18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/94

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (1) („dyrektywa w sprawie przyjmowania”),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (2) („dyrektywa w sprawie procedur”),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (3) („rozporządzenie Dublin II”),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 26 listopada 2007 r. w sprawie stosowania dyrektywy 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (COM(2007)0745),

—

uwzględniając europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), a w szczególności jej art. 5 i 8,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,

—

uwzględniając sprawozdania delegacji Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z wizyt we Włoszech (Lampedusa), w Hiszpanii (Ceuta i Melilla, Wyspy Kanaryjskie), we Francji (Paryż), na Malcie, w Grecji, w Belgii, w Wielkiej Brytanii, w Holandii, w Polsce, w Danii i na Cyprze,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie Lampedusy (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie sytuacji obozów uchodźców na Malcie (5),

—

uwzględniając wniosek w sprawie przekształcenia dyrektywy ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich (COM(2008)0815) (zwany dalej „wnioskiem w sprawie przekształcenia”) oraz wniosek w sprawie przeglądu rozporządzenia Dublin II (COM (2008)0820) przedstawione razem przez Komisję w dniu 3 grudnia 2008 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0024/2009),

A.

mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie przyjmowania dotycząca minimalnych standardów odnoszących się do osób ubiegających się o azyl stanowi podstawowy element pierwszego etapu tworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego,

B.

mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie przyjmowania ma zastosowanie do osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców,

C.

mając na uwadze, że prawa podstawowe, takie jak prawo do godnego życia, do ochrony życia rodzinnego, dostępu do opieki zdrowotnej oraz prawo do odwołań muszą być zagwarantowane niezależnie od okoliczności,

D.

mając na uwadze, że dyrektywy w sprawie przyjmowania i procedur nakładają na państwa członkowskie obowiązek informowania na piśmie osób ubiegających się o azyl o ich prawach i o organizacjach zapewniających pomoc; mając na uwadze, że dla osób ubiegających się o azyl – zważywszy na zawiłość procedur i krótkie terminy (zwłaszcza w przypadku procedury przyspieszonej) – bardzo istotna jest możliwość skorzystania z odpowiednich porad prawnych, posiadania w razie potrzeby dostępu do tłumacza i otrzymywania dotyczących ich decyzji w języku, którego rozumienia można od nich rozsądnie oczekiwać,

E.

mając na uwadze, że należy dopilnować, aby procedury azylowe były jasne (w szczególności kryteria przyjmowania lub oddalania wniosków o azyl), sprawiedliwe, skuteczne i proporcjonalne, a tym samym gwarantowały skuteczny dostęp do azylu,

F.

mając na uwadze, że art. 7 dyrektywy w sprawie przyjmowania przyznaje osobom ubiegającym się o azyl prawo do swobodnego przemieszczania się na obszarze państwa członkowskiego, w którym wnioskują o azyl, lecz prawo to może zostać ograniczone przez państwa członkowskie,

G.

mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie przyjmowania ma zastosowanie do osób ubiegających się o azyl i uchodźców, ale że w wielu odwiedzonych ośrodkach osoby ubiegające się o azyl i nielegalni migranci są przetrzymywani w tych samych budynkach,

H.

mając na uwadze, że Konwencja o prawach dziecka chroni prawa wszystkich małoletnich, w tym małoletnich przebywających poza krajem pochodzenia, a dyrektywa w sprawie przyjmowania nakłada na państwa członkowskie obowiązek uwzględniania szczególnej sytuacji małoletnich i przyznaje tym osobom specjalne prawa, na przykład prawo do nauki,

I.

mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie otwierają ośrodki dla uchodźców dla wszystkich lub wielu osób ubiegających się o azyl, preferując inne rozwiązania na poziomie społeczności lokalnych, oraz mając na uwadze, że komisja LIBE nie prześledziła jeszcze tego aspektu działalności państw członkowskich,

J.

mając na uwadze, że w rozumieniu niniejszej rezolucji „zatrzymanie” oznacza procedurę administracyjną o czasowym charakterze,

K.

