1.   Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do rodzajów działalności przemysłowej, które powodują zanieczyszczenia, o których mowa w rozdziałach II–VI.

2.   Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do działalności badawczej, działalności rozwojowej ani do badań nowych produktów i procesów.

1.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby żadna instalacja ani obiekt energetycznego spalania, spalarnia odpadów ani współspalania odpadów nie były eksploatowane bez pozwolenia.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, państwa członkowskie mogą ustanowić procedurę rejestracji instalacji objętych wyłącznie rozdziałem V.

Procedura rejestracji określana jest w wiążącym akcie i obejmuje co najmniej powiadomienie właściwego organu przez operatora o zamiarze eksploatowania instalacji.

2.   Państwa członkowskie mogą postanowić, że pozwolenie obejmuje co najmniej dwie instalacje lub części instalacji eksploatowanych przez tego samego operatora, znajdujących się na tym samym terenie.

W przypadku gdy pozwolenie obejmuje co najmniej dwie instalacje, określa ono warunki mające na celu zapewnienia, aby każda z nich spełniała wymogi niniejszej dyrektywy.

3.   Państwa członkowskie mogą postanowić, że pozwolenie obejmuje kilka części instalacji eksploatowanych przez różnych operatorów. W takich przypadkach pozwolenie określa obowiązki każdego z operatorów.

1.   Bez uszczerbku dla innych wymogów określonych w przepisach prawa krajowego lub unijnego, właściwe organy udzielają pozwolenia, jeżeli instalacja spełnia wymogi niniejszej dyrektywy.

2.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby w przypadku gdy zaangażowanych jest więcej niż jeden właściwy organ lub więcej niż jeden operator, lub wydawane jest więcej niż jedno pozwolenie, warunki i procedury udzielania pozwolenia były w pełni skoordynowane, celem zagwarantowania skutecznego zintegrowanego podejścia do tej procedury przez wszystkie właściwe organy.

3.   W razie nowej instalacji lub istotnej zmiany w przypadku gdy zastosowanie ma art. 4 dyrektywy 85/337/EWG, do celów udzielenia pozwolenia bada się i wykorzystuje wszelkie uzyskane w danej kwestii informacje lub wnioski wyciągnięte na podstawie art. 5, 6, 7 i 9 tej dyrektywy.

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z warunkami pozwolenia.

2.   W przypadku naruszenia warunków pozwolenia, państwa członkowskie zapewniają:

W przypadku naruszenia warunków pozwolenia powodującego zagrożenie dla zdrowia ludzi lub grożącego znaczącym bezpośrednim negatywnym skutkiem dla środowiska oraz do chwili przywrócenia zgodności zgodnie z lit. b) i c) akapitu pierwszego, eksploatacja instalacji, obiektów energetycznego spalania, spalarni odpadów, współspalarni odpadów lub ich odpowiednich części zostaje zawieszona.

1.   W przypadku gdy emisje gazów cieplarnianych z instalacji są określone w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do czynności przeprowadzanych w tej instalacji, pozwolenie nie obejmuje dopuszczalnej wielkości emisji dla bezpośrednich emisji tych gazów, chyba że jest to niezbędne w celu zapewnienia, aby nie spowodowało to żadnego znaczącego lokalnego zanieczyszczenia.

2.   W odniesieniu do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie mogą zdecydować o nienakładaniu wymogów odnoszących się do efektywności energetycznej w odniesieniu do jednostek energetycznego spalania lub innych jednostek emitujących dwutlenek węgla na miejscu.

3.   W miarę potrzeby właściwy organ odpowiednio zmienia pozwolenie.

4.   Ust. 1–3 nie mają zastosowania do instalacji tymczasowo wyłączonych z systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE.

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby wniosek o pozwolenie zawierał opis:

Wniosek o pozwolenie zawiera także nietechniczne streszczenie szczegółowych informacji, o których mowa w akapicie pierwszym.

2.   W przypadku gdy informacje dostarczone zgodnie z wymogami przewidzianymi w dyrektywie 85/337/EWG lub sprawozdanie dotyczące bezpieczeństwa opracowane zgodnie z dyrektywą 96/82/WE, lub inne informacje opracowane w odpowiedzi na inne przepisy spełniają którykolwiek z wymogów określonych w ust. 1, informacja ta może zostać uwzględniona we wniosku lub do niego załączona.

1.   W celu opracowania, dokonania przeglądu oraz, w razie potrzeby, aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT, Komisja organizuje wymianę informacji między państwami członkowskimi, zainteresowanymi branżami, organizacjami pozarządowymi promującymi ochronę środowiska oraz Komisją.

2.   Wymiana informacji dotyczy w szczególności następujących kwestii:

3.   Komisja ustanawia i regularnie zwołuje posiedzenia forum złożonego z przedstawicieli państw członkowskich, zainteresowanych branż i organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska.

Komisja zasięga opinii tego forum w sprawie praktycznych ustaleń dotyczących wymiany informacji, a w szczególności w następujących kwestiach:

Wskazówki, o których mowa w akapicie drugim lit. c) i d), uwzględniają opinię forum i przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2.

4.   Komisja otrzymuje i udostępnia publicznie opinię forum na temat proponowanej treści dokumentów referencyjnych BAT i uwzględnia tę opinię w odniesieniu do procedur określonych w ust. 5.

5.   Decyzje w sprawie konkluzji dotyczących BAT przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2.

6.   Po przyjęciu decyzji zgodnie z ust. 5 Komisja niezwłocznie udostępnia publicznie dokument referencyjny BAT i zapewnia, aby konkluzje dotyczące BAT były udostępnione we wszystkich językach urzędowych Unii.

7.   W oczekiwaniu na przyjęcie odpowiedniej decyzji zgodnie z ust. 5, konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik z dokumentów referencyjnych BAT przyjęte przez Komisję przed datą, o której mowa w art. 83, mają zastosowanie jako konkluzje dotyczące BAT na użytek niniejszego rozdziału z wyjątkiem art. 15 ust. 3 i 4.

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenie obejmowało wszystkie środki niezbędne do spełnienia wymogów art. 11 i 18.

Środki te obejmują przynajmniej:

2.   Na użytek ust. 1 lit. a) dopuszczalne wielkości emisji mogą zostać uzupełnione lub zastąpione równoważnymi parametrami lub środkami technicznymi zapewniającymi równoważny poziom ochrony środowiska.

3.   Konkluzje dotyczące BAT stanowią odniesienie dla określenia warunków pozwolenia.

4.   Bez uszczerbku dla art. 18, można zezwolić właściwemu organowi na określenie bardziej restrykcyjnych warunków pozwolenia, niż te, które można osiągnąć przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik opisanych w konkluzjach dotyczących BAT. Państwa członkowskie mogą ustanowić zasady, na podstawie których właściwe organy mogą określać takie bardziej restrykcyjne warunki.

5.   W przypadku gdy właściwy organ określa warunki pozwolenia na podstawie najlepszej dostępnej techniki nieopisanej w żadnej z odpowiednich konkluzji dotyczących BAT, organ ten zapewnia:

W przypadku gdy konkluzje dotyczące BAT, o których mowa w pierwszym akapicie, nie zawierają poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami, właściwy organ zapewnia, aby technika, o której mowa w pierwszym akapicie, zapewniała poziom ochrony środowiskowej odpowiadający najlepszym dostępnym technikom opisanym w konkluzjach dotyczących BAT.

6.   W przypadku gdy działalność lub rodzaj procesu produkcyjnego prowadzonego w obrębie instalacji nie są objęte żadnymi konkluzjami dotyczącymi BAT lub konkluzje te nie uwzględniają wszystkich możliwych skutków działalności lub procesu dla środowiska, właściwy organ, po wcześniejszym skonsultowaniu się z operatorem, określa warunki pozwolenia na podstawie najlepszych dostępnych technik określonych dla danej działalności lub procesu, ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III.

7.   W przypadku instalacji, o których mowa w załączniku I pkt 6.6, zastosowanie mają ust. 1–6 niniejszego artykułu, bez uszczerbku dla przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt.

1.   Dopuszczalne wielkości emisji w odniesieniu do substancji zanieczyszczających mają zastosowanie w chwili, w której ma miejsce emisja z instalacji, a przy określaniu wielkości emisji nie uwzględnia się rozcieńczenia zanieczyszczeń przed tą chwilą.

W odniesieniu do pośrednich uwolnień substancji zanieczyszczających do wody, przy określaniu dopuszczalnej wielkości emisji z danej instalacji można uwzględnić wpływ urządzeń oczyszczających ścieki, pod warunkiem że zagwarantowano równoważny poziom ochrony środowiska jako całości, oraz pod warunkiem że nie prowadzi to do wyższych poziomów zanieczyszczenia w środowisku.

