Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-192/06 Caffaro przeciwko Komisji, wniesione w dniu 31 sierpnia 2011 r. przez Caffaro S.r.l w zarządzie syndyka (dawniej Caffaro S.r.l)

(Sprawa C-447/11 P)

2011/C 311/46

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Caffaro S.r.l w zarządzie syndyka (dawniej Caffaro S.r.l) (przedstawiciele: A. Santa Maria, B. Biscaretti di Ruffia i E. Gambaro, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego Caffaro podnosi naruszenie art. 101 TFUE, art. 23 ust. 2 i 3, rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1) i wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien (2), błędną kwalifikację prawną i przeinaczenie okoliczności faktycznych i niektórych dowodów, naruszenie obowiązku uzasadnienia oraz niewystarczający charakter i wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia wyroku w zakresie w jakim Sąd nie uznał, że zależność ekonomiczna Caffaro na rozpatrywanym rynku i szkoda poniesiona przez nią na skutek kartelu mają istotne znaczenie.

W ramach zarzutu drugiego Caffaro podnosi naruszenie przez Sąd zasady równego traktowania oraz naruszenie art. 23 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien, w odniesieniu do roku odniesienia uwzględnionego przez Komisję w decyzji w ramach zróżnicowanego traktowania. W szczególności skarżąca podważa uwzględnienie w stosunku do wszystkich uczestników naruszenia (z wyjątkiem Caffaro) udziałów w rynku w 1999 r.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca zarzuca Sądowi, że jeśli chodzi o uwzględniony w stosunku do Caffaro czas trwania uczestnictwa w naruszeniu, uznał niesłusznie, iż brak udziału Caffaro w niezgodnych z prawem kontaktach w dniu 26 listopada 1998 r. jest pozbawiony znaczenia. W szczególności Caffaro podnosi naruszenie art. 23 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 oraz wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien w odniesieniu do czasu trwania naruszenia, brak uzasadnienia błędną ocenę okoliczności faktycznych i naruszenie obowiązku uzasadnienia.

W ramach zarzutu czwartego, dotyczącego wystąpienia przedawnienia i spóźnionego działania Komisji wobec skarżącej, Caffaro podnosi niewłaściwe zastosowanie art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, przeinaczenie i błędną kwalifikację prawną okoliczności faktycznych, nadużycie władzy, naruszenie ogólnych zasad prawa Unii, naruszenie jej prawa do obrony i brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W szczególności Caffaro zarzuca Sądowi nieuwzględnienie, że Komisja pozostała bezczynna przez rok po podjęciu działania powodującego przerwanie biegu przedawnienia, zanim skierowała do skarżącej żądanie udzielenia informacji, bez żadnego powodu związanego z dochodzeniem i bez wyraźnego uzasadnienia.

Wreszcie w ramach zarzutu piątego skarżąca podnosi, że zaskarżony wyrok obciążony jest brakiem uzasadnienia i błędną oceną okoliczności łagodzących podniesionych przez nią przed Komisją. Skarżąca twierdzi, że Sąd naruszył zasady postępowania i niewłaściwie ocenił, ze szkodą dla niej, niektóre dowody.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1).

(2)  Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5 traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (Dz.U. 1998, C 9, str. 3).