1)

Artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118/EG van de Raad van 16 december 2008 houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG moet aldus worden uitgelegd dat een heffing waarvan de opbrengst in het algemeen toekomt aan een overheidsbedrijf dat concessiehouder van het nationale wegennet is, en waarvan de structuur niet zodanig is opgezet dat het verbruik van de belangrijkste brandstoffen voor het wegvervoer wordt ontmoedigd, geen “specifieke doeleinden” nastreeft in de zin van deze bepaling.

2)

Het Unierecht moet aldus worden uitgelegd dat het zich ertegen verzet dat de nationale autoriteiten de weigering tot terugbetaling van het bedrag dat voortvloeit uit een met richtlijn 2008/118 strijdige indirecte heffing, baseren op de aanname dat dit bedrag is afgewenteld op derden en dat de belastingplichtige zich dus ongerechtvaardigd heeft verrijkt.

1)

Staat het Unierecht eraan in de weg dat, bij het bepalen van de voor de behandeling van een asielverzoek verantwoordelijke lidstaat, ingevolge een bepaling van nationaal recht zelfstandige betekenis toekomt aan het belang van een kind waarvan de verzoekster ten tijde van het doen van de aanvraag zwanger was?

2)

3)

Als het Unierecht er niet aan in de weg staat dat, bij het bepalen van de voor de behandeling van een asielverzoek verantwoordelijke lidstaat, ingevolge een bepaling van nationaal recht zelfstandige betekenis toekomt aan het belang van een ongeboren kind, kan artikel 16, eerste lid, van de Dublinverordening dan toepassing vinden op de relatie tussen het ongeboren kind en de in de lidstaat tot welke het verzoek is gericht wettig verblijvende vader van dat ongeboren kind?

1a)

Moet een product, om als voeding voor medisch gebruik te worden aangemerkt, in staat blijken om de aangeprezen resultaten ervan met betrekking tot een bepaalde ziekte of aandoening uitsluitend in het kader van de voor deze ziekte of aandoening om gezondheidsredenen aangewezen dieetbehandeling te behalen met betrekking tot de eisen die die aandoening of ziekte stelt aan de inname van levensmiddelen?

1b)

Moet in dit verband ervan uit worden gegaan dat alleen sprake is van een dieetbehandeling wanneer een persoon zijn voedingspatroon aldus wijzigt dat hij andere of extra nutriënten consumeert die via de spijsvertering worden geabsorbeerd door het menselijk lichaam?

1c)

Is het voor de kwalificatie als voeding voor medisch gebruik ook noodzakelijk dat de aandoening of de ziekte waarvoor het product is bestemd, een dieetbehandeling vereist die ervoor moet zorgen dat de patiënt de in het product vervatte nutriënten, die via het normale dieet niet kunnen worden geabsorbeerd, inneemt?

1d)

Moet voeding voor medisch gebruik haar geneeskundige werking uitsluitend bereiken doordat het alle of enkele nutriënten bevat die via het normale dieet niet kunnen worden geabsorbeerd, maar die voor de patiënt absoluut noodzakelijk of vereist zijn om zijn vitale functies in stand te houden?

2a)

Sluit de kwalificatie van een product als voedingssupplement uit dat het ook als voeding voor medisch gebruik kan worden aangemerkt?

2b)

Zo nee: aan de hand van welke criteria moet worden vastgesteld dat een bepaald voedingssupplement niet als voeding voor medisch gebruik kan worden gekwalificeerd?

2c)

Kan het gebruik van “voedingssupplementen” in de zin van richtlijn 2002/46/EG betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake voedingssupplementen ook een “dieetbehandeling” in de zin van artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013 vormen?

2d)

Wordt een levensmiddel voeding voor medisch gebruik alleen al omdat het nutriënten bevat die ook via de inname van voedingssupplementen of andere levensmiddelen kunnen worden geabsorbeerd, maar die specifiek voor een bepaalde ziekte of aandoening zijn samengesteld?

3)

Welke criteria moeten worden gehanteerd om een geneesmiddel te onderscheiden van voeding voor medisch gebruik, of kunnen beide van elkaar worden onderscheiden?

4)

Moet het vereiste in artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013, volgens hetwelk de voor de kwalificatie als voeding voor medisch gebruik bepalende ingrediënten hun effect moeten sorteren in het kader van een dieetbehandeling waarvoor de wijziging van het normale voedingspatroon niet volstaat, aldus worden uitgelegd dat een patiënt voor wiens ziekte of aandoening de voeding voor medisch gebruik in de handel wordt gebracht, niet in staat is om in voldoende mate in zijn voedingsbehoeften te voorzien door algemeen verkrijgbare levensmiddelen te nuttigen?

5a)

Is de uitdrukking “voor de behandeling waarvan niet louter met wijziging van het normale voedingspatroon kan worden volstaan” in artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013 inzoverre betrekkelijk dat ervan kan worden uitgegaan dat ook aan dit vereiste is voldaan wanneer de voor de betreffende ziekte of aandoening noodzakelijke inname van nutriënten slechts met bijzondere inspanningen kan worden verwezenlijkt door middel van algemeen verkrijgbare levensmiddelen (met name voedingssupplementen)?

5b)

Zo ja, volgens welke criteria moet worden beoordeeld of de met de inname van algemeen verkrijgbare levensmiddelen gepaard gaande inspanning voldoet aan het vereiste “voor de behandeling waarvan niet louter met wijziging van het normale voedingspatroon kan worden volstaan” in artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013? Moet met name ervan worden uitgegaan dat aan dit vereiste reeds is voldaan wanneer een patiënt meerdere algemeen verkrijgbare voedingssupplementen afzonderlijk zou moeten innemen?

6a)

Wat moet worden verstaan onder een “nutriënt” in de zin van artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013?

6b)

Aan de hand van welke criteria moet worden beoordeeld of een bepaald ingrediënt moet worden aangemerkt als een nutriënt in de zin van artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013?

