6.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 374/21

1)

uchylenie wyroku Sądu z dnia 7 lipca 2017 r. wydanego w sprawie T-215/15;

2)

samodzielne ostateczne rozstrzygnięcie sporu poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/364 z dnia 5 marca 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/357 z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (2) w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie, a także obciążenie Rady kosztami postępowania przed Trybunałem i przed Sądem;

3)

posiłkowo, w odniesieniu do żądania 2), przekazanie sprawy Sądowi, aby wydał orzeczenie zgodnie z oceną prawną dokonaną przez Trybunał, i orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1)

Niezgodnie z art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej Sąd stwierdził, że Rada uzasadniła środki ograniczające, nie naruszając prawa. Rada nie uściśliła uzasadnienia w sposób wystarczająco szczegółowy i konkretny.

(2)

Sąd błędnie stwierdził, że Rada nie naruszyła praw podstawowych. Sąd przeprowadził nieprawidłową ocenę naruszenia prawa własności i prawa do wykonywania działalności gospodarczej. W szczególności Sąd błędnie orzekł, że środki są odpowiednie i proporcjonalne. Ponadto Sąd naruszył procedurę i uprawnienia proceduralne.

(3)

Sąd błędnie stwierdził, że Rada nie dopuściła się nadużycia władzy. Po pierwsze, Sąd nie przeprowadził żadnej konkretnej analizy dotyczącej wnoszącego odwołanie. Po drugie, Sąd przyjął błędne założenie, iż brak konkretnych dowodów nie jest istotny.

(4)

Sąd błędnie stwierdził, że Rada nie naruszyła zasady dobrej administracji. Po pierwsze, przedstawione przez Sąd rozważania dotyczące obowiązku bezstronności Rady są błędne. Po drugie, Sąd naruszył zakres obowiązku starannego ustalenia okoliczności faktycznych. W tym względzie należy także stwierdzić naruszenie uprawnień proceduralnych wnoszącego odwołanie.

Sąd błędnie stwierdził, że Rada nie popełniła żadnego „oczywistego błędu w ocenie”. Po pierwsze, Sąd naruszył obowiązek kontroli w odniesieniu do zaskarżonego aktu, nie przeprowadzając badania procedury prowadzącej do jego przyjęcia. Sąd błędnie stwierdził, że Rada może oprzeć się jedynie na piśmie Ukrainy. Sąd nie uwzględnił zatem ciążącego na Radzie obowiązku przeprowadzenia dodatkowych ustaleń. Ponadto Sąd naruszył zakres niedawnego orzecznictwa Trybunału dotyczącego środków ograniczających. Ponadto argumentacja Sądu jest w znacznej mierze wyłącznie polityczna i nie uwzględnia ona znaczenia praw podstawowych w państwie trzecim.