5.12.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 319/30

(1)

Op 23 maart 2006 heeft de Commissie Verordening (EG) nr. 553/2006 tot instelling van een voorlopig antidumpingrecht op schoeisel met bovendeel van leder („schoeisel”) uit de Volksrepubliek China („VRC” of „China”) en Vietnam („de voorlopige verordening”) (2) vastgesteld.

(2)

Bij Verordening (EG) nr. 1472/2006 (3) heeft de Raad voor een periode van twee jaar definitieve antidumpingrechten, variërend van 9,7 % tot 16,5 %, ingesteld op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit Vietnam en de VRC („Verordening (EG) nr. 1472/2006” of „de litigieuze verordening”).

(3)

Bij Verordening (EG) nr. 388/2008 (4) heeft de Raad het definitieve antidumpingrecht op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de VRC uitgebreid tot de verzending van hetzelfde product uit de SAR (Speciale Administratieve Regio) Macau, al dan niet aangegeven als zijnde van oorsprong uit de SAR Macau.

(4)

Na een op 3 oktober 2008 geopend nieuw onderzoek in verband met het vervallen van de antidumpingmaatregelen (5) heeft de Raad de antidumpingmaatregelen bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009 (6) met 15 maanden verlengd, d.w.z. tot en met 31 maart 2011, waarna de maatregelen kwamen te vervallen („Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009”).

(5)

Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd en Risen Footwear (HK) Co Ltd, alsmede Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd („de verzoekers”) hebben bij het Gerecht van eerste aanleg (thans „het Gerecht”) beroep ingesteld tegen de litigieuze verordening. Bij arresten van 4 maart 2010 in zaak T-401/06, Brosmann Footwear (HK) e.a./Raad, en van 4 maart 2010 in de gevoegde zaken T-407/06 en T-408/06, Zhejiang Aokang Shoes en Wenzhou Taima Shoes/Raad, heeft het Gerecht deze beroepen verworpen.

(6)

De verzoekers hebben tegen die arresten hogere voorziening ingesteld. In zijn arresten van 2 februari 2012 in zaak C-249/10 P, Brosmann Footwear (HK) e.a./Raad, en van 15 november 2012 in zaak C-247/10 P, Zhejiang Aokang Shoes/Raad („de arresten Brosmann en Aokang”), heeft het Hof van Justitie die arresten vernietigd. HetHof was van oordeel dat het Gerecht blijk had gegeven van een onjuiste rechtsopvatting voor zover het had geoordeeld dat de Commissie niet verplicht was om de op artikel 2, lid 7, onder b) en c), van de basisverordening gebaseerde verzoeken om behandeling als marktgerichte onderneming („BMO”) van de niet in de steekproef opgenomen marktdeelnemers te onderzoeken (punt 36 van het arrest in zaak C-249/10 P en punten 29 en 32 van het arrest in zaak C-247/10 P).

(7)

Het Hof deed de zaak vervolgens zelf af. Het oordeelde dat „de Commissie de met bewijsmateriaal gestaafde verzoeken had moeten onderzoeken die rekwirantes haar uit hoofde van artikel 2, lid 7, sub b en c, van de basisverordening hadden doen toekomen teneinde voor een BMO in aanmerking te komen in het kader van de antidumpingprocedure waarop de litigieuze verordening betrekking heeft. Vervolgens moet worden geconstateerd dat het niet uitgesloten is dat een dergelijk onderzoek er voor hen toe zou hebben geleid dat hun een ander definitief antidumpingrecht werd opgelegd dan het recht van 16,5 % dat volgens artikel 1, lid 3, van de litigieuze verordening op hen is toegepast. Uit deze bepaling blijkt immers dat een definitief antidumpingrecht van 9,7 % is opgelegd aan de enige voor de steekproef geselecteerde Chinese marktdeelnemer die als een marktgerichte onderneming is behandeld. Zoals uit punt 38 van het onderhavige arrest volgt, hadden rekwirantes eveneens voor laatstgenoemd tarief in aanmerking moeten komen indien de Commissie had vastgesteld dat ook zij op marktvoorwaarden opereerden en indien geen individuele dumpingmarge kon worden berekend.” (Punt 42 van het arrest in zaak C-249/10 P en punt 36 van het arrest in zaak C-247/10 P.)

(8)

Dientengevolge heeft het Hof de litigieuze verordening nietig verklaard voor zover zij de betrokken verzoekers betreft.

(9)

In oktober 2013 heeft de Commissie met een in het Publicatieblad van de Europese Unie bekendgemaakt bericht (7) aangekondigd dat zij had besloten de antidumpingprocedure te hervatten op het precieze punt waarop de onwettigheid zich heeft voorgedaan en na te gaan of de verzoekers in de periode van 1 april 2004 tot en met 31 maart 2005 op marktvoorwaarden opereerden. Met dat bericht werden belanghebbenden uitgenodigd contact op te nemen en zich kenbaar te maken.

(10)

In maart 2014 heeft de Raad bij Uitvoeringsbesluit 2014/149/EU (8) het voorstel van de Commissie voor een uitvoeringsverordening van de Raad betreffende het opnieuw instellen van een definitief antidumpingrecht en tot definitieve inning van het voorlopige recht op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de Volksrepubliek China en vervaardigd door Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co. Ltd en Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd verworpen en de procedure met betrekking tot deze producenten stopgezet. Het standpunt van de Raad luidde dat bij de importeurs die schoenen van deze producenten-exporteurs hadden gekocht en aan wie de relevante douaneheffingen waren terugbetaald door de bevoegde nationale autoriteiten op basis van artikel 236 van Verordening (EEG) nr. 2913/92 van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek (9) („het communautair douanewetboek”) een gewettigd vertrouwen was ontstaan op basis van artikel 1, lid 4, van de litigieuze verordening, dat de bepalingen van het communautair douanewetboek, en met name artikel 221 daarvan op de heffing van de rechten van toepassing verklaart.

(11)

Drie importeurs van het betrokken product, C&J Clark International Ltd („Clark”), Puma SE („Puma”) en Timberland Europe B.V. („Timberland”) („de betrokken importeurs”), hebben bezwaar aangetekend tegen de antidumpingrechten op schoeisel uit China en Vietnam en beriepen zich bij hun nationale gerechten op de in de overwegingen 5 tot en met 7 vermelde rechtspraak. Deze hebben de zaken naar het Hof van Justitie verwezen voor een prejudiciële beslissing.

(12)

Op 4 februari 2016 heeft het Hof in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14, C&J Clark International en Puma (10), Verordening (EG) nr. 1472/2006 en Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009 ongeldig verklaard voor zover de Europese Commissie de verzoeken om BMO en individuele behandeling („IB”) van de niet in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs in de VRC en Vietnam niet heeft onderzocht („de arresten”), wat in strijd is met de voorschriften van artikel 2, lid 7, onder b), en artikel 9, lid 5, van Verordening (EG) nr. 384/96 van de Raad (11).

(13)

In zaak C-571/14, Timberland Europe, heeft het Hof van Justitie op 11 april 2016 besloten om de zaak in het register door te halen op verzoek van de verwijzende nationale rechter.

(14)

Artikel 266 VWEU bepaalt dat de instellingen de maatregelen moeten nemen die nodig zijn ter uitvoering van de arresten van het Hof. Indien een door de instellingen in het kader van een bestuurlijke procedure, zoals de antidumpingprocedure, vastgestelde handeling nietig wordt verklaard, wordt aan een arrest van het Hof uitvoering gegeven door de nietig verklaarde handeling te vervangen door een nieuwe waarin de door het Hof vastgestelde onwettigheid wordt opgeheven (12).

(15)

Volgens de rechtspraak van het Hof mag de procedure ter vervanging van de nietig verklaarde handeling weer worden hervat op het precieze punt waarop de onwettigheid is ontstaan (13). Dit houdt onder meer in dat wanneer een handeling tot afsluiting van een bestuurlijke procedure nietig wordt verklaard, de nietigverklaring niet noodzakelijkerwijs betrekking heeft op de voorbereidende handelingen, zoals die tot inleiding van de antidumpingprocedure. Indien een verordening tot instelling van definitieve antidumpingmaatregelen nietig wordt verklaard, betekent dit dat de antidumpingprocedure na de nietigverklaring nog hangende is, aangezien de tot afsluiting van de antidumpingprocedure vastgestelde handeling uit de rechtsorde van de Unie verdwijnt (14), tenzij de onwettigheid reeds in het stadium van de inleiding van de procedure is ontstaan.

(16)

Met uitzondering van het feit dat de instellingen de verzoeken om BMO en IB van de niet in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs in de VRC en Vietnam niet hebben onderzocht, blijven alle andere bepalingen van Verordening (EG) nr. 1472/2006 en Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009 van kracht.

(17)

In het onderhavige geval heeft de onwettigheid zich na de inleiding van de procedure voorgedaan. De Commissie heeft derhalve besloten de onderhavige na de arresten nog hangende antidumpingprocedure te hervatten op het precieze punt waarop de onwettigheid zich heeft voorgedaan, en na te gaan of de betrokken producenten-exporteurs in de met het onderzoektijdvak overeenkomende periode van 1 april 2004 tot en met 31 maart 2005 („het onderzoektijdvak”) op marktvoorwaarden werkten. Waar passend heeft de Commissie ook onderzocht of de betrokken producenten-exporteurs in aanmerking kwamen voor een IB overeenkomstig artikel 9, lid 5, van Verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad (15) (de „basisverordening vóór wijziging”) (16).

(18)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) 2016/1395 (17) heeft de Commissie opnieuw een definitief antidumpingrecht ingesteld en definitief het voorlopige recht geïnd op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de VRC dat door Clark en Puma wordt ingevoerd en wordt vervaardigd door 13 Chinese producenten-exporteurs die verzoeken om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen.

(19)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) 2016/1647 (18) heeft de Commissie opnieuw een definitief antidumpingrecht ingesteld en definitief het voorlopige recht geïnd op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit Vietnam dat door Clark, Puma en Timberland wordt ingevoerd en wordt vervaardigd door bepaalde Vietnamese producenten-exporteurs die verzoeken om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen.

(20)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) 2016/1731 (19) heeft de Commissie opnieuw een definitief antidumpingrecht ingesteld en definitief het voorlopige recht geïnd op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de Volksrepubliek China dat door Puma en Timberland wordt ingevoerd en wordt vervaardigd door één producent-exporteur in Vietnam en twee producenten-exporteurs in de VRC die verzoeken om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen.

(21)

De geldigheid van de Verordeningen (EU) 2016/1395, (EU) 2016/1647 en (EU) 2016/1731 is door Puma en Timberland voor het Gerecht betwist in de zaken T-781/16, Puma e.a./Commissie, en T-782/16, Timberland Europe/Commissie. De geldigheid van Verordening (EU) 2016/1395 is voor het Gerecht ook betwist door Clark in de zaken T-790/16, C&J Clark International/Commissie, en T-861/16, C&J Clark International/Commissie.

(22)

Met het oog op de uitvoering van het arrest in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14, C&J Clark International en Puma, zoals vermeld in overweging 12, heeft de Commissie Uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 tot vaststelling van een procedure voor de beoordeling van bepaalde verzoeken om behandeling als marktgerichte onderneming en verzoeken om individuele behandeling van producenten-exporteurs uit China en Vietnam en tot uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14 (20) vastgesteld. In artikel 1 van die verordening heeft de Commissie de nationale douaneautoriteiten gelast alle verzoeken om terugbetaling van de in verband met de invoer van schoeisel van oorsprong uit China en Vietnam betaalde definitieve antidumpingrechten die door importeurs op basis van artikel 236 van het communautair douanewetboek zijn ingediend en die zijn gebaseerd op het feit dat een niet in de steekproef opgenomen producent-exporteur om BMO of IB had verzocht in het onderzoek dat had geleid tot instelling van de definitieve maatregelen bij Verordening (EG) nr. 1472/2006 („het oorspronkelijke onderzoek”), door te sturen. De Commissie beoordeelt het desbetreffende verzoek om BMO of IB en stelt opnieuw het toepasselijke recht vast. Op deze basis moeten de nationale douaneautoriteiten vervolgens een besluit nemen over het verzoek om terugbetaling of kwijtschelding van de antidumpingrechten.

(23)

Naar aanleiding van een kennisgeving van de Franse douaneautoriteiten overeenkomstig artikel 1 van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 heeft de Commissie vastgesteld dat er twee Chinese producenten-exporteurs waren die tijdens het oorspronkelijke onderzoek een verzoek om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen. Zij heeft vastgesteld dat er nog een andere producent-exporteur was die leverancier was van Deichmann, een Duitse importeur die bezwaar heeft gemaakt tegen de betaling van rechten. Bijgevolg heeft de Commissie de verzoeken om BMO en IB van deze drie Chinese producenten-exporteurs onderzocht.