7a)

Wordt reeds voldaan aan het in artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013 geformuleerde vereiste “die […] onder medisch toezicht moeten worden gebruikt” wanneer dit product wordt verstrekt in een apotheek zonder dat een voorafgaand medisch recept nodig is?

7b)

Aan de hand van welke criteria moet worden beoordeeld of voor een bepaald product wordt voldaan aan het vereiste van een gebruik onder medisch toezicht in de zin van artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013?

7c)

Wat is het gevolg van de eventuele omstandigheid dat in dit specifieke geval of zelfs in het algemeen niet wordt voldaan aan dit vereiste van een gebruik onder medisch toezicht als bedoeld in artikel 2, lid 2, onder g), van verordening (EU) nr. 609/2013?

8a)

Moet alleen in het geval dat voeding voor medisch gebruik NIET kan worden gebruikt zonder medisch toezicht worden aangenomen dat er sprake is van deze voeding?

8b)

Zo ja, volgens welke criteria moet worden beoordeeld of een levensmiddel ook zonder medisch toezicht kan worden gebruikt?

1)

Kunnen de voorwaardelijke vergunningen van de Commissie die op basis van een gunstig advies van het EMA zijn verleend voor de vaccins die thans in de handel zijn, nog steeds geldig worden geacht in de zin van artikel 4 van verordening nr. 507/2006 (1), gelet op het feit dat in meerdere lidstaten [bijvoorbeeld in Italië, goedkeuring door de AIFA (Italiaans geneesmiddelenbureau) van het protocol voor de behandeling met monoklonale antilichamen en/of antivirale middelen)] doeltreffende alternatieve behandelingen voor SARS-CoV-2 zijn goedgekeurd die volgens verzoekster minder gevaar voor de menselijke gezondheid opleveren, mede tegen de achtergrond van de artikelen 3 en 35 van het Handvest van Nice?

2)

Mogen in het geval van gezondheidswerkers die op grond van de wet van een lidstaat tot vaccinatie verplicht zijn, voor de verplichte vaccinatie de vaccins worden gebruikt waarvoor de Commissie overeenkomstig verordening nr. 507/2006 voorwaardelijke goedkeuring heeft verleend, zelfs indien deze gezondheidswerkers reeds besmet zijn geweest en dus een natuurlijke immuniteit hebben verworven, zodat zij kunnen verzoeken van de verplichting te worden vrijgesteld?

3)

Mogen in het geval van gezondheidswerkers die op grond van de wet van een lidstaat tot vaccinatie verplicht zijn, voor de verplichte vaccinatie de vaccins worden gebruikt waarvoor de Commissie overeenkomstig verordening nr. 507/2006 voorwaardelijke goedkeuring heeft verleend, en dit zonder enige voorzorgsprocedure te volgen, of mogen deze gezondheidswerkers zich, gezien het voorwaardelijke karakter van de vergunning, tegen de vaccinatie verzetten, in elk geval tot de bevoegde gezondheidsautoriteit concreet en met redelijke zekerheid heeft vastgesteld dat, ten eerste, daartegen geen contra-indicaties bestaan en, ten tweede, de daaruit voortvloeiende voordelen groter zijn dan die van andere thans beschikbare geneesmiddelen? Moeten de verantwoordelijke gezondheidsautoriteiten in een dergelijk geval handelen in overeenstemming met artikel 41 van het Handvest van Nice?

4)

Mag in het geval van het vaccin waarvoor de Commissie voorwaardelijke goedkeuring heeft verleend, het feit dat gezondheidswerkers die op grond van de wet van een lidstaat tot vaccinatie verplicht zijn zich eventueel niet laten vaccineren, automatisch tot gevolg hebben dat zij worden geschorst zonder salaris, of moet overeenkomstig het grondbeginsel van de evenredigheid worden voorzien in graduele sancties?

5)

Moet, voor zover het nationale recht vormen van dépeçage toestaat, bij de beoordeling of het mogelijk is de werknemer op een alternatieve wijze in te zetten, deze werknemer worden gehoord overeenkomstig artikel 41 van het Handvest van Nice, met als gevolg dat hij, indien hij niet is gehoord, recht heeft op schadevergoeding?

6)

Is een nationale regeling als die van artikel 4, lid 11, van decreto legge nr. 44/2021 (2) — op grond waarvan een gezondheidswerker die is vrijgesteld van de vaccinatieplicht zijn werkzaamheden in contact met patiënten mag verrichten mits hij de wettelijk voorgeschreven veiligheidsmaatregelen in acht neemt, terwijl een zorgmedewerker als verzoekster, die zich zonder grondig medisch onderzoek niet wil laten vaccineren omdat zij door besmetting op natuurlijke wijze immuniteit heeft verworven, automatisch wordt geschorst zonder salaris — rechtmatig in het licht van verordening nr. 2021/953, die elke discriminatie verbiedt tussen gevaccineerde personen en personen die zich om medische redenen niet hebben willen of kunnen laten vaccineren?

7)

Is de regeling van een lidstaat die het verplicht stelt om het COVID-vaccin — waarvoor de Commissie een voorwaardelijke vergunning heeft verleend — toe te dienen aan alle gezondheidswerkers, ook indien deze werkers afkomstig zijn uit een andere lidstaat en in Italië aanwezig zijn met het oog op de uitoefening van de vrijheid van dienstverrichting en de vrijheid van vestiging, verenigbaar met verordening nr. 2021/953 en de daarin vervatte beginselen van evenredigheid en non-discriminatie?

1.

