1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/1

(1)

De Unie stelt zich ten doel een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht te handhaven en te ontwikkelen. Volgens de conclusies van het voorzitterschap van de Europese Raad van Tampere van 15 en 16 oktober 1999, en met name punt 33, moet het beginsel van wederzijdse erkenning van vonnissen en andere beslissingen van rechterlijke instanties de hoeksteen van de justitiële samenwerking in burgerlijke en in strafzaken binnen de Unie worden, omdat een versterkte wederzijdse erkenning en de noodzakelijke onderlinge aanpassing van de wetgevingen de samenwerking tussen de bevoegde autoriteiten en de rechtsbescherming van het individu ten goede zouden komen.

(2)

Op 29 november 2000 heeft de Raad, in overeenstemming met de conclusies van Tampere, een programma van maatregelen goedgekeurd om uitvoering te geven aan het beginsel van wederzijdse erkenning van strafrechtelijke beslissingen (3). In de inleiding van dit programma werd gesteld dat wederzijdse erkenning is „bedoeld om de samenwerking tussen de lidstaten en de bescherming van de rechten van het individu te versterken”.

(3)

De toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning van strafrechtelijke beslissingen veronderstelt wederzijds vertrouwen van de lidstaten in elkaars strafrechtstelsels. De omvang van die wederzijdse erkenning hangt nauw samen met het bestaan en de inhoud van bepaalde parameters, waaronder regelingen voor de bescherming van de rechten van verdachten of beklaagden en gemeenschappelijke minimumnormen, die noodzakelijk zijn om de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning te vergemakkelijken.

(4)

Wederzijdse erkenning van beslissingen in strafzaken kan alleen effectief functioneren in een geest van vertrouwen, waarbij niet alleen de gerechtelijke autoriteiten, maar alle bij de strafprocedure betrokken actoren beslissingen van de gerechtelijke autoriteiten van de andere lidstaten als gelijkwaardig aan hun eigen beslissingen beschouwen; daarbij gaat het niet alleen om het vertrouwen dat de regels van de andere lidstaten adequaat zijn, maar ook om het vertrouwen dat die regels correct worden toegepast.

(5)

In artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna „het Handvest” genoemd) en artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna het „EVRM” genoemd) is het recht op een eerlijk proces vastgelegd. Artikel 48, lid 2, van het Handvest garandeert de eerbiediging van de rechten van de verdediging.

(6)

In artikel 6 van het Handvest en artikel 5 EVRM is het recht op vrijheid en veiligheid van zijn persoon vastgelegd. Dat recht mag niet verder worden ingeperkt dan is toegestaan overeenkomstig artikel 5 EVRM, en dan kan worden afgeleid uit de jurisprudentie van het Europees Hof voor de rechten van de mens.

(7)

Hoewel alle lidstaten partij zijn bij het EVRM, heeft de ervaring geleerd dat dit gegeven alleen niet altijd zorgt voor een voldoende mate van vertrouwen in de strafrechtstelsels van andere lidstaten.

(8)

Versterking van wederzijds vertrouwen vereist gedetailleerde regels inzake de bescherming van de procedurele rechten en waarborgen die voortvloeien uit het Handvest en het EVRM.

(9)

Artikel 82, lid 2, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie voorziet in de vaststelling van minimumvoorschriften die in de lidstaten van toepassing zijn, ter bevordering van wederzijdse erkenning van vonnissen en rechterlijke beslissingen en van politiële en justitiële samenwerking in strafzaken met een grensoverschrijdende dimensie. Dat artikel verwijst naar „de rechten van personen in de strafvordering” als een van de gebieden waarop minimumvoorschriften kunnen worden vastgesteld.

(10)

Gemeenschappelijke minimumvoorschriften dienen te leiden tot meer vertrouwen in de strafrechtstelsels van alle lidstaten, dat op zijn beurt zou moeten leiden tot efficiëntere justitiële samenwerking in een klimaat van wederzijds vertrouwen. Dergelijke gemeenschappelijke minimumvoorschriften dienen ook op het gebied van informatie in strafprocedures te worden vastgelegd.

(11)

Op 30 november 2009 keurde de Raad een resolutie goed betreffende een routekaart ter versterking van de procedurele rechten van verdachten of beklaagden in strafprocedures (4) (hierna „de routekaart” genoemd). In de routekaart, waarin een stapsgewijze benadering wordt voorgestaan, werd opgeroepen tot de vaststelling van maatregelen met betrekking tot het recht op vertaling en vertolking (maatregel A), het recht op informatie over de rechten en informatie over de beschuldiging (maatregel B), het recht op juridisch advies en rechtsbijstand (maatregel C), het recht op communicatie met familie, werkgever en consulaire autoriteiten (maatregel D) en bijzondere waarborgen voor kwetsbare verdachten of beklaagden (maatregel E). In de routekaart wordt benadrukt dat de volgorde van de rechten slechts indicatief is en dat de prioriteiten dus kunnen worden verlegd. De routekaart is bedoeld als een totaalpakket: pas wanneer alle onderdelen ten uitvoer zijn gelegd, zal het effect optimaal zijn.

(12)

Op 11 december 2009 verklaarde de Europese Raad zich ingenomen met de routekaart en maakte hij deze tot onderdeel van het programma van Stockholm — Een open en veilig Europa ten dienste en ter bescherming van de burger (5) (punt 2.4). De Europese Raad onderstreepte het feit dat de routekaart niet uitputtend is, door de Commissie uit te nodigen te onderzoeken welke minimale procedurele rechten verdachten en beklaagden verder kunnen worden toegekend, en te beoordelen of andere vraagstukken, bijvoorbeeld het vermoeden van onschuld, dienen te worden aangepakt om op dit gebied tot een betere samenwerking te komen.

(13)

De eerste maatregel voortvloeiend uit de routekaart die is vastgesteld (maatregel A), was Richtlijn 2010/64/EU van het Europees Parlement en de Raad van 20 oktober 2010 betreffende het recht op vertolking en vertaling in strafprocedures (6).

