπόθεση καθιστούν αδύνατη την εφαρμογή του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ.

(1) Κανονισμός (ΕΚ) 1/2003 του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2002, για την εφαρμογή των κανόνων ανταγωνισμού που προβλέπονται στα άρθρα 81 και 82 της Συνθήκης (ΕΕ 2003, L 1, σ. 1).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/64

Προσφυγή της 31ης Μαΐου 2017 — Cathay Pacific Airways κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-343/17)

(2017/C 239/76)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Cathay Pacific Airways Ltd (Χονγκ Κονγκ, Κίνα) (εκπρόσωποι: R. Kreisberger και N. Grubeck, Barristers, M. Rees, Solicitor, και E. Estellon, δικηγόρος)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει, κατά το μέτρο που την αφορούν, όλες τις διαπιστώσεις περί παραβάσεως οι οποίες περιέχονται στο άρθρο 1, παράγραφοι 1 έως 4, της αποφάσεως C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής της 17ης Μαρτίου 2017 σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου)·

—	να ακυρώσει το άρθρο 3 της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά το μέτρο που με το άρθρο αυτό της επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 57 120 000 ευρώ ή, επικουρικώς, να μειώσει το ύψος του προστίμου, και

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει επτά λόγους ακυρώσεως.

Πρώτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικό και/ή πραγματικό σφάλμα, και/ή δεν συμμορφώθηκε προς τις υποχρεώσεις τις οποίες υπέχει στο πλαίσιο της αποδείξεως, καθόσον συμπεριέλαβε την προσφεύγουσα στο άρθρο 1, παράγραφοι 1 και 4, του διατακτικού της προσβαλλομένης αποφάσεως και έκρινε ότι η προσφεύγουσα συμμετείχε στη φερόμενη ως ενιαία και διαρκή παράβαση.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι δεν υφίσταται νομική βάση για να της καταλογιστούν οι τελεσθείσες εντός της Ένωσης παραβάσεις.

—	Η προσφεύγουσα υποστηρίζει περαιτέρω ότι δεν συντρέχει ούτε επαρκές πραγματικό έρεισμα για να συμπεριληφθεί στις τελεσθείσες εντός της Ένωσης παραβάσεις.

—	Η προσφεύγουσα διατείνεται επίσης ότι η επίκληση νέας αιτιολογίας εκ μέρους της Επιτροπής συνιστά προσβολή των δικαιωμάτων της άμυνας.

—	Τέλος, η προσφεύγουσα προβάλλει ότι η Επιτροπή, συμπεριλαμβάνοντας παρανόμως την προσφεύγουσα στο άρθρο 1, παράγραφοι 1 έως 4, αντιφάσκει, με συνέπεια να είναι αδύνατο να αποδείξει ότι η προσφεύγουσα συμμετείχε στη φερόμενη ως ενιαία και διαρκή παράβαση.

Δεύτερον, ότι η Επιτροπή, εκδίδοντας δεύτερη απόφαση κατά της προσφεύγουσας, με την οποία της καταλογίζει νέα πραγματικά περιστατικά προς στοιχειοθέτηση παραβάσεως, ενήργησε αντίθετα τόσο προς το άρθρο 25 του κανονισμού 1/2003 όσο και προς τις αρχές της ασφάλειας δικαίου, της δικαιοσύνης και της ορθής απονομής της δικαιοσύνης.

Τρίτον, ότι η Επιτροπή δεν απέδειξε επαρκώς κατά νόμο ότι η προσφεύγουσα έφερε ευθύνη λόγω συμμετοχής της στη φερόμενη ως ενιαία και διαρκή παράβαση.

—	Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή δεν εξέτασε ειδικώς την περίπτωση της προσφεύγουσας ούτε διαπίστωσε ότι συνέτρεχαν πράγματι, ως προς την προσφεύγουσα, τα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν την ενιαία και διαρκή παράβαση.

—	Περαιτέρω, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεν απέδειξε την ύπαρξη συνολικού σχεδίου προς επίτευξη κοινού σκοπού.

—	Επιπλέον, η προσφεύγουσα διατείνεται ότι η Επιτροπή δεν απέδειξε ότι η προσφεύγουσα μετείχε, ή είχε την απαιτούμενη πρόθεση συμμετοχής, στην ενιαία και διαρκή παράβαση.

