This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62014CN0073
Case C-73/14: Action brought on 10 February 2014 — Council of the European Union v European Commission
Sprawa C-73/14: Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej
Sprawa C-73/14: Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej
Dz.U. C 93 z 29.3.2014, p. 21–21
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
29.3.2014 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 93/21 |
Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej
(Sprawa C-73/14)
2014/C 93/35
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Westerhof Löfflerová, E. Finnegan, R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
— |
Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie „Pisemnego oświadczenia Komisji Europejskiej w imieniu Unii Europejskiej” złożonego przed Międzynarodowym Trybunałem Prawa Morza w sprawie 21 (1); oraz |
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
1) |
W drodze niniejszej skargi Rada zwraca się do Trybunału z szacunkiem o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie „Pisemnego oświadczenia Komisji Europejskiej w imieniu Unii Europejskiej” złożonego przed Międzynarodowym Trybunałem Prawa Morza w sprawie 21 (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”). |
2) |
Zdaniem Rady zaskarżona decyzja, która została przedstawiona bez zgody Rady i wbrew jej woli, jest niezgodna z prawem ze względu na to, że narusza zapisane w Traktatach podstawowe zasady prawa Unii. |
3) |
Swe żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Rada opiera na dwóch zarzutach. |
4) |
Po pierwsze, przyjmując zaskarżoną decyzję, Komisja naruszyła zapisaną w art. 13 ust. 2 TUE zasadę podziału kompetencji i, co za tym idzie, zasadę równowagi instytucjonalnej (zarzut pierwszy). W pierwszej części tego zarzutu Rada podnosi, że Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza jest ustanowionym Konwencją ONZ o prawie morza organem, który przyjmuje akty wywierające skutki prawne i, co za tym idzie, stanowisko zajęte w imieniu Unii przed Międzynarodowym Trybunałem Prawa Morza winna była zostać sporządzona przez Radę zgodnie z art. 218 ust. 9 TFUE. W drugiej części zarzutu pierwszego Rada twierdzi, że w każdym razie Komisja naruszyła art. 16 ust. 1 TUE uzurpując sobie funkcje określania polityki, które, zgodnie z tym postanowieniem traktatowym, należą do wyłącznej kompetencji Rady. |
5) |
Po drugie, podejmując działania prowadzące do przyjęcia zaskarżonej decyzji, Komisja naruszyła zapisaną w art. 13 ust. 2 TUE lojalnej współpracy (zarzut drugi). |
(1) Rada nie domaga się w chwili obecnej stwierdzenia nieważności złożonego przez Komisję przed tym Trybunałem oświadczenia.