9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/10

1)

Czy zakres zastosowania dyrektywy 96/71/WE (1) z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (dalej zwanej także w skrócie „dyrektywą”), w szczególności jej art. 1 ust. 3 lit. a), obejmuje także świadczenie usług polegających na zapewnianiu pasażerom posiłków i napojów, usług serwisu w wagonach czy usług sprzątania przez pracowników usługodawcy z siedzibą w państwie, z którego pracownik jest delegowany (na Węgrzech), celem wykonania umowy z przedsiębiorstwem transportu kolejowego z siedzibą w państwie, do którego pracownik jest delegowany (Austria), jeśli te usługi są świadczone w pociągach międzynarodowych, które przejeżdżają także przez terytorium państwa, do którego pracownik jest delegowany?

2)

Czy art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy obejmuje także przypadek, kiedy usługodawca z siedzibą w państwie, z którego pracownik jest delegowany świadczy usługi określone w pytaniu pierwszym nie w wykonaniu umowy z przedsiębiorstwem transportu kolejowego z siedzibą w państwie, do którego pracownik jest delegowany, na rzecz którego to przedsiębiorstwa transportu kolejowego ostatecznie usługi są świadczone (odbiorca usług), lecz w wykonaniu umowy z innym przedsiębiorstwem z siedzibą w państwie, do którego pracownik jest delegowany, które z kolei związane jest stosunkiem umownym (łańcuch podwykonawców) z przedsiębiorstwem transportu kolejowego?

3)

Czy art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy obejmuje także przypadek, kiedy usługodawca z siedzibą w państwie, z którego pracownik jest delegowany, nie przydziela do świadczenia usług określonych w pytaniu pierwszym własnych pracowników, lecz pracowników innego przedsiębiorstwa, którzy zostali mu postawieni do dyspozycji jeszcze w państwie, z którego nastąpiło delegowanie za granicę?

4)

Niezależnie od odpowiedzi na pytania od pierwszego do trzeciego: czy są niezgodne z prawem Unii, w szczególności z zasadą swobody przepływu usług (art. 56 i 57 TFUE) takie przepisy krajowe, które przewidują, iż przedsiębiorstwa, które delegują pracowników na terytorium innego państwa członkowskiego celem wykonywania usług mają obowiązek przestrzegania warunków zatrudnienia w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy oraz przestrzegania związanych z tym obowiązków (jak na przykład obowiązku dokonania zgłoszenia transgranicznego delegowania pracowników organowi państwa, na którego terytorium pracownicy zostali delegowani, oraz obowiązku przechowywania dokumentów dotyczących wysokości wynagrodzenia oraz dotyczących zgłoszenia pracowników do ubezpieczenia społecznego) również i w takich wypadkach, gdy (po pierwsze) delegowani transgranicznie pracownicy należą do jeżdżącego w pociągach personelu przedsiębiorstwa transportu kolejowego oferującego połączenia międzynarodowe lub do personelu przedsiębiorstwa, które oferuje usługi typowe dla przedsiębiorstwa transportu kolejowego (zapewnienie pasażerom posiłków i napojów, usługi serwisu w wagonach) w pociągach tego ostatniego, kursujących przez granice państw członkowskich oraz gdy (po drugie) podstawą do delegowania albo w ogóle nie jest umowa o świadczenie usług, albo co najmniej nie jest nią taka umowa o świadczenie usług, która została zawarta pomiędzy delegującym przedsiębiorstwem oraz działającym w innym państwie członkowskim odbiorcą usług, gdyż obowiązek świadczenia usług przedsiębiorstwa delegującego w stosunku do działającego w innym państwie członkowskim odbiorcy usług wynika z podwykonawstwa (łańcucha podwykonawców) i gdy (po trzecie) delegowanych pracowników nie łączy stosunek pracy z przedsiębiorstwem delegującym, lecz z innym przedsiębiorstwem, które stawia do dyspozycji własnych pracowników przedsiębiorstwu delegującemu jeszcze w państwie członkowskim siedziby tego przedsiębiorstwa delegującego?