4.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 359/25

(1)

Artykuł 3 rozporządzenia (WE) nr 2003/2003 stanowi, że nawóz należący do typu nawozów ujętych w załączniku I i spełniający wymagania ustanowione w wymienionym rozporządzeniu może być oznakowany jako „NAWÓZ WE”.

(2)

Wśród nawozów fosforowych wymienionych w tabeli A2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003 figuruje superfosfat potrójny (TSP), a jednym z kryteriów służących do jego oznaczania jest „fosfor w przeliczeniu na P2O5 rozpuszczalny w obojętnym roztworze cytrynianu amonu, w tym co najmniej 93 % deklarowanej zawartości P2O5 rozpuszczalne w wodzie”.

(3)

Im wyższy jest stopień rozpuszczalności w wodzie nawozu typu superfosfat potrójny, tym większa jest jego efektywność agronomiczna. W przeszłości gleba w Europie wykazywała niedobór fosforu, a w celu uzupełnienia tego niedoboru uzasadniona była wysoka wartość minimalna rozpuszczalności w wodzie na poziomie 93 %.

(4)

Aktualnie sytuacja jest inna – wiele rodzajów gleby nie wykazuje już niedoboru fosforu i chociaż nadal istnieją warunki glebowe lub uprawy, dla których pożądane jest stosowanie superfosfatów potrójnych, u których co najmniej 93 % deklarowanej zawartości jest rozpuszczalne w wodzie, w przypadku większości podłoży i upraw w Europie równie skuteczne jest stosowanie superfosfatów potrójnych, dla których wartość ta wynosi 85 %.

(5)

Użytkownicy superfosfatów potrójnych powinni mieć zatem możliwość wyboru pomiędzy TSP o minimalnej rozpuszczalności w wodzie na poziomie 85% lub TSP, dla którego wartość ta jest wyższa, kierując się wymogami związanymi z lokalnymi warunkami glebowymi oraz z uprawami. Należy odpowiednio zmienić wpis dotyczący TSP w tabeli A2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003.

(6)

Sól sodową EDDHSA i jej produkty kondensacji (EDDHSA) stosuje się przede wszystkim w Hiszpanii, Francji i Włoszech od piętnastu lat jako organiczny czynnik chelatujący mikroskładniki pokarmowe. Z doświadczenia wynika, że są one skutecznymi czynnikami nawożącymi i nie stanowią zagrożenia dla środowiska.

(7)

Żelaza chelatowanego przy zastosowaniu EDDHSA używa się przede wszystkim do uzupełniania niedoborów żelaza i zwalczania chlorozy wywołanej jego brakiem. Jest ono zalecane dla wielu różnych gatunków roślin, zwłaszcza drzew owocowych, takich jak owoce cytrusowe, morela, awokado, śliwka i brzoskwinia; stosuje się je także do upraw winogron, niewielkich krzewów i truskawek.

(8)

Wyeliminowanie chlorozy wywołanej brakiem żelaza i jej objawów zapewnia zielone liście, właściwy wzrost i owocowanie.

(9)

Jeżeli chodzi o wpływ na glebę i środowisko, EDDHSA podlega w glebie procesowi degradacji chemicznej, który przebiega stosunkowo powoli, lecz w jego wyniku nie powstają żadne substancje niebezpieczne. Nie powoduje również żadnych problemów z zasoleniem gleby.

(10)

Należy zatem dodać EDDHSA do listy dopuszczonych organicznych czynników chelatujących mikroskładniki pokarmowe przedstawionej w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2003/2003.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego w art. 32 rozporządzenia (WE) nr 2003/2003,