7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/1

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/2

—

nieuwjaarsdag,

—

paasmaandag,

—

1 mei,

—

Hemelvaart,

—

pinkstermaandag,

—

23 juni,

—

15 augustus,

—

1 november,

—

25 december,

—

26 december.

—

Kerstmis 2018: van maandag 17 december 2018 tot en met zondag 6 januari 2019,

—

Pasen 2019: van maandag 15 april 2019 tot en met zondag 28 april 2019,

—

zomer 2019: van dinsdag 16 juli 2019 tot en met zaterdag 31 augustus 2019.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/4

—

Kerstmis 2018: van maandag 17 december 2018 tot en met zondag 6 januari 2019;

—

Pasen 2019: van maandag 15 april 2019 tot en met zondag 28 april 2019;

—

zomer 2019: van dinsdag 16 juli 2019 tot en met zaterdag 31 augustus 2019.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/5

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/6

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

De SNCF zal haar eigen kosten en die van de Europese Commissie en van Mory SA en Mory Team dragen.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/6

1)

Artikel 5, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken moet in die zin worden uitgelegd dat het niet van toepassing op een in een derde staat wonende verweerder, zoals de verweerder in het hoofdgeding.

2)

Artikel 5, punt 1, onder a), van verordening nr. 44/2001 moet in die zin moet worden uitgelegd dat het begrip „verbintenissen uit overeenkomst” in de zin van die bepaling mede omvat de vordering tot compensatie wegens langdurige vertraging van rechtstreeks aansluitende vluchten die luchtreizigers op grond van verordening (EG) nr. 261/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 tot vaststelling van gemeenschappelijke regels inzake compensatie en bijstand aan luchtreizigers bij instapweigering en annulering of langdurige vertraging van vluchten en tot intrekking van verordening (EEG) nr. 295/91 instellen tegen de luchtvaartmaatschappij die de vlucht uitvoert, maar niet de contractpartij van de betrokken luchtreiziger is.

3)

Artikel 5, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening nr. 44/2001 en artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening (EU) nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken moeten in die zin worden uitgelegd dat in geval van rechtstreeks aansluitende vluchten de „plaats van uitvoering” van deze vluchten in de zin van deze bepalingen de plaats van aankomst van de tweede vlucht is wanneer de twee vluchten door twee verschillende luchtvaartmaatschappijen worden uitgevoerd en het krachtens verordening nr. 261/2004 ingestelde beroep tot compensatie voor de langdurige vertraging van deze rechtstreeks aansluitende vluchten berust op een incident dat heeft plaatsgevonden bij de eerste vlucht, die is uitgevoerd door een luchtvaartmaatschappij die niet de contractpartij van de betrokken passagiers is.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/7

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/8

1)

Artikel 8, lid 1, van verordening (EG) nr. 6/2002 van de Raad van 12 december 2001 betreffende gemeenschapsmodellen moet aldus worden uitgelegd dat voor de beoordeling of uiterlijke kenmerken van een voortbrengsel uitsluitend door de technische functie van dat voortbrengsel worden bepaald, nagegaan moet worden of die functie de enige factor is die bepalend was voor die kenmerken, en dat in dit verband niet doorslaggevend is of er alternatieve modellen zijn.

2)

Artikel 8, lid 1, van verordening nr. 6/2002 moet aldus worden uitgelegd dat voor de beoordeling of de desbetreffende uiterlijke kenmerken van een voortbrengsel uitsluitend door de technische functie van dat voortbrengsel worden bepaald als bedoeld in die bepaling, de nationale rechter rekening dient te houden met alle relevante objectieve omstandigheden van het specifieke geval. In dit verband hoeft niet te worden uitgegaan van de perceptie van een „objectieve waarnemer”.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/9

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/9

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/10

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 15 september 2016, FIH Holding en FIH Erhvervsbank/Commissie (T-386/14, EU:T:2016:474), wordt vernietigd.

2)

Het eerste middel van het beroep bij het Gerecht van de Europese Unie is ongegrond.

3)

De zaak wordt terugverwezen naar het Gerecht van de Europese Unie voor een uitspraak omtrent het tweede middel.

4)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/11

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/11

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/12

1)

Artikel 25, lid 1, van verordening (EU) nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken moet aldus worden uitgelegd dat, onder voorbehoud van door de verwijzende rechter te verrichten controles, een forumkeuzebeding als in het hoofdgeding, dat is vervat in algemene verkoopvoorwaarden die op door een van de contractanten uitgereikte facturen zijn vermeld, niet voldoet aan de vereisten van die bepaling.

2)

Artikel 7, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 moet aldus worden uitgelegd dat het gerecht dat krachtens deze bepaling bevoegd is om kennis te nemen van een vordering tot schadevergoeding in verband met de beëindiging van een distributieovereenkomst, gesloten tussen twee in twee verschillende lidstaten gevestigde en werkzame vennootschappen, voor het verhandelen van producten op de markt van een derde lidstaat, op het grondgebied waarvan geen van deze vennootschappen een filiaal of vestiging heeft, het gerecht is van de lidstaat van de plaats waar de diensten hoofdzakelijk worden verricht, zoals deze plaats blijkt uit de bepalingen van de overeenkomst, alsmede, bij gebreke van dergelijke bepalingen, uit de daadwerkelijke uitvoering van deze overeenkomst en, indien de plaats op die grondslag niet kan worden bepaald, de woonplaats van de dienstverrichter.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/13

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/14

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/14

—

Het bestreden arrest aldus wijzigen:

—

nietig verklaren het besluit van de secretaris-generaal van het Europees Parlement van 23 juni 2016, waarvan kennis is gegeven op 6 juli 2016 en waarin wordt gepreciseerd dat „een bedrag van 40 320 EUR ten onrechte is betaald aan Dominique Bilde” en de bevoegde ordonnateur en boekhouder van de instelling wordt gelast over te gaan tot terugvordering van dat bedrag;

—

eveneens nietig verklaren debet nota nr. 2016-889, op 29 juni 2016 ondertekend door dezelfde directeur-generaal Financiën;

—

beslissen over het bedrag dat rekwirante moet worden toegekend ter vergoeding van haar immateriële schade als gevolg van de ongegronde beschuldigingen vóór enige afronding van het onderzoek, de schade die aan haar imago is toegebracht en de aanzienlijke problemen die zij in haar privé- en politieke leven heeft ondervonden door het bestreden besluit;

—

beslissen over het bedrag dat rekwirante moet worden toegekend uit hoofde van de proceskosten;

—

het Parlement verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan onbevoegdheid van degene die de handeling heeft verricht

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van het beginsel „electa una via”

3.

Derde middel, ontleend aan schending van de rechten van de verdediging

4.

Vierde middel, ontleend aan omkering van de bewijslast

5.

Vijfde middel, ontleend aan ontoereikende motivering

6.

Zesde middel, ontleend aan schending van de beginselen van rechtszekerheid en van gewettigd vertrouwen

7.

Zevende middel, ontleend aan een inbreuk op de civiele rechten van parlementaire medewerkers

8.

Achtste middel, ontleend aan een discriminatoire behandeling, aan „Fumus persecutionis” en aan misbruik van bevoegdheid

9.

Negende middel, ontleend aan een inbreuk op de onafhankelijkheid van de leden van het Parlement

10.

Tiende middel, ontleend aan het gebrek aan feiten

11.

Elfde middel, ontleend aan schending van het evenredigheidsbeginsel

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/16

1)

2)

Moet artikel 7 van besluit nr. 2/76 onderscheidenlijk artikel 13 van besluit nr. 1/80 aldus worden uitgelegd dat een nationale regeling geen beperking in de zin van deze bepalingen vormt, indien het effect van de nationale regeling op de toegang tot de werkgelegenheid, als bedoeld in deze bepalingen, te onzeker en indirect is om te kunnen aannemen dat deze toegang wordt belemmerd?