(14)

Deze richtlijn heeft betrekking op maatregel B van de routekaart. Zij bevat gemeenschappelijke minimumnormen die — teneinde het wederzijdse vertrouwen tussen de lidstaten te vergroten — van toepassing zijn op het verstrekken van informatie over rechten en over de beschuldiging aan personen die worden verdacht of beschuldigd van een strafbaar feit. Deze richtlijn is geënt op de in het Handvest neergelegde rechten, in het bijzonder de artikelen 6, 47 en 48, die op hun beurt zijn gebaseerd op de artikelen 5 en 6 EVRM, zoals uitgelegd door het Europees Hof voor de rechten van de mens. In deze richtlijn wordt de term „beschuldiging” gebruikt om hetzelfde begrip aan te duiden als de term „ingestelde vervolging” in artikel 6, lid 1, EVRM.

(15)

In de mededeling van 20 april 2010„Een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht voor de burgers van Europa — Actieplan ter uitvoering van het programma van Stockholm”, kondigde de Commissie aan in 2010 een voorstel te zullen presenteren over het recht op informatie over rechten en informatie over de beschuldiging.

(16)

Deze richtlijn dient te gelden voor verdachten en beklaagden, ongeacht hun juridische status, burgerschap of nationaliteit.

(17)

In sommige lidstaten is een andere autoriteit dan een in strafzaken bevoegde rechtbank bevoegd tot het opleggen van sancties met betrekking tot relatief lichte strafbare feiten. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn met betrekking tot verkeersovertredingen die op grote schaal worden begaan en die kunnen worden vastgesteld naar aanleiding van een verkeerscontrole. In dergelijke situaties zou het onredelijk zijn de bevoegde autoriteit te verplichten alle rechten te waarborgen waarin deze richtlijn voorziet. Als het recht van een lidstaat erin voorziet dat voor lichte strafbare feiten een sanctie wordt opgelegd door een dergelijke autoriteit, en tegen het opleggen van deze sanctie beroep bij een in strafzaken bevoegde rechtbank kan worden ingesteld ofwel dat de zaak op andere wijze naar een dergelijke rechtbank wordt verwezen, dient deze richtlijn derhalve alleen van toepassing te zijn op de procedure die bij deze rechtbank wordt gevoerd naar aanleiding van dit beroep of die verwijzing.

(18)

Het recht op informatie over procedurele rechten, dat volgt uit de jurisprudentie van het Europees Hof voor de rechten van de mens, dient in deze richtlijn expliciet te worden vastgelegd.

(19)

Verdachten of beklaagden dienen door de bevoegde autoriteiten onverwijld, mondeling of schriftelijk, te worden ingelicht over de in het nationale recht geldende rechten die essentieel zijn om het eerlijke verloop van de procedure te waarborgen, zoals bepaald in deze richtlijn. Met het oog op een praktische en daadwerkelijke uitoefening van deze rechten dient deze informatie in de loop van de procedure onverwijld te worden verstrekt, uiterlijk vóór het eerste officiële verhoor van de verdachte of beklaagde door de politie of een andere bevoegde autoriteit.

(20)

Deze richtlijn legt minimumvoorschriften vast met betrekking tot de informatie over de rechten van verdachten of beklaagden. Dit laat onverlet de informatie over andere procedurele rechten die op grond van het Handvest, het EVRM, het nationale recht en het toepasselijke recht van de Unie zoals uitgelegd door de betrokken rechterlijke instanties dient te worden verstrekt. Zodra informatie over een bepaald recht is verstrekt, hoeven de bevoegde autoriteiten deze informatie niet nogmaals te verstrekken, tenzij de specifieke omstandigheden van het geval of de in de nationale wet neergelegde specifieke voorschriften daartoe nopen.

(21)

Wanneer deze richtlijn verwijst naar verdachten of beklaagden die zijn aangehouden of gedetineerd, dient hieronder te worden verstaan betrokkenen die in de loop van een strafprocedure van hun vrijheid zijn beroofd als bedoeld in artikel 5, lid 1, onder c), EVRM, zoals uitgelegd in de jurisprudentie van het Europees Hof voor de rechten van de mens.

(22)

Wanneer verdachten of beklaagden zijn aangehouden of gedetineerd, dienen zij te worden geïnformeerd over de toepasselijke procedurele rechten door middel van een schriftelijke verklaring van rechten, in gemakkelijk te begrijpen bewoordingen opgesteld, om hen te helpen bij het daadwerkelijk begrijpen van hun rechten. Een dergelijke verklaring van rechten dient onverwijld aan elke aangehouden persoon te worden verstrekt wanneer hij in het kader van een strafprocedure door de tussenkomst van een rechtshandhavingsautoriteit van zijn vrijheid is beroofd. Deze verklaring dient basisinformatie te bevatten over de mogelijkheden om de rechtmatigheid van de aanhouding aan te vechten, een herziening van de detentie te bekomen of om voorlopige invrijheidstelling te verzoeken, indien en voor zover het nationale recht in een dergelijk recht voorziet. Om de lidstaten te helpen bij het opstellen van een verklaring van rechten, is in bijlage I een model opgenomen. Dit model is indicatief en kan worden herzien in het kader van het verslag van de Commissie over de toepassing van deze richtlijn alsmede wanneer alle maatregelen van de routekaart in werking zijn getreden. In de verklaring van rechten kunnen ook de andere in de betrokken lidstaat geldende procedurele rechten worden opgenomen.

(23)

Specifieke voorwaarden en voorschriften met betrekking tot het recht van verdachten of beklaagden om één andere persoon te laten informeren over hun aanhouding of detentie worden door de lidstaten vastgesteld in hun nationale recht. Zoals in de routekaart is bepaald, dient de uitoefening van dat recht het goede verloop van de strafprocedure niet te belemmeren.

(24)

Deze richtlijn doet geen afbreuk aan de bepalingen in het nationale recht betreffende de veiligheid van personen die in detentiecentra verblijven.

