21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/1

(1)

Decyzja Rady 2009/831/WE (1), przyjęta na podstawie art. 299 ust. 2 Traktatu WE (obecnie art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)), zezwalała Portugalii na stosowanie obniżonej stawki akcyzy w autonomicznym regionie Madery na lokalnie produkowane i spożywane likiery i rum oraz w autonomicznym regionie Azorów na lokalnie produkowane i spożywane likiery i okowitę, która to stawka może być niższa od minimalnej stawki akcyzy określonej w dyrektywie Rady 92/84/EWG (2), ale nie niższa o więcej niż 75 % od podstawowej krajowej stawki akcyzy na alkohol.

(2)

W dniu 30 lipca 2013 r. władze portugalskie zwróciły się do Komisji o przedłożenie wniosku dotyczącego decyzji Rady przedłużającej okres obowiązywania decyzji 2009/831/WE na tych samych warunkach do dnia 31 grudnia 2020 r. Wniosek ten został zmieniony w dniu 19 listopada 2013 r., gdy Portugalia wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie obowiązywania decyzji 2009/831/WE o sześć miesięcy, do dnia 30 czerwca 2014 r., tak by zbiegało się to z obecnymi wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej, które zostaną zastąpione nowym przedłużeniem na okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2020 r.

(3)

Udzielenie nowego zezwolenia jest uzasadnione w celu uniknięcia zagrożenia rozwoju tych najbardziej oddalonych regionów. W obliczu trudności związanych z wywozem poza te regiony rynki regionalne stanowią jedyne możliwe miejsca zbytu tych produktów.

(4)

W autonomicznych regionach Azorów i Madery surowce pochodzenia rolniczego są droższe niż w normalnych warunkach produkcji, co wynika z niewielkiego rozmiaru, rozdrobnienia i niskiego poziomu mechanizacji gospodarstw rolnych. Dodatkowo w przypadku Madery — ze względu na topografię, klimat, glebę i rzemieślniczy charakter produkcji — produkcja w przetwórstwie trzciny cukrowej jest niższa niż w innych najbardziej oddalonych regionach. Transport na wyspy niektórych surowców i opakowań, które nie są produkowane lokalnie, powoduje dodatkowe koszty w porównaniu z transportem samych produktów gotowych. W przypadku Azorów charakter wyspiarski jest podwójny, ponieważ wyspy są rozrzucone na dużej przestrzeni. Transport i instalacja urządzeń w tych oddalonych, wyspiarskich regionach jeszcze bardziej zwiększają dodatkowe koszty. To samo dotyczy niektórych niezbędnych podróży i wysyłek na kontynent. Konieczne jest również ponoszenie dodatkowych kosztów przechowywania produktów gotowych, gdyż są one spożywane lokalnie nie tylko zaraz po wytworzeniu, lecz w ciągu całego roku. Niewielki rozmiar rynku regionalnego zwiększa na różne sposoby koszty jednostkowe, zwłaszcza przez niekorzystną relację między kosztami stałymi a wielkością produkcji, zarówno w odniesieniu do urządzeń, jak i kosztów niezbędnych do spełnienia norm ochrony środowiska. Ponadto producenci rumu na Maderze muszą ponosić koszty utylizacji odpadów z przetwarzania trzciny cukrowej, podczas gdy producenci z innych regionów mogą poddawać te produkty uboczne recyklingowi. Wspomniani producenci muszą także ponosić dodatkowe koszty ogólne wynikające z charakteru lokalnej gospodarki, w szczególności zwiększone koszty pracy i energii.

(5)

Ze szczegółowych obliczeń przedstawionych w sprawozdaniach, o których mowa w art. 4 decyzji 2009/831/WE, wynika, że zmniejszenie o 75 % stawki akcyzy nie kompensuje całkowicie niekorzystnych czynników konkurencyjnych, jakim podlegają destylowane napoje alkoholowe produkowane na Maderze i Azorach wskutek wyższych kosztów produkcji i wprowadzania do obrotu. W związku z tym zezwolenie na obniżenie stawki akcyzy powinno nadal być stosowane na wnioskowanym poziomie.