3)

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/17

1)

Moet clausule 4 van de door het EVV, de UNICE en het CEEP gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, zoals goedgekeurd bij richtlijn 1999/70/EG van de Raad van 28 juni 1999 (1), aldus worden uitgelegd dat zij zich verzet tegen een regionale bepaling als die welke in het hoofdgeding aan de orde is, die de toekenning en de betaling van een bepaalde toeslag op de bezoldiging uitdrukkelijk uitsluit voor de personeelsleden van de overheidsinstanties van Navarra die behoren tot de groep van de „contratados administrativos” — dat wil zeggen, die in dienst zijn genomen op basis van een publiekrechtelijke overeenkomst voor bepaalde tijd — op grond dat die toeslag een vergoeding vormt voor de bevordering in een betrekking en voor de ontwikkeling van een loopbaan die specifiek en alleen openstaat voor personeel met de status van „funcionario público” (ambtenaar) in vaste dienst?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/17

—

Het bestreden arrest aldus wijzigen:

—

nietig verklaren het besluit van de secretaris-generaal van het Europees Parlement van 24 juni 2016, waarvan kennis is gegeven op 6 juli 2016 en waarin wordt gepreciseerd dat „een bedrag van 77 276,42 EUR ten onrechte is betaald aan Sophie Montel” en de bevoegde ordonnateur en boekhouder van de instelling wordt gelast over te gaan tot terugvordering van dat bedrag;

—

eveneens nietig verklaren debet nota nr. 2016-897, op 4 juli 2016 ondertekend door dezelfde directeur-generaal Financiën;

—

beslissen over het bedrag dat rekwirante moet worden toegekend ter vergoeding van haar immateriële schade als gevolg van de ongegronde beschuldigingen vóór enige afronding van het onderzoek, de schade die aan haar imago is toegebracht en de aanzienlijke problemen die zij in haar privé- en politieke leven heeft ondervonden door het bestreden besluit;

—

beslissen over het bedrag dat rekwirante moet worden toegekend uit hoofde van de proceskosten;

—

het Parlement verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan onbevoegdheid van degene die de handeling heeft verricht

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van het beginsel „electa una via”

3.

Derde middel, ontleend aan schending van de rechten van de verdediging

4.

Vierde middel, ontleend aan omkering van de bewijslast

5.

Vijfde middel, ontleend aan een ontoereikende motivering

6.

Zesde middel, ontleend aan schending van de beginselen van rechtszekerheid en van gewettigd vertrouwen

7.

Zevende middel, ontleend aan een inbreuk op de civiele rechten van parlementaire medewerkers

8.

Achtste middel, ontleend aan een discriminatoire behandeling, aan „Fumus persecutionis” en aan misbruik van bevoegdheid

9.

Negende middel, ontleend aan een inbreuk op de onafhankelijkheid van de leden van het Parlement

10.

Tiende middel, ontleend aan het gebrek aan feiten

11.

Elfde middel, ontleend aan schending van het evenredigheidsbeginsel

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/19

—

vaststellen dat het Groothertogdom Luxemburg, door niet uiterlijk 18 april 2016 de wettelijke en bestuurlijke bepalingen die nodig zijn om te voldoen aan richtlijn 2014/23/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 februari 2014 betreffende het plaatsen van concessieovereenkomsten (PB 2014, L 94, blz. 1), in werking te doen treden, of door in ieder geval de tekst van die bepalingen niet aan de Commissie te hebben meegedeeld, de krachtens artikel 51 van deze richtlijn op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen;

—

krachtens artikel 260, lid 3, VWEU aan het Groothertogdom Luxemburg een dwangsom opleggen van 12 920 EUR per dag vanaf de datum van uitspraak van het arrest in de onderhavige zaak, wegens niet-nakoming van de verplichting om de maatregelen ter omzetting van richtlijn 2014/23/EU mede te delen;

—

het Groothertogdom Luxemburg verwijzen in de kosten.

1.

De lidstaten waren verplicht om, krachtens artikel 51, lid 1, van richtlijn 2014/23/EU, de nodige maatregelen in werking te doen treden om uiterlijk op 18 april 2016 aan deze richtlijn te voldoen. Nu het Groothertogdom Luxemburg geen maatregelen ter omzetting van de richtlijn heeft meegedeeld, heeft de Commissie besloten een zaak aanhangig te maken bij het Hof van Justitie.

2.

In haar beroep stelt de Commissie voor dat het Groothertogdom Luxemburg een dwangsom van 12 920 EUR per dag wordt opgelegd. Bij de hoogte van de dwangsom is rekening gehouden met de ernst en de duur van de inbreuk, alsmede met de afschrikwekkende werking gezien in samenhang met de financiële draagkracht van deze lidstaat.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/20

—

vaststellen dat het Groothertogdom Luxemburg, door niet uiterlijk 18 april 2016 de wettelijke en bestuurlijke bepalingen die nodig zijn om te voldoen aan richtlijn 2014/24/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 februari 2014 betreffende het plaatsen van overheidsopdrachten en tot intrekking van richtlijn 2004/18/EG (PB 2014, L 94, blz. 65), in werking te doen treden, of door in ieder geval de tekst van die bepalingen niet aan de Commissie te hebben meegedeeld, de krachtens artikel 90, lid 1, van deze richtlijn op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen;

—

krachtens artikel 260, lid 3, VWEU aan het Groothertogdom Luxemburg een dwangsom opleggen van 11 628 EUR per dag vanaf de datum van uitspraak van het arrest in de onderhavige zaak, wegens niet-nakoming van de verplichting om de maatregelen ter omzetting van richtlijn 2014/24/EU mede te delen;

—

het Groothertogdom Luxemburg verwijzen in de kosten.

1.

De lidstaten waren verplicht om krachtens artikel 90, lid 1, van richtlijn 2014/24/EU de nodige maatregelen in werking te doen treden om uiterlijk op 18 april 2016 aan deze richtlijn te voldoen. Nu het Groothertogdom Luxemburg geen maatregelen ter omzetting van de richtlijn heeft meegedeeld, heeft de Commissie besloten een zaak aanhangig te maken bij het Hof van Justitie.

2.

In haar beroep stelt de Commissie voor dat het Groothertogdom Luxemburg een dwangsom van 11 628 EUR per dag wordt opgelegd. Bij de hoogte van de dwangsom is rekening gehouden met de ernst en de duur van de inbreuk, alsmede met de afschrikwekkende werking gezien in samenhang met de financiële draagkracht van deze lidstaat.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/20

—

vaststellen dat het Groothertogdom Luxemburg, door niet uiterlijk 18 april 2016 de wettelijke en bestuurlijke bepalingen die nodig zijn om te voldoen aan richtlijn 2014/25/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 februari 2014 betreffende het plaatsen van opdrachten in de sectoren water- en energievoorziening, vervoer en postdiensten en houdende intrekking van richtlijn 2004/17/EG (PB 2014, L 94, blz. 243), in werking te doen treden, of door in ieder geval de tekst van die bepalingen niet aan de Commissie te hebben meegedeeld, de krachtens artikel 106, lid 1, van deze richtlijn op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen;

—

krachtens artikel 260, lid 3, VWEU aan het Groothertogdom Luxemburg een dwangsom opleggen van 11 628 EUR per dag vanaf de datum van uitspraak van het arrest in de onderhavige zaak, wegens niet-nakoming van de verplichting om de maatregelen ter omzetting van richtlijn 2014/25/EU mede te delen;

—

het Groothertogdom Luxemburg verwijzen in de kosten.

1.

De lidstaten waren verplicht om krachtens artikel 106, lid 1, van richtlijn 2014/25/EU de nodige maatregelen in werking te doen treden om uiterlijk op 18 april 2016 aan deze richtlijn te voldoen. Nu het Groothertogdom Luxemburg geen maatregelen ter omzetting van de richtlijn heeft meegedeeld, heeft de Commissie besloten een zaak aanhangig te maken bij het Hof van Justitie.

2.