2.   Bez uszczerbku dla art. 18, dopuszczalne wielkości emisji i równoważne parametry oraz środki techniczne, o których mowa w art. 14 ust. 1 i 2 opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania jakiejkolwiek techniki czy szczególnej technologii.

3.   Właściwy organ określa dopuszczalne wielkości emisji, zapewniające w normalnych warunkach eksploatacji, nieprzekraczanie poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami określonymi w decyzjach w sprawie konkluzji dotyczących BAT, o których mowa w art. 13 ust. 5, na jeden z następujących sposobów:

W przypadku gdy zastosowanie ma lit. b), właściwy organ co najmniej raz w roku ocenia wyniki monitorowania emisji w celu zapewnienia, aby w normalnych warunkach eksploatacji emisje nie przekroczyły poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 3 oraz bez uszczerbku dla art. 18 właściwy organ może, w szczególnych przypadkach, ustalić mniej restrykcyjne dopuszczalne wielkości emisji. Odstępstwo takie może mieć zastosowanie tylko w przypadku gdy ocena pokazuje, że osiągnięcie poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w konkluzjach dotyczących BAT prowadziłoby do nieproporcjonalnie wysokich kosztów w stosunku do korzyści dla środowiska, ze względu na:

W załączniku do warunków pozwolenia właściwy organ podaje przyczyny zastosowania akapitu pierwszego, w tym wyniki oceny i uzasadnienie nałożonych warunków.

Dopuszczalne wielkości emisji ustalone zgodnie z akapitem pierwszym nie przekraczają jednak dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załącznikach do niniejszej dyrektywy, tam gdzie ma to zastosowanie.

Właściwe organy zapewniają w każdym przypadku, aby nie spowodowano znaczącego zanieczyszczenia oraz, aby osiągnięto wysoki poziom ochrony środowiska jako całości.

Na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 72 ust. 1, w szczególności dotyczących stosowania niniejszego ustępu, Komisja może, w razie konieczności, ocenić i doprecyzować – poprzez wskazówki – kryteria, które należy uwzględniać w przypadku stosowania niniejszego ustępu.

Właściwe organy dokonują ponownej oceny stosowania akapitu pierwszego w ramach każdorazowego ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia zgodnie z art. 21.

5.   Właściwy organ może udzielić tymczasowego odstępstwa od wymogów ust. 2 i 3 niniejszego artykułu oraz art. 11 lit. a) i b) w odniesieniu do prowadzenia badań i stosowania nowych technik w całkowitym okresie nieprzekraczającym dziewięciu miesięcy, pod warunkiem że po upływie tego okresu zaprzestanie się korzystania z tych technik lub działalność osiągnie przynajmniej poziom emisji powiązany z najlepszymi dostępnymi technikami.

1.   Wymogi dotyczące monitorowania, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. c), opierają się – w stosownych przypadkach – na wnioskach dotyczących monitorowania opisanych w konkluzjach dotyczących BAT.

2.   Właściwy organ określa częstotliwość okresowego monitorowania, o którym mowa w art. 14 ust. 1 lit. e), w pozwoleniu dla każdej instalacji lub w ogólnych wiążących zasadach.

Bez uszczerbku dla pierwszego akapitu, okresowe monitorowanie wykonuje się co najmniej raz na pięć lat w przypadku wód podziemnych i raz na dziesięć lat w przypadku gleby, chyba że takie monitorowanie opiera się na systematycznej ocenie ryzyka skażenia.

1.   Podczas przyjmowania ogólnych wiążących zasad, państwa członkowskie zapewniają zintegrowane podejście oraz wysoki poziom ochrony środowiska równoważny z poziomem uzyskanym w przypadku indywidualnych warunków pozwolenia.

2.   Ogólne wiążące zasady opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania stosowania jakiejkolwiek techniki lub szczególnej technologii w celu zapewnienia zgodności z art. 14 i 15.

3.   Państwa członkowskie zapewniają aktualizację ogólnych wiążących zasad, aby uwzględnić rozwój najlepszych dostępnych praktyk oraz, aby zapewnić zgodność z art. 21.

4.   Ogólne wiążące zasady przyjęte zgodnie z ust. 1–3 zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby operator informował właściwe organy o każdej planowanej zmianie w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji lub jej rozbudowie, która to zmiana lub rozbudowa może mieć wpływ na środowisko. W stosownych przypadkach właściwe organy uaktualniają pozwolenie.

2.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby operator nie przeprowadzał żadnych planowanych przez siebie istotnych zmian bez pozwolenia udzielonego zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Wniosek o pozwolenie i decyzja właściwych organów obejmują te części instalacji i szczegóły wymienione w art. 12, na które taka istotna zmiana może mieć wpływ.

3.   Każdą zmianę w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji lub jej rozbudowę uważa się za istotną zmianę, jeżeli taka zmiana lub rozbudowa sama w sobie osiąga wartości progowe przepustowości określone w załączniku I.

1.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby właściwe organy okresowo poddawały wszystkie warunki pozwolenia ponownemu rozpatrzeniu, zgodnie z ust. 2–5, oraz, w miarę potrzeby, w celu zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, dokonywały aktualizacji tych warunków.

2.   Na żądanie właściwego organu operator przedkłada wszystkie informacje niezbędne do celów ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia, w szczególności wyniki monitorowania emisji i inne dane umożliwiające porównanie eksploatacji instalacji z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w mających zastosowanie konkluzjach dotyczących BAT oraz z poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami.

Podczas ponownego rozpatrywania warunków pozwolenia właściwy organ wykorzystuje wszelkie informacje pochodzące z monitorowania lub kontroli.

3.   W terminie czterech lat od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT zgodnie z art. 13 ust. 5 odnoszących się do głównej działalności danej instalacji, właściwy organ zapewnia:

Podczas ponownego rozpatrywania uwzględnia się wszystkie nowe lub uaktualnione konkluzje dotyczące BAT mające zastosowanie do instalacji i przyjęte zgodnie z art. 13 ust. 5 od chwili udzielenia pozwolenia lub jego ostatniego ponownego rozpatrzenia.

4.   W przypadku gdy instalacja nie jest objęta żadnymi konkluzjami dotyczącymi BAT, warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu i, o ile to konieczne, aktualizacji, gdy rozwój najlepszych dostępnych technik umożliwia znaczącą redukcję emisji.

5.   Warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu oraz, o ile to konieczne, aktualizacji przynajmniej w przypadkach gdy:

1.   Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2000/60/WE, 2004/35/WE, dyrektywy 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (31) oraz odpowiednich przepisów prawa unijnego dotyczących ochrony gleby, właściwy organ określa warunki pozwolenia, aby zapewnić zgodność z ust. 3 i 4 niniejszego artykułu po ostatecznym zakończeniu działalności.

2.   W przypadku gdy działalność obejmuje wykorzystywanie, produkcję lub uwalnianie substancji stwarzających zagrożenie oraz mając na uwadze możliwość skażenia gleby i wód podziemnych na terenie instalacji, operator przygotowuje i przedkłada właściwemu organowi sprawozdanie bazowe przed rozpoczęciem eksploatacji instalacji lub przed uaktualnieniem pozwolenia na instalację po raz pierwszy po dniu 7 stycznia 2013 r.

Sprawozdanie bazowe zawiera informacje niezbędne do ustalenia stanu skażenia gleby i wód podziemnych, tak, aby możliwe było wykonanie ilościowego porównania ze stanem po ostatecznym zakończeniu działalności, o którym mowa w ust. 3.

Sprawozdanie bazowe zawiera co najmniej następujące informacje:

W przypadku gdy informacje opracowane zgodnie z innymi przepisami prawa krajowego lub unijnego spełniają wymogi niniejszego ustępu, informacje te mogą być zawarte w składanym sprawozdaniu bazowym lub dołączone do niego.

Komisja ustanawia wskazówki dotyczące treści sprawozdania bazowego.

3.   Po ostatecznym zakończeniu działalności operator dokonuje oceny stanu skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie stosowanymi, produkowanymi lub uwalnianymi przez instalację. W przypadku gdy instalacja spowodowała znaczące zanieczyszczenie gleby lub wód podziemnych określonymi substancjami stwarzającymi zagrożenie w porównaniu ze stanem określonym w sprawozdaniu bazowym, o którym mowa w ust. 2, operator podejmuje niezbędne środki mające na celu zaradzenie temu zanieczyszczeniu, tak aby przywrócić teren do tego stanu. W tym celu można uwzględnić techniczną wykonalność takich działań.

Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego, po ostatecznym zakończeniu działalności i w przypadku gdy skażenie gleby i wód podziemnych terenu stwarza znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub dla środowiska na skutek dozwolonych w pozwoleniu działalności prowadzonych przez operatora przed pierwszą aktualizacją pozwolenia po dniu 7 stycznia 2013 r., oraz z uwzględnieniem stanu terenu instalacji określonych zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) operator podejmuje niezbędne działania mające na celu usunięcie, kontrolę, ograniczenie rozprzestrzeniania się lub ograniczenie ilości substancji stwarzających zagrożenie, tak, aby teren, przy uwzględnieniu jego aktualnego i zatwierdzonego przyszłego użytkowania, przestał stwarzać takie zagrożenie.

4.   W przypadku gdy od operatora nie wymaga się przygotowania sprawozdania bazowego, o którym mowa w ust. 2, po ostatecznym zakończeniu działalności operator podejmuje niezbędne działania mające na celu usunięcie, kontrolę, ograniczenie rozprzestrzeniania się lub ograniczenie ilości substancji stwarzających zagrożenie, tak aby teren, uwzględniając jego aktualne i zatwierdzone przyszłe użytkowanie, przestał stanowić znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub dla środowiska w związku ze skażeniem gleby i wód podziemnych na skutek dozwolonej w pozwoleniu działalności i z uwzględnieniem stanu terenu instalacji określonych zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d).

1.   Państwa członkowskie ustanawiają system kontroli środowiskowych instalacji obejmujący badanie pełnego zakresu odpowiednich skutków oddziaływania danych instalacji na środowisko.

Państwa członkowskie zapewniają, aby operatorzy udzielali właściwym organom wszelkiej niezbędnej pomocy w celu umożliwienia tym organom przeprowadzenia wszelkich wizyt w terenie, pobrania próbek i zebrania wszelkich informacji niezbędnych do wykonania ich obowiązków do celów niniejszej dyrektywy.

2.   Państwa członkowskie zapewniają objęcie wszystkich instalacji planem kontroli środowiskowych na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym oraz zapewniają regularne przeglądy oraz, w stosownych przypadkach, aktualizacje tego planu.

3.   Każdy plan kontroli środowiskowej obejmuje:

4.   Właściwy organ w oparciu o plany kontroli regularnie sporządza programy rutynowych kontroli środowiskowych obejmujące częstotliwość wizyt w terenie dla różnych typów instalacji.

Ustalenie okresu pomiędzy dwiema wizytami w terenie oparte jest na systematycznej ocenie zagrożeń dla środowiska powodowanych przez dane instalacje; okres ten nie przekracza jednego roku dla instalacji stwarzających największe zagrożenie i trzech lat dla instalacji stwarzających najmniejsze zagrożenie.

Jeżeli kontrola wykaże istotny przypadek niezgodności z warunkami pozwolenia, w terminie sześć miesięcy od tej kontroli przeprowadza się dodatkową wizytę w terenie.

Systematyczna ocena zagrożenia dla środowiska opiera się na co najmniej jednym z poniższych kryteriów:

Komisja może przyjąć wskazówki dotyczące kryteriów oceny zagrożeń dla środowiska.

5.   Nierutynowe kontrole środowiskowe przeprowadza się w celu jak najszybszego zbadania poważnych skarg, wypadków lub incydentów dotyczących środowiska lub przypadków braku zgodności oraz, w stosownych przypadkach, przed udzieleniem, ponownym rozpatrzeniem lub aktualizacją pozwolenia.

6.   Po każdej wizycie w terenie właściwy organ przygotowuje sprawozdanie opisujące stosowne ustalenia w odniesieniu do przestrzegania przez instalację warunków pozwolenia, oraz wnioski dotyczące konieczności podjęcia wszelkich dalszych działań.

Sprawozdanie doręcza się danemu operatorowi w terminie dwóch miesięcy od dnia wizyty w terenie. Właściwy organ udostępnia publicznie sprawozdanie zgodnie z dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (33) w terminie czterech miesięcy od dnia wizyty w terenie.

Bez uszczerbku dla art. 8 ust. 2, właściwy organ zapewnia podjęcie przez operatora w rozsądnym czasie wszystkich niezbędnych działań określonych w sprawozdaniu.

1.   Państwa członkowskie zapewniają zainteresowanej społeczności możliwość wczesnego i skutecznego udziału w następujących procedurach:

Procedura określona w załączniku IV ma zastosowanie do takiego udziału.

2.   Po podjęciu decyzji o udzieleniu, ponownym rozpatrzeniu lub aktualizacji pozwolenia właściwy organ udostępnia publicznie – w odniesieniu do lit. a), b) i f) także przez Internet – następujące informacje:

3.   Właściwy organ udostępnia publicznie także przynajmniej w odniesieniu do lit. a) także przez Internet:

4.   Ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu mają zastosowanie z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z odnośnym krajowym systemem prawnym, członkowie zainteresowanej społeczności mieli dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym przez prawo, w celu zakwestionowania materialnej i proceduralnej legalności decyzji, działań lub zaniechań objętych art. 24, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

2.   Państwa członkowskie określają na jakim etapie mogą być kwestionowane decyzje, działania lub zaniechania.

3.   Państwa członkowskie określają co stanowi wystarczający interes lub naruszenie prawa, zgodnie z celem udzielenia zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

W tym celu interes wszelkich organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska i spełniających wszelkie wymogi prawa krajowego uważa się za wystarczający do celów ust. 1 lit. a).

Takie organizacje uważa się również za mające prawa, które mogą zostać naruszone, do celów ust. 1 lit. b).

4.   Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają możliwości wstępnej procedury odwoławczej przed organem administracyjnym oraz nie mają wpływu na wymóg wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych przed wszczęciem sądowych procedur odwoławczych, w przypadku gdy taki wymóg istnieje w prawie krajowym.

Każda taka procedura musi być uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki i niezbyt droga.

5.   Państwa członkowskie zapewniają publiczne udostępnianie praktycznych informacji dotyczących dostępu do administracyjnych i sądowych procedur odwoławczych.

1.   W przypadku gdy państwo członkowskie jest świadome, że eksploatacja instalacji może mieć znaczący negatywny wpływ na środowisko innego państwa członkowskiego, lub w przypadku gdy zwróci się o to państwo członkowskie, które może zostać w znaczący sposób narażone, państwo członkowskie, na którego terytorium został złożony wniosek o pozwolenie zgodnie z art. 4 lub art. 20 ust. 2, przesyła temu innemu państwu członkowskiemu wszelkie wymagane informacje podane lub udostępnione zgodnie z załącznikiem IV w tym samym czasie, w którym publicznie je udostępnia.

Informacje takie stanowią podstawę dla wszelkich konsultacji niezbędnych w ramach dwustronnych stosunków miedzy państwami członkowskimi i na zasadzie równości.

2.   W ramach dwustronnych stosunków państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, wnioski były również publicznie udostępniane na odpowiedni okres czasu społeczności państwa członkowskiego, które może zostać narażone, tak, aby miała ona prawo do przedstawienia swoich uwag na ich temat przed podjęciem decyzji przez właściwe organy.

3.   Rezultaty wszelkich konsultacji na mocy ust. 1 i 2 uwzględnia się przy podejmowaniu przez właściwy organ decyzji w sprawie wniosku.

4.   Właściwy organ informuje każde państwo członkowskie, które było konsultowane zgodnie z ust. 1 o decyzji podjętej w sprawie wniosku i przesyła mu informacje, o których mowa w art. 24 ust. 2. Takie państwo członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia udostępnienia tych informacji we właściwy sposób zainteresowanej społeczności na swoim własnym terytorium.

1.   Państwa członkowskie zachęcają, w stosownych przypadkach, do rozwijania i stosowania nowych technik, w szczególności nowych technik określonych w dokumentach referencyjnych BAT.

2.   Komisja ustanawia wskazówki w celu wspierania państw członkowskich w zachęcaniu do rozwijania i stosowania nowych technik, o których mowa w ust. 1.

1.   W przypadku gdy gazy odlotowe z dwóch lub większej liczby odrębnych obiektów energetycznego spalania odprowadzane są przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczy obiekt energetycznego spalania, a ich przepustowość dodaje się w celu wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie.

