15.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/29

(1)

Pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. i na podstawie art. 114 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Austria powiadomiła Komisję, że zamierza utrzymać krajowe przepisy dotyczące niektórych przemysłowych gazów cieplarnianych, które to przepisy są bardziej rygorystyczne niż przepisy rozporządzenia (WE) nr 842/2006 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych, po dniu 31 grudnia 2012 r., kiedy kończy się okres zezwolenia udzielonego decyzją Komisji 2008/80/WE z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie przepisów krajowych zgłoszonych przez Republikę Austrii, dotyczących niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych (2), przyjętą zgodnie z art. 95 ust. 6 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE) (obecny art. 114 ust. 6 TFUE).

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 842/2006 w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych (gazów F) ma na celu zapobieganie emisji niektórych gazów F (HFC, PFC i SF6) objętych protokołem z Kioto oraz jej kontrolę. Rozporządzenie określa ponadto ograniczoną liczbę zakazów stosowania oraz wprowadzania do obrotu tych substancji, w przypadku gdy istnieją możliwe do zastosowania alternatywne i kosztowo efektywne rozwiązania na poziomie Wspólnoty, a podniesienie poziomu ograniczania i odzysku nie jest wykonalne.

(3)

Rozporządzenie ma podwójną podstawę prawną – art. 175 ust. 1 TWE (obecny art. 192 ust. 1 TFUE) w odniesieniu do wszystkich jego przepisów z wyjątkiem art. 7, 8 i 9, których podstawą jest art. 95 TWE (obecny art. 114 TFUE) z uwagi na wpływ tych przepisów na swobodny obrót towarami w obrębie wspólnego rynku Unii.

(4)

Austria dysponuje przepisami krajowymi w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych od 2002 roku. W dniu 29 czerwca 2007 r. Republika Austrii poinformowała Komisję, zgodnie z art. 9 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 842/2006 w sprawie niektórych gazów cieplarnianych, o tych środkach krajowych (BGBl. II nr 447/2002 – zarządzenie Federalnego Ministra Rolnictwa i Leśnictwa, Środowiska i Gospodarki Wodnej w sprawie zakazów i ograniczeń dotyczących fluorowęglowodorów, perfluorowęglowodorów oraz heksafluorku siarki, opublikowane w Dzienniku Ustaw Republiki Austrii w dniu 10 grudnia 2002 r.), zmienione następnie zarządzeniem BGBl II nr 139/2007 z dnia 21 czerwca 2007 r. (zwanym dalej zarządzeniem).

(5)

Zarządzenie to dotyczy gazów cieplarnianych sklasyfikowanych na podstawie protokołu z Kioto, z których większość ma wysoki współczynnik ocieplenia globalnego: fluorowęglowodorów (HFC), perfluorowęglowodorów (PFC) oraz heksafluorku siarki (SF6) – i ma na uwadze realizację celów Austrii w zakresie ograniczenia emisji. W dniu 21 grudnia 2007 r. Komisja, odnosząc się do art. 95 ust. 6 TWE (obecny art. 114 ust. 6 TFUE), podjęła decyzję w sprawie upoważnienia Austrii do utrzymania tych przepisów w mocy do dnia 31 grudnia 2012 r.

(6)

Od czasu przyjęcia decyzji 2008/80/WE nie zmieniły się określone w tej decyzji okoliczności uzasadniające bardziej rygorystyczne przepisy. Przepisy krajowe nadal stanowią część szerszej strategii wprowadzonej przez Austrię w celu osiągnięcia celu ograniczenia emisji przyjętego przez ten kraj na mocy protokołu z Kioto i porozumienia o podziale obciążenia przyjętego następnie na szczeblu Unii. Na podstawie tego porozumienia Austria zobowiązała się ograniczyć emisję gazów cieplarnianych w latach 2008–2012 o 13 % w porównaniu z latami referencyjnymi 1990 i 1985.

(7)

Według decyzji przyjętych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę w sprawie starań podjętych przez państwa członkowskie na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (3), Austria zobowiązała się do zmniejszenia emisji w 2020 r. o kolejne 16 % w stosunku do poziomu z 2005 r.

(8)

Jak odnotowano, zgłoszone środki znacznie przyczyniły się do redukcji emisji gazów cieplarnianych w Austrii i sprawiły, że nie nastąpił przewidywany wzrost emisji. Odstępstwa, o których mowa w zarządzeniu, jak również możliwość przyznania indywidualnych zwolnień z ogólnego zakazu, zapewniają proporcjonalność środka. Ponadto dotyczy on tylko nowego sprzętu i dopuszcza stosowanie fluorowanych gazów cieplarnianych na potrzeby serwisowania oraz konserwacji istniejącego sprzętu, co ma na celu zapobieżenie przedwczesnemu pozbywaniu się sprzętu.

(9)

Uznając, że zarządzenie ma wpływ na swobodny obrót towarami w Unii, Komisja stwierdza, że jego przepisy mają charakter ogólny i są stosowane zarówno do produktów krajowych, jak i importowanych. Nie ma dowodów, że zgłoszone przepisy krajowe były lub będą wykorzystywane jako środek arbitralnej dyskryminacji między podmiotami gospodarczymi w Unii. Wobec zagrożeń dla środowiska wynikających ze stosowania fluorowanych gazów cieplarnianych Komisja potwierdza swoją ocenę, że zgłoszone przepisy krajowe nie stanowią nieproporcjonalnej przeszkody w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego w odniesieniu do realizowanych celów, w szczególności w świetle wyników niedawnej oceny stosowania, skutków i adekwatności rozporządzenia (WE) nr 842/2006 (4), według której należy wprowadzić kolejne środki służące zmniejszeniu emisji fluorowanych gazów cieplarnianych w celu osiągnięcia ustalonych na poziomie Unii celów w zakresie emisji gazów cieplarnianych.

(10)

Komisja jest zdania, że wniosek Austrii przedłożony dnia 27 czerwca 2012 r., dotyczący utrzymania przepisów krajowych bardziej rygorystycznych niż przepisy rozporządzenia (WE) nr 842/2006 w odniesieniu do wprowadzania do obrotu produktów oraz urządzeń, które zawierają fluorowane gazy cieplarniane lub których funkcjonowanie zależy od tych gazów oraz w odniesieniu do stosowania tego rodzaju substancji, jest dopuszczalny.

(11)

Ponadto Komisja potwierdza swoją decyzję 2008/80/WE, według której przepisy krajowe zarządzenia:

Komisja uznaje zatem, że mogą zostać zatwierdzone.

(12)

Komisja może w dowolnym momencie ponownie ocenić, czy warunki tego zezwolenia są nadal spełnione. Może to nastąpić w szczególności w przypadku wprowadzenia istotnych zmian do rozporządzenia (WE) nr 842/2006 lub do decyzji nr 406/2009/WE. Z uwagi na tę możliwość oraz długoterminowe zobowiązania UE i jej państw członkowskich w zakresie zmniejszania emisji gazów cieplarnianych, nie uznaje się za konieczne wyznaczenia konkretnej daty kończącej okres obowiązywania zezwolenia,