In haar beroep stelt de Commissie voor dat het Groothertogdom Luxemburg een dwangsom van 11 628 EUR per dag wordt opgelegd. Bij de hoogte van de dwangsom is rekening gehouden met de ernst en de duur van de inbreuk, alsmede met de afschrikwekkende werking gezien in samenhang met de financiële draagkracht van deze lidstaat.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/21

1)

2)

Is voor de beantwoording van vraag 1 van belang dat voor betrokkenen de mogelijkheid bestond een vrijwillige verzekering op grond van de AOW af te sluiten, dan wel dat voor hen de mogelijkheid bestond de Svb te verzoeken om een overeenkomst als bedoeld in artikel 17 van Verordening 1408/71 tot stand te brengen?

3)

Staat artikel 13 van Verordening 1408/71 er aan in de weg dat voor iemand als de echtgenote van Giesen, die vóór 1 januari 1989 enkel beoordeeld naar de nationale wetgeving in haar woonland Nederland verzekerd was voor de AOW, op basis van die verzekering recht op ouderdomsuitkeringen wordt opgebouwd, voor zover het gaat om tijdvakken waarin zij, op grond van die verordeningsbepaling wegens werkzaamheden in een andere lidstaat onderworpen was aan de wetgeving van die werkstaat? Of moet het recht op een uitkering op grond van de AOW worden aangemerkt als een recht op uitkering dat in de nationale wetgeving niet afhankelijk is gesteld van voorwaarden inzake werkzaamheden in loondienst of inzake verzekering zoals bedoeld in het arrest Bosmann (3), zodat de gedachtegang van dat arrest in haar geval kan worden toegepast?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/22

1)

Moeten de artikelen 45 en 48 VWEU aldus worden uitgelegd dat die bepalingen in een geval als het onderhavige in de weg staan aan een nationale regeling als artikel 6a, aanhef en letter b, van de AKW (1)? Die regeling brengt mee dat een ingezetene van Nederland niet verzekerd is voor de volksverzekeringen van die woonstaat, indien deze ingezetene in een andere lidstaat werkt en op grond van artikel 13 van verordening 1408/71 (2) is onderworpen aan de socialezekerheidswetgeving van de werkstaat. Het onderhavig geval kenmerkt zich erdoor dat belanghebbende op grond van de wettelijke regeling van de werkstaat niet voor kinderbijslag in aanmerking komt vanwege de beperkte omvang van haar werkzaamheden aldaar.

2)

Is voor de beantwoording van de vorige vraag van belang dat voor belanghebbende de mogelijkheid bestond de Svb te verzoeken om een overeenkomst als bedoeld in artikel 17 van verordening 1408/71 tot stand te brengen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/23

1)

Verzet artikel 3 van richtlijn 2009/103/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 september 2009 betreffende de verzekering tegen de wettelijke aansprakelijkheid waartoe de deelneming aan het verkeer van motorrijtuigen aanleiding kan geven en de controle op de verzekering tegen deze aansprakelijkheid (1) zich tegen een uitlegging waarin schade veroorzaakt door brand van een stilstaand voertuig gedekt wordt door de verplichte verzekering wanneer de brand zijn oorsprong vindt in de inrichtingen die noodzakelijk zijn om de functie van het voertuig als vervoermiddel te vervullen?

2)

Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, verzet artikel 3 van richtlijn 2009/103/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 september 2009 betreffende de verzekering tegen de wettelijke aansprakelijkheid waartoe de deelneming aan het verkeer van motorrijtuigen aanleiding kan geven en de controle op de verzekering tegen deze aansprakelijkheid zich tegen een uitlegging waarin schade veroorzaakt door brand van een voertuig gedekt wordt door de verplichte verzekering wanneer de brand niet in verband kan worden gebracht met een eerdere verplaatsing, waardoor niet kan worden vastgesteld dat hij verband houdt met een rit?

3)

Indien de tweede vraag ontkennend wordt beantwoord, verzet artikel 3 van richtlijn 2009/103/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 september 2009 betreffende de verzekering tegen de wettelijke aansprakelijkheid waartoe de deelneming aan het verkeer van motorrijtuigen aanleiding kan geven en de controle op de verzekering tegen deze aansprakelijkheid zich tegen een uitlegging waarin schade veroorzaakt door brand van een voertuig gedekt wordt door de verplichte verzekering wanneer het voertuig gestald is in een afgesloten privégarage?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/23

1)

Kan een situatie zoals in de onderhavige zaak is beschreven (waarin de overheid als werkgever de wettelijk voorgeschreven tijdelijke beperkingen niet in acht neemt en aldus het sluiten van opeenvolgende overeenkomsten voor bepaalde tijd mogelijk maakt of de tijdelijke duur behoudt door een aanstelling op oproepbasis te wijzigen in een aanstelling ad interim of een vervanging), worden beschouwd als misbruik als gevolg van het gebruik van opeenvolgende aanstellingen en derhalve als een situatie die wordt beschreven in clausule 5 van de raamovereenkomst die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70/EG (1)?

2)

Moeten de bepalingen van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70[/EG], in verbinding met het doeltreffendheidsbeginsel, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen nationale procedurevoorschriften die van de tijdelijke werknemer verlangen dat hij zich actief opstelt door verzet aan te tekenen of beroep in te stellen (tegen alle opeenvolgende aanstellingen en ontslagen) om aldus en enkel zo aanspraak te kunnen maken op de door de richtlijn verleende bescherming en de door de rechtsorde van de Unie verleende rechten?

3)

Gelet op het feit dat in de overheidssector en in de uitoefening van essentiële diensten de behoefte aan aanwerving van personeel wegens vacatures, afwezigheden wegens ziekte, vakanties (…) in wezen „permanent” is en het begrip „objectieve reden” die de tijdelijke aanstelling rechtvaardigt, moet worden afgebakend:

4)

Is het verenigbaar met de raamovereenkomst die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70/EG wanneer redenen in verband met behoefte, spoedeisendheid of de ontwikkeling van tijdelijke, conjuncturele of buitengewone programma’s worden beschouwd als objectieve reden voor de aanwerving van in overheidsdienst informatici op basis van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd en de opeenvolgende verlengingen van hun overeenkomsten, wanneer deze werknemers permanent en duurzaam de gewoonlijke werkzaamheden van ambtenaren in vaste dienst verrichten zonder dat de betrokken diensten maximumgrenzen vaststelt voor die aanstellingen, voldoen aan hun wettelijke verplichtingen om die in die vacatures en in die behoeften te voorzien door ambtenaren aan te stellen of vergelijkbare maatregelen te treffen om misbruik door het gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd te voorkomen en te verhinderen, met als gevolg dat de tewerkstelling voor bepaalde tijd van informatica in de openbare dienst voortduurt, in het onderhavige geval voor een ononderbroken tijdvak van 17 jaar?

5)

Is met de bepalingen van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70[/EG] en de uitlegging die het Hof van Justitie daaraan heeft gegeven, verenigbaar de rechtspraak van de Tribunal Supremo (hoogste rechterlijke instantie, Spanje) volgens welke voor het bestaan van een objectieve reden zonder nadere parameter bepalend is of de reden voor de aanstelling en de daarmee verbonden beperking in de tijd in acht worden genomen, of wordt vastgesteld dat vergelijking met een vaste ambtenaar op grond van de verschillende rechtsvoorschriften en toegangssystemen alsook de duurzame aard van de werkzaamheden van ambtenaren in vaste dienst en de beperking in de tijd van de werkzaamheden van interim personeel onmogelijk is?

6)

Moet clausule 5 van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70[/EG], wanneer de nationale rechter misbruik vaststelt door het gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor interim personeel ten dienste van SERMAS (Servicio Madrileño de la Salud de la Comunidad de Madrid) voor de dekking van de permanente en structurele behoeften voor het leveren van diensten van ambtenaren in vaste dienst, en in de interne rechtsorde geen doeltreffende maatregelen bestaan om een dergelijk misbruik te bestraffen en de gevolgen van de schending van de regel van Unierecht teniet te doen, aldus worden uitgelegd dat zij de nationale rechter verplicht, doeltreffende en afschrikkende maatregelen vast te stellen die de nuttige werking van de raamovereenkomst waarborgen en derhalve dat misbruik te bestraffen en de gevolgen van de schending van de genoemde regel van Unierecht teniet te doen, waarbij de nationale regel die daaraan in de weg staat buiten toepassing moet worden gelaten?

