1.

Czy przy dokonywaniu wykładni pojęcia „klient detaliczny”, o którym mowa w art. 4 [ust.] 1 pkt. 12 dyrektywy 2004/39/[WE] (1), sąd odsyłający może/musi zastosować te same kryteria wykładni, które definiują pojęcie konsumenta w rozumieniu art. 2 lit. b) dyrektywy 93/13/EWG (2)?

2.

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, na jakich warunkach „klient detaliczny”, w rozumieniu dyrektywy 2004/[39/WE], może skorzystać ze statusu konsumenta w sporze takim jak ten będący przedmiotem postępowania głównego?; oraz

3.

W szczególności, czy realizacja przez „klienta detalicznego”, w rozumieniu dyrektywy 2004/[39/WE], znacznej wielkości transakcji w stosunkowo krótkim okresie czasu oraz inwestowanie dużych kwot pieniędzy w instrumenty finansowe, takie jak te określone w art. 4 [ust. 1] pkt. 17 dyrektywy 2004/39[WE], stanowią odpowiednie kryteria oceny, czy „klientowi detalicznemu” w rozumieniu wspomnianej dyrektywy przysługuje status konsumenta?

4.

Czy w operacji mającej na celu ustalenie własnej jurysdykcji – zważywszy, że sąd odsyłający ma obowiązek ustalenia wpływu, odpowiednio, art. 17 [ust.] 1 lit. c) lub art. 7 pkt. 2 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (3) – sąd ten może lub musi wziąć pod uwagę podstawę materialnoprawną, na którą powołuje się powód, – wyłącznie odpowiedzialność pozaumowną – jako środek prawny na zawarcie rzekomo nieuczciwych warunków w rozumieniu dyrektywy 93/13/EWG, dla których mające zastosowanie prawo materialne określa się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 864/2007 (Rzym II) (4), czy też ewentualny status konsumenta przysługujący powodowi powoduje, że podstawa materialnoprawna jego powództwa jest nieistotna?