23.11.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 307/1

(1)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 732/2008 z dnia 22 lipca 2008 r. wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. oraz zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 552/97, (WE) nr 1933/2006 oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1100/2006 i (WE) nr 964/2007 (2) Unia Europejska udziela krajom rozwijającym się preferencji handlowych w ramach jej ogólnego systemu preferencji taryfowych („GSP” lub „System”). Zgodnie z art. 5 ust. 2 tego rozporządzenia, reguły pochodzenia dotyczące definicji pojęcia produktów pochodzących, procedury oraz związane z nimi metody współpracy administracyjnej zostały ustanowione w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 (3).

(2)

Nawiązując do szeroko zakrojonej debaty, zainicjowanej ogłoszoną dnia 18 grudnia 2003 r. zieloną księgą dotyczącą przyszłości reguł pochodzenia w preferencyjnych zasadach handlu (4), w dniu 16 marca 2005 r. Komisja przyjęła komunikat zatytułowany „Reguły pochodzenia w preferencyjnych zasadach handlu – Kierunki na przyszłość” (5) („komunikat”). Komunikat zarysowuje nową koncepcję reguł pochodzenia we wszystkich preferencyjnych zasadach handlu obowiązujących w obrocie z Unią Europejską, a w szczególności w ramach zasad nastawionych na rozwój, takich jak GSP.

(3)

W kontekście Agendy Rozwoju DOHA nie budzi wątpliwości konieczność pogłębionej integracji państw rozwijających się z gospodarką ogólnoświatową – w szczególności poprzez ułatwianie im dostępu do rynków w krajach rozwiniętych.

W tym celu należy uprościć, a w stosownych przypadkach złagodzić reguły preferencyjnego pochodzenia w sposób umożliwiający zastosowanie przyznanych preferencji do produktów pochodzących z krajów korzystających.

(4)

Aby zapewnić faktyczne preferencje potrzebującym, przy jednoczesnej ochronie zasobów własnych Unii Europejskiej, wszelkim zmianom reguł preferencyjnego pochodzenia powinny towarzyszyć odpowiednie dostosowania procedur zarządzania nimi.

(5)

Ocena skutków niniejszego rozporządzenia przeprowadzona przez Komisję wskazuje, że reguły pochodzenia w ramach GSP są postrzegane jako nazbyt złożone i zbyt restrykcyjne. W ramach tej oceny wykazano ponadto, że faktyczny zakres wykorzystania przyznanych preferencji w przypadku niektórych produktów jest niski, w szczególności właśnie dla tych produktów, które mają największe znaczenie dla krajów najsłabiej rozwiniętych, a jednym z powodów takiego stanu rzeczy są obecnie obowiązujące reguły pochodzenia.

(6)

W ocenie skutków stwierdzono, że zarówno efekt uproszczenia, jak i sprzyjania rozwojowi można osiągnąć poprzez wprowadzenie jednolitego kryterium, które miałoby zastosowanie do wszystkich produktów, służącego określaniu pochodzenia towarów, które nie zostały w całości uzyskane w danym kraju korzystającym z preferencji na podstawie wartości dodanej w danym kraju korzystającym, przy zachowaniu wymogu zgodności z progiem wystarczającego przetworzenia. W ocenie skutków nie wykazano natomiast nieodzowności jednej wspólnej metody dla realizacji celu uproszczenia czy też sprzyjania rozwojowi. Co więcej, z reakcji zainteresowanych stron wynika, że w pewnej liczbie sektorów (np. dla produktów rolnych i przetworzonych produktów rolnych, produktów rybołówstwa, substancji chemicznych, metali, tkanin i odzieży, jak również obuwia) kryterium wartości dodanej albo okazuje się nieodpowiednie, albo też nie powinno być stosowane jako kryterium wyłączne. W konsekwencji powyższego, w takich sektorach należy stosować inne, proste kryteria, bardziej zrozumiałe dla zainteresowanych przedsiębiorców i łatwiejsze do skontrolowania przez administrację, czy to zamiast kryterium wartości dodanej, czy też na zasadzie alternatywy. Przez inne kryteria rozumie się między innymi określenie najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących; zmianę pozycji lub podpozycji taryfowej; określone formy obróbki lub przetwarzania; oraz używanie materiałów całkowicie uzyskanych. Przez wzgląd na prostotę, należy ograniczyć liczbę różnych reguł do niezbędnego minimum. Dlatego też ustalone reguły pochodzenia powinny mieć zastosowanie raczej do określonych sektorów, niż do konkretnych produktów.

(7)

Reguły pochodzenia powinny odzwierciedlać charakterystyczne cechy konkretnych sektorów, przy jednoczesnym zagwarantowaniu krajom korzystającym rzeczywistej możliwości korzystania z przyznanych im praw do preferencyjnego traktowania taryfowego. W stosownych przypadkach reguły powinny również odzwierciedlać zróżnicowane zdolności produkcyjne krajów korzystających. W dążeniu do pobudzenia rozwoju przemysłu w krajach najsłabiej rozwiniętych, w przypadku reguł opartych na kryterium najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, próg stosowany do takich materiałów powinien być zawsze jak najwyższy, przy jednoczesnym zapewnieniu rzetelności i ekonomicznego uzasadnienia działalności przetwórczej prowadzonej w takich krajach. Stosowanie kryterium najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących sięgającej nawet 70 %, lub wszelkich innych reguł umożliwiających analogiczny poziom rozluźnienia reguł w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych powinno prowadzić do zwiększenia wywozu z tych krajów.

(8)

W trosce o zapewnienie rzetelności i gospodarczej zasadności działalności w zakresie obróbki lub przetwarzania prowadzonej w krajach korzystających, która ma przynosić rzeczywiste korzyści tym krajom, należy ustalić wykaz procesów niewystarczającej obróbki lub przetworzenia, które nigdy nie nadają statusu pochodzenia. Wykaz ten w większej części może się pokrywać z dotychczasowym wykazem. Należy jednak dokonać w nim pewnych dostosowań. Przykładowo, dla zapobieżenia przypadkom przekierowania handlu oraz zakłóceniom na rynku cukru, w myśl przyjętych dotąd przepisów określających reguły pochodzenia w innych preferencyjnych zasadach handlu, należy ustanowić nowe reguły uniemożliwiające mieszanie cukru z innymi materiałami.

(9)

W sektorach, w których nie stosuje się kryterium wartości dodanej, należy w dalszym ciągu dopuścić pewien zakres swobody, jak to ma miejsce obecnie, przez umożliwienie stosowania ograniczonej ilości materiałów niespełniających reguł. Należy jednak doprecyzować zakres takiego stosowania w odniesieniu do produktów wytwarzanych z materiałów całkowicie uzyskanych. Ponadto w celu zwiększenia swobody w pozyskiwaniu surowców należy zwiększyć dozwoloną proporcję tych materiałów, z wyłączeniem określonych produktów wrażliwych, z dotychczasowych 10 % na 15 % ceny ex-works produktu końcowego. Do wspomnianych produktów wrażliwych należą produkty objęte działami 2 i od 4 do 24 Systemu Zharmonizowanego, z wyłączeniem przetworzonych produktów rybołówstwa objętych działem 16, dla których bardziej odpowiednie byłyby dopuszczalne odchylenia wagowe, i produktów objętych działami od 50 do 63 Systemu Zharmonizowanego, które powinny w dalszym ciągu podlegać szczegółowym regułom określającym dopuszczalne odchylenie – stosownie do przypadku: wagi lub wartości – zróżnicowane w zależności od produktu.

(10)

Istotnym elementem rozluźnienia reguł jest kumulacja pochodzenia, dzięki której kraje posługujące się identycznymi regułami pochodzenia mogą wspólnie rozliczać produkcję towarów, które kwalifikują się do preferencyjnego traktowania taryfowego. Obowiązujące warunki regionalnej kumulacji pochodzenia, z podziałem obecnie na trzy regionalne grupy krajów korzystających z kumulacji, zostały uznane za skomplikowane i zbyt surowe. Należy je zatem poddać uproszczeniu i rozluźnieniu poprzez zniesienie obowiązującego obecnie warunku związanego z wartością. Co więcej, obecne możliwości kumulacji między krajami należącymi do jednej grupy regionalnej należy w pewnych przypadkach utrzymać, w odniesieniu do krajów najsłabiej rozwiniętych i innych krajów korzystających, pomimo zróżnicowania reguł pochodzenia wprowadzanego niniejszym rozporządzeniem. Tego rodzaju kumulacja powinna być dozwolona jedynie pod warunkiem że, wysyłając materiały do innego kraju z tej samej grupy w celu kumulacji regionalnej, każdy kraj stosuje reguły pochodzenia obowiązujące w jego wymianie handlowej z Unią Europejską. Niemniej, w trosce o zapobieżenie zakłóceniom wymiany handlowej między krajami korzystającymi z preferencji taryfowych o różnych poziomach, należy ustanowić przepisy wykluczające zastosowanie kumulacji regionalnej do określonych produktów wrażliwych.

(11)

Komisja zaznaczyła już w komunikacie swoją gotowość do rozważenia wszelkich wniosków o ustanowienie nowych grup bądź też łączenie lub rozszerzanie grup istniejących, w przypadku państw uzupełniających się pod względem gospodarczym, z uwzględnieniem różnic w preferencyjnych zasadach przysługujących poszczególnym krajom oraz związanego z nimi ryzyka obejścia taryfy, po ustanowieniu niezbędnych struktur i procedur współpracy administracyjnej w dziedzinie administrowania pochodzeniem i sprawowania nad nim kontroli. W nawiązaniu do powyższego, należy ustanowić przepisy dotyczące kumulowania pochodzenia między krajami należącymi do I i III regionalnej grupy kumulacji, które spełniają wymagane kryteria. W następstwie wniosku złożonego przez Mercosur, należy utworzyć nową, IV z kolei regionalną grupę kumulacji w składzie: Argentyna, Brazylia, Paragwaj i Urugwaj. Zastosowanie zasad kumulacji regionalnej pomiędzy wymienionymi krajami powinno być uzależnione od spełnienia niezbędnych wymogów.

