14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/1

(1)

De Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) heeft op 23 februari 2006 het Verdrag betreffende maritieme arbeid, 2006 (Maritime Labour Convention 2006 — MLC 2006), vastgesteld, met de bedoeling één enkel coherent instrument te creëren dat voor zover mogelijk alle actuele normen van de bestaande maritieme arbeidsverdragen en aanbevelingen bundelt, en ook de grondbeginselen van andere internationale arbeidsverdragen.

(2)

Bij Beschikking 2007/431/EG van de Raad (3) zijn de lidstaten gemachtigd het MLC 2006 te ratificeren. De lidstaten dienen het derhalve zo snel mogelijk te ratificeren.

(3)

Lidstaten moeten, wanneer zij overeenkomstig Richtlijn 2009/16/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 betreffende havenstaatcontrole (4) havenstaatcontrole-inspecties verrichten met betrekking tot aangelegenheden die worden bestreken door verdragen die zij nog niet geratificeerd hebben en die bepalen dat elk schip dat zich in de haven van een andere verdragsluitende staat of partij bevindt, onderworpen is aan controle door daartoe naar behoren gemachtigde ambtenaren, alles in het werk stellen om te voldoen aan de krachtens deze verdragen toepasselijke procedures en praktijken en moeten zich bijgevolg onthouden van het opstellen van voor de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) en/of de IAO bestemde rapporten met betrekking tot havenstaatcontroles. De lidstaten die een onder Richtlijn 2009/16/EG vallend internationaal verdrag op het tijdstip van de inwerkingtreding ervan nog niet hebben geratificeerd, moeten alles in het werk stellen om aan boord van hun schepen soortgelijke arbeidsomstandigheden te creëren in overeenstemming met de voorschriften van dat verdrag.

(4)

Om een geharmoniseerde aanpak zeker te stellen met betrekking tot het doen naleven van de internationale normen door de lidstaten bij vlaggenstaatinspecties en havenstaatcontrole-inspecties, alsmede om conflicten tussen het internationaal en het Europees recht te vermijden, moeten lidstaten ernaar streven de verdragen, of in elk geval de onderdelen daarvan die onder de bevoegdheid van de Unie vallen, te ratificeren vóór de datum waarop zij van kracht worden.

(5)

In het MLC 2006 zijn maritieme arbeidsnormen voor alle zeevarenden, ongeacht hun nationaliteit of de vlag van het schip waarop zij werkzaam zijn, vastgesteld.

(6)

Voor de toepassing van Richtlijn 2009/16/EG verdient het de voorkeur, boven het definiëren van deze termen, dat de termen „zeevarende” en „bemanning” in elk afzonderlijk geval worden uitgelegd op een wijze, zoals deze onder de relevante internationale verdragen worden gedefinieerd of worden uitgelegd. In het bijzonder voor alle aangelegenheden die verband houden met de handhaving van MLC 2006, moet onder „bemanning” worden verstaan „zeevarenden” als omschreven in MLC 2006.

(7)

Voor iedere, door deze richtlijn bestreken aangelegenheid betreffende de handhaving van MLC 2006, waaronder voor schepen waarop de Internationale Veiligheidsmanagementcode niet van toepassing is, moeten de verwijzingen in Richtlijn 2009/16/EG naar „maatschappij” worden begrepen als verwijzingen naar „reder” als omschreven in de desbetreffende definitie van MLC 2006, aangezien bedoelde definitie beter aansluit bij de specifieke behoeften van MLC 2006.

(8)

Een aanzienlijk deel van de normen van MLC 2006 is in het Unierecht opgenomen middels Richtlijn 2009/13/EG van de Raad van 16 februari 2009 tot tenuitvoerlegging van de Overeenkomst tussen de Associatie van reders van de Europese Gemeenschap (ECSA) en de Europese Federatie van vervoerswerknemers (ETF) inzake het Verdrag betreffende maritieme arbeid van 2006 (5) en Richtlijn 1999/63/EG van de Raad van 21 juni 1999 inzake de Overeenkomst betreffende de organisatie van de arbeidstijd van zeevarenden, gesloten door de Associatie van reders van de Europese Gemeenschap (ECSA) en de Federatie van de bonden voor het vervoerspersoneel in de Europese Unie (FST) (6). De normen van MLC 2006 die binnen het toepassingsgebied van Richtlijn 2009/13/EG of Richtlijn 1999/63/EG vallen, moeten door de lidstaten overeenkomstig die richtlijnen worden toegepast.

(9)

Als algemeen beginsel mogen de maatregelen die ter uitvoering van deze richtlijn zijn vastgesteld, in geen geval een rechtvaardigingsgrond geven voor een vermindering door een lidstaat van het algemene beschermingsniveau die zeevarenden genieten aan boord van onder de vlag van een lidstaat varende schepen uit hoofde van het toepasselijke sociaal recht van de Unie.

(10)

In MLC 2006 zijn handhavingsregels opgenomen waarin de verantwoordelijkheden van de staten die havenstaatcontroles moeten uitvoeren, worden gedefinieerd. Om de veiligheid te beschermen en concurrentieverstoring tegen te gaan, moeten de lidstaten het recht krijgen controle uit te oefenen op de naleving van de normen van MLC 2006 door alle schepen die hun havens en hun ankerplaatsen aandoen, ongeacht onder de vlag van welke staat zij varen.

(11)

De havenstaatcontrole wordt geregeld bij Richtlijn 2009/16/EG, waarin MLC 2006 moet worden toegevoegd aan de verdragen, waarvan de tenuitvoerlegging door de autoriteiten van de lidstaten in hun havens wordt gecontroleerd.

(12)

Wanneer de lidstaten in overeenstemming met Richtlijn 2009/16/EG havenstaatcontrole-inspecties verrichten, dienen zij de bepalingen van MLC 2006 in acht te nemen, volgens welke de lidstaten het maritiemearbeidscertificaat en de conformiteitsverklaring voor maritieme arbeid moeten aanvaarden als prima facie-bewijs dat aan de voorschriften van MLC 2006 is voldaan.

(13)

In het Unierecht moet eveneens vorm worden gegeven aan de in MLC 2006 vervatte procedures voor de behandeling van klachten aan wal in verband met aangelegenheden die onder MLC 2006 vallen.

(14)

Om eenvormige voorwaarden te waarborgen voor de tenuitvoerlegging van Richtlijn 2009/16/EG, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend. De Commissie dient de bevoegdheid te krijgen om uitvoeringshandelingen vast te stellen: voor de uitvoering van een methode voor het beoordelen van algemene risicoparameters aangaande met name de vlaggenstaatcriteria en de prestatiecriteria voor rederijen; voor het zekerstellen van uniforme voorwaarden voor de reikwijdte van een uitgebreide inspectie, met inbegrip van de te inspecteren risicogebieden; voor het zekerstellen van de uniforme toepassing van de procedures voor de controle en de beveiligingscontroles van schepen; voor het vaststellen van een geharmoniseerd elektronisch formaat voor het rapporteren van klachten in verband met MLC 2006; voor het invoeren van geharmoniseerde procedures voor het rapporteren van klaarblijkelijke onregelmatigheden door loodsen en havenautoriteiten of haveninstanties en de naar aanleiding daarvan door de lidstaten getroffen vervolgmaatregelen; en voor de vaststelling van nadere voorschriften voor de publicatie van informatie aangaande rederijen met een laag en zeer laag prestatieniveau, de criteria voor de verzameling van relevante gegevens en de frequentie van actualiseringen. Dat is zeer technisch werk dat moet worden verricht op basis van de in die richtlijn vastgestelde beginselen en criteria. Deze bevoegdheden moeten worden uitgeoefend overeenkomstig Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad van 16 februari 2011 tot vaststelling van de algemene voorschriften en beginselen die van toepassing zijn op de wijze waarop de lidstaten de uitoefening van de uitvoeringsbevoegdheden door de Commissie controleren (7).

