—

Uchylenie wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-816/17 i T-318/18 Luksemburg i in. / Komisja;

—

Oddalenie zarzutu pierwszego w sprawie T-816/17 oraz zarzutów drugiego, czwartego, piątego i ósmego w sprawie T-318/18;

—

Przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w zakresie zarzutów, które nie zostały jeszcze poddane ocenie;

—

Tytułem żądania ewentualnego, skorzystanie z uprawnienia do wydania ostatecznego orzeczenia w sprawie na podstawie art. 61 akapit pierwszy zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; oraz

—

Pozostawienie rozstrzygnięcia w sprawie kosztów niniejszego postępowania do orzeczenia kończącego postępowanie w razie przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania lub obciążenie Luksemburga, Amazon EU S.à.r.l. i Amazon.com, Inc. kosztami postępowania w razie wydania ostatecznego wyroku w sprawie przez Trybunał.

—

Część pierwsza: W pkt 162–251 wyroku Sąd błędnie odrzucił przeprowadzoną w decyzji analizę funkcjonalną Amazon Europe Technologies SCS („LuxSCS”) i wybór LuxSCS jako strony badanej na tej podstawie, że LuxSCS posiadała prawną własność wartości niematerialnych i prawnych, udostępniła je na rzecz Amazon EU S.à.r.l („LuxOpCo”) i uczestniczyła finansowo w ich wypracowaniu. W ten sposób Sąd dokonał błędnej wykładni zasady ceny rynkowej i błędnie ją zastosował, co stanowi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do przesłanki korzyści, oraz uchybił obowiązkowi uzasadnienia ze względu na sprzeczną i niewystarczającą argumentację. Sąd również błędnie przywołał własne argumenty w celu odrzucenia dokonanego w decyzji wyboru LuxSCS jako strony testowanej ze względu na to, że nie istniały porównywalne niezależne spółki, które mogłyby posłużyć do zastosowania wobec LuxSCS transakcyjnej metody marży netto („TMMN”). W ten sposób Sąd przekroczył swoje kompetencje w zakresie kontroli sądowej, co stanowi naruszenie przepisów proceduralnych i naruszenie prawa Komisji do obrony, a także wypaczył decyzję.

—

Część druga: W pkt 257–295 wyroku Sąd błędnie odrzucił zawarte w decyzji obliczenie według zasady ceny rynkowej opłaty licencyjnej należnej LuxOpCo od LuxSCS ze względu na to, że LuxSCS jako strona testowana powinna była być uprawniona do wartości rynkowej wartości niematerialnych i prawnych objętych licencją oraz że LuxSCS nie świadczyła usług o niskiej wartości dodanej. W ten sposób Sąd dokonał błędnej wykładni zasady ceny rynkowej i błędnie ją zastosował, naruszył przepisy proceduralne, wypaczył decyzję i nie wywiązał się z obowiązku uzasadnienia.

—

Część pierwsza: O ile w pkt 310 i 513 wyroku Sąd uznał prawidłowy standard dowodu w odniesieniu do stwierdzenia korzyści, o tyle w pkt 503–538 wyroku zastosował inny, surowszy standard w celu odrzucenia pierwszego pomocniczego stwierdzenia korzyści zawartego w decyzji. W ten sposób Sąd błędnie określił wymogi dowodowe w zakresie stwierdzenia korzyści i uchybił obowiązkowi uzasadnienia ze względu na jego sprzeczność.

—

Część druga: W pkt 314–442 wyroku Sąd błędnie powołał się na funkcje pełnione przez podmioty grupy Amazon z siedzibą w Stanach Zjednoczonych na poparcie swego wniosku, że Komisja wyolbrzymiła złożoność funkcji pełnionych przez LuxOpCo w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych objętych licencją. Sąd nie przedstawił również powodów, dla których uznał, że funkcje pełnione przez LuxOpCo w odniesieniu do marki Amazon oraz w odniesieniu do europejskiej działalności detalicznej i usługowej Amazon nie mają charakteru wyjątkowego. W ten sposób Sąd dokonał błędnej wykładni zasady ceny rynkowej i błędnie ją zastosował, co stanowi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do przesłanki korzyści, a także uchybił obowiązkowi uzasadnienia ze względu na jego sprzeczność.

—

Część trzecia: W pkt 499–537 wyroku Sąd błędnie przywołał własne argumenty w celu odrzucenia pierwszego pomocniczego stwierdzenia korzyści zawartego w decyzji ze względu na to, że oparcie się przez Komisję na metodzie podziału zysków z analizą wkładów nie wykazuje, że przedmiotowa interpretacja indywidualna prawa podatkowego prowadzi do powstania korzyści. W ten sposób Sąd przekroczył swoje kompetencje w zakresie kontroli sądowej, co stanowi naruszenie przepisów proceduralnych i naruszenie prawa Komisji do obrony.