Indien het antwoord op deze vraag bevestigend luidt, overeenkomstig het arrest van het Hof van Justitie van 14 september 2016, zaken C-184/15 en C-197/15 (2), punt 41:

Zou het stroken met de doelstellingen van richtlijn 1999/70/EG wanneer, als maatregel ter voorkoming en bestraffing van misbruik door gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd en om de gevolgen van de schending van het Unierecht teniet te doen, de tijdelijke arbeidsovereenkomst op interim/oproep/vervangingsbasis werd omgezet in een arbeidsovereenkomst in vaste dienst van de overheid, hetzij onder de benaming van ambtenaar in vaste dienst, hetzij onder die van ambtenaar van onbepaalde tijd, met dezelfde vaste dienstbetrekking als bij vergelijkbare ambtenaren in vaste dienst?

7)

Kan in geval van misbruik door gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd de omzetting van de arbeidsovereenkomst in overheidsdienst voor bepaalde tijd in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd of in vaste dienst ervan worden uitgegaan dat enkel aan de doelstellingen van richtlijn 1999/70/EG en de raamovereenkomst wordt voldaan wanneer de ambtenaar in tijdelijke dienst die het slachtoffer was van het misbruik, dezelfde arbeidsvoorwaarden geniet als ambtenaren in vaste dienst (op het gebied van sociale bescherming, loopbaanontwikkeling, bezetting van vacatures, beroepsopleiding, onbetaald verlof, ambtelijke stand, vakantie en vrijstellingen, pensioenrechten, rechten bij beëindiging van het dienstverband en deelneming aan vergelijkende examens voor de bezetting van vacatures en ten behoeve van bevorderingen) met inachtneming van de beginselen van bestendigheid en onoverplaatsbaarheid en met alle eraan verbonden rechten verplichtingen, op voet van gelijkheid met informatici die in vaste dienst van de overheid zijn?

8)

Vereist het Unierecht in de beschreven omstandigheden herziening van definitieve rechterlijke uitspraken respectievelijk definitieve bestuurlijke besluiten, wanneer is voldaan aan de vier voorwaarden van het arrest Kühne & Heitz NV (C-453/00 van 13 januari 2004) (3): 1) in het Spaanse recht beschikken de administratie en de rechters over de mogelijkheid van herziening, maar met de vermelde beperkingen die het zeer moeilijk of onmogelijk maken om hierin te slagen; 2) de litigieuze beslissingen zijn definitief geworden ten gevolge van de uitspraak van een nationale rechterlijke instantie die uitspraak doet in laatste/enige aanleg; 3) die uitspraak berust op een uitlegging van het Unierecht die niet strookt met de rechtspraak van het Hof van Justitie en is gedaan zonder dat het Hof van Justitie vooraf is verzocht om een prejudiciële beslissing; en [4] de betrokkene heeft zich onmiddellijk na van die rechtspraak kennis te hebben genomen tot het bestuursorgaan gewend?

9)

Kan en moet de nationale rechter, die als Europese rechter de volle werking van het Unierecht in de lidstaten moet waarborgen, de nationale bestuursorganen van de lidstaten gelasten dat zij — binnen hun respectieve bevoegdheden — de relevante bepalingen vaststellen om de nationale voorschriften die onverenigbaar zijn met het Unierecht in het algemeen en met richtlijn 1999/70/EG en de raamovereenkomst ervan in het bijzonder, af te schaffen, en hen daartoe veroordelen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/25

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/26

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/27

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/28

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/29

1)

Moet artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn vervat, aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade kan worden toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat sprake is van verboden staatssteun wanneer de watervergoeding niet verschuldigd is voor de productie van hydro-elektrische energie in de stroomgebieden binnen een gemeenschap, en evenmin voor de overige vormen van [consumptief] gebruik van water, daar zij enkel verschuldigd is voor het gebruik dat is bestemd voor de productie van elektrische energie?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/30

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/30

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/31

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/32

1)

Moeten het in artikel 191, lid 2, VWEU geformuleerde milieubeginsel „de vervuiler betaalt” en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 (1), waarin de beginselen van kostenterugwinning voor waterdiensten en van passende economische afweging van het watergebruik zijn neergelegd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de instelling van een vergoeding voor het gebruik van de binnenwateren voor energieproductie, zoals de litigieuze vergoeding, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van het openbaar waterbouwkundig bezit, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade wordt toegebracht aan het openbaar waterbouwkundig bezit, daar zij uitsluitend is gebaseerd op de capaciteit van de producenten om inkomsten te genereren?

2)

Is een heffing als de litigieuze watervergoeding, die uitsluitend wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden en niet aan producenten die houders zijn van een concessie voor stroomgebieden binnen een gemeenschap, alsmede aan producenten die gebruik maken van hydro-elektrische technologie en niet aan energieproducenten die gebruik maken van andere technologieën, verenigbaar met het beginsel van non-discriminatie tussen exploitanten, vervat in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit (2)?

3)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat een heffing, als de litigieuze watervergoeding, die wordt opgelegd aan producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in gemeenschapsoverschrijdende stroomgebieden, voorboden staatssteun vormt doordat in het kader van eenzelfde technologie een asymmetrische belastingregeling wordt ingevoerd op grond van de ligging van de waterkrachtcentrale, en doordat de heffing niet wordt opgelegd aan producenten van energie uit andere bronnen?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/33

—

vernietiging van de bestreden beschikking van het Gerecht van de Europese Unie van 14 december 2017 waarbij het beroep van PGNiG Supply & Trading in zaak T-849/16, niet-ontvankelijk is verklaard;

—

beslissing over de ontvankelijkheid en verklaring dat het beroep van PGNiG Supply & Trading in zaak T-849/16 strekkende tot nietigverklaring krachtens artikel 263 VWEU van besluit C(2016) 6950 final van de Commissie van 28 oktober 2016 houdende herziening van de krachtens richtlijn 2003/55/EG verleende ontheffing van de OPAL-gasleiding van de vereisten inzake de toegang van derden en tariefregulering ontvankelijk is.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/34

1)

Kan artikel 6, lid 1, van richtlijn 2002/20/EG van het Europees Parlement en de Raad van 7 maart 2002 betreffende de machtiging voor elektronische-communicatienetwerken en -diensten (1) aldus worden uitgelegd dat een lidstaat van de exploitanten van telecommunicatiediensten een jaarlijkse financiële bijdrage als bedoeld in artikel 5 van wet nr. 8/2009 van 28 augustus 2009 betreffende de financiering van RTVE kan eisen om bij te dragen tot de financiering van RTVE, rekening houdend met het positieve effect van de nieuwe regelgeving betreffende de televisie- en audiovisuele sector voor de telecommunicatiesector, in het bijzonder wegens de uitbreiding van de vaste en mobiele breedbanddiensten en het feit dat RTVE niet langer reclame uitzendt en afziet van betaalde content en voorwaardelijke toegang, gelet op de volgende omstandigheden[?]:

2)

Is de bijdrage die wordt geëist van telecommunicatieondernemingen die in Spanje werkzaam zijn in meer dan één autonome regio, proportioneel in de zin van artikel 6, lid 1, van richtlijn 2002/20/EG, gelet op de in artikel 5 van wet nr. 8/2009 vastgestelde berekeningswijze?