(15)

Uitvoeringshandelingen die betrekking hebben op de methode voor het beoordelen van algemene risicoparameters aangaande met name de vlaggenstaatcriteria en de prestatiecriteria voor rederijen, op de verslagen van loodsen en havenautoriteiten of haveninstanties, onder meer geharmoniseerde procedures voor het rapporteren van klaarblijkelijke onregelmatigheden door loodsen en havenautoriteiten of haveninstanties en de naar aanleiding daarvan door de lidstaten getroffen maatregelen, en op de nadere voorschriften voor de publicatie van informatie over rederijen die laag of zeer laag hebben gepresteerd, mogen niet door de Commissie worden vastgesteld indien het in deze richtlijn bedoelde comité geen advies uitbrengt over het door de Commissie ingediende ontwerpuitvoeringshandeling.

(16)

Bij het vaststellen van de uitvoeringsvoorschriften dient de Commissie specifiek rekening te houden met de expertise en ervaring die is opgedaan met het inspectiesysteem in de Unie, en dient zij voort te bouwen op de expertise van het op 26 januari 1982 te Parijs ondertekende Memorandum van overeenstemming inzake havenstaatcontrole („MOU van Parijs”), in zijn meest actuele versie.

(17)

De uitvoeringsvoorschriften, waaronder de verwijzingen naar de instructies en richtsnoeren van het MOU van Parijs, mogen geen afbreuk doen aan het professionele oordeel van de inspecteurs of van de bevoegde autoriteit, noch aan de flexibiliteit voorzien in Richtlijn 2009/16/EG.

(18)

De in Richtlijn 2009/16/EG bedoelde inspectiedatabank moet worden aangepast en ontwikkeld op basis van de bij deze richtlijn ingevoerde wijzigingen, of de in het kader van het MOU van Parijs aangenomen wijzigingen.

(19)

Met het MOU van Parijs wordt beoogd via een geharmoniseerd systeem van havenstaatcontrole uit te sluiten dat schepen die niet aan de norm voldoen, nog worden gebruikt, onder meer door middel van gecoördineerde inspecties van schepen die een haven aandoen, met inbegrip van havens van de lidstaten, in het onder het MOU van Parijs vallend gebied. Met deze inspecties moet worden nagegaan of schepen voldoen aan internationale veiligheids-, beveiligings- en milieunormen en of de leef- en werkomstandigheden van de zeevarenden adequaat zijn en stroken met de geldende internationale verdragen. Bij het uitvoeren van inspecties en wanneer wordt verwezen naar de instructies en richtsnoeren van het MOU van Parijs, dient er rekening mee te worden gehouden dat deze instructies en richtsnoeren ontwikkeld en vastgesteld worden om de samenhang te waarborgen en om de inspecties aan te sturen teneinde een zo hoog mogelijke graad van convergentie mogelijk te maken.

(20)

Inspecteurs moeten beschikken over het noodzakelijke opleidingsniveau om de leef- en werkomstandigheden van zeevarenden aan boord alsmede hun opleiding en kwalificaties te kunnen inspecteren en na te gaan of deze voldoen aan de eisen van MLC 2006. Het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid en de lidstaten moeten het geven van opleiding voor inspecteurs met het oog op het controleren van de uitvoering van MLC 2006 bevorderen.

(21)

Teneinde de Commissie de mogelijkheid te bieden om de relevante procedures snel te actualiseren, en zo bij te dragen tot de doelstelling om op wereldschaal gelijke concurrentievoorwaarden voor de scheepvaart tot stand te brengen, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen overeenkomstig artikel 290 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie handelingen vast te stellen voor wijzigingen van bijlage VI bij Richtlijn 2009/16/EG, waarin de lijst van de door het MOU van Parijs vastgestelde instructies is opgenomen, om de procedures, in overeenstemming met de op internationaal niveau afgesproken procedures en overeenkomstig de desbetreffende verdragen, toepasbaar en afdwingbaar te houden op het grondgebied van de lidstaten. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadpleging overgaat, onder meer op deskundigenniveau. De Commissie moet bij de voorbereiding en opstelling van de gedelegeerde handelingen ervoor zorgen dat de desbetreffende documenten tijdig en op gepaste wijze gelijktijdig worden toegezonden aan het Europees Parlement en de Raad.

(22)

Daar de doelstellingen van deze richtlijn niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt en derhalve wegens de omvang en de gevolgen van het optreden beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken.

(23)

Richtlijn 2009/16/EG moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(24)

Overeenkomstig artikel VIII ervan, treedt MLC 2006 in werking twaalf maanden na de datum waarop door ten minste 30 leden van de IAO ratificaties zijn geregistreerd, die samen een totaal aandeel van 33 procent in het mondiaal bruto tonnage hebben. Aan deze voorwaarde werd op 20 augustus 2012 voldaan, waardoor de MLC 2006 op 20 augustus 2013 in werking treedt.

(25)

Deze richtlijn dient op dezelfde datum als MLC 2006 in werking te treden,

1)

Artikel 2 wordt als volgt gewijzigd:

2)

Artikel 3 wordt als volgt gewijzigd:

3)

Artikel 8, lid 4, wordt geschrapt.

4)

In artikel 10 wordt lid 3 vervangen door:

„3.   Aan de Commissie worden uitvoeringsbevoegdheden toegekend voor de uitvoering van een methode voor het beoordelen van algemene risicoparameters aangaande met name de vlaggenstaatcriteria en de prestatiecriteria voor rederijen. Deze uitvoeringshandelingen worden volgens de in artikel 31, lid 3, bedoelde onderzoeksprocedure vastgesteld.”.

5)

In artikel 14 wordt lid 4 vervangen door:

„4.   De reikwijdte van een uitgebreide inspectie, met inbegrip van de te inspecteren risicogebieden, wordt omschreven in bijlage VII. De Commissie kan nadere maatregelen vaststellen met het oog op uniforme voorwaarden voor de toepassing van bijlage VII. Deze uitvoeringshandelingen worden vastgesteld volgens de in artikel 31, lid 3, bedoelde onderzoeksprocedure.”.

6)

In artikel 15 wordt lid 4 vervangen door:

„4.   De Commissie kan nadere maatregelen vaststellen met het oog op de uniforme toepassing van de procedures als bedoeld in lid 1 en van de beveiligingscontroles als bedoeld in lid 2 van dit artikel. Deze uitvoeringshandelingen worden vastgesteld overeenkomstig de in artikel 31, lid 3, bedoelde onderzoeksprocedure.”.

7)

Aan artikel 17 worden de volgende alinea’s toegevoegd:

„Indien uit een meer gedetailleerde inspectie blijkt dat de leef- en werkomstandigheden aan boord niet voldoen aan de vereisten van het MLC 2006, brengt de inspecteur de tekortkomingen onmiddellijk onder de aandacht van de kapitein van het schip en stelt hij de termijnen waarbinnen deze tekortkomingen moeten worden verholpen.

Als de inspecteur deze tekortkomingen aanzienlijk vindt of als deze betrekking hebben op een mogelijke klacht als bedoeld in punt 19 van deel A van bijlage V, brengt de inspecteur de tekortkomingen ook onder de aandacht van de betrokken zeevarenden- en redersorganisaties in de lidstaat waar de inspectie wordt uitgevoerd, en kan hij:

Met betrekking tot zaken die betrekking hebben op MLC 2006 heeft de lidstaat waar de inspectie wordt uitgevoerd, het recht een afschrift van het inspectieverslag, waarbij alle binnen de gestelde termijn ontvangen antwoorden van de bevoegde instanties van de vlaggenstaat zijn gevoegd, te doen toekomen aan de directeur-generaal van het Internationaal Arbeidsbureau met het oog op de maatregelen die passend of aangewezen worden geacht om ervoor te zorgen dat die informatie wordt opgeslagen en onder de aandacht wordt gebracht van partijen die mogelijk gebruik willen maken van de beroepsprocedures.”.