(12)

Krajom korzystającym powinno się umożliwić dalsze korzystanie z kumulacji z krajami, będącymi krajami partnerskimi zawieranych z UE umów o wolnym handlu. Tę kumulację nowego typu, nazywaną kumulacją rozszerzoną, należy stosować jednokierunkowo, to znaczy powinna ona umożliwiać wyłącznie wykorzystanie materiałów w kraju korzystającym, a jej przyznanie powinno być poprzedzone dogłębnym zbadaniem wniosku złożonego przez zainteresowany kraj korzystający. Z uwagi na swój wrażliwy charakter, towary objęte działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego powinny być wykluczone z zakresu kumulacji tego rodzaju.

(13)

Kraje korzystające miały już od 2001 r. możliwość kumulowania pochodzenia w odniesieniu do towarów klasyfikowanych w działach od 25 do 97 Systemu Zharmonizowanego, pochodzących z Norwegii i Szwajcarii. Należy dopuścić kontynuowanie takiej kumulacji oraz rozszerzenie jej zasięgu o Turcję, pod warunkiem że definicja pojęcia pochodzenia stosowana przez Norwegię, Szwajcarię i Turcję będzie taka sama jak definicja przyjętą przez Unię Europejską i kraje te zapewnią traktowanie na zasadzie wzajemności przywożonym do nich produktom wytwarzanym z użyciem materiałów pochodzących z Unii Europejskiej. Strony powinny w tym celu zawrzeć porozumienie w formie wymiany listów lub w jakiejkolwiek innej stosownej formie, zawierające zobowiązanie do udzielania państwom członkowskim i sobie nawzajem niezbędnej pomocy w zakresie współpracy administracyjnej.

(14)

Kumulacją regionalną nie powinny być jednak objęte niektóre materiały, jeżeli dostępne w Unii Europejskiej preferencje taryfowe nie są takie same dla wszystkich krajów uczestniczących w kumulacji i w wyniku kumulacji materiały objęte preferencjami korzystałyby z bardziej korzystnego traktowania taryfowego niż to, z którego korzystałyby w przypadku bezpośredniego wywozu do Unii Europejskiej. Niedokonanie niezbędnego wykluczenia w odniesieniu do konkretnych materiałów, zapobiegającego tego rodzaju sytuacjom, mogłoby doprowadzić do obejścia taryfy lub zakłóceń handlu poprzez dokonywanie wywozu towarów do Unii Europejskiej wyłącznie z krajów korzystających z najkorzystniejszych preferencji taryfowych.

(15)

Wykaz materiałów wykluczonych z kumulacji regionalnej należy ustanowić w postaci odrębnego załącznika. Załącznik ten może być poddawany zmianom nie tylko w przypadku zmiany sytuacji, ale również w celu zapobieżenia tego rodzaju sytuacjom, które mogłyby być wynikiem wprowadzenia w życie kumulacji pomiędzy krajami należącymi do regionalnych grup I i III.

Kumulacja pochodzenia między krajami należącymi do I i III regionalnej grupy kumulacji oraz kumulacja rozszerzona powinny podlegać określonym warunkom, których spełnienie, przed przyznaniem kumulacji, powinna weryfikować Komisja, zgodnie z procedurą komitetową, z uwzględnieniem wszelkich istotnych przesłanek. Z tego samego względu w przypadkach, gdy prawo do korzystania z kumulacji zostało przyznane, ale następnie ustalono, że warunki stosowania kumulacji nie są już spełniane albo stosowanie kumulacji mogłoby doprowadzić do nieprzewidzianych skutków, prowadząc przykładowo do zakłóceń wymiany handlowej lub obchodzenia taryfy, Komisja powinna zawsze mieć możliwość cofnięcia udzielonych uprawnień do stosowania tego rodzaju kumulacji.

(16)

W myśl obecnie obowiązujących reguł pochodzenia stopień komplikacji pewnych przepisów dotyczących statków rybackich dokonujących połowów poza wodami terytorialnymi dalece przekracza wyznaczony im cel, stanowiąc przykład nieproporcjonalności, stwarzając trudności zarówno w wykonaniu, jak i w kontroli. Przepisy te należy zatem uprościć.

Obecne reguły wymagają udokumentowania bezpośredniego transportu do Unii Europejskiej, co często jest trudne. W związku z tym wymogiem, niektóre towary, posiadające ważny dowód pochodzenia, w rzeczywistości nie mogą korzystać z preferencji. Dlatego należy wprowadzić nowe, prostsze oraz bardziej elastyczne reguły, skoncentrowane na zagwarantowaniu, że towary przedstawione organom celnym na podstawie zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej są tymi samymi, które opuściły korzystający kraj wywozu, i nie zostały przetworzone ani nie uległy żadnej innej zmianie w trakcie transportu.

(17)

Obecnie organy kraju korzystającego poświadczają pochodzenie produktów, zaś w przypadku, gdy deklarowane pochodzenie okaże się niewłaściwe, importerzy często nie muszą uiszczać należności celnych, ponieważ działali w dobrej wierze, a błąd został popełniony przez właściwe organy. Wynikła z tej sytuacji strata dla zasobów własnych Unii Europejskiej oznacza, że ostatecznie koszty ponosi każdy podatnik Unii Europejskiej. Ponieważ to eksporterzy mogą najlepiej określić jakie jest prawdziwe pochodzenie ich produktów, należałoby wymagać od nich, by wraz z towarami dostarczali swoim klientom oświadczenie o pochodzeniu.

(18)

Eksporterzy powinni być rejestrowani przez właściwe organy krajów korzystających dla ułatwienia dokładnie ukierunkowanych kontroli post-eksportowych. W tym celu każdy z krajów korzystających powinien wprowadzić elektroniczny spis eksporterów; a właściwe organy rządowe kraju korzystającego powinny udostępniać Komisji zawartość tego spisu. Na tej podstawie Komisja powinna prowadzić centralną bazę danych zarejestrowanych eksporterów, na potrzeby administracji oraz przedsiębiorców w Unii Europejskiej, korzystając z której każdy przedsiębiorca byłby w stanie sprawdzić, zanim zgłosi towary do dopuszczenia do swobodnego obrotu, czy ich dostawca jest eksporterem zarejestrowanym w danym kraju korzystającym. Analogicznie, przedsiębiorcy działający w Unii Europejskiej, którzy dokonują wywozu w ramach dwustronnej kumulacji pochodzenia, powinni być rejestrowani przez właściwe organy państw członkowskich.

(19)

Publikacja numerów oraz nieopatrzonych klauzulą poufności danych rejestracyjnych eksporterów powinna umożliwić pozostałym stronom uzyskanie dostępu do tych danych, tym samym przyczyniając się do zwiększenia przejrzystości i stopnia poinformowania zainteresowanych stron. Niemniej jednak uwzględniając skutki takiej publikacji, powinno się jej dokonywać wyłącznie w przypadku eksporterów, którzy uprzednio dobrowolnie udzielą na to świadomej, szczegółowej i pisemnej zgody.

(20)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie. W stosownych przypadkach należy doprecyzować lub uzupełnić niniejszym rozporządzeniem zasady ustanowione dyrektywą 95/46/WE.

(21)

Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7) ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez Komisję. W stosownych przypadkach należy doprecyzować lub uzupełnić niniejszym rozporządzeniem zasady ustanowione Rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

(22)

W myśl art. 28 dyrektywy 95/46/WE krajowe organy nadzorcze powinny kontrolować legalność przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie, podczas gdy w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez instytucje lub organ Unii Europejskiej, zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 właściwy jest Europejski Inspektor Ochrony Danych. Europejski Inspektor Ochrony Danych i krajowe organy nadzorcze, działając w ramach właściwych sobie kompetencji, powinni czynnie współpracować oraz zapewniać koordynację nadzoru nad przetwarzaniem danych na mocy niniejszego rozporządzenia.

(23)

Wprowadzając system zarejestrowanych eksporterów, należy uwzględnić zdolności krajów korzystających do ustanowienia systemu rejestracji i administrowania nim, jak również zdolności Komisji do zbudowania niezbędnej centralnej bazy danych. W tym celu Komisja musi jeszcze określić wymagania dotyczące użytkowników systemu i sporządzić specyfikacje techniczne. Kiedy tylko określona zostanie szczegółowa architektura centralnej bazy danych, ocenione zostaną szczegółowe implikacje systemu zarejestrowanych eksporterów, w szczególności w zakresie dostępu do danych i ich ochrony, oraz zostaną wprowadzone w życie konieczne dostosowania odpowiednich przepisów. W związku z tym wdrożenie samego systemu należałoby odroczyć do dnia 1 stycznia 2017 r., z zapewnieniem czasu na fazę rozwojową, która rozpocznie się po określeniu wymagań dotyczących użytkowników i specyfikacji technicznych oraz wprowadzeniu wszelkich możliwych dostosowań przepisów, jakie okażą się konieczne w świetle wymagań dotyczących użytkowników systemu oraz specyfikacji technicznych, wraz z ich konsekwencjami w kontekście ochrony danych. Krajom, które nie będą w stanie dotrzymać tego terminu, należy ponadto zapewnić dodatkowy trzyletni okres.