mając na uwadze, że jest ono czasowym środkiem administracyjnym różniącym się od zatrzymania o charakterze karnym,

L.

mając na uwadze, że podczas niektórych wizyt posłowie wielokrotnie stwierdzali, tam gdzie było to konieczne z uwagi na złe warunki określonego ośrodka, że warunki przetrzymywania były niedopuszczalne z punktu widzenia higieny, sposobu rozmieszczenia osób przebywających w ośrodku, dostępnego wyposażenia, a osoby przetrzymywane nie były systematycznie informowane o powodach ich przetrzymywania, ich prawach i postępach w rozpatrywaniu ich wniosków,

1.

wyraża ubolewanie, że podczas niektórych odbytych wizyt stwierdzono, iż istniejące dyrektywy są wciąż źle stosowane lub nie są stosowane przez niektóre państwa członkowskie; zwraca się do Komisji z wnioskiem o podjęcie niezbędnych środków, aby zapewnić transpozycję i przestrzeganie, nie tylko formalne, dyrektyw;

2.

podkreśla, że zasady przedstawione w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz w EKPC, takie jak prawo do godnego życia, ochrony życia rodzinnego, dostępu do opieki zdrowotnej oraz prawo do skutecznego odwoływania się od decyzji o zatrzymaniu powinny być stale stosowane, niezależnie od statusu obywateli krajów trzecich; w związku z tym nie może zaakceptować, by jakakolwiek osoba nie była zgodnie z nimi traktowana wyłącznie dlatego, że ma ona status nielegalnego imigranta;

3.

wyraża ubolewanie z powodu licznych braków w odniesieniu do jakości warunków przyjmowania, które wynikają głównie z faktu, że dyrektywa w sprawie przyjmowania obecnie daje państwom członkowskim dużą swobodę w ustalaniu warunków przyjmowania na poziomie krajowym; dlatego wyraża zadowolenie z wspomnianego wyżej wniosku w sprawie przekształcenia;

4.

wyraża zadowolenie z treści wniosku Komisji w sprawie przekształcenia oraz z faktu, że zapowiedzianym celem jest zagwarantowanie wyższych norm traktowania osób ubiegających się o azyl celem zapewnienia godnego poziomu życia oraz umożliwienia większej harmonizacji krajowych przepisów dotyczących warunków przyjmowania;

5.

wyraża zadowolenie z powodu wniosku Komisji o objęcie zakresem stosowania dyrektywy w sprawie przyjmowania dodatkowej ochrony w celu zagwarantowania takiego samego poziomu praw wszystkim formom ochrony międzynarodowej;

6.

wzywa państwa członkowskie, aby wykazały większą solidarność, która nie ograniczałaby się tylko do aspektów technicznych lub finansowych, z państwami, które w największym stopniu zmagają się z wyzwaniami niesionymi przez imigrację; zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości zaproponowania utworzenia europejskiego instrumentu solidarności służącego zmniejszeniu obciążenia wynikającego z wysokiej liczby uchodźców, jaką przyjmują państwa członkowskie posiadające granice zewnętrzne, który to instrument opierałby się na zasadzie poszanowania dobrowolności osób ubiegających się o azyl i gwarantowałby wysoki poziom ochrony;

7.

zwraca się do Komisji o wprowadzenie we współpracy z Parlamentem stałego systemu wizyt i kontroli; pragnie, aby komisja LIBE kontynuowała wizyty w celu zagwarantowania przestrzegania prawa wspólnotowego w dziedzinie warunków przyjmowania i procedur związanych z powrotami i zorganizowanie w Parlamencie Europejskim na jednej z sesji plenarnych corocznej debaty nad wynikami tych wizyt;

8.

wyraża ubolewanie, że liczba miejsc w otwartych ośrodkach dla uchodźców utworzonych przez niektóre państwa członkowskie jest niewielka i wydaje się niedostosowana do potrzeb imigrantów;

9.

zwraca się z wnioskiem, aby osoby ubiegające się o azyl i imigranci byli przyjmowani przede wszystkim w otwartych, a nie odizolowanych ośrodkach dla uchodźców, na wzór ośrodków istniejących w niektórych państwach członkowskich;