Moet — in het licht van artikel 70, lid 1, van verordening (EU) nr. 952/2013 (1) van het Europees Parlement en van de Raad van 9 oktober 2013 tot vaststelling van het douanewetboek van de Unie, gelezen in samenhang met artikel 75, lid 5, eerste alinea, en lid 6, van gedelegeerde verordening (EU) nr. 2017/891 (2) van de Commissie tot aanvulling van verordening (EU) nr. 1308/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft de sectoren groenten en fruit — ervan worden uitgegaan dat de volgende elementen van belang zijn voor de beoordeling van de in artikel 70, lid 3, onder d), van het douanewetboek geformuleerde voorwaarde dat “de koper en de verkoper […] niet verbonden [zijn]”, met het oog op de toepassing van de transactiewaarde van goederen voor douanedoeleinden in het kader van een specifieke douaneaangifte inzake de invoer van groenten:

Indien de genoemde omstandigheden relevant zijn, kunnen de importerende handelaar en de exporterende handelaar of de importeur en de afnemer op het eerste handelsniveau in de Unie op grond van die omstandigheden dan worden aangemerkt als “in zaken verbonden” personen respectievelijk als verbonden personen in de zin van artikel 127, lid 1, onder b), en artikel 142, lid 4, onder b), van uitvoeringsverordening (EU) nr. 2015/2447 (3) van de Commissie van 24 november 2015 houdende nadere uitvoeringsvoorschriften voor enkele bepalingen van verordening (EU) nr. 952/2013 van het Europees Parlement en van de Raad tot vaststelling van het douanewetboek van de Unie?

Indien de genoemde omstandigheden weliswaar relevant zijn, maar ontoereikend zijn om de handelaren als verbonden personen te beschouwen, moet dan voor de verificatie krachtens artikel 75, lid 6, van gedelegeerde verordening (EU) nr. 2017/891 worden beoordeeld of de relatie tussen de handelaren van invloed is geweest op de vaststelling van de hogere prijs voor de desbetreffende invoergoederen, teneinde de ontwijking van douanerechten en de derving van belastinginkomsten voor de begroting van de Unie tegen te gaan, mede rekening houdend met de daaropvolgende verkoop met verlies op het eerste handelsniveau in de Unie?

2.

Kan uit artikel 47, lid 1, en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, gelezen in samenhang met het recht van de importeur om beroep in te stellen krachtens artikel 44, lid 1, van verordening (EU) nr. 952/2013 van het Europees Parlement en van de Raad van 9 oktober 2013 tot vaststelling van het douanewetboek van de Unie, de verplichting van de douaneautoriteiten uit hoofde van artikel 29 juncto artikel 22, lid 7, van het douanewetboek om hun beschikking te motiveren, de omstandigheden van het geval en rekening houdend met het feit dat de rechter in eerste aanleg in het kader van het beroep tegen de beschikking de rechtmatigheid van die beschikking ambtshalve moet onderzoeken, ook in het licht van aspecten die in het beroep niet aan de orde zijn gesteld, en ambtshalve nieuwe bewijzen moet verzamelen en deskundigen moet aanwijzen, worden afgeleid dat:

3.

Volgt uit artikel 75, lid 5, vierde alinea, van gedelegeerde verordening (EU) nr. 2017/891 van de Commissie tot aanvulling van verordening (EU) nr. 1308/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft de sectoren groenten en fruit, waarin is bepaald dat “de importeur […] alle documenten ter beschikking [stelt] die nodig zijn voor de uitvoering van de relevante douanecontroles met betrekking tot de verkoop en de afzet van alle producten van de partij in kwestie”, in het licht van de uitlegging in punt 1 van het dictum van het arrest van het Hof van Justitie van 11 maart 2020, BV, С-160/18, EU:C:2020:190, voor het bewijs van de aangegeven transactiewaarde overeenkomstig artikel 70, lid 1, van het douanewetboek van de Unie in de omstandigheden van de onderhavige zaak dat:

4.

Volgt uit artikel 75, leden 5 en 6, van gedelegeerde verordening (EU) nr. 2017/891 van de Commissie tot aanvulling van verordening (EU) nr. 1308/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft de sectoren groenten en fruit, en uit de uitlegging in het arrest van 16 juni 2016, EURO 2004. Hungary Kft., С-291/15, EU:C:2016:455, dat in de omstandigheden van het hoofdgeding de douanewaarde bij invoer van groenten uit derde landen niet hoeft te worden vastgesteld aan de hand van de aangegeven transactiewaarde, indien:

—

de hogere voorziening ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het bestreden arrest vernietigen;

—

de zaak zelf afdoen en de in eerste aanleg door rekwiranten ingestelde vorderingen toewijzen, waaronder de vordering tot verwijzing van verweerder in de kosten of, bij gebreke daarvan,

—

de zaak voor afdoening terugverwijzen naar het Gerecht;

—

het Europees Parlement verwijzen in de kosten in eerste aanleg en in hogere voorziening.

—

schending van de rechten van de verdediging en niet-nakoming van de motiveringsplicht;

—

onjuiste beoordelingen van de feiten en verkeerde opvatting van verschillende bewijzen, die ertoe hebben geleid dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij de beoordeling van de feiten;

—

onjuiste rechtsopvatting bij de uitlegging van de toepasselijke wetgeving.

1)

Is er reeds sprake van onvermijdbare en buitengewone omstandigheden op de plaats van bestemming van de reis in de zin van artikel 12, lid 2, eerste volzin, van richtlijn (EU) 2015/2302 van het Europees Parlement en de Raad van 25 november 2015 betreffende pakketreizen en gekoppelde reisarrangementen, houdende wijziging van verordening (EG) nr. 2006/2004 en van richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad, en tot intrekking van richtlijn 90/314/EEG van de Raad (1) (hierna: “richtlijn pakketreizen”) wanneer de bestemming van de reis door de nationale autoriteit voor de preventie van besmettelijke ziekten als risicogebied is aangemerkt en tegelijkertijd niet was voldaan aan de voorwaarden om de plaats van herkomst aan te merken als risicogebied?

2)

Moet de reiziger op het tijdstip van de beëindiging van de pakketreis in de zin van artikel 12, lid 2, eerste volzin, van de richtlijn pakketreizen kunnen voorzien dat er sprake zal zijn van aanzienlijke gevolgen op de plaats van bestemming of in de onmiddellijke omgeving daarvan op de dag van vertrek of op het tijdstip van de reis?