(24)

Als gevolg daarvan heeft de Commissie bij Uitvoeringsverordening (EU) 2016/2257 (21) opnieuw een definitief antidumpingrecht ingesteld en definitief het voorlopige recht geïnd op bepaald schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de Volksrepubliek China dat wordt vervaardigd door drie producenten-exporteurs die verzoeken om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen.

(25)

Op respectievelijk 12 juli 2016, 13 juli 2016 en 26 juli 2016 hebben de douaneautoriteiten van het VK, België en Zweden de Commissie overeenkomstig artikel 1 van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 in kennis gesteld van verzoeken om terugbetaling van importeurs. Naar aanleiding van deze kennisgevingen heeft de Commissie de verzoeken om BMO en IB van 19 producenten-exporteurs onderzocht en bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 (22) opnieuw een definitief antidumpingrecht ingesteld en definitief het voorlopige recht geïnd op bepaald schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de VRC en Vietnam dat door deze 19 producenten-exporteurs wordt vervaardigd.

(26)

Tijdens bovengenoemd onderzoek is naar aanleiding van na de mededeling van feiten en overwegingen door verschillende belanghebbenden gemaakte opmerkingen vastgesteld dat er nog vijf ondernemingen/groepen ondernemingen waren die ofwel zelf ofwel via een verbonden Chinese of Vietnamese producent-exporteur tijdens het oorspronkelijke onderzoek een verzoek om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen en evenmin in het kader van eerdere uitvoeringshandelingen waren beoordeeld. Deze ondernemingen zijn opgenomen in bijlage VI bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 en maken deel uit van vier groepen ondernemingen.

(27)

Op grond hiervan heeft de Commissie vier groepen ondernemingen vastgesteld die samen zeven afzonderlijke ondernemingen omvatten, namelijk Chinese of Vietnamese producenten-exporteurs die niet waren opgenomen in de steekproef voor het oorspronkelijke onderzoek, en heeft zij de verzoeken om BMO en IB beoordeeld die deze ondernemingen tijdens het oorspronkelijke onderzoek hadden ingediend. Als gevolg daarvan heeft de Commissie bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/1982 (23) opnieuw een definitief antidumpingrecht ingesteld en definitief het voorlopige recht geïnd op bepaald schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de Volksrepubliek China dat wordt vervaardigd door deze producenten-exporteurs die verzoeken om BMO en IB hadden ingediend, maar die niet in de steekproef waren opgenomen.

(28)

Bovendien heeft de Commissie in artikel 3 van Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 de beoordeling van de situatie van de in bijlage III daarbij opgenomen ondernemingen tijdelijk opgeschort totdat de importeur die de nationale douaneautoriteiten om terugbetaling heeft verzocht, de Commissie de namen en adressen heeft meegedeeld van de betrokken producenten-exporteurs bij wie de handelaren het schoeisel hebben gekocht. Hoewel de Commissie van oordeel is dat de importeurs die om terugbetaling van de betaalde antidumpingrechten hebben verzocht, moeten aantonen wie de desbetreffende producenten-exporteurs in China en/of Vietnam zijn, erkent zij namelijk ook dat mogelijk niet alle importeurs die van die handelaren schoeisel kochten, wisten dat zij de Commissie de namen moesten meedelen van de producenten-exporteurs van wie die handelaren hun schoeisel betrokken. Daarom heeft de Commissie specifiek contact opgenomen met alle importeurs op wie de kennisgevingen van het VK, België en Zweden betrekking hadden en hen verzocht binnen een bepaalde termijn de nodige informatie te verstrekken, dat wil zeggen de namen en adressen van de producenten-exporteurs in de VRC en Vietnam.

(29)

Als gevolg daarvan hebben drie importeurs, namelijk Puma UK Ltd, Pentland Brands Ltd en Deichmann Shoes UK Ltd, respectievelijk op 18 april 2017, 27 april 2017 en 15 mei 2017 de namen en adressen van hun respectieve leveranciers in China en/of Vietnam verstrekt.

(30)

Op 7 april 2017 hebben de Duitse douaneautoriteiten de Commissie overeenkomstig artikel 1 van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 in kennis gesteld van verzoeken om terugbetaling van importeurs in de Unie en hebben zij ondersteunende documenten verstrekt. Op 20 juni 2017 hebben de Duitse douaneautoriteiten een addendum bij hun oorspronkelijke kennisgeving toegezonden en de Commissie in kennis gesteld van nog meer verzoeken van importeurs.

(31)

Op 23 mei 2017 hebben de Nederlandse douaneautoriteiten de Commissie overeenkomstig artikel 1 van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 in kennis gesteld van verzoeken om terugbetaling van importeurs in de Unie en hebben zij ondersteunende documenten verstrekt. Op 21 juli 2017 hebben de Nederlandse douaneautoriteiten een addendum bij hun oorspronkelijke kennisgeving toegezonden en de Commissie in kennis gesteld van nog meer verzoeken van importeurs.

(32)

Als gevolg daarvan heeft de Commissie de namen en adressen ontvangen van in totaal 600 ondernemingen die zijn gemeld als leveranciers van schoeisel in de VRC en Vietnam.

(33)

Voor 431 van deze ondernemingen (vermeld in bijlage III bij deze verordening) beschikt de Commissie niet over informatie waaruit blijkt dat deze ondernemingen een verzoek om BMO of IB in het oorspronkelijke onderzoek hebben ingediend. Deze ondernemingen konden ook niet aantonen dat zij verbonden waren met een van de Chinese of Vietnamese producenten-exporteurs die tijdens het oorspronkelijke onderzoek een verzoek om BMO/IB hadden ingediend.

(34)

Van de resterende ondernemingen waren 19 producenten-exporteurs reeds eerder beoordeeld, hetzij afzonderlijk hetzij als onderdeel van een groep ondernemingen die was opgenomen in de steekproef van Chinese of Vietnamese producenten-exporteurs in het kader van het oorspronkelijke onderzoek (vermeld in bijlage IV bij deze verordening). Aangezien voor geen van deze ondernemingen een individueel recht is vastgesteld, wordt op de invoer van schoeisel van deze ondernemingen het recht van 16,5 % voor de VRC of van 10 % voor Vietnam toegepast. Het in overweging 12 vermelde arrest had geen gevolgen voor deze rechten.

(35)

Van de resterende ondernemingen waren 72 producenten-exporteurs (vermeld in bijlage V bij deze verordening) reeds eerder beoordeeld, hetzij afzonderlijk hetzij als onderdeel van een groep ondernemingen, in het kader van de uitvoering van het in overweging 12 genoemde arrest, namelijk in Uitvoeringsbesluit 2014/149/EU of in Uitvoeringsverordeningen (EU) 2016/1395, (EU) 2016/1647, (EU) 2016/1731, (EU) 2016/2257 en (EU) 2017/1982.

(36)

Zoals vermeld in overweging 10, is aan ondernemingen of groepen ondernemingen die zijn beoordeeld in Uitvoeringsbesluit 2014/149/EU, niet opnieuw een antidumpingrecht opgelegd, op grond dat de rechten reeds aan die ondernemingen waren terugbetaald en bij hen dus een gewettigd vertrouwen was gewekt dat niet opnieuw rechten zouden worden opgelegd. De verzoeken om terugbetaling van importeurs in de Unie die verbonden zijn met ondernemingen of groepen ondernemingen die zijn beoordeeld in de Uitvoeringsverordeningen (EU) 2016/1395, (EU) 2016/1647, (EU) 2016/1731, (EU) 2016/2257 en (EU) 2017/1982 kunnen daarentegen niet worden ingewilligd. Die importeurs bevinden zich immers juridisch in een andere situatie dan die welke zijn beoordeeld in Uitvoeringsbesluit 2014/149/EU, met name nu bij hen geen gewettigd vertrouwen is gewekt.

(37)

De overige 70 ondernemingen (vermeld in bijlage II bij deze verordening) waren Chinese of Vietnamese producenten-exporteurs die niet waren opgenomen in de steekproef voor het oorspronkelijke onderzoek en die een verzoek om BMO/IB hadden ingediend. Derhalve heeft de Commissie de door deze ondernemingen ingediende verzoeken om BMO en IB beoordeeld.

(38)

Kortom, de Commissie heeft in de onderhavige verordening de verzoeken om BMO/IB beoordeeld van: Aiminer Leather Products Co., Ltd, Best Health Ltd, Best Run Worldwide Co. Ltd, Bright Ease Shoe Factory, Cambinh Shoes Company, Dong Anh Footwear Joint Stock Company, Dong Guan Bor Jiann Footwear Co., Ltd, Dongguan Hongguo Shoes Co. Ltd, Freetrend Industrial Ltd, Freeview Company Ltd, Dongguan Hopecome Footwear Co Ltd, Dongguan Houjie Baihou Hua Jian Footwear Factory, Dongguan Qun Yao Shoe Co., Ltd, Dongyi Shoes Co., Ltd, Doozer (Fujian) Shoes Co., Ltd, Emperor (VN) Co., Ltd, Everlasting Industry Co., Ltd, Fu Jian Ching Luh Shoes Co., Ltd, Fu Jian Lion Score Sport Products Co., Ltd, Fujian Footwear & Headgear Import & Export (Holdings) Co., Ltd, Fujian Jinjiang Guohui Footwear & Garment Co., Ltd, Gan Zhou Hua Jian International Footwear Co., Ltd, Golden Springs Shoe Co., Ltd, Haiduong Shoes Stock Company, Hangzhou Forever Shoes Factory, Hua Jian Industrial Holding Co., Ltd, Huu Nghi Danang Company, Hwa Seung Vina Co., Ltd, Jason Rubber Works Ltd, Jinjiang Hengdali Footwear Co., Ltd, Jinjiang Xiangcheng Footwear and Plastics Co., Ltd, JinJiang Zhenxing Shoes & Plastic Co., Ltd, Juyi Group Co., Ltd, K Star Footwear Co., Ltd, Kangnai Group Wenzhou Lucky Shoes and Leather Co., Ltd, Khai Hoan Footwear Co., Ltd, Lian Jiang Ching Luh Shoes Co., Ltd, Li-Kai Shoes Manufacturing Co., Ltd, New Star Shoes Factory, Ngoc Ha Shoe Company, Nhi Hiep Transportation Construction Company Limited, Ophelia Shoe Co., Ltd, Ormazed Shoes (Zhao Qing City) Ltd, Ormazed Shoes Ltd (Dong Guan) Ltd, Pacific Joint — Venture Company, Phuc Yen Shoes Factory, Phuha Footwear Enterprise, Phuhai Footwear Enterprise, Phulam Footwear Joint Stock Company, Putian Dajili Footwear Co., Ltd, Right Rich Development VN Co., Ltd, Saigon Jim Brother Corporation, Shenzhen Harson Shoes Ltd, Shunde Sunrise (II) Footwear Co., Ltd, Splendour Enterprise Co., Ltd, Stellar Footwear Co., Ltd, Sung Hyun Vina Co., Ltd, Synco Footwear Ltd, Thai Binh Shoes Joint Stock Company, Thang Long Shoes Company, Thanh Hung Co, Ltd, Thuy Khue Shoes Company Ltd, Truong Loi Shoes Company Limited, Wenzhou Chali Shoes Co, Ltd, Wenzhou Dibang Shoes Co., Ltd, Wenzhou Gold Emperor Shoes Co., Ltd, Xiamen Sunchoose Import & Export Co., Ltd, Xingtaiy Footwear Industry & Commerce Co., Ltd, Zhuhai Shi Tai Footwear Company Limited en Zhuhai Shun Tai Footwear Company Limited.

(39)

De Commissie heeft de mogelijkheid om alleen de aspecten van de litigieuze verordening te corrigeren die tot de nietigverklaring ervan hebben geleid en de delen van de beoordeling waarop het arrest geen betrekking heeft, ongewijzigd te laten (24).

(40)

Deze verordening heeft tot doel de aspecten van de litigieuze verordening te corrigeren die onverenigbaar met de basisverordening zijn bevonden en die hebben geleid tot de nietigverklaring van de verordening voor zover zij betrekking heeft op de in overweging 30 genoemde producenten-exporteurs.

(41)

Alle andere bevindingen in de litigieuze verordening en in Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009, die het Hof niet nietig heeft verklaard, blijven geldig en worden opgenomen in deze verordening.

(42)

De hierna volgende overwegingen blijven dan ook beperkt tot de nieuwe beoordeling die nodig is om de arresten van het Hof uit te voeren.

(43)

De Commissie heeft onderzocht of BMO of IB moest worden toegekend aan de in overweging 38 genoemde betrokken producenten-exporteurs die met betrekking tot het onderzoektijdvak een verzoek om BMO/IB hadden ingediend. Daarmee wil de Commissie nagaan in welke mate de betrokken importeurs recht hebben op een terugbetaling van de antidumpingrechten die zij op de uitvoer van deze leveranciers hebben betaald.