(6)

Dogłębna analiza sytuacji wskazuje, że niezbędne jest przychylenie się do wniosku Portugalii w celu podtrzymania przemysłu alkoholowego w przedmiotowych najbardziej oddalonych regionach.

(7)

Ponieważ korzyść podatkowa nie wykracza ponad to, co jest konieczne do wyrównania dodatkowych kosztów, a przedmiotowe ilości pozostają niewielkie i korzyść podatkowa ogranicza się do spożycia w odnośnych regionach, środek nie podważa integralności i spójności porządku prawnego Unii.

(8)

Należy wprowadzić wymóg przedstawienia sprawozdania śródokresowego umożliwiającego Komisji dokonanie oceny, czy warunki uzasadniające przyznanie odstępstwa są nadal spełnione.

(9)

Niniejsza decyzja nie stanowi uszczerbku dla ewentualnego stosowania art. 107 i 108 TFUE,

1.

na Maderze

2.

na Azorach

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/4

(1)

Zgodnie z art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Rada, biorąc pod uwagę strukturalną sytuację gospodarczą i społeczną regionów najbardziej oddalonych, którą pogarszają ich oddalenie, charakter wyspiarski, niewielkie rozmiary, trudna topografia i klimat oraz zależność gospodarcza od niewielkiej liczby produktów, przyjmuje specyficzne środki zmierzające w szczególności do określenia warunków stosowania Traktatów do tych regionów, w tym wspólnych polityk.

(2)

Należy zatem przyjąć specyficzne środki w celu stworzenia warunków dla stosowania TFUE do tych regionów. Środki te mają uwzględniać szczególne cechy charakterystyczne i niedogodności tych regionów, nie podważając integralności i spójności porządku prawnego Unii, w tym rynku wewnętrznego i wspólnych polityk.

(3)

Największą niedogodnością stwierdzoną na Wyspach Kanaryjskich jest wysoka zależność ich gospodarki od sektora usług, a w szczególności turystyki, a także niewielki udział przemysłu w PKB Wysp Kanaryjskich.

(4)

Na drugim miejscu plasuje się odosobnienie będące nieodłączną cechą archipelagu, które utrudnia swobodny przepływ osób, towarów i usług. Zależność od niektórych rodzajów transportu, transportu lotniczego i morskiego, zwiększa się, ponieważ są to rodzaje transportu, które nie zostały jeszcze w pełni zliberalizowane. Ponadto koszty produkcji są wyższe, ponieważ te rodzaje transportu są mniej efektywne i bardziej kosztowne niż transport drogowy lub kolejowy.

(5)

Dalszym skutkiem tego odosobnienia są wyższe koszty produkcji wynikające z uzależnienia pod względem surowców i energii, z obowiązku tworzenia zapasów i z trudności dotyczących dostaw sprzętu do produkcji.

(6)

Mały rozmiar rynku i słabo rozwinięta działalność eksportowa, rozproszenie geograficzne archipelagu oraz konieczność utrzymywania zróżnicowanych, lecz niewielkich linii produkcyjnych w celu zaspokojenia potrzeb małego rynku ograniczają możliwości uzyskania korzyści skali.

(7)

W wielu przypadkach trudniejsze lub bardziej kosztowne jest też korzystanie ze specjalistycznych usług i usług konserwacji, szkoleń dla kadry kierowniczej i technicznej, udzielanie zleceń podwykonawcom czy promowanie rozszerzenia działalności poza rynek Wysp Kanaryjskich. Ograniczony wachlarz metod dystrybucji skutkuje również koniecznością tworzenia zbyt dużych zapasów.