10.

przypomina o spoczywającym na państwach członkowskich obowiązku zapewnienia dostępu do procedur azylowych;

11.

nalega, by państwa członkowskie stosowały dyrektywę w sprawie przyjmowania do wszystkich osób ubiegających się o azyl od momentu, w którym zapragną one wnioskować o ochronę w państwie członkowskim, nawet jeżeli wniosek o azyl nie został jeszcze formalnie złożony;

12.

nalega, by Komisja przypomniała państwom członkowskim, że wycofanie lub ograniczenie warunków przyjmowania na podstawie, która nie została uwzględniona w dyrektywie w sprawie przyjmowania, jest lub powinno być ściśle zakazane;

13.

uważa, że nie należy w żadnym przypadku odmawiać podstawowych warunków przyjmowania, takich jak żywność, mieszkanie czy doraźna opieka zdrowotna, ponieważ ich odebranie może stanowić naruszenie podstawowych praw osób ubiegających się o azyl;

14.

uważa, że konieczne jest znalezienie równowagi między szybkością procedur, likwidowaniem zaległości w rozpatrywaniu spraw i sprawiedliwym traktowaniem w każdym osobnym przypadku – zwłaszcza w odniesieniu do procedur przyspieszonych;

15.

stwierdza, że informacje na temat procedur są w większości przypadków podawane w formie pisemnej, a terminy są bardzo krótkie, co może stwarzać problemy ze zrozumieniem i stanowić przeszkodę dla osób ubiegających się o azyl w skutecznym korzystaniu z przysługujących im praw w ramach składania wniosku; zwraca się z wnioskiem, aby broszury wyjaśniające wszystkie prawa osób ubiegających się o azyl były dostępne w językach najczęściej używanych na poziomie międzynarodowym oraz w językach, którymi włada znaczna liczba osób ubiegających się o azyl i imigrantów w danym państwie członkowskim; zwraca się do państw członkowskich, aby przewidziały również wykorzystanie innych środków informacji, w tym informowania ustnego lub za pośrednictwem telewizji czy Internetu;

16.

wyraża swoje zaniepokojenie częstym brakiem odpowiednio przeszkolonych tłumaczy w niektórych z odwiedzonych ośrodków, również podczas oficjalnych spotkań; usilnie domaga się, aby państwa członkowskie zapewniły publiczną i bezpłatną obsługę tłumaczeniową, w razie potrzeby przez telefon lub Internet;

17.

zachęca państwa członkowskie do korzystania z pomocy finansowej w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców, aby poprawić dostęp do informacji, a w szczególności zwiększyć liczbę języków, w których informacje są przekazywane lub liczbę nośników informacji; zwraca się do Komisji o rozpowszechnienie w państwach członkowskich informacji dotyczących dostępnych instrumentów finansowych w tym zakresie oraz najlepszych rozwiązań przyjętych przy ich wykorzystaniu;

18.

wyraża ubolewanie, że dostęp do bezpłatnej pomocy prawnej wydaje się być ograniczony dla zatrzymanych nielegalnych imigrantów i osób ubiegających się o azyl i że pomoc ta czasem ogranicza się do podania listy nazwisk adwokatów, w wyniku czego osoby, które nie posiadają dostatecznych środków finansowych, pozostają bez pomocy;

19.

przypomina, że osobom zatrzymanym szczególnie trudno znaleźć odpowiednią pomoc prawną, zważywszy na trudności w komunikowaniu się ze światem zewnętrznym oraz na szczególny charakter mających do nich zastosowanie przepisów prawnych;

20.

zauważa, że ciągłe wsparcie prawne jest jeszcze trudniejsze, kiedy osoby zatrzymane są przenoszone z jednych ośrodków dla uchodźców do drugich;

21.

wyraża zadowolenie z pomocy prawnej udzielanej przez Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i przedstawicieli organizacji pozarządowych, lecz uważa, że podmioty te nie mogą przejmować obowiązków państw;