(44)

Indien de analyse zou uitwijzen dat BMO had moeten worden toegekend aan de betrokken producenten-exporteurs op wier uitvoer antidumpingrechten zijn betaald door de betrokken importeurs, dan zou een individueel recht moeten worden toegekend aan die producent-exporteur en de terugbetaling van de rechten beperkt zijn tot een bedrag dat gelijk is aan het verschil tussen het betaalde recht en het individuele recht, namelijk in het geval van invoer uit China het verschil tussen 16,5 % en het recht dat werd ingesteld voor de enige exporteur in de steekproef aan wie BMO is toegekend, te weten 9,7 %, en in het geval van invoer uit Vietnam het verschil tussen 10 % en het eventuele individuele recht dat is berekend voor de betrokken producent-exporteur.

(45)

Indien de analyse zou uitwijzen dat IB had moeten worden toegekend aan een producent-exporteur wiens verzoek om BMO was afgewezen, dan zou een individueel recht moeten worden toegekend aan die producent-exporteur en de terugbetaling van de rechten beperkt zijn tot een bedrag dat gelijk is aan het verschil tussen het betaalde recht, namelijk in het geval van invoer uit China 16,5 % en in het geval van invoer uit Vietnam 10 %, en het eventuele individuele recht dat voor de betrokken producent-exporteur werd berekend.

(46)

Zou de analyse van de verzoeken om BMO en IB daarentegen uitwijzen dat zowel BMO als IB moet worden afgewezen, dan kan geen terugbetaling van de antidumpingrechten worden toegestaan.

(47)

Zoals uiteengezet in overweging 12, heeft het Hof de litigieuze verordening en Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009 nietig verklaard wat de uitvoer van bepaald schoeisel van bepaalde Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs betreft, voor zover de Commissie de verzoeken om BMO en IB die door deze producenten-exporteurs waren ingediend, niet heeft onderzocht.

(48)

De Commissie heeft daarom de verzoeken om BMO en IB van de betrokken producenten-exporteurs onderzocht teneinde het recht vast te stellen dat op hun uitvoer moet worden toegepast. Uit de beoordeling kwam naar voren dat uit de verstrekte informatie niet bleek dat de betrokken producenten-exporteurs op marktvoorwaarden opereerden of in aanmerking kwamen voor een individuele behandeling (zie voor een nadere toelichting overwegingen 49 en volgende).

(49)

Er zij op gewezen dat de bewijslast overeenkomstig artikel 2, lid 7, onder b), van de basisverordening rust op de producent die een BMO-verzoek indient. Daartoe wordt in artikel 2, lid 7, onder c), eerste alinea, bepaald dat het door een dergelijke producent ingediende verzoek voldoende bewijs moet bevatten van het feit dat hij op marktvoorwaarden opereert als bedoeld in dat lid. De instellingen van de Unie hoeven derhalve niet te bewijzen dat de producent niet voldoet aan de voorwaarden om voor behandeling als marktgerichte onderneming in aanmerking te komen. Het staat daarentegen aan deze instellingen om te beoordelen of het door de betrokken producent geleverde bewijs volstaat om aan te tonen dat is voldaan aan de in artikel 2, lid 7, onder c), eerste alinea, van de basisverordening gestelde criteria om BMO te kunnen toekennen, en aan de rechter van de Unie om na te gaan of die beoordeling niet op een kennelijke onjuistheid berust (punt 32 van het arrest in zaak C-249/10 P en punt 24 van het arrest in zaak C-247/10 P).

(50)

Overeenkomstig artikel 2, lid 7, onder c), van de basisverordening moet zijn voldaan aan de vijf criteria van dat artikel om BMO aan een producent-exporteur toe te kennen. Daarom heeft de Commissie besloten dat wanneer aan ten minste één criterium niet was voldaan, dat voldoende was om het BMO-verzoek af te wijzen.

(51)

Geen enkele van de betrokken producenten-exporteurs heeft kunnen aantonen dat hij voldeed aan criterium 1 (besluiten van bedrijven). De Commissie heeft meer in het bijzonder vastgesteld dat de ondernemingen 34, 36,37, 38, 39, 42, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 53, 54, 58, 65, 66, 67, 69, 72, 77, 79, 80, 82, 84, 85, 88, 89, 92, 93, 94, 96, 97, 98, 99, 100, 101 en 102 (25) niet vrijelijk hun op de binnenlandse markt en de exportmarkt te verkopen hoeveelheden konden vaststellen. In dit verband heeft de Commissie vastgesteld dat er beperkingen golden aangaande de productie en/of een beperking van de verkoophoeveelheden op specifieke markten (binnenlandse markt en exportmarkt). De ondernemingen 33, 35, 39, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 66, 67, 68, 69, 70, 72, 73, 74, 75, 77, 81, 83, 84, 85, 86, 87, 91, 96, 97, 101 en 102 hebben niet voldoende informatie over hun eigendomsstructuur, aandeelhouders, raad van bestuur of de keuze van bestuurders verstrekt om aan te tonen dat de besluiten van hun bedrijf als reactie op marktsignalen zonder staatsinmenging van betekenis werden genomen. Verder hebben bepaalde ondernemingen geen bedrijfsvergunning of een Engelse vertaling daarvan (de ondernemingen 33, 35, 59, 60, 62, 81 en 87), of geen statuten of een Engelse vertaling daarvan (de ondernemingen 34, 40, 41, 51, 59, 63, 64, 95, 101 en 102) overgelegd. Daarnaast hebben bepaalde ondernemingen niet voldoende informatie over hun leveranciers verstrekt (de ondernemingen 42, 43, 44, 46, 49, 51, 57, 60, 64, 65, 69, 74, 76 en 95) of niet kunnen aantonen dat werknemers voldoende onafhankelijk van de plaatselijke autoriteiten werden geselecteerd (de ondernemingen 38, 39, 42, 45 en 46) en derhalve niet voldoende bewijs verstrekt dat de besluiten van hun bedrijf zonder staatsinmenging van betekenis werden genomen.

(52)

Daarnaast hebben de ondernemingen 33, 34, 35, 40, 41, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 57, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 69, 70, 72, 73, 74, 75, 76, 79, 80, 81, 82, 84, 85, 86, 87, 88, 91, 93, 94, 95, 96, 97, 100, 101 en 102 niet kunnen aantonen dat zij voldeden aan criterium 2 (boekhouding). Meer in het bijzonder hebben de ondernemingen 33, 43, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 73, 74, 75, 76, 79, 80, 81, 82, 84, 85, 86, 87, 88, 91, 93, 94, 96, 97, 101 en 102 niet aangetoond dat zij beschikten over een basisboekhouding die onder controle staat van een onafhankelijke instantie in overeenstemming met de hiervoor internationaal geldende normen. Met name is uit de BMO-beoordelingen gebleken dat deze ondernemingen de Commissie geen advies/rapport van een externe accountant hebben overgelegd, dat hun rekeningen niet werden gecontroleerd, of dat bij verschillende posten op de balans en de winst- en verliesrekening toelichtingen ontbraken. Andere ondernemingen hebben geen Engelse vertaling daarvan overgelegd (de ondernemingen 34, 35, 40, 41, 51, 57, 69, 70, 95 en 100). Voorts bleken de gecontroleerde rekeningen van bepaalde ondernemingen (43, 44, 45, 57, 65 en 72) op belangrijke punten tegenstrijdigheden te vertonen, onder meer discrepanties tussen de voor verschillende jaren gerapporteerde gegevens, verschillen tussen de originele versie en de Engelse vertaling, twijfel over de juistheid van de afschrijvingsmethode of van het opmaken van de inventaris of voorraad, of in het accountantsrapport gesignaleerde problemen die nadien niet zijn rechtgezet. Derhalve voldeden deze ondernemingen niet aan criterium 2.

(53)

Met betrekking tot criterium 3 (activa en „doorwerking”) hebben verschillende ondernemingen niet aangetoond dat er geen verstoringen waren die nog voortvloeiden uit het systeem zonder markteconomie. Met name de ondernemingen 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 42, 43, 44, 47, 48, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 70, 72, 74, 75, 76, 77, 80, 81, 83, 84, 85, 86, 87, 88, 91, 94, 95, 96, 97, 101 en 102 hebben geen wezenlijk en volledige informatie verstrekt over de voorwaarden en de waarde van de grondgebruiksrechten. Voorts hebben de ondernemingen 34, 35, 37, 38, 39, 42, 43, 45, 46, 52, 53, 54, 57, 60, 63, 65, 66, 72, 77, 79, 84, 85, 87, 93, 94, 95 en 98 geen informatie verstrekt over afwijkingen van het normale belastingtarief of het traceren van de betaling van deze belasting, en hebben de ondernemingen 37, 42, 43, 44, 57, 84, 87 en 94 geen informatie verstrekt over hun elektriciteitsvoorziening of -prijs. De ondernemingen 40 en 41 hebben geen Engelse vertaling van wezenlijke informatie met betrekking tot hun activa overgelegd.

(54)

Wat criterium 4 (rechtskader) betreft, hebben de ondernemingen 76, 101 en 102 niet aangetoond dat zij onderworpen waren aan faillissements- en eigendomswetten die stabiliteit en rechtszekerheid garanderen.

(55)

Onderneming 70 heeft niet aangetoond dat zij aan criterium 5 (valutatransacties) voldeed, aangezien zij volgens de toelichtingen bij de rekeningen voor transacties in vreemde valuta gebruik van een vaste wisselkoers maakte, wat niet strookt met criterium 5 dat inhoudt dat de omrekening van munteenheden tegen de marktkoers geschiedt.

(56)

Voorts hebben de ondernemingen 56, 71, 78 en 90 geen bewijsmateriaal verstrekt met betrekking tot de vervaardiging van het betrokken product, de eigendom van de voornaamste grondstoffen, de eigendom van het betrokken product en de controle over de prijsstelling. Hun BMO-verzoeken zijn daarom niet aan een gedetailleerde analyse onderworpen.

(57)

De Commissie heeft de betrokken producenten-exporteurs meegedeeld dat geen van hen in aanmerking kwam voor BMO en heeft hen verzocht opmerkingen te maken. De Commissie heeft geen opmerkingen ontvangen.

(58)

Geen van de zeventig betrokken producenten-exporteurs voldeed dan ook aan alle voorwaarden van artikel 2, lid 7, onder c), van de basisverordening, zodat aan geen van deze ondernemingen BMO werd toegekend.

(59)

Overeenkomstig artikel 9, lid 5, van de basisverordening vóór wijziging wordt, wanneer artikel 2, lid 7, onder a), van dezelfde verordening van toepassing is, een individueel recht vermeld voor exporteurs die kunnen aantonen dat zij voldoen aan alle criteria van artikel 9, lid 5, van de basisverordening vóór wijziging.

(60)

Net als in overweging 49 moet erop worden gewezen dat de bewijslast rust op de producent die een IB-verzoek indient overeenkomstig artikel 9, lid 5, van de basisverordening vóór wijziging. Daartoe is in artikel 9, lid 5, eerste alinea, van de basisverordening vóór wijziging bepaald dat het ingediende verzoek met bewijsmateriaal moet worden ondersteund. De instellingen van de Unie hoeven derhalve niet te bewijzen dat de exporteur niet voldoet aan de voorwaarden om voor een individuele behandeling in aanmerking te komen. Het staat daarentegen aan de instellingen van de Unie om te beoordelen of het door de betrokken exporteur geleverde bewijs volstaat om aan te tonen dat is voldaan aan de in artikel 9, lid 5, van de basisverordening vóór wijziging vastgestelde criteria om een IB te kunnen verlenen.

(61)

Overeenkomstig artikel 9, lid 5, van de basisverordening vóór wijziging moeten exporteurs op grond van met bewijsmateriaal ondersteunde verzoeken aantonen dat aan de vijf criteria van dat artikel is voldaan, zodat hun een IB kan worden toegekend. Daarom heeft de Commissie besloten dat wanneer aan ten minste één criterium niet was voldaan, dat voldoende was om het IB-verzoek af te wijzen.

(62)

De vijf criteria zijn:

(63)

Alle zeventig betrokken producenten-exporteurs die om BMO hebben verzocht, verzochten ook om IB voor het geval hun geen BMO zou worden toegekend. De Commissie heeft daarom niet alleen de BMO-verzoeken van elke betrokken producent-exporteur afgewezen (zie de overwegingen 49 tot en met 57), maar heeft ook hun IB-verzoeken onderzocht.

(64)

Met betrekking tot criterium 1 (repatriëring van kapitaal en winsten) hebben de ondernemingen 69, 77, 86 en 95 niet het bewijs geleverd dat zij vrij zijn kapitaal en winsten te repatriëren; zij hebben dus niet aangetoond dat aan dit criterium was voldaan.