Do roku 2017 i po tym terminie, na potrzeby krajów korzystających, które nie będą w stanie wdrożyć nowego systemu, należy ustanowić przepisy przejściowe, określające procedury i metody współpracy administracyjnej na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów w tej materii. Wspomniane przepisy przejściowe powinny w szczególności regulować kwestię dowodu pochodzenia wystawianego przez właściwe organy danego kraju. Co więcej, należy również uprościć obowiązujące reguły w celu uczynienia ich bardziej przystępnymi, poprzez przekształcenie ich struktury w taki sposób, by odzwierciedlała reguły, które mają zostać wprowadzone już po wejściu w życie systemu rejestracji eksporterów, w szczególności poprzez wyraźne wyróżnienie zasad ogólnych, procedur wywozowych w kraju korzystającym i procedur dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej, a także metod współpracy administracyjnej. Jednocześnie aktualizacji wymaga świadectwo pochodzenia na formularzu A, w szczególności przypisy do formularza należy zastąpić nową wersją przypisów z 2007 r., jako uwzględniającą ostatnie rozszerzenie UE, a zatem zawierającą aktualną listę krajów, które uznają formularz A do celów GSP.

(24)

Dostęp do Systemu powinien być warunkowany wdrożeniem i utrzymaniem przez kraje korzystające struktur administracyjnych umożliwiających skuteczne zarządzanie Systemem, a także złożeniem zobowiązania do zapewniania wszelkiej niezbędnej pomocy na żądanie Komisji, w kontekście nadzoru nad prawidłowym zarządzaniem Systemem. Konieczne jest w szczególności wprowadzenie w życie systemu współpracy administracyjnej między organami w Unii Europejskiej a ich odpowiednikami w krajach korzystających, zapewniającej ramy dla weryfikacji pochodzenia. Jednocześnie należy jasno określić odpowiedzialność eksporterów za deklarowane pochodzenie oraz rolę organów administracji w zarządzaniu systemem. Należy dokładnie określić treść oświadczeń o pochodzeniu, jak również przypadki, w których organy celne w Unii Europejskiej mogą odmówić przyjęcia danego oświadczenia lub odesłać je do weryfikacji.

(25)

Zawarte w obecnie obowiązujących przepisach definicje oraz wykazy wystarczających form obróbki lub przetwarzania są wspólne dla GSP i preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię Europejską w odniesieniu do niektórych krajów i terytoriów. Zważywszy na fakt, iż reguły pochodzenia wynikające z tych ostatnich, jednostronnych zasad, ulegną przekształceniu dopiero na późniejszym etapie, należy w dalszym ciągu stosować do nich obecnie obowiązujące przepisy. Jednakże przez wzgląd na spójność z GSP oraz z innymi jednostronnymi preferencyjnymi zasadami handlu, właściwym będzie uzgodnienie definicji produktów całkowicie uzyskanych oraz wykazu procesów niewystarczającej obróbki lub przetwarzania, zawartych w pozostałych jednostronnych preferencyjnych zasadach handlu, z definicją i wykazem obowiązującymi w systemie reguł pochodzenia GSP.

(26)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2454/93.

(27)

Udzielone przez Wspólnotę na mocy rozporządzeń Komisji (WE) nr 1613/2000 (8), (WE) nr 1614/2000 (9) oraz (WE) nr 1615/2000 (10) odstępstwa od reguł pochodzenia GSP w odniesieniu do niektórych wyrobów włókienniczych pochodzących z Laosu, Kambodży i Nepalu wygasają z dniem 31 grudnia 2010 r. Wprowadzone niniejszym rozporządzeniem uproszczone i bardziej sprzyjające rozwojowi reguły sprawią, że przedłużanie tych odstępstw stanie się bezcelowe.

(28)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1)

w części I tytuł IV rozdział 2 art. 66-97 otrzymują brzmienie:

„Sekcja 1

Ogólny system preferencji (GSP)

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 66

Niniejsza sekcja ustanawia reguły dotyczące definicji pojęcia »produkty pochodzące«, procedury oraz metody współpracy administracyjnej w tym zakresie do celów stosowania Systemu ogólnych preferencji taryfowych (GSP, »System«), przyznawanych przez Unię Europejską krajom rozwijającym się na mocy rozporządzenia nr 732/2008 (11).

Artykuł 67

1.   Do celów niniejszej sekcji oraz sekcji 1A niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

2.   Do celów ust. 1 lit. n) w przypadku, gdy ostatnia obróbka lub przetworzenie zostało zlecone wytwórcy, pojęcie »wytwórcy«, o którym mowa w ust. 1 lit. n) akapit pierwszy, może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę.

Artykuł 68

1.   W celu zapewnienia prawidłowego stosowania Systemu, kraje korzystające zobowiązują się:

2.   Współpraca, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje:

3.   Kraje korzystające składają Komisji pisemne zobowiązanie, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 69

1.   Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy zlokalizowanych na ich terytorium organów, które:

2.   Kraje korzystające bezzwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach informacji przekazanych na mocy ust. 1.

3.   Komisja ustanawia elektroniczną bazę danych zarejestrowanych eksporterów na podstawie informacji dostarczanych przez organy rządowe krajów korzystających oraz organy celne państw członkowskich.

Wyłącznie Komisja ma dostęp do całości bazy danych i zawartych w niej danych. Organy, o których mowa w akapicie pierwszym, gwarantują aktualność, kompletność i rzetelność danych przekazywanych Komisji.

Dane wprowadzone do bazy danych, o której mowa w akapicie pierwszym, ogłasza się publicznie, drogą internetową, z wyłączeniem danych poufnych zawartych w polach 2 i 3 wniosku o rejestrację eksportera, o którym mowa w art. 92.

Dane osobowe wprowadzone do bazy danych, o której mowa w akapicie pierwszym, przez państwa członkowskie zgodnie z przepisami niniejszej sekcji przekazuje się lub udostępnia krajom trzecim lub organizacjom międzynarodowym wyłącznie na warunkach określonych w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

4.   Niniejsze rozporządzenie w żaden sposób nie zmienia poziomu ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na mocy przepisów prawa Unii Europejskiej i prawa krajowego, a w szczególności pozostaje bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy dyrektywy 95/46/WE lub dla zobowiązań instytucji i organów Unii Europejskiej w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 w trakcie pełnienia ich obowiązków.

Dane identyfikacyjne i rejestracyjne eksporterów, na które składa się zbiór danych wymieniony w punktach 1, 3 (odnoszące się do opisu działalności), 4 oraz 5 załącznika 13c, zostaną opublikowane przez Komisję w Internecie jedynie w przypadku uprzedniego dobrowolnego udzielenia przez eksporterów szczegółowej, świadomej i pisemnej zgody.

Eksporterom udostępnia się informacje określone w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

Prawa osób w odniesieniu do ich danych rejestracyjnych wymienionych w załączniku 13c i przetwarzanych w krajowych bazach danych są wykonywane zgodnie z przepisami prawa państwa członkowskiego, które przechowuje dane osobowe tych osób, wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

Prawa osób w odniesieniu do przetwarzania ich danych osobowych w centralnej bazie danych, o której mowa w ust. 3 są wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, czynnie współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad bazą danych, o której mowa w ust. 3.

Artykuł 70

1.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) wykaz krajów korzystających z podaniem daty, od kiedy uznano, że spełniają one warunki określone w art. 68 i 69. Komisja zaktualizuje ten wykaz z chwilą, gdy nowy kraj korzystający spełnia wspomniane warunki.

2.   Produkty pochodzące, w rozumieniu niniejszej sekcji, z kraju korzystającego, w ramach dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej korzystają z Systemu jedynie pod warunkiem że ich wywóz nastąpił nie wcześniej niż w dniu wskazanym w wykazie, o którym mowa w ust. 1.

3.   Uznaje się spełnienie przez kraj korzystający warunków art. 68 i 69 w dniu przedłożenia przez niego zobowiązania, o którym mowa w art. 68 ust. 1, i przekazania danych, o których mowa w art. 69 ust. 1.

Artykuł 71

Niedopełnienie przez właściwe organy kraju korzystającego wymogów art. 68 ust. 1, 69 ust. 2, art. 91, 92, 93 lub 97g, lub systemowa niezdolność do przestrzegania art. 97h ust. 2 może, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (WE) nr 732/2008, skutkować czasowym wycofaniem preferencji przysługujących temu krajowi na mocy Systemu.

Podsekcja 2

Definicja pojęcia »produkty pochodzące«

Artykuł 72

Następujące produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego:

Artykuł 73

1.   Warunki określone w niniejszej podsekcji wymagane do uzyskania statusu pochodzenia mają być spełnione w zainteresowanym kraju korzystającym.

2.   Jeżeli towary pochodzące wywożone z kraju korzystającego do innego kraju powracają do kraju korzystającego, to są one uważane za niepochodzące, o ile nie można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

Artykuł 74

1.   Produkty zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej muszą być dokładnie tymi samymi produktami, co wywiezione z kraju korzystającego, uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one podlegać żadnym zmianom, być w żaden sposób przetwarzane ani poddawane żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, zanim nie zostaną zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu. Przechowywanie produktów i przesyłek oraz podział przesyłek może mieć miejsce tylko pod kontrolą i na odpowiedzialność eksportera lub następnego posiadacza towarów, przy czym produkty pozostają pod dozorem celnym w kraju (krajach) tranzytu.

2.   Wymogi ust. 1 uznaje się za spełnione, chyba że organy celne mają powody, by przyjąć przeciwne domniemanie; w takich przypadkach, organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udokumentowania zgodności, przy czym można ją udowodnić za pomocą wszelkich środków, włącznie z umownym dokumentem przewozowym w rodzaju listu przewozowego, albo też dowodami faktycznymi lub materialnymi, jak oznakowanie lub numeracja opakowań lub innymi dowodami związanymi z samymi towarami.

