15.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 151/22

i.

odpowiednie przepisy prawa krajowego przewidują wyłączenie z zakresu odpowiedzialności w ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego wobec osób, dla których nie przewidziano trwale zamocowanych siedzeń w pojeździe mechanicznym,

ii.

zgodnie z postanowieniami polisy ubezpieczeniowej ochrona ubezpieczeniowa obejmuje wyłącznie osoby podróżujące na trwale zamocowanych siedzeniach w pojeździe, i polisa ta była w istocie zatwierdzoną polisą ubezpieczeniową na gruncie prawa krajowego w chwili wypadku,

iii.

wcześniejszym orzeczeniem Trybunału (w sprawie C-356/05 Farrell) przepisy prawa krajowego przewidujące takie wyłączenie z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zostały uznane za sprzeczne z prawem UE, i, co za tym idzie, należy odstąpić od ich stosowania, i

iv.

brzmienie przepisów krajowych uniemożliwia ich wykładnię zgodnie z wymogami prawa UE,

w postępowaniu spornym między osobami prywatnymi i prywatnym towarzystwem ubezpieczeń dotyczącym wypadku drogowego z 1999 r. skutkującego poważnymi uszkodzeniami ciała pasażera, który nie podróżował na trwale zamocowanym siedzeniu pasażera, w którym to postępowaniu za zgodą stron sąd krajowy dopozwał państwo i towarzystwo ubezpieczeniowe po stronie pozwanej, sąd ów, odstępując od stosowania odpowiednich przepisów prawa krajowego, ma również obowiązek niestosowania lub w inny sposób wyłączenia możliwości zastosowania przez ubezpieczyciela klauzuli wyłączającej odpowiedzialność przewidzianej w polisie ubezpieczenia komunikacyjnego obowiązującej w chwili wypadku, dopuszczając tym samym możliwość dochodzenia przez poszkodowanego odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela na podstawie tej polisy? Ewentualnie czy taki rezultat przełoży się w istocie na bezpośredni horyzontalny skutek dyrektywy wobec osoby prywatnej zakazany prawem UE?”