22.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dostępu do bezpłatnej pomocy prawnej lub reprezentowania osoby ubiegającej się o azyl w przypadkach, gdy nie jest ona w stanie ponieść związanych z tym kosztów;

23.

wyraża ubolewanie, że w większości odwiedzonych ośrodków zatrzymań migranci i osoby ubiegające się o azyl systematycznie skarżyły się na niedostateczną i nieodpowiednią opiekę lekarską, trudności z dostępem do lekarzy i komunikowaniem się z nimi, brak specjalnej opieki (w szczególności dla kobiet w ciąży i ofiar tortur) i odpowiednich leków;

24.

zwraca się do państw członkowskich o rozszerzenie obecnie oferowanej opieki lekarskiej na ubiegających się o azyl i migrantów, tak aby nie ograniczała się do pilnych przypadków, i o zapewnienie opieki psychologicznej i świadczeń w zakresie zdrowia psychicznego; przypomina, że prawo do zdrowia i leczenia jest jednym z najbardziej podstawowych praw osób;

25.

wyraża zadowolenie z propozycji Komisji, której celem jest zniesienie przeszkód w dostępie do rynku pracy oraz umożliwienie dostępu do zatrudnienia po upływie sześciu miesięcy od złożenia wniosku o ochronę międzynarodową;

26.

zwraca się do państw członkowskich, aby nie nakładały ograniczeń prawnych lub administracyjnych blokujących dostęp do zatrudnienia;

27.

wyraża uznanie dla istotnego wkładu pracy, jakiego dokonały stowarzyszenia, udzielając pomocy nielegalnym migrantom i osobom ubiegającym się o azyl;

28.

zwraca się do państw członkowskich o korzystanie z dobrych rozwiązań w zakresie skutecznego przygotowania do wejścia na rynek pracy wypracowanych w ramach części programu EQUAL poświęconej osobom ubiegającym się o azyl;

29.

zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie dostępu nielegalnych migrantów i osób ubiegających się o azyl do pomocy w obronie ich praw udzielanej przez podmioty niezależne od władz państwowych, w tym podczas zatrzymań; zwraca się do państw członkowskich o prawne zagwarantowanie społeczeństwu obywatelskiemu dostępu do obozów dla cudzoziemców bez jakichkolwiek przeszkód prawnych czy administracyjnych;

30.

zwraca się do państw członkowskich o niestosowanie w żadnym przypadku zatrzymywania ubiegających się o azyl, którzy sami w sobie stanowią grupę wrażliwą i potrzebującą ochrony;

31.

wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie coraz częściej stosują zatrzymanie; podkreśla, że nikt nie powinien być zatrzymany wyłącznie dlatego, że poszukuje ochrony międzynarodowej; podkreśla, że zatrzymanie musi być środkiem ostatecznym, stosowanym przez jak najkrótszy okres jedynie w przypadkach, w których inne, mniej przymusowe środki nie mogą zostać zastosowane oraz na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku;

32.

przypomina, że art. 5 EKPC przyznaje prawo do podważenia zasadności zastosowania środka pozbawienia wolności; zwraca się o to, aby każdy zatrzymany obywatel państw trzecich mógł korzystać z tego prawa;

33.

wyraża zaniepokojenie, że osoby ubiegające się o azyl i nielegalni migranci są przetrzymywani w warunkach więziennych, chociaż nie popełnili przestępstwa; domaga się, aby takie osoby były przetrzymywane w oddzielnych i otwartych budynkach w celu zapewnienia im ochrony i pomocy;

34.

wyraża zaniepokojenie brakiem higieny w niektórych ośrodkach zatrzymań i ich bardzo złym stanem; przypomina, że obowiązek godnego przyjmowania musi również dotyczyć osób zatrzymanych; zwraca się o to, aby jak najszybciej zamknąć wszystkie ośrodki, które nie spełniają norm;

35.

stwierdza, że dostęp do opieki zdrowotnej, w szczególności do opieki psychologicznej jest często utrudniony, tym bardziej, że niektóre ośrodki zatrzymań znajdują się w budynkach więziennych; zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie w ośrodkach całodobowej obecności odpowiedniego personelu medycznego, w tym psychologów;