2.   W przypadku gdy dwa lub większa liczba oddzielnych obiektów energetycznego spalania, którym po raz pierwszy udzielono pozwolenia w dniu 1 lipca 1987 r. lub po tym dniu, lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o udzielenie takiego pozwolenia w tym dniu lub po tym dniu, instalowane są w taki sposób, że uwzględniając parametry techniczne i współczynniki ekonomiczne, ich gazy odlotowe mogłyby być zgodnie z oceną właściwego organu odprowadzane przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczy obiekt energetycznego spalania, a ich moce dodaje się w celu wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie.

3.   Do celów wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie połączenia obiektów energetycznego spalania, o których mowa w ust. 1 i 2, nie uwzględnia się pojedynczych obiektów energetycznego spalania o nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 15 MW.

1.   Gazy odlotowe z obiektów energetycznego spalania odprowadza się w sposób kontrolowany za pomocą komina o co najmniej jednym przewodzie kominowym, którego wysokość jest obliczana w taki sposób, aby zabezpieczać zdrowie ludzi oraz środowisko.

2.   Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania, którym udzielono pozwolenia przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o wydanie pozwolenia przed tym dniem, pod warunkiem że zostały one oddane do eksploatacji nie później niż dnia 7 stycznia 2014 r., zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 1.

Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania, którym przyznano wyłączenie, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE, i które są w eksploatacji po dniu 1 stycznia 2016 r., zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 2.

3.   Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania nieobjęte ust. 2 zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 2.

4.   Dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V części 1 i 2, a także minimalne stopnie odsiarczania określone w części 5 tego załącznika mają zastosowanie do emisji z każdego wspólnego komina w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W przypadku gdy załącznik V stanowi, że dopuszczalne wielkości emisji mogą być stosowane do części obiektu energetycznego spalania o ograniczonym czasie funkcjonowania, te dopuszczalne wartości mają zastosowanie do emisji z tej części obiektu, ale określane są w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania.

5.   Właściwy organ może udzielić odstępstwa, maksymalnie na sześć miesięcy, od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji dwutlenku siarki, przewidzianych w ust. 2 i 3, w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, w której w tym celu normalnie wykorzystuje się paliwo o małej zawartości siarki, w przypadkach gdy operator nie jest w stanie przestrzegać dopuszczalnych wartości emisji z powodu braku paliwa o małej zawartości siarki, wynikającego z poważnych niedoborów.

Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych na mocy ust. 1.

6.   Właściwy organ może udzielić odstępstwa od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji przewidzianych w ust. 2 i 3, w przypadkach gdy obiekt energetycznego spalania, wykorzystujący wyłącznie paliwo gazowe, musi wyjątkowo uciekać się do wykorzystania innych paliw z powodu nagłego zakłócenia w dostawie gazu, i z tego powodu musiałby być wyposażony w urządzenie do oczyszczania gazów odlotowych. Okres, na jaki odstępstwo zostało udzielone, nie może przekraczać 10 dni, z wyjątkiem przypadków gdy istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii.

Operator niezwłocznie informuje właściwy organ o każdym szczególnym przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych zgodnie z akapitem pierwszym.

7.   W przypadku rozbudowy obiektu energetycznego spalania, dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 2 mają zastosowanie do rozbudowanej części obiektu, której dotyczy zmiana, oraz ustala się je w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W razie zmiany w obiekcie energetycznego spalania, która może mieć wpływ na środowisko i która dotyczy części obiektu o nominalnej mocy dostarczonej w paliwie w wysokości 50 MW lub więcej, dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 2 mają zastosowanie do tej części obiektu, która zmieniła się w stosunku do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania.

8.   Dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V części 1 i 2 nie mają zastosowania do następujących obiektów energetycznego spalania:

9.   Na podstawie najlepszych dostępnych technik, Komisja dokonuje przeglądu potrzeby określenia dopuszczalnych wielkości emisji w całej Unii oraz potrzeby zmiany dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V, dla następujących obiektów energetycznego spalania:

Do dnia 31 grudnia 2013 r. Komisja składa sprawozdanie z wyników tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.

1.   W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych lokalnym paliwem stałym, które z uwagi na właściwości tego paliwa nie mogą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji dla dwutlenku siarki, o których mowa w art. 30 ust. 2 i 3, państwa członkowskie mogą stosować w ich miejsce minimalne stopnie odsiarczania określone w załączniku V część 5, zgodnie z zasadami zgodności określonymi w części 6 tego załącznika oraz po wcześniejszym zatwierdzeniu przez właściwy organ sprawozdania technicznego, o którym mowa w art. 72 ust. 4 lit. a).

2.   W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych lokalnym paliwem stałym, które współspalają odpady i które z uwagi na właściwości tego paliwa nie mogą przestrzegać wielkości Cproc dla dwutlenku siarki określonych w załączniku VI część 4 pkt 3.1 lub 3.2, państwa członkowskie mogą stosować zamiast tych wielkości minimalne stopnie odsiarczania określone w załączniku V część 5, zgodnie z zasadami zgodności określonymi w części 6 tego załącznika. Jeżeli państwa członkowskie wybiorą stosowanie niniejszego ustępu, wielkość Codpady, o której mowa w załączniku VI część 4 pkt 1, jest równa 0 mg/Nm3.

3.   Do dnia 31 grudnia 2019 r. Komisja dokonuje przeglądu możliwości stosowania minimalnych stopni odsiarczania określonych w załączniku V część 5, uwzględniając w szczególności najlepsze dostępne techniki oraz korzyści uzyskane dzięki zmniejszeniu emisji dwutlenku siarki.

1.   W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. państwa członkowskie mogą opracować i wdrażać przejściowy plan krajowy obejmujący obiekty energetycznego spalania, którym udzielono pierwszego pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operator złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed tą datą, pod warunkiem że obiekt ten oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r. W odniesieniu do każdego obiektu energetycznego spalania objętego planem plan ten obejmuje emisje co najmniej jednego z następujących zanieczyszczeń: tlenki azotu, dwutlenek siarki i pył. W przypadku turbin gazowych plan obejmuje jedynie emisje tlenków azotu.

Przejściowy plan krajowy nie obejmuje żadnego z następujących obiektów energetycznego spalania:

2.   Obiekty energetycznego spalania objęte planem mogą zostać zwolnione z wymogu przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, w odniesieniu do zanieczyszczeń objętych planem lub, w stosownych przypadkach, z wymogu przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31.

Muszą być dotrzymane co najmniej dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w pozwoleniu dla obiektów energetycznego spalania mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r. w szczególności zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE.

Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą spełniać dopuszczalne wielkości emisji tlenków azotu określone w załączniku V część 1.

3.   Dla każdego zanieczyszczenia objętego przejściowym planem krajowym, ustala się w planie pułap określający maksymalne roczne emisje dla wszystkich obiektów objętych planem na podstawie całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie każdego z obiektów na dzień 31 grudnia 2010 r., jego rzeczywistego czasu funkcjonowania w ciągu roku oraz jego zużycia paliwa, uśrednionych na podstawie danych z ostatnich dziesięciu lat eksploatacji do roku 2010 włącznie.

Pułap na rok 2016 wylicza się na podstawie odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załącznikach III–VII do dyrektywy 2001/80/WE lub, w stosownych przypadkach, na podstawie stopni odsiarczania określonych w załączniku III do dyrektywy 2001/80/WE. W przypadku turbin gazowych stosuje się dopuszczalne wielkości emisji dla tlenków azotu określone dla takich obiektów w załączniku VI część B do dyrektywy 2001/80/WE. Pułap na lata 2019 i 2020 wylicza się na podstawie odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 1 do niniejszej dyrektywy lub, w stosownych przypadkach, na podstawie odpowiednich stopni odsiarczania określonych w załączniku V część 1 do niniejszej dyrektywy. Pułapy na lata 2017 i 2018 określa się w sposób zapewniający liniowy spadek pułapów między 2016 a 2019 r.

Zaprzestanie eksploatacji obiektu objętego przejściowym planem krajowym lub wyłączenia tego obiektu z zakresu rozdziału III nie oznacza możliwości zwiększenia całkowitych rocznych emisji z pozostałych obiektów objętych planem.

4.   Przejściowy plan krajowy zawiera także przepisy dotyczące monitorowania i sprawozdawczości zgodne z przepisami wykonawczymi ustanowionymi zgodnie z art. 41 lit. b), jak również środki przewidziane dla każdego obiektu w celu zapewnienia terminowej zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, które będą miały zastosowanie od dnia 1 lipca 2020 r.

5.   Nie później niż w dniu 1 stycznia 2013 r. państwa członkowskie przekazują Komisji swoje przejściowe plany krajowe.

Komisja dokonuje oceny planów, a w przypadku gdy Komisja nie zgłosiła zastrzeżeń w terminie 12 miesięcy od otrzymania planu, plan przekazany przez dane państwo członkowskie uznaje się za zaakceptowany.