8)

Artikel 18, vierde alinea, komt als volgt te luiden:

„De identiteit van de persoon die de klacht heeft ingediend wordt niet bekendgemaakt aan de kapitein of de eigenaar van het betrokken schip. De inspecteur neemt de gepaste stappen om de vertrouwelijkheid van door zeevarenden ingediende klachten te garanderen, onder andere door de vertrouwelijkheid gedurende elk gesprek met zeevarenden te waarborgen.”.

9)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

„Artikel 18 bis

Aan land toepasselijke klachtafhandelingsprocedures aangaande MLC 2006

1.   Een klacht van een zeevarende waarin een inbreuk op de voorschriften van MLC 2006 (met inbegrip van de rechten van zeevarenden) wordt aangevoerd, kan worden gemeld aan een inspecteur in de haven waar het schip van de zeevarende is binnengelopen. In die gevallen verricht de inspecteur een eerste onderzoek.

2.   Indien zulks gelet op de aard van de klacht passend is, wordt tijdens het eerste onderzoek ook nagegaan, of aan boord de klachtenprocedures zijn gevolgd waarin voorschrift 5.1.5 van MLC 2006 voorziet. De inspecteur kan ook een meer gedetailleerde inspectie in overeenstemming met artikel 13 van deze richtlijn verrichten.

3.   De inspecteur tracht, in voorkomend geval, een oplossing voor de klacht aan boord te bevorderen.

4.   Indien het onderzoek of de inspectie een onder artikel 19 vallende inbreuk uitwijst, is dat artikel van toepassing.

5.   Indien lid 4 niet van toepassing is en een klacht van een zeevarende over aangelegenheden die onder MLC 2006 vallen niet aan boord is opgelost, stelt de inspecteur de vlaggenstaat daarvan onmiddellijk in kennis en verlangt hij binnen een vastgestelde termijn advies en een corrigerend actieplan van de vlaggenstaat. Een verslag van iedere verrichte inspectie wordt via elektronische weg naar de in artikel 24 bedoelde inspectiedatabank gestuurd.

6.   Indien de klacht na de overeenkomstig lid 5 ondernomen actie niet is opgelost, stuurt de havenstaat de directeur-generaal van het Internationaal Arbeidsbureau een afschrift van het verslag van de inspecteur. Elk antwoord dat binnen de voorgeschreven termijn van de bevoegde instantie van de vlaggenstaat is ontvangen, wordt bij het verslag gevoegd. De desbetreffende zeevarenden- en redersorganisaties in de havenstaat worden eveneens op de hoogte gebracht. Daarnaast stuurt de havenstaat de directeur-generaal van het Internationaal Arbeidsbureau regelmatig statistieken en informatie over de opgeloste klachten.

Dergelijke toezendingen worden voorzien om een bestand van dergelijke informatie bij te houden, voor zover op basis van dergelijke acties als passend en doelmatige kan worden beschouwd, en die onder de aandacht van partijen wordt gebracht, waaronder de organisaties van zeevarenden en reders, die eventueel gebruik willen maken van de beroepsprocedures.

7.   Teneinde uniforme voorwaarden voor de uitvoering van dit artikel te waarborgen, worden aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden toegekend voor het vaststellen van een geharmoniseerd elektronisch formaat en procedure voor de rapportering van door de lidstaten genomen vervolgmaatregelen. Die uitvoeringshandelingen worden volgens de in artikel 31, lid 3, bedoelde onderzoeksprocedure vastgesteld.

8.   Dit artikel laat artikel 18 onverlet. Artikel 18, vierde alinea, geldt ook voor klachten over aangelegenheden die vallen onder MLC 2006.”.

10)

Artikel 19 wordt als volgt gewijzigd:

11)

In artikel 23 wordt lid 5 vervangen door:

„5.   Aan de Commissie worden uitvoeringsbevoegdheden toegekend om maatregelen voor de uitvoering van dit artikel vast te stellen, onder meer geharmoniseerde procedures voor het rapporteren van klaarblijkelijke onregelmatigheden door loodsen en havenautoriteiten of haveninstanties en de naar aanleiding daarvan door de lidstaten getroffen vervolgmaatregelen. Deze uitvoeringshandelingen worden volgens de in artikel 31, lid 3, bedoelde onderzoeksprocedure vastgesteld.”.

12)

In artikel 27 wordt de tweede alinea vervangen door:

„Aan de Commissie worden uitvoeringsbevoegdheden toegekend met het oog op de vaststelling van nadere voorschriften voor de publicatie van de in de eerste alinea bedoelde informatie, de criteria voor de verzameling van relevante gegevens en de frequentie van actualiseringen. Deze uitvoeringshandelingen worden volgens de in artikel 31, lid 3, bedoelde onderzoeksprocedure vastgesteld.”.

13)

De volgende artikelen worden ingevoegd:

„Artikel 30 bis

Gedelegeerde handelingen

De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 30 ter gedelegeerde handelingen vast te stellen met betrekking tot wijzigingen in bijlage VI, teneinde de in die bijlage opgenomen lijst aan te vullen met instructies inzake havenstaatcontrole die zijn vastgesteld door de organisatie als ingesteld bij het MOU van Parijs.

Artikel 30 ter

Uitoefening van de bevoegdheidsdelegatie

1.   De bevoegdheid om gedelegeerde handelingen vast te stellen, wordt aan de Commissie toegekend onder de in dit artikel neergelegde voorwaarden.

2.   De in artikel 30 bis bedoelde bevoegdheid om gedelegeerde handelingen vast te stellen, wordt aan de Commissie toegekend voor een termijn van vijf jaar met ingang van 20 augustus 2013. De Commissie stelt uiterlijk negen maanden voor het einde van de termijn van vijf jaar een verslag op over de bevoegdheidsdelegatie. De bevoegdheidsdelegatie wordt stilzwijgend met termijnen van dezelfde duur verlengd, tenzij het Europees Parlement of de Raad zich uiterlijk drie maanden voor het einde van elke termijn tegen deze verlenging verzet.

3.   Het Europees Parlement of de Raad kan de in artikel 30 bis bedoelde bevoegdheidsdelegatie te allen tijde intrekken. Een besluit tot intrekking beëindigt de delegatie van de in dat besluit genoemde bevoegdheid. Het wordt van kracht op de dag na de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie of op een daarin genoemde latere datum. Het laat de geldigheid van de reeds van kracht zijnde gedelegeerde handelingen onverlet.

4.   Zodra de Commissie een gedelegeerde handeling heeft vastgesteld, doet zij daarvan gelijktijdig kennisgeving aan het Europees Parlement en de Raad.

5.   Een overeenkomstig artikel 30 bis vastgestelde gedelegeerde handeling treedt alleen in werking indien het Europees Parlement noch de Raad binnen een termijn van twee maanden na de kennisgeving van de handeling aan het Europees Parlement en de Raad daartegen bezwaar heeft gemaakt, of indien zowel het Europees Parlement als de Raad voor het verstrijken van deze termijn de Commissie hebben medegedeeld voornemens te zijn om geen bezwaar te maken. Die termijn wordt op initiatief van het Europees Parlement of de Raad met twee maanden verlengd.”.

14)

Artikel 31 wordt vervangen door:

„Artikel 31

Comité

1.   De Commissie wordt bijgestaan door het bij artikel 3 van Verordening (EG) nr. 2099/2002 van het Europees Parlement en de Raad (8) ingestelde Comité voor maritieme veiligheid en voorkoming van verontreiniging door schepen (COSS). Dat comité is een comité in de zin van Verordening (EU) nr. 182/2011.

