4.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 359/55

(1)

Rada w rozporządzeniu (WE) nr 2164/98 (2) nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych antybiotyków o szerokim spektrum działania, a mianowicie na trójwodzian amoksycyliny, trójwodzian ampicyliny, cefaleksynę, nieoferowane w mierzalnych dawkach, bądź w formach lub opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej („rozpatrywany produkt”) odpowiadające kodom CN ex 2941 10 10, ex 2941 10 20 oraz ex 2941 90 00, pochodzące z Indii. Środki przyjęły formę cła ad valorem na poziomie od 0 % do 12 % dla eksporterów indywidualnych, ze stawką w wysokości 14,6 % dla eksporterów niewspółpracujących.

(2)

W następstwie nałożenia ostatecznych środków Komisja otrzymała wniosek o rozpoczęcie przyspieszonego przeglądu rozporządzenia Rady (WE) nr 2164/98 zgodnie z art. 20 rozporządzenia podstawowego, złożony przez indyjskiego producenta rozpatrywanego produktu, Nestor Pharmaceuticals Limited („wnioskodawca”). Wnioskodawca twierdził, że nie jest powiązany z żadnym innym eksporterem rozpatrywanego produktu w Indiach. Ponadto zapewnił, że nie wywoził rozpatrywanego produktu w czasie pierwotnego okresu objętego dochodzeniem (tj. od 1 lipca 1996 r. do 30 czerwca 1997 r.), ale wywoził go do Wspólnoty w późniejszym okresie. Na podstawie powyższego złożył on wniosek o ustanowienie dla niego indywidualnej stawki celnej, w sytuacji gdyby subsydiowanie produktu zostało stwierdzone.

(3)

Komisja zbadała dowody przedstawione przez wnioskodawcę i uznała je za wystarczające do rozpoczęcia przeglądu zgodnie z przepisami art. 20 rozporządzenia podstawowego. Po konsultacji z Komitetem Doradczym oraz po umożliwieniu przedstawienia uwag przez odpowiedni przemysł wspólnotowy, Komisja wszczęła przyspieszony przegląd rozporządzenia Rady (WE) nr 2164/98 w odniesieniu do wnioskodawcy, publikując zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(4)

Produkt poddany przeglądowi jest tym samym, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2164/98.

(5)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania objęło okres od 1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2003 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym”).

(6)

Komisja oficjalnie powiadomiła wnioskodawcę oraz rząd Indii („GOI”) o wszczęciu dochodzenia. Ponadto inne zainteresowane podmioty otrzymały możliwość przedstawienia na piśmie swoich uwag oraz wniosków o przesłuchanie. Komisja nie otrzymała jednak żadnych uwag ani wniosków o przesłuchanie.

(7)

Komisja przesłała wnioskodawcy kwestionariusz i otrzymała wyczerpującą odpowiedź w ustalonym terminie. Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne dla celów dochodzenia oraz przeprowadziła wizytę weryfikacyjną na terenie firmy wnioskodawcy w New Delhi i w Hyderabad.

(8)

Ponieważ wnioskodawca nie złożył wniosku o przegląd ustaleń dotyczących szkody, niniejszy przegląd został ograniczony do subsydiowania.

(9)

Komisja zbadała te same programy subsydiowania, które były analizowane w pierwotnym dochodzeniu, jak również czy wnioskodawca skorzystał z jakichkolwiek innych programów lub otrzymał subsydium ad hoc w odniesieniu do rozpatrywanego produktu.

(10)

Wnioskodawca w sposób zadowalający wykazał brak bezpośredniego lub pośredniego powiązania z jakimkolwiek z indyjskich producentów-eksporterów podlegającym obowiązującym środkom wyrównawczym dotyczącym rozpatrywanego produktu.