3.   Ustępy 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 84, 85 lub 86.

Artykuł 75

1.   Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym uznaje się następujące produkty:

2.   Określenie »ich statki« i »ich statki-przetwórnie«, użyte w ust. 1 lit. h) oraz i), odnosi się tylko do statków i statków-przetwórni, które spełniają każdy z następujących warunków:

3.   Poszczególne warunki określone w ust. 2 mogą być spełniane w państwach członkowskich lub w różnych krajach korzystających, o ile te wszystkie kraje korzystające objęte są kumulacją regionalną zgodnie z art. 86 ust. 1 i 5. W takim przypadku produkty uważa się za pochodzące z kraju korzystającego, pod którego banderą pływa statek lub statek-przetwórnia zgodnie z ust. 2 lit. b).

Akapit pierwszy ma zastosowanie wyłącznie jeżeli spełnione są warunki określone przepisami art. 86 ust. 2 lit. b) i c).

Artykuł 76

1.   Nie naruszając przepisów art. 78 i 79, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w danym kraju korzystającym w rozumieniu art. 75, uznaje się za pochodzące z tego kraju, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w załączniku 13a dla przedmiotowych towarów.

2.   W przypadku produktów, które uzyskały status produktów pochodzących z danego kraju zgodnie z ust. 1 a następnie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu w tym samym kraju, i zostały użyte do wytworzenia innych produktów, ewentualne użycie materiałów niepochodzących w trakcie tego wytwarzania nie jest brane pod uwagę.

Artykuł 77

1.   Obowiązek ustalenia, czy spełnione zostały wymogi art. 76 ust. 1, dotyczy każdego produktu.

Jednak w przypadku, gdy odpowiednie reguły polegają na spełnieniu warunku najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, przez wzgląd na fluktuacje kosztów i kursów wymiany walut wartość materiałów niepochodzących może być obliczana z wykorzystaniem średniej określonej w ust. 2.

2.   W przypadku, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, średnią cenę ex-works produktu oraz średnią wartość użytych materiałów niepochodzących oblicza się, odpowiednio, na podstawie sumy cen ex-works uzyskanych we wszystkich transakcjach sprzedaży produktów w poprzednim roku podatkowym oraz sumy wartości wszystkich materiałów niepochodzących użytych w trakcie wytwarzania produktów w ciągu poprzedniego roku podatkowego zdefiniowanego w kraju wywozu, albo też, w przypadku braku pełnych danych dotyczących całego roku podatkowego, na podstawie krótszego, jednak przynajmniej trzymiesięcznego okresu.

3.   Eksporterzy decydujący się na obliczenie na podstawie średniej stosują taką metodę w ciągu całego roku następującego po roku podatkowym odniesienia, lub, w stosownych przypadkach, w ciągu roku następującego po wspomnianym krótszym okresie przyjętym za okres odniesienia. Mogą oni zaprzestać stosowania takiej metody, o ile w danym roku podatkowym lub skróconym, w co najmniej trzymiesięcznym okresie odniesienia odnotują ustanie fluktuacji kosztów i kursów wymiany walut, które uzasadniały stosowanie takiej metody obliczeń.

4.   Średnie wartości, o których mowa w ust. 2 stosuje się, odpowiednio, jako cenę ex-works oraz wartość materiałów niepochodzących, do celów weryfikacji spełnienia wymogu najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących.

Artykuł 78

1.   Nie naruszając przepisów ust. 3, następujących czynności nie uznaje się za obróbkę lub przetworzenie wystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 76 zostały spełnione:

2.   Do celów ust. 1, czynność uznaje się za prostą w przypadku, gdy jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, urządzeń czy narzędzi specjalnie wykonanych lub zainstalowanych w tym celu.

3.   Wszystkie operacje przeprowadzane w kraju korzystającym na danym produkcie powinny być traktowane łącznie do celów określenia, czy obróbka lub przetworzenie dokonane na produkcie mają być traktowane jako niewystarczające w rozumieniu ust. 1.

Artykuł 79

1.   W drodze odstępstwa od art. 76 i z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie załącznika 13a nie mogą być używane do wytwarzania danego produktu, mogą jednak zostać użyte, pod warunkiem że ich całkowita wartość lub szacowana masa netto w produkcie nie przekracza:

2.   Przepis ust. 1 nie pozwala na przekraczanie jakichkolwiek wartości procentowych określających najwyższą dopuszczalną zawartość materiałów niepochodzących, określoną na mocy reguł ustanowionych w wykazie w załączniku 13a.

3.   Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do produktów całkowicie uzyskanych w kraju korzystającym w rozumieniu art. 75. Niemniej, nie naruszając przepisów art. 78 i 80 ust. 2, dopuszczalne odchylenie określone w tych ustępach, ma jednak zastosowanie do sumy wszystkich materiałów użytych do wytwarzania produktu, w odniesieniu do których w myśl reguł ustanowionych dla danego produktu w wykazie w załączniku 13a obowiązuje wymóg całkowitego uzyskania materiałów.

Artykuł 80

1.   Jednostką, którą uwzględnia się do celów stosowania przepisów niniejszej sekcji, jest konkretny produkt uznany za jednostkę podstawową dla określania klasyfikacji z zastosowaniem Systemu Zharmonizowanego.

2.   Jeżeli w skład przesyłki wchodzi pewna liczba produktów identycznych, klasyfikowanych pod tą samą pozycją Systemu Zharmonizowanego, przepisy niniejszej sekcji stosuje się z uwzględnieniem każdego produktu oddzielnie.

3.   Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 81

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i zostały wliczone w cenę ex-works uznaje się za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 82

Zestawy w rozumieniu reguły 3 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego, uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi.

Jeżeli jednak zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, to jest on w całości uznawany za pochodzący, pod warunkiem że wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

Artykuł 83

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie uwzględnia się pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte w procesie jego wytwarzania:

Podsekcja 3

Kumulacja

Artykuł 84

Kumulacja dwustronna dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Unii Europejskiej użytych w danym kraju korzystającym do wytworzenia produktu za materiały pochodzące z tego kraju, o ile dokonane tam obróbka lub przetworzenie wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

Artykuł 85

1.   Jeżeli Norwegia, Szwajcaria i Turcja udzielają ogólnych preferencji taryfowych w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów korzystających oraz stosują definicję pojęcia pochodzenia odpowiadającą definicji zawartej w niniejszej sekcji, kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Norwegii, Szwajcarii lub Turcji za materiały pochodzące z kraju korzystającego, pod warunkiem że dokonane tam obróbka lub przetworzenie wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

2.   Ustęp 1 stosuje się pod warunkiem że Turcja, Norwegia i Szwajcaria, na zasadzie wzajemności udzielą takiego samego traktowania produktom pochodzącym z krajów korzystających, zawierającym materiały pochodzące z Unii Europejskiej.

3.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do produktów objętych działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

4.   Komisja Europejska opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę spełnienia warunków ustępów 1 i 2.

Artykuł 86

1.   Kumulacja regionalna ma zastosowanie do następujących czterech odrębnych grup regionalnych:

2.   Kumulację regionalną między krajami należącymi do jednej grupy stosuje się wyłącznie przy spełnieniu następujących warunków:

W przypadku, gdy kraje należące do grupy regionalnej spełniały warunki akapitu pierwszego lit. b) i c) przed dniem 1 stycznia 2011 r., nowe zobowiązanie nie jest wymagane.

3.   Materiały wymienione w załączniku 13b są wyłączone z kumulacji regionalnej przewidzianej w ust. 2, o ile:

4.   Kumulację regionalną między krajami z jednej grupy regionalnej stosuje się wyłącznie pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie produktów w kraju korzystającym, w którym materiały te podlegają dalszemu przetwarzaniu lub są użyte do wytwarzania wykraczają poza czynności określone w art. 78 ust. 1 oraz, w przypadku wyrobów włókienniczych, również poza czynności określone w załączniku 16.

W przypadku niespełnienia warunków ustanowionych w akapicie pierwszym, produkty uznaje się za pochodzące z kraju grupy regionalnej, mającego największy udział w ogólnej wartości celnej użytych materiałów pochodzących z pozostałych krajów grupy regionalnej.

W przypadku ustalania kraju pochodzenia zgodnie z akapitem drugim, kraj ten podaje się jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia sporządzanym przez eksportera produktu do Unii Europejskiej, lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, wystawianym przez organy korzystającego kraju wywozu.

5.   Na wniosek organów kraju korzystającego, należącego do grupy I lub III, Komisja może dopuścić kumulację regionalną między krajami tych grup, pod warunkiem że Komisja uzna, że spełnione są wszystkie z następujących warunków:

Do wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, dołącza się dowód spełnienia warunków określonych w tym akapicie. Wniosek jest kierowany do Komisji. Komisja podejmie decyzję w sprawie wniosku, uwzględniając wszystkie elementy mające związek z kumulacją, które uważa za istotne, włącznie z materiałami, które mają być objęte kumulacją.

6.   W przypadku wywozu do Unii Europejskiej produktów wytworzonych w kraju korzystającym grupy I lub grupy III z użyciem materiałów pochodzących z kraju należącego do innej grupy, pochodzenie tych produktów ustala się w następujący sposób:

7.   Na wniosek organów każdego kraju korzystającego, kumulacja rozszerzona między krajem korzystającym a krajem, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), może zostać dopuszczona przez Komisję przy spełnieniu wszystkich następujących warunków:

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, zawiera wykaz materiałów objętych kumulacją oraz dowody spełnienia warunków określonych w akapicie pierwszym lit. a) i b). Wniosek jest kierowany do Komisji. W przypadku zmiany przedmiotowych materiałów, składa się kolejny wniosek.

