Artykuł 31

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych za miejsce dostawy towarów uznaje się miejsce, w którym towary te znajdują się w momencie dostawy.

Artykuł 32

W przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dostawcę lub nabywcę lub też osobę trzecią, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym znajdują się towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy.

Jednak w przypadku, gdy miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów znajduje się na terytorium trzecim lub w państwie trzecim, uznaje się, że zarówno miejsce dostawy dokonywanej przez importera wskazanego lub uznanego zgodnie z art. 201 za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT, jak i miejsce każdej kolejnej dostawy znajduje się w państwie członkowskim importu towarów.

Artykuł 33

W drodze odstępstwa od art. 32:

Artykuł 35

Art. 33 nie ma zastosowania do dostaw towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, określonych w art. 311 ust. 1 pkt 1–4, ani do dostaw używanych środków transportu, określonych w art. 327 ust. 3, podlegających opodatkowaniu VAT zgodnie z odpowiednimi procedurami szczególnymi.

Artykuł 36

W przypadku gdy towary wysyłane lub transportowane przez dostawcę, nabywcę lub osobę trzecią są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dostawcę lub w jego imieniu, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane.

W przypadku gdy instalacja lub montaż dokonywane są w państwie członkowskim innym niż państwo dostawcy, państwo członkowskie, na terytorium którego dokonywana jest instalacja lub montaż, podejmuje środki niezbędne, aby uniknąć podwójnego opodatkowania w tym państwie członkowskim.

Artykuł 36a

Artykuł 36b

Jeżeli uznaje się, że podatnik otrzymał i dokonał dostawy towarów zgodnie z art. 14a, wysyłkę lub transport tych towarów przypisuje się do dostawy dokonanej przez tego podatnika.

Artykuł 37

„Miejsce rozpoczęcia przewozu osób” oznacza pierwsze planowane miejsce przyjęcia na pokład pasażerów na terytorium Wspólnoty, w stosownym przypadku po postoju poza terytorium Wspólnoty.

„Miejsce zakończenia przewozu osób” oznacza ostatnie na terytorium Wspólnoty planowane miejsce opuszczenia pokładu przez pasażerów, którzy weszli na pokład na terytorium Wspólnoty, w stosownym przypadku przed postojem poza terytorium Wspólnoty.

W przypadku podróży w obie strony, powrotny odcinek podróży uznawany jest za oddzielny przewóz.

Do czasu przyjęcia wniosków, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą zwolnić lub utrzymać zwolnienie, z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie, dla dostaw towarów przeznaczonych do konsumpcji na pokładzie, których miejsce opodatkowania zostało określone zgodnie z ust. 1.

Artykuł 38

Artykuł 39

W przypadku dostawy gazu w systemie gazowym znajdującym się na terytorium Wspólnoty lub jakiejkolwiek sieci połączonej z takim systemem dostawy energii elektrycznej lub dostawy energii cieplnej lub chłodniczej poprzez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, jeżeli taka dostawa nie jest objęta art. 38, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym nabywca faktycznie wykorzystuje i konsumuje te towary.

W przypadku gdy całość lub część gazu, energii elektrycznej, energii cieplnej lub chłodniczej nie została faktycznie skonsumowana przez nabywcę, uznaje się, że towary nieskonsumowane zostały wykorzystane i skonsumowane w miejscu, w którym nabywca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego dostarczane są towary. W przypadku gdy nabywca nie ma takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, uznaje się, że wykorzystał i skonsumował wyżej wymienione towary w stałym miejscu zamieszkania lub w zwykłym miejscu pobytu.

Artykuł 43

Do celu stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług:

Artykuł 44

Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Artykuł 45

Miejscem świadczenia usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Artykuł 96

Państwa członkowskie stosują stawkę podstawową VAT, która jest określana przez każde państwo członkowskie jako procent podstawy opodatkowania i która jest jednakowa dla dostaw towarów i świadczenia usług.

Artykuł 97

Stawka podstawowa nie może być niższa niż 15 %.

Artykuł 98

Stawki obniżone ustalane są jako procent podstawy opodatkowania, który nie może być niższy niż 5 %, i są stosowane wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku III.

Państwa członkowskie mogą stosować stawki obniżone do dostaw towarów lub świadczenia usług ujętych w maksymalnie 24 punktach w załączniku III.

Stawka obniżona niższa niż stawka minimalna 5 % oraz zwolnienie z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług ujętych w następujących punktach w załączniku III:

Do celów akapitu drugiego lit. b) niniejszego ustępu transakcje dotyczące budynków mieszkalnych, o których mowa w art. 105a ust. 1 akapit drugi, uznaje się za objęte pkt 10 załącznika III.

Państwa członkowskie stosujące w dniu 1 stycznia 2021 r. stawki obniżone niższe niż stawka minimalna 5 % lub przyznające zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług ujętych w więcej niż siedmiu punktach w załączniku III ograniczą stosowanie tych stawek obniżonych lub przyznawanie tych zwolnień w celu zapewnienia zgodności z akapitem pierwszym niniejszego ustępu do dnia 1 stycznia 2032 r. lub do dnia przyjęcia przepisów ostatecznych, o których mowa w art. 402, w zależności od tego, która z tych dat przypadnie wcześniej. Państwa członkowskie mogą swobodnie określać w odniesieniu do jakich dostaw towarów lub do jakiego świadczenia usług będą nadal stosować te stawki obniżone lub przyznawać te zwolnienia.

Artykuł 100

Do dnia 31 grudnia 2028 r., a następnie co pięć lat, Komisja przedkłada Radzie sprawozdanie dotyczące zakresu załącznika III, w razie potrzeby wraz ze stosownymi wnioskami.

Artykuł 101a

Artykuł 103

Artykuł 104

Artykuł 105a

▼C9

▼M30

Państwa członkowskie, które – zgodnie z prawem Unii – stosowały w dniu 1 stycznia 2021 r. stawki obniżone niższe niż stawka minimalna określona w art. 98 ust. 1 do transakcji dotyczących budynków mieszkalnych niestanowiących części polityki społecznej, mogą – zgodnie z art. 98 ust. 2 – nadal stosować te stawki obniżone.

Państwa członkowskie przekazują Komitetowi ds. VAT tekst głównych przepisów prawa krajowego oraz warunki stosowania tych stawek obniżonych i zwolnień w odniesieniu do art. 98 ust. 2 akapit drugi lit. b) nie później niż w dniu 7 lipca 2022 r.