(8)

Jeśli chodzi o środowisko, usuwanie odpadów przemysłowych i unieszkodliwianie odpadów toksycznych generują wyższe koszty ochrony środowiska. Koszty te są wyższe, gdyż nie ma zakładów recyklingu, z wyjątkiem niektórych produktów, w związku z czym odpady muszą być przewożone na kontynent, a odpady toksyczne unieszkodliwiane poza terytorium Wysp Kanaryjskich.

(9)

W związku z powyższym i w oparciu o notyfikację skierowaną przez władze hiszpańskie do Komisji dnia 4 marca 2013 r. należy przedłużyć zezwolenie dotyczące stosowania w odniesieniu do objętych wykazem produktów podatku, z którego zwolnienie może być dozwolone w odniesieniu do produktów lokalnych.

(10)

Decyzją Rady 2002/546/WE (1), przyjętą na podstawie art. 299 Traktatu WE, Hiszpania została wstępnie upoważniona do stosowania do dnia 31 grudnia 2011 r. zwolnień z podatku znanego jako „Arbitrio sobre Importaciones y Entregas de Mercancías en las Islas Canarias” (zwanego dalej „podatkiem AIEM”) lub obniżek tego podatku w odniesieniu do niektórych produktów wytwarzanych lokalnie na Wyspach Kanaryjskich. Załącznik do wyżej wymienionej decyzji zawiera wykaz produktów, których mogą dotyczyć zwolnienia lub obniżki podatku. W zależności od produktu różnica w opodatkowaniu między produktami wytwarzanymi lokalnie a innymi produktami nie może przekraczać 5, 15 lub 25 punktów procentowych.

(11)

Decyzją Rady nr 895/2011/UE (2) zmieniono decyzję 2002/546/WE, przedłużając okres jej stosowania do dnia 31 grudnia 2013 r.

(12)

Decyzją Rady nr 1413/2013/UE (3) zmieniono po raz kolejny decyzję 2002/546/WE, przedłużając okres jej stosowania do dnia 30 czerwca 2014 r.

(13)

Podatek AIEM służy celom autonomicznego rozwoju sektorów produkcji przemysłowej Wysp Kanaryjskich oraz dywersyfikacji gospodarki Wysp Kanaryjskich.

(14)

Maksymalne zwolnienia, jakie mogą być stosowane w odniesieniu do przedmiotowych produktów przemysłowych, wynoszą od 5 % do 15 %, w zależności od sektora i produktu.

(15)

Maksymalne zwolnienie dotyczące gotowych wyrobów tytoniowych jest jednak wyższe, gdyż sektor tytoniowy stanowi przypadek szczególny. Przemysł tytoniowy, który rozwinął się na Wyspach Kanaryjskich do znaczącej gałęzi gospodarki, w ostatnich latach przeżywa wyraźny spadek. U podstaw spadku lokalnej produkcji tytoniu na Wyspach Kanaryjskich leżą tradycyjne problemy wynikające z wyspiarskiego charakteru opisanego powyżej. Istnieje podstawa do utrzymania znaczącego zwolnienia dla tytoniu. Zwolnienie z podatku jest bezpośrednio związane z celem utrzymania produkcji na Wyspach Kanaryjskich.

(16)

Wspieranie gospodarczego i społecznego rozwoju Wysp Kanaryjskich znajduje swoje odzwierciedlenie na szczeblu krajowym w celu omawianego podatku i dystrybucji pochodzących z niego dochodów. Włączenie dochodów z tego podatku do zasobów systemu gospodarczego i podatkowego Wysp Kanaryjskich oraz ich wykorzystanie na rzecz strategii rozwoju gospodarczego i społecznego, w tym promocji lokalnej działalności gospodarczej, jest obowiązkiem prawnym.

