Sprawa T‑391/02

Bundesverband der Nahrungsmittel‑ und Speiseresteverwertung eV i Josef Kloh

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 – Przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi – Oczywista niedopuszczalność

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 10 maja 2004 r. II‑0000

Streszczenie postanowienia

1.     Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga wniesiona przez stowarzyszenie przedsiębiorstw biorących udział w procesie przyjmowania aktu – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 230 akapit czwarty WE)

2.     Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skargi wniesione przez podmioty gospodarcze szczególnie dotknięte przez zaskarżone rozporządzenie – Niedopuszczalność

(art. 230 akapit czwarty WE)

1.     Dopuszczalność skarg o stwierdzenie nieważności wniesionych przez stowarzyszenie przedsiębiorstw, jeżeli stowarzyszenie to brało udział w procesie, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu prawnego, można uznać przynajmniej w trzech przypadkach: jeżeli przepis prawny wyraźnie przyznaje temu stowarzyszeniu szereg uprawnień procesowych; jeżeli akt dotyczy indywidualnie samego stowarzyszenia, ponieważ dotyczy on jego własnych interesów jako stowarzyszenia, mianowicie przez to, że jego pozycja jako negocjatora zostaje naruszona przez zaskarżony akt; lub ponieważ reprezentuje interesy przedsiębiorstw, które same są uprawnione do wniesienia skargi.

W tym względzie naruszenie pozycji stowarzyszenia jako negocjatora biorącego udział w procesie, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu, może stanowić naruszenie specyficznych interesów tego stowarzyszenia tylko wtedy, gdy przyjęta przez nie pozycja negocjatora jest jasno opisana i ściśle związana z przedmiotem przyjętego aktu. Stąd zwykłe dostarczenie przez stowarzyszenie informacji instytucjom wspólnotowym, a także odpowiednim władzom krajowym w czasie procesu legislacyjnego, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu, nie wystarczy do przyjęcia, że może on naruszyć jasno opisaną pozycję stowarzyszenia jako negocjatora.

(por. pkt 44, 47, 49)

2.     Fakt, że rozporządzenie ma pod względem ekonomicznym większy wpływ na określone podmioty gospodarcze niż na inne, nie wystarcza do uznania, że dotyczy ich indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Ponadto rozporządzenie również nie dotyczy ich indywidualnie w sytuacji, gdy są oni zobowiązani do zaprzestania własnej działalności gospodarczej, którą prowadzą na podstawie zezwoleń wydanych przez władze krajowe.

(por. pkt 53–54)

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (druga izba)

z dnia 10 maja 2004 r. (*)

Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 – Przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi – Oczywista niedopuszczalność

W sprawie T‑391/02

Bundesverband der Nahrungsmittel‑ und Speiseresteverwertung eV, z siedzibą w Bochum (Niemcy),

Josef Kloh, zamieszkały w Eichenried (Niemcy),

reprezentowani przez adwokatów R. Steiling oraz S. von Zimmermanna‑Wienhuesa,

strona skarżąca,

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez H. Duintjera Tebbensa i U. Rössleina, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

i

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez J.‑P. Hixa i F. Ruggeriego Laderchiego, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranym przez

Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez G. Brauna, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

interwenient,

mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 273, str. 1),

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (druga izba),

w składzie: J. Pirrung, prezes, A. W. H. Meij i N. J. Forwood, sędziowie,

sekretarz: H. Jung,

wydaje następujące

Postanowienie

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu i ramy prawne

1       Bundesverband der Nahrungsmittel‑ und Speiseresteverwertung eV (zwane dalej „BNS”) jest stowarzyszeniem prawa niemieckiego, którego celem jest ochrona i promocja wspólnych interesów ekonomicznych i sanitarnych, związanych z przetwórstwem odpadów gastronomicznych na pasze dla zwierząt. Według podanych przez niego informacji do BNS należy około 100 przedsiębiorstw, których działalność polega głównie na zbieraniu odpadów gastronomicznych i wytwarzaniu z nich pasz dla trzody chlewnej. BNS postrzega siebie jako przedstawiciela interesów swoich członków zarówno wobec różnych organów krajowych i wspólnotowych, jak i wobec opinii publicznej.

2       Josef Kloh (zwany dalej „drugim skarżącym”) prowadzi gospodarstwo rolne, jest hodowcą trzody chlewnej i wykorzystuje w swoim przedsiębiorstwie odpady gastronomiczne. Jest on członkiem BNS.

3       W dniu 3 października 2002 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 273, str. 1). Zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia „karmienie zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym [jest zabronione]”.

4       Artykuł 32 rozporządzenia nr 1774/2002 stanowi:

„1.       Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.

2.      W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli [gdy istnieją właściwe systemy kontroli] w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym”.

5       Zgodnie z art. 38 akapit drugi rozporządzenia nr 1774/2002 – art. 22 ust. 1 lit. b) i art. 32 tego rozporządzenia stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.

6       Po wniesieniu niniejszej skargi Komisja wydała decyzję 2003/328/WE z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie środków przejściowych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie użycia odpadów gastronomicznych kategorii 3 w paszach przeznaczonych dla trzody chlewnej oraz zakazu wykorzystania białek w obrębie tego samego gatunku w przypadku karmienia trzody chlewnej zlewkami (Dz.U. L 117, str. 46). Decyzja ta zezwala zasadniczo Niemcom i Austrii na dalsze wydawanie kierownikom zakładów i obiektów na określonych warunkach indywidualnych zatwierdzeń na użycie odpadów gastronomicznych w paszach przeznaczonych dla trzody chlewnej najpóźniej do dnia 31 października 2006 r.

 Przebieg postępowania i żądania stron

7       Skarżący wnieśli niniejszą skargę pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 24 grudnia 2002 r.

8       Skarżący wnoszą do Sądu o:

–       stwierdzenie nieważności art. 32 ust. 2 rozporządzenia nr 1774/2002 w zakresie, w jakim dopuszcza on środki przejściowe w rozumieniu art. 32 ust. 1 tego rozporządzenia przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. (zwanego dalej „zaskarżonym przepisem”);

–       obciążenie Parlamentu i Rady kosztami.

9       Pismem wniesionym do sekretariatu Sądu w dniu 10 marca 2003 r. Komisja złożyła wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Parlamentu i Rady. Postanowieniem z dnia 9 lipca 2003 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił tę interwencję. Interwenient przedłożył w wymaganym terminie wniosek interwencyjny ograniczony do kwestii dopuszczalności skargi.

10     Odrębnymi pismami, które wpłynęły do sekretariatu Sądu odpowiednio w dniach 21 i 24 marca 2003 r., Parlament i Rada podniosły zarzut niedopuszczalności skargi zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu Sądu.

11     W swoim piśmie Parlament wnosi do Sądu o:

–       odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;

–       rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zgodnie z obowiązującymi przepisami.

12      W swoim piśmie Rada wnosi do Sądu o:

–       odrzucenie skargi jako oczywiście niedopuszczalnej;

–       obciążenie skarżących kosztami.

13     Skarżący złożyli swoje uwagi odnośnie do obu zarzutów niedopuszczalności w dniu 19 maja 2003 r.

14     Pismami, które wpłynęły do sekretariatu Sądu odpowiednio w dniach 4 i 24 kwietnia 2003 r., J. Taferner, z jednej strony, oraz Landwirtschaftskammer Vorarlberg (izba rolna landu Vorarlberg) i M. Wohlgenannt, z drugiej strony, złożyli wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania skarżących.

 W przedmiocie dopuszczalności

15     Pozwani, popierani przez Komisję, podnoszą trzy przesłanki niedopuszczalności skargi. Po pierwsze, przedmiot skargi wykracza poza zakres kompetencji sędziego wspólnotowego w ramach skargi o stwierdzenie nieważności. Druga przesłanka podnoszona jest jedynie w zakresie, w jakim skarga dotyczy stwierdzenia nieważności bezwarunkowego zakazu karmienia określonych zwierząt hodowlanych odpadami gastronomicznymi po upływie okresu przejściowego. Wywodzi się ją z czysto potwierdzającego charakteru tego zakazu. Po trzecie, skarżący nie są uprawnieni do wniesienia skargi, ponieważ zaskarżony przepis nie dotyczy ich ani bezpośrednio, ani indywidualnie.

16     W niniejszym przypadku należy rozpatrzyć, po pierwsze, przesłankę niedopuszczalności opartą na tym, że skarżący nie są uprawnieni do wniesienia skargi, ponieważ zaskarżony przepis nie dotyczy ich indywidualnie.

 Argumenty stron

17     Pozwani, popierani przez Komisję, podnoszą przede wszystkim, że rozporządzenie nr 1774/2002, ustanawiające przepisy o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, z powodu swej natury i swego zasięgu ma charakter normatywny i nie stanowi zatem decyzji w rozumieniu art. 249 WE. Pozwani dodają niemniej, że taki akt prawny może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną, o ile wykaże ona, że dany akt dotyczy jej z powodu cech jej właściwych lub szczególnych okoliczności wyodrębniających ją z kręgu wszystkich innych osób i w ten sposób oznacza ją indywidualnie w sposób analogiczny jak adresata aktu (wyrok Trybunału z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. I‑6677, pkt 36).

18     Pozwani podnoszą następnie, że ani BNS, ani drugi skarżący nie są oznaczeni indywidualnie w rozumieniu powołanego w poprzednim punkcie orzecznictwa.

19     Odnośnie do BNS Rada podnosi, że zgodnie z orzecznictwem skargi o stwierdzenie nieważności wnoszone przez stowarzyszenia są dopuszczalne tylko w trzech przypadkach: jeżeli stowarzyszeniu zostanie wyraźnie przyznany przez przepis prawny szereg uprawnień procesowych, jeżeli reprezentuje interesy członków, którzy sami są uprawnieni do wniesienia skargi lub jeżeli zostanie oznaczone indywidualnie w ten sposób, że akt dotyczy jego własnych interesów jako stowarzyszenia, w szczególności jeżeli zaskarżony akt prawny dotyczy jego pozycji jako negocjatora (postanowienie Sądu z dnia 30 września 1997 r. w sprawie T‑122/96 Federolio przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1559). Zdaniem Rady, żaden z tych trzech przypadków nie dotyczy niniejszej sytuacji.

20     Przede wszystkim ani art. 152 WE stanowiący, zdaniem Rady, podstawę prawną rozporządzenia nr 1774/2002, ani art. 251 WE ustanawiający procedurę współdecydowania, na mocy której przyjęto rozporządzenie nr 1774/2002, nie przyznają żadnych uprawnień procesowych stowarzyszeniom takim jak BNS.

21     Poza tym sam fakt prezentowania swojego stanowiska przed niektórymi członkami Parlamentu, urzędnikami Komisji i administracji krajowej nie przyznaje BNS roli negocjatora. W związku z tym Rada podnosi, że pozycja BNS nie różni się od pozycji stowarzyszeń, które wniosły skargi w sprawach, w których wydano, z jednej strony, postanowienie Sądu z dnia 23 listopada 1999 r. w sprawie T‑173/98 Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. II‑3357 i ww. wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, a z drugiej strony postanowienie Sądu z dnia 20 października 1994 r. w sprawie T‑99/94 Asocarne przeciwko Radzie, Rec. str. II‑871 i postanowienie Trybunału z dnia 23 listopada 1995 r. w sprawie C‑10/95 P Asocarne przeciwko Radzie, Rec. str. I‑4149, w których sądy wspólnotowe potwierdziły, że dane stowarzyszenia nie zostały oznaczone indywidualnie na podstawie któregokolwiek z kryteriów przyjętych w orzecznictwie w odniesieniu do dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności wnoszonej przez stowarzyszenie.

22     W końcu, zdaniem Rady, BNS nie może powoływać się na uprawnienie do wniesienia skargi przysługujące przedsiębiorstwom, których interesów broni, włącznie z uprawnieniem drugiego skarżącego, ponieważ nie posiadają oni takiego uprawnienia.

23     W tym względzie pozwani podnoszą zasadniczo, że zaskarżony przepis nie dotyka indywidualnie członków BNS, wśród nich drugiego skarżącego, ponieważ dotyczy on ich jedynie w ich obiektywnym charakterze jako producentów paszy dla zwierząt z odpadów gastronomicznych, a zatem znajdują się oni w obiektywnie określonej sytuacji, która jest porównywalna z sytuacją wszystkich innych podmiotów gospodarczych, które mogą wejść na ten rynek obecnie lub w przyszłości. Członkowie BNS nie są więc oznaczeni indywidualnie przez ten przepis.

24     Parlament, popierany przez Komisję, dodaje, że nawet jeżeli członkowie BNS specjalizujący się w przetwórstwie odpadów gastronomicznych mają szczególną pozycję na rynku i z tego powodu zaskarżony przepis miałby ich dotyczyć w szczególny sposób, to nie jest to wystarczające do oznaczenia ich indywidualnie w stosunku do wszystkich innych podmiotów gospodarczych (postanowienie Sądu z dnia 15 września 1999 r. w sprawie T‑11/99 Van Parys i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2653, pkt 50). Ponadto fakt, że w sposób szczególny są one dotknięte pod względem ekonomicznym, nie czyni ich sytuacji porównywalnej z sytuacją strony skarżącej w sprawie, która doprowadziła do wyroku Trybunału z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C‑309/89 Codorniu przeciwko Radzie, Rec. str. I‑1853, w której skarżąca znajdowała się faktycznie w sytuacji, która w odniesieniu do zaskarżonego rozporządzenia wyodrębniała ją z kręgu wszystkich innych podmiotów gospodarczych.

25     Parlament podnosi jeszcze, że nawet jeżeli, jak utrzymują skarżący, sytuacja członków BNS była znana Parlamentowi, Radzie i Komisji, również ta okoliczność nie pozwala oznaczyć członków BNS indywidualnie (wyrok Trybunału z dnia 17 czerwca 1980 r. w sprawach połączonych 789/79 i 790/79 Calpak i Società emiliana lavorazione frutta przeciwko Komisji, Rec. str. 1949, pkt 9).

26     Skarżący podnoszą, że zaskarżony przepis dotyczy indywidualnie zarówno BNS, jak i drugiego skarżącego.

27     Po pierwsze, podnoszą oni, że mimo normatywnego charakteru rozporządzenia nr 1774/2002 zawierającego zaskarżony przepis, nie może zostać wykluczone, że przepis ten dotyczy ich indywidualnie (ww. wyrok w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, pkt 19).

28     W odniesieniu do BNS skarżący uważają przede wszystkim, że przepis dotyczy go indywidualnie ze względu na rolę negocjatora, jaką pełnił w ramach procesu legislacyjnego, który doprowadził do przyjęcia rozporządzenia nr 1774/2002.

29     Rola negocjatora wynika z faktu, że BNS prowadził różne rozmowy informacyjne z przedstawicielami Parlamentu i przedstawił im szereg opinii pisemnych na temat przepisów sanitarnych dotyczących produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. BNS prowadził też rozmowy z przedstawicielami Komisji podczas spotkań, na których przedstawiał sytuację swoich członków, prezentował szczegółowo sytuację w dziedzinie przetwórstwa odpadów gastronomicznych w Niemczech i informował o najnowszym stanie wiedzy naukowej oraz ekonomicznych i środowiskowych konsekwencjach całkowitego zakazu używania odpadów gastronomicznych do żywienia zwierząt. Niektóre z aspektów poruszanych w tych rozmowach zostały przekazane Komisji również na piśmie.

30     Przysługujący BNS status negocjatora wynika również z faktu, że brał on udział w licznych rozmowach z niemieckim federalnym ministerstwem ochrony konsumenta, żywienia i rolnictwa. Przedstawił on ministerstwu szereg pisemnych opinii w kwestiach związanych z zakazami wydanymi w zakresie żywienia zwierząt. Ponadto poproszony został przez ministerstwo o wydanie swojej opinii odnośnie do przepisów szczególnych i przejściowych, które należało przyjąć w ramach rozporządzenia nr 1774/2002 i odpowiedział na ten wniosek, przekazując ministerstwu pisemną opinię w dniu 1 lipca 2002 r. Poza tym był on uprzywilejowanym partnerem organów niemieckich w rozmowach na temat środków przejściowych, stanowiących przedmiot decyzji 2003/328.

31     Po drugie skarżący podnoszą, że BNS może wnieść skargę na zaskarżony przepis, ponieważ reprezentuje on interesy przedsiębiorstw, w tym drugiego skarżącego, które same są uprawnione do wniesienia skargi przeciwko temu przepisowi (zob. podobnie wyroki Sądu z dnia 6 lipca 1995 r. w sprawach połączonych od T‑447/93 do T‑449/93 AITEC i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1971, pkt 60–62 i z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie T‑114/00 Aktionsgemeinschaft Recht und Eigentum przeciwko Komisji, Rec. str. II–5121, pkt 63 i nast.).

32     Uprawnienie drugiego skarżącego i pozostałych członków BNS do wniesienia skargi wynika z faktu, że rozporządzenie nr 1774/2002, zawierające zaskarżony przepis, dotyczy ich indywidualnie i bezpośrednio.

33     Członków BNS, wśród nich drugiego skarżącego, zaskarżony przepis dotyczy z powodu cech im właściwych lub szczególnych okoliczności wyodrębniających ich z kręgu wszystkich innych osób i w ten sposób oznacza ich indywidualnie w sposób analogiczny jak adresata przepisu (wyrok Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji EWG, Rec. str. 197, 223).

34     Zdaniem skarżących, to indywidualne oznaczenie wynika z tego, że rozporządzenie nr 1774/2002 zostało przyjęte po poddaniu kontroli przez Komisję członków BNS w dniach 3–7 września 2001 r. Skarżący podnoszą, że zgodnie z orzecznictwem indywidualne oznaczenie może wynikać z faktu, że dany podmiot gospodarczy został objęty badaniami, na których opiera się zaskarżony akt (wyroki Trybunału z dnia 21 lutego 1984 r. w sprawach połączonych 239/82 i 275/82 Allied Corporation i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 1005, pkt 12 i z dnia 7 maja 1987 r. w sprawie 240/84 NTN Toyo Bearing przeciwko Radzie, Rec. str. 1809, pkt 5).

35     Ponadto rozporządzenie nr 1774/2002 dotyczy członków BNS indywidualnie, ponieważ skutki rozporządzenia dotknęły ich szczególnie ciężko. W tym względzie skarżący podnoszą, że zgodnie z orzecznictwem podmiot gospodarczy zostaje oznaczony indywidualnie w sposób analogiczny jak adresat, jeżeli zaskarżony środek dotyka go w szczególnie poważny sposób ze względu na jego szczególną sytuację na rynku i reperkusje tego środka dla jego przedsiębiorstwa (wyrok Trybunału z dnia 16 maja 1991 r. w sprawie C‑358/89 Extramet Industrie przeciwko Radzie, Rec. str. I‑2501, pkt 16 i nast., opinia rzecznika generalnego Lenza w ww. sprawie Codorniu przeciwko Radzie, Rec. str. I‑1856, pkt 52). Poza tym orzecznictwo wskazuje, że indywidualne oznaczenie wynika z tego, że zaskarżony środek ma lub może mieć istotne negatywne skutki dla interesów skarżącego (wyrok Sądu z dnia 3 maja 2002 r. w sprawie T‑177/01 Jégo‑Quéré przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2365, pkt 51 i opinia rzecznika generalnego Jacobsa w ww. sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. I‑6681, pkt 102 ppkt 4).

36     W niniejszym przypadku rozporządzenie dotknęło członków BNS w sposób szczególnie ciężki, ponieważ musieliby oni zaprzestać w całości swojej działalności, na którą posiadali zezwolenia udzielone w drodze wyjątku na mocy prawa krajowego.

37     Zakaz ten dotyczy członków BNS w sposób szczególny również dlatego, że inaczej niż w sektorze przetwórstwa odpadów gastronomicznych w innych Państwach Członkowskich, metoda przetwórstwa zakazana przez rozporządzenie stanowi w Niemczech autonomiczną działalność gospodarczą, w której wyspecjalizowali się członkowie BNS i na rzecz której dokonali niezbędnych inwestycji w celu zagwarantowania, że odpady będą przetwarzane i poddawane obróbce w sposób bezpieczny dla zdrowia zwierząt i ludzi.

38     Skarżący dodają, że ze względu na różne działania podjęte przez BNS szczególny charakter sytuacji, w jakiej znajdowali się jego członkowie, był znany autorom rozporządzenia nr 1774/2002, przez co członkowie ci zostali oznaczeni indywidualnie.

39     Członkowie BNS znajdowali się w sytuacji szczególnej również dlatego, że przepisy przejściowe przewidziane w zaskarżonym przepisie były skierowane specjalnie do nich. W związku z tym skarżący podnoszą przede wszystkim, że jeżeli przepisy przejściowe musiały i mogły być przyjęte, to właśnie ze względu na członków BNS, ponieważ podlegali oni ścisłej praktyce wydawania zezwoleń i nadzoru ze strony organów niemieckich. Następnie podnoszą oni, że te przepisy przejściowe są skierowane specjalnie do nich z powodu tego, że współpracownicy Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów Komisji przeprowadzili w dniach 28–31 października 2002 r. u niektórych członków BNS wizytę informacyjną dotyczącą użycia odpadów gastronomicznych do żywienia zwierząt. Dodają oni jeszcze, że ich szczególna sytuacja potwierdzona jest przez wydanie decyzji 2003/328. Ich zdaniem, decyzja ta dowodzi, że prawodawca wspólnotowy i właściwe gremium naukowe uważają, że odstępstwa przewidziane w decyzji są uzasadnione szczególnymi okolicznościami prawnymi i faktycznymi właściwymi przetwórstwu odpadów gastronomicznych w Niemczech, a tym samym szczególną sytuacją członków BNS.

40     Wreszcie skarżący podnoszą, że jeżeli w niniejszym przypadku niedopuszczalność skargi zostanie stwierdzona wyłącznie na podstawie normatywnego charakteru przyjętego aktu wspólnotowego, odmówi się im ochrony prawnej jedynie z tego powodu, że powołane rozporządzenie obejmuje również inne osoby, które nie znajdują się w takiej samej szczególnej sytuacji jak oni. Taka odmowa byłaby sprzeczna z brzmieniem i celem art. 230 akapit czwarty WE (zob. podobnie ww. opinia rzecznika generalnego Lenza w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, pkt 25 i nast.).

 Ocena Sądu

41     Na mocy art. 111 regulaminu, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może, nie podejmując dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję w przedmiocie skargi, wydając postanowienie wraz z uzasadnieniem.

42     W niniejszej sprawie Sąd uważa dane wynikające z akt sprawy za wystarczające i postanawia, zgodnie z tym artykułem, orzec bez otwierania procedury ustnej.

43     Wielokrotnie orzekano, że akt o charakterze generalnym, taki jak przepis rozporządzenia, w pewnych okolicznościach może dotyczyć indywidualnie określonych osób fizycznych lub prawnych i tym samym mieć wobec nich charakter decyzji. Ma to miejsce wtedy, gdy dany akt dotyczy osoby fizycznej lub prawnej z powodu cech jej właściwych lub z powodu szczególnych okoliczności wyodrębniających ją z kręgu wszystkich innych osób i w ten sposób oznacza ją indywidualnie w analogiczny sposób jak adresata aktu (zob. ww. wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 36, oraz powoływane orzecznictwo).

44     W tym względzie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, dopuszczalność skargi wniesionej jak w niniejszym przypadku przez stowarzyszenie, jeżeli stowarzyszenie brało udział w procesie, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu prawnego, można uznać przynajmniej w trzech przypadkach: jeżeli przepis prawny wyraźnie przyznaje temu stowarzyszeniu szereg uprawnień procesowych; jeżeli akt dotyczy indywidualnie samego stowarzyszenia, ponieważ dotyczy on jego własnych interesów jako stowarzyszenia, mianowicie przez to, że jego pozycja jako negocjatora zostaje naruszona przez zaskarżony akt; lub ponieważ reprezentuje interesy przedsiębiorstw, które same są uprawnione do wniesienia skargi (postanowienia Sądu: ww. w sprawie Federolio przeciwko Komisji, pkt 61; z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie T‑38/98 ANB i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑4191, pkt 25 i w  ww. sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 47).

45     W niniejszym przypadku w celu uzasadnienia swojego uprawnienia do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego przepisu BNS nie może się powołać na żaden z tych trzech przypadków.

46     Należy więc stwierdzić, po pierwsze, że skarżący nie dochodzą żadnego uprawnienia o charakterze procesowym, które prawo wspólnotowe przyznawałoby BNS i które byłoby ponadto naruszone przez zaskarżony przepis.

47     Odnośnie do roli, jaką BNS miał pełnić wobec Parlamentu i Komisji, prawdą jest, że jeżeli stowarzyszenie brało udział w procesie, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu, naruszenie jego pozycji jako negocjatora może stanowić naruszenie specyficznych interesów tego stowarzyszenia (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 2 lutego 1988 r. w sprawach połączonych 67/85, 68/85 i 70/85 Van der Kooy i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 219, pkt 21–24 i z dnia 24 marca 1993 r. w sprawie C‑313/90 CIRFS i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑1125, pkt 28–30), przy czym przyjęta przez nie pozycja negocjatora musi być jasno opisana i ściśle związana z przedmiotem przyjętego aktu (wyrok Trybunału z dnia 23 maja 2000 r. w sprawie C‑106/98 P Comité d’entreprise de la Société française de production i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑3659, pkt 45).

48     W niniejszym przypadku skarżący nie wykazali jednak, że BNS miał pozycję negocjatora, która byłaby jasno opisana i ściśle związana z przedmiotem zaskarżonego przepisu i że pozycja ta została naruszona wskutek jego przyjęcia.

49     Należy stwierdzić bowiem, że zwykłe dostarczenie informacji instytucjom wspólnotowym w ramach procesu legislacyjnego, który doprowadził do przyjęcia rozporządzenia nr 1774/2002, w szczególności w trakcie ich spotkań z BNS, nie wystarczy do przyjęcia, że zaskarżony przepis naruszył jasno opisaną pozycję BNS jako negocjatora. Fakt dostarczenia informacji pozwala co najwyżej stwierdzić, że BNS brał udział w procesie opracowywania rozporządzenia zawierającego zaskarżony przepis. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem fakt, że dana osoba w pewien sposób brała udział w procesie prowadzącym do przyjęcia aktu wspólnotowego, nie pozwala na oznaczenie jej indywidualnie w odniesieniu do przedmiotowego aktu, jeżeli mająca zastosowanie regulacja wspólnotowa nie przyznaje im określonych gwarancji procesowych (postanowienie Sądu z dnia 9 sierpnia 1995 w sprawie T‑585/93 Greenpeace i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2205, pkt 56 i wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2002 r. w sprawie T‑47/00 Rica Foods przeciwko Komisji, Rec. str. II‑113, pkt 55). Nie ma to miejsca w niniejszym przypadku.

50     Również niezaprzeczalny fakt, że BNS był partnerem w rozmowach z organami niemieckimi nie może stanowić dowodu naruszenia pozycji negocjatora. Status partnera w rozmowach, w szczególności w zakresie, w jakim do BNS zwrócono się o przedłożenie tym organom opinii w kwestii środków przejściowych, które należało przewidzieć w rozporządzeniu nr 1774/2002, dowodzi tylko, że organy niemieckie uważały za celowe zaangażowanie go w nieokreślonym zakresie do formułowania ich stanowiska, które zostało zaprezentowane Radzie w ramach procesu przyjmowania rozporządzenia zawierającego zaskarżony przepis. Wobec tego nie zostało wykazane, że zaskarżony przepis narusza pozycję BNS jako negocjatora (zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 11 lipca 2000 r. w sprawie T‑268/99 Fédération nationale d’agriculture biologique des régions de France i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑2893, pkt 55).

51     Argumenty powołane przez skarżących nie wykazują, że drugi skarżący lub jakikolwiek inny członek BNS byli uprawnieni do wniesienia skargi.

52     Odnośnie do, po pierwsze, argumentu, że zaskarżony przepis dotyczy członków BNS indywidualnie, ponieważ rozporządzenie nr 1774/2002 zostało przyjęte po poddaniu kontroli we wrześniu 2001 r. przez służby Komisji niektórych jego członków, wystarczy odesłać do tego, co powiedziano w pkt 48 powyżej. Brak jest w niniejszym przypadku jakiegokolwiek przepisu prawa wspólnotowego, który obligowałby Parlament i Radę do stosowania w celu przyjęcia rozporządzenia nr 1774/2002 procedury, w ramach której członkowie BNS korzystaliby z gwarancji procesowych. W tych warunkach kontrole przeprowadzone przez Komisję u niektórych członków BNS nie skutkują indywidualnym oznaczeniem tych członków w odniesieniu do zaskarżonego przepisu.

53     Odnośnie do argumentu, zgodnie z którym zaskarżony przepis dotyczy członków BNS indywidualnie, ponieważ dotknął ich w szczególnie ciężki sposób, należy podnieść, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem fakt, że akt prawny dotyka określone podmioty gospodarcze pod względem ekonomicznym mocniej niż inne, nie wystarcza do uznania, że dotyczy ich indywidualnie (postanowienia Sądu: ww. w sprawie Van Parys i in. przeciwko Komisji, pkt 50 i z dnia 24 stycznia 2001 r. w sprawach połączonych T‑112/00 i T‑122/00 Iberotam i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑97, pkt 70).

54     Również fakt, że członkowie BNS są zobowiązani do zaprzestania własnej działalności gospodarczej, którą prowadzą na podstawie zezwoleń krajowych, nie stanowi indywidualnego ich oznaczenia w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Skarżący bowiem nie dowodzą ani nie twierdzą, że tylko obecni członkowie BNS mogą otrzymać takie zezwolenia w Niemczech. Ponadto nie wykazują oni ani nie twierdzą, że tego rodzaju własna działalność gospodarcza nie może być wykonywana przez podmioty gospodarcze w innych Państwach Członkowskich. Członkowie BNS znajdują się więc w sytuacji, którą można porównać z sytuacją każdego innego podmiotu gospodarczego, który obecnie lub w przyszłości mógłby wykonywać działalność odpowiadającą ich działalności (zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie T‑45/02 DOW AgroSciences przeciwko Parlamentowi i Radzie, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 43 i powołane orzecznictwo).

55     Poza tym należy jeszcze zaznaczyć, że – wbrew twierdzeniu skarżących – fakt poinformowania Parlamentu, Rady i Komisji, w ramach działań BNS przy tych instytucjach, o szczególnej sytuacji członków BNS tylko wtedy pozwalałby na indywidualne oznaczenie tych członków, gdyby przepis prawa wspólnotowego zobowiązywał autorów rozporządzenia nr 1774/2002 do uwzględnienia tej szczególnej sytuacji (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1985 r. w sprawie 11/82 Piraiki‑Patraiki i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 207, pkt 21 i 28). Nie ma to zatem miejsca w niniejszym przypadku. Ani art. 152 ust. 4 lit. b) WE, na podstawie którego przyjęte zostało rozporządzenie nr 1774/2002, ani żaden inny przepis prawa wspólnotowego nie zobowiązują bowiem autorów rozporządzenia do uwzględnienia szczególnej sytuacji przedsiębiorstw takich jak członkowie BNS w ramach procesu przyjmowania rozporządzeń w dziedzinie zdrowia publicznego. W tych warunkach fakt, że instytucje uczestniczące w opracowywaniu rozporządzenia zawierającego zaskarżony przepis były poinformowane o sytuacji członków BNS, nie oznacza ich indywidualnie w odniesieniu do tego przepisu.

56     Odnośnie do twierdzenia, zgodnie z którym szczególna sytuacja członków BNS wynika z faktu, że środki przejściowe przewidziane przez zaskarżony przepis skierowane są specjalnie do nich, wystarczy przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem środki przejściowe przyjmowane są, w przypadku gdy istnieją właściwe systemy kontroli w Państwach Członkowskich, przed zastosowaniem rozporządzenia nr 1774/2002. Już z brzmienia zaskarżonego przepisu wynika, że kryterium przyjęcia środków przejściowych jest obiektywne i że dotyczy członków BNS wyłącznie jako podmiotów gospodarczych, podlegających właściwym systemom kontroli. A zatem nic w brzmieniu tego przepisu nie wskazuje na to, że możliwość przyjęcia środków przejściowych skierowana jest w szczególności do członków BNS (wyrok Sądu z dnia 22 lutego 2000 r. w sprawie T‑138/98 ACAV i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑341, pkt 64 i powołane orzecznictwo). W tych okolicznościach nie ma znaczenia fakt, że członkowie służb Komisji po przyjęciu zaskarżonego rozporządzenia odbyli u niektórych członków BNS wizytę informacyjną w sprawie użycia odpadów gastronomicznych w żywieniu zwierząt.

57     Wreszcie, chociaż warunek indywidualnego oznaczenia należy interpretować w świetle zasady skutecznej ochrony sądowej z uwzględnieniem różnych okoliczności, które mogłyby oznaczać indywidualnie skarżącego, wykładnia taka nie może jednak prowadzić do odrzucenia omawianego warunku, który jest przewidziany wyraźnie w Traktacie WE, bez przekraczania przy tym uprawnień przyznanych przez Traktat sądom wspólnotowym (ww. wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 44).

58     Wobec powyższego zaskarżony przepis żadnego ze skarżących nie dotyczy indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.

59     W związku z tym niniejszą skargę należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalną, bez konieczności rozpatrywania pozostałych przyczyn niedopuszczalności.

 W przedmiocie wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta

60     Ponieważ skargę należy uznać za oczywiście niedopuszczalną, rozstrzyganie w przedmiocie wniosków Landwirtschaftskammer Vorarlberg oraz M. Wohlgenannta i J. Tafernera o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania skarżących stało się bezprzedmiotowe.

 W przedmiocie kosztów

61     Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy obciążyć ich, poza kosztami własnymi, kosztami pozwanych, zgodnie z treścią ich wniosku.

62     Zgodnie z art. 87 § 4 i 6 regulaminu Komisja, Landwirtschaftskammer Vorarlberg oraz M. Wohlgenannt i J. Taferner ponoszą koszty własne.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)      Rozstrzyganie w przedmiocie wniosków Landwirtschaftskammer Vorarlberg oraz M. Wohlgenannta i J. Tafernera o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów jest bezprzedmiotowe.

3)      Skarżący ponoszą koszty własne oraz koszty Parlamentu Europejskiego i Rady.

4)      Komisja ponosi koszty własne.

5)      Landwirtschaftskammer Vorarlberg oraz M. Wohlgenannt i J. Taferner, którzy złożyli wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów, ponoszą koszty własne.

Sporządzono w Luksemburgu w dniu 10 maja 2004 r.

Sekretarz

Prezes

H. Jung

J. Pirrung

---

* Język postępowania: niemiecki.