—

oddalono skargę w sprawie F-159/12 w części i obciążono wnoszącego odwołanie jego własnymi kosztami;

—

oddalono skargę w sprawie F-161/12 w całości i obciążono wnoszącego odwołanie jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez ECDC;

—

zasądzono od wnoszącego odwołanie na rzecz Sądu kwotę 2  000 EUR w celu zwrotu części kosztów, których można było uniknąć, a które Sąd musiał ponieść;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 24 lutego 2012 r.;

—

zasądzenie od ECDC zadośćuczynienia, oszacowanego ex aequo et bono na 80  000 EUR za krzywdę doznaną przez wnoszącego odwołanie i podniesioną w pierwszym zarzucie skargi w sprawie F-161/12;

—

zasądzenie od ECDC zadośćuczynienia, oszacowanego ex aequo et bono na 56  800 EUR za krzywdę doznaną przez wnoszącego odwołanie i podniesioną w incydentalnych żądania odszkodowawczych przedstawionych w trakcie postępowania w pierwszej instancji;

—

art. 47 lit. b) pkt (ii) w związku z art. 86 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”), gdy orzekł, że skarżący mógł zostać zwolniony z pracy ze względu na niesubordynację bez postępowania dyscyplinarnego;

—

art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w świetle terminów przyznanych skarżącemu do przedstawienia swojego stanowiska przed zwolnieniem z pracy;

—

art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, gdy uwzględnił jako dowody oskarżenia, zgodnie z którymi skarżący popełnił czyny karalne, podczas gdy nie był on nigdy ani ścigany karnie, ani skazany za takie czyny przez sąd karny;

—

ciążącego na pracodawcy obowiązku staranności, orzekając, że ECDC nie musiał przyznać skarżącemu pewnego zakresu prawa do obrony w trakcie dochodzenia administracyjnego na podstawie załącznika IX do regulaminu pracowniczego.