(17)

Zwolnienia z podatku AIEM lub obniżki tego podatku powinny być stosowane przez 6,5 roku. Konieczne będzie jednak przeprowadzenie oceny rezultatów tych zwolnień lub obniżek. Władze hiszpańskie powinny zatem przedstawić Komisji najpóźniej do dnia 30 września 2017 r. sprawozdanie na temat stosowania zwolnień z podatku AIEM lub obniżek tego podatku, w celu oceny skutków podjętych środków i ich wkładu w promowanie lub utrzymanie lokalnej działalności gospodarczej z uwzględnieniem utrudnień, z którymi borykają się regiony najbardziej oddalone. Na tej podstawie w razie potrzeby zostanie dokonana zmiana zakresu oraz zwolnień, na które zezwolono na mocy przepisów unijnych.

(18)

Korzyść podatkowa wynikająca z AIEM musi pozostać proporcjonalna, aby nie podważać integralności i spójności porządku prawnego Unii, której niezbędnym elementem jest zapewnienie niezakłóconej konkurencji na rynku wewnętrznym i polityki w zakresie pomocy państwa.

(19)

Niniejsza decyzja nie narusza ewentualnego stosowania art. 107 i 108 TFUE,

a)

5 % w przypadku produktów wymienionych w załączniku w sekcji A;

b)

10 % w przypadku produktów wymienionych w załączniku w sekcji B;

c)

15 % w przypadku produktów wymienionych w załączniku w sekcji C;

d)

25 % w przypadku produktów wymienionych w załączniku w sekcji D. Niemniej jednak w przypadku papierosów władze hiszpańskie mogą określić minimalny podatek w wysokości nieprzekraczającej 18 EUR za 1 000 papierosów, stosowany tylko wówczas, gdy stawka podatku AIEM wynikająca ze stosowania ogólnych rodzajów opodatkowania jest niższa od tej wartości.

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/9

(1)

Decyzją Rady 2004/162/WE (1) Francja została uprawniona do stosowania zwolnień lub obniżek podatku od dokowania w odniesieniu do produktów wytwarzanych lokalnie we francuskich departamentach zamorskich, wymienionych w załączniku do tej decyzji. W zależności od produktów różnica w opodatkowaniu między produktami wytwarzanymi lokalnie a innymi produktami nie może przekraczać 10, 20 lub 30 punktów procentowych. Te zwolnienia lub obniżki podatku są środkami szczególnymi mającymi na celu zrekompensowanie szczególnych ograniczeń, z jakimi stykają się regiony najbardziej oddalone, o których mowa w art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i które powodują, że koszty produkcji ponoszone przez przedsiębiorstwa lokalne rosną, a ich produkty nie mogą łatwo konkurować z takimi samymi produktami pochodzącymi z Francji metropolitarnej i innych państw członkowskich lub państw niebędących członkami Unii. Wspomniane zwolnienia lub obniżki podatku w odniesieniu do produktów lokalnych wspierają tworzenie, utrzymanie i rozwój produkcji lokalnej. Zgodnie z decyzją 2004/162/WE władze francuskie są uprawnione do stosowania tych zwolnień i obniżek podatku do dnia 1 lipca 2014 r.

(2)

Zdaniem Francji niedogodności, jakich doświadczają francuskie regiony najbardziej oddalone, nadal istnieją, w związku z czym Francja zwróciła się do Komisji z wnioskiem o utrzymanie systemu zróżnicowanego opodatkowania podobnego do obecnego po dacie 1 lipca 2014 r., do dnia 31 grudnia 2020 r.

(3)

Analiza wykazów produktów, wobec których Francja wystąpiła o stosowanie zróżnicowanego opodatkowania, wymaga jednak dużego nakładu pracy polegającej na weryfikacji, w odniesieniu do każdego produktu, czy wprowadzenie zróżnicowanego opodatkowania jest uzasadnione i proporcjonalne, przy jednoczesnym upewnieniu się, że wprowadzenie takiego zróżnicowanego opodatkowania nie narusza integralności i spójności porządku prawnego Unii, w tym rynku wewnętrznego i wspólnych polityk.

(4)

Analiza ta nie została dotychczas zakończona z uwagi na znaczną liczbę produktów ujętych w wykazach oraz ilość informacji, które należy zgromadzić, w szczególności na temat wyższych kosztów produkcji ograniczających konkurencyjność produktów lokalnych oraz na temat struktury rynku poszczególnych produktów.