2.   Wanneer naar dit lid wordt verwezen, is artikel 5 van Verordening (EU) nr. 182/2011 van toepassing.

Indien door het comité geen advies wordt uitgebracht over een krachtens artikel 10, lid 3, artikel 23, lid 5, en artikel 27, lid 2, vast te stellen ontwerpuitvoeringshandeling, stelt de Commissie de ontwerpuitvoeringshandeling niet vast en is artikel 5, lid 4, derde alinea, van Verordening (EU) nr. 182/2011 van toepassing.

15)

Artikel 32 wordt geschrapt;

16)

Artikel 33 wordt vervangen door:

„Artikel 33

Uitvoeringsvoorschriften

Bij de vaststelling van de in artikel 10, lid 3, artikel 14, lid 4, artikel 15, lid 4, artikel 18 bis, lid 7, artikel 23, lid 5, en artikel 27 bedoelde uitvoeringsvoorschriften overeenkomstig de in artikel 31, lid 3, bedoelde procedures ziet de Commissie er in het bijzonder op toe dat in deze uitvoeringsvoorschriften rekening wordt gehouden met de expertise en ervaringen die zijn opgedaan met het inspectiesysteem in de Unie en met de expertise van het MOU van Parijs.”.

17)

In bijlage I wordt deel II, punt 2B, als volgt gewijzigd:

18)

Bijlage IV wordt als volgt gewijzigd:

19)

In bijlage V, punt A, worden de volgende punten toegevoegd:

20)

Bijlage X, punt 3.10, wordt als volgt gewijzigd:

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/8

(1)

Deze richtlijn heeft ten doel het strafrecht van de lidstaten inzake aanvallen op informatiesystemen onderling af te stemmen door minimumvoorschriften vast te stellen voor de definitie van strafbare feiten en de relevante sancties, en de samenwerking tussen de bevoegde autoriteiten, waaronder de politie en andere gespecialiseerde rechtshandhavingsinstanties van de lidstaten, alsook de bevoegde gespecialiseerde agentschappen en organen van de Unie, zoals Eurojust, Europol en zijn Europees cybercriminaliteitscentrum, en het Europees Agentschap voor netwerk- en informatiebeveiliging (Enisa), te verbeteren.

(2)

Informatiesystemen zijn een essentieel onderdeel van de politieke, maatschappelijke en economische interactie in de Unie. De samenleving is sterk en in toenemende mate afhankelijk van dit soort systemen. De goede werking en de veiligheid van die systemen in de Unie is cruciaal voor de ontwikkeling van de interne markt en van een concurrerende en innovatieve economie. Het waarborgen van passende beschermingsniveaus voor informatiesystemen dient deel uit te maken van een effectief alomvattend kader van preventieve maatregelen, in combinatie met strafrechtelijke reacties op cybercriminaliteit.

(3)

Aanvallen op informatiesystemen, in het bijzonder aanvallen in het kader van de georganiseerde criminaliteit, vormen een groeiende bedreiging, zowel in de Unie als in de rest van de wereld, en de bezorgdheid over mogelijke terroristische of politiek gemotiveerde aanvallen op informatiesystemen die deel uitmaken van de vitale infrastructuur van de lidstaten en van de Unie neemt toe. Dit brengt de totstandbrenging van een veiliger informatiemaatschappij en een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht in gevaar en maakt derhalve een reactie op het niveau van de Unie en betere internationale samenwerking en coördinatie noodzakelijk.

(4)

Ontwrichting of vernietiging van een aantal vitale infrastructuren in de Unie zou aanzienlijke grensoverschrijdende gevolgen hebben. Uit de behoefte aan een grotere mate van bescherming van de vitale infrastructuur in de Unie is gebleken dat de maatregelen tegen cyberaanvallen moeten worden aangevuld met zware strafrechtelijke straffen die in verhouding staan tot de ernst van deze aanvallen. Onder „vitale infrastructuur” kan worden verstaan een voorziening, systeem of een deel daarvan op het grondgebied van een lidstaat dat van essentieel belang is voor bijvoorbeeld het behoud van vitale maatschappelijke functies, de gezondheid, de veiligheid, de beveiliging, de economische welvaart of het maatschappelijk welzijn, zoals energiecentrales, vervoersnetwerken of overheidsnetwerken, en waarvan de verstoring of vernietiging in een lidstaat aanzienlijke gevolgen zou hebben doordat die functies ontregeld zouden raken.

(5)

Er zijn aanwijzingen dat grootschalige aanvallen op de informatiesystemen die vaak van vitaal belang kunnen zijn voor staten of voor specifieke onderdelen van de publieke of particuliere sector steeds gevaarlijker en frequenter worden. Deze tendens gaat gepaard met de ontwikkeling van steeds geavanceerder methoden, zoals het creëren en gebruiken van zogenaamde „botnets”, waarbij de strafbare handeling in verschillende fasen plaatsvindt en iedere fase afzonderlijk een ernstig risico voor openbare belangen kan opleveren. De richtlijn is er onder meer op gericht strafrechtelijke straffen in te voeren voor de fase waar de „botnet” tot stand wordt gebracht, namelijk wanneer controle op afstand over een aanzienlijk aantal computers tot stand wordt gebracht door deze door middel van gerichte cyberaanvallen te besmetten met kwaadaardige software. Als het eenmaal tot stand is gekomen, kan het netwerk van besmette computers, dat de „botnet” vormt, zonder medeweten van de gebruikers ervan worden ingezet om een grootschalige cyberaanval uit te voeren, die gewoonlijk het vermogen heeft om ernstige schade te veroorzaken als bedoeld in deze richtlijn. De lidstaten kunnen bepalen wat overeenkomstig hun nationaal recht en hun nationale praktijk onder ernstige schade wordt verstaan, zoals de ontregeling van systeemdiensten van groot openbaar nut, het veroorzaken van aanzienlijke financiële schade of het verlies van persoonsgegevens of gevoelige informatie.

(6)

Grootschalige cyberaanvallen kunnen ernstige economische schade veroorzaken doordat informatiesystemen uitvallen en de communicatie wordt onderbroken en doordat er commercieel belangrijke vertrouwelijke of andere gegevens verloren gaan of worden gewijzigd. Er dient met name op te worden gelet dat innovatieve kleine en middelgrote ondernemingen bewuster worden gemaakt van bedreigingen en zwakke punten in verband met dergelijke aanvallen, vanwege hun grotere afhankelijkheid van de goede werking en beschikbaarheid van informatiesystemen en hun vaak beperkte middelen voor informatiebeveiliging.

(7)

Gemeenschappelijke definities op dit gebied zijn van belang om te garanderen dat de richtlijn in de lidstaten coherent wordt toegepast.

(8)

Teneinde tot een gemeenschappelijke aanpak van de bestanddelen van strafbare feiten te komen, moet een gemeenschappelijk begrip van de strafbare feiten „onrechtmatige toegang tot een informatiesysteem”, „onrechtmatige systeemverstoring”, „onrechtmatige gegevensverstoring” en „onrechtmatige onderschepping” worden ingevoerd.

(9)

Onderschepping omvat, maar is niet noodzakelijkerwijs beperkt tot, het afluisteren van, monitoren van of houden van toezicht op de inhoud van communicatie, en het ofwel rechtstreeks, door middel van toegang tot en gebruik van de informatiesystemen, ofwel indirect, door middel van het gebruik van een technisch hulpmiddel, zoals elektronische afluister- of aftapapparatuur, verkrijgen van de inhoud van gegevens.

(10)

De lidstaten dienen met betrekking tot aanvallen op informatiesystemen in straffen te voorzien. Die straffen dienen doeltreffend, evenredig en afschrikkend te zijn en dienen gevangenisstraffen en/of geldboeten te omvatten.