(25)

De lidstaten dienen ervoor te zorgen dat bij de verstrekking van informatie overeenkomstig deze richtlijn, verdachten of beklaagden indien nodig kunnen beschikken over vertaling of vertolking in een taal die zij begrijpen, overeenkomstig de normen van Richtlijn 2010/64/EU.

(26)

Bij het verstrekken van informatie aan verdachten of beklaagden overeenkomstig deze richtlijn dienen de bevoegde autoriteiten bijzondere aandacht te hebben voor personen die de inhoud of de betekenis van de informatie niet kunnen begrijpen vanwege bijvoorbeeld hun jeugdige leeftijd of hun mentale of fysieke gesteldheid.

(27)

Een persoon die ervan wordt beschuldigd een strafbaar feit te hebben begaan, dient alle informatie over de beschuldiging te ontvangen die hij nodig heeft om zijn verdediging te kunnen voorbereiden en die met het oog op een eerlijk verloop van de procedure is geboden.

(28)

De informatie aan verdachten of beklaagden over het strafbare feit waarvan ze worden verdacht of beschuldigd, dient onverwijld, doch zonder lopende onderzoeken te schaden, te worden verstrekt, en uiterlijk vóór hun eerste officiële verhoor door de politie of een andere bevoegde autoriteit. Met het oog op een eerlijk verloop van de procedure en op de daadwerkelijke uitoefening van de rechten van de verdediging dient de omschrijving van het strafbare feit waarvan de persoon wordt verdacht of beschuldigd, met inbegrip van, indien bekend, tijd en plaats en de mogelijke wettelijke kwalificatie van het vermeende strafbare feit, te worden verstrekt in voldoende detail, rekening houdend met de fase waarin de strafprocedure zich bevindt.

(29)

Wanneer in de loop van de strafprocedure de details van de beschuldiging zodanig veranderen dat de positie van verdachten of beklaagden hierdoor wezenlijk is veranderd, dient dit hun, indien dit noodzakelijk is om een eerlijk verloop van de procedure te waarborgen, te worden meegedeeld en voldoende tijdig zodat de rechten van de verdediging daadwerkelijk kunnen worden uitgeoefend.

(30)

Documenten en, indien aangewezen, foto’s en geluids- en beeldopnamen die essentieel zijn om de rechtmatigheid van de aanhouding of de detentie van verdachten of beklaagden op doeltreffende wijze aan te vechten overeenkomstig het nationale recht, dienen hun of hun advocaat ter beschikking te worden gesteld uiterlijk voordat een bevoegde gerechtelijke autoriteit is gehouden een beslissing te nemen over de rechtmatigheid van de aanhouding of de detentie overeenkomstig artikel 5, lid 4, EVRM, en voldoende tijdig om het recht op aanvechting van de rechtmatigheid van de aanhouding of de detentie daadwerkelijk te kunnen uitoefenen.

(31)

Voor de toepassing van deze richtlijn dient toegang tot de op de zaak betrekking hebbende bewijsstukken, zoals gedefinieerd in het nationale recht, die belastend of ontlastend voor de verdachte of beklaagde zijn en die de bevoegde autoriteiten in hun bezit hebben, mede te omvatten toegang tot stukken zoals documenten en, indien aangewezen, foto’s en geluids- en beeldopnamen. Dit materiaal kan zijn gevoegd in een procesdossier of anderszins door de bevoegde autoriteiten op passende wijze worden bewaard overeenkomstig het nationale recht.

(32)

De toegang, overeenkomstig deze richtlijn, tot bewijsstukken waarover de bevoegde autoriteiten beschikken die belastend of ontlastend voor de verdachte of de beklaagde zijn, kan overeenkomstig het nationale recht worden geweigerd, indien door die toegang het leven of de grondrechten van een andere persoon ernstig in het gedrang zouden kunnen komen of indien de weigering van die toegang strikt noodzakelijk is ter bescherming van een zwaarwegend algemeen belang. De weigering van dergelijke toegang dient te worden afgewogen tegen de rechten van de verdediging van de verdachte of beklaagde, rekening houdend met de verschillende fasen van de strafprocedure. Beperkingen van dergelijke toegang dienen strikt te worden geïnterpreteerd, volgens het beginsel van het recht op een eerlijk proces, zoals bepaald in het EVRM en uitgelegd in de jurisprudentie van het Europees Hof voor de rechten van de mens.

(33)

Het recht op toegang tot de stukken van een dossier mag geen afbreuk doen aan de bepalingen in het nationale recht betreffende de bescherming van persoonsgegevens en de verblijfplaats van beschermde getuigen.

(34)

De in deze richtlijn bedoelde toegang tot de stukken van het dossier dient kosteloos te zijn; dit laat onverlet de bepalingen in het nationale recht die voorzien in de betaling van kosten voor kopieën van documenten uit het dossier of voor verzending van stukken aan de betrokkenen of hun advocaat.

(35)

Wanneer overeenkomstig deze richtlijn informatie is verstrekt, dienen de bevoegde instanties dit te registreren overeenkomstig de bestaande registratieprocedures in het nationale recht en dit dient niet te leiden tot bijkomende verplichtingen om nieuwe mechanismen in te voeren of aanvullende administratieve lasten.

(36)

Een verdachte of beklaagde of zijn advocaat dient het recht te hebben om, overeenkomstig het nationale recht, een verzuim of weigering van de bevoegde autoriteiten om overeenkomstig deze richtlijn informatie te verstrekken of toegang te verlenen tot bepaalde stukken van het dossier, aan te vechten. Dit recht verplicht de lidstaten er niet toe te voorzien in een specifieke beroepsprocedure, een afzonderlijk mechanisme of een klachtenprocedure waarin het verzuim of de weigering kan worden aangevochten.

(37)

Zonder afbreuk te doen aan de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht en aan de verschillen in rechterlijke organisaties binnen de Unie, dienen de lidstaten ervoor te zorgen of aan te moedigen dat de betrokken functionarissen in de lidstaten een passende opleiding met betrekking tot de doelstellingen van deze richtlijn krijgen.