(5)

Brak przyjęcia wniosku przed dniem 1 lipca 2014 r. może skutkować powstaniem próżni prawnej, gdyż nie byłoby możliwe stosowanie zróżnicowanego opodatkowania we francuskich regionach najbardziej oddalonych po dniu 1 lipca 2014 r.

(6)

Aby umożliwić zakończenie analizy produktów, wobec których Francja wystąpiła o stosowanie zróżnicowanego opodatkowania, oraz aby zapewnić Komisji czas na przygotowanie wyważonego wniosku, uwzględniającego interesy różnych stron, potrzebny jest zatem dodatkowy okres długości sześciu miesięcy.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2004/162/WE,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/11

(1)

Maksymalny limit pozostałości (zwany dalej „MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

W załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 (2) określono substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(3)

Obecnie rafoksanid jest wymieniony w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 jako substancja dopuszczona do stosowania u bydła i owiec w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby i nerek, z wyjątkiem zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi.

(4)

Do Europejskiej Agencji Leków złożono wniosek w sprawie rozszerzenia obecnego wpisu dotyczącego rafoksanidu w odniesieniu do mleka bydlęcego.

(5)

Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych zalecił określenie tymczasowego MLP w odniesieniu do rafoksanidu w mleku bydlęcym i owczym oraz zniesienie zakazu stosowania tej substancji u zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi.

(6)

Należy zatem zmienić wpis dotyczący rafoksanidu w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010, tak aby dodać do niego zalecany tymczasowy MLP w odniesieniu do mleka bydlęcego i owczego oraz znieść zakaz stosowania tej substancji u zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi.

(7)

Tymczasowy MLP określony w tej tabeli w odniesieniu do rafoksanidu powinien utracić ważność z dniem 31 grudnia 2015 r.

(8)

Należy zapewnić zainteresowanym podmiotom odpowiednią ilość czasu na wprowadzenie środków niezbędnych do spełnienia nowych wymogów w zakresie MLP.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/14

(1)

Maksymalny limit pozostałości (zwany dalej „MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

W załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 (2) określono substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(3)

Obecnie klozantel jest wymieniony w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 jako substancja dopuszczona do stosowania u bydła i owiec w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby, nerek i mleka. Tymczasowe maksymalne limity pozostałości dla tej substancji wyznaczone w odniesieniu do mleka bydlęcego i owczego przestały obowiązywać dnia 1 stycznia 2014 r.

(4)

Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych otrzymał i ocenił dodatkowe informacje, w wyniku czego zalecił, aby tymczasowe MLP dla klozantelu w odniesieniu do mleka bydlęcego i owczego określić jako ostateczne.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić wpis dotyczący klozantelu w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/17

(1)

Maksymalny limit pozostałości (zwany dalej „MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

W załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 (2) określono substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(3)

Obecnie klorsulon jest wymieniony w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 jako substancja dopuszczona do stosowania u bydła w odniesieniu do mięśni, wątroby, nerek i mleka. Tymczasowe maksymalne limity pozostałości dla tej substancji wyznaczone w odniesieniu do mleka bydlęcego przestały obowiązywać dnia 1 stycznia 2014 r.

(4)

Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych otrzymał i ocenił dodatkowe informacje, w wyniku czego zalecił, aby tymczasowe MLP dla klorsulonu w odniesieniu do mleka bydlęcego określić jako ostateczne.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić wpis dotyczący klorsulonu w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/20

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie kantaksantyny. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu kantaksantyny jako dodatku paszowego dla kur hodowlanych celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 12 grudnia 2012 r. (2), że w proponowanych warunkach stosowania preparat kantaksantyny nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, zdrowie ludzi ani na środowisko, a stosowanie tego preparatu może stabilizować wyniki reprodukcyjne u kur hodowlanych. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena przedmiotowych preparatów wykazała, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/23