(65)

Met betrekking tot criterium 2 (uitvoerhoeveelheden en -prijzen kunnen vrij worden vastgesteld) hebben de ondernemingen 33, 34, 35, 36, 37, 40, 41, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 52, 53, 54, 58, 59, 60, 62, 64, 66, 67, 69, 72, 74, 75, 79, 80, 82, 84, 85, 88, 89, 92, 93, 94, 95, 96, 97, 98, 99 en 100 niet het bewijs geleverd dat zakelijke besluiten zoals de vaststelling van uitvoerprijzen en -hoeveelheden en de verkoopvoorwaarden vrij worden vastgesteld in reactie op marktsignalen, aangezien uit het onderzochte bewijsmateriaal, zoals de statuten of bedrijfsvergunningen, is gebleken van een beperking van de productie en/of de verkoop van schoeisel op specifieke markten.

(66)

Aangaande criterium 3 (onderneming — management en aandeelhouders — is voldoende vrij van staatsinmenging) hebben de ondernemingen 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55, 57, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 69, 70, 72, 73, 74, 75, 76, 77, 80, 81, 82, 83, 84, 85, 86, 87, 91, 93, 94, 95, 96, 97, 98, 101 en 102 niet aangetoond dat zakelijke besluiten voldoende vrij van staatsinmenging werden genomen. Er werd onder meer geen of onvoldoende informatie verstrekt over de eigendomsstructuur van de onderneming en de besluitvorming in de onderneming. Daarnaast hebben de ondernemingen 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 42, 43, 44, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 70, 72, 74, 75, 76, 77, 80, 81,83, 84, 85, 86, 87, 91, 94, 95, 96, 97, 101 en 102 niet voldoende informatie verstrekt over de wijze waarop en de voorwaarden waaronder de grondgebruiksrechten aan deze ondernemingen werden overgedragen. De ondernemingen 33, 34, 35, 40, 41, 51, 59, 62, 81 en 95 hebben geen Engelse vertaling van de relevante documenten overgelegd.

(67)

Ten slotte heeft onderneming 70 niet aangetoond dat de omrekening van munteenheden tegen de marktkoers geschiedde. Derhalve voldeed zij niet aan criterium 4 (door de markt bepaalde wisselkoersen).

(68)

Bovendien hebben de ondernemingen 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55, 57, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 69, 70, 72, 73, 74, 75, 76, 77, 80, 81, 82, 83, 84, 85, 86, 87, 91, 93, 94, 95, 96, 97, 98, 101 en 102 evenmin aangetoond dat zij voldeden aan criterium 5 (ontwijking), aangezien geen informatie is verstrekt over de besluitvorming in de onderneming en over de vraag of de staat een invloed van betekenis op deze besluitvorming heeft uitgeoefend.

(69)

Voorts hebben de ondernemingen 56, 71, 78 en 90 geen bewijsmateriaal verstrekt met betrekking tot de vervaardiging van het betrokken product, de eigendom van de voornaamste grondstoffen, de eigendom van het betrokken product en de controle over de prijsstelling. Hun IB-verzoeken zijn daarom niet aan een gedetailleerde analyse onderworpen.

(70)

Gezien het bovenstaande voldeed geen van de zeventig betrokken producenten-exporteurs aan de voorwaarden van artikel 9, lid 5, van de basisverordening vóór wijziging, zodat aan geen van deze ondernemingen IB werd toegekend. De Commissie heeft de betrokken producenten-exporteurs daarvan in kennis gesteld en hen verzocht opmerkingen te maken. De Commissie heeft geen opmerkingen ontvangen.

(71)

Het residuele antidumpingrecht voor China respectievelijk Vietnam, 16,5 % respectievelijk 10 %, moet derhalve worden ingesteld ten aanzien van de uitvoer van de zeventig betrokken producenten-exporteurs voor de periode waarin Verordening (EG) nr. 1472/2006 van toepassing was. De toepassingsperiode van die verordening liep oorspronkelijk van 7 oktober 2006 tot 7 oktober 2008. Na de opening van een nieuw onderzoek in verband met het vervallen van de maatregelen werd die termijn op 30 december 2009 verlengd tot en met 31 maart 2011. De in de arresten geconstateerde onwettigheid bestaat in het feit dat de instellingen van de Unie hebben nagelaten te bepalen of de door de betrokken producenten-exporteurs vervaardigde producten moeten worden onderworpen aan het residuele antidumpingrecht of aan een individueel recht. Gelet op de door het Hof geconstateerde onwettigheid is er geen rechtsgrond om de producten van de betrokken producenten-exporteurs volledig van antidumpingrechten vrij te stellen. In een nieuwe handeling waarmee de door het Hof geconstateerde onwettigheid wordt verholpen, moeten bijgevolg niet de maatregelen als zodanig, maar alleen het toepasselijke antidumpingrecht opnieuw worden beoordeeld.

(72)

Aangezien de Commissie heeft geconcludeerd dat ten aanzien van de betrokken producenten-exporteurs opnieuw het residuele recht voor China respectievelijk Vietnam moet worden ingesteld met handhaving van het oorspronkelijk bij de litigieuze verordening en bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1294/2009 vastgestelde tarief, hoeft Verordening (EG) nr. 388/2008 niet te worden gewijzigd. Die verordening blijft van kracht.

(73)

Na de mededeling van feiten en overwegingen heeft de Commissie opmerkingen ontvangen namens i) FESI en de Footwear Coalition (26), als vertegenwoordigers van de importeurs van schoeisel in de Unie; ii) C&J Clark International, Cortina, Deichmann en Wortmann („Clark e.a.”), importeurs van schoeisel in de Unie; iii) Sino Pro Trading, en iv) Schuhhaus SIEMES Einkaufs & Beteiligungs GmBH („SIEMES”), beide importeurs van schoeisel uit China en Vietnam.

(74)

FESI en de Footwear Coalition hebben aangevoerd dat volgens het niet-vertrouwelijke dossier van de Commissie een onderneming met de naam Fortune Footwear Co. Ltd een BMO-/IB-verzoek voor het onderzoektijdvak had ingediend en derhalve niet in de lijst in bijlage III bij deze verordening mocht worden opgenomen. Er is echter geen informatie beschikbaar waaruit blijkt dat deze onderneming een BMO-/IB-verzoek zou hebben ingediend, en FESI en de Footwear Coalition hebben geen nieuw bewijsmateriaal verstrekt waaruit blijkt dat deze onderneming inderdaad een dergelijk verzoek had ingediend. Daarom wordt dit argument afgewezen.

(75)

FESI en de Footwear Coalition hebben tevens aangevoerd dat een onderneming met de naam Foshan Nanhai Shyang Yuu/Hu Footwear ten onrechte in bijlage III werd vermeld, aangezien deze onderneming een BMO-/IB-verzoek zou hebben ingediend. Een onderneming met de naam Foshan Nanhai Shyang Yuu/Hu Footwear is evenwel noch in bijlage III noch in enige andere bijlage bij deze verordening opgenomen. Er is een onderneming met een soortgelijke naam (Nanhai Shyang Ho Footwear Co. Ltd) in de lijst van bijlage III opgenomen, maar FESI en de Footwear Coalition hebben geen bewijsmateriaal verstrekt waaruit blijkt dat ditdezelfde onderneming als Foshan Nanhai Shyang Yuu/Hu Footwear is. Daarom wordt dit argument afgewezen. Voor de volledigheid moet ook worden opgemerkt dat een onderneming met een soortgelijke naam, Foshan Nanhai Shyang Yuu Footwear Ltd, in het kader van Verordening (EU) 2016/2257 werd beoordeeld. Ook hier ontbreekt evenwel het bewijs dat dit dezelfde onderneming als Foshan Nanhai Shyang Yuu/Hu Footwear is.

(76)

FESI en de Footwear Coalition hebben bovendien betoogd dat Guangzhou Panyu Xintaiy Footwear Industry Commerce Co., Ltd een verzoek om BMO/IB had ingediend en dat dit verzoek door de Commissie had moeten worden beoordeeld. Er wordt verduidelijkt dat het verzoek om BMO/IB van deze onderneming daadwerkelijk werd beoordeeld. De onderneming voldeed niet aan de criteria voor BMO en IB, en haar verzoek werd daarom afgewezen. Bijgevolg moet het definitieve recht opnieuw worden ingesteld ten aanzien van deze onderneming, en zij wordt derhalve opgenomen in de lijst van bijlage II bij deze verordening. Het argument van FESI en de Footwear Coalition dienaangaande wordt dan ook afgewezen.

(77)

FESI en de Footwear Coalition hebben verder aangevoerd dat een onderneming met de naam Mega Power Union Co. Ltd een verzoek om BMO/IB had ingediend. De Commissie beschikt echter niet over informatie waaruit blijkt dat dit BMO-/IB-verzoek zou zijn ingediend, en FESI en de Footwear Coalition hebben op geen enkele wijze aangetoond dat deze onderneming inderdaad een dergelijk verzoek had ingediend. Het argument van FESI en de Footwear Coalition dienaangaande wordt dan ook afgewezen.

(78)

Ten slotte hebben FESI en de Footwear Coalition aangevoerd dat een bedrijvengroep met de naam „the Evervan group” een verzoek om BMO/IB had ingediend en dat de groep derhalve ten onrechte was opgenomen in de lijst van bijlage III. Hoewel zes ondernemingen op de lijst van bijlage III een naam hebben met daarin het woord „Evervan” (Evervan, Evervan Deyang Footwear Co., Ltd, Evervan Golf, Evervan Qingyuan Footwear Co., Ltd, Evervan Qingyuan Vulcanized, Evervan Vietnam), hebben FESI en de Footwear Coalition niet het bewijs geleverd dat deze ondernemingen inderdaad deel van een groep uitmaakten. FESI en de Footwear Coalition hebben evenmin aangetoond dat deze groep als geheel inderdaad een verzoek om BMO/IB had ingediend. Daarom wordt dit argument afgewezen. Volledigheidshalve moet worden opgemerkt dat een onderneming met de naam „Guangzhou Evervan Footwear Co., Ltd” een verzoek om BMO/IB had ingediend dat in het kader van Verordening (EU) 2017/1982 is beoordeeld en afgewezen. Er is geen bewijsmateriaal voorhanden op basis waarvan een band met de overige ondernemingen op de lijst van bijlage III met een naam met daarin het woord „Evervan” zou kunnen worden vastgesteld.

(79)

FESI en de Footwear Coalition hebben aangevoerd dat de bewijslast bij de beoordeling van verzoeken om BMO/IB op de Commissie rust, omdat de Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs aan hun verplichtingen in dit kader hadden voldaan door in de loop van het oorspronkelijke onderzoek BMO-/IB-verzoeken in te dienen. Ook hadden de producenten-exporteurs op wie de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft, dezelfde procedurele rechten moeten krijgen als de tijdens het oorspronkelijke onderzoek in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs. Met name waren er enkel controles op stukken in plaats van controlebezoeken ter plaatse uitgevoerd, en de Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs was geen enkele gelegenheid geboden om hun BMO-/IB-verzoek aan te vullen op grond van verzoeken om de ontbrekende gegevens aan te leveren.

(80)

Verder hebben FESI en de Footwear Collection verklaard dat de producenten-exporteurs op wie deze uitvoeringsverordening betrekking heeft niet dezelfde procedurele waarborgen genoten als die welke in standaardantidumpingonderzoeken worden toegepast, maar dat strengere normen werden gehanteerd. Volgens hen heeft de Commissie geen rekening gehouden met de tijd die is verstreken tussen het indienen van de verzoeken om BMO/IB in het oorspronkelijke onderzoek en de beoordeling van die verzoeken. Daarenboven kregen de producenten-exporteurs tijdens het oorspronkelijke onderzoek slechts 15 dagen de tijd om hun verzoeken om BMO/IB in te vullen, in plaats van de gebruikelijke 21 dagen.

(81)

Op basis hiervan hebben FESI en de Footwear Coalition aangevoerd dat het fundamentele rechtsbeginsel dat belanghebbenden hun recht van verweer ten volle moeten kunnen uitoefenen, dat is neergelegd in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 6 van het Verdrag betreffende de Europese Unie, niet is geëerbiedigd. Volgens hen heeft de Commissie derhalve, door de producenten-exporteurs niet in de gelegenheid te stellen de ontbrekende gegevens aan te leveren, haar bevoegdheden misbruikt en de bewijslast in de fase van de uitvoering in feite omgekeerd.

(82)

Ten slotte zou deze benadering niet alleen discriminerend zijn jegens de Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs die in het oorspronkelijke onderzoek in de steekproef waren opgenomen, maar ook jegens andere producenten-exporteurs in landen zonder markteconomie die voorwerp waren van een antidumpingonderzoek en die in het kader van dat onderzoek verzoeken om BMO/IB hadden ingediend. Daarom zouden voor de Chinese en Vietnamese ondernemingen waarop de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft, niet dezelfde vereisten voor informatieverstrekking als bij een normaal onderzoek van 15 maanden moeten gelden en zouden op hen geen strengere procedurele normen van toepassing mogen zijn.