(38)

De lidstaten dienen al het nodige te ondernemen om aan deze richtlijn te voldoen. Een aantal bepalingen, zoals de verplichting de verdachte of beklaagde in eenvoudige en begrijpelijke bewoordingen informatie over zijn rechten te verstrekken, kan praktisch en doeltreffend worden geïmplementeerd met verschillende middelen, waaronder niet-wetgevende maatregelen, bijvoorbeeld een passende opleiding voor de bevoegde autoriteiten of een verklaring van rechten die in een eenvoudige en niet-technische taal is opgesteld zodat zij gemakkelijk kan worden begrepen door een leek zonder kennis van het strafprocesrecht.

(39)

Het recht op schriftelijke informatie over rechten bij aanhouding waarin deze richtlijn voorziet, dient mutatis mutandis ook te gelden voor personen die zijn aangehouden met het oog op de tenuitvoerlegging van een Europees aanhoudingsbevel als bedoeld in Kaderbesluit 2002/584/JBZ van de Raad van 13 juni 2002 betreffende het Europees aanhoudingsbevel en de procedures van overlevering tussen de lidstaten (7). Om de lidstaten te helpen bij het opstellen van een verklaring van rechten voor dergelijke personen, is in bijlage II een model opgenomen. Dit model is indicatief en kan worden herzien in het kader van het verslag van de Commissie over de tenuitvoerlegging van deze richtlijn alsmede wanneer alle maatregelen van de routekaart in werking zijn getreden.

(40)

In deze richtlijn worden minimumvoorschriften vastgesteld. De lidstaten kunnen de in deze richtlijn vastgestelde rechten uitbreiden om een hoger beschermingsniveau te bieden, ook in situaties die niet uitdrukkelijk in deze richtlijn aan bod komen. Het beschermingsniveau mag nooit lager zijn dan de normen die opgenomen zijn in het EVRM, zoals uitgelegd in de rechtspraak van het Europees Hof voor de rechten van de mens.

(41)

Deze richtlijn is in overeenstemming met de grondrechten en de in het Handvest vervatte beginselen. Zij beoogt met name het recht op vrijheid, het recht op een eerlijk proces en de rechten van de verdediging te beschermen. Zij dient dan ook dienovereenkomstig ten uitvoer te worden gelegd.

(42)

De bepalingen van deze richtlijn die overeenkomen met door het EVRM gewaarborgde rechten, dienen te worden uitgelegd en ten uitvoer gelegd in overeenstemming met deze rechten, zoals die zijn ontwikkeld in de desbetreffende rechtspraak van het Europees Hof voor de rechten van de mens.

(43)

Aangezien de doelstelling van deze richtlijn, namelijk de totstandbrenging van gemeenschappelijke minimumnormen betreffende het recht op informatie in strafprocedures, op nationaal, regionaal noch lokaal niveau op afdoende wijze door een eenzijdig optreden van de lidstaten kan worden bereikt en derhalve, wegens de omvang en gevolgen ervan, beter op het niveau van de Unie kan worden bereikt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan wat nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.

(44)

Overeenkomstig artikel 3 van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, hebben die lidstaten te kennen gegeven dat zij aan de vaststelling en toepassing van deze richtlijn wensen deel te nemen.

(45)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn; deze is bijgevolg niet bindend voor, noch van toepassing op deze lidstaat,

a)

het recht op toegang tot een advocaat;

b)

het recht op kosteloze rechtsbijstand en de voorwaarden waaronder deze bijstand kan worden verkregen;

c)

het recht op informatie over de beschuldiging overeenkomstig artikel 6;

d)

het recht op vertolking en vertaling;

e)

het zwijgrecht.

a)

het recht op toegang tot de stukken van het dossier;

b)

het recht om consulaire autoriteiten en één persoon op de hoogte te laten stellen;

c)

het recht op toegang tot dringende medische bijstand, en

d)

het maximumaantal uren of dagen dat verdachten of beklaagden van hun vrijheid mogen worden beroofd voordat zij aan een gerechtelijke autoriteit moeten worden voorgeleid.

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/11

(1)

De Raad heeft op 3 mei 2012 Verordening (EU) nr. 377/2012 vastgesteld.

(2)

Gelet op de ernst van de situatie in Guinee-Bissau, en overeenkomstig Besluit 2012/285/GBVB van de Raad van 31 mei 2012 betreffende beperkende maatregelen ten aanzien van bepaalde personen, entiteiten en lichamen die de vrede, de veiligheid of de stabiliteit van de Republiek Guinee-Bissau bedreigen (2), moeten bijkomende personen worden toegevoegd aan de in bijlage I bij Verordening (EU) nr. 377/2012 opgenomen lijst van natuurlijke personen en rechtspersonen, entiteiten of lichamen die onderworpen zijn aan beperkende maatregelen,

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/16

(1)

Verordening (EG) nr. 715/2007 en Verordening (EG) nr. 692/2008 van de Commissie van 18 juli 2008 tot uitvoering en wijziging van Verordening (EG) nr. 715/2007 van het Europees Parlement en de Raad betreffende de typegoedkeuring van motorvoertuigen met betrekking tot emissies van lichte personen- en bedrijfsvoertuigen (Euro 5 en Euro 6) en de toegang tot reparatie- en onderhoudsinformatie (3) stellen gemeenschappelijke technische voorschriften vast voor de typegoedkeuring van motorvoertuigen en vervangingsonderdelen met het oog op hun emissies en stellen voorschriften vast voor de conformiteit van in gebruik zijnde voertuigen, de duurzaamheid van emissiebeperkingssystemen, boorddiagnosesystemen (OBD-systemen), de meting van het brandstofverbruik en de toegankelijkheid van reparatie- en onderhoudsinformatie van voertuigen.

(2)

Krachtens Verordening (EG) nr. 715/2007 moet een deeltjesaantalnorm worden vastgesteld voor voertuigen die zijn uitgerust met een motor met elektrische ontsteking en moeten worden goedgekeurd volgens de Euro 6-normen.