3)

Moet de beëindiging kort voor de reis plaatsvinden of kan deze in elk geval te allen tijde plaatsvinden tussen het tijdstip van de boeking van de reis en het begin daarvan, wanneer op het tijdstip van de beëindiging niet elke aanwijzing ontbrak dat de buitengewone omstandigheid zich zou kunnen voordoen?

1)

Moet artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU aldus worden uitgelegd dat door schending van de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht niet wordt verzekerd dat de burgers beschikken over de nodige rechtsmiddelen voor een daadwerkelijke rechtsbescherming, wanneer het in een lidstaat van de Europese Unie mogelijk is om bij beslissing van een leidinggevend orgaan van de rechterlijke macht dat onafhankelijk is van de andere staatsorganen, rechters met hun instemming voor onbepaalde tijd te detacheren bij een hogere rechterlijke instantie, indien is voorzien in voorwaarden voor de beslissing over de beëindiging van de detachering en in een rechtsmiddel daartegen, dat tijdens de aanhangige procedure evenwel geen opschortende werking heeft, en aan de hand van welke criteria moet concreet worden beoordeeld of een detachering voor onbepaalde tijd mogelijk is?

2)

Zou het antwoord op de eerste vraag anders luiden, wanneer de wet voorziet in objectieve en aan rechterlijke toetsing onderworpen voorwaarden voor de beslissing om een einde te maken aan de detachering, maar niet in door de rechter toetsbare voorwaarden voor de selectie van de te detacheren rechters?

3)

Indien de eerste vraag aldus wordt beantwoord dat de detachering van rechters onder dergelijke omstandigheden mogelijk is wanneer objectieve regels worden nageleefd, moet dan bij de toetsing van de strijdigheid van de nationale bepalingen met het in artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU bedoelde vereiste dat moet zijn voorzien in voldoende rechtsmiddelen, niet alleen rekening worden gehouden met de wettelijke criteria, maar ook met de wijze waarop deze door de bevoegde bestuurlijke en rechterlijke autoriteiten worden toegepast?

4)

Moet beschikking 2006/929/EG van de Commissie aldus worden uitgelegd dat het antwoord op de voorgaande drie vragen anders zou luiden, wanneer een nationale detacheringspraktijk is vastgesteld, die was gegrond op een regeling die vergelijkbaar is met de actueel geldende regeling, en dit heeft geleid tot bezwaren in het kader van het bij deze beschikking ingestelde mechanisme voor samenwerking en toetsing?

5)

Indien wordt geoordeeld dat de nationale bepalingen voor de detachering van rechters in voorkomend geval in strijd zijn met de verplichting om te voorzien in rechtsmiddelen die nodig zijn om daadwerkelijke rechtsbescherming te verzekeren als bedoeld in artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU, moet dan deze bepaling aldus worden uitgelegd dat zij eraan in de weg staat dat een hogere rechter waarvan de rechtsprekende formatie ook een gedetacheerde rechter bevat, bindende aanwijzingen geeft aan de nationale rechterlijke instantie, en onder welke voorwaarden is dit het geval? Is er in het bijzonder bij aanwijzingen die niet de grond van de zaak betreffen, maar het verrichten van bepaalde proceshandelingen voorschrijven, sprake van een procedurefout?

1)

Moeten natuurlijke personen en rechtspersonen die op zodanige wijze betrokken zijn bij het in de handel brengen van geregistreerde stoffen dat die betrokkenheid een op grond van artikel 2, lid 1, aanhef en onder d, van het kaderbesluit 2004/757 (1) strafbaar te stellen feit oplevert, worden aangemerkt als “marktdeelnemer” als bedoeld in artikel 2, onder d, verordening 273/2004 (2)?

Indien het antwoord op deze eerste vraag bevestigend luidt:

2)

1)

Is § 38a, lid 1, AufenthG (Aufenthaltsgesetz; Duitse wet inzake het verblijf, de beroepswerkzaamheid en de integratie van vreemdelingen op het grondgebied van de Bondsrepubliek; hierna: “AufenthG”), dat naar nationaal recht aldus moet worden uitgelegd dat een doorreizende langdurig ingezetene de status van langdurig ingezetene in de eerste lidstaat ook moet bezitten op de datum van verlenging van zijn verblijfsvergunning, verenigbaar met de regelingen van artikel 14 en volgende van richtlijn 2003/109/EG (1), die uitsluitend bepalen dat een langdurig ingezetene het recht heeft om gedurende een periode van meer dan drie maanden te verblijven in een andere lidstaat dan die welke hem de status van langdurig ingezetene heeft toegekend, op voorwaarde dat voldaan wordt aan de overige in hoofdstuk III van de richtlijn gestelde voorwaarden?

2)

Heeft de immigratiedienst volgens de regelingen van artikel 14 en volgende van richtlijn 2003/109/EG het recht om bij de beoordeling van een verlengingsaanvraag overeenkomstig § 38a, lid 1, AufenthG, wanneer de overige voorwaarden voor tijdelijke verlenging zijn vervuld en de vreemdeling met name beschikt over vaste en regelmatige inkomsten, vast te stellen — met als gevolg dat de vreemdeling zijn rechten worden ontnomen — dat de vreemdeling inmiddels, met andere woorden nadat hij naar de tweede lidstaat is doorgereisd, zijn status in de eerste lidstaat heeft verloren op grond van artikel 9, lid 4, tweede alinea, van richtlijn 2003/109/EG? Is de datum van de laatste overheidsbeslissing of rechterlijke beslissing het relevante tijdstip voor die beoordeling?

3)

Indien de eerste en de tweede vraag ontkennend worden beantwoord:

Staat het aan de langdurig ingezetene om te bewijzen dat zijn verblijfsrecht uit hoofde van zijn status van langdurig ingezetene in de eerste lidstaat niet is vervallen?

Indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord: mag een nationale rechterlijke instantie of autoriteit nagaan of de aan de langdurig ingezetene verstrekte verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd is vervallen, of is dat in strijd met het Unierechtelijke beginsel van wederzijdse erkenning van overheidsbeslissingen?