(83)

FESI en de Footwear Coalition hebben eveneens aangevoerd dat de Commissie feitelijk de beschikbare gegevens in de zin van artikel 18, lid 1, van de basisverordening heeft toegepast, maar zich daarbij niet heeft gehouden aan de procedureregels van artikel 18, lid 4, van de basisverordening.

(84)

De Commissie herinnert eraan dat de bewijslast volgens de rechtspraak overeenkomstig artikel 2, lid 7, onder b), van de basisverordening rust op de producent die een BMO-/IB-verzoek indient. Daartoe is in artikel 2, lid 7, onder c), eerste alinea, bepaald dat het door een producent ingediende verzoek voldoende bewijs moet bevatten van het feit dat de producent op marktvoorwaarden opereert als bedoeld in dat lid. Zoals het Hof in de arresten Brosmann en Aokang heeft vastgesteld, hoeven de instellingen derhalve niet te bewijzen dat de producent niet voldoet aan de voorwaarden om voor behandeling als marktgerichte onderneming in aanmerking te komen. Het staat daarentegen aan de Commissie om te beoordelen of het door de betrokken producent geleverde bewijs volstaat om aan te tonen dat is voldaan aan de in artikel 2, lid 7, onder c), eerste alinea, van de basisverordening vastgestelde criteria voor het verlenen van een BMO/IB (zie overweging 49). In dat verband zij erop gewezen dat de Commissie op grond van de basisverordening of de rechtspraak niet verplicht is de producent-exporteur de mogelijkheid te bieden zijn BMO-/IB-verzoek met alle ontbrekende feitelijke informatie aan te vullen. Zij kan haar beoordeling baseren op de door de producent-exporteur ingediende informatie.

(85)

Met betrekking tot het argument dat enkel controles op stukken zijn uitgevoerd, merkt de Commissie op dat het bij de controle op stukken om een procedure gaat waarbij de verzoeken om BMO/IB worden geanalyseerd op basis van de door de producent-exporteur ingediende documenten. Alle verzoeken om BMO/IB worden onderworpen aan een controle op stukken door de Commissie. De Commissie kan bovendien besluiten inspecties ter plaatse uit te voeren. Inspecties ter plaatse zijn echter niet verplicht en worden evenmin voor elk verzoek om BMO/IB uitgevoerd. Als inspecties ter plaatse worden uitgevoerd, hebben zij gewoonlijk tot doel een bepaalde voorlopige beoordeling door de instellingen te bevestigen en/of de juistheid van de door de betrokken producent-exporteur verstrekte inlichtingen na te gaan. Met andere woorden, indien uit de door de producent-exporteur overgelegde bewijzen duidelijk blijkt dat een BMO/IB niet gerechtvaardigd is, blijft de aanvullende en facultatieve fase van inspecties ter plaatse doorgaans achterwege. Het staat aan de Commissie te beoordelen of een controlebezoek nuttig is (27). Zij heeft een discretionaire bevoegdheid om te beslissen hoe de informatie in een BMO-/IB-verzoek wordt gecontroleerd. Wanneer de Commissie dus, zoals in het onderhavige geval, aan de hand van een controle op stukken vaststelt dat zij over voldoende bewijs beschikt om over een BMO-/IB-verzoek te kunnen beslissen, is een controlebezoek niet noodzakelijk en kan dit niet worden verlangd.

(86)

Met betrekking tot het argument dat het recht van verweer niet naar behoren is geëerbiedigd doordat de Commissie heeft besloten geen schriftelijke aanmaningen tot het verstrekken van de ontbrekende gegevens te versturen, dient in de eerste plaats in herinnering te worden gebracht dat het recht van verweer een individueel recht is en dat FESI en de Footwear Coalition zich niet kunnen beroepen op schending van een individueel recht van andere ondernemingen. In de tweede plaats betwist de Commissie dat het gebruikelijk is dat aanzienlijke hoeveelheden informatie worden uitgewisseld en dat op getailleerde wijze ontbrekende gegevens worden aangevuld wanneer alleen een controle op stukken plaatsvindt, in tegenstelling tot de situatie waarin een controle op stukken gepaard gaat met een verificatie ter plaatse. FESI en de Footwear Coalition hebben geen bewijs van het tegendeel kunnen leveren.

(87)

De opmerkingen van FESI en de Footwear Coalition over discriminatie zijn eveneens ongegrond. Er wordt aan herinnerd dat het beginsel van gelijke behandeling wordt geschonden wanneer de instellingen van de Unie vergelijkbare situaties verschillend behandelen en daardoor bepaalde marktdeelnemers ten opzichte van andere benadelen, zonder dat dit onderscheid in behandeling door het bestaan van objectieve verschillen van een zeker gewicht wordt gerechtvaardigd (28). Dat doet de Commissie nu juist niet; door van de niet in de steekproef opgenomen Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs te verlangen dat zij met het oog op een herbeoordeling verzoeken om BMO/IB indienen, is zij voornemens deze voordien niet in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs te behandelen op gelijke voet met de producenten-exporteurs die wel in de steekproef van het oorspronkelijke onderzoek waren opgenomen. Aangezien de basisverordening in dit verband niet in een minimumtermijn voorziet, is er bovendien geen sprake van discriminatie zolang de betrokken termijn redelijk is en de partijen voldoende gelegenheid geeft om de noodzakelijke informatie (opnieuw) te verzamelen, en tegelijkertijd hun recht van verweer wordt veiliggesteld.

(88)

Wat betreft de argumenten met betrekking tot artikel 18, lid 1, van de basisverordening, merkt de Commissie op dat zij in het onderhavige geval artikel 18 van de basisverordening niet heeft toegepast. In feite heeft zij de door de betrokken producenten-exporteurs verstrekte informatie aanvaard, heeft zij deze informatie niet verworpen enheeft zij haar beoordeling erop gebaseerd. De procedure van artikel 18, lid 4, van de basisverordening hoefde dan ook niet te worden gevolgd. De procedure van artikel 18, lid 4, van de basisverordening wordt gevolgd wanneer de Commissie van plan is bepaalde door de belanghebbende verstrekte informatie te verwerpen en in de plaats daarvan de beschikbare gegevens te gebruiken.

(89)

Een andere importeur, Sino Pro Trading Limited, heeft aangevoerd dat de Commissie niet binnen een periode van slechts enkele maanden de BMO- en IB-verzoeken van 600 ondernemingen had kunnen onderzoeken, zodat het onderzoek door de Commissie geen betrouwbare resultaten te zien had kunnen geven. Verder zou volgens die importeur de uitkomst van dit onderzoek, namelijk dat alle BMO-/IB-verzoeken die werden beoordeeld ook werden afgewezen, erop duiden dat het onderzoek van de Commissie partijdig was. Aan de andere kant heeft de importeur tevens verklaard dat niet genoeg verzoeken om BMO/IB waren onderzocht, namelijk slechts 70 van de oorspronkelijke 600. Aangezien bovendien de beoordelingen met betrekking tot de ondernemingen in de overwegingen 49 tot en met 72 anoniem plaatsvonden, konden de belanghebbenden de bevindingen niet aan een specifieke onderneming koppelen. Ten slotte heeft deze importeur aangevoerd dat geen onderzoek was ingesteld naar zijn leverancier, hoewel die was opgenomen in de lijst van bijlage II bij deze verordening, maar dat die leverancier alleen een vragenlijst was toegestuurd met onvoldoende tijd om te antwoorden.

(90)

Met betrekking tot bovenstaande argumenten heeft de Commissie om te beginnen verduidelijkt dat haar de namen van 600 ondernemingen als leveranciers van schoeisel in China en Vietnam waren verstrekt door de Duitse of de Nederlandse douaneautoriteiten dan wel door de drie importeurs die in overweging 29 worden vermeld. Zoals uiteengezet in overweging 33, beschikte de Commissie voor de meeste van deze ondernemingen niet over informatie waaruit blijkt dat zij tijdens het oorspronkelijke onderzoek een verzoek om BMO of IB hadden ingediend. De BMO- en IB-verzoeken van een groot aantal van de overige ondernemingen had de Commissie reeds beoordeeld in het kader van eerdere uitvoeringsverordeningen. Deze procedure wordt in detail beschreven in de overwegingen 34 tot en met 36, en de betrokken ondernemingen alsmede de desbetreffende rechtshandelingen zijn opgenomen in de bijlagen IV tot en met VI bij deze verordening. Het argument dat de Commissie in het kader van deze beoordeling onderzoek zou hebben gedaan naar 600 ondernemingen, is onjuist en moet dus worden afgewezen.

(91)

Voorts heeft de Commissie verduidelijkt dat zij, zoals vermeld in overweging 17, de onderhavige antidumpingprocedure heeft hervat op het precieze punt waarop de onwettigheid zich heeft voorgedaan, en dat zij derhalve is nagegaan of de betrokken producenten-exporteurs in de periode van 1 april 2004 tot en met 31 maart 2005, dat wil zeggen gedurende het onderzoektijdvak van het onderzoek dat heeft geleid tot de instelling van de definitieve antidumpingrechten in 2006, op marktvoorwaarden werkten. De Commissie heeft derhalve ook geen nieuwe informatie verzameld, maar heeft haar beoordeling gebaseerd op het door de desbetreffende producent-exporteur tijdens dit onderzoek ingediende verzoek om BMO/IB. De conclusies van deze beoordelingen zijn meegedeeld aan de desbetreffende producenten-exporteurs, die binnen een bepaalde termijn opmerkingen konden maken. Zoals uiteengezet in overweging 70, heeft geen van de betrokken exporteurs, ook de leverancier van Sino Pro Trading Ltd niet, opmerkingen over deze mededeling van feiten en overwegingen gemaakt.

(92)

Ten slotte wordt erop gewezen dat de door de producenten-exporteurs in hun verzoeken om BMO/IB verstrekte informatie als vertrouwelijk in de zin van artikel 19 van de basisverordening wordt beschouwd. Teneinde de vertrouwelijkheid te beschermen, zijn de namen van de ondernemingen derhalve vervangen door cijfers.

(93)

Alle bovenstaande argumenten moesten bijgevolg worden afgewezen.

(94)

FESI en de Footwear Coalition hebben aangevoerd dat de Commissie zou handelen in strijd met artikel 266 VWEU, aangezien dit artikel haar niet de rechtsgrondslag voor het heropenen van het onderzoek in verband met een vervallen maatregel biedt. Zij hebben er nogmaals op gewezen dat het op grond van artikel 266 VWEU niet is toegestaan met terugwerkende kracht antidumpingrechten in te stellen; hiertoe hebben zij verwezen naar het arrest van het Hof van Justitie in zaak C-458/98 P, Industrie des poudres sphériques/Raad (29).

(95)

Volgens hen is de antidumpingprocedure met betrekking tot de invoer van schoeisel uit China en Vietnam tegelijk met het vervallen van de maatregelen op 31 maart 2011 beëindigd. Daartoe had de Commissie op 16 maart 2011 een bericht van het vervallen van de rechten bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie  (30) („bericht van het vervallen van maatregelen”); de bedrijfstak van de Unie had geen melding gemaakt van voortzetting van dumping en het bericht van het vervallen van maatregelen is volgens hen evenmin ongeldig verklaard bij het arrest van het Hof van Justitie.

(96)

Voorts kan de Commissie aan de basisverordening ook geen bevoegdheid ontlenen om het antidumpingonderzoek te heropenen.

(97)

In deze context hebben FESI en de Footwear Coalition verder aangevoerd dat de hervatting van het onderzoek en de beoordeling van de verzoeken om BMO/IB die de betrokken Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs in het oorspronkelijke onderzoek hadden ingediend, in strijd zijn met het universele beginsel van verjaring of verval. Dit beginsel is neergelegd in de WTO-overeenkomst en in de basisverordening die voorzien in een geldigheidsduur van vijf jaar voor de maatregelen, en in artikel 236, lid 1, en artikel 221, lid 3, van het communautair douanewetboek die voorzien in een periode van drie jaar waarbinnen enerzijds de importeurs kunnen verzoeken om terugbetaling van antidumpingrechten en anderzijds de nationale douaneautoriteiten invoerrechten en antidumpingrechten kunnen heffen (31). Artikel 266 VWEU staat niet toe dat van dit beginsel wordt afgeweken.

(98)

Ten slotte is betoogd dat de Commissie geen redenen of eerdere rechtspraak heeft aangevoerd ter onderbouwing van het gebruik van artikel 266 VWEU als rechtsgrondslag voor het heropenen van de procedure.