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 (3) ustanowiono specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(3)

Wykazy te mogą być aktualizowane z inicjatywy Komisji lub na wniosek zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(4)

W dniu 13 września 2011 r. złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie — w suplementach żywnościowych — kopolimeru szczepionego alkoholu poliwinylowego i glikolu polietylenowego (kopolimeru szczepionego PVA i PEG) w powłoczkach szybko rozpuszczalnych w wodzie. Wniosek udostępniono państwom członkowskim na podstawie art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(5)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności zbadał bezpieczeństwo kopolimeru szczepionego PVA i PEG przy stosowaniu jako dodatek do żywności i stwierdził, że jego stosowanie jako powłoczki w suplementach żywnościowych nie budzi — w proponowanych zastosowaniach — obaw co do bezpieczeństwa (4).

(6)

Kopolimer szczepiony PVA i PEG jest przeznaczony do stosowania w powłoczkach szybko rozpuszczalnych w wodzie. Chroni on przed nieprzyjemnymi smakami lub zapachami, poprawia wygląd, ułatwia połykanie tabletek, daje im charakterystyczny wygląd i chroni czułe substancje czynne. Charakterystyczna właściwością tej substancji jest jej wyjątkowa elastyczność, niska lepkość i to, że szybko się rozpuszcza w kwaśnym, neutralnym i zasadowym środowisku wodnym. Należy zatem zezwolić na stosowanie kopolimeru szczepionego PVA i PEG jako substancji glazurującej w suplementach żywnościowych w postaci stałej oraz przydzielić temu dodatkowi do żywności numer E 1209.

(7)

Specyfikacje kopolimeru szczepionego PVA i PEG należy włączyć do rozporządzenia (UE) nr 231/2012, gdy zostanie on po raz pierwszy włączony do unijnych wykazów dodatków do żywności ustanowionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 i (UE) nr 231/2012.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/27

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 stanowi, że wnioski o udzielenie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych mają być składane do właściwego organu krajowego danego państwa członkowskiego. Właściwy organ krajowy przekazuje te wnioski Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), zwanemu dalej „Urzędem”. Urząd wydaje opinię na temat oświadczenia zdrowotnego i przekazuje ją Komisji, która podejmuje decyzję w kwestii udzielenia zezwolenia na stosowanie oświadczenia zdrowotnego, biorąc pod uwagę opinię przekazaną przez Urząd.

(2)

Zgodnie z art. 16 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 pozytywna opinia Urzędu co do udzielenia zezwolenia na stosowanie oświadczenia zdrowotnego może zawierać szczególne warunki stosowania oświadczenia.

(3)

Zezwolenie na stosowanie oświadczeń zdrowotnych może zostać zmienione na prośbę wnioskodawcy lub użytkownika zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 lub w wyniku opinii Urzędu wydanej z jego własnej inicjatywy albo na wniosek państwa członkowskiego lub Komisji zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(4)

W następstwie wydania przez Urząd opinii na podstawie wniosku Komisji i podobnego wniosku Francji w sprawie możliwości określenia efektu ilościowego w oświadczeniach zdrowotnych odnoszących się do wpływu steroli roślinnych/estrów stanoli roślinnych na obniżanie poziomu cholesterolu LDL we krwi (pytanie nr EFSA-Q-2009-00530 i Q-2009-00718) (2) Komisja rozporządzeniem (UE) nr 376/2010 (3) zmieniła warunki stosowania dwóch oświadczeń zdrowotnych odnoszących się do wpływu steroli roślinnych i estrów stanoli roślinnych na obniżanie poziomu cholesterolu we krwi, jak ustanowiono w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 983/2009 (4), określając efekt ilościowy. Na podstawie tej samej opinii Urzędu Komisja zezwoliła ponadto rozporządzeniem (UE) nr 384/2010 (5) na stosowanie oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu steroli roślinnych/estrów stanoli roślinnych na obniżanie poziomu cholesterolu LDL we krwi, określając warunki stosowania związane z określeniem efektu ilościowego.