4)

Kan aan een derdelander die met een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd uit Italië is aangekomen in Duitsland en die beschikt over vaste en regelmatige inkomsten, een gebrek aan bewijs van passende woonruimte worden tegengeworpen, hoewel Duitsland geen gebruik heeft gemaakt van de machtiging in artikel 15, lid 4, tweede alinea, van richtlijn 2003/109/EG en de huisvesting van de derdelander in een sociale woning enkel noodzakelijk was omdat er geen kinderbijslag aan haar wordt uitbetaald zolang zij niet beschikt over een verblijfsvergunning overeenkomstig § 38a AufenthG?

1)

Is een nationale Spaanse regeling waarbij een belasting wordt ingesteld op steenkool die wordt gebruikt voor de productie van elektriciteit, verenigbaar met artikel 14, lid 1, onder a), van richtlijn 2003/96/EG (1), wanneer weliswaar wordt gesteld dat deze belasting als doelstelling heeft het milieu te beschermen, maar deze doelstelling niet tot uiting komt in de structuur van de belasting, en de opbrengst ervan wordt gebruikt om de kosten van het elektriciteitssysteem te financieren?

2)

Kan de milieudoelstelling worden geacht concreet gestalte te krijgen in de structuur van de belasting door de vaststelling van de belastingtarieven op basis van de calorische waarde van de bij de elektriciteitsproductie gebruikte steenkool?

3)

Wordt de milieudoelstelling bereikt door het loutere feit dat belastingen worden geheven op bepaalde niet-hernieuwbare energieproducten en niet op het gebruik van producten die als minder schadelijk voor het milieu worden beschouwd?

1)

Moet artikel 30, lid 2, van het Akkoord inzake de terugtrekking van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland uit de Europese Unie en de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie (hierna: “akkoord”), gelezen in samenhang met artikel 30, lid 1, onder a), ervan, aldus worden uitgelegd dat de in lid 2 bedoelde personen binnen de personele werkingssfeer van artikel 31, lid 1, van het akkoord vallen, indien zij gedurende de gehele overgangsperiode zonder onderbreking onderdaan van een lidstaat waren en op hen tegelijkertijd de wetgeving van het Verenigd Koninkrijk van toepassing was, of moet dit aldus worden uitgelegd dat de in artikel 30, lid 1, onder a), van het akkoord bedoelde personen slechts onder artikel 31, lid 1, vallen zolang zij aan het einde van de overgangsperiode en/of na het einde ervan als werknemer in het Verenigd Koninkrijk werkzaam zijn?

2)

Moet artikel 30, lid 2, van het akkoord, gelezen in samenhang met artikel 30, lid 1, onder c), ervan, aldus worden uitgelegd dat de in lid 2 bedoelde personen onder artikel 31, lid 1, van dit akkoord vallen, wanneer zij gedurende de gehele overgangsperiode zonder onderbreking als burger van de Unie in het Verenigd Koninkrijk hebben gewoond en op hen tegelijkertijd gedurende de gehele overgangsperiode tot het einde ervan de wetgeving van één enkele lidstaat van toepassing was, of moet dit aldus worden uitgelegd dat de in artikel 30, lid 1, onder c), bedoelde personen niet onder artikel 31, lid 1, vallen wanneer zij na het einde van de overgangsperiode niet langer in het Verenigd Koninkrijk wonen?

3)

Indien uit de uitlegging van artikel 30, lid 2, van het akkoord, gelezen in samenhang met artikel 30, lid 1, onder a) en c), ervan, volgt dat deze bepalingen niet op de feiten van het hoofdgeding van toepassing zijn omdat een burger van de Unie na het einde van de overgangsperiode zijn woonplaats heeft opgegeven, moet artikel 30, lid 4, van het akkoord, gelezen in samenhang met lid 3, dan aldus worden uitgelegd dat in het gast- of werkland verblijvende of werkzame personen niet langer onder artikel 30, lid 1, vallen wanneer hun rechtsbetrekking als tewerkgestelde persoon (werknemer) is beëindigd en zij dientengevolge hun verblijfsrecht hebben verloren en na het einde van de overgangsperiode uit het werk- of gastland zijn vertrokken, of moet dit aldus worden uitgelegd dat de beperking van artikel 30, lid 4, betrekking heeft op het recht van verblijf en het recht om te werken die na het einde van de overgangsperiode zijn uitgeoefend, zonder dat het van belang is wanneer de rechten zijn beëindigd voor zover deze na het einde van de overgangsperiode nog bestonden?

1)

Vallen werkzaamheden van een enquêtecommissie die door een parlement van een lidstaat is ingesteld op grond van zijn recht op controle van de uitvoerende macht, binnen het toepassingsgebied van het Unierecht in de zin van artikel 16, lid 2, eerste volzin, VWEU, ongeacht het voorwerp van de enquête, zodat verordening (EU) 2016/679 (1) van toepassing is op de verwerking van persoonsgegevens door een parlementaire enquêtecommissie van een lidstaat?

2)

Vallen werkzaamheden van een enquêtecommissie die door een parlement van een lidstaat is ingesteld op grond van zijn recht op controle van de uitvoerende macht en waarvan het onderzoek betrekking heeft op activiteiten van een politiële staatsveiligheidsdienst, met andere woorden activiteiten ter bescherming van de nationale veiligheid in de zin van overweging 16 van de algemene verordening gegevensbescherming, onder de uitzondering van artikel 2, lid 2, onder a), van deze verordening?

3)

Indien — zoals in het onderhavige geval — een lidstaat slechts één toezichthoudende autoriteit overeenkomstig artikel 51, lid 1, van de algemene verordening gegevensbescherming heeft ingesteld, vloeit de bevoegdheid van deze toezichthoudende autoriteit om kennis te nemen van klachten in de zin van artikel 77, lid 1, juncto artikel 55, lid 1, van de algemene verordening gegevensbescherming dan reeds rechtstreeks voort uit deze verordening?