W przypadku gdy Komisja uzna, że plan nie jest zgodny z przepisami wykonawczymi ustanowionymi zgodnie z art. 41 lit. b), informuje ona dane państwo członkowskie, że jego plan nie może zostać zaakceptowany. W odniesieniu do oceny nowej wersji planu przekazanego Komisji przez państwo członkowskie, termin, o którym mowa w drugim akapicie, wynosi sześć miesięcy.

6.   Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w planie.

1.   W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. obiekty energetycznego spalania mogą być zwolnione z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, a także z włączenia ich do przejściowego planu krajowego, o którym mowa w art. 32, o ile spełnione są następujące warunki:

2.   Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2016 r. każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz wszelkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust.1, obejmujący ich całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie, rodzaje wykorzystywanego paliwa i mające zastosowanie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu. W odniesieniu do obiektów objętych ust. 1 państwa członkowskie corocznie przekazują Komisji zapis czasu funkcjonowania od dnia 1 stycznia 2016 r.

3.   W przypadku obiektu energetycznego spalania, który w dniu 6 stycznia 2011 r. stanowi część małego systemu wydzielonego i odpowiada w tym dniu za co najmniej 35 % dostaw energii elektrycznej w obrębie tego systemu, oraz który z uwagi na swoje właściwości techniczne nie może przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, czas funkcjonowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, wynosi 18 000 godzin, począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. i najpóźniej do dnia 31 grudnia 2023 r., natomiast datą, o której mowa w ust. 1 lit. b) i w ust. 2 niniejszego artykułu, jest dzień 1 stycznia 2020 r.

4.   W przypadku obiektu energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie przekraczającej 1 500 MW, który rozpoczął eksploatację przed dniem 31 grudnia 1986 r. i jest opalany lokalnymi paliwami stałymi o wartości opałowej netto poniżej 5 800 kJ/kg, zawartości wilgoci powyżej 45 % wagowo, połączonej zawartości wilgoci i popiołu powyżej 60 % wagowo i zawartości tlenku wapnia powyżej 10 %, czas funkcjonowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a) wynosi 32 000 godzin.

1.   Do dnia 31 grudnia 2019 r. obiekty energetycznego spalania stanowiące w dniu 6 stycznia 2011 r. część małego systemu wydzielonego mogą zostać zwolnione z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31. Do dnia 31 grudnia 2019 r. dopuszczalne wielkości emisji określone w pozwoleniach dla tych obiektów energetycznego spalania, w szczególności zgodne z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, muszą być co najmniej utrzymane.

2.   Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji tlenków azotu określonych w załączniku V część 1.

3.   W przypadku gdy na terytorium państwa członkowskiego istnieją obiekty energetycznego spalania objęte przepisami niniejszego rozdziału i stanowiące część małego systemu wydzielonego, to państwo członkowskie zgłasza Komisji przed dniem 6 stycznia 2013 r. wykaz takich obiektów energetycznego spalania, całkowite roczne zużycie energii przez mały system wydzielony oraz ilość energii uzyskanej dzięki połączeniom międzysystemowym.

1.   Do dnia 31 grudnia 2022 r. obiekt energetycznego spalania może być zwolniony z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, i z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, o ile spełnione są następujące warunki:

2.   Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2016 r. każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz wszystkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust. 1, w tym ich całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie, rodzaje stosowanego paliwa oraz mające zastosowanie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu. Ponadto w przypadku wszelkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust. 1, i w okresie wspomnianym w tym ustępie, państwa członkowskie corocznie informują Komisję o udziale produkcji ciepła użytkowego każdego z obiektów dostarczonym w postaci pary lub gorącej wody do publicznej sieci ciepłowniczej, wyrażonym jako średnia krocząca z pięciu poprzednich lat.

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby operatorzy wszystkich obiektów energetycznego spalania o nominalnej mocy elektrycznej na wyjściu co najmniej 300 megawatów, którym udzielono pierwszego pozwolenia na budowę lub, w przypadku braku takiej procedury, pierwszego pozwolenia na eksploatację po wejściu w życie dyrektywy 2009/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla (34), ocenili, czy zostały spełnione następujące warunki:

2.   Jeżeli spełnione są warunki ustanowione w ust. 1, właściwy organ zapewnia zarezerwowanie odpowiedniej powierzchni na terenie instalacji dla urządzeń niezbędnych do wychwytywania i sprężania dwutlenku węgla. Właściwy organ ustala, czy warunki te zostały spełnione na podstawie oceny, o której mowa w ust. 1, oraz innych dostępnych informacji, w szczególności dotyczących ochrony środowiska i zdrowia ludzi.

1.   Państwa członkowskie zapewniają określenie w pozwoleniach procedur postępowania w przypadku niesprawności lub awarii urządzeń służących redukcji emisji.

2.   W razie awarii właściwe organy wymagają, aby operator ograniczył lub wstrzymał eksploatację obiektu, jeżeli w ciągu 24 godzin nie uda się przywrócić normalnych warunków eksploatacji, lub, aby eksploatował obiekt wykorzystujący paliwo zanieczyszczające w niskim stopniu.

Operator powiadamia właściwy organ w ciągu 48 godzin od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia służącego redukcji emisji.

Łączny czas eksploatacji bez sprawnych urządzeń służących redukcji emisji nie może przekroczyć 120 godzin w żadnym z okresów 12 miesięcy.

Właściwy organ może udzielić odstępstwa od limitów określonych w akapicie pierwszym i trzecim w jednym z następujących przypadków:

1.   Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie monitorowania substancji zanieczyszczających powietrze zgodnie z załącznikiem V część 3.

2.   Instalacja i działanie zautomatyzowanych urządzeń monitorujących podlegają kontroli i corocznym testom nadzorczym określonym w załączniku V część 3.

3.   Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych służących monitorowaniu emisji.

4.   Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację przestrzegania warunków eksploatacji i dopuszczalnych wielkości emisji zawartych w pozwoleniu.

1.   W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego, w których wykorzystuje się jednocześnie dwa lub więcej paliw, właściwy organ określa dopuszczalne wielkości emisji według następujących etapów:

2.   W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego objętych art. 30 ust. 2, wykorzystujących na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, mogą być stosowane następujące dopuszczalne wielkości emisji ustalone zamiast dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z ust. 1:

3.   W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego objętych art. 30 ust. 2, wykorzystujących na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, mogą być stosowane średnie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki określone w załączniku V część 7 zamiast dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z ust. 1 lub 2 niniejszego artykułu.

1.   Niniejszy rozdział ma zastosowanie do spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, w których spalane lub współspalane są odpady stałe lub płynne.

Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do instalacji do zgazowania lub pirolizy, jeżeli gazy powstałe w wyniku tego przetwarzania termicznego odpadów są oczyszczone w takim stopniu, że przed spaleniem nie są już odpadami i nie mogą spowodować emisji większych niż w wyniku spalania gazu ziemnego.

Na użytek niniejszego rozdziału spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów obejmują wszystkie linie spalania odpadów lub współspalania odpadów, przyjmowanie odpadów, magazynowanie odpadów, znajdujące się na miejscu urządzenia do obróbki wstępnej, systemy dostarczania odpadów, paliwa i powietrza, kotły, urządzania do oczyszczania gazów odlotowych, znajdujące się na miejscu urządzenia do przetwarzania lub magazynowania pozostałości i ścieków, kominy, urządzenia i systemy sterowania operacjami spalania lub współspalania, oraz do rejestracji i monitorowania warunków spalania lub współspalania.

Jeżeli do termicznego przetwarzania odpadów stosuje się procesy inne niż utlenianie, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, wówczas spalarnia odpadów i współspalarnia odpadów obejmują zarówno proces termicznego przetwarzania jak i następujący po nim proces spalania odpadów.

Jeśli współspalanie odpadów odbywa się w taki sposób, że głównym celem instalacji nie jest wytwarzanie energii lub produkcja produktów materialnych, a raczej termiczne przetwarzanie odpadów, obiekt uważany jest za spalarnię odpadów.

2.   Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do następujących obiektów:

1.   Pozwolenie zawiera następujące informacje:

2.   Oprócz wymogów określonych w ust. 1 pozwolenie udzielone spalarni odpadów lub współspalarni odpadów wykorzystującej odpady niebezpieczne zawiera następujące informacje:

3.   Państwa członkowskie mogą określić kategorie odpadów, które mają być wskazane w pozwoleniu, które mogą być współspalane w określonych kategoriach współspalarni odpadów.