(11)

Dochodzenie potwierdziło, że wnioskodawca nie wywoził rozpatrywanego produktu w pierwotnym okresie objetym dochodzeniem, tj. od 1 lipca 1996 r. do 30 czerwca 1997 r. oraz że rozpoczął wywóz do Wspólnoty po tym okresie.

Ponadto wnioskodawca podczas pierwotnego okresu objętego dochodzeniem nie był indywidualnie przesłuchiwany z przyczyn innych niż odmowa współpracy z Komisją.

W związku z powyższym wnioskodawca powinien być uznawany za nowego eksportera. Komisja, zgodnie z art. 20 rozporządzenia podstawowego, zbadała możliwość ustalenia indywidualnej stawki cła wyrównawczego w odniesieniu do wnioskodawcy.

(12)

Na podstawie informacji zawartych w odpowiedzi wnioskodawcy na kwestionariusz Komisji oraz zgromadzonych następnie podczas dochodzenia, przebadano następujące programy:

(13)

Ustalono, że wnioskodawca czerpał korzyści z DEPBS po dokonaniu wywozu. Szczegółowy opis programu zawiera ust. 4.3 dokumentu „Polityka wywozowo-przywozowa 2002–2007” („EXIM-policy 02-07”) oraz rozdział 4 uzupełniającego Podręcznika procedur, tom I, 2002-2007 („HOP I 02-07”) (4). Założenia polityki wywozowo-przywozowej 2002–2007 zostały przygotowane w oparciu o Ustawę o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.).

(14)

Każdy producent-eksporter lub kupiec-eksporter jest uprawniony do korzystania z tego programu. Może on ubiegać się o środki w ramach DEPBS, obliczane jako procent wartości wywiezionych wyrobów gotowych. Władze indyjskie ustaliły stawki DEPBS dla większości produktów, w tym dla rozpatrywanego produktu, w oparciu o Standardowe normy nakładów i wyników („SION”) uwzględniające domniemaną zawartość przywozu w nakładach na wywożony produkt oraz wpływ pobieranych ceł na ten domniemany przywóz, niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały rzeczywiście zapłacone czy nie.

(15)

Aby kwalifikować się do wsparcia w ramach programu, firma musi dokonywać wywozu towarów. W momencie transakcji wywozowej eksporter musi przedstawić władzom Indii oświadczenie o dokonywaniu wywozu w ramach programu DEPBS. Przed wywozem indyjskie władze celne wystawiają wywozowy list przewozowy umożliwiający wywóz towarów. List ten określa między innymi wysokość środków, które zostaną przyznane w ramach DEPBS dla tej transakcji. W tym momencie firma zna kwotę, jaką otrzyma. Po wystawieniu listu przewozowego przez władze celne, rząd Indii nie może odmówić przyznania środków w ramach DEPBS. Stawka DEPBS, odpowiednia do obliczenia wyskości przyznanych środków, jest stawką obowiązującą w dniu złożenia deklaracji wywozowej. Zatem późniejsze zmiany poziomu korzyści nie są możliwe.

(16)

Stwierdzono również, że zgodnie z indyjskimi standardami rachunkowości, środki otrzymane z DEPBS mogą być księgowane zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód na rachunku z działalności operacyjnej, po wywiązaniu się z obowiązku wywozowego.

(17)

Środki te mogą być przeznaczone na zapłatę ceł związanych z późniejszym przywozem jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe, za wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. Przywiezione towary, za które cło zostało opłacone z tych środków, mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegając podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane w inny sposób.

Środki z DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 12 miesięcy od daty przyznania.

(18)

Wniosek o przyznanie środków z DEPBS może obejmować do 25 transakcji wywozowych, a gdy jest wypełniany w formie elektronicznej, ich nieograniczoną ilość. Nie istnieją de facto ściśle określone terminy składania wniosków, ponieważ terminy o których mowa w rozdziale 4.47 HOP I 02-07, są obliczane zawsze od momentu ostatniej transakcji wywozowej wymienionej w danym wniosku.