—

vaststelling dat de Tsjechische Republiek, door artikel 3, lid 1, onder g) en h), artikel 6, onder b), artikel 7, lid 3, artikel 21, lid 6, artikel 31, lid 3, artikel 45, lid 2, onder c), f), en ten dele onder e), artikel 45, lid 3, artikel 50, lid 1, gelezen in samenhang met punt 1, onder d) en e), van bijlage VII, en artikel 51, lid 1, van richtlijn 2005/36/EG (1) van het Europees Parlement en de Raad van 7 september 2005 betreffende de erkenning van beroepskwalificaties, gewijzigd bij richtlijn 2013/55/EU van het Europees Parlement en de Raad (2) niet correct om te zetten, de verplichtingen niet is nagekomen die krachtens deze bepalingen van de richtlijn op haar rusten;

—

verwijzing van de Tsjechische Republiek in de kosten.

—

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 1 december 2021 in zaak T-230/21, Jalkh/Parlement, vernietigen;

—

Besluit P9_TA(2021)0092 van het Europees Parlement van 25 maart 2021 inzake het verzoek om opheffing van rekwirants immuniteit [2020/2110 (IMM)] nietig verklaren;

—

Het Europees Parlement verwijzen in de kosten.

—

het onderhavige verzoek inwilligen;

—

de bestreden beslissing vernietigen;

—

het beroep tegen de beslissing van de eerste kamer van beroep van het EUIPO in zaak R 544 / 2020-1 betreffende de aanvraag voor Uniemerk nr. 18 144 809 ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

handeling nr. L110 / 08.11.2019 betreffende de kennisgeving van de weigeringsgronden van de aanvraag voor het Uniemerk nr. 18144809 gedeeltelijk nietig verklaren, de betrokken aanvraag in haar geheel toewijzen en het betrokken merk inschrijven als onderscheidend teken voor de waren en diensten van verzoeksters onderneming in het geografische gebied van de Europese Unie voor de aangevraagde klassen;

—

handeling nr. L123 / 20.01.2020 betreffende de afwijzing van de aanvraag voor het Uniemerk nr. 18144809 gedeeltelijk nietig verklaren, de betrokken aanvraag in haar geheel toewijzen en het betrokken merk inschrijven als onderscheidend teken voor de waren en diensten van verzoeksters onderneming in het geografische gebied van de Europese Unie voor de aangevraagde klassen;

—

het EUIPO, verweerder, gelasten het merk POLIS LOUTRON in te schrijven voor alle aangevraagde klassen en voor alle aangevraagde waren en diensten, en

—

verweerder verwijzen in de kosten

—

het beroep toewijzen;

—

de bestreden beslissing vernietigen;

—

het EUIPO en LULU’S FASHION LOUNGE LLC verwijzen in hun eigen kosten van de procedure en hen gezamenlijk verwijzen in de door Ugo Bensoussan gemaakte kosten, daaronder begrepen de kosten die verband houden met de procedure voor het EUIPO.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad

—

het onderhavige beroep ontvankelijk te verklaren, zoals het is geformuleerd en gemotiveerd;

—

de bestreden beslissing te vernietigen en bijgevolg de vordering tot nietigverklaring van Uniemerk nr. 10 864 511 in te willigen.

—

Schending van artikel 60, lid 1, onder c), juncto artikel 8, lid 4, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het onderhavige beroep ontvankelijk te verklaren, zoals het is geformuleerd en gemotiveerd;

—

de bestreden beslissing te vernietigen en bijgevolg de vordering tot nietigverklaring van Uniemerk nr. 18 100 664 in te willigen.

—

Schending van artikel 60, lid 1, onder c), juncto artikel 8, lid 4, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het onderhavige beroep ontvankelijk te verklaren, zoals het is geformuleerd en gemotiveerd;

—

de bestreden beslissing te vernietigen en bijgevolg de vordering tot nietigverklaring van Uniemerk nr. 18 064 805 in te willigen.

—

Schending van artikel 60, lid 1, onder c), juncto artikel 8, lid 4, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het beroep toewijzen;

—

beide bestreden besluiten nietig verklaren (behalve het gedeelte van het tweede bestreden besluit waarin de verwerende partij de klacht over de pensioenleeftijd heeft toegewezen);

—

verklaren dat verzoekers pensioenbedrag moet worden vastgesteld aan de hand van het gemiddelde van alle bezoldigingen die hij in de periode van 24.6.2010 tot 31.3.2021 heeft ontvangen (pro-rata regel);

—

verklaren dat voor de berekening van verzoekers pensioenbedrag ook rekening moet worden gehouden met zijn diensttijd tussen 27.7.2004 en 1.07.2009;

—

de verwerende partij veroordelen tot vergoeding van de door verzoeker geleden schade berekend volgens de formule opgenomen in punt 74 van het verzoekschrift, of van elk ander bedrag dat het Gerecht billijk en redelijk acht (in het niet waarschijnlijk geachte geval dat het Gerecht het hierboven onder 2, 3 en 4 gevorderde niet toewijst); en

—

in elk geval de verwerende partij verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: in de bestreden besluiten zijn bepaalde gedetailleerde regelingen voor de berekening van het bedrag van verzoekers pensioenrechten vooraf vastgelegd, zodat het beroep ontvankelijk is.

2.

Tweede middel: in de bestreden besluiten wordt de rechtspraak van het Gerecht over de ontvankelijkheid verkeerd uitgelegd.

3.

Derde middel: het door verzoeker gevraagde besluit heeft geen nadelige gevolgen voor de verwerende partij, zelfs niet in geval van toekomstige wijziging in zijn arbeidssituatie.

4.

Vierde middel: verzoekers diensttijd in de periode tussen 2004 en 2009 moet als diensttijd in de instelling worden aangemerkt.

5.

Vijfde middel: de herbepaling van de pensioenleeftijd zou moeten leiden tot de aanduiding van de leeftijd van 63 jaar, onverminderd het beroep tegen het toekomstig besluit van de verwerende partij.