(11)

Deze richtlijn voorziet in elk geval in strafrechtelijke straffen voor gevallen die niet onbeduidend zijn. De lidstaten kunnen volgens hun nationaal recht en hun nationale praktijk bepalen welke gevallen onbeduidende gevallen zijn. Een geval kan bijvoorbeeld als onbeduidend worden beschouwd, wanneer de door het strafbare feit aangerichte schade aan en/of het risico voor openbare of particuliere belangen, zoals de integriteit van een computersysteem of computergegevens, of de integriteit, de rechten of andere belangen van een persoon, te verwaarlozen zijn of van dien aard zijn dat het binnen de wettelijke grenzen opleggen van een strafrechtelijke sanctie of het strafrechtelijk aansprakelijk stellen voor deze feiten niet noodzakelijk is.

(12)

Het onderkennen en rapporteren van bedreigingen en risico’s die uitgaan van cyberaanvallen en de kwetsbaarheid van informatiesystemen in dat verband, is een belangrijk element om cyberaanvallen daadwerkelijk te voorkomen en te bestrijden en om de beveiliging van informatiesystemen te verbeteren. Door het rapporteren van beveiligingslacunes te stimuleren kan op dit gebied nog meer effect worden gesorteerd. De lidstaten moeten mogelijkheden trachten aan te reiken voor de wettige opsporing en rapportering van beveiligingslacunes.

(13)

Het is passend te voorzien in zwaardere straffen voor aanvallen op een informatiesysteem die gepleegd zijn door een criminele organisatie in de zin van Kaderbesluit 2008/841/JBZ van de Raad van 24 oktober 2008 ter bestrijding van georganiseerde criminaliteit (3), of voor grootschalige cyberaanvallen, die een aanzienlijk aantal informatiesystemen treffen, met inbegrip van aanvallen die tot doel hebben een „botnet” te creëren, of voor cyberaanvallen die ernstige schade veroorzaken, inclusief wanneer die worden uitgevoerd door middel van een „botnet”. Het is tevens passend te voorzien in zwaardere straffen voor aanvallen op een vitale infrastructuur van de lidstaten of van de Unie.

(14)

Het nemen van doeltreffende maatregelen tegen identiteitsdiefstal en andere identiteitsgerelateerde strafbare feiten is een ander belangrijk onderdeel van een geïntegreerde aanpak van cybercriminaliteit. De behoefte aan een optreden van de Unie tegen dit soort crimineel gedrag kan eveneens worden nagegaan in het kader van het onderzoek naar de noodzaak van een alomvattend horizontaal instrument van de Unie.

(15)

De conclusies van de Raad van 27 tot en met 28 november 2008 hielden in dat er binnen de lidstaten en de Commissie een nieuwe strategie dient te worden ontwikkeld, waarbij rekening wordt gehouden met de inhoud van het uit 2001 daterende Verdrag inzake cybercriminaliteit van de Raad van Europa. Dat verdrag is het wettelijke referentiekader voor de bestrijding van cybercriminaliteit, waaronder aanvallen op informatiesystemen. Deze richtlijn bouwt daarop voort. Het zo spoedig mogelijk afronden van het proces van ratificering van dat verdrag door alle lidstaten moet als een prioriteit worden beschouwd.

(16)

Gelet op de verschillende manieren waarop aanvallen kunnen worden uitgevoerd, en gelet op de snelle ontwikkelingen op het gebied van hardware en software, wordt er in deze richtlijn verwezen naar „instrumenten” die kunnen worden gebruikt voor het plegen van de in deze richtlijn opgesomde strafbare feiten. Onder instrumenten wordt bijvoorbeeld kwaadaardige software verstaan, zoals die voor het vervaardigen van botnets, waarmee cyberaanvallen worden gepleegd. Zelfs als een instrument geschikt of zelfs specifiek geschikt is voor het plegen van de in deze richtlijn opgesomde strafbare feiten, kan het toch voor legitieme doeleinden zijn vervaardigd. Aangezien strafbaarstelling moet worden voorkomen wanneer dergelijke instrumenten worden vervaardigd en in de handel worden gebracht voor legitieme doeleinden, zoals het testen van de betrouwbaarheid van informatietechnologieproducten of de beveiliging van informatiesystemen, moet er, naast het algemene vereiste van opzet, ook een bijzonder oogmerk zijn vereist om deze hulpmiddelen te gebruiken voor het plegen van een van de in deze richtlijn opgesomde strafbare feiten.

(17)

Deze richtlijn verplicht niet tot strafbaarstelling wanneer aan de objectieve bestanddelen van de in deze richtlijn opgesomde strafbare feiten is voldaan, maar er geen sprake is van criminele opzet, bijvoorbeeld wanneer een persoon zich er niet bewust van was dat de toegang niet was toegestaan, of in het geval van het gemachtigd testen of beschermen van informatiesystemen, zoals wanneer een persoon door een bedrijf of een verkoper is aangewezen om de sterkte van zijn beveiligingssysteem te testen. In de context van deze richtlijn mogen contractuele verplichtingen of overeenkomsten om de toegang tot informatiesystemen door middel van gebruikersbeleid of functievoorwaarden te beperken, alsook arbeidsconflicten met betrekking tot de toegang tot en het gebruik van informatiesystemen van een werkgever voor privé-gebruik, geen strafrechtelijke gevolgen hebben indien de toegang onder die omstandigheden ongeoorloofd wordt geacht en derhalve de enige grondslag voor een strafprocedure zou vormen. Deze richtlijn doet niet af aan het recht van toegang tot informatie zoals dat is vastgelegd in het nationale recht en het recht van de Unie maar dat recht mag tegelijkertijd niet worden ingeroepen om onrechtmatige of willekeurige toegang tot informatie te rechtvaardigen.

(18)

Cyberaanvallen kunnen door verschillende omstandigheden in de hand worden gewerkt, zoals wanneer de dader uit hoofde van zijn functie toegang heeft tot de beveiligingsmechanismen van de getroffen informatiesystemen. In het kader van het nationale recht moet in strafprocedures voor zover nodig rekening worden gehouden met dergelijke omstandigheden.

(19)

De lidstaten moeten in hun nationaal recht verzwarende omstandigheden opnemen overeenkomstig de in hun rechtsstelsels vastgestelde regels die hierop van toepassing zijn. Zij dienen ervoor te zorgen dat rechters deze verzwarende omstandigheden bij de straftoemeting van daders kunnen laten meewegen. Het behoort tot de beoordelingsvrijheid van de rechter deze omstandigheden samen met de andere feiten en omstandigheden van de zaak te beoordelen.

(20)

Deze richtlijn betreft niet de voorwaarden voor de uitoefening van rechtsmacht met betrekking tot een van de daarin genoemde strafbare feiten, zoals een aangifte door het slachtoffer op de plaats waar de feiten zijn gepleegd, een aanklacht die is geformuleerd door de staat van de plaats waar de feiten zijn gepleegd of het feit dat de dader niet vervolgd is op de plaats waar de feiten zijn gepleegd.

(21)

Staten en overheidsorganen moeten in het kader van deze richtlijn de eerbiediging van de mensenrechten en de fundamentele vrijheden onverkort blijven waarborgen, overeenkomstig bestaande internationale verplichtingen.