Bez uszczerbku dla ust. 4 niniejszego artykułu stawki obniżone niższe niż stawka minimalna określona w art. 98 ust. 1 lub zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie mogą być stosowane przez inne państwa członkowskie, zgodnie z art. 98 ust. 2 akapit pierwszy, do takich samych dostaw towarów lub takiego samego świadczenia usług, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim niniejszego ustępu, i na takich samych warunkach jak mające zastosowanie w dniu 1 stycznia 2021 r. w państwach członkowskich, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim niniejszego ustępu.

Państwa członkowskie przekazują Komitetowi ds. VAT tekst głównych przepisów prawa krajowego oraz warunki stosowania tych stawek obniżonych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, nie później niż w dniu 7 lipca 2022 r.

Bez uszczerbku dla ust. 4 niniejszego artykułu stawki obniżone nie niższe niż 12 % mogą być stosowane przez inne państwa członkowskie, zgodnie z art. 98 ust. 1 akapit pierwszy, do takich samych dostaw towarów lub świadczenia takich samych usług jak te, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, i na takich samych warunkach jak mające zastosowanie w dniu 1 stycznia 2021 r. w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

Artykuł 105b

Państwa członkowskie, które – zgodnie z prawem Unii – stosowały w dniu 1 stycznia 2021 r. stawki obniżone nie niższe niż stawka minimalna 5 % do transakcji dotyczących budynków mieszkalnych niestanowiących części polityki społecznej, mogą – zgodnie z art. 98 ust. 1 akapit pierwszy – nadal stosować te stawki obniżone. W takim przypadku stawka obniżona mająca zastosowanie do takich transakcji od dnia 1 stycznia 2042 r. nie może być niższa niż 12 %.

Państwa członkowskie przekazują Komitetowi ds. VAT tekst głównych przepisów prawa krajowego oraz warunki stosowania stawek obniżonych, o których mowa w akapicie pierwszym, nie później niż w dniu 7 lipca 2022 r.

Stawka obniżona nie niższa niż 12 % może być stosowana przez inne państwa członkowskie, zgodnie z art. 98 ust. 1 akapit pierwszy, do transakcji, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, na takich samych warunkach jak mające zastosowanie w dniu 1 stycznia 2021 r. w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Do celów art. 98 ust. 1 akapit trzeci transakcje, o których mowa w niniejszym artykule, uznaje się za objęte pkt 10 załącznika III.

Artykuł 138

▼M21

▼M21

▼B

Artykuł 139

Zwolnienie to nie ma również zastosowania do dostaw towarów dokonywanych na rzecz podatników lub osób prawnych niebędących podatnikami, w przypadku których wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów nie podlegają opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 3 ust. 1.

Zwolnienie przewidziane w art. 138 ust. 1 i ust. 2 lit. c) nie ma zastosowania do dostaw używanych środków transportu, określonych w art. 327 ust. 3, podlegających opodatkowaniu VAT zgodnie z procedurą przejściową mającą zastosowanie do używanych środków transportu.

Artykuł 140

Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

▼M6

▼B

Artykuł 141

Każde państwo członkowskie podejmuje szczególne środki w celu zapewnienia, aby VAT nie był pobierany od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów dokonywanych na jego terytorium na mocy art. 40, w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

Artykuł 142

Państwa członkowskie zwalniają świadczenie usług wewnątrzwspólnotowego transportu towarów z przeznaczeniem dla wysp lub pochodzących z wysp tworzących autonomiczne regiony Azorów i Madery, a także świadczenie usług transportu towarów między tymi wyspami.

Artykuł 154

Do celów niniejszej sekcji „składy inne niż celne” oznaczają, w odniesieniu do wyrobów podlegających akcyzie, miejsca określone jako składy podatkowe w art. 4 lit. b) dyrektywy 92/12/EWG oraz, w odniesieniu do wyrobów niepodlegających akcyzie, miejsca określone jako takie przez państwa członkowskie.

Artykuł 155

Bez uszczerbku dla innych wspólnotowych przepisów podatkowych i po konsultacji z Komitetem ds. VAT, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć szczególne środki mające na celu zwolnienie wszystkich lub niektórych transakcji, o których mowa w niniejszej sekcji, pod warunkiem że celem tych środków nie jest ostateczne użycie lub ostateczna konsumpcja oraz że kwota VAT należna w chwili, gdy procedury lub sytuacje, o których mowa w niniejszej sekcji, przestają obowiązywać, odpowiada kwocie podatku, która byłaby należna, gdyby każda z tych transakcji została opodatkowana na terytorium tych państw.

Artykuł 156

Artykuł 157

Artykuł 158

Artykuł 159

Państwa członkowskie mogą zwolnić świadczenie usług związanych z dostawami towarów, o których mowa w art. 156, art. 157 ust. 1 lit. b) i w art. 158.

Artykuł 160

Artykuł 161

Państwa członkowskie mogą zwolnić następujące dostawy towarów, a także świadczenie usług z nimi związanych:

Artykuł 162

W przypadku gdy państwa członkowskie korzystają z możliwości przewidzianej w niniejszej sekcji, podejmują one środki niezbędne, aby zapewnić, że wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów z zamiarem objęcia ich jedną z procedur lub sytuacji, o których mowa w art. 156, art. 157 ust. 1 lit. b) i w art. 158, podlegają tym samym przepisom co dostawy towarów dokonywane na ich terytorium na tych samych warunkach.

Artykuł 163

W przypadku gdy towary przestają być objęte procedurami lub sytuacjami, o których mowa w niniejszej sekcji, powodując w ten sposób powstanie importu w rozumieniu art. 61, państwo członkowskie importu podejmuje niezbędne środki w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu.

Artykuł 164

Artykuł 165

Państwa członkowskie mogą określić wspólną maksymalną kwotę dla transakcji, które zwalniają na mocy art. 164.

Artykuł 166

Komisja przedkłada Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski dotyczące wspólnych zasad stosowania VAT do transakcji, o których mowa w sekcjach 1 i 2.

Artykuł 192a

Do celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

Artykuł 193

Każdy podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty VAT, z wyjątkiem sytuacji, gdy do zapłaty VAT zobowiązana jest inna osoba w przypadkach, o których mowa w art. 194–199b i art. 202.