Z kumulacji rozszerzonej wyłączone są materiały objęte działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

8.   W przypadku kumulacji rozszerzonej, o której mowa w ust. 7, pochodzenie użytych materiałów oraz dokumenty, jakie należy przedstawić w celu potwierdzenia pochodzenia, określa się zgodnie z regułami ustanowionymi odpowiednią umową o wolnym handlu. Pochodzenie produktów przeznaczonych na wywóz do Unii Europejskiej ustala się zgodnie z regułami pochodzenia ustanowionymi w niniejszej sekcji.

W celu nadania statusu pochodzenia produktowi uzyskanemu, nie jest wymagane poddanie wystarczającej obróbce lub przetworzeniu materiałów pochodzących z kraju, z którym Unię Europejską łączy umowa o wolnym handlu, i użytych w kraju korzystającym do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz do Unii Europejskiej, pod warunkiem że obróbka lub przetworzenie dokonane w kraju korzystającym wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

9.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) następujące informacje:

Artykuł 87

W przypadku korzystania z kumulacji dwustronnej lub kumulacji z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną, uzyskany produkt nabywa pochodzenie jednego z krajów odpowiedniej grupy regionalnej, określonego zgodnie z art. 86 ust. 4 akapit pierwszy i drugi.

Artykuł 88

1.   Podsekcje 1 i 2 stosuje się odpowiednio w odniesieniu do:

2.   Jeśli w trakcie obróbki lub przetwarzania produktu użyto materiałów zamiennych pochodzących i niepochodzących, organy celne państw członkowskich mogą, na pisemny wniosek przedsiębiorców, zezwolić na gospodarowanie materiałami w Unii Europejskiej z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego do celów dalszego wywozu do kraju korzystającego w ramach kumulacji dwustronnej, bez konieczności magazynowania takich materiałów osobno.

3.   Organy celne państw członkowskich mogą uzależnić udzielenie pozwolenia, o którym mowa w ust. 2, od spełnienia warunków, które uznają za stosowne.

Pozwolenia udziela się wyłącznie wtedy, gdy przy zastosowaniu metody, o której mowa w ust. 2, można zagwarantować, że w dowolnym czasie liczba produktów uzyskanych, które mogą być uznane za pochodzące z Unii Europejskiej, nie różni się od liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia magazynowanych materiałów.

Po udzieleniu pozwolenia, metoda jest stosowana a jej stosowanie jest rejestrowane na podstawie ogólnych zasad rachunkowości mających zastosowanie w Unii Europejskiej.

4.   Korzystający z metody, o której mowa w ust. 2 sporządza samodzielnie lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, występuje z wnioskiem o dowody pochodzenia dla takiej ilości produktów, jakie mogą być uznane za pochodzące z Unii Europejskiej. Na wniosek organów celnych państw członkowskich korzystający składa oświadczenie dotyczące sposobu zarządzania tymi ilościami.

5.   Organy celne państw członkowskich monitorują korzystanie z pozwolenia, o którym mowa w ust. 2.

Mogą one cofnąć pozwolenie w następujących przypadkach:

Podsekcja 4

Odstępstwa

Artykuł 89

1.   Z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek danego kraju korzystającego Komisja może przyznać krajowi korzystającemu tymczasowe odstępstwo od przepisów niniejszej sekcji w przypadku, gdy:

2.   Tymczasowe odstępstwo jest ograniczone do okresu trwania skutków czynników wewnętrznych lub zewnętrznych stanowiących podstawę dla jego przyznania lub do czasu potrzebnego krajowi korzystającemu na dostosowanie się do reguł.

3.   Wniosek o odstępstwo przedkłada się na piśmie Komisji. Wniosek zawiera przyczyny, o których mowa w ust. 1, dla których wnioskuje się o przyznanie odstępstwa, oraz odpowiednie dokumenty uzupełniające.

4.   W przypadku przyznania odstępstwa dany kraj korzystający musi spełniać wszelkie wymogi dotyczące informacji, jakie należy dostarczać Komisji w odniesieniu do korzystania z odstępstwa oraz administrowania ilościami, dla których jest ono udzielane.

Podsekcja 5

Procedury wywozowe w kraju korzystającym

Artykuł 90

System stosuje się w następujących przypadkach:

Artykuł 91

1.   Właściwe organy kraju korzystającego ustanawiają i stale aktualizują elektroniczny spis zarejestrowanych eksporterów mających siedzibę na jego terytorium. Spis ten podlega natychmiastowej aktualizacji w przypadku, gdy dany eksporter zostaje wykreślony ze spisu zgodnie z art. 93 ust. 2.

2.   Spis zawiera następujące informacje:

3.   Właściwe organy kraju korzystającego informują Komisję o krajowych systemach numeracji używanych dla oznaczania zarejestrowanych eksporterów. Pierwsze dwa znaki numeru powinien stanowić kod ISO alpha-2 danego kraju.

Artykuł 92

W celu uzyskania rejestracji eksporterzy przedkładają właściwym organom kraju korzystającego wniosek, o którym mowa w art. 69 ust. 1 lit. a), z wykorzystaniem formularza, którego wzór znajduje się w załączniku 13c. Wypełniając wniosek eksporter udziela zgody na przechowywanie dostarczonych informacji w bazie danych Komisji oraz na publikację w Internecie danych nieobjętych klauzulą poufności.

Właściwe organy przyjmują wyłącznie kompletne wnioski.

Artykuł 93

1.   Zarejestrowany eksporter, który nie spełnia już warunków wywozu jakichkolwiek produktów objętych Systemem, lub nie zamierza już dokonywać wywozu takich produktów, informuje właściwe organy kraju korzystającego, które natychmiast usuwają go ze spisu zarejestrowanych eksporterów prowadzonego w tym kraju korzystającym.

2.   Nie naruszając systemu kar i sankcji obowiązującego w kraju korzystającym, jeśli zarejestrowani eksporterzy, umyślnie lub w wyniku zaniedbania, sporządzają lub zlecają sporządzenie oświadczenia o pochodzeniu lub dokumentów uzupełniających, które zawierają nieprawidłowe informacje prowadzące do uzyskania korzyści z preferencyjnego traktowania taryfowego w sposób nieprawidłowy lub stanowiący oszustwo, właściwe organy kraju korzystającego wykreślają eksportera ze spisu zarejestrowanych eksporterów, prowadzonego przez przedmiotowy kraj korzystający.

3.   Bez uszczerbku dla ewentualnych skutków nieprawidłowości stwierdzonych w toku kolejnych kontroli, wykreślenie ze spisu zarejestrowanych eksporterów nie obowiązuje z mocą wsteczną, to znaczy odnosi się wyłącznie do oświadczeń sporządzonych po dacie wykreślenia.

4.   Eksporterzy, którzy zostali wykreśleni ze spisu zarejestrowanych eksporterów przez właściwe organy zgodnie z ust. 2, mogą zostać ponownie umieszczeni w spisie zarejestrowanych eksporterów, kiedy dowiodą właściwym organom kraju korzystającego, że przeprowadzili konieczne działania naprawcze w odniesieniu do stanu, który doprowadził do ich wykreślenia.

Artykuł 94

1.   Eksporterzy zarejestrowani lub niezarejestrowani spełniają następujące obowiązki:

Ewidencja, o której mowa w akapicie pierwszym lit. d), może mieć formę elektroniczną, musi jednak umożliwiać zidentyfikowanie i zlokalizowanie materiałów użytych do wytwarzania produktów wywożonych, w celu potwierdzenia ich pochodzenia.

2.   Obowiązki wynikające z ust. 1 mają również zastosowanie w przypadku dostawców zaopatrujących eksporterów w deklaracje dostawców potwierdzające status pochodzenia dostarczanych przez nich towarów.

Artykuł 95

1.   Eksporter sporządza oświadczenie o pochodzeniu z chwilą wywozu towarów, do których się ono odnosi, o ile przedmiotowe towary można uznać za pochodzące z danego kraju korzystającego, albo też z innego kraju korzystającego zgodnie z art. 86 ust. 4 akapit drugi lub z przepisem art. 86 ust. 6 akapit pierwszy lit. b).

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1, oświadczenie o pochodzeniu można wyjątkowo sporządzić po dokonaniu wywozu (oświadczenie retrospektywne), pod warunkiem że przedstawia się je w państwie członkowskim, w którym dokonuje się zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, nie później niż w ciągu dwóch lat od wywozu.

3.   Oświadczenie o pochodzeniu eksporter przedstawia swojemu odbiorcy w Unii Europejskiej. Zawiera ono dane określone w załączniku 13d. Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się w języku angielskim bądź francuskim.

Może być ono sporządzone na dowolnym dokumencie handlowym pozwalającym na zidentyfikowanie danego eksportera oraz towarów, które obejmuje.

4.   W przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 84, 86 ust. 1, lub art. 86 ust. 5 i 6, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację, opiera się na oświadczeniu o pochodzeniu dostarczonym mu przez dostawcę. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie [w języku angielskim lub francuskim]: »EU cumulation« lub »Cumul UE« albo »regional cumulation« lub »cumul régional«.

5.   W przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 85, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację, opiera się na dowodzie pochodzenia dostarczonym przez dostawcę, a wystawionym zgodnie z przepisami reguł pochodzenia GSP, w zależności od przypadku dotyczącymi Norwegii, Szwajcarii lub Turcji. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera odpowiednie oznaczenie: »Norway cumulation« lub »Cumul Norvège«, »Switzerland cumulation« lub »Cumul Suisse«, »Turkey cumulation« lub »Cumul Turquie«.