3)

Is de overeenkomstig artikel 5 van wet nr. 8/2009 geëiste bijdrage transparant in de zin van artikel 6, lid 1, en de bijlage bij richtlijn 2002/20/EG, als niet bekend is welke activiteiten RTVE precies verricht in het kader van de universele of openbare dienstverlening?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/35

1)

Kan artikel 6, lid 1, van richtlijn 2002/20/EG van het Europees Parlement en de Raad van 7 maart 2002 betreffende de machtiging voor elektronische-communicatienetwerken en -diensten (1) aldus worden uitgelegd dat een lidstaat van de exploitanten van telecommunicatiediensten een jaarlijkse financiële bijdrage als bedoeld in artikel 5 van wet nr. 8/2009 van 28 augustus 2009 betreffende de financiering van RTVE kan eisen om bij te dragen tot de financiering van RTVE, rekening houdend met het positieve effect van de nieuwe regelgeving betreffende de televisie- en audiovisuele sector voor de telecommunicatiesector, in het bijzonder wegens de uitbreiding van de vaste en mobiele breedbanddiensten en het feit dat RTVE niet langer reclame uitzendt en afziet van betaalde content en voorwaardelijke toegang, gelet op de volgende omstandigheden[?]:

2)

Is de bijdrage die wordt geëist van telecommunicatieondernemingen die in Spanje werkzaam zijn in meer dan één autonome regio, proportioneel in de zin van artikel 6, lid 1, van richtlijn 2002/20/EG, gelet op de in artikel 5 van wet nr. 8/2009 vastgestelde berekeningswijze?

3)

Is de overeenkomstig de artikelen 5 en 6 van wet nr. 8/2009 geëiste bijdrage transparant in de zin van artikel 6, lid 1, en de bijlage bij richtlijn 2002/20/EG, als niet bekend is welke activiteiten RTVE precies verricht in het kader van de universele of openbare dienstverlening?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/36

1)

Kan artikel 6, lid 1, van richtlijn 2002/20/EG van het Europees Parlement en de Raad van 7 maart 2002 betreffende de machtiging voor elektronische-communicatienetwerken en -diensten (1) aldus worden uitgelegd dat een lidstaat van de exploitanten van telecommunicatiediensten een jaarlijkse financiële bijdrage als bedoeld in artikel 5 van wet nr. 8/2009 van 28 augustus 2009 betreffende de financiering van RTVE kan eisen om bij te dragen tot de financiering van RTVE, rekening houdend met het positieve effect van de nieuwe regelgeving betreffende de televisie- en audiovisuele sector voor de telecommunicatiesector, in het bijzonder wegens de uitbreiding van de vaste en mobiele breedbanddiensten en het feit dat RTVE niet langer reclame uitzendt en afziet van betaalde content en voorwaardelijke toegang, gelet op de volgende omstandigheden[?]:

2)

Is de bijdrage die wordt geëist van telecommunicatieondernemingen die in Spanje werkzaam zijn in meer dan één autonome regio, proportioneel in de zin van artikel 6, lid 1, van richtlijn 2002/20/EG, gelet op de in artikel 5 van wet nr. 8/2009 vastgestelde berekeningswijze?

3)

Is de overeenkomstig artikel 5 van wet nr. 8/2009 geëiste bijdrage transparant in de zin van artikel 6, lid 1, en de bijlage bij richtlijn 2002/20/EG, als niet bekend is welke activiteiten RTVE precies verricht in het kader van de universele of openbare dienstverlening?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/37

1.

betaling aan rekwirante van een schadevergoeding van 2 516 221,50 EUR voor materiële en immateriële schade veroorzaakt door de opname van rekwirante op de lijst van personen, organisaties en instellingen in bijlage V bij verordening (EG) nr. 423/2007 (1) en bijlage VIII bij verordening (EU) nr. 961/2010 (2);

2.

betaling aan rekwirante van vertragingsrente ter hoogte van 2 procentpunten boven de door de Europese Centrale Bank voor de basisherfinancieringstransacties vastgestelde rentevoet, vanaf 17 oktober 2015 tot aan de volledige betaling van het onder 1. vermelde bedrag;

3.

het dragen van de proceskosten, in het bijzonder die van rekwirante.

—

Door ten gunste van de Raad rekening te houden met omstandigheden en informatie die de Raad pas heeft verstrekt na de vaststelling van de onrechtmatige maatregelen, en gedeeltelijk pas tijdens de procedure in hogere voorziening, heeft het Gerecht ten onrechte een verkeerde beoordelingsdatum gekozen.

—

Het Gerecht is ten onrechte tot de conclusie gekomen dat er aanwijzingen bestonden, die het op zijn minst waarschijnlijk maakten dat rekwirante „eigendom was of onder zeggenschap stond van een andere entiteit (in casu: de IRISL)”. Het Gerecht heeft in het bijzonder een onjuiste beoordelingsmaatstaf toegepast, ten onrechte informatie van de Raad in aanmerking genomen waarover hij op de beoordelingsdatum in het geheel niet beschikte, de mate van (vermeende) zeggenschap of controle niet vastgesteld en het bewijs verkeerd opgevat.

—

Het Gerecht heeft ten onrechte geoordeeld dat verordening nr. 668/2010 (3), voor zover deze rekwirante betrof, rechtmatig was.

—

Het Gerecht heeft ten onrechte geoordeeld dat de ontoereikende motivering van de jegens rekwirante genomen maatregelen in beginsel geen aansprakelijkheid van de EU met zich mee kon brengen en heeft ten onrechte nagelaten te toetsen of sprake was van schending van het recht op effectieve rechtsbescherming.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/38

—

het arrest van het Gerecht (Eerste kamer) van 5 december 2017 in zaak T-728/16, Tuerck/Commissie, vernietigen;

—

het beroep in eerste aanleg verwerpen;

—

de verwerende partij in de hogere voorziening verwijzen in de kosten van de procedure in eerste aanleg;

—

Sabine Tuerck verwijzen in de kosten van de hogere voorziening.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/39

1)

Moet volgens de definitie van elektronische-communicatiedienst in artikel 2, onder c), van richtlijn 2002/21/EG van 7 maart 2002 inzake een gemeenschappelijk regelgevingskader voor elektronischecommunicatienetwerken en -diensten (1), zoals gewijzigd, een via software aangeboden VoIP-dienst waarbij de oproep via een openbaar geschakeld telefoonnet wordt afgegeven aan een vast of mobiel E.164-nummer van een nationaal nummerplan, worden gekwalificeerd als elektronische-communicatiedienst, ook al vormt de internettoegangsdienst waarmee een gebruiker tot die VoIP-dienst toegang heeft, op zich al een elektronische-communicatiedienst, wanneer de softwareaanbieder die dienst tegen vergoeding aanbiedt en met de aanbieders van telecommunicatiediensten die naar behoren zijn gemachtigd om oproepen naar het openbaar geschakeld telefoonnet over te brengen en af te geven overeenkomsten sluit waardoor de gespreksafgifte naar een vast of mobiel nummer van een nationaal nummerplan mogelijk is?

2)

Ingeval de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, blijft het antwoord dan ongewijzigd als er rekening mee wordt gehouden dat de functie van de software die de spraakoproep mogelijk maakt, slechts een functie van die software is en de software ook zonder die functie kan worden gebruikt?

3)

Ingeval de twee eerste vragen bevestigend worden beantwoord, blijft het antwoord op de eerste vraag dan ongewijzigd als er rekening mee wordt gehouden dat de aanbieder van de dienst in zijn algemene voorwaarden bepaalt dat hij geen aansprakelijkheid jegens de eindklant aanvaardt voor het overbrengen van de signalen?

4)

Ingeval de drie eerste vragen bevestigend worden beantwoord, blijft het antwoord op de eerste vraag dan ongewijzigd als er rekening mee wordt gehouden dat de dienst ook aan de definitie van ’dienst van de informatiemaatschappij’ voldoet?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/40

—

Moeten de artikelen 103 en 311 van richtlijn 2006/112/EG van 28 november 2006 (1) en punt 7 van deel A van bijlage IX bij deze richtlijn aldus worden uitgelegd dat zij enkel vereisen dat foto’s door hun maker zijn genomen, door hem of onder zijn toezicht zijn afgedrukt, gesigneerd en genummerd, met een oplage van maximaal 30 exemplaren voor alle formaten en dragers samen, om in aanmerking te komen voor het verlaagde btw-tarief?

—

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, is het de lidstaten dan niettemin toegestaan om foto’s die voorts geen artistiek karakter hebben uit te sluiten van het voordeel van het verlaagde btw-tarief?

—

Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, aan welke andere voorwaarden dienen foto’s dan te voldoen om in aanmerking te komen voor het verlaagde btw-tarief? Moeten zij met name een artistiek karakter vertonen?