36.

wzywa państwa członkowskie do poprawy kontaktu osób zatrzymanych ze światem zewnętrznym, również poprzez umożliwienie regularnych wizyt, zwiększenie dostępu do telefonu i upowszechnienie przy spełnieniu pewnych warunków bezpłatnego dostępu do Internetu i środków masowego przekazu we wszystkich ośrodkach;

37.

zwraca się do państw członkowskich o publikowanie rocznego sprawozdania z informacjami na temat liczby ośrodków, ich usytuowania, liczby przetrzymywanych w nich osób, a także ich funkcjonowania;

38.

zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie regularnej kontroli zamkniętych ośrodków oraz sytuacji przebywających w nich osób poprzez utworzenie instytucji krajowego rzecznika odpowiedzialnego za te miejsca;

39.

przypomina, że zgodnie z Konwencją o prawach dziecka nadrzędny interes dziecka musi stanowić podstawę wszystkich decyzji lub środków podejmowanych wobec małoletnich; przypomina o konieczności podjęcia kroków oraz uruchomienia środków niezbędnych do ochrony małoletnich bez opieki, bez względu na to, czy są uchodźcami, czy nie;

40.

nawołuje państwa członkowskie do rozważenia ustanowienia niezależnych państwowych organów prowadzących nadzór norm i warunków obowiązujących w zamkniętych ośrodkach, jak również do wdrożenia państwowego systemu inspekcji, który będzie publikował swoje sprawozdania na ten temat;

41.

domaga się, by zatrzymywanie małoletnich było zasadniczo zabronione, a także aby zatrzymywanie małoletnich razem z rodzicami było stosowane tylko w wyjątkowych sytuacjach i miało na celu uwzględnienie nadrzędnego interesu dziecka;

42.

wzywa państwa członkowskie, które jeszcze nie podpisały i nie ratyfikowały Konwencji o prawach dziecka, aby niezwłocznie to uczyniły;

43.

nawołuje państwa członkowskie do stosowania komentarza ogólnego Komitetu Praw Dziecka ONZ nr 8(2006) z dnia 2 marca 2007 r. dotyczącego prawa dziecka do ochrony przed karami cielesnymi i innymi okrutnymi i poniżającymi formami karania, również w rodzinie, w szczególności wobec małoletnich zatrzymanych;

44.

przypomina, że wszystkie osoby małoletnie mają prawo do nauki bez względu na to, czy znajdują się w kraju pochodzenia czy nie; zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie tego prawa, również wtedy, gdy osoba małoletnia jest zatrzymana; zwraca się o to, by, w celu zapewnienia jak najlepszej integracji dzieci i ich rodzin, dostęp do nauki został zapewniony bezpośrednio w ramach społeczności i odpowiednio dostosowany do oceny poziomu wiedzy dzieci, a jednocześnie do wypracowania modeli przejściowych umożliwiających zdobycie umiejętności językowych niezbędnych do normalnego kształcenia;

45.

przypomina, że małoletni mają prawo do rozrywek dostosowanych do ich wieku i zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie tego prawa, również wtedy, gdy dzieci są zatrzymane;

46.

zwraca się do państw członkowskich o dopilnowanie, aby rodziny i małoletni bez opieki byli umieszczani w odrębnych ośrodkach, nawet gdy są zatrzymani, aby zapewnić im odpowiednie życie prywatne i rodzinne zgodnie z postanowieniami art. 8 EKPC, jak również o zapewnienie dzieciom ochrony;

47.

wzywa do tego, aby wszystkie osoby pracujące z małoletnimi i małoletnimi bez opieki przeszły specjalistyczne szkolenie, którego zakres byłby dostosowany do sytuacji dzieci; uważa za istotny wkład, który mogłyby wnieść organizacje pozarządowe wyspecjalizowane w tej dziedzinie;

48.

zwraca się o wyznaczanie niezależnego opiekuna prawnego dla każdej osoby małoletniej bez opieki w celu zapewnienia jej ochrony, zarówno w strefach oczekiwania, takich jak lotniska, stacje kolejowe, jak i na całym obszarze państw członkowskich; zwraca się o precyzyjne określenie kompetencji i roli opiekuna prawnego;

49.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia obowiązku poszukiwania członków rodzin, również za pośrednictwem organizacji, takich jak Czerwony Krzyż czy Czerwony Półksiężyc;

50.

wyraża zaniepokojenie zaginięciami małoletnich bez opieki; zwraca się do państw członkowskich o gromadzenie zgodnie z art. 4 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) 862/2007/WE (6) danych i statystyk dotyczących identyfikacji małoletnich bez opieki i pomocy im udzielanej, w celu zwalczania tego zjawiska; jest zdania, że najlepszym środkiem służącym odwodzeniu małoletnich od ucieczek jest tworzenie ośrodków przystosowanych do ich przyjmowania, w których mogliby również uzyskiwać odpowiednie do swojego wieku wykształcenie (szkolenie, szkolenie zawodowe itp.);

51.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wprowadzenie zharmonizowanego i wiarygodnego mechanizmu identyfikacji małoletnich bez opieki przy wykorzystaniu najnowszych technologii, takich jak stosowanie danych biometrycznych, a także wspólnych zasad dotyczących kwestionowania wieku; przypomina w związku z tym, że podczas procedury kwestionowania wieku zainteresowana osoba musi, zgodnie z zasadą ostrożności, być uznawana za małoletnią do czasu zakończenia procedury, a zatem być traktowana jako taka oraz że jakiekolwiek uzasadnione wątpliwości co do wieku małoletniego powinny działać na korzyść samego małoletniego;

52.

wzywa państwa członkowskie do zbadania możliwości zastosowania alternatywnych rozwiązań, innych niż środek pozbawienia wolności, i w określonych przypadkach wykazania przed podjęciem decyzji o zatrzymaniu rodzin z osobami małoletnimi, że przeanalizowane alternatywne rozwiązania nie byłyby skuteczne;

53.

wzywa do tego, aby rodziny ubiegające się o azyl miały dostęp do usług rodzinnych, usług opieki nad dziećmi i do specjalistycznej opieki lekarskiej w ramach ochrony dzieci;

54.

zwraca się do Komisji o zdefiniowanie wspólnych wiążących norm dotyczących identyfikacji osób znajdujących się w trudnej sytuacji, w szczególności ofiar tortur i handlu ludźmi, osób wymagających specjalnego leczenia, kobiet ciężarnych i małoletnich;

55.

uważa, że osoby znajdujące się w trudnej sytuacji ze względu na swoje szczególne położenie nie powinny być zatrzymywane, gdyż może to mieć istotny wpływ na ich stan fizyczny lub psychiczny;

56.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia specjalistycznej pomocy osobom znajdującym się w trudnej sytuacji oraz ofiarom tortur i handlu ludźmi, w szczególności pomocy psychologicznej, aby zagwarantować ich ochronę; zwraca się o to, aby wszystkie osoby mające kontakt z osobami znajdującymi się w trudnej sytuacji, w tym pracownicy zajmujący się wnioskami o azyl oraz siły porządkowe, przeszli specjalistyczne szkolenie;

57.

wyraża zaniepokojenie z powodu zwiększenia liczby osób zatrzymanych w ramach systemu dublińskiego i prawie systematycznego stosowania środków pozbawienia wolności przez niektóre państwa członkowskie; wzywa do tego, aby nie zatrzymywać takich osób, jeżeli ryzyko ucieczki nie znajduje potwierdzenia i nie zostało wykazane przez państwo członkowskie;

58.

wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie ograniczają stosowanie norm przyjmowania w odniesieniu do osób podlegających systemowi dublińskiemu; zwraca się do Komisji o wyraźne stwierdzenie, że dyrektywa w sprawie przyjmowania ma również zastosowanie do tych osób, aby zagwarantować im korzystanie ze wszystkich praw;

59.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.