6.

Zesde middel: de noodzaak van toepassing van de zogenoemde pro-rata-regel.

7.

Zevende middel: de mogelijke gedeeltelijke niet-toepassing (onder verwijzing naar het woord “laatste”) van artikel 77, tweede alinea, van het Statuut, met het oog op de regularisatie van de schending van het gelijkheidsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel.

8.

Achtste middel: verzoek tot schadevergoeding.

—

uitvoeringsbesluit 2021/2020 (1) gedeeltelijk nietig verklaren, voor zover dit betrekking heeft op onttrekking aan financiering door de Europese Unie van uitgaven ten belope van 178 320 110,85 EUR door het Roemeense erkende betaalorgaan voor het ELGF en het Elfpo, bij wijze van forfaitaire financiële correctie (van 5 %, respectievelijk 2 %) wegens schending van het Unierecht bij areaalbetalingen in de aanvraagjaren 2017 en 2018 (boekjaren 2018 en 2019);

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Met het eerste middel wordt betoogd dat de Commissie een onjuist gebruik heeft gemaakt van haar bevoegdheid om krachtens artikel 52 van verordening nr. 1306/2013 (2) bedragen te onttrekken aan financiering door de Unie.

De Commissie heeft de conformiteitscontrole over de aanvraagjaren 2017 en 2018 incorrect uitgevoerd:

De Commissie heeft ten onrechte vastgesteld dat sprake was van onregelmatigheden bij de administratieve toetsing van vergroeningsbetalingen, met gevolgen voor de fondsen. Zelfs als het bestaan van die onregelmatigheden zou worden aangenomen, heeft de handelwijze van deze instelling van de Unie — in het bijzonder de zeer vage formulering van de bevindingen en de overlapping in de tijd van de onderzoeken over 2017 en 2018 — het onmogelijk gemaakt om relevante effectberekeningen op te stellen binnen de termijn van artikel 34, lid 3, derde alinea, van uitvoeringsverordening nr. 908/2014 (3). In dat verband heeft de Commissie op ongerechtvaardigde wijze en in strijd met artikel 34, lid 6, van diezelfde uitvoeringsverordening geweigerd de gegevens en berekeningen te analyseren die de Roemeense autoriteiten bij het bemiddelingsverzoek van 5 februari 2020 inzake het onderzoek uit 2018 hebben verstrekt. De Commissie had in geen geval forfaitaire correcties van 5 % mogen toepassen.

De handelwijze van de Commissie in het kader van het onderzoek in 2018, betreffende de onregelmatigheden bij het actualiseren van LPIS (4) -kwaliteit en het correct identificeren van de referentiepercelen in LPIS-GIS (5) — in het bijzonder het feit dat essentiële factoren zijn verduidelijkt in haar definitieve standpunt in het onderzoek in 2017, van 20 december 2019 — heeft het onmogelijk gemaakt om de omvang van die onregelmatigheden vast te stellen en relevante effectberekeningen over te leggen binnen de termijn van artikel 34, lid 3, derde alinea, van uitvoeringsverordening nr. 908/2014. In dat verband heeft de Commissie op ongerechtvaardigde wijze en in strijd met artikel 34, lid 6, van diezelfde uitvoeringsverordening geweigerd de gegevens en berekeningen te analyseren die de Roemeense autoriteiten bij het bemiddelingsverzoek van 5 februari 2020 inzake het onderzoek uit 2018 hebben verstrekt.

De handelwijze van de Commissie in het kader van het onderzoek in 2018 betreffende de onregelmatigheden inzake het maximale subsidiabele areaal voor uit het Elfpo gefinancierde areaalgebonden steunmaatregelen, waarbij zij haar eigen berekeningsmethode heeft opgelegd, kan geen substituut vormen voor de gegevensanalyse en de berekeningen die de Roemeense autoriteiten op 10 juni 2019 hebben verstrekt. Deze handelwijze heeft het de Roemeense autoriteiten bovendien onmogelijk gemaakt om binnen de termijn van artikel 34, lid 3, derde alinea, van uitvoeringsverordening nr. 908/2014 te bepalen hoe de verstrekte gegevens en berekeningen moesten worden aangepast. In dat verband heeft de Commissie op ongerechtvaardigde wijze en in strijd met artikel 34, lid 6, van diezelfde uitvoeringsverordening geweigerd de gegevens en berekeningen te analyseren die de Roemeense autoriteiten bij het bemiddelingsverzoek van 5 februari 2020 inzake het onderzoek uit 2018 hebben verstrekt.

De Commissie heeft ten onrechte vastgesteld dat er onregelmatigheden bestonden bij de uitvoering van voldoende controles ter plaatse in het kader van de regeling voor vergroeningsbetalingen door abusievelijk af te gaan op de controlegegevens en -statistieken die overeenkomstig artikel 9, lid 1, van uitvoeringsverordening nr. 809/2014 (6) waren verstrekt. Zelfs aangenomen dat er werkelijk sprake was van een onregelmatigheid, had de Commissie geen forfaitaire correcties van 5 % mogen toepassen.

2.

Het tweede middel is ontleend aan schending van het evenredigheidsbeginsel.

Volgens Roemenië is het bestreden besluit in strijd met het evenredigheidsbeginsel, aangezien de toepassing van forfaitaire correcties van 5 % op de betalingen uit het ELGF en van 2 % op die uit het Elfpo over de aanvraagjaren 2017 en 2018 (boekjaren 2018 en 2019) heeft geleid tot een te hoge raming van het verlies van Uniemiddelen vanwege de vastgestelde onregelmatigheden. Bij deze percentages is namelijk geen rekening gehouden met de aard en de ernst van de inbreuk en evenmin met de financiële gevolgen ervan voor de begroting van de Unie.

3.