—

Moeten die voorwaarden uniform worden uitgelegd binnen de Europese Unie of verwijzen zij naar het recht van elke lidstaat en met name naar het intellectuele eigendomsrecht?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/41

(a)

Heeft de in Portugal geldende regeling voorrang als zijnde een afwijkende dwingende rechtsregel in de zin van artikel 16 van de Rome II-verordening (1)?

(b)

Kan diezelfde regel worden opgevat als een bepaling van Unierecht die een collisieregel vastlegt in de zin van artikel 27 van de Rome II-verordening?

(c)

Is op een Portugees staatsburger die benadeelde van een verkeersongeval in Spanje is, de verjaringsregel van artikel 498, lid 3, van de Portugese Código Civil van toepassing, overeenkomstig artikel 28 van richtlijn 2009/103/EG (2)?

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/41

—

vernietiging van het arrest van 13 december 2017 (T-712/15) waarbij het Gerecht het verzoek van Crédit mutuel Arkéa tot nietigverklaring van het besluit van de Europese Centrale Bank van 5 oktober 2015 (ECB/SSM/2015 — 9695000CG7B84NLR5984/28) houdende vaststelling van de prudentiële vereisten voor Groupe Crédit mutuel heeft afgewezen

—

onjuiste rechtsopvatting, doordat het Gerecht heeft geoordeeld dat de ECB op grond van artikel 2, lid 21, onder c), van de GTM-kaderverordening kan voorzien in geconsolideerd prudentieel toezicht op instellingen die zijn aangesloten bij een centraal orgaan, ook al is dit orgaan geen kredietinstelling;

—

onjuiste juridische kwalificatie van de feiten, doordat het Gerecht heeft geoordeeld dat Crédit mutuel een groep vormt die aan prudentieel toezicht is onderworpen, omdat hij voldoet aan de voorwaarden van artikel 10, lid 1, van verordening nr. 575/2013 (1).

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/42

—

vernietiging van het arrest van 13 december 2017 (T-52/16) waarbij het Gerecht het verzoek van Crédit mutuel Arkéa tot nietigverklaring van het besluit van de Europese Centrale Bank van 4 december 2015 (ECB/SSM/2015 — 9695000CG7B84NLR5984/40) houdende vaststelling van de prudentiële vereisten voor Groupe Crédit mutuel heeft afgewezen

—

onjuiste rechtsopvatting, doordat het Gerecht heeft geoordeeld dat de ECB op grond van artikel 2, lid 21, onder c), van de GTM-kaderverordening kan voorzien in geconsolideerd prudentieel toezicht op instellingen die zijn aangesloten bij een centraal orgaan, ook al is dit orgaan geen kredietinstelling;

—

onjuiste juridische kwalificatie van de feiten, doordat het Gerecht heeft geoordeeld dat Crédit mutuel een groep vormt die aan prudentieel toezicht is onderworpen, omdat hij voldoet aan de voorwaarden van artikel 10, lid 1, van verordening nr. 575/2013 (1).

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/43

—

vaststellen dat verzoeker bij het op 19 februari 2018 door het Korupcijas novēršanas un apkarošanas birojs (bureau voor corruptiepreventie en -bestrijding) namens de Republiek Letland vastgestelde besluit betreffende de toepassing van veiligheidsmaatregelen, op onwettige wijze uit zijn ambt van president van de Letse Nationale Bank is ontzet.

—

de bij het op 19 februari 2018 door het bureau voor corruptiepreventie en -bestrijding namens de Republiek Letland vastgestelde besluit betreffende de toepassing van veiligheidsmaatregelen aan verzoeker opgelegde veiligheidsmaatregel die een verbod op de uitoefening van bepaalde beroepsactiviteiten behelst — waarbij verzoeker is verboden om het ambt van president van de Letse Nationale Bank uit te oefenen en gebruik te maken van de hem als zodanig toekomende rechten — onwettig verklaren.

—

de beperkingen van de uitoefening door verzoeker van zijn functie van lid van de Raad van bestuur van de Europese Centrale Bank en van de hem als zodanig toekomende rechten, die zijn opgelegd als gevolg van het op 19 februari 2018 door het bureau voor corruptiepreventie en -bestrijding namens de Republiek Letland vastgestelde besluit betreffende de toepassing van veiligheidsmaatregelen, onwettig verklaren.

1.

Verzoeker komt op tegen het onwettige besluit dat op 19 februari 2018 is vastgesteld door de met het onderzoek belaste autoriteit van de Letse Staat — het bureau voor corruptiepreventie en -bestrijding, dat deel uitmaakt van de uitvoerende macht — waarbij hij voor onbepaalde tijd uit zijn ambt van president van de Letse Nationale Bank is ontzet. Het besluit om hem te ontslaan is vastgesteld namens de Letse Staat. Door de ontzetting uit zijn ambt van president van de Letse Nationale Bank is verzoeker ex officio ook uit zijn functie van lid van de Raad van bestuur van de Europese Centrale Bank ontzet.

2.

Door verzoeker te ontslaan, zijn minstens de hierna uiteengezette inbreuken gepleegd.

3.

In de eerste plaats is artikel 14.2 van Protocol (nr. 4) bij het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU), betreffende de statuten van het Europees stelsel van centrale banken en van de Europese Centrale Bank, geschonden door verzoeker uit zijn ambt van president van de Letse Nationale Bank en uit zijn functie van lid van de Raad van bestuur van de Europese Centrale Bank te ontzetten, aangezien ten tijde van zijn ontslag aan geen van de in dat artikel gestelde voorwaarden voor ontslag van de presidenten van de nationale centrale banken (de president voldoet niet meer aan de eisen voor de uitoefening van zijn ambt of is op ernstige wijze tekortgeschoten) was voldaan.

4.

In de tweede plaats is ook inbreuk gemaakt op artikel 22 van de Likums „Par Latvijas Banku” (wet op de Letse Nationale Bank), dat wil zeggen de rechtshandeling waarbij het VWEU ten uitvoer wordt gelegd, door verzoeker uit zijn ambt van president van de Letse Nationale Bank te ontzetten. Ten tijde van de vaststelling van het voornoemde besluit was aan geen van de in dat artikel gestelde voorwaarden voor ontslag van de president van de Letse Nationale Bank voldaan (ten eerste het ontslag van de betrokkene; ten tweede de in artikel 14.2 van de statuten van het Europees stelsel van centrale banken en van de Europese Centrale Bank gestelde voorwaarde van het bestaan van een ernstige tekortkoming, in welk geval het parlement kan beslissen over de ontzetting van de president van de Letse Nationale Bank uit zijn ambt nadat de veroordeling in kracht van gewijsde is gegaan, en ten derde de overige in het voornoemde artikel 14.2 gestelde voorwaarden). Bovendien is overeenkomstig de voornoemde wet alleen het parlement van de Republiek Letland bevoegd om de president van de Letse Nationale Bank te ontslaan, maar heeft niet dat parlement maar de met het onderzoek belaste autoriteit van de Republiek Letland, die deel uitmaakt van de uitvoerende macht, verzoeker ontslagen.

5.

In de derde plaats heeft het bureau voor corruptiepreventie en -bestrijding bij de ontzetting van verzoeker uit zijn ambt van president van de Letse Nationale Bank het Unierecht verkeerd toegepast door te stellen dat verzoeker in de Raad van bestuur van de Europese Centrale Bank niet onafhankelijk en in het belang van de Europese Centrale Bank handelde, maar de bevoegdheden van de president van de Letse Nationale Bank uitoefende en in het belang van de Letse Nationale Bank handelde. Artikel 13 van het Verdrag betreffende de Europese Unie bepaalt nochtans dat de Europese Centrale Bank een instelling van de Europese Unie is.

In de uitoefening van hun ambt mogen de ambtenaren van de instellingen van de Europese Unie alleen de door het Unierecht verleende bevoegdheden uitoefenen en alleen in het belang van die instellingen handelen. Bepalen welke activiteiten tot de taken van de ambtenaren van de instellingen van de Europese Unie behoren, is geen zaak van het nationale recht en derhalve is het niet mogelijk om bij de uitoefening van de functie van ambtenaar van de instellingen van de Europese Unie bevoegdheden uit te oefenen die zijn toegekend bij nationale rechtshandelingen.