(19)

Najważniejsze cechy DEPBS nie uległy zmianie od czasu pierwotnego dochodzenia. Program dotyczy subsydiów, których wysokość jest prawnie uzależniona od wielkości wywozu. W związku z tym, jak ustalono podczas pierwotnego dochodzenia na podstawie art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, mają one charakter szczególny i wyrównawczy.

(20)

W pierwotnym dochodzeniu wartość subsydiów w ramach DEPBS obliczono w oparciu o najlepsze dostępne dane, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, i z czasem stawka DEPBS była traktowana jako stopa subsydiowania. Biorąc pod uwagę współpracę wnioskodawcy, co traktowane jest jako zmiana okoliczności w rozumieniu art. 22 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, powyższa metodologia nie powinna być stosowana na jego niekorzyść.

(21)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 5 rozporządzenia podstawowego, wysokość subsydiów wyrównawczych została obliczona w odniesieniu do potwierdzonych korzyści przyznanych beneficjentowi w trakcie okresu objętego dochodzeniem. Uznano, że korzyść jest przyznawana beneficjentowi w momencie zawarcia transakcji wywozowej podlegającej programowi, o którym mowa. W tym momencie rząd Indii może zrezygnować z pobierania ceł, co jest traktowane jako wsparcie finansowe w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z tym, o czym mowa w motywie 15, gdy tylko władze celne wystawią list przewozowy określający m.in. wysokość środków przyznanych w ramach DEPBS w odniesieniu do tej konkretnej transakcji, rząd nie może już decydować o przyznaniu subsydium lub nie, ani o jego wysokości. W tym samym motywie stwierdza się również, że jakiekolwiek zmiany stawek DEPBS, mające miejsce między rzeczywistym wywozem a wydaniem licencji DEPBS, nie mają skutków wstecznych w odniesieniu do przyznanego poziomu korzyści. Ponadto, zgodnie z motywem 16, firmy według indyjskich standardów rachunkowości, mogą księgować środki z DEPBS na zasadzie memoriałowej, jako przychód uzyskany w momencie zawarcia transakcji wywozowej. Wreszcie, uwzględniając że firma jest świadoma otrzymania w przyszłości środków z DEPBS i otrzymuje rzeczywiście świadczenia z innych programów, znajduje się ona w korzystniejszej sytuacji konkurencyjnej, ponieważ dzięki subsydiom może oferować niższe ceny.

(22)

Uzasadnieniem dla nałożenia cła wyrównawczego jest przeciwdziałanie nieuczciwym praktykom handlowym wynikającym z nielegalnych korzyści konkurencyjnych. W świetle powyższego, za właściwe uznaje się dokonanie wyceny korzyści DEPBS, jako sumy środków przyznanych na wszystkie transakcje dokonane w ramach tego programu w trakcie okresu objętego dochodzeniem. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego, odjęto poniesione koszty niezbędne dla uzyskania subsydium.

(23)

Wnioskodawca domagał się, by jedynie środki z DEPBS odnoszące się do transakcji wywozowych rozpatrywanego produktu były brane pod uwagę przy ustalaniu wysokości limitu subsydiów w obecnym postępowaniu. Jednakże, zgodnie z DEPBS, nie ma obowiązku wykorzystania środków pochodzących z tego programu wyłącznie na bezcłowy przywóz surowców stosowanych do produkcji danego wyrobu. Wręcz przeciwnie, środki z DEPBS są zbywane bez ograniczeń, a nawet mogą być sprzedane i wykorzystane na przywóz jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe (surowce używane do produkcji rozpatrywanego produktu należą do tej kategorii), za wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. Dlatego też z rozpatrywanym produktem można powiązać wszystkie środki otrzymane w ramach DEPBS.