4.   Właściwy organ okresowo ponownie rozpatruje oraz, w miarę potrzeby, aktualizuje warunki pozwolenia.

1.   Gazy odlotowe ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów uwalniane są w sposób kontrolowany przez komin, którego wysokość obliczana jest w taki sposób, aby chronić zdrowie ludzi i środowisko.

2.   Emisje do powietrza ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VI części 3 i 4 lub określonych zgodnie z częścią 4 tego załącznika.

Jeśli we współspalarni odpadów ponad 40 % powstającego wydzielanego ciepła pochodzi z odpadów niebezpiecznych lub jeśli w obiekcie współspalane są nieprzetworzone mieszane odpady komunalne, zastosowanie mają dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku VI część 3.

3.   W zakresie, w jakim jest to wykonalne należy ograniczyć zrzuty do środowiska wodnego ścieków będących rezultatem oczyszczania gazów odlotowych, a stężenie substancji zanieczyszczających nie może przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VI część 5.

4.   Dopuszczalne wielkości emisji mają zastosowanie w punkcie, w którym ścieki z oczyszczania gazów odlotowych zrzucane są ze spalarni odpadów lub ze współspalarni odpadów.

Jeśli ścieki z oczyszczania gazów odlotowych oczyszczane są poza spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, w oczyszczalni przeznaczonej do oczyszczania tylko ścieków tego rodzaju stosowane są dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku VI część 5, w punkcie, w którym ścieki odprowadzane są z oczyszczalni. W przypadku gdy ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane zbiorczo z innymi źródłami ścieków na miejscu lub poza zakładem, operator wykonuje właściwe obliczenia bilansu masy, przy wykorzystaniu wyników obliczeń określonych w załączniku VI część 6 pkt 2 w celu ustalenia poziomu emisji w końcowym zrzucie ścieków, który można przypisać ściekom pochodzącym z oczyszczania gazów odlotowych.

W żadnym przypadku nie można rozcieńczać ścieków w celu osiągnięcia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 5.

5.   Miejsca spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, włączając w to towarzyszące miejsca magazynowania odpadów, są projektowane i eksploatowane w taki sposób, aby zapobiec niedozwolonemu lub przypadkowemu uwolnieniu substancji zanieczyszczających do gleby, wód powierzchniowych i podziemnych.

Musi zostać przewidziana pojemność magazynowania zanieczyszczonego odcieku deszczówki z miejsca spalarni odpadów lub współspalarni odpadów lub zanieczyszczonej wody pochodzącej z rozlewów lub gaszenia pożaru. Pojemność magazynowania musi być odpowiednia w celu zapewnienia możliwości badania i oczyszczania takich wód przed ich odprowadzeniem, w miarę potrzeby.

6.   Bez uszczerbku dla art. 50 ust. 4 lit. c), spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów lub poszczególne piece będące częścią spalarni odpadów lub współspalarni odpadów nie mogą w żadnych okolicznościach kontynuować spalania odpadów przez nieprzerwany okres przekraczający cztery godziny w przypadku gdy przekraczane są dopuszczalne wielkości emisji.

Łączny czas eksploatacji w takich warunkach w okresie jednego roku nie może przekraczać 60 godzin.

Okres określony w akapicie drugim ma zastosowanie do tych pieców, które są połączone z jednym urządzeniem do oczyszczania gazów odlotowych.

1.   Państwa członkowie zapewniają, aby monitorowanie emisji było prowadzone zgodnie z załącznikiem VI części 6 i 7.

2.   Instalacja i funkcjonowanie automatycznych systemów pomiarowych podlega kontroli i corocznemu testowi nadzorczemu zgodnie z załącznikiem VI część 6 pkt 1.

3.   Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych, które mają służyć monitorowaniu emisji.

4.   Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację ich zgodności z warunkami eksploatacji i z dopuszczalnymi wielkościami emisji zawartymi w pozwoleniu.

5.   Kiedy tylko odpowiednie techniki pomiarowe staną się dostępne w Unii, Komisja ustali – w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 76 oraz z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w art. 77 i 78 – datę, od której przeprowadzane będą pomiary ciągłe dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza w odniesieniu do metali ciężkich, dioksyn i furanów.

1.   Spalarnie odpadów muszą być eksploatowane w taki sposób, aby zawartość całkowitego węgla organicznego w żużlu i popiołach paleniskowych była niższa niż 3 % lub ich strata w czasie zapłonu była niższa niż 5 % suchej masy materiału. O ile to konieczne, stosuje się techniki wstępnej obróbki odpadów.

2.   Spalarnie odpadów muszą być projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie spalania po ostatnim doprowadzeniu powietrza spalania, nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.

Współspalarnie odpadów muszą być projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie współspalania nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.

Jeśli spalane lub współspalane są odpady niebezpieczne zawierające powyżej 1 % związków chlorowcoorganicznych, przeliczonych na chlor, temperatura wymagana do osiągnięcia zgodności z akapitem pierwszym i drugim powinna wynosić co najmniej 1 100 °C.

W spalarniach odpadów dokonuje się pomiarów temperatury określonej w akapicie pierwszym i trzecim blisko ściany wewnętrznej komory spalania. Właściwy organ może zezwolić na dokonywanie pomiarów w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania.

3.   Każda komora spalania spalarni odpadów musi być wyposażona w co najmniej jeden palnik pomocniczy. Palnik ten włącza się automatycznie, jeśli temperatura gazów spalinowych po ostatnim doprowadzeniu powietrza spalania spadnie poniżej temperatury określonej w ust. 2. Palnika używa się także w czasie rozruchu i wyłączenia obiektu w celu zapewnienia utrzymania tej temperatury przez cały czas wykonywania tych operacji i tak długo, jak niespalone odpady znajdują się w komorze spalania.

Nie podaje się do palnika pomocniczego paliw, które mogą spowodować wyższe emisje niż powstające w wyniku spalania oleju napędowego określonego w art. 2 pkt 2 dyrektywy Rady 1999/32/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych (36), gazu płynnego lub gazu ziemnego.

4.   Spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów muszą być wyposażone w automatyczny system zapobiegający podawaniu odpadów w następujących sytuacjach:

5.   W zakresie, w jakim jest to wykonalne odzyskuje się wszelkie ciepło wytwarzane przez spalarnie odpadów lub współspalarnie odpadów.

6.   Zakaźne odpady medyczne umieszcza się bezpośrednio w piecu, bez wcześniejszego mieszania z innymi kategoriami odpadów oraz w sposób zapobiegający bezpośredniemu kontaktowi z odpadami.

7.   Państwa członkowskie zapewniają, aby spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów eksploatowała i kontrolowała osoba fizyczna, która posiada odpowiednie kompetencje w zakresie zarządzania obiektem.

1.   Właściwy organ może zezwolić na warunki inne od warunków określonych w art. 50 ust. 1, 2 i 3 i, w odniesieniu do temperatury, w ust. 4 tego artykułu oraz określone w pozwoleniu dla niektórych kategorii odpadów lub dla niektórych procesów termicznych, pod warunkiem że spełnione są inne wymogi niniejszego rozdziału. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy regulujące przyznawanie takich zezwoleń.

2.   W przypadku spalarni odpadów zmiana warunków eksploatacji nie może spowodować powstawania większej ilości pozostałości lub pozostałości o wyższej zawartości organicznych substancji zanieczyszczających w porównaniu z pozostałościami, których można byłoby oczekiwać na warunkach określonych w art. 50 ust. 1, 2 i 3.

3.   Emisje węgla organicznego ogółem i tlenku węgla ze współspalarni odpadów posiadających zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, muszą być także zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 3.

Emisje węgla organicznego ogółem z kotłów opalanych korą używanych w przemyśle wyrobu pulpy i przemyśle papierniczym, służących do współspalania odpadów na miejscu ich powstawania, które były eksploatowane i posiadały pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 r. i które posiadają pozwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, muszą być także zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 3.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszystkich warunkach eksploatacji, na które udzielono pozwolenia na podstawie ust. 1, 2 i 3, oraz o wynikach przeprowadzonych weryfikacji, jako część informacji przekazywanych zgodnie z wymogami sprawozdawczości określonymi w art. 72.

1.   Operator spalarni odpadów lub współspalarni odpadów podejmuje wszystkie niezbędne środki ostrożności dotyczące dostarczania i odbioru odpadów w celu uniknięcia lub ograniczenia, w zakresie, w jakim jest to wykonalne, zanieczyszczeń powietrza, gleby, wód powierzchniowych i podziemnych, jak również inny negatywny wpływ na środowisko, zapachów i hałasu oraz bezpośredniego zagrożenia zdrowia ludzi.

