—

Po pierwsze, jak twierdzi skarżąca, ustalenie wartości normalnej uległo zniekształceniu poprzez włączenie sprzedaży numerów kontroli produktów (zwanych dalej „NKP”), które były sprzedawane w bardzo nieznacznej ilości przez producenta z państwa analogicznego. Skarżąca twierdzi, że wykazała, iż ceny tej niewielkiej sprzedaży nie były wiarygodne czego skutkiem było nieuzasadnione ustalenie wartości normalnej. Ponadto skarżąca twierdzi, że niewielka sprzedaż nie odzwierciedla zwyczajnego zachowania nabywców i rezultatu zwykłego kształtowania się ceny a więc nie nastąpiła w zwykłym obrocie handlowym, co nie pozwala na dokonanie odpowiedniego porównania. Według skarżącej Komisja podkreśliła, że przeprowadziła test w celu ustalenia czy sprzedaż nastąpiła w ramach zwykłego obrotu handlowego, lecz nie zajęła się powyższymi kwestiami.

—

Po drugie, jak twierdzi skarżąca, Komisja nie uzyskała wiarygodnych danych odnoszących się do sprzedaży NKP od producenta z państwa analogicznego. Skarżąca twierdzi, że Komisja opracowała więc metodologię obliczania tych danych dotyczących szczególnych kosztów NKP lecz w rzeczywistości metodologia ta stanowiła jedynie domniemanie, iż wszystkie transakcje wycenione na poniżej 92,14 % średniej ceny NKP były nieopłacalne a nie kontrolę poszczególnych NKP. Skarżąca podnosi, że takie ogólne założenie jest całkowicie nieuzasadnione i prowadzi do arbitralnego wykluczenia transakcji sprzedaży oraz nieuzasadnionego wzrostu wartości normalnej. Skarżąca dochodzi do wniosku, że posłużenie się taką metodologią i niewiarygodnymi danymi prowadzące do arbitralnego wykluczenia niższych cen sprzedaży z ustalania wartości normalnej z uszczerbkiem dla niej, stanowi naruszenie art. 2 ust. 7 pkt a).

—

Według skarżącej, cała jej sprzedaż kierowana była do użytkowników końcowych zaś producent z państwa analogicznego prowadził sprzedaż na rzecz użytkowników końcowych i przedsiębiorców. Skarżąca podnosi, że przedstawiła liczne dowody wskazujące, że istniała znaczna różnica w cenach a mimo tego Komisja odrzuciła dostosowanie dotyczące poziomu handlu, o które wnioskowano.

—

Skarżąca twierdzi, że Komisja ponadto odmówiła kontroli dostosowania wydatków związanych z opakowaniami, mimo że skarżąca przedstawiła dowody, iż wartość dostosowania była błędna w wyniku zastosowania błędnego klucza alokacji. Według skarżącej, Komisja naruszyła więc swe obowiązki alokując całkowite koszty związane z opakowaniami do całkowitego obrotu zamiast do obrotu produktami produkowanymi przez samego producenta z analogicznego państwa.

—

Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja odmówiła również dostosowania kosztów kredytu do większości sprzedaży producenta z analogicznego państwa. Skarżąca uważa, że wykazała, iż dowody zawarte w aktach przeczyły stanowisku Komisji, które początkowo doprowadziły tę instytucję do niedokonania takiego dostosowania, lecz zamiast wyciągnąć prawidłowe wnioski co do potrzeby dostosowania warunków kredytu, Komisja dokonała dostosowania dla jednego szczególnego klienta, naruszając swe obowiązki.

—

Wreszcie, skarżąca twierdzi, że Komisja uznała, iż istniały różnice w zakresie wykorzystywanych surowców i wydajności między producentem z analogicznego państwa i skarżącą, lecz odmówiła dokonania dostosowania w odniesieniu do tych . W tym względzie skarżąca twierdzi, że Komisja zignorowała między innymi twierdzenia samego producenta z analogicznego państwa, które dowodziły istnienia tych różnic oraz ich wpływu na porównywalność cen.