(24)

Ponadto wnioskodawca domagał się, by przy ustalaniu wysokości subsydium podatek od sprzedaży płatny w związku z przesunięciem środków z DEPBS był potraktowany jako wydatek i został odjęty. Jednakże podatek od sprzedaży nie stanowi kosztów koniecznych poniesionych, by kwalifikować się do subsydium lub by je otrzymać w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Podatek od sprzedaży jest jedynie skutkiem decyzji czysto handlowej dotyczącej zbycia praw otrzymanych w ramach DEPBS, zamiast przeznaczyć je na wyrównanie należności celnych dotyczących późniejszego przywozu, które nie podlegają podatkowi od sprzedaży. Natomiast opłaty za złożenie wniosku o przyznanie środków w ramach DEPBS zostały uznane za konieczne i odjęte.

(25)

Całkowita kwota subsydium (licznik) została rozdzielona pomiędzy całkowitą sprzedaż wywozową mającą miejsce w trakcie okresu objętego postępowaniem przeglądowym (mianownik), zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, jako że subsydia nie były przyznane w odniesieniu do ilości przetworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych. Dla wnioskodawcy limit subsydiów w ramach tego programu został ustalony na poziomie 3,3 %.

(26)

Ustalono, że wnioskodawca uzyskał korzyści z częściowych zwolnień z podatku dochodowego od zysków ze sprzedaży eksportowej, w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Podstawą prawną dla tego typu zwolnień jest sekcja 80HHC ustawy o podatku dochodowym z 1961 r.

(27)

Sekcja 80HHC ustawy o podatku dochodowym z 1961 r. została uchylona, począwszy od roku podatkowego 2005–2006 (tj. od roku budżetowego trwającego od 1 kwietnia 2004 r. do 31 marca 2005 r.). W związku z powyższym, program ten nie przyniesie żadnych korzyści wnioskodawcy po 31 marca 2004 r., tak więc zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, względem wnioskodawcy nie będą ustalane środki wyrównawcze.

(28)

Stwierdzono, że wnioskodawca nie czerpał korzyści w ramach PBS, który został zniesiony w dniu 1 kwietnia 1997 r. i zastąpiony następnie przez DEPBS.

(29)

Ustalono, że wnioskodawca nie dokonał przywozu dóbr inwestycyjnych w ramach EPCGS i w związku z tym nie zwrócił się o przyznanie pomocy z tego programu.

(30)

Ustalono, że wnioskodawca nie prowadził działalności w ramach EPZ, ani nie działał w ramach programu EOU i w związku z tym nie zwrócił się o przyznanie pomocy z tych programów.

(31)

Ustalono, że wnioskodawca otrzymał korzyści z tego programu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Szczegółowy opis programu zawierają ust. 4.1.1–4.1.7 EXIM-policy 02-07 oraz rozdziały 4.1–4.30 HOP I 02-07.

(32)

Producenci-eksporterzy i kupcy-eksporterzy powiązani z producentami wspierającymi mają prawo starać się o pomoc w ramach tego programu.

(33)

ALS zezwala na bezcłowy przywóz surowców, które mają być wykorzystane do wytworzenia towaru wywozowego. W celu umożliwienia przeprowadzenia kontroli przez władze Indii, eksporter jest prawnie zobowiązany do prowadzenia w określonej formie „odpowiedniej i zgodnej z prawdą dokumentacji dotyczącej zużycia i przeznaczenia towarów przywiezionych w ramach każdego zezwolenia” (rozdział 4.30 i załącznik 18 HOP I 02-07), tj. rejestru rzeczywistego zużycia. Zarówno ulgi przywozowe, jak i obowiązek wywozowy są określone wielkościowo i wartościowo przez rząd Indii i zaznaczone na zezwoleniu. Ponadto w momencie dokonywania przywozu i wywozu dane transakcje muszą być udokumentowane na zezwoleniu przez urzędników państwowych. Wielkość dopuszczalnego przywozu w ramach tego programu jest określana przez rząd Indii w oparciu o standardowe normy, tj. o SION odzwierciedlające rzekomo możliwie najbardziej wydajne wykorzystanie surowców do produkcji ilości referencyjnej danego produktu wywozowego. Normy SION istnieją dla większości produktów, w tym dla rozpatrywanego produktu, i zostały zamieszczone w HOP I 02-07. Przywożone surowce nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia produktu wywozowego. Obowiązek wywozowy należy wypełnić w wyznaczonym terminie (18 miesięcy, z możliwością dwukrotnego przedłużenia o 6 miesięcy).