—	Τέλος, η προσφεύγουσα προβάλλει ότι από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι η ίδια τελούσε εν γνώσει της ως άνω παραβάσεως.

4.	Τέταρτον, ότι η Επιτροπή δεν αιτιολόγησε επαρκώς τη διαπίστωσή της ότι η προσφεύγουσα συμμετείχε στη φερόμενη ως ενιαία και διαρκή παράβαση.

Πέμπτον, ότι η Επιτροπή κακώς στηρίχθηκε στις δραστηριότητες της προσφεύγουσας σε εδάφη όπου ισχύει το δίκαιο τρίτης χώρας προς απόδειξη της συμμετοχής της στη φερόμενη ως διαρκή και ενιαία παράβαση, χωρίς μάλιστα ουδεμία αιτιολογία συναφώς.

—	Κατά την άποψη της προσφεύγουσας, η Επιτροπή δεν συμμορφώθηκε προς τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το βάρος αποδείξεως το οποίο έφερε, όσον αφορά τη συμπεριφορά της προσφεύγουσας στο Χονγκ Κονγκ και/ή δεν αιτιολόγησε επαρκώς το σημείο αυτό.

—	Περαιτέρω, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεν απέδειξε ότι οι δραστηριότητές της στο Χονγκ Κονγκ αποσκοπούσαν στην επέλευση αποτελέσματος αντίθετου προς τους κανόνες του ανταγωνισμού.

—	Επίσης, η προσφεύγουσα διατείνεται ότι η υποβολή συλλογικών αιτήσεων ήταν υποχρεωτική κατά το δίκαιο του Χονγκ Κονγκ.

—	Τέλος, η προσφεύγουσα προβάλλει παραβίαση των αρχών της αβροφροσύνης και της μη επεμβάσεως.

6.	Έκτον, ότι η Επιτροπή δεν είχε εδαφική αρμοδιότητα να εφαρμόσει το άρθρο 101 ΣΛΕΕ σε δραστηριότητες σχετικές με πτήσεις επιστροφής, όπως είναι, για παράδειγμα, οι υπηρεσίες αεροπορικής μεταφοράς φορτίων από τρίτες χώρες στην Ευρώπη.

7.	Έβδομον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικό σφάλμα κατά τον υπολογισμό του προστίμου που επέβαλε στην προσφεύγουσα.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/65

Προσφυγή της 31ης Μαΐου 2017 — Latam Airlines Group και Lan Cargo κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-344/17)

(2017/C 239/77)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Latam Airlines Group SA (Σαντιάγο, Χιλή), Lan Cargo SA (Σαντιάγο) (εκπρόσωποι: B. Hartnett, Barrister, O. Geiss, δικηγόρος, και W. Sparks, Solicitor)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2017) 1742 τελικό της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017 σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου), κατά το μέτρο που τις αφορά·

—	περαιτέρω ή επικουρικώς, να μειώσει το πρόστιμο που τους επιβλήθηκε· και

—	να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγουσες προβάλλουν επτά λόγους ακυρώσεως.

Πρώτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πραγματικά και νομικά σφάλματα παρερμηνεύοντας τα αποδεικτικά στοιχεία των οποίων έγινε επίκληση εις βάρος των προσφευγουσών, εφαρμόζοντας εσφαλμένως το άρθρο 101 ΣΛΕΕ, το άρθρο 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και το άρθρο 8 της Ελβετικής Συμφωνίας, και παραλείποντας να αιτιολογήσει επαρκώς την απόφαση να καταλογίσει ευθύνη στις προσφεύγουσες για την παράβαση που αφορούσε τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας και τη μη καταβολή προμηθειών.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι η Επιτροπή εσφαλμένως έκρινε ότι αυτές γνώριζαν την αντίθετη προς τους κανόνες του ανταγωνισμού συμπεριφορά σε σχέση με τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας και τη μη καταβολή προμηθειών.

—	Επιπλέον, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να διαχωριστούν από το σύνολο της προβαλλομένης ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως και, επομένως, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί εν όλω.