Artikel 130 VWEU, dat de onafhankelijkheid van de Europese Centrale Bank waarborgt, sluit uit dat de president van de Letse Nationale Bank bij de uitoefening van zijn functie van lid van de Raad van bestuur van de Europese Centrale Bank als vertegenwoordiger van de Letse Nationale Bank kan handelen en (uitsluitend) in het belang van deze laatste of van de Republiek Letland kan handelen.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/44

—

de Republiek Letland overeenkomstig artikel 24, eerste alinea, van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie en artikel 62 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof te verzoeken alle relevante informatie te verstrekken over het lopende onderzoek van de Korupcijas novēršanas un apkarošanas birojs (Bureau ter voorkoming en bestrijding van corruptie) naar de president van de Bank van Letland;

—

vast te stellen, op basis van artikel 14.2 van de statuten van het Europees Stelsel van centrale banken en van de Europese Centrale Bank, dat de Republiek Letland de tweede alinea van die bepaling heeft geschonden:

—

de Republiek Letland te verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/46

1)

Besluit A(2015) 4931 van het Europees Parlement van 8 juli 2015 wordt nietig verklaard, voor zover daarbij aan Emilio De Capitani de volledige toegang wordt geweigerd tot de documenten LIBE-2013-0091-02 en LIBE-2013-0091-03.

2)

Het Parlement draagt zijn eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van Emilio De Capitani.

3)

De Raad van de Europese Unie en de Europese Commissie dragen hun eigen kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/47

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Edward Stavytskyi wordt verwezen in zijn eigen kosten en in die van de Raad van de Europese Unie.

3)

De Europese Commissie zal haar eigen kosten dragen.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/47

1)

Het beroep wordt verworpen wegens onbevoegdheid van het Gerecht om er kennis van te nemen.

2)

Šroubárna Ždánice a.s. wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van de Raad van de Europese Unie.

3)

De Europese Commissie wordt verwezen in haar eigen kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/48

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

HJ wordt verwezen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/49

1)

Het besluit van 29 januari 2016 van het Bureau „Beheer en afwikkeling van individuele rechten” (PMO) van de Europese Commissie tot afwijzing van verzoeksters verzoek om haar dienstperioden in de hoedanigheid van hulpfunctionaris in het kader van de berekening van haar pensioenrechten aan te merken als perioden in de hoedanigheid van tijdelijk functionaris wordt nietig verklaard.

2)

De Commissie wordt verwezen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/50

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Safe Skies LLC wordt verwezen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/50

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Webgarden Szolgáltató és Kereskedelmi Kft. wordt verwezen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/51

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Aurora Group Danmark A/S en Retail Distribution ApS worden elk verwezen in hun eigen kosten en in de helft van de kosten van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/51

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Disney Enterprises, Inc. wordt verwezen in haar eigen kosten alsmede in de kosten van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/52

1)

Het Gerecht verwijst zaak T-46/18 naar het Hof voor uitspraak op het beroep.

2)

De beslissing omtrent het verzoek tot interventie van het Koninkrijk der Nederlanden en dat van Regione Lombardia wordt aangehouden.

3)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/53

—

primair en voor zover nodig, artikel 90 van het Ambtenarenstatuut krachtens artikel 270 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie ongeldig en in casu niet van toepassing te verklaren;

—

ten eerste, nietig te verklaren het besluit van het Europees Bureau voor personeelsselectie (EPSO) van 14 november 2017 tot afwijzing van haar klacht van 13 juli 2017, daaronder begrepen de afwijzing van haar verzoek om een vergoeding van 50 000 EUR;

—

ten tweede, nietig te verklaren het besluit van EPSO van 19 april 2017 tot afwijzing van haar verzoek om herziening van het besluit van het selectiecomité om haar niet tot de volgende fase van het vergelijkend onderzoek toe te laten;

—

ten derde, nietig te verklaren het besluit van 6 februari 2017 op het online EPSO-account om haar niet op te nemen op de ontwerplijst van ambtenaren die zijn geselecteerd voor vergelijkend onderzoek EPSO/AD/323/16;

—

ten vierde, nietig te verklaren de op 26 mei 2016 bekendgemaakte aankondiging van vergelijkend onderzoek EPSO/AD/323/16 en de volledige op grond daarvan opgestelde ontwerplijst van ambtenaren die zijn geselecteerd voor deelname aan dat vergelijkend onderzoek;

—

haar een vergoeding toe te kennen voor de schade die zij heeft geleden door bovengenoemde onwettige besluiten; en

—

de verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan een kennelijk onjuiste beoordeling door EPSO/het selectiecomité bij de beoordeling van verzoeksters werkervaring, daaronder begrepen schending van bijlage III bij de betrokken aankondiging van vergelijkend onderzoek betreffende de vereiste werkervaring.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en van verzoeksters recht om te worden gehoord, niet-nakoming van de motiveringsplicht en schending van artikel 296 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie.

3.

Derde middel, ontleend aan schending van de artikelen 1, 2, 3 en 4 van verordening nr. 1/58 (1), van de artikelen 1 quater en 28 van het Ambtenarenstatuut, van artikel 1, lid 1, onder f), van bijlage III daarbij alsmede schending van de beginselen van gelijke behandeling en het verbod van discriminatie.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/54

—

herziening van de bestreden beslissing door inschrijving van het merk KINDERPRAMS;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/54

—

de bestreden beslissing te vernietigen;

—

het EUIPO te verwijzen in de kosten;

—

Our Price Records Limited te verwijzen in de kosten (indien zij intervenieert in deze zaak);

EN OFWEL

—

de oppositie van HMV in haar geheel toe te wijzen

OFWEL

—

de zaak terug te verwijzen zodat het EUIPO die kan beoordelen in het licht van de vernietiging van de bestreden beslissing.

—

schending van artikel 8, lid 4, van verordening 2017/1001.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/55

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/56

—

artikel 5 van besluit nr. ECB/SSM/2017 — O2RNE8IBXP4R0TD8PU41/174 van de ECB van 19 december 2017 en artikel 3 van bijlage A daarbij nietig te verklaren voor zover daarbij maatregelen worden voorgeschreven die moeten worden getroffen ten aanzien van de onherroepelijke betalingstoezeggingen inzake de depositogarantiestelsels of de afwikkelingsfondsen;

—

de ECB te verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: er is geen rechtsgrondslag voor de vaststelling van het bestreden besluit. Volgens verzoekster mist de ECB bevoegdheid om een algemeen toezichtvereiste op te leggen en heeft zij geen afzonderlijke en uitgebreide beoordeling verricht van verzoeksters situatie, anders dan de toepasselijke teksten voorschrijven.

2.

Tweede middel: de ECB heeft een juridische fout gemaakt in het bestreden besluit, voor zover zij de Unierechtelijke teksten die de kredietinstellingen de mogelijkheid bieden om gebruik te maken van onherroepelijke betalingstoezeggingen, onjuist heeft geïnterpreteerd en die bepalingen bijgevolg hun nuttige werking heeft ontnomen.

3.

Derde middel: de ECB heeft in het bestreden besluit de risico’s die verbonden zouden zijn aan de onherroepelijke betalingstoezeggingen kennelijk onjuist beoordeeld, gelet op artikel 16 van verordening (EU) nr. 1024/2013 van de Raad van 15 oktober 2013 waarbij aan de Europese Centrale Bank specifieke taken worden opgedragen betreffende het beleid inzake het prudentieel toezicht op kredietinstellingen (PB 2013, L 287, blz. 63).

4.