(22)

Deze richtlijn vergroot het belang van netwerken, zoals dat van de G-8 of het netwerk van contactpunten van de Raad van Europa, die vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar zijn. Die contactpunten moeten effectieve bijstand kunnen verlenen en aldus bijvoorbeeld uitwisseling van beschikbare relevante gegevens of verstrekking van technisch advies of juridische informatie ten behoeve van onderzoeken of procedures inzake strafbare feiten op het gebied van informatiesystemen en daarmee samenhangende gegevens, die de verzoekende lidstaat betreffen, vergemakkelijken. Met het oog op een goede werking van de netwerken moet elk contactpunt over de capaciteit beschikken om snel met het contactpunt van een andere lidstaat te communiceren, mede dankzij de ondersteuning van daartoe opgeleid en toegerust personeel. Gelet op de snelheid waarmee grootschalige cyberaanvallen kunnen worden uitgevoerd, dienen de lidstaten onverwijld te kunnen reageren op dringende bijstandsverzoeken van dit netwerk van contactpunten. In zulke gevallen kan het passend zijn dat naast het verzoek tot het verstrekken van gegevens telefonisch contact wordt opgenomen, teneinde te waarborgen dat het verzoek spoedig door de aangezochte staat in behandeling wordt genomen en dat binnen acht uur respons wordt gegeven.

(23)

Om aanvallen op informatiesystemen te voorkomen en te bestrijden, is het van groot belang dat de overheidsinstanties zowel onderling als met de particuliere sector en het maatschappelijke middenveld samenwerken. De samenwerking tussen serviceproviders, producenten, rechtshandhavingsinstanties en justitiële autoriteiten moet worden gestimuleerd en verbeterd, met volledige inachtneming van de rechtsstaat. Deze samenwerking kan steun door serviceproviders omvatten om mogelijk bewijsmateriaal te helpen bewaren, om elementen aan te leveren die kunnen helpen bij de identificatie van daders, en om, in laatste instantie, informatiesystemen of -functies die zijn besmet of voor illegale doeleinden zijn gebruikt, overeenkomstig het nationale recht en de nationale praktijk geheel of gedeeltelijk buiten werking te stellen. De lidstaten moeten tevens de oprichting overwegen van samenwerkingsverbanden en partnerschappen met serviceproviders en producenten voor de uitwisseling van informatie in verband met strafbare feiten die onder het toepassingsgebied van deze richtlijn vallen.

(24)

Er is behoefte aan het verzamelen van vergelijkbare gegevens over in deze richtlijn bedoelde strafbare feiten. Relevante gegevens moeten ter beschikking worden gesteld van de bevoegde gespecialiseerde agentschappen en organen van de Unie, zoals Europol en Enisa, naar gelang hun taken en informatiebehoeften, opdat er een vollediger beeld ontstaat van de problematiek van cybercriminaliteit en netwerk- en informatiebeveiliging op het niveau van de Unie en er een doeltreffender reactie kan worden geformuleerd. De lidstaten moeten aan Europol en zijn Europees centrum inzake cybercriminaliteit gegevens over de modus operandi van de daders verstrekken met het oog op dreigingsevaluatie en strategische analyses van cybercriminaliteit in overeenstemming met Besluit 2009/371/JBZ van de Raad van 6 april 2009 tot oprichting van de Europese politiedienst (Europol) (4). Het verstrekken van informatie kan een beter inzicht bevorderen in huidige en toekomstige bedreigingen, en aldus bijdragen tot een meer passende en gerichte besluitvorming over het bestrijden en voorkomen van aanvallen op informatiesystemen.

(25)

De Commissie moet een verslag over de toepassing van deze richtlijn presenteren en de nodige wetgevingsvoorstellen indienen die zouden kunnen leiden tot een verruiming van de werkingssfeer ervan, rekening houdend met ontwikkelingen op het gebied van cybercriminaliteit. Deze ontwikkelingen kunnen technologische ontwikkelingen zijn, die bijvoorbeeld een effectievere handhaving op het gebied van aanvallen op informatiesystemen mogelijk maken, de voorkoming ervan vergemakkelijken of de gevolgen ervan tot een minimum beperken. Daartoe dient de Commissie rekening te houden met de beschikbare analyses en verslagen van betrokken actoren, meer bepaald Europol en Enisa.

(26)

Om cybercriminaliteit op een effectieve manier te bestrijden, is het eveneens van belang de weerstandscapaciteit van informatiesystemen te verhogen door deze beter te beschermen tegen cyberaanvallen en de juiste maatregelen te nemen om dit te doen. De lidstaten moeten de nodige maatregelen treffen om vitale infrastructuur te beschermen tegen cyberaanvallen, en in het kader daarvan moeten zij de bescherming van hun informatiesystemen en daarmee samenhangende gegevens overwegen. Het waarborgen van een passend niveau van bescherming en beveiliging van informatiesystemen door rechtspersonen, bijvoorbeeld in het kader van het verstrekken van openbaar beschikbare elektronische communicatiediensten overeenkomstig bestaande wetgeving van de Unie inzake de persoonlijke levenssfeer en elektronische communicatie en gegevensbescherming, is een wezenlijk bestanddeel van een alomvattende aanpak voor de doeltreffende bestrijding van cybercriminaliteit. Er moet worden gezorgd voor passende niveaus van bescherming tegen op een redelijke manier te identificeren bedreigingen en kwetsbaarheden, overeenkomstig de allernieuwste technieken voor specifieke sectoren en specifieke gegevensverwerkingssituaties. De kosten en lasten van dergelijke bescherming dienen evenredig te zijn met de waarschijnlijke schade die een cyberaanval voor de betrokkenen veroorzaakt. De lidstaten worden ertoe aangemoedigd om in het kader van hun nationaal recht te voorzien in aansprakelijkheidsmaatregelen ingeval een rechtspersoon duidelijk geen passend niveau van bescherming tegen cyberaanvallen heeft ingesteld.

(27)

Aanzienlijke lacunes en verschillen in de wetgeving en de strafrechtelijke procedures van de lidstaten op het gebied van aanvallen op informatiesystemen kunnen een belemmering vormen voor de bestrijding van georganiseerde criminaliteit en terrorisme, en kunnen doeltreffende politiële en justitiële samenwerking op dit gebied bemoeilijken. Het transnationale en grensloze karakter van moderne informatiesystemen houdt in dat aanvallen op deze systemen een grensoverschrijdende dimensie hebben, wat tot gevolg heeft dat er dringend behoefte bestaat aan verdere onderlinge afstemming van het strafrecht op dit gebied. Bovendien dient de coördinatie van de vervolging van aanvallen op informatiesystemen te worden vergemakkelijkt door de passende uitvoering en toepassing van Kaderbesluit 2009/948/JBZ van de Raad van 30 november 2009 over het voorkomen en beslechten van geschillen over de uitoefening van rechtsmacht bij strafprocedures (5). De lidstaten moeten in samenwerking met de Unie tevens streven naar een betere internationale samenwerking op het gebied van de beveiliging van informatiesystemen, computernetwerken en computergegevens. In elke internationale overeenkomst die betrekking heeft op gegevensuitwisseling, moet passende aandacht worden besteed aan de beveiliging van het verzenden en het opslaan van gegevens.

(28)

Een verbeterde samenwerking tussen de bevoegde rechtshandhavingsinstanties en justitiële autoriteiten in de hele Unie is van wezenlijk belang voor de effectieve bestrijding van cybercriminaliteit. In dit verband moet er meer werk worden gemaakt van een passende opleiding voor de betrokken instanties, met als doel een beter begrip te kweken van cybercriminaliteit en de gevolgen daarvan, en samenwerking en uitwisseling van „best practices” te bevorderen, bijvoorbeeld via de bevoegde gespecialiseerde agentschappen en organen van de Unie. Die opleiding moet onder meer de verschillende nationale rechtsstelsels, de mogelijke juridische en technische uitdagingen bij strafrechtelijke onderzoeken of de bevoegdheidsverdeling tussen de betrokken nationale autoriteiten onder de aandacht brengen.

(29)

Deze richtlijn eerbiedigt de mensenrechten en de fundamentele vrijheden en is in overeenstemming met de beginselen die met name bij het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden zijn erkend, waaronder de bescherming van persoonsgegevens, de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer, de vrijheid van meningsuiting en van informatie, het recht op een eerlijk proces, het beginsel van het vermoeden van onschuld en de rechten van de verdediging, alsmede het legaliteitsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel inzake delicten en straffen. Deze richtlijn beoogt in het bijzonder de onverkorte eerbiediging van deze rechten en beginselen te waarborgen en moet dienovereenkomstig worden uitgevoerd.