Δεύτερον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πραγματικά και νομικά σφάλματα παρερμηνεύοντας τα αποδεικτικά στοιχεία των οποίων έγινε επίκληση εις βάρος των προσφευγουσών, εφαρμόζοντας εσφαλμένως τις σχετικές διατάξεις και παραλείποντας να αιτιολογήσει επαρκώς τη διαπίστωση ότι οι προσφεύγουσες μετείχαν στην παράβαση που αφορούσε τον επίναυλο καυσίμων.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι η Επιτροπή δεν απέδειξε επαρκώς κατά νόμον ότι αυτές μετείχαν στην προβαλλόμενη παράβαση όσον αφορά τον επίναυλο καυσίμων.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι το γεγονός ότι ελάμβαναν δελτία τύπου δεν σήμαινε ότι γνώριζαν για την προβαλλόμενη σύμπραξη.

—

Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν, τέλος, ότι από τα περιορισμένα αποδεικτικά στοιχεία περί επαφών τους με αερομεταφορείς δεν στοιχειοθετείται αντίθετη προς τους κανόνες του ανταγωνισμού συμπεριφορά, ούτε εξάλλου προκύπτει ότι αυτές γνώριζαν ή μπορούσαν να έχουν προβλέψει την αντίθετη προς τους κανόνες του ανταγωνισμού συμπεριφορά άλλων αερομεταφορέων.

Τρίτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα πραγματικά και νομικά σφάλματα κρίνοντας ότι οι προσφεύγουσες ευθύνονται για παράβαση σε σχέση με τα δρομολόγια στα οποία αναφέρεται το άρθρο 1, παράγραφοι 1, 3 και 4, της προσβαλλομένης αποφάσεως, και δεν αιτιολόγησε επαρκώς το συμπέρασμά της.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι, αφού η προθεσμία παραγραφής είχε παρέλθει, κακώς η Επιτροπή έκρινε ότι η διαπίστωση περί υπάρξεως ευθύνης, στην οποία προέβη με το άρθρο 1, παράγραφοι 1, 3 και 4, της προσβαλλομένης αποφάσεως ισχύει και ως προς αυτές.

—

Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι η Επιτροπή δεν είναι αρμόδια να καταλογίσει στις προσφεύγουσες ευθύνη για παράβαση του άρθρου 101 ΣΛΕΕ όσον αφορά δρομολόγια σε αερολιμένες του ΕΟΧ για το χρονικό διάστημα πριν από την 1η Μαΐου 2004, ούτε του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ για το χρονικό διάστημα πριν από την 19η Μαΐου 2005.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ακόμη ότι η Επιτροπή δεν είναι αρμόδια να καταλογίσει στις προσφεύγουσες ευθύνη για παράβαση σε σχέση με δρομολόγια μεταξύ αερολιμένων της ΕΕ και της Ελβετίας.

—	Τέλος, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι οι διαπιστώσεις της Επιτροπής αντιβαίνουν στην αρχή non bis in idem.

Τέταρτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα πραγματικά και νομικά σφάλματα κατά τη διαπίστωση της υπάρξεως της προβαλλομένης συμπράξεως και δεν αιτιολόγησε επαρκώς τη διαπίστωσή της.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι η διαπίστωση της Επιτροπής ότι αυτές μετείχαν στην προβαλλόμενη σύμπραξη δεν τεκμηριώνεται από αποδεικτικά στοιχεία.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι η ως άνω διαπίστωση βασίστηκε στην εσφαλμένη παραδοχή ότι η παράβαση επηρέασε όλα τα δρομολόγια.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ακόμη ότι η διαπίστωση αυτή υπερβαίνει τα όρια της εδαφικής αρμοδιότητας της Επιτροπής και οδηγεί σε ασάφεια όσον αφορά τα γεωγραφικά όρια της προβαλλομένης παραβάσεως.

—	Οι προσφεύγουσες, τέλος, υποστηρίζουν ότι η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε αντίφαση μεταξύ αιτιολογικού και διατακτικού όσον αφορά το περιεχόμενό της, με αποτέλεσμα οι προσφεύγουσες να αδυνατούν να αντιληφθούν τη φύση και το περιεχόμενο της προβαλλομένης παραβάσεως.

