1.8.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 279/12

1)

Czy na podstawie dyrektyw 2009/101/WE (1) i 2012/30/UE (2) oraz ich transpozycji dokonanej między innymi w art. 236, 237, 238, 241 i 367 Ley de Sociedades de Capital (ustawy o spółkach kapitałowych) wierzyciel spółki handlowej, który dochodzi swej należności wynikającej ze stosunku pracy przed właściwymi hiszpańskimi organami sądowymi – tj. sądami orzekającymi w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych – ma prawo do jednoczesnego wystąpienia przed tym samym sądem z powództwem bezpośrednim przeciwko spółce w celu dochodzenia należności wynikającej ze stosunku pracy oraz, dodatkowo, z powództwem przeciwko zarządzającej spółką osobie fizycznej, która ponosi odpowiedzialność solidarną za zobowiązania tej spółki ze względu na niedopełnienie obowiązków z zakresu prawa handlowego przewidzianych we wskazanych dyrektywach, przetransponowanych w hiszpańskiej ustawie LSC?

2)

Czy orzecznictwo hiszpańskiej Sala de lo Social del Tribunal Supremo (izby ds. socjalnych sądu najwyższego) zawarte w wyrokach z dnia 28 lutego 1997 r. (RJ 1997\4220), z dnia 28 października 1997 r. (RJ 1997\7680), z dnia 31 grudnia 1997 r. (RJ 1997\9644), z dnia 13 kwietnia 1998 r. (RJ 1998\4577), z dnia 17 stycznia 2000 r. (RJ 2000\918), z dnia 9 czerwca 2000 r. (RJ 2000\5109), z dnia 8 maja 2002 r. i z dnia 20 grudnia 2012 r. (opisane zwięźle w niniejszym postanowieniu w punkcie drugim części zatytułowanej „Mające zastosowanie orzecznictwo sądów krajowych”) może naruszać art. 2, 6, 7 i 8 dyrektywy 2009/101/WE i art. 19 i 36 dyrektywy 2012/30/UE, zważywszy że hiszpańskie sądy orzekające w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie mogą stosować bezpośrednio do należności wynikających ze stosunku pracy gwarancji przewidzianych we wskazanych dyrektywach wspólnotowych, przetransponowanych w art. 236, 237, 238, 241, 367 i in. LSC dla wierzycieli spółek handlowych, w sytuacji gdy zarządzające nimi osoby fizyczne nie dopełniły wymogów formalnych w zakresie podania do wiadomości istotnych dokumentów spółki, przewidzianych w dyrektywach 2009/101 i 2012/30 przetransponowanych w hiszpańskiej ustawie LSC?

3)

Czy orzecznictwo hiszpańskiej Sala de lo Social del Tribunal Supremo (izby ds. socjalnych sądu najwyższego) zawarte w wyrokach z dnia 28 lutego 1997 r. (RJ 1997\4220), z dnia 28 października 1997 r. (RJ 1997\7680), z dnia 31 grudnia 1997 r. (RJ 1997\9644), z dnia 13 kwietnia 1998 r. (RJ 1998\4577), z dnia 17 stycznia 2000 r. (RJ 2000\918), z dnia 9 czerwca 2000 r. (RJ 2000\5109), z dnia 8 maja 2002 r. i z dnia 20 grudnia 2012 r. (opisane zwięźle w niniejszym postanowieniu w punkcie drugim części zatytułowanej „Mające zastosowanie orzecznictwo sądów krajowych”) może być sprzeczne z art. 20 i 21 w związku z art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w zakresie, w jakim zmusza ono wierzyciela należności wynikających ze stosunku pracy – pracownika – do wszczęcia dwóch postępowań sądowych, jednego przed sądem pracy w celu uzyskania stwierdzenia, że przysługują od przedsiębiorstwa należności wynikające ze stosunku pracy, a drugiego przed sądem cywilnym lub gospodarczym w celu uzyskania stwierdzenia odpowiedzialności solidarnej członków zarządu spółki lub innych osób fizycznych, w sytuacji gdy wymóg tego rodzaju nie jest przewidziany w odniesieniu do żadnej innej kategorii wierzycieli, bez względu na charakter wierzytelności, ani w dyrektywie 2009/101/WE, ani w dyrektywie 2012/30/UE, ani też w krajowych przepisach prawnych (LSC) transponujących wskazane uregulowania wspólnotowe do prawa hiszpańskiego?