(3)

De deeltjes die voertuigen uitstoten, kunnen in de alveolen van de menselijke longen worden afgezet en zo tot ademhalingsaandoeningen, hart- en vaatziekten en een verhoogde mortaliteit leiden. Daarom is het van algemeen belang dat er een hoog niveau van bescherming tegen die deeltjes is.

(4)

Voor het meten van de deeltjesemissies van voertuigen met elektrische ontsteking wordt momenteel het voor dieselvoertuigen ontworpen meetprotocol van het deeltjesmeetprogramma gebruikt. Er is echter aangetoond dat de groottespectra en de chemische samenstelling van deeltjesemissies van voertuigen met elektrische ontsteking kunnen verschillen van die van dieselvoertuigen. De deeltjesgroottespectra en de chemische samenstelling, alsmede de doeltreffendheid van de huidige meettechniek bij het beperken van schadelijke emissies van deeltjes, moeten nauwlettend worden gevolgd. Het is mogelijk dat voor voertuigen met elektrische ontsteking het meetprotocol in de toekomst moet worden herzien.

(5)

Op basis van de huidige kennis is het emissieniveau van conventionele motoren met indirecte benzine-inspuiting, die de brandstof in de inlaatspruitstukken of inlaatpoorten spuiten in plaats van rechtstreeks in de verbrandingskamer, laag. Daarom lijkt het gerechtvaardigd om nieuw regelgevend werk voor het ogenblik te beperken tot voertuigen met motoren met directe inspuiting, hoewel de deeltjesemissies van alle motoren met elektrische ontsteking verder moeten worden onderzocht en gevolgd, met name wat het groottespectrum en de chemische samenstelling van uitgestoten deeltjes en de emissies in reële rijomstandigheden betreft, en de Commissie zo nodig aanvullende regelgevende maatregelen moet voorstellen, waarbij ook rekening wordt gehouden met het toekomstige marktaandeel van motoren met indirecte benzine-inspuiting.

(6)

In Verordening (EG) nr. 692/2008 is de grenswaarde voor het aantal uitgestoten deeltjes van Euro 6-dieselvoertuigen vastgesteld op 6 × 1011 #/km. Volgens het beginsel van technologisch neutrale regelgeving moet een respectieve emissiegrenswaarde voor Euro 6-voertuigen met elektrische ontsteking dezelfde zijn, aangezien niet bewezen is dat deeltjes die door motoren met elektrische ontsteking worden uitgestoten een lagere specifieke toxiciteit hebben dan deeltjes die door dieselmotoren worden uitgestoten.

(7)

Naar verwachting zullen benzinedeeltjesfilters beschikbaar komen, een doeltreffende nabehandelingstechnologie die de deeltjesemissies van voertuigen met elektrische ontsteking beperkt en tegen een redelijke prijs in sommige Euro 6-voertuigen kan worden ingebouwd. Daarnaast lijkt het waarschijnlijk dat binnen drie jaar na het verstrijken van de bindende Euro 6-data in artikel 10 van Verordening (EG) nr. 715/2007 een soortgelijke vermindering van het aantal uitgestoten deeltjes kan worden bereikt met ingrepen in de motor zelf, vaak tegen aanzienlijk lagere kosten. Elke ingreep in de motor zelf moet van toepassing zijn op alle bedrijfsomstandigheden van de motor zodat, wanneer er geen nabehandelingssysteem voorhanden is, de emissieniveaus in reële rijomstandigheden niet verslechteren.

(8)

Om alle nodige technologieën te kunnen ontwikkelen en in voldoende aanlooptijd te voorzien, moet in twee stappen worden gewerkt, waarbij de Euro 6-grenswaarden voor het aantal dieseldeeltjes in een tweede fase ook op voertuigen met elektrische ontsteking en directe inspuiting worden toegepast.

(9)

Er moet aandacht worden besteed aan de deeltjesemissies van voertuigen met elektrische ontsteking in reële rijomstandigheden en aan de ontwikkeling van desbetreffende testprocedures. Uiterlijk drie jaar na de inwerkingtreding van Euro 6 moet de Commissie overeenkomstige meetprocedures hebben ontwikkeld en ingevoerd.

(10)

De Commissie moet het effect van deeltjesaantalreductiemaatregelen op de CO2-emissies van voertuigen met elektrische ontsteking nauwlettend volgen.

(11)

Krachtens artikel 4, lid 7, van Verordening (EG) nr. 692/2008 mag voor voertuigen die onder die verordening vallen, pas typegoedkeuring wat Euro 6-emissienormen betreft, worden verleend wanneer boorddiagnosegrenswaarden (OBD-grenswaarden) zijn vastgesteld. OBD is een belangrijk instrument om storingen in systemen voor verontreinigingsbeheersing op te sporen.

(12)

In haar Mededeling 2008/C 182/08 over de toepassing en de toekomstige ontwikkeling van de Gemeenschapswetgeving met betrekking tot emissies van lichte bedrijfsvoertuigen en de toegang tot reparatie- en onderhoudsinformatie (Euro 5 en Euro 6) (4) heeft de Commissie een reeks OBD-grenswaarden voorgesteld, die in grote lijnen overeenkomen met de grenswaarden die vanaf 2013 gelden voor de meeste lichte voertuigen in de Verenigde Staten en Canada, waar de meerderheid van de OBD-systemen in voertuigen aan de regels van de Californian Air Resources Board (CARB) voldoet. Het op één lijn brengen van de EU-voorschriften met die van de Verenigde Staten beantwoordt aan de doelstellingen van internationale harmonisatie en biedt een hoog niveau van milieubescherming.

(13)

De OBD-voorschriften van de Verenigde Staten zijn echter een technologische uitdaging voor de voertuigfabrikanten die niet naar de Verenigde Staten exporteren. Daarom moet een aanvangsperiode van drie jaar worden vastgesteld waarin soepelere OBD-voorschriften gelden, waardoor de sector meer aanlooptijd krijgt.