Met het derde middel wordt betoogd dat de motiveringsplicht van artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

De Commissie is de motiveringsplicht van artikel 296, tweede alinea, VWEU niet nagekomen, ten eerste omdat zij het bestaan van de onregelmatigheden onvoldoende en onjuist heeft gemotiveerd alsook de argumenten en berekeningen van de Roemeense autoriteiten heeft afgewezen, en ten tweede doordat artikel 34, lid 6, van verordening nr. 908/2014 niet kan worden toegepast op de bijzonderheden van de conformiteitscontrole over de aanvraagjaren 2017 en 2018.

—

de bestreden beslissing in haar geheel vernietigen;

—

of, subsidiair, de bestreden beslissing gedeeltelijk vernietigen wat betreft de in de bestreden aanvraag gespecificeerde klassen 35 en 39;

—

verwerende partij verwijzen in de kosten van verzoekende partij.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

geen omschrijving van het rechtstreekse verband tussen het teken FRESH en het niet toestaan van de inschrijving van dit teken voor waren en diensten van de klassen 35 en 39.

—

de bestreden beslissing wijzigen en de vordering tot nietigverklaring in haar geheel afwijzen;

—

het EUIPO en interveniënte verwijzen in hun eigen kosten en in de kosten van verzoekster, daaronder begrepen de kosten van de procedure voor het EUIPO.

—

schending van artikel 95, lid 2, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad juncto artikel 27, lid 4, van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie;

—

schending van artikel 94, lid 1, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad juncto artikel 41, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (1);

—

schending van artikel 8, lid 4, en artikel 60, lid 1, onder c), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad junctis artikel 16, lid 1, onder b), en artikel 7, lid 2, onder d), van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie.

—

nietigverklaring krachtens artikel 263 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie van besluit SME D(2021)8531-DC van het ECHA van 25 november 2021, waarbij dit agentschap heeft vastgesteld dat verzoekster niet als kmo kan worden erkend en niet in aanmerking komt voor de verlaagde vergoedingen voor een middelgrote onderneming, waarop bij de indiening aanspraak is gemaakt;

—

verwijzing van het ECHA in de kosten.

1.

Eerste middel: het ECHA heeft in het bestreden besluit blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omdat het de rechtsregels die van toepassing zijn op de beoordeling van de omvang van kleine en middelgrote ondernemingen (hierna: “kmo”) als bedoeld in de REACH-verordening (1), in aanbeveling 2003/361 (2), alsmede in verordening nr. 340/2008 (3), onjuist heeft uitgelegd.

2.

Tweede middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de feiten van de zaak, aangezien het bestreden besluit is gebaseerd op een onjuiste lezing van de feiten waarop de indeling als kmo is gebaseerd, hoewel het ECHA over alle informatie beschikte die nodig was om de omvang van verzoekster te beoordelen.

3.

Derde middel: schending van de motiveringsplicht en van het beginsel van behoorlijk bestuur, aangezien het ECHA, ondanks de gedetailleerde en gedocumenteerde opmerkingen die verzoekster heeft gemaakt om de omvang van de onderneming te bepalen, geen rekening heeft gehouden met de aangevoerde argumenten.

—

de twee besluiten van 8 december 2021 tot afwijzing van de offertes van het tijdelijke ondernemingsverband waarvan Siemens SAS deel uitmaakte, met betrekking tot perceel nr. 1 en perceel nr. 2, nietig te verklaren;

—

de twee besluiten tot toewijzing van perceel nr. 1 aan de vennootschap Santerne Alsace en perceel nr. 2 aan de vennootschap Detection Electronique Française (DEF) nietig te verklaren;

subsidiair,

—

het Europees Parlement te veroordelen tot betaling van een bedrag van 1 967 994 EUR aan Siemens SAS ter vergoeding van de schade als gevolg van het verlies van de kans om de loten 1 en 2 van de litigieuze opdracht in de wacht te slepen;

in ieder geval,

—

het Europees Parlement te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: onrechtmatigheid van de uitsluiting van Siemens SAS van de percelen 1 en 2. Verzoekster beroept zich op een kennelijke beoordelingsfout bij de beoordeling van de offertes door het Europees Parlement en op schending van het transparantiebeginsel doordat het Parlement aan Siemens SAS een gebrekkig simulatie-instrument heeft verstrekt dat een beslissende rol heeft gespeeld bij de voorbereiding van de offertes.

2.

Tweede middel, ontleend aan de niet-contractuele aansprakelijkheid van het Parlement. Verzoekster vordert vergoeding van de schade die zij heeft geleden door het verlies van de mogelijkheid om de percelen nrs. 1 en 2 toegewezen te krijgen.

—

nietigverklaring van besluit C(2021) 8946 final van 3 december 2021 tot weigering van openbaarmaking van het Spaanse plan voor herstel en veerkracht, en

—

verwijzing van verweerster in de kosten.

—

primair,

—

subsidiair,

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

1.

Eerste middel: onjuiste opvatting van het recht en de feiten, onjuiste en tegenstrijdige motivering, verzwaring van de bewijslast, het feit dat geen rekening is gehouden met de bijzondere omstandigheden van het geval en onjuiste opvatting van het begrip onderhoud.

2.

Tweede middel: schending van het beginsel van voorzienbaarheid, van rechtszekerheid en van uniforme toepassing in de tijd van het Statuut van de ambtenaren van de Europese Unie (hierna: “Statuut”) alsmede ontoereikende motivering.

3.

Derde middel: schending van het beginsel van behoorlijk bestuur, positieve discriminatie, onrechtmatige afwijzing van het gelegaliseerde certificaat, niet-nakoming van de zorgplicht en schending van het recht om te worden gehoord vóór de vaststelling van een besluit dat de belangen of de situatie van een persoon raakt.

4.

Vierde middel: kennelijk onjuiste beoordeling van haar situatie en van de echtheid van de financiële ondersteuning van de kinderen van de echtgenoot.

1.

Eerste middel: schending van het recht om te worden gehoord.

2.

Tweede middel: schending van artikel 85 van het Statuut en van de voorwaarden voor de terugvordering van het onverschuldigd betaalde.