(99)

Wat het ontbreken van een rechtsgrondslag voor het heropenen van het onderzoek betreft, verwijst de Commissie naar de rechtspraak die wordt geciteerd in overweging 15, volgens welke zij het onderzoek mag hervatten op het precieze punt waarop de onwettigheid zich heeft voorgedaan. Zoals de advocaat-generaal onlangs in herinnering heeft gebracht, is de Commissie hoe dan ook op grond van artikel 266 VWEU zowel bevoegd om zo te handelen dat de wettigheid wordt hersteld overeenkomstig het bepaalde in een arrest houdende ongeldigverklaring als gehouden haar gedrag in overeenstemming te brengen met de inhoud van dat arrest (32). De zaak Commissie/McBride e.a. (33), waarop FESI en de Footwear Coalition zich beroepen, is in deze context niet van toepassing, aangezien in die zaak de regels waarbij de bevoegdheid werd verleend om een handeling vast te stellen (ter vervanging van de nietig verklaarde handeling), geen deel meer uitmaakten van de rechtsorde van de Unie, terwijl in de onderhavige zaak de rechtsgrondslag niet is verdwenen en zich alleen een wijziging in de toekenning van bevoegdheid aan de Commissie heeft voorgedaan (34).

(100)

Aangaande het gewettigd vertrouwen moet eraan worden herinnerd dat de wettigheid van een antidumpingverordening moet worden beoordeeld in het licht van de objectieve regels van het recht van de Unie en niet in het licht van een besluitvormingspraktijk, zelfs wanneer die zou bestaan (wat hier niet het geval is). Derhalve kan de eerdere praktijk van de Commissie, waarvan hier geen sprake is, geen gewettigd vertrouwen wekken: volgens vaste rechtspraak van het Hof kan het gewettigd vertrouwen alleen worden gewekt wanneer de instellingen nauwkeurige toezeggingen hebben gedaan waaruit een belanghebbende op goede gronden kan afleiden dat de instellingen van de Unie op een bepaalde manier zouden handelen (35). Noch FESI noch de Footwear Coalition heeft getracht aan te tonen dat in casu dergelijke toezeggingen zijn gedaan. Dat geldt des te meer omdat de genoemde eerdere praktijk niet overeenkomt met de feitelijke en juridische situatie van de huidige zaak en de verschillen kunnen worden verklaard aan de hand van feitelijke en juridische verschillen met de huidige zaak.

(101)

Het gaat om de volgende verschillen: de door het Hof geconstateerde onwettigheid heeft geen betrekking op de bevindingen inzake dumping, schade en belang van de Unie, en dus ook niet op het beginsel van de instelling van rechten, maar alleen op de precieze hoogte van die rechten. De eerdere nietigverklaringen waarop de belanghebbenden zich beroepen, hadden daarentegen wel betrekking op de bevindingen inzake dumping, schade en belang van de Unie. Het is de instellingen dus toegestaan de precieze hoogte van de rechten voor de betrokken producenten-exporteurs opnieuw te berekenen.

(102)

Met name was het in de onderhavige zaak niet nodig om de belanghebbenden om aanvullende informatie te verzoeken. De Commissie moest in de plaats daarvan informatie beoordelen die weliswaar was verstrekt maar niet was beoordeeld vóór de vaststelling van Verordening (EG) nr. 1472/2006. Zoals opgemerkt in overweging 99, houdt de praktijk in vorige zaken hoe dan ook geen precieze en onvoorwaardelijke toezegging in voor de huidige zaak.

(103)

Ten slotte zijn alle partijen waartegen de procedure is gericht, namelijk de betrokken producenten-exporteurs, de partijen in de rechtszaken en de vereniging die een van die partijen vertegenwoordigt, via de mededeling van feiten en overwegingen op de hoogte gebracht van de relevante feiten waarop de Commissie zich wil baseren om de huidige BMO-/IB-beoordeling aan te nemen. Hun recht van verweer wordt dus geëerbiedigd. In dit verband moet in het bijzonder worden opgemerkt dat niet-verbonden importeurs in een antidumpingprocedure geen recht van verweer genieten aangezien die procedure niet tegen hen is gericht.

(104)

Wat het argument betreft dat de maatregelen in kwestie op 31 maart 2011 zijn vervallen, ziet de Commissie niet in waarom het vervallen van de maatregelen zou verhinderen dat de Commissie na een arrest waarbij de oorspronkelijke handeling nietig werd verklaard, een nieuwe handeling vaststelt ter vervanging van de nietig verklaarde handeling. Volgens de rechtspraak waarnaar in overweging 15 wordt verwezen, moet de administratieve procedure worden hervat op het punt waarop de onwettigheid zich heeft voorgedaan. De Commissie heeft het onderzoek precies op dat punt heropend teneinde te beoordelen of de niet beoordeelde verzoeken om BMO/IB hadden moeten worden toegewezen en tegelijkertijd of mogelijk een lager recht verschuldigd zou zijn geweest (op grond waarvan de betrokken ondernemingen op hun beurt bij hun bevoegde douaneautoriteiten terugbetaling van die te veel betaalde rechten samen met rente zouden hebben kunnen vorderen (36)). Een bericht van het vervallen van maatregelen, waarmee weliswaar officieel de procedure wordt beëindigd, kan er niet toe leiden dat die ondernemingen het recht op een nieuw onderzoek van hun BMO-/IB-verzoeken wordt ontzegd; dit is een recht dat hen uiteindelijk gedurende het onderzoek toekomt, zoals het Hof heeft erkend in het arrest C&J Clark International (37). Het onderzoek werd dan ook op 17 maart 2016 heropend en zal in overeenstemming met artikel 9, lid 4, van de basisverordening bij de onderhavige verordening worden gesloten.

(105)

FESI en de Footwear Coalition hebben tevens aangevoerd dat de procedure voor het heropenen van het onderzoek en het met terugwerkende kracht instellen van antidumpingrechten neerkomt op misbruik van bevoegdheid door de Commissie en in strijd is met het VWEU. Volgens hen is de Commissie niet bevoegd tussenbeide te komen in de toepassing van artikel 236, lid 1, van het communautair douanewetboek door de terugbetaling van de antidumpingrechten te beletten. Het stond aan de nationale douaneautoriteiten om de consequenties te trekken uit een ongeldigverklaring van rechten en zij zouden tevens verplicht zijn de antidumpingrechten terug te betalen die door het Hof ongeldig waren verklaard.

(106)

In dit verband staat volgens FESI en de Footwear Coalition artikel 14, lid 3, van de basisverordening de Commissie niet toe af te wijken van artikel 236 van het communautair douanewetboek, aangezien de basisverordening en het douanewetboek regelingen van gelijke orde zijn, en de basisverordening niet kan worden beschouwd als een lex specialis van het communautair douanewetboek.

(107)

Voorts, zo voegen zij hieraan toe, verwijst artikel 14, lid 3, van de basisverordening niet naar artikel 236 van het communautair douanewetboek en bepaalt het alleen dat de Commissie bijzondere bepalingen kan vaststellen, maar geen afwijkingen van het communautair douanewetboek.

(108)

In antwoord hierop moet worden benadrukt dat artikel 14, lid 1, van de basisverordening de bepalingen met betrekking tot de douanewetgeving van de Unie niet automatisch van toepassing verklaart op de instelling van individuele antidumpingrechten (38). Integendeel, artikel 14, lid 3, van de basisverordening verleent de instellingen van de Unie het recht de bepalingen met betrekking tot de douanewetgeving van de Unie, waar nodig en zinvol, om te zetten en toepasselijk te maken (39).

(109)

Voor deze omzetting is niet vereist dat alle bepalingen van de douanewetgeving van de Unie volledig worden toegepast. Artikel 14, lid 3, van de basisverordening voorziet uitdrukkelijk in de vaststelling van bijzondere bepalingen betreffende de gemeenschappelijke definitie van het begrip „oorsprong van goederen”; dit is een goed voorbeeld van een afwijking van de bepalingen van de douanewetgeving van de Unie. Op basis hiervan heeft de Commissie gebruikgemaakt van de uit artikel 14, lid 3, van de basisverordening voortvloeiende bevoegdheden en van de nationale douaneautoriteiten verlangd dat zij tijdelijk geen enkele terugbetaling verrichten. Dit laat de exclusieve bevoegdheid van de nationale douaneautoriteiten met betrekking tot geschillen over douaneschulden onverlet; de beslissingsbevoegdheid blijft bij de douaneautoriteiten van de lidstaten. Zij beslissen nog steeds op basis van de conclusies van de Commissie ten aanzien van de verzoeken om BMO en IB of al dan niet terugbetaling moet worden toegestaan.

(110)

Hoewel niets in de douanewetgeving van de Unie in de weg kan staan aan de terugbetaling van ten onrechte betaalde douanerechten, kan dit met zoveel woorden dus niet worden gezegd met betrekking tot de terugbetaling van antidumpingrechten. Derhalve, en gezien de algemene noodzaak om de eigen middelen van de Unie tebeschermen tegen ongegronde verzoeken om terugbetaling en de daarmee verband houdende moeilijkheid om onterechte terugbetalingen vervolgens terug te vorderen, kon de Commissie niet anders dan tijdelijk afwijken van de douanewetgeving van de Unie door gebruik te maken van haar bevoegdheden uit hoofde van artikel 14, lid 3, van de basisverordening.

(111)

FESI en de Footwear Coalition hebben eveneens aangevoerd dat de Commissie in strijd met artikel 296 VWEU heeft nagelaten een passende motivering te geven en evenmin de rechtsgrondslag heeft vermeld op basis waarvan de rechten met terugwerkende kracht opnieuw zijn ingesteld en de terugbetaling van de rechten is geweigerd aan de importeurs op wie de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft. Derhalve heeft de Commissie volgens hen het recht van de belanghebbenden op doeltreffende rechterlijke bescherming geschonden.

(112)

SIEMES, een van de importeurs die opmerkingen over de mededeling van feiten en overwegingen heeft ingediend, heeft tevens aangevoerd dat de uitvoeringsverordening van de Commissie in strijd met artikel 296 VWEU niet adequaat is gemotiveerd, maar heeft dit argument niet nader toegelicht. De onderneming heeft ter staving van haar argument verwezen naar het arrest in zaak T-310/12, Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd/Raad (40).

(113)

De Commissie is van oordeel dat de uitgebreide juridische onderbouwing in het algemene informatiedocument en in deze verordening, waaronder de vermelding van de rechtsgrondslag ervan, een afdoende motivering van deze verordening vormt.

(114)

FESI en de Footwear Coalition hebben voorts aangevoerd dat het met terugwerkende kracht corrigeren van vervallen maatregelen in strijd is met het beginsel van bescherming van gewettigd vertrouwen. FESI heeft in de eerste plaats verklaard dat de belanghebbenden, met inbegrip van de importeurs, de zekerheid hadden gekregen dat de maatregelen op 31 maart 2011 zouden vervallen en dat de belanghebbenden — gezien de tijd die was verstreken sinds het oorspronkelijke onderzoek — er op goede gronden van mochten uitgaan dat het oorspronkelijke onderzoek niet zou worden hervat of heropend. Zo mochten ook de Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs er op goede gronden op vertrouwen dat hun in het kader van het oorspronkelijke onderzoek ingediende verzoeken om BMO/IB niet meer door de Commissie zouden worden onderzocht, alleen al omdat deze verzoeken niet waren beoordeeld binnen de termijn van drie maanden die daarvoor in het oorspronkelijke onderzoek geldt.

(115)

Wat het gewettigd vertrouwen van de belanghebbenden betreft dat de antidumpingmaatregelen zijn vervallen en dat het onderzoek niet meer zal worden heropend, wordt verwezen naar overweging 104, waarin deze argumenten in detail zijn behandeld.

(116)

Wat het gewettigd vertrouwen van de Chinese en Vietnamese producenten-exporteurs betreft dat hun verzoeken om BMO/IB niet meer zullen worden onderzocht, wordt verwezen naar overweging 99, waarin dit argument tevens is behandeld in het licht van de rechtspraak van het Hof op dit gebied.

(117)

FESI en de Footwear Coalition hebben verklaard dat door de retroactieve instelling van antidumpingmaatregelen i) de importeurs op wie de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft, worden gediscrimineerd ten opzichte van de importeurs op wie de uitvoering van de arresten Brosmann en Aokang (genoemd in overweging 6) betrekking heeft en aan wie de rechten die zijn betaald op de invoer van schoeisel afkomstig van de vijf producenten-exporteurs op wie deze arresten eveneens betrekking hebben, zijn terugbetaald, en ii) de producenten-exporteurs op wie de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft, worden gediscrimineerd ten opzichte van de vijf producenten-exporteurs op wie de uitvoering van de arresten Brosmann en Aokang eveneens betrekking heeft en die ingevolge Uitvoeringsbesluit 2014/149/EU aan geen enkel recht waren onderworpen.

(118)

Wat het argument inzake discriminatie betreft, wijst de Commissie eerst op de voorwaarden die moeten zijn vervuld om van discriminatie te kunnen spreken, zoals uiteengezet in overweging 87.

(119)

Vervolgens merkt zij op dat het verschil tussen de importeurs op wie de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft en de importeurs op wie de uitvoering van de arresten Brosmann en Aokang betrekking heeft, is dat de laatstbedoelde importeurs, anders dan de eerstbedoelde importeurs, hebben besloten Verordening (EG) nr. 1472/2006 voor het Gerecht aan te vechten.