(34)

Podczas dochodzenia przeglądowego ustalono, że bezcłowy przywóz surowców przez wnioskodawcę w ramach tego programu, zgodny z ulgą przywozową wyliczoną w oparciu o normy SION, przekroczył ilość surowców potrzebnych do wytworzenia ilości referencyjnej produktu wywozowego. W przypadku danego produktu normy SION okazały się nie być wystarczająco precyzyjne. Ponadto rejestr rzeczywistego zużycia prowadzony przez wnioskodawcę nie odpowiadał rzeczywistemu zużyciu. Wykazywał on w nim w sposób niewłaściwy wielkość zużycia według bardziej korzystnych norm SION ustalonych przez rząd Indii, chociaż w rzeczywistości było ono niższe. Ani wnioskodawca, ani rząd Indii nie byli w stanie wykazać, iż zwolnienie z cła przywozowego nie prowadziło do nadmiernego umarzania.

(35)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w znaczeniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) i art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tj. jest to wsparcie finansowe rządu Indii, który przyznaje korzyści wnioskodawcy. Dodatkowo, ALS są prawnie uzależnione od wielkości wywozu i w związku z tym powinny mieć charakter szczególny i wyrównawczy zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(36)

Program ten nie może być uznawany za dozwolony system ceł zwrotnych albo system substytucji ceł zwrotnych w znaczeniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on ścisłym zasadom określonym w załączniku I ppkt i), w załączniku II (definicja oraz zasady systemu ceł zwrotnych) oraz w załączniku III (definicja i zasady systemu substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Rząd Indii nie zastosował skutecznie systemu ani procedury kontroli mającej na celu sprawdzenie, czy i w jakim zakresie nakłady są wykorzystywane do wytworzenia produktu wywożonego (załącznik II część II pkt 4 rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemu substytucji ceł zwrotnych, załącznik III część II pkt 2 rozporządzenia podstawowego). Normy SION w odniesieniu do rozpatrywanego produktu nie były wystarczająco precyzyjne i w związku z tym nie mogą być uznawane za system kontroli dla rzeczywistego zużycia. Skuteczna kontrola na podstawie właściwie prowadzonego rejestru rzeczywistego zużycia nie miała miejsca. Ponadto rząd Indii nie przeprowadził ani głębszej analizy w oparciu o rzeczywiste nakłady, chociaż byłoby to wymagane przy braku skutecznie stosowanego systemu weryfikacji (załącznik II część II pkt 5 i załącznik III część II pkt 3 do rozporządzenia podstawowego), ani nie wykazał, że nadmierne umorzenia miały miejsce.

(37)