Artykuł 194

Artykuł 195

Każda osoba zidentyfikowana do celów VAT na terytorium państwa członkowskiego, w którym VAT jest należny i na rzecz której dostarczane są towary na warunkach przewidzianych w art. 38 i 39, jeżeli dostawy są dokonywane przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego, jest zobowiązana do zapłaty VAT.

Artykuł 196

Do zapłaty VAT zobowiązany jest każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zidentyfikowana do celów VAT, na rzecz której świadczone są usługi objęte art. 44, jeżeli usługi te są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego.

Artykuł 197

Artykuł 198

Jeżeli nabywca, który nie działa na regulowanym rynku złota, jest podatnikiem i ma obowiązek identyfikacji do celów VAT w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny wyłącznie w odniesieniu do transakcji, o których mowa w art. 352, sprzedawca wypełnia obowiązki podatkowe w imieniu nabywcy zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego.

Artykuł 199

Artykuł 199a

▼M12

▼M31 —————

Artykuł 199b

Szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania podlega odpowiednim środkom kontroli ze strony danego państwa członkowskiego w odniesieniu do podatników dostarczających towary lub świadczących usługi, do których stosuje się dany środek; środek ten obowiązuje nie dłużej niż dziewięć miesięcy.

Państwo członkowskie, które zamierza wprowadzić szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania przewidziany w ust. 1 niniejszego artykułu, równocześnie kieruje również do Komisji wniosek z zastosowaniem procedury ustanowionej w art. 395 ust. 2 i 3.

W przypadkach szczególnie pilnej potrzeby zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu procedura ustanowiona w art. 395 ust. 2 i 3 musi zostać zakończona w ciągu sześciu miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez Komisję.

▼M31

Artykuł 200

Każda osoba dokonująca podlegającego opodatkowaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest zobowiązana do zapłaty VAT.

Artykuł 201

VAT z tytułu importu jest płacony przez osobę lub osoby wyznaczone lub uznane za zobowiązane do zapłaty VAT przez państwo członkowskie importu.

Artykuł 202

Osoba, która powoduje, że towary przestają być objęte procedurami lub sytuacjami określonymi w art. 156, 157, 158, 160 i 161, jest zobowiązana do zapłaty VAT.

Artykuł 203

Każda osoba, która wykazuje VAT na fakturze, jest zobowiązana do zapłaty VAT.

Artykuł 204

Ponadto, w przypadku gdy podlegająca opodatkowaniu transakcja dokonywana jest przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny i gdy z państwem, w którym podatnik ten ma siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, nie istnieje żaden instrument prawny dotyczący wzajemnej pomocy o zakresie podobnym do przewidzianego w dyrektywie 76/308/EWG ( 12 ) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 1798/2003 ( 13 ), państwa członkowskie mogą przyjąć przepisy stanowiące, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest przedstawiciel podatkowy wyznaczony przez tego podatnika niemającego siedziby.

▼M24

Państwa członkowskie nie mogą jednak stosować możliwości, o której mowa w akapicie drugim, do podatnika w rozumieniu art. 358a pkt 1, który wybrał procedurę szczególną dla usług świadczonych przez podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty.

▼B

Artykuł 205

W sytuacjach, o których mowa w art. 193-200 oraz art. 202, 203 i 204, państwa członkowskie mogą postanowić, że osoba inna niż osoba zobowiązana do zapłaty VAT będzie solidarnie odpowiedzialna za zapłatę VAT.

Artykuł 206

Każdy podatnik zobowiązany do zapłaty VAT musi zapłacić kwotę netto VAT w momencie składania deklaracji VAT przewidzianej w art. 250. Państwa członkowskie mogą jednakże ustalić inny termin zapłaty tej kwoty lub pobrać zaliczki od tej kwoty.

Artykuł 207

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że osoby, które zgodnie z art. 194-197 oraz art. 199 i 204, uznaje się za osoby zobowiązane do zapłaty VAT zamiast podatnika niemającego siedziby na terytorium danego państwa, wypełniają obowiązki dotyczące płatności przewidziane w niniejszej sekcji.

Państwa członkowskie podejmują również niezbędne środki w celu zapewnienia, że osoby, które zgodnie z art. 205, uznaje się za solidarnie odpowiedzialne za zapłatę VAT, wypełniają powyższe obowiązki dotyczące płatności.

Artykuł 208

W przypadku gdy państwa członkowskie wyznaczają nabywcę złota inwestycyjnego jako osobę zobowiązaną do zapłaty VAT należnego zgodnie z art. 198 ust. 1 lub jeżeli, w przypadku złota w postaci surowca, półproduktów lub złota inwestycyjnego określonego w art. 344 ust. 1, państwa te korzystają z przewidzianej w art. 198 ust. 2 możliwości wyznaczenia nabywcy jako osoby zobowiązanej do zapłaty VAT, podejmują one niezbędne środki w celu zapewnienia, że osoba ta wypełnia obowiązki dotyczące płatności przewidziane w niniejszej sekcji.

Artykuł 209

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że osoby prawne niebędące podatnikami, zobowiązane do zapłaty VAT należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i), wypełniają obowiązki dotyczące płatności przewidziane w niniejszej sekcji.

Artykuł 210

Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe zasady dotyczące płatności z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (ii), a także z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia wyrobów podlegających akcyzie, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (iii).

Artykuł 211

Państwa członkowskie określają szczegółowe zasady dotyczące płatności z tytułu importu towarów.

Państwa członkowskie mogą w szczególności postanowić, że w przypadku importu towarów przez podatników lub osoby zobowiązane do zapłaty VAT lub przez niektóre kategorie tych podatników lub osób, VAT należny z tytułu importu nie musi zostać zapłacony w momencie importu, pod warunkiem że podatek ten zostanie wyszczególniony jako należny w deklaracji VAT sporządzonej zgodnie z art. 250.

Artykuł 212

Państwa członkowskie mogą zwolnić podatników z obowiązku zapłaty należnego VAT, w przypadku gdy jego kwota jest nieznaczna.

Artykuł 217

Do celów niniejszej dyrektywy „faktura elektroniczna” oznacza fakturę zawierającą informacje wymagane w niniejszej dyrektywie, wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Artykuł 218

Do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

Artykuł 219

Każdy dokument lub notę, która zmienia fakturę pierwotną i odnosi się do niej w sposób wyraźny i jednoznaczny, uznaje się za fakturę.