2.   Przed przyjęciem odpadów do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator ustala masę każdego rodzaju odpadów, jeśli to możliwe – według Europejskiego wykazu odpadów ustanowionego decyzją 2000/532/WE.

3.   Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator gromadzi dostępne informacje na temat odpadów do celów weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia określonymi w art. 45 ust. 2.

Informacje te obejmują:

4.   Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator przeprowadza co najmniej następujące czynności:

Próbki, o których mowa w lit. b), przechowywane są przez co najmniej jeden miesiąc po spaleniu lub współspaleniu danych odpadów.

5.   Właściwy organ może udzielić zwolnienia z obowiązków ust. 2, 3 i 4 spalarniom odpadów lub współspalarniom odpadów będącym częścią instalacji objętej rozdziałem II i spalającym lub współspalającym jedynie odpady wytworzone w tej instalacji.

1.   Minimalizuje się ilość i szkodliwość pozostałości. W stosownych przypadkach, pozostałości poddaje się recyklingowi bezpośrednio w obiekcie lub poza nim.

2.   Transport i przejściowe magazynowanie suchych pozostałości w formie pyłu odbywają się w taki sposób, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tych pozostałości do środowiska.

3.   Przed określeniem dróg unieszkodliwiania lub recyklingu pozostałości przeprowadza się odpowiednie badania w celu ustalenia ich charakterystyki fizycznej i chemicznej oraz możliwości spowodowania zanieczyszczeń. Badania te obejmują całą frakcję rozpuszczalną oraz frakcję rozpuszczalną metali ciężkich.

1.   Wnioski o nowe pozwolenia na spalarnie odpadów oraz współspalarnie odpadów udostępniane są publicznie w co najmniej jednym miejscu przez odpowiedni okres, w celu umożliwienia społeczności zajęcia stanowiska w sprawie tych wniosków przed podjęciem decyzji przez właściwy organ. Decyzja ta, łącznie z co najmniej kopią pozwolenia, oraz jej wszelkie uaktualnienia również są udostępniane publicznie.

2.   W przypadku spalarni odpadów i współspalarni odpadów o przepustowości nominalnej dwóch ton na godzinę lub większej, sprawozdanie, o którym mowa w art. 72, zawiera informacje na temat funkcjonowania i monitorowania obiektu oraz opis przebiegu procesu spalania lub współspalania i poziomu emisji do powietrza i wody w porównaniu z dopuszczalnymi wielkościami emisji. Informacje te są udostępniane publicznie.

3.   Właściwy organ sporządza wykaz spalarni odpadów lub współspalarni odpadów o przepustowości nominalnej poniżej dwóch ton na godzinę oraz udostępnia go publicznie.

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby każda instalacja spełniała jeden z poniższych wymogów:

Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania z postępów w uzyskaniu równoważnej redukcji emisji, o której mowa w lit. b), zgodnie z art. 72 ust. 1.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), w przypadku gdy operator wykaże właściwemu organowi, że dla indywidualnej instalacji dopuszczalna wielkość emisji ulotnych nie jest technicznie i ekonomicznie wykonalna, właściwy organ może zezwolić na przekroczenie tej dopuszczalnej wielkości emisji, pod warunkiem że nie spowoduje to znaczącego ryzyka dla zdrowia ludzi ani środowiska, a operator wykazał właściwemu organowi, że stosowane są najlepsze dostępne techniki.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1, w odniesieniu do czynności powlekania objętych pozycją 8 tabeli w załączniku VII część 2, których nie można prowadzić w warunkach ograniczonych, właściwy organ może zezwolić na niespełnianie przez emisje z instalacji warunków określonych w tym ustępie, jeżeli operator wykaże właściwemu organowi, że taka zgodność nie jest technicznie i ekonomicznie wykonalna oraz że stosowane są najlepsze dostępne techniki.

4.   Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania dotyczące odstępstw, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 72 ust. 2.

5.   Emisje lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub emisje chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351, kontrolowane są w warunkach ograniczonych, w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska, w zakresie, w jakim jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne oraz nie przekraczają odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VII część 4.

6.   Instalacje, w których prowadzi się co najmniej dwie czynności, z których każda przekracza wartości progowe zawarte w załączniku VII część 2:

7.   W celu zminimalizowania emisji lotnych związków organicznych podczas operacji rozruchu i wyłączenia podejmuje się wszystkie odpowiednie środki ostrożności.

1.   Zmianę maksymalnego wkładu masy rozpuszczalników organicznych w istniejącej instalacji, uśrednionego dla okresu jednego dnia, w przypadku gdy instalacja ta jest eksploatowana zgodnie z jej zaprojektowaną wydajnością w warunkach innych niż operacje rozruchu i wyłączenia oraz konserwacji wyposażenia, uważa się za istotną, jeżeli prowadzi ona do zwiększenia emisji lotnych związków organicznych o ponad:

2.   W przypadku gdy istniejąca instalacja podlega istotnej zmianie lub wchodzi w zakres stosowania niniejszej dyrektywy po raz pierwszy po istotnej zmianie, ta część instalacji, która podlega istotnej zmianie, traktowana jest albo jak nowa instalacja, albo jak istniejąca instalacja, pod warunkiem że emisja całkowita z całej instalacji nie przekracza emisji, które miałyby miejsce, gdyby część istotnie zmieniona była traktowana jak nowa instalacja.

3.   W przypadku istotnej zmiany właściwy organ sprawdza zgodność instalacji z wymogami niniejszej dyrektywy.

1.   Decyzja właściwego organu, w tym co najmniej kopia pozwolenia, oraz wszelkie późniejsze aktualizacje, udostępniane są publicznie.

Ogólne wiążące zasady mające zastosowanie do instalacji oraz wykaz instalacji podlegających obowiązkowi posiadania pozwolenia i rejestracji udostępniane są publicznie.

2.   Wyniki monitorowania emisji wymaganego na mocy art. 60 przechowywane przez właściwy organ udostępniane są publicznie.

3.   Zastosowanie mają ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, z zastrzeżeniem ograniczeń ustanowionych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.

1.   Zapobiega się emisji kropelek kwasu z instalacji.

2.   Emisje z instalacji do powietrza nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VIII część 2.

1.   Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do wody w celu umożliwienia właściwemu organowi weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia i z art. 68.

2.   Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do powietrza w celu umożliwienia właściwemu organowi weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia i z art. 69. Takie monitorowanie obejmuje co najmniej monitorowanie emisji określone w załączniku VIII część 3.

3.   Monitorowanie przeprowadza się zgodnie z normami CEN lub, jeżeli normy CEN nie są dostępne, zgodnie z normami ISO, normami krajowymi lub międzynarodowymi, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej.

1.   Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie Komisji informacji na temat wdrażania niniejszej dyrektywy, na temat reprezentatywnych danych dotyczących emisji i innych form zanieczyszczenia, na temat dopuszczalnych wielkości emisji, na temat stosowania najlepszych dostępnych technik zgodnie z art. 14 i 15, w szczególności na temat odstępstw zastosowanych zgodnie z art. 15 ust. 4, oraz na temat postępów dokonywanych w zakresie rozwoju i stosowania nowych technik zgodnie z art. 27. Państwa członkowskie udostępniają te informacje w formacie elektronicznym.

2.   Zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2, określa się rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji, które mają być udostępniane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu. Obejmuje to określenie konkretnych działań i zanieczyszczeń, dla których udostępnia się dane, o których mowa w ust. 1.

3.   Od dnia 1 stycznia 2016 r. dla wszystkich obiektów energetycznego spalania objętych rozdziałem III niniejszej dyrektywy państwa członkowskie opracowują roczne zestawienie emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu oraz zestawienie ilości dostarczonej energii.

Z uwzględnieniem zasad łączenia określonych w art. 29, właściwy organ otrzymuje – w odniesieniu do każdego obiektu energetycznego spalania – następujące dane:

Dane dotyczące każdego obiektu w przeciągu roku zawarte w tych zestawieniach udostępniane są Komisji na jej wniosek.

Podsumowanie zestawień udostępnia się Komisji co trzy lata w terminie 12 miesięcy od zakończenia danego trzyletniego okresu. Podsumowanie to osobno wyszczególnia dane dotyczące obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii.

W terminie 24 miesięcy od zakończenia danego trzyletniego okresu Komisja udostępnia państwom członkowskim oraz społeczeństwu podsumowanie z porównania i oceny tych zestawień zgodnie z przepisami dyrektywy 2003/4/WE.