Po ujawnieniu tych danych wnioskodawca twierdził, że ALS był dozwolonym systemem ceł zwrotnych lub sybstytucji ceł zwrotnych. Argumentował, nie przedstawiając nowego materiału dowodowego ani nie uzasadniając żądań, że rząd Indii przeprowadził odpowiednią weryfikację zgodnie z rozporządzeniem podstawowym. W tym celu odniósł się do następujących dostępnych rządowi środków kontroli: rzekomo precyzyjnych norm SION dotyczących rozpatrywanego produktu, informacji ilościowych o przywożonych nakładach i produktach wywożonych w oparciu o informacje z dokumentów przywozowych i wywozowych (wywozowe dokumenty przewozowe, potwierdzenie przywozu), prowadzony przez władze celne rejestr przywozów i wywozów dokonanych w ramach ALS, rejestr rzeczywistego zużycia (patrz: motyw 33 powyżej), rejestr uprawnień celnych („DEECB”) oraz dodatkowe mechanizmy weryfikacyjne stosowane przez władze Indii w kontekście stosowania podatku akcyzowego (tj. zapewnienie, by żadnych środków z programu wsparcia dotyczącego podatku akcyzowego na środki produkcji („CENVAT”) nie żądano bezprawnie w odniesieniu do bezcłowych przywozów w ramach ALS). Argumentował także, że Komisja musiałaby zmierzyć, w jakim stopniu normy SION są nieprecyzyjne. Dodatkowo utrzymywał on, że nie jest konieczne, by system weryfikacji oceniał w przypadku każdej wysyłki związek pomiędzy przywożonymi surowcami a końcowym produktem, by być zgodnym z rozporządzeniem podstawowym. Wreszcie wnioskodawca twierdził, że Komisja jest związana wynikami poprzednich dochodzeń i nie może zastosować nowych środków wyrównawczych w stosunku do istniejących zezwoleń.

(38)

Stanowisko wnioskodawcy przedstawione w motywie 37 nie zmienia wniosków Komisji w odniesieniu do ALS. Wnioskodawca nie zaprzeczył, jakoby w obecnym przypadku rząd Indii nieskutecznie weryfikował rzeczywiste zużycie. W trakcie dochodzenia stwierdzono, w oparciu o dane dotyczące rzeczywistego zużycia dostarczone przez wnioskodawcę, że normy SION w odniesieniu do rozpatrywanego produktu nie były wystarczająco precyzyjne (patrz: motyw 34). Wnioskodawca jest świadomy tego faktu i potwierdził to zespołowi weryfikującemu podczas dochodzenia. Do zadań Komisji nie należy dokładne określanie nieprecyzyjności norm SION. Neguje ona jedynie w oparciu o dostateczne dowody ich rzekomą precyzję. Ponadto wnioskodawca nie dostarczył żadnych dowodów na to, że prowadził rejestr albo inną dokumentację dla celów weryfikacji ALS przez rząd Indii, która odzwierciedlałaby rzeczywiste zużycie, tj. nie jedynie zużycie wynikające z normy. Rząd Indii polegał na nieprecyzyjnych normach, przeprowadzając weryfikację zużycia surowców do produkcji na wywóz. Komisja uznaje za to za niewystarczające do spełnienia wymagań skutecznego systemu weryfikacji zgodnie z załącznikami II i III do rozporządzenia podstawowego.

(39)

Wnioskodawca nie udowodnił, że kontrole dotyczące akcyzy związane z CENVAT dostarczyły informacji na temat związków pomiędzy nakładami a produktami przeznaczonymi do wywozu. W związku z powyższym, kontrole takie nie są uznawane przez Komisję za część systemu weryfikacyjnego, zgodnie z załącznikami II i III do rozporządzenia podstawowego. Ponadto DEECB został zniesiony przez EXIM-policy 02-07 i dlatego nie może już dłużej, w przeciwieństwie do tego, co twierdzi wnioskodawca, stanowić odpowiedniego elementu weryfikacyjnego. Nie zostało również dowiedzione, jakoby w DEECB wnioskodawca rejestrował dane dotyczące rzeczywistego zużycia. Nie zostały przedstawione żadne materiały dowodowe, że w jakikolwiek inny sposób system był skutecznie stosowany przez rząd Indii w celu ustalenia dostatecznie precyzyjnych związków pomiędzy nakładami a produktami przeznaczonymi do wywozu, tj. w inny sposób niż w oparciu o mało precyzyjne normy. W tym kontekście należy odnotować, że w rzeczywistości system weryfikacji powinien opierać się o dane na temat każdej wysyłki, by odzwierciedlać normy ustalone w EXIM-policy 02-07, o czym mowa w motywie 33. Jedynie taka norma pozwoliłaby władzom kontrolującym sprawdzenie, czy ścisłe zasady systemów ceł zwrotnych lub substytucji ceł zwrotnych są spełnione. Należy przypomnieć, że zgodnie z załącznikiem I ppkt i) rozporządzenia podstawowego, system substytucji ceł zwrotnych jest dozwolony tylko w szczególnych przypadkach i m.in. jedynie w okresie dwóch lat pomiędzy przywozem substytutów nakładów a wywozem towarów.