(14)

De in Verordening (EG) nr. 692/2008 vastgestelde definitieve Euro 6-OBD-grenswaarden voor CO, NMHC en PM moeten minder streng zijn dan de waarden die in Mededeling 2008/C 182/08 worden voorgesteld, teneinde rekening te houden met de bijzondere technische moeilijkheden op die gebieden. Bovendien mag in deze verordening geen Euro 6-OBD-grenswaarde voor het deeltjesaantal worden vastgesteld.

(15)

In een latere fase moet een evaluatie worden gemaakt van de milieubehoefte, de technische haalbaarheid en de kosten-batenverhouding van strengere Euro 6-OBD-grenswaarden voor CO en NMHC, alsook van de vaststelling van een Euro 6-OBD-grenswaarde voor het deeltjesaantal. Indien de desbetreffende voorschriften op basis van die evaluatie worden gewijzigd, moet dit gepaard gaan met een geschikte aanlooptijd voor de sector. Gezien de complexiteit van OBD-systemen bedraagt die aanlooptijd doorgaans drie tot vier jaar.

(16)

Verordening (EG) nr. 715/2007 en Verordening (EG) nr. 692/2008 moeten daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(17)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het technisch comité motorvoertuigen,

1)

In artikel 3 wordt aan het eind van punt 17 de punt vervangen door een puntkomma.

2)

In artikel 3 wordt het volgende punt 18 toegevoegd:

„18.   „motor met directe inspuiting”: een motor die kan werken in een modus waarin de brandstof in de inlaatlucht wordt gespoten nadat de lucht door de inlaatkleppen is gegaan.”.

3)

In artikel 10 wordt het volgende lid 7 toegevoegd:

„7.   Tot drie jaar na de in de leden 4 en 5 genoemde toepasselijke data voor nieuwe typegoedkeuringen en de registratie, de verkoop of het in het verkeer brengen van nieuwe voertuigen, wordt op verzoek van de fabrikant op voertuigen met een elektrischeontstekingsmotor met directe inspuiting een emissiegrens van 6 × 1012 #/km voor het deeltjesaantal toegepast.”.

4)

Bijlage I wordt gewijzigd overeenkomstig bijlage I bij deze verordening.

1)

In artikel 4 wordt lid 7 geschrapt.

2)

De bijlagen I, XI en XVI worden gewijzigd overeenkomstig bijlage II bij deze verordening.

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/25

(1)

Bij Verordening (EG) nr. 704/2008 van de Raad van 15 juli 2008 betreffende de sluiting van het Protocol tot vaststelling van de vangstmogelijkheden en de financiële tegenprestatie waarin is voorzien bij de Partnerschapsovereenkomst inzake visserij tussen de Europese Gemeenschap en de Islamitische Republiek Mauritanië voor de periode van 1 augustus 2008 tot en met 31 juli 2012 (2) zijn de vangstmogelijkheden voor categorie 9 (vriestrawlers voor de pelagische visserij) beperkt tot een referentiehoeveelheid van 250 000 t.

(2)

Op grond van artikel 2, lid 3, van die verordening is een extra quotum van 2 654 t toegewezen voor de periode van 1 augustus 2011 tot en met 31 juli 2012, waarmee de totale hoeveelheid op 252 654 t uitkomt.

(3)

Volgens de informatie die de Commissie heeft ontvangen, is met de in deze visserijcategorie gerapporteerde vangsten door vaartuigen die de vlag van een van de lidstaten voeren, het quotum voor de genoemde referentieperiode opgebruikt.

(4)

Daarom moet de visserij voor die categorie visserij worden verboden,

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/26

(1)

Verordening (EG) nr. 1165/98 stelde een gemeenschappelijk kader vast voor de productie van communautaire kortetermijnstatistieken over de conjunctuurcyclus en bevatte de vereiste variabelen voor de analyse van de kortetermijnontwikkeling van vraag en aanbod, de productiefactoren en de prijzen.

(2)

Bij Verordening (EG) nr. 1503/2006 van de Commissie van 28 september 2006 tot uitvoering en wijziging van Verordening (EG) nr. 1165/98 van de Raad inzake kortetermijnstatistieken, wat de definitie van variabelen, de lijst van variabelen en de frequentie van de samenstelling van de gegevens betreft (2), zijn definities van het doel en de kenmerken van de variabelen vastgesteld.

(3)

Verordening (EG) nr. 657/2007 van de Commissie van 14 juni 2007 tot uitvoering van Verordening (EG) nr. 1165/98 van de Raad inzake kortetermijnstatistieken, wat het opzetten van Europese steekproefprogramma’s betreft (3), stelde de voorschriften en voorwaarden vast voor de gegevensverstrekking door lidstaten die deelnemen aan Europese steekproefprogramma’s voor kortetermijnstatistieken.

(4)

Verordening (EG) nr. 1178/2008 van de Commissie van 28 november 2008 tot wijziging van Verordening (EG) nr. 1165/98 van de Raad inzake kortetermijnstatistieken en de Verordeningen (EG) nr. 1503/2006 en (EG) nr. 657/2007 van de Commissie, wat aanpassingen naar aanleiding van de herziening van de statistische classificaties NACE en CPA betreft (4), actualiseerde de voorschriften en voorwaarden voor het Europese steekproefprogramma na de vaststelling van Verordening (EG) nr. 1893/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 tot vaststelling van de statistische classificatie van economische activiteiten NACE Rev. 2 en tot wijziging van Verordening (EEG) nr. 3037/90 en enkele EG-verordeningen op specifieke statistische gebieden (5), en Verordening (EG) nr. 451/2008 van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2008 tot vaststelling van een nieuwe statistische classificatie van producten gekoppeld aan activiteiten (CPA) en tot intrekking van Verordening (EEG) nr. 3696/93 (6).