(120)

Een besluit van een instelling van de Unie dat niet binnen de in artikel 263, zesde alinea, VWEU gestelde termijn is aangevochten door degene tot wie het is gericht, wordt te zijnen aanzien definitief. Deze regel is met name gebaseerd op de overweging dat beroepstermijnen de rechtszekerheid beogen te waarborgen door te voorkomen dat handelingen van de Unie die rechtsgevolgen teweegbrengen, onbeperkt in geding kunnen worden gebracht (41).

(121)

Dit procesrechtelijke beginsel van Unierecht leidt onvermijdelijk tot twee groepen: zij die zijn opgekomen tegen een handeling van de Unie en daardoor mogelijk in een gunstige positie zijn terechtgekomen (zoals Brosmann en de vier overige producenten-exporteurs), en zij die dat niet hebben gedaan. Dit betekent evenwel niet dat de Commissie de twee partijen ongelijk heeft behandeld en daardoor het beginsel van gelijke behandeling heeft geschonden. Door te kennen te geven dat een partij tot deze laatste categorie behoort vanwege een bewuste beslissing om niet tegen een handeling van de Unie op te komen, wordt deze groep niet gediscrimineerd.

(122)

Alle belanghebbenden hebben dus te allen tijde rechterlijke bescherming genoten voor de rechterlijke instanties van de Unie.

(123)

Aangaande de vermeende discriminatie van de producenten-exporteurs op wie de huidige uitvoeringsverordening betrekking heeft en die ingevolge Uitvoeringsbesluit 2014/149/EU aan geen enkel recht waren onderworpen, moet worden opgemerkt dat het besluit van de Raad om niet opnieuw rechten in te stellen duidelijk is genomen met het oog op de bijzondere omstandigheden van de specifieke situatie zoals die bestond op het tijdstip waarop de Commissie haar voorstel voor het opnieuw instellen van die rechten heeft ingediend, in het bijzonder dat de desbetreffende antidumpingrechten reeds waren terugbetaald, en voor zover de oorspronkelijke mededeling van de schuld aan de betrokken schuldenaar in het verlengde van de arresten Brosmann en Aokang was ingetrokken. Volgens de Raad had deze terugbetaling bij de betrokken importeurs een gewettigd vertrouwen gewekt. Aangezien er geen vergelijkbare terugbetaling aan andere importeurs heeft plaatsgevonden, bevinden deze zich niet in een situatie die vergelijkbaar is met de situatie van de importeurs op wie het besluit van de Raad betrekking heeft.

(124)

Hoe dan ook kan het feit dat de Raad ervoor heeft gekozen op een bepaalde manier te handelen, gelet op de bijzondere omstandigheden van het geval dat aan hem is voorgelegd, de Commissie er niet toe verplichten om op precies dezelfde wijze uitvoering aan een ander arrest te geven.

(125)

Bovendien hebben FESI en de Footwear Coalition aangevoerd dat de Commissie in het kader van de huidige uitvoering niet bevoegd is tot vaststelling van de verordening waarbij met terugwerkende kracht een antidumpingrecht wordt ingesteld, en dat deze bevoegdheid hoe dan ook aan de Raad zou toekomen. Wordt namelijk het onderzoek hervat op het precieze punt waarop de onwettigheid is ontstaan, dan moeten ook dezelfde regels worden toegepast als bij het oorspronkelijke onderzoek, in het kader waarvan de Raad definitieve maatregelen heeft aangenomen. Overeenkomstig artikel 3 van Verordening (EU) nr. 37/2014 van het Europees Parlement en de Raad van 15 januari 2014 tot wijziging van bepaalde verordeningen op het gebied van de gemeenschappelijke handelspolitiek voor wat de procedures tot het nemen van bepaalde maatregelen betreft (ook „algemene handelswet I” genoemd) (42), is de nieuwe besluitvormingsprocedure op het gebied van de gemeenschappelijke handelspolitiek in de onderhavige context niet van toepassing, aangezien vóór de inwerkingtreding van de algemene handelswet I i) de Commissie reeds een handeling had vastgesteld (de voorlopige verordening); ii) de raadplegingen die waren vereist krachtens Verordening (EG) nr. 384/96 van de Raad van 22 december 1995 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap, waren begonnen en beëindigd, en iii) de Commissie reeds een voorstel had aangenomen voor een verordening van de Raad tot vaststelling van definitieve maatregelen. Op basis hiervan concludeerden FESI en de Footwear Coalition dat de besluitvormingsprocedures van vóór de inwerkingtreding van de algemene handelswet I moesten worden toegepast.

(126)

Dat argument is echter toegespitst op de datum van opening van het onderzoek (die inderdaad relevant is wat de overige inhoudelijke wijzigingen betreft die in de basisverordening zijn aangebracht), maar gaat eraan voorbij dat Verordening (EU) nr. 37/2014 een ander criterium (namelijk de inleiding van de bij het vaststellen van maatregelen te volgen procedure) hanteert. Het standpunt van FESI en de Footwear Coalition is derhalve gebaseerd op een onjuiste uitlegging van de overgangsbepaling in Verordening (EU) nr. 37/2014.

(127)

Gezien de vermelding van „procedures die zijn ingeleid voor de vaststelling van maatregelen” in artikel 3 van Verordening (EU) nr. 37/2014, waarin de overgangsbepalingen voor de wijzigingen in de besluitvormingsprocedures voor de vaststelling van antidumpingmaatregelen zijn opgenomen, en gezien de betekenis van het begrip „procedure” in de basisverordening voor een onderzoek dat werd geopend vóór de inwerkingtreding van Verordening (EU) nr. 37/2014, maar in het kader waarvan de Commissie het relevante comité nog niet had geraadpleegd met het oog op de vaststelling van maatregelen vóór die inwerkingtreding, zijn namelijk op de procedure voor de vaststelling van de bovengenoemde antidumpingmaatregelen de nieuwe bepalingen van toepassing. Dat geldt ook voor procedures waarbij maatregelen op basis van de oude bepalingen zijn ingesteld en opnieuw worden onderzocht, of voor maatregelen waarbij op basis van de oude bepalingen voorlopige rechten zijn ingesteld, maar de procedure voor de vaststelling van definitieve maatregelen bij de inwerkingtreding van Verordening (EU) nr. 37/2014 nog niet was begonnen. Anders gezegd, Verordening (EU) nr. 37/2014 is van toepassing op een specifieke „procedure voor vaststelling” en niet op de gehele duur van een bepaald onderzoek of zelfs een bepaalde procedure.

(128)

De litigieuze verordening werd in 2006 aangenomen. De op deze procedure toepasselijke wetgeving is Verordening (EU) 2016/1036. Daarom wordt dit argument afgewezen.

(129)

Clark e.a. hebben in de eerste plaats betoogd dat de Commissie niet over een rechtsgrondslag beschikte voor het onderzoek van de door producenten-exporteurs in het kader van het oorspronkelijke onderzoek ingediende BMO-/IB-verzoeken. Volgens hen werd de procedure, die is afgesloten met het verstrijken van de maatregelen op 31 maart 2011, niet ongeldig door het arrest in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14, en kan zij daarom niet worden heropend.

(130)

In antwoord hierop verwijst de Commissie naar de uiteenzetting in de overwegingen 99 tot en met 104.

(131)

Clark e.a. hebben in de tweede plaats aangevoerd dat de huidige procedure in strijd is met de beginselen van niet-terugwerkende kracht en rechtszekerheid, die zijn verankerd in artikel 10 van de basisverordening. Bovendien heeft SIEMES, een andere importeur van schoeisel, onder verwijzing naar de rechtspraak, namelijk het arrest Industrie des poudres sphériques/Raad (C-458/98 P) (43), en naar de eerdere praktijk van de Commissie op dit gebied ook aangevoerd dat er geen rechtsgrondslag voor de instelling van antidumpingrechten met terugwerkende kracht bestond.

(132)

Met betrekking tot het argument in verband met de terugwerkende kracht op basis van artikel 10 van de basisverordening en artikel 10 van de WTO-antidumpingovereenkomst („WTO ADA”) zij erop gewezen dat artikel 10, lid 1, van de basisverordening de bewoordingen van artikel 10, lid 1, van de WTO ADA overneemt en bepaalt dat voorlopige en definitieve antidumpingrechten uitsluitend worden toegepast op producten die na de inwerkingtreding van de krachtens artikel 7, lid 1, respectievelijk artikel 9, lid 4, van de basisverordening genomen maatregelen in het vrije verkeer worden gebracht. In het onderhavige geval worden de antidumpingrechten in kwestie uitsluitend toegepast op producten die na de inwerkingtreding van de krachtens artikel 7, lid 1, respectievelijk artikel 9, lid 4, van de basisverordening vastgestelde voorlopige en litigieuze (definitieve) verordening in het vrije verkeer zijn gebracht. De terugwerkende kracht in de zin van artikel 10, lid 1, van de basisverordening heeft echter uitsluitend betrekking op een situatie waarin de goederen in het vrije verkeer werden gebracht voordat maatregelen werden ingesteld, zoals blijkt uit de tekst zelf van die bepaling en uit de uitzondering waarin artikel 10, lid 4, van de basisverordening voorziet.

(133)

De Commissie merkt ook op dat er in het onderhavige geval noch sprake is van schending van het beginsel van terugwerkende kracht, noch van schending van het rechtszekerheids- en vertrouwensbeginsel.

(134)

Om te beoordelen of er bij een maatregel sprake is van terugwerkende kracht, wordt in de rechtspraak van het Hof een onderscheid gemaakt tussen de toepassing van een nieuwe regel op een situatie die een definitief karakter heeft gekregen (ook aangeduid als bestaande of definitieve rechtssituatie) en een situatie die reeds bestond vóór de inwerkingtreding van de nieuwe regel, maar die nog geen definitief karakter heeft (ook aangeduid als tijdelijke situatie).

(135)

In het onderhavige geval is de situatie van de invoer van de betrokken producten tijdens de toepassingsperiode van Verordening (EG) nr. 1472/2006 nog niet definitief omdat het op de producten toepasselijke antidumpingrecht als gevolg van de nietigverklaring van de litigieuze verordening nog niet definitief is vastgesteld. Tevens werden de importeurs van schoeisel door de bekendmaking van het bericht van inleiding en de voorlopige verordening gewaarschuwd dat mogelijk dergelijke rechten zouden worden ingesteld. Volgens de vaste rechtspraak van de rechterlijke instanties van de Unie kunnen marktdeelnemers niet van een gewettigd vertrouwen uitgaan zolang de instellingen geen handeling hebben vastgesteld tot afsluiting van de bestuurlijke procedure waardoor deze een definitief karakter krijgt.

(136)

De onderhavige verordening wordt onmiddellijk toegepast op de toekomstige gevolgen van een bestaande situatie: de invoerrechten op schoeisel zijn geheven door de nationale douaneautoriteiten. Als gevolg van de verzoeken om terugbetaling, waarover nog geen definitieve beslissing is genomen, vormen zij een bestaande situatie. Deze verordening stelt het op die invoer toepasselijke recht vast en regelt dus de toekomstige gevolgen van een bestaande situatie.

(137)

In elk geval is terugwerkende kracht, zelfs wanneer er sprake zou zijn van terugwerkende kracht in de zin van het recht van de Unie (quod non), hoe dan ook gerechtvaardigd, om de volgende reden.

(138)

De materieelrechtelijke voorschriften van de Unie kunnen van toepassing zijn op situaties die vóór de inwerkingtreding ervan bestonden, voor zover er blijkens hun bewoordingen, doelstellingen of opzet zulke gevolgen aan moeten worden toegekend. Met name werd in zaak C-337/88, Società agricola fattoria alimentare (SAFA),geoordeeld dat: „ofschoon het beginsel van rechtszekerheid zich in het algemeen ertegen verzet dat een gemeenschapsbesluit reeds vóór zijn afkondiging van kracht is, hiervan bij wijze van uitzondering [kan] worden afgeweken, indien dit voor het te bereiken doel noodzakelijk is en het gewettigd vertrouwen van de betrokkenen naar behoren is in acht genomen” (44).

(139)

In het onderhavige geval bestaat het te bereiken doel in de nakoming van de verplichting van de Commissie als bedoeld in artikel 266 VWEU. Aangezien het Hof in de in overweging 12 genoemde arresten alleen een onwettigheid heeft vastgesteld met betrekking tot de vaststelling van de hoogte van het toepasselijke recht, en niet met betrekking tot de instelling van de maatregelen als zodanig (dat wil zeggen ten aanzien van de bevindingen inzake dumping, schade, oorzakelijk verband en belang van de Unie), mochten de betrokken producenten-exporteurs er niet op vertrouwen dat geen definitieve antidumpingrechten zouden worden ingesteld. Bijgevolg kan de instelling van die rechten, ook al had deze met terugwerkende kracht plaatsgevonden (quod non), niet worden geacht in strijd te zijn met het vertrouwensbeginsel.

