8.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 298/13

1)

Czy w świetle przepisów dotyczących terytorialnego zakresu podatku od wartości dodanej wykładni art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 szóstej dyrektywy 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. (1) można dokonywać w ten sposób, iż w celu obliczania przewidzianej przez nie części podlegającej odliczeniu, centrala spółki z siedzibą w państwie członkowskim musi uwzględniać dochody uzyskane przez każdy z jej oddziałów z siedzibą w innym państwie członkowskim i analogicznie oddziały te muszą uwzględniać całość dochodów objętych zakresem podatku od wartości dodanej uzyskanych przez spółkę?

2)

Czy takie samo rozwiązanie należy przyjąć dla oddziałów z siedzibą poza Unią Europejską w szczególności w świetle prawa do odliczenia przewidzianego w art. 17 ust. 3 lit. a) i c) w odniesieniu do transakcji bankowych i finansowych, o których mowa w art. 13 B lit. d) ust. 1–5, w przypadku gdy klient ma siedzibę poza Wspólnotą?

3)

Czy odpowiedź na dwa pierwsze pytania może być różna dla poszczególnych państw członkowskich w zależności od opcji, jakie przewidziane są w ostatnim akapicie art. 17 ust. 5 w szczególności jeżeli chodzi o tworzenie odrębnych obszarów działalności?

4)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na jedno z dwóch pierwszych pytań, po pierwsze czy należy ograniczyć stosowanie takiej części podlegającej odliczeniu do obliczania prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej obciążającego wydatki poniesione przez centralę na rzecz zagranicznych oddziałów i po drugie czy uwzględnienie dochodów uzyskanych za granicą musi być dokonywane zgodnie z przepisami stosowanymi w państwie, w którym znajduje się oddział czy też w państwie, w którym znajduje się centrala?