(5)

Van de bij Verordening (EG) nr. 1165/98 ingevoerde variabelen voor nieuwe orders voor de industrie werd verwacht dat zij een vooruitlopende indicator van de toekomstige productie zouden zijn. Het voorspellend vermogen van deze variabelen is echter beperkt gebleken, en aangezien zij niet in alle lidstaten stabiele richtwaarden opleveren en er — gezien de beperkte middelen en om de lasten van het Europees statistisch systeem te verminderen — bij de ontwikkeling en productie van statistieken prioriteiten moeten worden gesteld, is het Comité voor het Europees statistisch systeem tot de conclusie gekomen dat de verzameling van gegevens over de variabelen voor nieuwe orders voor de industrie moet worden stopgezet.

(6)

Het schrappen van de variabelen voor nieuwe orders voor de industrie heeft tot gevolg dat alle verwijzingen naar deze variabelen in verband met de lijst van variabelen, de referentieperiode, de mate van gedetailleerdheid, de termijn voor het verstrekken van de gegevens, de overgangsperiode en de op deze variabelen toe te passen definities, en ook met betrekking tot de voorwaarden voor het Europese steekproefprogramma betreffende nieuwe orders uit het buitenland, moeten worden verwijderd.

(7)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Comité voor het Europees statistisch systeem,

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/30

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie.

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/32

(1)

In artikel 136, lid 1, van Verordening (EG) nr. 1234/2007 is bepaald dat het invoerrecht voor de producten van de GN-codes 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (zachte tarwe, zaaigoed), ex 1001 99 00 (zachte tarwe van hoge kwaliteit, andere dan zaaigoed), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 en 1007 90 00, gelijk is aan de interventieprijs voor deze producten bij de invoer, verhoogd met 55 % en verminderd met de cif-invoerprijs voor de betrokken zending. Dit invoerrecht mag echter niet hoger zijn dan het recht van het gemeenschappelijk douanetarief.

(2)

In artikel 136, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1234/2007 is bepaald dat voor de berekening van het in lid 1 van dat artikel bedoelde invoerrecht regelmatig representatieve cif-invoerprijzen voor de betrokken producten worden vastgesteld.

(3)

Overeenkomstig artikel 2, lid 2, van Verordening (EG) nr. 642/2010 is de prijs die in aanmerking moet worden genomen voor de berekening van het invoerrecht voor de producten van de GN-codes 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (zachte tarwe, zaaigoed), ex 1001 99 00 (zachte tarwe van hoge kwaliteit, andere dan zaaigoed), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 en 1007 90 00, de dagelijkse representatieve cif-invoerprijs die wordt bepaald volgens de methode van artikel 5 van die verordening.

(4)

Er dienen invoerrechten te worden vastgesteld voor de periode vanaf 1 juni 2012, die van toepassing zullen zijn tot er nogmaals nieuwe invoerrechten worden vastgesteld en in werking treden.

(5)

Omdat ervoor moet worden gezorgd dat deze maatregel zo snel mogelijk na de terbeschikkingstelling van de geactualiseerde gegevens van toepassing wordt, moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan,

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/35

(1)

Op grond van artikel 6, lid 1, van Gemeenschappelijk Optreden 2008/851/GBVB heeft de Raad het Politiek en Veiligheidscomité (PVC) gemachtigd besluiten te nemen inzake de benoeming van de commandant van de EU-strijdkrachten voor de militaire operatie van de Europese Unie teneinde bij te dragen tot het ontmoedigen, het voorkomen en het bestrijden van piraterij en gewapende overvallen voor de Somalische kust.

(2)

Het PVC heeft op 2 december 2011 Besluit Atalanta/4/2011 (2) vastgesteld, waarbij kapitein Jorge MANSO werd benoemd tot commandant van de EU-strijdkrachten.

(3)

De operationeel commandant van de Europese Unie heeft aanbevolen schout-bij-nacht/divisieadmiraal Jean-Baptiste DUPUIS te benoemen tot nieuwe commandant van de EU-strijdkrachten.

(4)

Het Militair Comité van de Europese Unie steunt deze aanbeveling.

(5)

Overeenkomstig artikel 5 van het Protocol (nr. 22) betreffende de positie van Denemarken, dat is gehecht aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, neemt Denemarken niet deel aan de uitwerking en de uitvoering van besluiten en acties van de Unie die gevolgen hebben op defensiegebied,

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/36

(1)

De Raad heeft op 3 mei 2012 Besluit 2012/237/GBVB betreffende beperkende maatregelen ten aanzien van bepaalde personen, entiteiten en lichamen die de vrede, de veiligheid of de stabiliteit van de Republiek Guinee-Bissau bedreigen (1), vastgesteld.

(2)

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft op 18 mei 2012 Resolutie 2048 (2012) aangenomen, waarbij een reisverbod wordt opgelegd aan personen die pogen het herstel van de grondwettelijke orde te voorkomen of die activiteiten ontplooien die de stabiliteit in de Republiek Guinee-Bissau ondermijnen, en in het bijzonder diegenen die een leidende rol hebben gespeeld bij de staatsgreep van 12 april 2012, en die met hun activiteiten beogen de rechtsstaat te verzwakken door het primaat van het burgerlijk gezag aan te tasten en in het land straffeloosheid en instabiliteit te bevorderen.

(3)

Gelet op de ernst van de situatie in de Republiek Guinee-Bissau moeten bijkomende personen worden toegevoegd aan de lijsten van personen en entiteiten die onderworpen zijn aan de beperkende maatregelen waarin is voorzien bij Besluit 2012/237/GBVB.