6.   W przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 86 ust. 7 i 8, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację rozszerzoną, opiera się na dowodzie pochodzenia dostarczonym przez dostawcę, a wystawionym zgodnie z przepisami właściwej umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a daną stroną.

W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie »extended cumulation with country x« lub »cumul étendu avec le pays x«.

Artykuł 96

1.   Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się dla każdej przesyłki.

2.   Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez dwanaście miesięcy od daty sporządzenia przez eksportera.

3.   Pojedyncze oświadczenie o pochodzeniu może obejmować kilka przesyłek, pod warunkiem że towary spełniają następujące warunki:

Podsekcja 6

Procedury przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej

Artykuł 97

1.   Zgłoszenie celne o dopuszczenie do swobodnego obrotu zawiera odniesienie do oświadczenia o pochodzeniu. Oświadczenie o pochodzeniu przechowuje się do dyspozycji organów celnych, które mogą zażądać ich przedłożenia w celu weryfikacji zgłoszenia. Organy te mogą również zażądać tłumaczenia oświadczenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych danego państwa członkowskiego.

2.   Jeżeli zgłaszający wystąpi z wnioskiem o zastosowanie Systemu, nie posiadając oświadczenia o pochodzeniu w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o dopuszczenie do swobodnego obrotu, zgłoszenie to zostaje uznane za niekompletne w rozumieniu art. 253 ust. 1 i odpowiednio potraktowane.

3.   Przed zgłoszeniem towarów do dopuszczenia do swobodnego obrotu, zgłaszający dokłada należytych starań, by towary spełniały wszelkie reguły ustanowione w niniejszej sekcji, w szczególności sprawdzając:

Artykuł 97a

1.   Następujące produkty są zwolnione z obowiązku sporządzania i przedkładania oświadczenia o pochodzeniu:

2.   Produkty, o których mowa w ust. 1, spełniają następujące warunki:

3.   Do celów ust. 2 lit. a), za przywóz w celach handlowych nie jest uważany przywóz spełniający wszystkie następujące warunki:

Artykuł 97b

1.   Stwierdzenie drobnych niezgodności między treścią oświadczenia o pochodzeniu a zawartością dokumentów przedłożonych organom celnym w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada danym produktom.

2.   Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy literowe w oświadczeniu o pochodzeniu, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeśli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń złożonych w dokumencie.

3.   Oświadczenia o pochodzeniu przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 96 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli przedłożenie dokumentów po terminie ostatecznym jest spowodowane wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed wspomnianym terminem ostatecznym.

Artykuł 97c

1.   Procedura, o której mowa w art. 96 ust. 3 obowiązuje w okresie określonym przez organy celne państw członkowskich.

2.   Organy celne państw członkowskich przywozu nadzorujące kolejne dopuszczenia do swobodnego obrotu weryfikują, czy kolejne przesyłki zawierają części rozmontowanych lub niezmontowanych produktów, dla których sporządzono oświadczenie o pochodzeniu.

Artykuł 97d

1.   W przypadku produktów, które nie zostały jeszcze dopuszczone do swobodnego obrotu, oświadczenie o pochodzeniu można zastąpić jednym lub większą ilością zastępczych oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych przez posiadacza towarów, do celów wysyłki części lub całości przedmiotowych produktów do innego miejsca przeznaczenia na obszarze celnym Wspólnoty lub, w stosownych przypadkach, do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji. Posiadacz towarów nie musi być zarejestrowanym eksporterem, aby być uprawnionym do sporządzenia zastępczego oświadczenia o pochodzeniu.

2.   W przypadku zastąpienia oświadczenia o pochodzeniu, oryginał oświadczenia o pochodzeniu musi zawierać:

Na oryginale oświadczenia o pochodzeniu umieszcza się wpis »Replaced« lub »Remplacée«, zależnie od przypadku.

3.   Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu zawiera następujące dane:

Osoba sporządzająca zastępcze oświadczenie o pochodzeniu może załączyć do niego kopię pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu.

4.   Ustępy 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępujących zastępcze oświadczenia o pochodzeniu. Przepisy ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępczych sporządzonych przez nadawców produktów w Norwegii, Szwajcarii lub Turcji.

5.   W przypadku produktów korzystających z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 89, przewidziane w niniejszym artykule zastąpienie stosuje się wyłącznie do produktów przeznaczonych do Unii Europejskiej. W przypadku produktu, który uzyskał status pochodzenia z zastosowaniem kumulacji regionalnej, zastępcze oświadczenie o pochodzeniu może być sporządzone wyłącznie w przypadku wysyłki produktów do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, o ile kraje te stosują te same reguły kumulacji regionalnej, co Unia Europejska.

6.   Ustępy 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępujących oświadczenia o pochodzeniu, jeśli przesyłka zostanie podzielona zgodnie z art. 74.

Artykuł 97e

1.   W razie uzasadnionych wątpliwości co do pochodzenia produktów organy celne mogą zażądać od zgłaszającego dostarczenia, w rozsądnym wyznaczonym przez nie terminie, wszelkich dostępnych dokumentów do celów zweryfikowania prawidłowości pochodzenia wskazanego w zgłoszeniu lub jego zgodności z warunkami określonymi w art. 74.

2.   Organy celne mogą zawiesić stosowanie preferencyjnego środka taryfowego na czas procedury weryfikacji ustanowionej w art. 97h, w przypadkach gdy:

3.   Do czasu dostarczenia przez zgłaszającego żądanych informacji, o których mowa w ust. 1, lub dostarczenia wyników procedury weryfikacji, o której mowa w ust. 2, importerowi przedstawia się propozycję zwolnienia produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

Artykuł 97f

1.   Organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają prawa do preferencji wynikających z Systemu, bez obowiązku żądania dodatkowych dowodów lub wysyłania wniosku o weryfikację do kraju korzystającego, w przypadku gdy:

2.   W następstwie wniosku o weryfikację w rozumieniu art. 97h skierowanego do właściwych organów kraju korzystającego organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają objęcia Systemem, w przypadku gdy:

Podsekcja 7

Kontrola pochodzenia

Artykuł 97g

1.   Do celów zapewnienia zgodności z regułami odnoszącymi się do statusu pochodzenia produktów, właściwe organy kraju korzystającego przeprowadzają:

W zakresie, w jakim Norwegia, Szwajcaria i Turcja zawarły porozumienie z Unią Europejską, zobowiązując się do udzielania sobie wzajemnie niezbędnej pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, ustęp pierwszy stosuje się odpowiednio do skierowanych do organów celnych Norwegii, Szwajcarii lub Turcji wniosków o weryfikację sporządzonych na ich terytorium zastępczych oświadczeń o pochodzeniu, z możliwością skierowania do tych organów wniosku o dalsze kontaktowanie się z właściwymi organami kraju korzystającego.

Kumulację rozszerzoną dopuszcza się wyłącznie na mocy art. 86 ust. 7 i 8, gdy dany kraj, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu, wyrazi zgodę na dostarczanie krajowi korzystającemu pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi przepisami tej umowy o wolnym handlu.

2.   Kontrole, o których mowa w ust. 1 lit. b), zapewniają stałe wypełnianie przez eksporterów spoczywających na nich obowiązków. Przeprowadza się je regularnie, w odstępach ustalonych na podstawie odpowiednich kryteriów analizy ryzyka. W tym celu właściwe organy krajów korzystających wymagają od eksporterów dostarczania kopii lub wykazu sporządzanych przez nich oświadczeń o pochodzeniu.

3.   Właściwe organy krajów korzystających mają prawo domagać się wszelkiego rodzaju dowodów i prowadzić wszelkiego rodzaju przeglądy ksiąg rachunkowych eksportera oraz, w stosownych przypadkach, również zaopatrujących go producentów, w tym również inspekcje w jego zakładach lub wszelkie inne kontrole, jakie uznają za stosowne.

Artykuł 97h

1.   Późniejsze weryfikacje oświadczeń o pochodzeniu przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej sekcji.

Występując do właściwych organów kraju korzystającego z wnioskiem o współpracę w celu przeprowadzenia weryfikacji ważności oświadczeń o pochodzeniu, statusu pochodzenia produktów lub obu wymienionych, organy celne państwa członkowskiego w stosownych przypadkach wskazują w swoim wniosku powody, dla których żywią uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu lub posiadania przez produkty statusu pochodzenia.

Na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji można załączyć kopię oświadczenia o pochodzeniu wraz z wszelkimi dodatkowymi informacjami lub dokumentami wskazującymi, że informacje zawarte w oświadczeniu są nieprawidłowe.

Państwo członkowskie występujące z wnioskiem ustala wstępny, sześciomiesięczny termin przekazania wyników weryfikacji, biegnący od daty wniosku o przeprowadzenie weryfikacji, z wyłączeniem wniosków skierowanych do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji do celów weryfikacji zastępczego oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego na ich terytoriach na podstawie oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego w kraju korzystającym, w którym to przypadku wyznaczany termin przedłuża się do ośmiu miesięcy.

2.   Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie uzyskano odpowiedzi w terminie określonym w ust. 1 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do ustalenia rzeczywistego pochodzenia produktów, po raz drugi powiadamia się właściwe organy. Ponowne powiadomienie określa kolejny termin nieprzekraczający 6 miesięcy.

