1)

Czy zastrzeżenia zgłoszone przez umawiające się strony przy ratyfikacji KWUS (1) na podstawie art. 55 ust. 1 lit. a) KWUS – a mianowicie zgłoszone przez Republikę Federalną Niemiec przy złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego zastrzeżenie dotyczące lit. a), zgodnie z którym nie jest ona związana art. 54 KWUS, „jeśli czyny, któr[ych] dotyczy zagraniczny wyrok, miały miejsce w całości lub w części na je[j] własnym terytorium […]” – nadal obowiązują po włączeniu dorobku Schengen w ramy Unii Protokołem z Schengen dołączonym do traktatu z Amsterdamu z dnia 2 października 2007 r., utrzymanym w mocy Protokołem z Schengen dołączonym do traktatu z Lizbony? Czy wyjątki te stanowią proporcjonalne ograniczenia art. 50 karty (2) w rozumieniu art. 52 ust. 1 karty?

2)

Jeżeli powyższe nie ma miejsca:

Czy zawartą w art. 54 KWUS i art. 50 karty zasadę ne bis in idem należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona ściganiu podejrzanego w jednym państwie członkowskim – tutaj Republice Federalnej Niemiec – gdy postępowanie karne wszczęte przeciwko tej osobie w innym państwie członkowskim – tutaj Rzeczpospolitej Polskiej – zostało umorzone przez prokuraturę – bez wykonania obowiązków nałożonych tytułem sankcji i bez szczegółowego dochodzenia – ze względów faktycznych w wyniku braku wystarczającego podejrzenia popełnienia czynu i może być ponownie wszczęte tylko wtedy, gdy stały się znane istotne, wcześniej nieznane okoliczności, przy czym jednak takie nowe okoliczności nie mają miejsca w niniejszej sprawie?