Artykuł 219a

Artykuł 220

Artykuł 220a

Artykuł 221

▼M30

▼M9

Artykuł 222

W odniesieniu do dostaw towarów zrealizowanych na warunkach określonych w art. 138 lub świadczenia usług, za które VAT jest płatny przez usługobiorcę na mocy art. 196, faktura wystawiana jest nie później niż piętnastego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym miało miejsce zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego.

W odniesieniu do innych dostaw towarów lub świadczenia usług państwa członkowskie mogą określać terminy, w których podatnicy muszą wystawić faktury.

Artykuł 223

Państwa członkowskie zezwalają podatnikom na wystawienie faktur zbiorczych zawierających dane obejmujące kilka odrębnych dostaw towarów lub transakcji świadczenia usług, pod warunkiem że VAT od dostaw towarów lub transakcji świadczenia usług wymienionych na fakturze zbiorczej staje się wymagalny w ciągu tego samego miesiąca kalendarzowego.

Bez uszczerbku dla art. 222 państwa członkowskie mogą zezwolić na to, by w fakturach zbiorczych uwzględniano dostawy towarów lub transakcje świadczenia usług, za które VAT stał się wymagalny w okresie dłuższym niż jeden miesiąc kalendarzowy.

Artykuł 224

Faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

Artykuł 225

Państwa członkowskie mogą zobowiązać podatników do spełnienia szczególnych warunków, w przypadku gdy osoba trzecia albo nabywca lub usługobiorca wystawiający fakturę ma siedzibę w państwie, w stosunkach z którym nie istnieje żaden instrument prawny dotyczący wzajemnej pomocy o zakresie podobnym do przewidzianego w dyrektywie 2010/24/UE ( 14 ) i rozporządzeniu (WE) nr 1798/2003 ( 15 ).

Artykuł 226

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:

▼M9

▼B

▼M9

▼M9

▼M9

▼B

▼M9

▼B

Artykuł 226a

W przypadku gdy fakturę wystawia podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, i realizujący dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, którzy są zobowiązani do zapłaty VAT, podatnik może pominąć dane, o których mowa w art. 226 pkt (8), (9) i (10), i zamiast tego – odnosząc się do ilości lub zakresu dostarczonych towarów lub wykonanych usług oraz do ich rodzaju – podać podstawę opodatkowania tych towarów lub usług.

Artykuł 226b

Jeżeli chodzi o faktury uproszczone wystawione zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczenia na nich co najmniej następujących danych:

Państwa członkowskie nie mogą wymagać umieszczania na fakturach innych danych niż dane, o których mowa w art. 226, 227 i 230.

Artykuł 227

Państwa członkowskie mogą wymagać od podatników mających siedzibę na ich terytorium i dokonujących na ich terytorium dostawy towarów lub świadczących usługi podania numeru identyfikacyjnego VAT, o którym mowa w art. 214, nabywcy lub usługobiorcy w przypadkach innych niż te, o których mowa w art. 226 pkt 4.

Artykuł 229

Państwa członkowskie nie wymagają podpisywania faktur.

Artykuł 230

Kwoty wykazywane na fakturze mogą być wyrażone w dowolnej walucie, pod warunkiem że kwota VAT należnego lub korygowanego wyrażona jest w walucie krajowej państwa członkowskiego, przy zastosowaniu mechanizmu przeliczeniowego przewidzianego w art. 91.

Artykuł 232

Stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Artykuł 233

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

„Autentyczność pochodzenia” oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

„Integralność treści” oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Artykuł 235

Państwa członkowskie mogą określić szczególne warunki dla faktur elektronicznych wystawianych w odniesieniu do towarów dostarczanych lub usług świadczonych na ich terytorium z państwa, w stosunkach z którym nie istnieje żaden instrument prawny dotyczący wzajemnej pomocy o zakresie podobnym do przewidzianego w dyrektywie 2010/24/UE i rozporządzeniu (WE) nr 1798/2003.

Artykuł 236

W przypadku przesyłania lub udostępniania temu samemu odbiorcy partii zawierających kilka faktur elektronicznych dane wspólne dla poszczególnych faktur mogą zostać podane tylko raz, o ile dla każdej faktury są dostępne wszystkie informacje.

Artykuł 237

Nie później niż do dnia 31 grudnia 2016 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ogólne sprawozdanie oparte na niezależnej analizie ekonomicznej, oceniające oddziaływanie przepisów dotyczących fakturowania mających zastosowanie od dnia 1 stycznia 2013 r., a zwłaszcza stopień, w jakim skutecznie doprowadziły one do zmniejszenia obciążeń administracyjnych ponoszonych przez przedsiębiorstwa; sprawozdaniu temu towarzyszy w razie konieczności odpowiedni wniosek w sprawie zmiany stosownych przepisów.

Artykuł 238

▼M9

▼M9 —————

▼M9

▼B

Artykuł 239

W przypadku gdy państwa członkowskie korzystają z możliwości przewidzianej w art. 272 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) pozwalającej na nieprzyznawanie numeru identyfikacyjnego VAT podatnikom, którzy nie dokonują żadnej z transakcji, o których mowa w art. 20, 21, 22, 33, 36, 138 i 141, oraz gdy dostawcy albo nabywcy lub usługobiorcy nie nadano tego rodzaju numeru identyfikacyjnego, na fakturze podaje się inny numer zwany numerem rejestracji podatkowej, określony przez dane państwa członkowskie.

Artykuł 240

W przypadku gdy podatnikowi nadano numer identyfikacyjny VAT, państwa członkowskie korzystające z możliwości przewidzianej w art. 272 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) mogą również wymagać podania na fakturze następujących danych:

Artykuł 241

Do celów niniejszego rozdziału przez „przechowywanie faktury w formie elektronicznej” rozumie się przechowywanie danych przy wykorzystaniu urządzeń elektronicznych do przetwarzania (w tym cyfrowej kompresji) i przechowywania oraz przy wykorzystaniu środków przewodowych, radiowych, optycznych lub innych środków elektromagnetycznych.

Artykuł 242

Każdy podatnik prowadzi ewidencję księgową w sposób wystarczająco szczegółowy do celów stosowania VAT oraz kontroli przez organ podatkowy.