Podsekcja 8

Inne przepisy

Artykuł 97i

1.   Podsekcje 5, 6 i 7 stosuje się odpowiednio w odniesieniu do:

2.   Eksporter z Unii Europejskiej na własne żądanie jest uznawany przez organy celne państwa członkowskiego za zarejestrowanego eksportera do celów Systemu, jeżeli spełnia następujące warunki:

Artykuł 97j

1.   Podsekcje 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio przy określaniu, czy produkty można uznać za pochodzące z kraju korzystającego w przypadku wywozu do Ceuty lub Melilli, lub uznać je za pochodzące z Ceuty i Melilli w przypadku wywozu do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

2.   Podsekcje 5, 6 oraz 7 stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty lub Melilli, lub produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

3.   Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie podsekcji 1, 2, 3, 5, 6 i 7 w Ceucie i Melilli.

4.   Do celów określonych w ust. 1 i 2 Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.”.

2)

w części I tytuł IV rozdział 2 dodaje się sekcję 1A w brzmieniu:

„Sekcja 1 A

Procedury oraz metody współpracy administracyjnej obowiązujące do czasu zastosowania systemu rejestracji eksporterów

Podsekcja 1

Zasady ogólne

Artykuł 97k

1.   Każdy kraj korzystający przestrzega lub zapewnia przestrzeganie:

2.   Właściwe organy krajów korzystających współpracują z Komisją lub państwami członkowskimi, w szczególności:

3.   Jeżeli w kraju korzystającym wyznaczono organ właściwy do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, weryfikuje się dokumenty dotyczące pochodzenia i wystawia się świadectwa pochodzenia na formularzu A do celów wywozu do Unii Europejskiej, uznaje się, że dany kraj korzystający zaakceptował warunki określone w ust. 1.

4.   Jeżeli krajowi lub terytorium przyznano lub przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 732/2008, towary pochodzące z tego kraju bądź terytorium korzystają z ogólnego systemu preferencji, pod warunkiem że zostały wywiezione z tego kraju korzystającego lub terytorium nie wcześniej niż w dniu, o którym mowa w art. 97s.

5.   Dowód pochodzenia jest ważny przez dziesięć miesięcy od daty wystawienia w kraju wywozu i w tym okresie jest przedkładany organom celnym kraju przywozu.

Podsekcja 2

Procedury wywozowe w kraju korzystającym

Artykuł 97l

1.   Świadectwa pochodzenia na formularzu A, którego wzór określono w załączniku 17, wystawia się na pisemny wniosek złożony przez eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela, wraz z wszelkimi odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi potwierdzającymi, że wywożone towary spełniają warunki wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A.

2.   Od chwili faktycznej realizacji wywozu lub jego zapewnienia, świadectwo zostaje udostępnione eksporterowi. Można jednak w drodze wyjątku wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A po dokonaniu wywozu produktów, które ono obejmuje, gdy:

3.   Właściwe organy rządowe mogą wystawić świadectwo z mocą wsteczną tylko po sprawdzeniu, czy dane zawarte we wniosku eksportera są zgodne z danymi znajdującymi się w odpowiednich dokumentach wywozowych i czy przy wywozie danych produktów nie zostało wystawione świadectwo pochodzenia na formularzu A zgodne z przepisami niniejszej sekcji. Świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawione z mocą wsteczną muszą zawierać w polu 4 adnotację »Issued retrospectively« lub »Délivré a posteriori«.

4.   W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa pochodzenia na formularzu A eksporter może wystąpić do właściwych organów rządowych, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu. Na wystawionym w ten sposób duplikacie w polu 4 musi być umieszczony wyraz »Duplicata« lub »Duplicate« oraz data wystawienia i numer serii oryginału świadectwa. Duplikat jest ważny od daty wystawienia oryginalnego świadectwa.

5.   W celu ustalenia, czy produkt objęty wnioskiem o wystawienie świadectwa pochodzenia na formularzu A spełnia obowiązujące reguły pochodzenia, właściwe organy rządowe mają prawo zażądać wszelkiego rodzaju dokumentacji lub przeprowadzić wszelkie kontrole, jakie uznają za stosowne.

6.   Wypełnienie pola 2 świadectwa pochodzenia na formularzu A jest nieobowiązkowe. W polu 12 umieszcza się oznaczenie »European Union« (»Unia Europejska«) lub nazwę jednego z państw członkowskich. Datę wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A umieszcza się w polu 11. Podpis wymagany w tym polu, zastrzeżonym do użytku właściwych organów rządowych, które wystawiają świadectwo, jak również podpis osoby upoważnionej reprezentującej eksportera składa się odręcznie w polu 12.

Artykuł 97m

1.   Deklaracja na fakturze może być sporządzona przez dowolnego eksportera w odniesieniu do dowolnej przesyłki składającej się z jednego lub większej liczby opakowań zawierających produkty pochodzące o całkowitej wartości nieprzekraczającej kwoty 6 000 EUR, pod warunkiem że procedura ta objęta jest współpracą administracyjną, o której mowa w art. 97k ust. 2.

2.   Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w każdej chwili, na wniosek organów celnych lub innych właściwych organów rządowych kraju wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów.

3.   Deklaracja na fakturze sporządzana jest przez eksportera w języku angielskim lub francuskim przez wpisanie na maszynie, opieczętowanie lub wydrukowanie na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dowolnym dokumencie handlowym, deklaracji, której tekst podany jest w załączniku 18. Jeśli deklaracja jest sporządzana odręcznie, pisana jest tuszem i drukowanymi literami. Deklaracje na fakturze są opatrzone własnoręcznym, oryginalnym podpisem eksportera.

4.   Stosowanie deklaracji na fakturze podlega następującym warunkom:

5.   W przypadkach zastosowania kumulacji zgodnie z art. 84, 85 lub 86, właściwe organy rządowe kraju korzystającego, które mają wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A dla produktów, do wytworzenia których użyto materiałów pochodzących od strony, z ktrą dopuszcza się kumulację, uwzględniają, co następuje:

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym tiret pierwsze, drugie, trzecie i czwarte, pole 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A zawiera, w zależności od przypadku, oznaczenie: »EU cumulation«, »Norway cumulation«, »Switzerland cumulation«, »Turkey cumulation«, »regional cumulation«, »extended cumulation with country x« albo »Cumul UE«, »Cumul Norvège«, »Cumul Suisse«, »Cumul Turquie«, »cumul régional«, »cumul étendu avec le pays x«.

Podsekcja 3

Procedury przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej

Artykuł 97n

1.   Świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracje na fakturze przedkłada się organom celnym państw członkowskich przywozu, zgodnie z procedurami dotyczącymi zgłoszenia celnego.

2.   Dowody pochodzenia przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 97k ust. 5 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli niedotrzymanie ostatecznego terminu przedłożenia dokumentów spowodowane jest wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą zaakceptować dowody pochodzenia, jeśli produkty zostały im przedłożone przed upływem wspomnianego ostatecznego terminu.

Artykuł 97o

1.   W przypadku gdy na żądanie importera i na warunkach ustanowionych przez organy celne państwa członkowskiego przywozu produkty rozmontowane lub niezmontowane w rozumieniu reguły 2 a) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego objęte sekcją XVI lub XVII lub pozycją 7308 lub 9406 Systemu Zharmonizowanego są przywożone partiami, przy przywozie pierwszej partii organom celnym przedkłada się pojedynczy dowód pochodzenia takich produktów.

2.   Na wniosek importera i mając na uwadze warunki określone przez organy celne państwa członkowskiego przywozu, przy przywozie pierwszej przesyłki organom celnym można przedłożyć jeden dowód pochodzenia, w przypadku gdy towary:

Procedura ta ma zastosowanie w okresie określonym przez właściwe organy celne.

Artykuł 97p

1.   Jeżeli produkty pochodzące znajdują się pod kontrolą urzędu celnego jednego państwa członkowskiego, oryginalny dowód pochodzenia może zostać zastąpiony, do celów wysyłki wszystkich tych produktów lub niektórych z nich do innego miejsca w Unii Europejskiej, lub, w stosownych przypadkach, do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, jednym lub kilkoma świadectwa pochodzenia na formularzu A.

2.   Zastępcze świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawia urząd celny, pod kontrolą którego znajdują się produkty. Świadectwo zastępcze wystawiane jest na podstawie pisemnego wniosku reeksportera.

3.   W prawym górnym polu świadectwa zastępczego należy podać nazwę kraju pośredniczącego, w którym zostało wystawione. W polu 4 należy umieścić oznaczenie »Replacement certificate« lub »Certificat de remplacement«, jak również datę wystawienia oryginalnego świadectwa pochodzenia i jego numer seryjny. Nazwa/imię i nazwisko reeksportera umieszczana(-e) jest w polu 1. Nazwa/imię i nazwisko ostatecznego odbiorcy może zostać umieszczona(-e) w polu 2. Wszystkie dane produktów powrotnie wywożonych umieszczone na oryginale świadectwa przenosi się do pól 3-9, a odniesienia do faktury sporządzonej przez reeksportera umieszcza się w polu 10.

4.   Organy celne, które wystawiły świadectwo zastępcze, poświadczają pole 11. Odpowiedzialność organów ogranicza się jedynie do wystawienia świadectwa zastępczego. Dane szczegółowe z pola 12, dotyczące kraju pochodzenia i kraju przeznaczenia, należy przenieść ze świadectwa oryginalnego. Pole to podpisuje reeksporter. Reeksporter podpisujący to pole w dobrej wierze nie jest odpowiedzialny za prawidłowość danych umieszczonych na świadectwie oryginalnym.

5.   Urząd celny, który ma przeprowadzić czynności, o których mowa w ust. 1, wpisuje na świadectwie oryginalnym masę, numery i rodzaj dostarczonych towarów oraz podaje numery seryjne odpowiedniego świadectwa zastępczego lub świadectw zastępczych. Świadectwo oryginalne przechowywane jest przez właściwy urząd celny przez okres co najmniej trzech lat. Fotokopię świadectwa oryginalnego można dołączyć do świadectwa zastępczego.