(140)

In de derde plaats hebben Clark e.a. betoogd dat het discriminerend en in strijd met artikel 266 VWEU zou zijn om opnieuw een antidumpingrecht ten aanzien van de zeventig betrokken producenten-exporteurs in te stellen, aangezien er na de arresten-Brosmann en -Aokang niet opnieuw antidumpingrechten werden ingesteld.

(141)

Dit argument is ongegrond. Importeurs die hebben ingevoerd van Brosmann en de overige vier producenten-exporteurs waarop het arrest in de zaken C-247/10 P en C-249/10 P betrekking heeft, bevinden zich in een andere juridische en feitelijke situatie aangezien hun producenten-exporteurs hebben besloten beroep aan te tekenen tegen de litigieuze verordening en aangezien de rechten hun zijn terugbetaald, zodat zij zijn beschermd door artikel 221, lid 3, van het communautair douanewetboek. Van een dergelijk beroep of een dergelijke terugbetaling is voor anderen geen sprake. Zie in dit verband ook de overwegingen 118 tot en met 122.

(142)

In de vierde plaats hebben Clark e.a. betoogd dat er sprake was van diverse procedurele onregelmatigheden in het kader van dit onderzoek. Om te beginnen is het mogelijk dat de betrokken producenten-exporteurs niet langer in staat zijn om relevante opmerkingen in te dienen en aanvullend bewijs te verstrekken ter onderbouwing van de door hen een aantal jaren geleden gedane verzoeken om een BMO/IB. Het kan bijvoorbeeld zijn dat de ondernemingen niet langer bestaan of dat documenten ter zake niet langer beschikbaar zijn.

(143)

Daarnaast zouden, anders dan bij het oorspronkelijke onderzoek, de maatregelen van de Commissie de facto en de jure alleen gevolgen voor importeurs hebben, aangezien zij niet over middelen voor een doeltreffende input beschikken en niet van hun leveranciers kunnen verlangen dat zij met de Commissie samenwerken.

(144)

De Commissie merkt op dat niets in de basisverordening haar verplicht exporterende ondernemingen die om BMO/IB verzoeken de mogelijkheid te bieden ontbrekende feitelijke informatie aan te vullen. In feite, en zoals uiteengezet in overweging 88, rust de bewijslast overeenkomstig artikel 2, lid 7, onder b), van de basisverordening op de producent die een BMO-/IB-verzoek indient. Het recht gehoord te worden betreft de beoordeling van die feiten, maar houdt niet het recht in onvolledige informatie aan te vullen. Anders zou de producent-exporteur de beoordeling tot in het oneindige kunnen verlengen door de informatie beetje bij beetje te verstrekken.

(145)

In dat verband zij erop gewezen dat de Commissie niet verplicht is de producent-exporteur te verzoeken zijn BMO-/IB-verzoek met nadere informatie aan te vullen. Zoals aangegeven in overweging 84, kan de Commissie haar beoordeling baseren op de informatie die de producent-exporteur heeft ingediend. In elk geval hebben de betrokken producenten-exporteurs de beoordeling van hun BMO-/IB-verzoeken door de Commissie niet aangevochten, en evenmin hebben zij aangegeven over welke documenten of medewerkers zij niet langer beschikken. De bewering is daarom dermate abstract dat de instellingen bij de beoordeling van de BMO-/IB-verzoeken geen rekening kunnen houden met dergelijke moeilijkheden. Vanwege het speculatieve karakter van dit argument en het ontbreken van nadere mededelingen omtrent de documenten en medewerkers die niet meer ter beschikking staan en omtrent het belang van die documenten en medewerkers voor de beoordeling van het BMO-/IB-verzoek, wordt dit argument afgewezen.

(146)

Wat het argument betreft dat importeurs geen middelen zouden hebben om een zinvolle input te verstrekken, merkt de Commissie het volgende op. Ten eerste ontberen importeurs een recht van verweer, aangezien de antidumpingmaatregel niet tegen hen, maar tegen de producenten-exporteurs gericht is. Ten tweede hadden importeurs reeds tijdens de aan de vaststelling van de litigieuze verordening voorafgaande administratieve procedure de gelegenheid om opmerkingen over dat punt in te dienen. Ten derde hadden importeurs die meenden dat er sprake was van een onregelmatigheid in dit verband, de noodzakelijke contractuele regelingen moeten treffen met hun leveranciers om te verzekeren dat de noodzakelijke documentatie ter beschikking stond. Dit argument moet bijgevolg worden afgewezen.

(147)

In de vijfde plaats hebben Clark e.a. betoogd dat de Commissie niet heeft onderzocht of het instellen van de antidumpingrechten in het belang van de Unie zou zijn; volgens hen waren de maatregelen in strijd met het belang van de Unie omdat zij i) bij de eerste instelling reeds het beoogde effect hadden; ii) geen extra voordeel voor de bedrijfstak van de Unie zouden opleveren; iii) geen gevolgen zouden hebben voor de producenten-exporteurs, en iv) aanzienlijke kosten zouden meebrengen voor de importeurs in de Unie.

(148)

De onderhavige zaak betreft enkel de verzoeken om BMO/IB omdat dat het enige punt is waarop het Hof van Justitie een onjuiste rechtsopvatting heeft vastgesteld. Wat het belang van de Unie aangaat, blijft de beoordeling in Verordening (EG) nr. 1472/2006 volledig van kracht. Daarenboven is de huidige maatregel gerechtvaardigd om het financiële belang van de Unie te beschermen.

(149)

In de zesde plaats hebben Clark e.a. aangevoerd dat het antidumpingrecht bij hernieuwde instelling niet langer zou kunnen worden geïnd omdat de verjaringstermijn van artikel 221, lid 3, van het communautair douanewetboek (thans artikel 103, lid 1, van het douanewetboek van de Unie) was verstreken. Volgens hen zou deze situatie neerkomen op misbruik van bevoegdheid door de Commissie.

(150)

De Commissie herinnert eraan dat volgens artikel 221, lid 3, van het communautair douanewetboek (artikel 103, lid 1, van het douanewetboek van de Unie) de verjaringstermijn niet van toepassing is wanneer overeenkomstig artikel 243 van het communautair douanewetboek (artikel 44, lid 2, van het douanewetboek van de Unie) beroep wordt ingesteld, zoals het geval is in alle onderhavige zaken, waarin het gaat om beroepen op grond van artikel 236 van het communautair douanewetboek (artikel 119 van het douanewetboek van de Unie). Het recht op beroep in de zin van artikel 103, lid 3, van het douanewetboek van de Unie strekt zich, gezien de in artikel 44, lid 2, daarvan verstrekte verduidelijking, uit van de aanvankelijke betwisting van de beslissing van de nationale douaneautoriteiten waarbij de rechten worden ingesteld tot de definitieve uitspraak van de nationale rechterlijke instanties, in voorkomend geval ook in de vorm van een verzoek om een prejudiciële beslissing. De periode van drie jaar wordt derhalve opgeschort met ingang van de datum waarop het beroep wordt ingesteld.

(151)

Ten slotte hebben Clark e.a. aangevoerd dat de Commissie zich na het verstrijken van punt 15, onder a), ii), van het Protocol inzake toetreding van China tot de WTO op 11 december 2016 niet langer kan baseren op de methode die werd gebruikt om in het kader van het oorspronkelijke onderzoek de normale waarde voor Chinese exporteurs vast te stellen (d.w.z. de referentielandmethode in de zin van artikel 2, lid 7, onder a), van de basisverordening).

(152)

De litigieuze verordening werd in 2006 aangenomen. De op deze procedure toepasselijke wetgeving is Verordening (EU) 2016/1036 van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2016 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Unie. Daarom wordt dit argument afgewezen.

(153)

SIEMES heeft bovendien betoogd dat de lengte van de procedure in verband met haar lopende verzoek om terugbetaling van antidumpingrechten dat zij bij de Duitse douaneautoriteiten heeft ingediend, in strijd is met het recht op behoorlijk bestuur als bedoeld in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. De Commissie merkt om te beginnen op dat besluiten over de terugbetaling van antidumpingrechten onder de bevoegdheid van de nationale douaneautoriteiten van de lidstaten vallen. Verder heeft de Commissie uit de aan haar verstrekte informatie opgemaakt dat het verzoek om terugbetaling van SIEMES van 19 maart 2012 was afgewezen omdat de werking van het arrest op grond waarvan zij haar verzoek om terugbetaling had ingediend, was beperkt tot Brosmann en Aokang. Het arrest had geen werking ten aanzien van andere producenten-exporteurs in de VRC en Vietnam. Pas op 4 februari 2016 heeft het Hof van Justitie bij arrest in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14, C&J Clark International en Puma, de litigieuze verordening ongeldig verklaard voor zover zij betrekking had op alle producenten-exporteurs van het betrokken product (zie overweging 12). Pas vanaf dit tijdstip had het arrest van het Hof gevolgen voor SIEMES, zoals de Duitse douaneautoriteiten de onderneming bij brief van 7 september 2016 op passende wijze hebben gemeld. De Commissie heeft het arrest uitgevoerd ten aanzien van een aantal producenten-exporteurs, zoals beschreven in de overwegingen 18 tot en met 38, alsmede ten aanzien van de importeurs die verzoeken om terugbetaling bij de Duitse douaneautoriteiten hadden ingediend. Wat in het bijzonder de invoer betreft waarvoor verzoeken om terugbetaling zijn ingediend waarvan de Duitse douaneautoriteiten de Commissie overeenkomstig artikel 1 van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 in kennis hebben gesteld (zie overweging 30), heeft de Commissie de in artikel 1, lid 2, van die verordening bepaalde uitvoeringstermijn van acht maanden volledig in acht genomen. De Commissie was het bijgevolg niet eens met het argument dat deze procedure het beginsel van behoorlijk bestuur had geschonden. Dit argument moest bijgevolg worden afgewezen.

(154)

Op basis van de gemaakte opmerkingen en de analyse daarvan heeft de Commissie geconcludeerd dat het voor China respectievelijk Vietnam geldende residuele antidumpingrecht, d.w.z. 16,5 % respectievelijk 10 %, opnieuw moet worden ingesteld voor de periode gedurende welke de litigieuze verordening van toepassing was.

(155)

Zoals vermeld in overweging 28, heeft de Commissie de beoordeling van de in bijlage III bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 opgenomen ondernemingen opgeschort totdat de importeur die de nationale douaneautoriteiten om terugbetaling heeft verzocht, de Commissie de namen en adressen heeft meegedeeld van de producent(en)-exporteur(s) bij wie de betrokken handelaren het schoeisel hebben gekocht of, wanneer geen antwoord wordt ontvangen binnen de door de Commissie voor het verstrekken van die informatie bepaalde termijn, tot de datum waarop die termijn verstrijkt.

(156)

In artikel 3 van Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 heeft de Commissie de nationale douaneautoriteiten tevens opgedragen de geïnde douanerechten niet terug te betalen totdat zij de beoordeling van de desbetreffende BMO-/IB-verzoeken heeft afgerond.

(157)

Bijgevolg hebben Pentland Brands Ltd, Puma UK Ltd en Deichmann Shoes UK Ltd zich, zoals vermeld in overweging 29, kenbaar gemaakt en hun leveranciers aangewezen. De Commissie heeft de BMO-/IB-verzoeken van de in het kader van de huidige verordening aangewezen leveranciers onderzocht. Hieruit volgt dat zij de beoordeling van de situatie van de in bijlage III bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 opgenomen ondernemingen heeft afgerond. Als gevolg hiervan beschikt zij voor de in bijlage III bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 opgenomen ondernemingen niet over informatie waaruit blijkt dat deze ondernemingen een verzoek om BMO of IB in het oorspronkelijke onderzoek hebben ingediend. Het desbetreffende verzoek om terugbetaling van de importeurs moet derhalve worden afgewezen, omdat de litigieuze verordening niet nietig is verklaard wat hen betreft. Gemakshalve heeft de Commissie bijlage III bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/423 opgenomen als bijlage VI bij deze verordening.

(158)

De betrokken producenten-exporteurs, de importeurs op wie de kennisgeving van de Duitse en de Nederlandse douaneautoriteiten betrekking had, de importeurs die zich met de verstrekking van de namen en adressen van hun respectieve leveranciers in China en/of Vietnam kenbaar hadden gemaakt, alsmede alle overige belanghebbenden die zich kenbaar hadden gemaakt, zijn in kennis gesteld van de belangrijkste feiten en overwegingen op grond waarvan de Commissie voornemens was aan te bevelen om het definitieve antidumpingrecht ten aanzien van de uitvoer afkomstig van de zeventig betrokken producenten-exporteurs opnieuw in te stellen. Zij konden binnen een bepaalde termijn opmerkingen indienen ten aanzien van de mededeling van feiten en overwegingen.

(159)

Deze verordening is in overeenstemming met het advies van het bij artikel 15, lid 1, van Verordening (EU) 2016/1036 ingestelde comité,