Vierde middel: het bestreden besluit is gebrekkig gemotiveerd. Op de ECB rust een zwaardere motiveringsplicht en het bestreden besluit is ontoereikend gemotiveerd.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/57

—

artikel 9 van besluit nr. ECB/SSM/2017 — 969500TJ5KRTCJQWXH05/380 van de ECB van 19 december 2017 en artikel 3 van bijlage A daarbij nietig te verklaren voor zover daarbij maatregelen worden voorgeschreven die moeten worden getroffen ten aanzien van de onherroepelijke betalingstoezeggingen inzake de depositogarantiestelsels of de afwikkelingsfondsen;

—

de ECB te verwijzen in alle kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/57

—

artikel 8 van besluit nr. ECB/SSM/2017 — 9695000CG7B84NLR5984/207 van de ECB van 19 december 2017 nietig te verklaren voor zover daarbij maatregelen worden voorgeschreven die moeten worden getroffen ten aanzien van de onherroepelijke betalingstoezeggingen inzake de depositogarantiestelsels of de gemeenschappelijke afwikkelingsfondsen;

—

de ECB te verwijzen in alle kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/58

—

artikel 4 van besluit nr. ECB/SSM/2017 — 9695005MSX1OYEMGDF46/338 (bezien in samenhang met de bijlage bij dit besluit) van de ECB van 19 december 2017 nietig te verklaren voor zover daarbij maatregelen worden voorgeschreven die moeten worden getroffen ten aanzien van de onherroepelijke betalingstoezeggingen inzake de depositogarantiestelsels of de gemeenschappelijke afwikkelingsfondsen;

—

de ECB te verwijzen in alle kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/58

—

artikel 8 van besluit nr. ECB/SSM/2017 — 9695000CG7B84NLR5984/207 van de ECB van 19 december 2017 nietig te verklaren voor zover daarbij maatregelen worden voorgeschreven die moeten worden getroffen ten aanzien van de onherroepelijke betalingstoezeggingen inzake de depositogarantiestelsels of de gemeenschappelijke afwikkelingsfondsen;

—

de ECB te verwijzen in alle kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/59

—

artikel 9 van besluit nr. ECB/SSM/2017 — R0MUWSFPU8MPRO8K5P83/248 van de ECB van 19 december 2017 gedeeltelijk nietig te verklaren — met name de leden 1, 2 en 3 van dat artikel — voor zover daarin is voorzien in een mindering van de onherroepelijke betalingstoezeggingen die op individuele, gesubconsolideerde of geconsolideerde basis zijn gedaan aan het gemeenschappelijk afwikkelingsfonds, de nationale afwikkelingsfondsen en de nationale depositogarantiestelsels voor tier 1-kernkapitaal;

—

de ECB te verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: er is geen rechtsgrondslag voor het bestreden besluit, aangezien de ECB haar bevoegdheden op het gebied van prudentieel toezicht heeft aangewend om een maatregel van algemene strekking te treffen waarvoor de wetgever bevoegd is, en de bevoegdheden heeft overschreden die haar zijn verleend bij artikel 4, lid 1, onder f), en artikel 16 van verordening (EU) nr. 1024/2013 van de Raad van 15 oktober 2013 waarbij aan de Europese Centrale Bank specifieke taken worden opgedragen betreffende het beleid inzake het prudentieel toezicht op kredietinstellingen (PB 2013, L 287, blz. 63).

2.

Tweede middel: de ECB heeft in het bestreden besluit een juridische fout gemaakt, voor zover zij aan de Unierechtelijke teksten die de kredietinstellingen toestaan om een deel van hun verplichtingen ten aanzien van de nationale afwikkelingsfondsen, het gemeenschappelijk afwikkelingsfonds en de nationale depositogarantiestelsels te voldoen via onherroepelijke betalingstoezeggingen, een uitlegging heeft gegeven die niet strookt met de bedoeling van de wetgever, en die bepalingen bijgevolg hun nuttige werking heeft ontnomen. Het besluit van de ECB is voorts gebaseerd op een onjuiste lezing van het voor onherroepelijke betalingstoezeggingen geldende samenstel van Europese en nationale uitvoeringsbepalingen.

3.

Derde middel: het bestreden besluit schendt het evenredigheidsbeginsel.

4.

Vierde middel: het bestreden besluit is gebaseerd op een beoordelingsfout en schendt het beginsel van behoorlijk bestuur.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/59

—

vaststellen dat verweerder artikel 130 van het Reglement van het Europees Parlement en bijlage II daarbij heeft geschonden door na te laten, een schriftelijke vraag die leden van het Europees Parlement in het kader van de onder nummer P-003358/17 ingeschreven procedure hebben gesteld, door te zenden aan de Raad van de Europese Unie;

—

het Europees Parlement verplichten, de onder nummer P-003358/17 ingeschreven schriftelijke vraag door te zenden aan de bevoegde instelling, te weten de Raad van de Europese Unie;

—

het Europees Parlement verwijzen in de kosten van de procedure.

—

verzoekers voeren aan dat het Europees Parlement heeft nagelaten, de schriftelijke vraag die op 16 mei 2017 door de leden van het Europees Parlement Ryszard Legtuko en Tomasz Poręba is ingediend, door te zenden aan de door verzoekers aangewezen bevoegde instelling.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/60

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 2 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 2 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG, vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

1.

Het eerste middel is ontleend aan schending van de rechten van verdediging, daaronder begrepen schending van de verplichting om een motivering te geven waarmee de maatregelen worden gerechtvaardigd en een effectieve rechterlijke bescherming wordt gewaarborgd, en aan schending van het recht te worden gehoord.

2.

Het tweede middel berust op een kennelijke beoordelingsfout betreffende verzoekers betrokkenheid bij daden die ernstige schendingen van de mensenrechten in de Democratische Republiek Congo vormen.

3.

Het derde middel is ontleend aan schending van het recht op privacy, van het recht op eigendom en van het evenredigheidsbeginsel.

4.

Het vierde middel is gebaseerd op de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB van de Raad van 20 december 2010 betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo en tot intrekking van Gemeenschappelijk Standpunt 2008/369/GBVB (PB 2010, L 336, blz. 30), zoals gewijzigd bij besluit (GBVB) 2016/2231 van de Raad van 12 december 2016 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo (PB 2016, L 336I, blz. 7), en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening (EG) nr. 1183/2005 van de Raad van 18 juli 2005 tot vaststelling van bepaalde specifieke beperkende maatregelen tegen bepaalde personen die handelen in strijd met het wapenembargo tegen de Democratische Republiek Congo (PB 2005, L 193, blz. 1).

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/61

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 1 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 1 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/61

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 7 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 7 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder a), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder a), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/62

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 3 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 3 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG, vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/63

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 4 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 4 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG, vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/63

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 5 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 5 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder a), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder a), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/64

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 6 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 6 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder a), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder a), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/64

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 10 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 10 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/65

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 8 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 8 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/65

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 13 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 13 van bijlage I bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG, vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/66

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 15 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 15 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/67

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 16 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 16 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder c), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder c), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/67

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 14 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 14 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/68

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 12 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 12 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder a), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder a), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/68

—

besluit (GBVB) 2017/2282 van de Raad van 11 december 2017 tot wijziging van besluit 2010/788/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Republiek Congo nietig verklaren, voor zover verzoeker daarbij is gehandhaafd onder punt 11 van bijlage II bij besluit 2010/788/GBVB en onder punt 11 van bijlage Ia bij verordening (EG) nr. 1183/2005;

—

de onwettigheid van artikel 3, lid 2, onder b), van besluit 2010/788/GBVB, zoals gewijzigd bij besluit 2016/2231/GBVB, en van artikel 2 ter, lid 1, onder b), van verordening nr. 1183/2005/EG vaststellen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/69

—

[nietig te verklaren] de berekening die haar is toegezonden bij e-mail van EDEO van 22 juni 2017 en, voor zover nodig, de salarisafrekening waarbij haar de schooltoelage voor haar kinderen is/zal worden verleend;

—

de verwerende partij te verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan een exceptie van onwettigheid, aangezien het bestreden besluit, de nota van 15 april 2016 waarop het gebaseerd is en de Guidelines van EDEO in strijd zijn met het Statuut van de ambtenaren en met bijlage X erbij.

2.

Tweede middel, ontleend aan de onwettigheid van het bestreden besluit. Dit middel bestaat uit vijf onderdelen.

7.5.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 161/70