Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 grudnia 2007 r. w sprawach połączonych T-50/06, T-56/06, T-60/06, T-62/06 i T-69/06 Irlandia i inni przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 lutego 2008 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-89/08 P)

(2008/C 116/22)

Języki postępowania: francuski, angielski i włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Di Bucci i N. Khan, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Irlandia, Republika Francuska, Republika Włoska, Eurallumina SpA, Aughinish Alumina Ltd

Żądania

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie na poparcie swoich żądań podnosi sześć zarzutów opartych, po pierwsze, na braku właściwości Sądu i naruszeniach procedury wpływających niekorzystnie na interesy Komisji (dwa pierwsze zarzuty) oraz, po drugie, na naruszeniu prawa wspólnotowego w dziedzinie pomocy państwa (zarzuty od trzeciego do szóstego).

W ramach pierwszego zarzutu, który składa się z dwóch części, wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie zasady dyspozycyjności i orzeczenie ultra petita, gdyż w pierwszej instancji żadna ze skarżących nie podnosiła zarzutu opartego na naruszeniu art. 1 lit. b) pkt v) rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] (1). Ponadto zarzut podniesiony z urzędu przez Sąd nie był zarzutem opartym na braku uzasadnienia, który może być odniesiony z urzędu, lecz zarzutem co do istoty sprawy, który nie znajdował oparcia w materiale dowodowym znajdującym się w aktach.

W ramach drugiego zarzutu wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie przez Sąd ogólnych zasad kontradyktoryjności i poszanowania prawa do obrony, jako że Sąd z urzędu podniósł zarzut, który nigdy nie był rozważany, czy nawet zgłaszany w toku postępowania w pierwszej instancji.

W ramach trzeciego zarzutu, który dzieli się na trzy części, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 230 i 253 WE w związku z art. 88 WE i zasadami dotyczącymi przebiegu postępowania w sprawi pomocy państwa.

W tym zakresie wnosząca odwołanie podnosi po pierwsze, że uznanie spornych środków za „nową” pomoc nie może być już kwestionowane w skardze na końcową decyzję Komisji, ponieważ państwa członkowskie i inne zainteresowane strony mogły w tym zakresie zaskarżyć decyzję o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego. Skoro ta ostatnia decyzja nie została zaskarżona, to stała się ostateczna, a zatem końcowa decyzja stanowiła w tej kwestii akt jedynie potwierdzający, niepodlegający zaskarżeniu.

Wnosząca odwołanie twierdzi po drugie, że legalność aktu musi być oceniana w świetle okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w dniu, w którym akt ten został wydany. Tymczasem w niniejszej sprawie żaden dokument znajdujący się w aktach nie pozwala na przyjęcie, że sporne środki krajowe nie stanowiły pomocy w chwili, gdy zostały one wprowadzone.

Po trzecie wnosząca odwołanie twierdzi wreszcie, że w każdym razie to nie Komisja, lecz państwa członkowskie i ewentualnie zainteresowane strony trzecie zobowiązane są do przedstawienia dowodu, że dana pomoc jest pomocą istniejącą. W razie braku tego rodzaju dowodu Komisji nie jest zobowiązana do przedstawienia uzasadnienia w tym zakresie.

W ramach czwartego zarzuty skarżąca podnosi naruszenie art. 253 WE w związku z art. 87 ust. 1 WE i art. 88 ust. 1 WE w zakresie, w jakim Sąd stwierdził brak uzasadnienia w odniesieniu do zastosowania art. 1 lit. b) pkt v) rozporządzenia nr 659/1999, podczas gdy przepis ten może stosować się tylko do środków, które nie stanowią pomocy w chwili ich wprowadzenia w życie, a Komisja w decyzji zaskarżonej w pierwszej instancji wykazała, że sporne środki zawsze stanowiły pomoc, od czasu, gdy zostały wprowadzone. Ponadto żadna ze stron nie wykazała zmian na wspólnym rynku, ze względu na które środki niestanowiące pomocy w chwili ich wprowadzenia w życie stały się pomocą później.

W ramach szóstego zarzutu wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie tych zasad oraz art. 1 lit. b) pkt v) rozporządzenia nr 659/199 w zakresie, w jakim Sąd nałożył na Komisję obowiązek szczególnego uzasadnienia odnoszącego się do stosowania tego przepisu ze względu na oświadczenia dokonane przez Radę i Komisję. Tymczasem wnosząca odwołanie wykazała w sposób jednoznaczny, że na mocy utrwalonego orzecznictwa Trybunału oświadczenia takie nie mogą mieć żadnego znaczenia przy badaniu krajowych środków pod względem wspólnotowych zasad pomocy państwa, ponieważ pojęcia pomocy i pomocy istniejącej mają charakter ściśle obiektywny

W ramach szóstego zarzutu skarżąca twierdzi wreszcie, że Sąd naruszył art. 88 ust. 1 i 2 oraz art. 253 WE oraz art. 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999, w zakresie, w jakim stwierdził nieważność decyzji Komisji w całości, włączając w to część decyzji dotyczącą przedłużenia formalnego postępowania wyjaśniającego na okres po dniu 31 grudnia 2003 r. Tymczasem Sąd w żaden sposób nie wyjaśnił, w jaki sposób rzekomy brak uzasadnienia dotyczący stosowania art. 1 lit. b) pkt v) rozporządzenia nr 659/1999 mógł wpłynąć na ważność tej części decyzji. Sąd ponadto naruszył zasadę, zgodnie z którą jeżeli państwo członkowskie nie dostarcza żadnego dowodu uzasadniające przyjęcie, iż sporne środki stanowią pomoc istniejącą, Komisja musi traktować te środki jako nową pomoc, w ramach procedury przewidzianej w art. 88 ust. 2 i 3 WE.

(1)  Dz.U. L 83, s. 1.