(30)

De bescherming van persoonsgegevens is een grondrecht overeenkomstig artikel 16, lid 1, VWEU en artikel 8 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Derhalve moet elke verwerking van persoonsgegevens in het kader van de uitvoering van deze richtlijn volledig voldoen aan de op grond van de Verdragen aangenomen EU-wetgeving inzake gegevensbescherming.

(31)

Overeenkomstig artikel 3 van het Protocol betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, dat gehecht is aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, hebben die lidstaten te kennen gegeven dat zij aan de vaststelling en toepassing van deze richtlijn wensen deel te nemen.

(32)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van het Protocol betreffende de positie van Denemarken, dat gehecht is aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn; deze richtlijn is niet bindend voor noch van toepassing in deze lidstaat.

(33)

Aangezien de doelstellingen van deze richtlijn, namelijk aanvallen op informatiesystemen in alle lidstaten te bestraffen met doeltreffende, evenredige en afschrikkende straffen en de justitiële samenwerking te verbeteren en te bevorderen, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, en derhalve, vanwege de omvang en de gevolgen ervan, beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie maatregelen nemen overeenkomstig het subsidiariteitsbeginsel van artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde beginsel van evenredigheid, gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken.

(34)

Deze richtlijn strekt tot wijziging en uitbreiding van de bepalingen van Kaderbesluit 2005/222/JBZ van de Raad van 24 februari 2005 over aanvallen op informatiesystemen (6). Aangezien de aan te brengen wijzigingen zowel in aantal als wat betreft hun inhoud substantieel zijn, dient het Kaderbesluit 2005/222/JBZ ter wille van de duidelijkheid integraal te worden vervangen voor de lidstaten die aan de vaststelling van deze richtlijn deelnemen,

a)

een computerprogramma, dat hoofdzakelijk ontworpen of geschikt gemaakt is voor het plegen van de in de artikelen 3 tot en met 6 bedoelde strafbare feiten;

b)

een computerwachtwoord, toegangscode of soortgelijke gegevens waarmee toegang kan worden verkregen tot een informatiesysteem of een deel daarvan.

a)

is gepleegd in het kader van een criminele organisatie zoals omschreven in Kaderbesluit 2008/841/JBZ van de Raad, ongeacht de daarin aangegeven straf, of

b)

ernstige schade teweegbrengt, of

c)

is gepleegd tegen een informatiesysteem van een vitale infrastructuur.

a)

de bevoegdheid om de rechtspersoon te vertegenwoordigen, of

b)

de bevoegdheid om namens de rechtspersoon beslissingen te nemen, of

c)

de bevoegdheid om binnen de rechtspersoon toezicht uit te oefenen.

a)

uitsluiting van door de overheid verleende uitkeringen of steun;

b)

een tijdelijk of permanent verbod op het uitoefenen van commerciële activiteiten;

c)

plaatsing onder toezicht van de rechter;

d)

een gerechtelijk bevel tot ontbinding;

e)

tijdelijke of permanente sluiting van vestigingen die zijn gebruikt voor het plegen van het strafbare feit.

a)

geheel of gedeeltelijk op hun grondgebied zijn gepleegd, of

b)

door een van hun onderdanen zijn gepleegd, in elk geval voor zover het feit op de plaats waar het is gepleegd strafbaar is gesteld.

a)

de dader het strafbare feit pleegt terwijl hij zich fysiek op zijn grondgebied bevindt, ongeacht of het strafbare feit is gericht tegen een informatiesysteem op dat grondgebied, of

b)

het strafbare feit gericht is tegen een informatiesysteem op zijn grondgebied, ongeacht of de dader het strafbare feit pleegt terwijl hij zich fysiek op dat grondgebied bevindt.

a)

door iemand die zijn vaste woon- of verblijfplaats op zijn grondgebied heeft, of

b)

ten voordele van een rechtspersoon die gevestigd is op zijn grondgebied.

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/15

(1)

De betrekkingen tussen Georgië en de Europese Unie ontwikkelen zich in het kader van het Europees nabuurschapsbeleid (ENB). In 2006 hebben de Gemeenschap en Georgië overeenstemming bereikt over een ENB-actieplan waarin prioriteiten op middellange termijn voor de bilaterale betrekkingen werden vastgesteld. In 2010 hebben de Unie en Georgië onderhandelingen aangeknoopt over een associatieovereenkomst, die naar verwachting in de plaats zal komen van de bestaande partnerschaps- en samenwerkingsovereenkomst tussen de EU en Georgië (2). Het kader van de betrekkingen tussen de Unie en Georgië wordt verder versterkt door het onlangs gelanceerde oostelijk partnerschap.

(2)

De buitengewone bijeenkomst van de Europese Raad van 1 september 2008 heeft bevestigd dat de Unie bereid is de banden met Georgië aan te halen na het gewapende conflict tussen Georgië en de Russische Federatie in augustus 2008.

(3)

De Georgische economie wordt sinds het derde kwartaal van 2008 getroffen door de internationale financiële crisis, hetgeen tot een dalende productie, afnemende belastingopbrengsten en een toenemende behoefte aan externe financiering heeft geleid.

(4)

Op de internationale donorconferentie op 22 oktober 2008 heeft de internationale gemeenschap steun toegezegd voor het economische herstel van Georgië in overeenstemming met de door de Verenigde Naties en de Wereldbank gezamenlijk uitgevoerde behoeftenevaluatie.

(5)

De Unie heeft aangekondigd maximaal 500 miljoen EUR aan financiële bijstand aan Georgië te zullen toekennen.

(6)

Het economische aanpassings- en herstelprogramma van Georgië wordt ondersteund door financiële bijstand van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). In september 2008 heeft de Georgische overheid met het IMF een stand-by-overeenkomst gesloten ten belope van 750 miljoen USD ter ondersteuning van de Georgische economie bij het doen van de noodzakelijke aanpassingen in het licht van de financiële crisis.

(7)

Na een verdere verslechtering van de economische situatie in Georgië en een noodzakelijke herziening van de onderliggende economische aannames van het IMF-programma, alsook de grotere externe financieringsbehoeften van Georgië, bereikten Georgië en het IMF overeenstemming over een uitbreiding van de stand-by-overeenkomst met 424 miljoen USD, die in augustus 2009 door de raad van bestuur van het IMF werd goedgekeurd.

(8)

De Unie verstrekte in het kader van het Europees nabuurschaps- en partnerschapsinstrument (ENPI) voor 2010-2012 begrotingssteun in de vorm van giften aan Georgië ter grootte van gemiddeld 24 miljoen EUR per jaar.

(9)

In het licht van de verslechterende economische situatie in en vooruitzichten voor Georgië heeft het om macrofinanciële bijstand van de Unie verzocht.

(10)

Aangezien er nog steeds sprake is van een resterend financieringstekort op de betalingsbalans van Georgië, wordt de toekenning van macrofinanciële bijstand onder de huidige uitzonderlijke omstandigheden aangemerkt als een passende reactie op het verzoek van Georgië om in samenhang met het lopende IMF-programma de economische stabilisatie te ondersteunen.

(11)

De aan Georgië te verstrekken macrofinanciële bijstand van de Unie („de macrofinanciële bijstand van de Unie”) is niet alleen bedoeld als aanvulling op de programma's en de middelen van het IMF en de Wereldbank, maar moet een toegevoegde waarde van de betrokkenheid van de Unie waarborgen.

(12)

De Commissie moet ervoor zorgen dat de macrofinanciële bijstand van de Unie juridisch en materieel verenigbaar is met de in het kader van de verschillende onderdelen van het extern optreden genomen maatregelen en met het relevante beleid van de Unie op andere terreinen.