(4)

Besluit 2012/237/GBVB moet derhalve worden ingetrokken en door dit besluit worden vervangen,

a)

personen die op de lijst in de bijlage bij Resolutie 2048 (2012) van de VN-Veiligheidsraad zijn geplaatst, en andere personen die door de Veiligheidsraad of het op grond van punt 9 van Resolutie 2048 (2012) van de VN-Veiligheidsraad ingestelde comité („het comité”) overeenkomstig punt 6 van Resolutie 2048 (2012) van de VN-Veiligheidsraad op een lijst zijn geplaatst, als vermeld in bijlage I;

b)

niet onder bijlage I vallende personen die activiteiten bedrijven of daaraan hun steun verlenen die de vrede, de veiligheid of de stabiliteit van de Republiek Guinee-Bissau bedreigen, en met hen geassocieerde personen, als vermeld in bijlage II.

a)

dat de reis gerechtvaardigd is om dringende humanitaire redenen, religieuze voorschriften daaronder begrepen, of

b)

dat een vrijstelling een gunstige invloed zou hebben op de doelstellingen van vrede en nationale verzoening in de Republiek Guinee-Bissau of op stabiliteit in de regio.

a)

als gastland van een internationale intergouvernementele organisatie;

b)

als gastland van een internationale conferentie die is bijeengeroepen door, of plaatsvindt onder auspiciën van de Verenigde Naties;

c)

krachtens een multilaterale overeenkomst die voorrechten en immuniteiten verleent, of

d)

krachtens het Concordaat (Verdrag van Lateranen) van 1929, dat werd gesloten tussen de Heilige Stoel (Vaticaanstad) en Italië.

a)

noodzakelijk zijn voor het dekken van uitgaven voor de basisbehoeften van de in bijlage III genoemde personen en de leden van hun gezin die van hen afhankelijk zijn, zoals betalingen voor voedsel, huur of hypotheeklasten, geneesmiddelen of geneeskundige behandelingen, belastingen, verzekeringspremies of openbare voorzieningen;

b)

uitsluitend bestemd zijn voor de betaling van redelijke honoraria en de vergoeding van gemaakte kosten in verband met de verlening van juridische diensten;

c)

uitsluitend bestemd zijn voor de betaling van honoraria of kosten voor het loutere houden of beheren van bevroren tegoeden en economische middelen;

d)

noodzakelijk zijn voor de betaling van buitengewone lasten, mits de bevoegde autoriteit de overige bevoegde autoriteiten en de Commissie ten minste twee weken voor zij de toestemming geeft, in kennis heeft gesteld van de redenen waarom zij meent dat specifieke toestemming moet worden gegeven.

a)

de desbetreffende tegoeden of economische middelen zijn het voorwerp van een gerechtelijk, administratief of arbitraal retentierecht of vonnis dat is vastgesteld vóór de datum waarop de natuurlijke of rechtspersoon, de entiteit of het lichaam, bedoeld in lid 1, in bijlage III werd opgenomen;

b)

de tegoeden en economische middelen worden uitsluitend aangewend om te voldoen aan vorderingen die door een dergelijk retentierecht zijn gewaarborgd of door een dergelijk vonnis geldig zijn verklaard, overeenkomstig de wet- en regelgeving tot vaststelling van de rechten van de personen die titularis zijn van dergelijke vorderingen;

c)

het retentierecht of het vonnis komt niet ten goede aan een in bijlage III genoemde natuurlijke of rechtspersoon, entiteit of lichaam;

d)

de erkenning van het retentierecht of het vonnis is niet in strijd met de openbare orde van de betrokken lidstaat.

a)

rente of andere inkomsten op die bevroren rekeningen, of

b)

betalingen die verschuldigd zijn krachtens contracten, overeenkomsten of verplichtingen die zijn gesloten of ontstaan vóór de datum waarop het bepaalde in dit besluit op deze rekeningen van toepassing werd,

1.6.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 142/47

(1)

In artikel 90 van het Verdrag is bepaald dat de doelstellingen van de Verdragen inzake vervoer, waaronder met name de beveiliging van vervoer, worden nagestreefd in het kader van een gemeenschappelijk vervoerbeleid.

(2)

Bijlage I, punt 1.3, van het witboek „Stappenplan voor een interne Europese vervoersruimte — Werken aan een concurrerend en zuinig vervoerssysteem” (1) voorziet in de oprichting van een permanente groep voor de beveiliging van het vervoer over land.

(3)

Derhalve moet een werkgroep van deskundigen inzake de beveiliging van het vervoer over land worden opgericht en moeten de taken en de structuur daarvan worden vastgesteld.

(4)

De groep dient de Commissie bij te staan bij het uitstippelen en ten uitvoer leggen van de acties van de Europese Unie met het oog op de ontwikkeling van een beleid inzake de beveiliging van het vervoer over land en dient de voortdurende uitwisseling van relevante ervaringen, beleidsmaatregelen en praktijken tussen de lidstaten en tussen de verschillende belanghebbende actoren te bevorderen.

(5)

De groep wordt samengesteld uit de bevoegde autoriteiten van de lidstaten. Zij wijzen deskundigen aan uit de publieke instanties die bevoegd zijn voor het beveiligings- en toezichtsbeleid.

(6)

Er moeten voorschriften inzake de openbaarmaking van informatie door de leden van de groep worden vastgesteld.

(7)

Persoonsgegevens over leden van de groep dienen te worden verwerkt overeenkomstig Verordening (EG) nr. 45/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 18 december 2000 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door de communautaire instellingen en organen en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (2),

—

ondersteunt de groep de Commissie bij de ontwikkeling van instrumenten voor de follow-up, de beoordeling en de verspreiding van de resultaten van de door de Unie genomen maatregelen voor de beveiliging van het vervoer over land;

—

ondersteunt de groep de tenuitvoerlegging van de actieprogramma’s van de Unie op dit gebied, in het bijzonder door de resultaten te analyseren en voorstellen tot verbetering te formuleren;

—

bevordert de groep de uitwisseling van informatie over de op alle niveaus genomen maatregelen voor een betere beveiliging van het vervoer over land en doet hij in voorkomend geval voorstellen voor acties op EU-niveau;

—

stelt de groep adviezen of verslagen op ten behoeve van de Commissie, hetzij op verzoek van de Commissie, hetzij op eigen initiatief, over alle kwesties die relevant zijn voor een betere beveiliging van het vervoer over land in de Unie.

a)

één vertegenwoordiger per lidstaat van de voor het vervoer over land bevoegde ministeries of overheidsinstanties;

b)

één vertegenwoordiger per lidstaat van de voor het beveiligings- of toezichtsbeleid bevoegde ministeries of overheidsinstanties.