4.   Od dnia 1 stycznia 2016 r. państwa członkowskie przekazują corocznie Komisji następujące dane:

1.   Do dnia 7 stycznia 2016 r., a następnie co trzy lata, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dokonujące przeglądu wdrażania niniejszej dyrektywy sporządzone na podstawie informacji, o których mowa w art. 72.

Sprawozdanie to zawiera ocenę potrzeby podjęcia przez Unię działań w postaci ustanowienia lub aktualizacji minimalnych wymogów obowiązujących w całej Unii, dotyczących dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i zgodności rodzajów działalności objętych zakresem konkluzji dotyczących BAT przyjętych w poprzednim trzyletnim okresie, w oparciu o następujące kryteria:

W ocenie tej uwzględnia się opinię forum, o którym mowa w art. 13 ust. 4.

Rozdział III niniejszej dyrektywy oraz załącznik V do niniejszej dyrektywy uważa się za stanowiący minimalne wymogi obowiązujące w całej Unii w przypadku dużych obiektów energetycznego spalania.

W stosownych przypadkach do sprawozdań dołączane są wnioski ustawodawcze. W przypadku gdy w ocenie, o której mowa w akapicie drugim, wskazano taką potrzebę, wniosek ustawodawczy zawiera przepisy ustanawiające lub aktualizujące minimalne wymogi obowiązujące w całej Unii dotyczące dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i oceny zgodności danych rodzajów działalności.

2.   Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja dokonuje przeglądu potrzeby kontrolowania emisji:

Wyniki tego przeglądu Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.

3.   Do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące ustanowienia w załączniku I:

Wyniki tego przeglądu Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.

1.   Komisja wspierana jest przez komitet.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

1.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 48 ust. 5 i art. 74 powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 6 stycznia 2011 r. Komisja sporządza sprawozdanie na temat przekazanych uprawnień najpóźniej w terminie sześciu miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada cofnie je zgodnie z art. 77.

2.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

3.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych powierzone Komisji podlegają warunkom określonym w art. 77 i 78.

1.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 48 ust. 5 i w art. 74 może w każdej chwili zostać odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę.

2.   Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać przekazanie uprawnień, dokłada starań, aby poinformować drugą instytucję oraz Komisję w rozsądnym czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, określając przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane, oraz ewentualne uzasadnienie odwołania.

3.   Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna natychmiast lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących. Jest ona publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

1.   Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego w terminie dwóch miesięcy od daty zawiadomienia.

Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten wydłuża się o dwa miesiące.

2.   Jeśli przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu wobec aktu delegowanego, jest on publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wchodzi w życie w dniu w nim przewidzianym.

Akt delegowany może zostać opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają wyrażać sprzeciwu.

3.   Jeżeli Parlament Europejski lub Rada wyrażą sprzeciw wobec aktu delegowanego w terminie, o którym mowa w ust. 1, nie wchodzi on w życie. Instytucja, która wyraża sprzeciw wobec aktu delegowanego, podaje uzasadnienie swojego sprzeciwu.

1.   Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 2, art. 3 pkt 8, pkt 11–15, pkt 18–23, pkt 26–30, pkt 34–38 oraz pkt 41, art. 4 ust. 2 i 3, art. 7, art. 8 i 10, art. 11 lit. e) i h), art. 12 ust. 1lit. e) i h), art. 13 ust. 7, art.14 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), art. 14 ust. 1 lit. d), e), f) i h), art. 14 ust. 2–7, art. 15 ust. 2–5, art. 16, 17 i 19, art. 21 ust. 2–5, art. 22, 23, 24 27, 28 i 29, art. 30 ust. 1, 2, 3, 4, 7 i 8, art. 31, 32, 33, 34, 35, 36, 38 i 39, art. 40 ust. 2 i 3, art. 42 i 43, art. 45 ust. 1, art. 58, art. 59 ust. 5, art. 63, art. 65 ust. 3, art. 69, art. 70, 71, 72 i 79, oraz załącznika I akapit pierwszy oraz pkt 1.1, 1.4, 2.5 lit. b), 3.1, 4, 5, 6.1 lit. c), 6.4 lit. b), 6.10 i 6.11, załącznika II, załącznika III pkt 12, załącznika V, załącznika VI część 1 lit. b), część 4 pkt 2.2, 2.4, 3.1 i 3.2, część 6 pkt 2.5 i 2.6 oraz część 8 pkt 1.1 lit. d), załącznika VII część 4 pkt 2, część 5 pkt 1, części 7 pkt 3, załącznika VIII część 1 pkt 1 i 2 lit. c), część 2 pkt 2 i 3 oraz część 3 do dnia 7 stycznia 2013 r.

Państwa członkowskie rozpoczynają stosowanie tych przepisów w tym samym dniu.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjmowanych przez nie w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

1.   Dyrektywy 78/176/EWG, 82/883/EWG, 92/112/EWG, 1999/13/WE, 2000/76/WE i 2008/1/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, tracą moc ze skutkiem od dnia 7 stycznia 2014 r., bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.

2.   Dyrektywa 2001/80/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2016 r., bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.

3.   Odesłania do uchylonych dyrektyw traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji określoną w załączniku X.

1.   W odniesieniu do instalacji prowadzących działania, o których mowa w załączniku I, pkt 1.1 dla działań o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie przekraczającej 50 MW, pkt 1.2 i 1.3, pkt 1.4 lit. a), pkt 2.1–2.6, pkt 3.1–3.5, pkt 4.1–4.6 dla działań dotyczących produkcji poprzez procesy chemiczne, pkt 5.1 i 5.2 dla działań objętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 5.3 lit. a) ppkt (i) i (ii), pkt 5.4, pkt 6.1 lit. a) i b), pkt 6.2 i 6.3, pkt 6.4 lit. a), pkt 6.4 lit. b) dla działań objętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 6.4 lit. c) i pkt 6.5–6.9, które są eksploatowane i posiadają pozwolenie przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że te instalacje zostały oddane do eksploatacji nie później niż dnia 7 stycznia 2014 r., państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1 od dnia 7 stycznia 2014 r., z wyjątkiem przepisów rozdziału III i załącznika V.

2.   W odniesieniu do instalacji prowadzących działania, o których mowa w załączniku I, pkt 1.1 dla działań o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie 50 MW, pkt 1.4 lit. b), pkt 4.1–4.6 dla działań dotyczących produkcji poprzez procesy biologiczne, pkt 5.1 i 5.2 dla działań nieobjętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 5.3 lit. a) ppkt (iii)–(v), pkt 5.3 lit. b), pkt 5.5 i 5.6, pkt 6.1 lit. c), pkt 6.4 lit. b) dla działań nieobjętych dyrektywą 2008/1/WE oraz pkt 6.10 i 6.11, które są eksploatowane przed dniem 7 stycznia 2013 r., państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą od dnia 7 lipca 2015 r., z wyjątkiem przepisów rozdziałów III i IV oraz załączników V i VI.

3.   W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2, państwa członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1 w celu osiągnięcia zgodności z przepisami rozdziału III i załącznika V.

4.   W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3, państwa członkowskie przestają stosować przepisy dyrektywy 2001/80/WE od dnia 7 stycznia 2013 r.

5.   W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, które współspalają odpady, załącznik VI część 4 pkt 3.1 stosuje się do dnia:

6.   Załącznik VI część 4 pkt 3.2 stosuje się w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, które współspalają odpady, od dnia:

7.   Artykuł 58 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia substancje lub mieszaniny, które z uwagi na zawartość lotnych związków organicznych zaklasyfikowano jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, i którym w związku z tym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub zwrotami R45, R46, R49, R60 lub R61, w jak najszerszym zakresie zastępuje się mniej szkodliwymi substancjami lub mieszaninami w możliwie najkrótszym czasie.

8.   Artykuł 59 ust. 5 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia emisje lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub zwrotami R45, R46, R49, R60 lub R61 lub emisje chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68, są kontrolowane w warunkach ograniczonych, w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska, w zakresie, w jakim jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne oraz nie przekraczają odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VII część 4.

9.   Załącznik VII część 4 pkt 2 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia w przypadku emisji chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożeniaH341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68, w przypadku gdy masowe natężenie przepływu sumy związków powodujących oznaczenie zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68 jest większe lub równe 100 g/h, musi być przestrzegana dopuszczalna wielkość emisji 20 mg/Nm3. Dopuszczalna wielkość emisji dotyczy sumy mas poszczególnych związków.