(13)

De specifieke doelstellingen van de macrofinanciële bijstand van de Unie dienen de doelmatigheid, transparantie en verantwoordingsplicht te versterken. Deze doelstellingen dienen regelmatig door de Commissie te worden gecontroleerd.

(14)

De aan de toekenning van de macrofinanciële bijstand van de Unie verbonden voorwaarden moeten stroken met de hoofdbeginselen en doelstellingen van het beleid van de Unie ten aanzien van Georgië.

(15)

Met het oog op een efficiënte bescherming van de financiële belangen van de Unie in het kader van de macrofinanciële bijstand van de Unie moet Georgië passende maatregelen nemen voor de preventie en bestrijding van fraude, corruptie en andere onregelmatigheden met betrekking tot deze bijstand. De Commissie moet tevens zorgen voor passende controles en erop toezien dat de Rekenkamer passende audits uitvoert.

(16)

De uitkering van de macrofinanciële bijstand van de Unie laat de bevoegdheden van de begrotingsautoriteit onverlet.

(17)

De macrofinanciële bijstand van de Unie moet door de Commissie worden beheerd. Teneinde te waarborgen dat het Europees Parlement en het Economisch en Financieel Comité op de tenuitvoerlegging van dit besluit kunnen toezien, dient de Commissie hen regelmatig in te lichten over ontwikkelingen met betrekking tot de macrofinanciële bijstand van de Unie en hun daarbij de relevante documenten te verschaffen.

(18)

Teneinde eenvormige voorwaarden voor de uitvoering van dit besluit te waarborgen, moeten uitvoeringsbevoegdheden aan de Commissie worden toegekend. Deze bevoegdheden moeten worden uitgeoefend overeenkomstig Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad van 16 februari 2011 tot vaststelling van de algemene voorschriften en beginselen die van toepassing zijn op de wijze waarop de lidstaten de uitoefening van de uitvoeringsbevoegdheden door de Commissie controleren (3).

(19)

In dit kader wordt eraan herinnerd dat overeenkomstig die verordening de raadplegingsprocedure, als een algemene regel, moet worden toegepast in alle gevallen, behalve in die gevallen bepaald in die verordening. Gezien de mogelijk belangrijke effecten van operaties boven het drempelbedrag van 90 miljoen EUR, past het dat de onderzoeksprocedure voor deze verrichtingen wordt gebruikt. Gezien het bedrag van de macrofinanciële bijstand van de Unie aan Georgië moet de raadplegingsprocedure toegepast worden voor de vaststelling van het memorandum van overeenstemming, of voor het verlagen, opschorten of annuleren van de bijstand,

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/24

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie,

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/26

(1)

In artikel 103 quindecies van Verordening (EG) nr. 1234/2007 is bepaald dat de toewijzing van de beschikbare EU-middelen en de begrotingslimieten voor de nationale steunprogramma’s in de wijnsector zijn vastgesteld in bijlage X ter bij die verordening.

(2)

Krachtens artikel 103 sexdecies van Verordening (EG) nr. 1234/2007 hadden de lidstaten de mogelijkheid om uiterlijk op 1 december 2012 te beslissen voor begrotingsjaar 2014 steun aan wijnbouwers te verlenen door hun toeslagrechten toe te kennen in de zin van titel III, hoofdstuk 1, van Verordening (EG) nr. 73/2009 van de Raad van 19 januari 2009 tot vaststelling van gemeenschappelijke voorschriften voor regelingen inzake rechtstreekse steunverlening aan landbouwers in het kader van het gemeenschappelijk landbouwbeleid en tot vaststelling van bepaalde steunregelingen voor landbouwers (2).

(3)

Lidstaten met de intentie steun te verlenen krachtens artikel 103 sexdecies van Verordening (EG) nr. 1234/2007, hebben de betrokken bedragen meegedeeld. Ter wille van de duidelijkheid dient de Commissie deze bedragen bekend te maken.

(4)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Beheerscomité voor de gemeenschappelijke ordening van de landbouwmarkten,

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/28

(1)

Overeenkomstig artikel 80, lid 1, onder a), van Verordening (EG) nr. 1107/2009 blijft Richtlijn 91/414/EEG van toepassing op werkzame stoffen waarvoor overeenkomstig artikel 6, lid 3, van die richtlijn vóór 14 juni 2011 een besluit is genomen.

(2)

Overeenkomstig artikel 6, lid 2, van Richtlijn 91/414/EEG heeft Portugal in februari 2002 van ISAGRO IT een aanvraag ontvangen om opneming van de werkzame stof benalaxyl-M in bijlage I bij de richtlijn. Bij Beschikking 2003/35/EG van de Commissie (3) is bevestigd dat het dossier volledig is en geacht wordt in beginsel te voldoen aan de voorschriften inzake gegevens en informatie van de bijlagen II en III bij die richtlijn.

(3)

Overeenkomstig artikel 6, lid 2, van Richtlijn 91/414/EEG heeft Hongarije in september 2005 van ISAGRO SpA een aanvraag ontvangen om opneming van de werkzame stof valifenalaat in bijlage I bij die richtlijn. Bij Beschikking 2006/586/EG van de Commissie (4) is bevestigd dat het dossier volledig is en geacht wordt in beginsel te voldoen aan de voorschriften inzake gegevens en informatie van de bijlagen II en III bij die richtlijn.

(4)

De bevestiging dat de dossiers volledig zijn, was nodig om deze grondig te kunnen onderzoeken en de lidstaten de mogelijkheid te geven gewasbeschermingsmiddelen die de betrokken werkzame stoffen bevatten, voorlopig toe te laten voor een periode van ten hoogste drie jaar, met inachtneming van de voorwaarden van artikel 8, lid 1, van Richtlijn 91/414/EEG en met name de voorwaarde dat de werkzame stoffen en de gewasbeschermingsmiddelen grondig worden beoordeeld in het licht van de voorschriften van die richtlijn.

(5)

De effecten op de menselijke gezondheid en het milieu van de door de aanvragers voorgestelde toepassingen van deze werkzame stoffen zijn overeenkomstig de bepalingen van artikel 6, leden 2 en 4, van Richtlijn 91/414/EEG beoordeeld. De als rapporteur optredende lidstaten hebben de respectieve ontwerpbeoordelingsverslagen op 21 november 2003 (benalaxyl-M) en 19 februari 2008 (valifenalaat) bij de Commissie ingediend.

(6)

Nadat de lidstaten-rapporteurs de ontwerpbeoordelingsverslagen hadden ingediend, bleek het nodig de aanvragers om aanvullende informatie te vragen en moesten de lidstaten-rapporteurs deze informatie bestuderen en beoordelen. Daardoor is het onderzoek van de dossiers nog aan de gang en kan de evaluatie niet worden afgerond binnen de bij Richtlijn 91/414/EEG, te lezen in samenhang met Uitvoeringsbesluit 2011/671/EU van de Commissie (5), vastgestelde termijn.

(7)

Aangezien de evaluatie tot nu toe geen aanleiding tot onmiddellijke bezorgdheid heeft gegeven, moet de lidstaten toestemming worden verleend om de voorlopige toelatingen voor gewasbeschermingsmiddelen die de betrokken werkzame stoffen bevatten, overeenkomstig artikel 8 van Richtlijn 91/414/EEG voor een periode van 24 maanden te verlengen, zodat het onderzoek van de dossiers kan worden voortgezet. Verwacht wordt dat het evaluatie- en besluitvormingsproces voor een besluit betreffende een mogelijke goedkeuring overeenkomstig artikel 13, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1107/2009 voor benalaxyl-M en valifenalaat binnen 24 maanden zal zijn voltooid.

(8)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor de voedselketen en de diergezondheid,

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/s3

14.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 218/s3