—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 września 2013 r. w sprawie T-111/11;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania

1)

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez dokonanie błędnej wykładni wyrażeń „śledztwo [dochodzenie]” i „naruszyłoby ochronę […] celu […] śledztwa [dochodzenia]” zawartych w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 (1).

Sąd popełnił błąd, stwierdzając w sposób kategoryczny, że „sporne badania wchodzą w zakres dochodzenia Komisji w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001”.

Według pierwszej części tego zarzutu Sąd dokonał błędnej wykładni terminu „śledztwo [dochodzenie]”.

Część druga zarzutu : nawet przy założeniu, że było prowadzone dochodzenie, Sąd naruszył prawo, dokonując błędnej wykładni wyrażenia „naruszać”. Sad powiązał pojęcie ujawnienia z pojęciem naruszenia, bez konkretnego wskazania, w jaki dokładnie sposób ujawnienie miałoby naruszać „cel” dochodzenia.

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez Sąd prawa poprzez naruszenie art. 4 ust. 1, 2 i 4 konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, podpisanej w Aarhus, w Danii, w dniu 25 czerwca 1998 r. i zatwierdzonej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. (2)

Zarzut ten obejmuje pięć argumentów. Po pierwsze, Sąd popełnił błąd, stosując zawężająco obowiązek dokonania wykładni art. 4 ust. 4 lit. c) konwencji z Aarhus. Po drugie, Sąd popełnił błąd przy zastosowaniu spornego środka w świetle konwencji z Aarhus. Po trzecie, Sąd popełnił błąd w związku ze spoczywającym na nim obowiązkiem dokonania wykładni konwencji z Aarhus zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym. Po czwarte, Sąd popełnił błąd, odmawiając bezpośredniego zastosowania art. 4 i 4 ust. 4 lit. c) konwencji z Aarhus. Wreszcie, Sąd błędnie zastosował prawo, dopuszczając odstępstwo od stosowania konwencji z Aarhus oparte na „specyficznych cechach” Unii Europejskiej.

3)

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez Sąd art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1367/2006 (3), a także art. 4 ust. 2 in fine, oraz art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001.

Sąd naruszył prawo, opierając odmowę uznania istnienia nadrzędnego interesu publicznego dotyczącego ujawnienia wyłącznie na analizie argumentów podniesionych przez skarżącą. To podejście jest sprzeczne z postanowieniami nr 1049/2001, a także z odnośnym orzecznictwem. Argumenty podnoszone w tym względzie przez stronę skarżącą nie mogą same w sobie być powodem zanegowania istnienia nadrzędnego interesu publicznego, ponieważ prawo nie nakłada na skarżącego ciężaru dowiedzenia nadrzędnych okoliczności. Wyważenie interesów wchodzących w grę, jeśli chodzi o ujawnienie, spoczywa na instytucji, której ujawnienie dotyczy.