6.   W przypadku produktów, które korzystają z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 89, przewidzianą w niniejszym artykule procedurę stosuje się wyłącznie do produktów przeznaczonych do Unii Europejskiej. W przypadku produktu, który uzyskał status pochodzenia z zastosowaniem kumulacji regionalnej, zastępcze świadectwo może być sporządzone wyłącznie w przypadku wysyłki produktów do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, o ile kraje te stosują te same reguły kumulacji regionalnej, co Unia Europejska.

Artykuł 97q

1.   Produkty wysyłane w postaci małych przesyłek przez osoby prywatne do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu podróżnych uznaje się za produkty pochodzące korzystające z preferencji taryfowych, o których mowa w art. 66, bez wymogu przedłożenia świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że:

2.   Przywóz nie jest traktowany jako przywóz w celach handlowych, jeśli spełnione są wszystkie następujące warunki:

3.   Łączna wartość produktów, o których mowa w ust. 2, nie może przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek i 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 97r

1.   Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami zawartymi w świadectwie pochodzenia na formularzu A lub w deklaracji na fakturze a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym świadectwa bądź deklaracji, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada przedstawionym produktom.

2.   Oczywiste formalne pomyłki na świadectwie pochodzenia na formularzu A, na świadectwie przewozowym EUR.1 lub w deklaracji na fakturze nie powodują nieprzyjęcia dokumentu, jeżeli nie są to pomyłki mogące poddać w wątpliwość poprawność oświadczeń zawartych w dokumencie.

Podsekcja 4

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 97s

1.   Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy organów rządowych z siedzibą na ich terytorium, które są właściwe do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A oraz wzory pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy właściwych organów rządowych odpowiedzialnych za kontrolę świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze.

Komisja przekazuje te informacje organom celnym państw członkowskich. Jeśli informacje te są przekazywane w związku ze zmianą dotychczasowych powiadomień, Komisja określa datę wprowadzenia do użytku nowych pieczęci zgodnie z instrukcjami właściwych organów rządowych krajów korzystających. Informacje te przeznaczone są do użytku urzędowego; jeżeli jednak towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerowi lub jego należycie upoważnionemu przedstawicielowi na sprawdzenie wzorów odcisków pieczęci.

Kraje korzystające, które już dostarczyły informacji wymaganych zgodnie z akapitem pierwszym, nie są zobowiązane do ich dalszego dostarczania do czasu, aż informacje te nie ulegną zmianie.

2.   Do celów art. 97k ust. 4 Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) termin, w którym dany kraj lub terytorium uznany za kraj korzystający lub któremu przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 732/2008, spełnił obowiązki określone w ust. 1.

3.   Komisja przesyła krajom korzystającym wzory odcisków pieczęci stosowanych przez organy celne państw członkowskich do celów wystawiania świadectw przewozowych EUR.1, na wniosek właściwych organów krajów korzystających.

Artykuł 97t

1.   Późniejsze weryfikacje świadectw pochodzenia na formularzu A oraz deklaracji na fakturze przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej sekcji.

2.   Składając wniosek o przeprowadzenie późniejszej weryfikacji, organy celne państw członkowskich zwracają świadectwo pochodzenia na formularzu A oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom rządowym korzystającego kraju wywozu, podając, stosownie do przypadku, powody wystąpienia z wnioskiem o weryfikację. Wszelkie uzyskane dokumenty lub informacje wskazujące, że informacje podane na dowodzie pochodzenia są nieprawdziwe, są przekazywane wraz z wnioskiem o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli organy celne państw członkowskich podejmą decyzję o zawieszeniu preferencji taryfowych w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji, oferują importerowi możliwość zwolnienia tych produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

3.   W przypadku gdy złożony został wniosek o późniejszą weryfikację, weryfikację taką należy przeprowadzić, a jej wyniki przekazać organom celnym państw członkowskich w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy lub, w przypadku wniosków kierowanych do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, do celów zweryfikowania zastępczych dowodów pochodzenia sporządzonych na ich terytoriach na podstawie świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze sporządzonej w kraju korzystającym, w nieprzekraczalnym terminie ośmiu miesięcy od daty wysłania wniosku. Wyniki powinny umożliwiać stwierdzenie, czy dane świadectwo pochodzenia ma zastosowanie do produktów rzeczywiście wywożonych i czy takie produkty mogą być uznane za pochodzące z kraju korzystającego.

4.   W przypadku świadectw pochodzenia na formularzu A wystawionych z zastosowaniem kumulacji dwustronnej, odpowiedź zawiera kopię (kopie) świadectwa przewozowego (świadectw przewozowych) EUR.1 lub, gdy to konieczne, odpowiednich deklaracji na fakturze.

5.   Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości w określonym w ust. 3 terminie sześciu miesięcy nie uzyskano odpowiedzi lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do stwierdzenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu wyniki kontroli nie zostaną podane do wiadomości organów występujących z wnioskiem w terminie czterech miesięcy od dnia wysłania drugiego powiadomienia, lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na stwierdzenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy te, z wyłączeniem szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na zastosowanie preferencji taryfowych.

6.   W przypadku gdy – w świetle procedury weryfikacji lub jakiejkolwiek innej dostępnej informacji – okaże się, że naruszane są reguły pochodzenia, korzystający kraj wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek organów celnych państw członkowskich przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zleca przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu potwierdzenia takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu w dochodzeniu mogą uczestniczyć Komisja lub organy celne państw członkowskich.

7.   Do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, eksporterzy przechowują wszystkie przydatne dokumenty potwierdzające status pochodzenia danych produktów, a odpowiednie organy administracji rządowej korzystającego kraju wywozu zachowują kopie świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe. Dokumenty te przechowuje się przez okres co najmniej trzech lat od końca roku, w którym wystawiono świadectwo pochodzenia na formularzu A.

Artykuł 97u

1.   Przepisy art. 97s i 97t stosuje się również między krajami należącymi do jednej grupy regionalnej do celów przekazywania informacji Komisji bądź też organom celnym państw członkowskich oraz późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze wystawianych zgodnie z regułami regionalnej kumulacji pochodzenia.

2.   Do celów art. 85, 97m i 97p, porozumienie zawarte między Unią Europejską a Norwegią, Szwajcarią i Turcją obejmuje, między innymi, zobowiązanie do udzielania sobie nawzajem niezbędnego wsparcia w zakresie współpracy administracyjnej.

Do celów art. 86 ust. 7 i 8 oraz art. 97k, kraj, z którym Unia Europejska zawarła wiążącą umowę o wolnym handlu, i który wyraził zgodę na udział w kumulacji rozszerzonej z krajem korzystającym, zgadza się tym samym na zapewnianie temu krajowi wsparcia w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi postanowieniami danej umowy o wolnym handlu.

Podsekcja 5

Procedury do celów kumulacji dwustronnej

Artykuł 97v

1.   Dowód statusu pochodzenia produktów z Unii Europejskiej dostarcza się przez:

2.   Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel umieszcza w polu 2 świadectwa przewozowego EUR.1 oznaczenie: »GSP beneficiary countries« i »EU« lub »pays bénéficiaires du SPG« i »UE«.

3.   Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, stosuje się odpowiednio w odniesieniu do świadectw przewozowych EUR.1 oraz, z wyłączeniem przepisów dotyczących ich wystawiania, do deklaracji na fakturze.

4.   Organy celne państw członkowskich mogą upoważnić każdego eksportera, zwanego dalej »upoważnionym eksporterem«, dokonującego częstych wysyłek produktów pochodzących z Unii Europejskiej w ramach kumulacji dwustronnej, do sporządzania deklaracji na fakturze, bez względu na wartość przedmiotowych produktów, o ile eksporter ten zapewnia, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do przeprowadzenia weryfikacji:

5.   Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia warunków, jakie uznają za właściwe. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który jest umieszczany na deklaracji na fakturze.

6.   Organy celne monitorują sposób korzystania z pozwolenia przez upoważnionego eksportera. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć pozwolenie.

Mogą również cofnąć pozwolenie w każdym z następujących przypadków:

7.   Od upoważnionego eksportera nie wymaga się podpisywania deklaracji na fakturze, o ile przedłoży on organom celnym swoje pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która go identyfikuje, tak jakby była podpisana przez niego własnoręcznie.

Podsekcja 6

Ceuta i Melilla

Artykuł 97w

Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty i Melilli oraz produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.”;

3)

w części I tytuł IV rozdział 2 sekcja 2, przed podsekcją 1 dodaje się art. 97x w brzmieniu:

„Artykuł 97x

1.   Do celów niniejszej sekcji stosuje się następujące definicje:

2.   Dla celów ust. 1 lit. f) w przypadku, gdy ostatnie obróbki lub przetworzenia zostały zlecone wytwórcy, pojęcie »wytwórcy«, o którym mowa w ust. 1 lit. f) akapit pierwszy może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę.”;

4)

w art. 99 dodaje się lit. d)a w brzmieniu:

5)

w art. 101 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

6)

dodaje się załącznik 13a w brzmieniu określonym w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

7)

dodaje się załącznik 13b w brzmieniu określonym w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;

8)

dodaje się załącznik 13c w brzmieniu określonym w załączniku III do niniejszego rozporządzenia;

9)

dodaje się załącznik 13d w brzmieniu określonym w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia;

10)

w załączniku 14, w uwagach 1 i 3.1, wyrażenie »art. 69 i 100« zastępuje się wyrażeniem »art. 100«;

11)

załącznik 17 zmienia się zgodnie z załącznikiem V do niniejszego rozporządzenia;

12)

załącznik 18 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia.