16.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/1

(1)

Dyrektywa Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy (3) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (4). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy ją ujednolicić.

(2)

Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w obrębie którego zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału.

(3)

Handel środkami spożywczymi zajmuje na rynku wewnętrznym bardzo ważne miejsce.

(4)

Oznaczenie partii towaru, do której należy środek spożywczy, odpowiada potrzebie lepszego informowania o tożsamości produktu. Oznaczenie takie jest więc użytecznym źródłem informacji w przypadku, kiedy środki spożywcze stają się przedmiotem sporu lub stanowią źródło zagrożenia dla zdrowia konsumentów.

(5)

Dyrektywa 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (5) nie zawiera przepisów dotyczących umieszczania znaków określających przynależność do partii towaru.

(6)

Na poziomie międzynarodowym istnieje powszechny obowiązek zamieszczania oznaczenia wyprodukowanej lub opakowanej partii produktów spożywczych w opakowaniach jednostkowych. Obowiązkiem Unii jest przyczyniać się do rozwoju handlu międzynarodowego.

(7)

W związku z tym wskazane jest ustanowienie przepisów o charakterze ogólnym i horyzontalnym, w celu zarządzania wspólnym systemem identyfikacji partii towaru.

(8)

Skuteczność tego systemu zależy od jego zastosowania na poszczególnych etapach sprzedaży. Pożądane jest jednak wyłączenie niektórych produktów i działań, w szczególności tych, które odbywają się w początkowej fazie dystrybucji produktów rolnych.

(9)

Należy wziąć pod uwagę fakt, iż bezpośrednie spożycie przy zakupie pewnych środków spożywczych, takich jak lody w indywidualnych porcjach, oznacza, iż wskazywanie partii bezpośrednio na opakowaniach jednostkowych byłoby bezcelowe. Jednakże w przypadku tych produktów obowiązkowe powinno być wskazanie partii na opakowaniu zbiorczym.

(10)

Pojęcie partii towaru oznacza, że poszczególne jednostki środków spożywczych skierowanych do sprzedaży posiadają prawie identyczne cechy produkcji, wytworzenia lub pakowania. W związku z powyższym nie powinno się stosować tego pojęcia do produktów sprzedawanych luzem lub produktów, które z powodu swoich indywidualnych właściwości lub różnorodnego charakteru nie mogą być uważane za produkty tworzące jednorodną partię towaru.

(11)

Wobec różnorodności stosowanych metod oznaczania określenie partii towaru i umieszczenie odpowiedniego oznaczenia lub znaku powinno należeć do sprzedawcy.

(12)

Aby oznaczenie to spełniało swój cel, jakim jest dostarczanie informacji, powinno ono wyraźnie odróżniać się i pozwalać na rozpoznanie go jako oznaczenia.

(13)

Data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia, zgodnie z dyrektywą 2000/13/WE, mogą służyć jako określenie partii towaru, pod warunkiem dokładnego ich wskazania.

(14)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku I część B,

a)

do produktów rolnych, które w momencie opuszczenia gospodarstwa są:

b)

jeśli w punkcie sprzedaży konsumentowi docelowemu środki spożywcze nie są opakowane jednostkowo, zostają zapakowane na życzenie nabywcy lub są opakowane jednostkowo do natychmiastowej sprzedaży;

c)

do opakowań lub pojemników, których największy bok ma powierzchnię mniejszą niż 10 cm2;

d)

do indywidualnych porcji lodów. Oznaczenie umożliwiające identyfikację partii musi znajdować się na opakowaniu zbiorczym.