Artykuł 242a

Ewidencja ta musi być przechowywana przez okres dziesięciu lat począwszy od końca roku, w którym dokonano transakcji.

Artykuł 243

▼M21

Każdy podatnik, któremu towary są dostarczane w ramach procedury magazynu typu call-off stock, o której mowa w art. 17a, prowadzi ewidencję tych towarów.

Artykuł 243a

Do celów niniejszej sekcji stosuje się następujące definicje:

Artykuł 243b

Wymóg, o którym mowa w akapicie pierwszym, ma zastosowanie wyłącznie do usług płatniczych świadczonych w odniesieniu do płatności transgranicznych. Płatność uznaje się za płatność transgraniczną w przypadku, gdy płatnik znajduje się w jednym państwie członkowskim, a odbiorca płatności znajduje się w innym państwie członkowskim, na terytorium trzecim lub w państwie trzecim.

Liczbę płatności transgranicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, oblicza się przez odniesienie do usług płatniczych świadczonych przez dostawcę usług płatniczych w podziale na poszczególne państwa członkowskie i poszczególne identyfikatory, o których mowa w art. 243c ust. 2. W przypadku gdy dostawca usług płatniczych dysponuje informacją, że odbiorca płatności posiada większą liczbę identyfikatorów, obliczenia dokonuje się dla poszczególnych odbiorców płatności.

Artykuł 243c

Artykuł 243d

Artykuł 244

Każdy podatnik zapewnia przechowywanie kopii faktur wystawionych osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub też w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią, a także wszystkich faktur, które otrzymał.

Artykuł 245

Państwa członkowskie mogą również wymagać, by podatnicy mający siedzibę na ich terytorium przechowywali na tym terytorium faktury wystawione osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub faktury wystawione w imieniu i na rzecz tych podatników przez osoby trzecie, a także wszystkie faktury, które otrzymali, w przypadku gdy faktury nie są przechowywane za pomocą środków elektronicznych gwarantujących pełny dostęp on–line do tych danych.

Artykuł 247

▼M9

▼B

Artykuł 248

Państwa członkowskie mogą wymagać, na określanych przez siebie warunkach, przechowywania faktur otrzymanych przez osoby niebędące podatnikami.

Artykuł 248a

Do celów kontrolnych i jeżeli chodzi o faktury dotyczące dostaw towarów lub świadczenia usług dokonanych na ich terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na ich terytorium, państwa członkowskie mogą – w odniesieniu do niektórych podatników lub w niektórych przypadkach – wymagać tłumaczenia faktur na swoje języki urzędowe. Państwa członkowskie nie mogą jednak nałożyć ogólnego obowiązku tłumaczenia faktur.

Artykuł 249

Do celów kontrolnych, w przypadku gdy podatnik przechowuje – za pomocą środków elektronicznych gwarantujących dostęp w trybie on-line do stosownych danych – faktury, które wystawia lub otrzymuje, właściwym organom państwa członkowskiego, w którym podatnik ma siedzibę, oraz, jeżeli VAT jest należny w innym państwie członkowskim, właściwym organom tego państwa członkowskiego, przysługuje prawo dostępu do tych faktur, do ich pobierania i wykorzystywania.

Artykuł 274

Przepisy art. 275, 276 i 277 mają zastosowanie do importu towarów znajdujących się w swobodnym obrocie, które wprowadzane są do Wspólnoty z terytorium trzeciego stanowiącego część terytorium celnego Wspólnoty.

Artykuł 275

Formalności dotyczące importu towarów, o których mowa w art. 274, są takie same jak formalności przewidziane we wspólnotowych przepisach celnych obowiązujących przy imporcie towarów na obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 276

W przypadku gdy miejsce zakończenia wysyłki lub transportu towarów, o których mowa w art. 274, znajduje się poza państwem członkowskim, w którym towary zostały wprowadzone do Wspólnoty, są one przewożone na jej obszarze zgodnie z procedurą wspólnotowego tranzytu wewnętrznego przewidzianą w obowiązujących przepisach celnych Wspólnoty, o ile towary te zostały uwzględnione w deklaracji, na podstawie której objęto je tą procedurą w momencie ich wprowadzenia na terytorium Wspólnoty.

Artykuł 277

W przypadku gdy, w momencie wprowadzenia do Wspólnoty, towary, o których mowa w art. 274, znajdują się w jednej z sytuacji, która umożliwiałaby, gdyby zostały one zaimportowane w rozumieniu art. 30 akapit pierwszy, objęcie ich jedną z procedur lub sytuacji, o których mowa w art. 156, lub procedurą odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że te towary będą mogły pozostać na terytorium Wspólnoty na takich samych warunkach jak warunki przewidziane dla zastosowania tych procedur lub sytuacji.

Artykuł 278

Przepisy art. 279 i 280 mają zastosowanie do eksportu towarów znajdujących się w swobodnym obrocie, wysyłanych lub transportowanych z państwa członkowskiego na terytorium trzecie stanowiące część obszaru celnego Wspólnoty.

Artykuł 279

Formalności dotyczące eksportu towarów, o których mowa w art. 278, z terytorium Wspólnoty są takie same jak formalności przewidziane we wspólnotowych przepisach celnych obowiązujących przy eksporcie towarów poza obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 280

W odniesieniu do towarów czasowo wywożonych ze Wspólnoty w celu ich ponownego przywozu, państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że przy ponownym przywozie do Wspólnoty, towary te będą mogły zostać objęte takimi samymi przepisami, jakie miałyby zastosowanie w przypadku ich czasowego wywozu poza obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 281

Państwa członkowskie, które mogłyby napotkać trudności w stosowaniu zasad ogólnych VAT do małych przedsiębiorstw, ze względu na rodzaj ich działalności lub strukturę, mogą zastosować, w zakresie i na warunkach, jakie ustalą, oraz po konsultacji z Komitetem ds. VAT, uproszczone procedury naliczania i poboru podatku, takie jak systemy ryczałtowe, pod warunkiem że nie będą one prowadzić do zmniejszenia podatku.

Artykuł 282

Zwolnienia i stopniowe obniżanie podatku przewidziane w niniejszej sekcji mają zastosowanie do dostaw towarów i świadczenia usług przez małe przedsiębiorstwa.

