1.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 113/27

—

uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 grudnia 2009 r. w sprawie T-476/08;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 28 sierpnia 2008 r. wydanej w postępowaniu odwoławczym R 591/2008-4;

—

obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą, Sądem Unii Europejskiej i Trybunałem Sprawiedliwości.

Po pierwsze, Sąd w sposób niedopuszczalny wywiódł brak odróżniającego charakteru z oceny innego znaku towarowego niż rzeczywiście zgłoszony. Sąd dokonał badania charakteru odróżniającego w stosunku do stanowiącego przedmiot innego postępowania przed Sądem oznaczenia zawierającego prawidłowo zapisany element słowny „BEST BUY”. W przeciwieństwie do tego innego oznaczenia w przypadku zgłoszonego przez wnoszącą odwołanie znaku towarowego element słowny „BEST BUY” wyłaniałby się, ze względu na wyróżnienie litery „B” będącej pierwszą literą słów „BEST” i „BUY”, dopiero po dodatkowym zastanowieniu. Jako że odróżniający element, który wynika z odmiennego i niezgodnego z zasadami zapisu, może wystarczyć do osiągnięcia wymaganego minimum charakteru odróżniającego, Sąd przy rozpatrywaniu tego charakteru nie powinien był opierać się na wcześniejszej decyzji dotyczącej oznaczenia, któremu tej szczególnej cechy właśnie brakuje.

Po drugie, Sąd zlekceważył zasadę, że stwierdzenie charakteru odróżniającego albo jego braku w przypadku złożonego znaku towarowego jest zależne od analizy całego znaku. W zaskarżonym wyroku brak jest takiego całościowego spojrzenia. Sąd zbadał każdy element z osobna pod kątem, czy może on samodzielnie nadać oznaczeniu charakter odróżniający, na co następnie automatycznie udzielano odpowiedzi przeczącej, gdy zdaniem Sądu taka część składowa nie miała sama w sobie charakteru odróżniającego. W wyroku zabrakło całościowej analizy zgłoszonego znaku towarowego, w ramach której nie można wykluczyć wniosku, że suma poszczególnych elementów niepodlegających ochronie stanowić będzie jako całość znak towarowy, który może zostać objęty ochroną.

Po trzecie, Sąd posłużył się przy badaniu charakteru odróżniającego zbyt restrykcyjnym kryterium oceny. Uznał on, że postrzeganie znaku towarowego „w pierwszej kolejności” jako sformułowania reklamowego wystarcza, aby na pytanie, czy istnieją podstawy odmowy rejestracji w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 udzielić odpowiedzi twierdzącej. Jest to jednak nieprawidłowa interpretacja zasad prawnych dotyczących art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, które zostały skonkretyzowane przez Trybunał Sprawiedliwości. Zachwalająca konotacja słownego znaku towarowego nie wyklucza, że pomimo tego nadaje się on do zagwarantowania konsumentom pochodzenia oznaczonych towarów lub usług. Taki znak towarowy niewątpliwie może być postrzegany przez właściwy krąg odbiorców równocześnie jako sformułowanie reklamowe i jako wskazanie pochodzenia handlowego. W tym względzie Sąd powinien był przynajmniej podać, z jakich powodów nie jest tak w przypadku zgłoszonego znaku towarowego.