Πέμπτον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα πραγματικά και νομικά σφάλματα κρίνοντας η προβαλλόμενη συμπεριφορά συνιστά ενιαία και διαρκή παράβαση, και δεν αιτιολόγησε επαρκώς το συμπέρασμά της.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι με τη συμπεριφορά αυτή δεν επιδιωκόταν ένας ενιαίος, αντίθετος προς τον ανταγωνισμό σκοπός.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι η συμπεριφορά δεν αφορούσε ενιαίο προϊόν, ούτε ενιαία υπηρεσία.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ακόμη ότι συμπεριφορά δεν αφορούσε την ίδια επιχείρηση.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επιπλέον ότι η προβαλλόμενη παράβαση δεν ήταν ενιαία.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν περαιτέρω ότι τα στοιχεία της προβαλλομένης παραβάσεως δεν εξετάστηκαν εν παραλλήλω.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν, τέλος, ότι, σε σχέση με τη μη καταβολή προμηθειών, η Επιτροπή στηρίχθηκε σε ανεπαρκή αποδεικτικά στοιχεία και δεν προέβη σε ανάλυση βάσει του άρθρου 101, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ.

Έκτον, ότι η Επιτροπή προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνάς τους και δεν αιτιολόγησε επαρκώς την απόφασή της.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να αντικρούσουν τη διαπίστωση της Επιτροπής ότι τελούσαν εν γνώσει της παραβάσεως αναφορικά με τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας και τη μη καταβολή προμηθειών.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι η Επιτροπή προέβαλε νέους ισχυρισμούς προς θεμελίωση της διαπιστώσεώς της για την ύπαρξη της προβαλλομένης συμπράξεως.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ακόμη ότι τα αποδεικτικά στοιχεία τα οποία η Επιτροπή επικαλέστηκε εναντίον τους είναι απαράδεκτα.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν περαιτέρω ότι οι αντιφάσεις μεταξύ αιτιολογικού και διατακτικού καθιστούν την προσβαλλόμενη απόφαση πλημμελώς αιτιολογημένη.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν, τέλος, ότι δεν μπόρεσαν να εκθέσουν την άποψή τους αναφορικά με την απόφαση να παύσει, μετά την ανακοίνωση των αιτιάσεων, η έρευνα ως προς 13 αερομεταφορείς και τρεις πτυχές της παραβάσεως, η δε Επιτροπή δεν παρέσχε καμία αιτιολογία συναφώς.

Έβδομον, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικά και πραγματικά σφάλματα κατά τον υπολογισμό του επιβληθέντος στις προσφεύγουσες προστίμου και δεν αιτιολόγησε επαρκώς την απόφασή της.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι κακώς δεν έγινε διάκριση μεταξύ του συντονισμού σε επίπεδο τελικής τιμής και του συντονισμού σε επίπεδο επιμέρους μόνον στοιχείων της τιμής.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη, στην προσβαλλόμενη απόφασή της, ότι το συνολικό μερίδιο αγοράς των αποδεκτριών ήταν περιορισμένο, ούτε ότι ο συγκεκριμένος κλάδος της βιομηχανίας είναι ρυθμιζόμενος.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ακόμη ότι η Επιτροπή επιφύλαξε σε αυτές την ίδια μεταχείριση όπως και σε άλλες αποδέκτριες, περιλαμβανομένων εκείνων του επονομαζόμενου «σκληρού πυρήνα», των οποίων η συμπεριφορά ήταν πολύ σοβαρότερη.

—	Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν, τέλος, ότι η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη, στην προσβαλλόμενη απόφασή της, ότι αυτές είχαν πολύ πιο περιορισμένη συμμετοχή στην παράβαση, σε σύγκριση με άλλες αποδέκτριες στις οποίες επίσης χορηγήθηκε μείωση προστίμου λόγω συνδρομής ελαφρυντικών περιστάσεων.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/68

Προσφυγή της 1ης Ιουνίου 2017 — Singapore Airlines και Singapore Airlines Cargo κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-350/17)

(2017/C 239/79)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Singapore Airlines Ltd (Σιγκαπούρη, Σιγκαπούρη) και Singapore Airlines Cargo Pte Ltd (Σιγκαπούρη) (εκπρόσωποι: J. Kallaugher και J. Poitras, Solicitors, και J. Ruiz Calzado, δικηγόρος)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει, εν όλω ή εν μέρει, την απόφαση C(2017) 1742 τελικό, της Επιτροπής, της 17ης Μαρτίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ και του άρθρου 8 της Συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας σχετικά με τις αεροπορικές μεταφορές (Υπόθεση ΑΤ.39258 — Αεροπορικές μεταφορές φορτίου)·

—	περαιτέρω, ή επικουρικώς, να μειώσει σημαντικά το ύψος του προστίμου που τους επιβλήθηκε·

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα· και

—	να διατάξει οποιοδήποτε μέτρο κρίνει πρόσφορο υπό τις περιστάσεις της παρούσας υποθέσεως.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγουσες προβάλλουν έξι λόγους ακυρώσεως.

Πρώτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί καθόσον ενέχει σοβαρά νομικά και πραγματικά σφάλματα η βασική διαπίστωση περί διαρκούς και ενιαίας παραβάσεως η οποία καλύπτει τις υπηρεσίες αεροπορικών μεταφορών φορτίου όλων των δρομολογίων από και προς την Ένωση.

Κατά τις προσφεύγουσες, με την προσβαλλόμενη απόφαση δεν αποδεικνύεται, ιδίως: (i) η ύπαρξη συμπράξεως σε παγκόσμιο επίπεδο· (ii) η εδαφική αρμοδιότητα επί δραστηριοτήτων που αφορούν την πώληση υπηρεσιών αεροπορικής μεταφοράς φορτίων εκτός της Ένωσης· (iii) η εφαρμογή του άρθρου 101 ΣΛΕΕ σε δραστηριότητες οι οποίες ρυθμίζονται ή σε συμπεριφορά η οποία επιβάλλεται από αλλοδαπές κυβερνήσεις· (iv) επαρκής αιτιώδης σύνδεσμος στο πλαίσιο της συμπεριφοράς ως προς τα τρία φερόμενα ως στοιχεία που συνθέτουν την ενιαία και διαρκή παράβαση, ήτοι τους επίναυλους καυσίμων, τα πρόσθετα τέλη ασφαλείας και της υποτιθέμενης μη καταβολής προμήθειας επί των προσθέτων τελών· και (v) επαρκής αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ των επαφών των αεροπορικών εταιρειών σε επιτελικό επίπεδο και της συμπεριφοράς τους στις τοπικές αγορές.

2.	Δεύτερον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί στο μέτρο που διαπιστώθηκε παράβαση λόγω συντονισμού όσον αφορά την καταβολή προμηθειών στους μεταφορείς για έσοδα από τα πρόσθετα τέλη.

Τρίτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί στον βαθμό που η διαπίστωση παραβάσεως ως προς τις προσφεύγουσες στηρίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία τα οποία αφορούν επαφές αποκλειστικά και μόνο μεταξύ των μελών της συμμαχίας αεροπορικών εταιρειών μεταφοράς φορτίου WOW.

Κατά την άποψη των προσφευγουσών, στην προσβαλλόμενη απόφαση εφαρμόστηκε εσφαλμένο νομικό κριτήριο κατά την εξέταση του τι νοείται ως πλήρους συνεργασίας συμμαχία μεταξύ αεροπορικών εταιριών και έγιναν πρόδηλα σφάλματα κατά την εξέταση του τρόπου λειτουργίας της συμμαχίας WOW. Περαιτέρω, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι οι επαφές με εταίρους της συμμαχίας WOW εντάσσονταν στο πλαίσιο ειλικρινούς προσπάθειας για τη δημιουργία μιας επιτυχημένης συμμαχίας και, ως εκ τούτου, δεν συνιστούσαν εκδηλώσεις του κοινού πλάνου ή σχεδίου που φέρεται να αποτελούσε τη βάση της ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως.

4.	Τέταρτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί διότι δεν αποδείχθηκε τη συμμετοχή των προσφευγουσών στην ενιαία και διαρκή παράβαση.

Πέμπτον, ότι εάν (σε αντίθεση με την επιχειρηματολογία που προβάλλεται στον τέταρτο λόγο) γίνει δεκτό ότι οι προσφεύγουσες συμμετείχαν όντως σε ορισμένες πτυχές της ενιαίας και διαρκούς παραβάσεως, δεν αποδείχθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση ότι αυτές τελούσαν εν γνώσει όλων των λοιπών πτυχών της συμπεριφοράς που περιγράφεται στην προσβαλλόμενη απόφαση, δηλαδή του προφανώς αθέμιτου συντονισμού της βασικής ομάδας, ούτε ότι όφειλαν να τελούν εν γνώσει της συμπεριφοράς αυτής, όπως απαιτεί η νομολογία.