Artykuł 283

Artykuł 284

Państwa członkowskie, które stosowały stopniowe obniżanie podatku, nie mogą zwiększyć pułapu wyznaczonego dla takiego stopniowego obniżania ani zmienić warunków jego przyznawania na bardziej korzystne.

Artykuł 285

Państwa członkowskie, które nie skorzystały z możliwości przewidzianej w art. 14 dyrektywy 67/228/EWG, mogą przyznać zwolnienie podatnikom, których roczny obrót nie przekracza kwoty 5 000 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej.

Państwa członkowskie, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą zastosować stopniowe obniżenie podatku w odniesieniu do podatników, których roczny obrót przekracza pułap określony przez te państwa do celów stosowania zwolnienia.

Artykuł 286

Państwa członkowskie, które w dniu 17 maja 1977 r. stosowały zwolnienie w odniesieniu do podatników, których roczny obrót był równy lub wyższy od równowartości 5 000 europejskich jednostek rozliczeniowych w walucie krajowej zgodnie z kursem wymiany obowiązującym w tym dniu, mogą zwiększyć ten pułap, aby zachować realną wartość tego zwolnienia.

Artykuł 287

Państwa członkowskie, które przystąpiły do Wspólnoty po 1 stycznia 1978 r., mogą przyznać zwolnienie podatnikom, których roczny obrót nie jest większy niż równowartość w walucie krajowej następujących kwot zgodnie z kursem wymiany w dniu ich przystąpienia:

▼M7

▼A1

▼B

Artykuł 288

Kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

▼M30

▼B

Zbycie materialnych lub niematerialnych dóbr inwestycyjnych przedsiębiorstwa nie jest jednak uwzględniane przy obliczaniu obrotu.

Artykuł 289

Podatnikom korzystającym ze zwolnienia z VAT nie przysługuje prawo do odliczenia VAT zgodnie z art. 167-171 i art. 173-177, ani do wykazywania VAT na fakturach.

Artykuł 290

Podatnicy, którym przysługuje prawo do zwolnienia z VAT, mogą wybrać stosowanie zasad ogólnych VAT lub też uproszczonych procedur, o których mowa w art. 281. W takim przypadku korzystają oni z możliwego stopniowego obniżania podatku przewidzianego w prawie krajowym.

Artykuł 291

Z zastrzeżeniem zastosowania art. 281 podatnicy, którzy korzystają ze stopniowego obniżenia podatku, uważani są za podatników podlegających zasadom ogólnym VAT.

Artykuł 292

Procedura przewidziana w niniejszej sekcji ma zastosowanie do dnia, który zostanie ustalony przez Radę zgodnie z art. 93 traktatu, i który nie może przypadać później niż termin wejścia w życie przepisów ostatecznych, o których mowa w art. 402.

Artykuł 293

Co cztery lata począwszy od przyjęcia niniejszej dyrektywy, na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich, Komisja przedstawia Radzie sprawozdanie na temat stosowania przepisów niniejszego rozdziału oraz, w razie potrzeby i uwzględniając konieczność zapewnienia długoterminowej zbieżności przepisów krajowych, wnioski dotyczące następujących kwestii:

Artykuł 294

Zgodnie z art. 93 traktatu Rada podejmuje decyzję, czy procedura szczególna dla małych przedsiębiorstw jest niezbędna w ramach przepisów ostatecznych i, w stosownym przypadku, ustanawia wspólne ograniczenia i warunki stosowania tej procedury.

Artykuł 311

Artykuł 333

Artykuł 334

Niniejsza procedura szczególna ma zastosowanie do dostaw dokonywanych przez organizatora sprzedaży w drodze aukcji publicznej działającego we własnym imieniu, na rzecz jednej z następujących osób:

Artykuł 335

Dostawę towarów na rzecz podatnika będącego organizatorem sprzedaży w drodze aukcji publicznej uznaje się za dokonaną z chwilą sprzedaży tych towarów na aukcji publicznej.

Artykuł 336

Podstawę opodatkowania każdej dostawy towarów, o której mowa w niniejszej sekcji, stanowi całkowita kwota wykazana na fakturze wystawionej zgodnie z art. 339 dla nabywcy przez organizatora sprzedaży w drodze aukcji publicznej, pomniejszona o następujące kwoty:

Artykuł 337

Kwota netto zapłacona lub należna zleceniodawcy od organizatora sprzedaży w drodze aukcji publicznej jest równa różnicy między ceną licytacyjną towaru a kwotą prowizji uzyskaną, lub którą organizator sprzedaży w drodze aukcji publicznej ma uzyskać, od zleceniodawcy na podstawie umowy, zgodnie z którą prowizja jest płacona od sprzedaży.

Artykuł 338

Organizatorzy sprzedaży w drodze aukcji publicznej, którzy dostarczają towary na warunkach przewidzianych w art. 333 i 334 muszą wykazać w swoich księgach, na kontach przejściowych, następujące kwoty:

Kwoty, o których mowa w akapicie pierwszym, muszą być należycie uzasadnione.

Artykuł 339

Organizator sprzedaży w drodze aukcji publicznej musi wystawić nabywcy fakturę wyszczególniającą następujące elementy:

Faktura wystawiona przez organizatora sprzedaży w drodze aukcji publicznej nie może wykazywać oddzielnie kwoty VAT.

Artykuł 340

Zestawienie sporządzone przez organizatora sprzedaży w drodze aukcji publicznej musi oddzielnie wykazywać kwotę transakcji, tj. cenę licytacyjną towarów pomniejszoną o kwotę prowizji uzyskaną lub która ma zostać uzyskana od zleceniodawcy.

Artykuł 341

Państwa członkowskie, które stosują procedurę przewidzianą w niniejszej sekcji, stosują ją również do dostaw używanych środków transportu, określonych w art. 327 ust. 3, dokonywanych przez organizatora sprzedaży w drodze aukcji publicznej działającego w swoim imieniu, na podstawie umowy, zgodnie z którą prowizja jest płacona od sprzedaży tych towarów w drodze aukcji publicznej, na rzecz podatnika-pośrednika, o ile takie dostawy dokonywane przez tego podatnika-pośrednika podlegałyby VAT zgodnie z procedurą przejściową mającą zastosowanie do używanych środków transportu.

Artykuł 342

Państwa członkowskie mogą podejmować środki dotyczące prawa do odliczenia VAT, aby zapobiec odnoszeniu nieuzasadnionych korzyści lub ponoszeniu nieuzasadnionych strat przez podatników-pośredników objętych jedną z procedur przewidzianych w sekcji 2.

Artykuł 343

Stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada może upoważnić każde państwo członkowskie do wprowadzenia szczególnych środków mających na celu zwalczanie oszustw podatkowych i przewidujących, że VAT należny na mocy procedury marży nie może być niższy niż kwota podatku, która byłaby należna, gdyby marża była równa określonemu procentowi ceny sprzedaży.

Procent ceny sprzedaży ustala się z uwzględnieniem zwykłej marży uzyskiwanej przez podmioty gospodarcze w danym sektorze.

Artykuł 344

Artykuł 345

Począwszy od 1999 roku, każde państwo członkowskie powiadamia Komisję, przed 1 lipca każdego roku, o monetach spełniających kryteria określone w art. 344 ust. 1 pkt 2, wprowadzonych do obrotu w danym państwie członkowskim. Przed 1 grudnia każdego roku, Komisja publikuje pełny wykaz tych monet w serii „C”Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej. Uznaje się, że monety wymienione w opublikowanym wykazie spełniają te kryteria przez cały rok, na który dany wykaz jest publikowany.

Artykuł 346

Państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawę, wewnątrzwspólnotowe nabycie i import złota inwestycyjnego, w tym złota inwestycyjnego reprezentowanego przez certyfikaty na złoto asygnowane lub nieasygnowane, lub złota, którym prowadzony jest obrót na rachunkach złota, oraz w szczególności, pożyczki w złocie i operacje typu „swap” w złocie, z którymi wiąże się prawo własności lub roszczenie w odniesieniu do złota inwestycyjnego, jak również transakcje dotyczące złota inwestycyjnego związane z kontraktami typu „futures” i „forward”, powodujące przeniesienie prawa własności lub roszczenia w odniesieniu do złota inwestycyjnego.

Artykuł 347

Państwa członkowskie zwalniają usługi świadczone przez agentów działających w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, w przypadkach gdy uczestniczą oni w dostawie złota inwestycyjnego dla swojego zleceniodawcy.

Artykuł 348

Państwa członkowskie przyznają podatnikom, którzy wytwarzają złoto inwestycyjne lub przetwarzają złoto na złoto inwestycyjne, prawo wyboru opodatkowania dostaw złota inwestycyjnego dla innego podatnika, które byłyby w innym przypadku zwolnione na mocy art. 346.

Artykuł 349

Artykuł 350

W przypadku gdy dostawca skorzystał z prawa wyboru opodatkowania przewidzianego w art. 348 i 349, państwa członkowskie przyznają prawo wyboru opodatkowania agentowi w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 347.

Artykuł 351

Państwa członkowskie określają szczegółowe zasady korzystania z prawa wyboru opodatkowania przewidzianego w niniejszej sekcji i powiadamiają o nich Komisję.

Artykuł 352

Każde państwo członkowskie może, po konsultacji z Komitetem ds. VAT, zastosować VAT do szczególnych transakcji dotyczących złota inwestycyjnego, które mają miejsce w tym państwie członkowskim między podatnikami działającymi na rynku złota regulowanym przez dane państwo członkowskie lub między takim podatnikiem a innym podatnikiem, który nie działa na tym rynku. Państwo członkowskie nie może jednakże opodatkować dostaw dokonywanych na warunkach, o których mowa w art. 138, ani eksportu złota inwestycyjnego.

Artykuł 353

Państwa członkowskie, które na mocy art. 352, opodatkowują transakcje między podatnikami, którzy działają na regulowanym rynku złota, zezwalają, dla uproszczenia, na zawieszenie poboru podatku i zwalniają podatników z wymogów księgowych dotyczących VAT.

Artykuł 354

W przypadku gdy późniejsza dostawa złota inwestycyjnego dokonywana przez podatnika jest zwolniona na mocy niniejszego rozdziału, podatnik ma prawo do odliczenia następujących kwot:

Artykuł 355

Podatnicy, którzy wytwarzają złoto inwestycyjne lub przetwarzają złoto na złoto inwestycyjne, mają prawo do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego przez nich z tytułu dostawy, wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu towarów lub świadczenia usług związanych z wytwarzaniem lub przetwarzaniem tego złota, tak jakby późniejsza dostawa złota zwolnionego na mocy art. 346 podlegała opodatkowaniu.

Artykuł 356

Przedsiębiorcy przechowują informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, przez co najmniej pięć lat.

Artykuł 358

Do celów niniejszego rozdziału i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

▼M16 —————

▼M3

Artykuł 358a

Do celów niniejszej sekcji i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

▼M16

▼M3

▼M16

Artykuł 359

Państwa członkowskie zezwalają każdemu podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium Wspólnoty świadczącemu usługi na rzecz osoby niebędącej podatnikiem mającej siedzibę w państwie członkowskim lub mającej stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim na stosowanie niniejszej procedury szczególnej. Niniejsza procedura ma zastosowanie do wszystkich usług tego rodzaju świadczonych na terytorium Wspólnoty.

Artykuł 360

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji rozpoczęcie lub zakończenie prowadzenia działalności jako podatnika lub zmianę tej działalności w takim stopniu, że nie spełnia on już warunków niezbędnych do stosowania niniejszej procedury szczególnej. Podatnik przekazuje taką informację drogą elektroniczną.

Artykuł 361

Artykuł 362

Państwo członkowskie identyfikacji nadaje podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium Wspólnoty indywidualny numer identyfikacyjny VAT na potrzeby stosowania niniejszej procedury szczególnej i powiadamia go drogą elektroniczną o nadanym numerze. Na podstawie informacji wykorzystanych do tej identyfikacji, państwa członkowskie konsumpcji mogą stosować własne systemy identyfikacji.

Artykuł 363

Państwo członkowskie identyfikacji skreśla podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty z rejestru identyfikacyjnego w następujących przypadkach:

▼M16

▼M3

Artykuł 364

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z niniejszej procedury szczególnej przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy kwartał kalendarzowy, niezależnie od tego, czy usługi objęte niniejszą procedurą szczególną były świadczone. Deklarację VAT składa się do końca miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego objętego daną deklaracją.