—

Według skarżącej, Komisja nałożyła ponadto nadmierny ciężar dowodu na Jinan z naruszeniem obowiązków przewidzianych w art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, art. 2.4 porozumienia antydumpingowego i zasady dobrej administracji w odniesieniu do każdego ze wspomnianych wyżej dostosowań, o które wystąpiono.

—

Skarżąca wskazuje, że ustalając wartość normalną dla niezbliżonych typów produktu na podstawie średniej wartości normalnej dostosowanej o wartość różnic produktu, które ustalono na podstawie różnicy względem ceny eksportowej stosowanej przez skarżącą, Komisja przyjęła nieuzasadnioną metodologię ustalania wartości normalnej naruszając art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Według skarżącej, opiera się ona na założeniu, że wartość rynkowa różnic w cechach fizycznych jest odzwierciedlona w cenach eksportowych, podczas gdy w rzeczywistości ceny eksportowe zbliżonych typów produktu wykorzystywanych jako zastępczy, według ustaleń Komisji przynajmniej częściowo odzwierciedla dumping. Według skarżącej metodologia opiera się na założeniu, że ceny eksportowe omawianych niezbliżonych typów produktu są ustalane na poziomie marginesu dumpingu, który jest dokładnie taki sam jak margines zaobserwowany dla zbliżonych typów produktu. Skarżąca uważa to założenie za nieuzasadnione i niemożliwe do sprawdzenia.

—

Ponadto skarżąca podnosi, że wskutek przyjęcia metodologii, której wynikiem jest założenie istnienia dumpingu dla niezbliżonych typów produktu na tym samym poziomie co dla zbliżonych typów produktu, uzyskany ostatecznie margines dumpingu nie odzwierciedla pełnego zakresu praktyk dumpingowych, w sprzeczności z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego.

—

O ile Trybunał nie uważa, że zaskarżone rozporządzenie włącza poprzez odesłanie ustalenia dotyczące szkody i związku przyczynowego zawarte w rozporządzeniu którego nieważność stwierdzono (2), skarżąca podnosi, że wobec stwierdzenia nieważności tego drugiego rozporządzenia w całości w stosunku do skarżącej, zaskarżone rozporządzenie nakłada cła antydumpingowe na przywóz skarżącej bez uwzględniania wymogów ustanowionych w odniesieniu do okoliczności innych niż dumping. Według skarżącej prowadzi to między innymi do naruszenia art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, jako że ostateczne cło antydumpingowe zostało nałożone na źródło co do którego nie ustalono, iż powoduje szkodę. Skarżąca podnosi, że wobec braku stwierdzenia w rozporządzeniu w odniesieniu do skarżącej istnienia jakiejkolwiek szkody, Komisja naruszyła również art. 3 rozporządzenia podstawowego dotyczący ustalania szkody. Ponadto skarżąca dodaje, że brak jest uzasadnienia.

—

Ewentualnie, jak twierdzi skarżąca, Komisja naruszyła art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2 i art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego opierając się na niedokładnych danych dotyczących przywozu. Według skarżącej w celu ustalenia szkody oparto się bowiem na danych dotyczących przywozu, które, na podstawie informacji dostępnych Komisji, w oczywisty sposób obejmowały przywóz produktów, których nie można uznać za przedmiotowy produkt. Skarżąca podnosi, że Komisja nie podjęła jednak kroków koniecznych w celu sprawdzenia dokładności danych przywozowych i poprawienia ich poprzez wyłączenie przywozu produktów, których nie można uznać za przedmiotowe produkty. Skarżąca wyciąga wniosek, że wskutek tego Komisja naruszyła art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2 i art. 3 ust 3 rozporządzenia podstawowego.

—

Według skarżącej procedura przewidziana w rozporządzeniu podstawowym z 2009 r., które według samej Komisji miało zastosowanie do nowego dochodzenia, wymaga nałożenia ostatecznego clą antydumpingowego przez Radę, na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego. Skarżąca twierdzi, że wobec niezastosowania tej procedury zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i art. 266 TFUE wymagającego podjęcia środków zapewniających wykonanie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości stwierdzającego nieważność aktu przez instytucję, która przyjęła ów akt.