(40)

Wreszcie, Komisja nie jest związana żadnym z wcześniejszych twierdzeń dotyczących ALS. Program nigdy nie był analizowany w oparciu o fakty podobne do tych z obecnego dochodzenia, w szczególności w zakresie braku precyzji norm SION w odniesieniu do rozpatrywanego produktu.

(41)

W związku z powyższym, przy braku dozwolonego systemu ceł zwrotnych lub substytucji ceł zwrotnych oraz jako że system weryfikacji nie jest skutecznie stosowany do zamierzonego celu, korzyścią wyrównawczą jest umorzenie całości ceł przywozowych zwykle wymaganych od przywozu.

(42)

Wysokość subsydiów została obliczona w oparciu o wielkość niepobranych ceł przywozowych (cła podstawowe oraz szczególne cła dodatkowe) dla surowców przywożonych w ramach ALS dotyczących rozpatrywanego produktu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, pomniejszoną o konieczne opłaty poniesione dla otrzymania subsydiów zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego (licznik). Kwota ta została rozdzielona pomiędzy przychód z dokonanego wywozu rozpatrywanego produktu podczas okresu objętego postępowaniem przeglądowym, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego (mianownik), jako że subsydia nie były przyznane w odniesieniu do ilości przetworzonych, wyprodukowanych lub przetransportowanych. Na tej podstawie wysokość subsydium została wyznaczona na poziomie 22 %.

(43)

Biorąc pod uwagę ustalenia dotyczące omówionych powyżej programów, dla wnioskodawcy określono następujące wysokości subsydiów wyrównawczych:

(44)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, wysokość cła wyrównawczego powinna być niższa niż całkowita wysokość subsydiów wyrównawczych, jeżeli takie niższe cło skutecznie usuwa szkody ponoszone przez przemysł wspólnotowy. W pierwotnym dochodzeniu przeciętny poziom usuwający szkodę został określony na poziomie 14,6 %. Wnioskodawca nie wnosił o przegląd ustaleń dotyczących szkody. W związku z tym, pierwotnie ustalony poziom usuwający szkodę stanowi przy obecnym przeglądzie wartość graniczną dla wysokości cła wyrównawczego.

(45)

Na podstawie ustaleń poczynionych w trakcie dochodzenia przeglądowego, stwierdza się, że przywóz na teren Wspólnoty rozpatrywanego produktu, produkowanego i wywożonego przez wnioskodawcę, należy kontynuować, a produkt powinien podlegać cłu wyrównawczemu, którego stawka odpowiadać będzie poziomowi usuwającemu szkodę, określonemu w pierwotnym dochodzeniu.

(46)

Biorąc pod uwagę, że stawka celna, o której mowa, dotyczy już wszystkich firm niewymienionych z nazwy w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2164/98, rozporządzenie to nie powinno być zmieniane. Przyspieszony przegląd dotyczący wnioskodawcy powinien zatem zostać zakończony.

(47)

Wnioskodawca oraz rząd Indii zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, w oparciu o które zaproponowano zakończenie przyspieszonego przeglądu, i miały stosowną ilość czasu na zgłoszenie uwag. Rząd Indii nie poczynił żadnych uwag, natomiast uwagi wnioskodawcy w odniesieniu do konieczności ujawnienia, dotyczące jedynie ALS, zostały wzięte pod uwagę i ujęte w motywach 37–40,