Artykuł 365

Deklaracja VAT zawiera indywidualny numer identyfikacyjny VAT na potrzeby stosowania niniejszej procedury szczególnej oraz, dla każdego państwa członkowskiego konsumpcji, w którym VAT jest należny, całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, usług objętych niniejszą procedurą szczególną wykonanych w danym okresie rozliczeniowym, a także całkowitą kwotę odpowiadającego jej VAT w podziale na stawki. W deklaracji wykazuje się również mające zastosowanie stawki VAT i całkowitą kwotę należnego VAT.

Jeżeli po złożeniu deklaracji VAT wymagane są jakiekolwiek zmiany w tej deklaracji, zmiany te zawiera się w kolejnej deklaracji w terminie trzech lat od dnia upływu terminu złożenia pierwotnej deklaracji zgodnie z art. 364. W takiej kolejnej deklaracji VAT wykazuje się właściwe państwo członkowskie konsumpcji, okres rozliczeniowy i kwotę VAT, w odniesieniu do której niezbędne są jakiekolwiek zmiany.

Artykuł 366

▼M3

Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać sporządzenia deklaracji VAT w swoich walutach krajowych. Jeżeli świadczone usługi zostały rozliczone w innych walutach, do celów wypełnienia deklaracji VAT podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty stosuje kurs wymiany obowiązujący w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.

▼B

Artykuł 367

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty dokonuje płatności VAT – dokonując odniesienia do odpowiedniej deklaracji VAT – w chwili składania deklaracji VAT, nie później jednak niż w terminie, w którym należy złożyć deklarację.

Płatności dokonuje się na rachunek bankowy prowadzony w euro wskazany przez państwo członkowskie identyfikacji. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać, aby płatności były dokonywane na rachunek bankowy prowadzony w ich własnej walucie.

Artykuł 368

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może odliczać VAT na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od przepisów art. 1 pkt 1 dyrektywy 86/560/EWG podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie ze wspomnianą dyrektywą. Art. 2 ust. 2 i 3 oraz art. 4 ust. 2 dyrektywy 86/560/EWG nie mają zastosowania do zwrotów dotyczących usług objętych niniejszą procedurą szczególną.

Jeżeli podatnik, który korzysta z niniejszej procedury szczególnej, jest objęty wymogiem rejestracji w państwie członkowskim w związku z działalnością nieobjętą niniejszą procedurą szczególną, odlicza on – w deklaracji VAT, którą ma złożyć zgodnie z art. 250 niniejszej dyrektywy – VAT poniesiony w tym państwie członkowskim w związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu objętą niniejszą procedurą szczególną.

Artykuł 369

▼M3

▼B

Ewidencja ta musi być przechowywana przez okres dziesięciu lat począwszy od końca roku, w którym dokonano transakcji.

Artykuł 369a

Do celów niniejszej sekcji i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

Artykuł 369b

Państwa członkowskie zezwalają na stosowanie niniejszej procedury szczególnej następującym podatnikom:

Niniejsza procedura szczególna ma zastosowanie do wszystkich towarów lub usług tego rodzaju dokonywanych lub świadczonych na terytorium Wspólnoty przez danego podatnika.

Artykuł 369c

Podatnik zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji rozpoczęcie i zakończenie prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu objętej niniejszą procedurą szczególną lub zmianę tej działalności w takim stopniu, że nie spełnia on już warunków niezbędnych do stosowania niniejszej procedury szczególnej. Podatnik przekazuje taką informację drogą elektroniczną.

Artykuł 369d

Podatnika korzystającego z niniejszej procedury szczególnej identyfikuje się – w odniesieniu do podlegających opodatkowaniu transakcji dokonywanych w ramach tej procedury – do celów VAT wyłącznie w państwie członkowskim identyfikacji. W tym celu państwo członkowskie wykorzystuje indywidualny numer identyfikacyjny VAT przyznany już podatnikowi w związku z jego zobowiązaniami w systemie wewnętrznym.

Na podstawie informacji wykorzystanych do tej identyfikacji państwa członkowskie konsumpcji mogą stosować własne systemy identyfikacji.

Artykuł 369e

▼M16

Państwo członkowskie identyfikacji wyklucza podatnika z niniejszej procedury szczególnej w każdym z następujących przypadków:

▼M24

▼M3

Artykuł 369f

Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy kwartał kalendarzowy, niezależnie od tego, czy dostawy towarów i świadczenia usług objęte niniejszą procedurą szczególną miały miejsce. Deklarację VAT składa się do końca miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego objętego tą deklaracją.

Artykuł 369g

▼M24

▼M16

Artykuł 369h

Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać sporządzenia deklaracji VAT w swoich walutach krajowych. ►M16  Jeżeli dostawy towarów lub świadczenia usług zostały rozliczone w innych walutach, do celów wypełnienia deklaracji VAT podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej stosuje kurs wymiany obowiązujący w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. ◄

Artykuł 369i

▼M16

Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej dokonuje płatności VAT, podając odniesienie do właściwej deklaracji VAT, nie później niż w momencie upływu terminu, w którym trzeba złożyć deklarację.

▼M3

Płatności dokonuje się na rachunek bankowy prowadzony w euro wskazany przez państwo członkowskie identyfikacji. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać, aby płatności były dokonywane na rachunek bankowy prowadzony w ich własnej walucie.

Artykuł 369j

Podatnik korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może, w związku z podlegającą opodatkowaniu działalnością objętą niniejszą procedurą szczególną, odliczać VAT poniesionego w państwie członkowskim konsumpcji na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od przepisów art. 2 pkt 1, art. 3 i art. 8 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2008/9/WE podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie z tą dyrektywą.

Jeżeli podatnik, który korzysta z niniejszej procedury szczególnej, jest objęty wymogiem rejestracji w państwie członkowskim w związku z działalnością nieobjętą niniejszą procedurą szczególną, odlicza on – w deklaracji VAT, którą ma złożyć zgodnie z art. 250 niniejszej dyrektywy – VAT poniesiony w tym państwie członkowskim w związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu objętą niniejszą procedurą szczególną.

Artykuł 369k

▼M16

▼M3

Ewidencja ta musi być przechowywana przez okres dziesięciu lat począwszy od dnia 31 grudnia roku, w którym dokonano transakcji.

Artykuł 369l

Do celów niniejszej sekcji sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich obejmuje tylko towary, z wyjątkiem wyrobów podlegających akcyzie, w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR.

Do celów niniejszej sekcji i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

Artykuł 369m