Έκτον, ότι εφόσον η προσβαλλόμενη απόφαση δεν ακυρωθεί εν όλω, το πρόστιμο που επιβλήθηκε στις προσφεύγουσες θα πρέπει να μειωθεί διότι, αφενός, η Επιτροπή δεν συμμορφώθηκε προς τις σαφείς απαιτήσεις των κατευθυντηρίων γραμμών (1) όσον αφορά τη διαπίστωση του σχετικού κύκλου εργασιών και, αφετέρου, το επιβληθέν πρόστιμο δεν ανταποκρίνεται ούτε στην περιορισμένη συμμετοχή των προσφευγουσών στην ενιαία και διαρκή παράβαση ούτε στην ήσσονος σημασίας συμπεριφορά τους (όπως αυτή περιγράφεται με τον τρίτο, τέταρτο και πέμπτο λόγο ακυρώσεως).

(1) Κατευθυντήριες γραμμές για τη μέθοδο υπολογισμού των προστίμων που επιβάλλονται κατ’ εφαρμογή του άρθρου 23, παράγραφος 2, σημείο α', του κανονισμού (ΕΚ) 1/2003 (ΕΕ 2006, C 210, σ. 2).

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/69

Προσφυγή-αγωγή της 2ας Ιουνίου 2017 — Korwin-Mikke κατά Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-352/17)

(2017/C 239/80)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγων-ενάγων: Janusz Korwin-Mikke (Jozefow, Πολωνία) (εκπρόσωποι: M. Cherchi, A. Daoût και M. Dekleermaker, δικηγόροι)

Καθού-εναγόμενο: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα

Ο προσφεύγων-ενάγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να κρίνει την παρούσα προσφυγή-αγωγή παραδεκτή και βάσιμη·

κατά συνέπεια,

—	να ακυρώσει την απόφαση του Προεδρείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 3ης Απριλίου 2017·

—	να ακυρώσει την εκδοθείσα προγενεστέρως απόφαση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 14ης Μαρτίου 2017·

—	να διατάξει την αποκατάσταση της οικονομικής ζημίας και την ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που προκλήθηκαν από τις προσβαλλόμενες αποφάσεις, δηλαδή να επιδικάσει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα το ποσό των 19 180 ευρώ·

—	εν πάση περιπτώσει, να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής-αγωγής, ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παράβαση του άρθρου 11 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από παραβίαση της γενικής αρχής της ελευθερίας της έκφρασης, σε συνδυασμό με το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και το άρθρο 52 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, με την ιδιάζουσα περίσταση ότι τα όσα ελέχθησαν, στα οποία αναφέρονται οι προσβαλλόμενες αποφάσεις, έχουν διατυπωθεί από ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά την άσκηση των καθηκόντων του και στους κόλπους των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και από παράβαση του άρθρου 166 του Κανονισμού του Κοινοβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, από παραβίαση της αρχής της αιτιολογήσεως των πράξεων των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από παράβαση του άρθρου 296 ΣΛΕΕ, από πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως και από υπέρβαση εξουσίας.

2.	Ο δεύτερος λόγος αντλείται από παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, από παραβίαση της αρχής της αιτιολογήσεως των πράξεων των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και της γενικής αρχής της αναλογικότητας, από πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως και από υπέρβαση εξουσίας.

24.7.2017

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 239/71

Προσφυγή της 31ης Μαΐου 2017 — Mubarak κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση T-358/17)

(2017/C 239/83)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγων: Mohamed Hosni Elsayed Mubarak (Κάιρο, Αίγυπτος) (εκπρόσωποι: B. Kennelly, QC, J. Pobjoy, Barrister, G. Martin, M. Rushton και C. Enderby Smith, Solicitors)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα

Ο προσφεύγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2017/496 του Συμβουλίου, της 21ης Μαρτίου 2017, για την τροποποίηση της απόφασης 2011/172/ΚΕΠΠΑ για περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων λόγω της κατάστασης στην Αίγυπτο (στο εξής: προσβαλλόμενη απόφαση) (ΕΕ 2017, L 76, σ. 22), και τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2017/491 του Συμβουλίου, της 21ης Μαρτίου 2017, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) 270/2011 για περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων λόγω της κατάστασης στην Αίγυπτο (στο εξής: προσβαλλόμενος κανονισμός) (ΕΕ 2017, L 76, σ. 10), καθόσον έχουν εφαρμογή στον προσφεύγοντα·

—

να κρίνει ότι το άρθρο 1, παράγραφος 1, της αποφάσεως 2011/172/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 21ης Μαρτίου 2011, για περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων φορέων λόγω της κατάστασης στην Αίγυπτο (στο εξής: απόφαση) (ΕΕ 2011, L 76, σ. 63) και το άρθρο 2, παράγραφος 1, του κανονισμού (EE) 270/2011 του Συμβουλίου, της 21ης Μαρτίου 2011, για περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων λόγω της κατάστασης στην Αίγυπτο (στο εξής: κανονισμός) (ΕΕ 2011, L 76, σ. 4) δεν μπορούν να τύχουν εφαρμογής όσον αφορά τον προσφεύγοντα και, κατά συνέπεια, να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/411, καθόσον έχει εφαρμογή στον προσφεύγοντα, και

—	να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής του, ο προσφεύγων προβάλλει πέντε λόγους.

1.	Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το γεγονός ότι το άρθρο 1, παράγραφος 1, της αποφάσεως και το άρθρο 2, παράγραφος 1, του κανονισμού δεν είναι σύννομα διότι (α) στερούνται έγκυρης νομικής βάσεως και/ή (β) παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αντλείται από προσβολή των δικαιωμάτων που ο προσφεύγων αντλεί από το άρθρο 6 ΣΕΕ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 2 και 3 ΣΕΕ καθώς και τα άρθρα 47 και 48 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εφόσον το Συμβούλιο θεώρησε ότι η δικαστική διαδικασία στην Αίγυπτο σέβεται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

3.	Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το γεγονός ότι το Συμβούλιο υπέπεσε σε πλάνη εκτιμήσεως θεωρώντας ότι πληρούνταν το κριτήριο για την εγγραφή του προσφεύγοντος στον κατάλογο του άρθρου 1, παράγραφος 1, της αποφάσεως και του άρθρου 2, παράγραφος 1, του κανονισμού.

Ο τέταρτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το γεγονός ότι το Συμβούλιο προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας του προσφεύγοντος, το δικαίωμα σε χρηστή διοίκηση και το δικαίωμα σε αποτελεσματική δικαστική προστασία. Ειδικότερα, το Συμβούλιο δεν εξέτασε ενδελεχώς και αμερόληπτα κατά πόσον οι προβαλλόμενοι λόγο, οι οποίοι εφέροντο ως δικαιολογούντες την έκδοση νέων μέτρων, ήσαν βάσιμοι υπό το πρίσμα των προ της εκδόσεως νέων μέτρων δηλώσεων του προσφεύγοντος.

Ο πέμπτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από το γεγονός ότι το Συμβούλιο προσέβαλε, αδικαιολόγητα και δυσανάλογα, τα θεμελιώδη δικαιώματα του προσφεύγοντος, συμπεριλαμβανομένων του δικαιώματος προστασίας της περιουσίας του και της φήμης του. Τα αποτελέσματα της προσβαλλόμενης αποφάσεως και του προσβαλλόμενου κανονισμού είναι σημαντικά, τόσο για την περιουσία όσο και τη φήμη του προσφεύγοντος σε παγκόσμια κλίμακα. Το Συμβούλιο δεν απέδειξε ότι η δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων και των οικονομικών πόρων του προσφεύγοντος επιδιώκει θεμιτό σκοπό, ή δικαιολογείται από αυτόν, και, κατά μείζονα λόγο, ότι είναι ανάλογη προς τον σκοπό αυτόν.

		ISSN 1977-0901
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης		C 239

Έκδοση στην ελληνική γλώσσα	Ανακοινώσεις και Πληροφορίες	60ό έτος 24 Ιουλίου 2017

Ανακοίνωση αριθ	Περιεχόμενα	Σελίδα
	IV Πληροφορίες
	ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
	Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
2017/C 239/01	Τελευταίες δημοσιεύσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης	1