(5)

W następstwie wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Raisio Nutrition Ltd. na podstawie art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 zwrócono się do Urzędu o wydanie opinii dotyczącej oświadczenia zdrowotnego odnoszącego się do wpływu stanoli roślinnych w postaci estrów stanoli roślinnych na obniżanie poziomu cholesterolu LDL we krwi (pytanie nr EFSA-Q-2011-00851) (6). Oświadczenie zaproponowane przez wnioskodawcę było sformułowane w następujący sposób: „Wykazano, że dzienne spożycie 3 g stanoli roślinnych w postaci estrów zmniejsza poziom cholesterolu we krwi o 12 %. Wysoki poziom cholesterolu jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej serca”. Wnioskodawca wnosił ponadto o wprowadzenie zapisu, że minimalny okres niezbędny do osiągnięcia efektu wynosi od tygodnia do dwóch tygodni, oraz o objęcie zezwoleniem na stosowanie oświadczeń rozszerzonego zakresu środków spożywczych, w tym: tłuszczów do smarowania, produktów mlecznych, sera, chleba żytniego, mąki owsianej, produktów na bazie sfermentowanego mleka sojowego (produktów jogurtowych do picia i do jedzenia łyżeczką) i napojów mlecznych na bazie owsa.

(6)

W opinii przekazanej Komisji i państwom członkowskich w dniu 16 maja 2012 r. Urząd stwierdził na podstawie przedłożonych danych, że przy dziennym spożyciu 3 g (pomiędzy 2,7–3,3 g) estry stanoli roślinnych obniżają poziom cholesterolu LDL we krwi o 11,4 % (przedział ufności 95 %: 9,8–13,0) oraz że minimalny okres niezbędny do osiągnięcia maksymalnego wpływu estrów stanoli roślinnych na obniżenie cholesterolu LDL we krwi wynosi od dwóch do trzech tygodni. Urząd stwierdził ponadto, że choć wykazano, iż estry stanoli roślinnych dodane do środków spożywczych takich jak: margarynowe tłuszcze do smarowania, majonez, sosy sałatkowe i przetwory mleczne konsekwentnie prowadzą do obniżenia poziomu cholesterolu LDL we krwi, to skala wpływu, jaki na obniżenie poziomu cholesterolu we krwi mają stanole roślinne dodane do innych rodzajów żywności, nie jest równie dobrze potwierdzona.

(7)

Przedsiębiorstwa Unilever PLC i Unilever NV na podstawie art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 złożyły wniosek o zmianę warunków stosowania oświadczeń zdrowotnych odnoszących się do wpływu steroli roślinnych i stanoli roślinnych na obniżanie poziomu cholesterolu LDL we krwi (pytanie nr EFSA-Q-2011-01241) (7). Zmiana dotyczy skali wpływu dziennego spożycia steroli roślinnych i stanoli roślinnych wynoszącego 1,5–3 g na obniżenie poziomu cholesterolu LDL we krwi (7–12 %). Wnioskodawca zwrócił się ponadto z prośbą o wprowadzenie zapisu, że minimalny okres niezbędny do osiągnięcia wspomnianego efektu wynosi od tygodnia do dwóch tygodni.

(8)

W swojej opinii przekazanej Komisji i państwom członkowskim w dniu 16 maja 2012 r. Urząd stwierdził na podstawie przedłożonych danych, że dzienne spożycie 3 g (pomiędzy 2,6–3,4 g) steroli roślinnych i estrów stanoli roślinnych obniża poziom cholesterolu LDL we krwi o 11,3 % (przedział ufności 95 %: 10,0–12,5) oraz że minimalny okres niezbędny do osiągnięcia maksymalnego wpływu steroli roślinnych i stanoli roślinnych na obniżenie cholesterolu LDL we krwi wynosi od dwóch do trzech tygodni. W swojej ocenie Urząd stwierdził również, że dzienne spożycie steroli roślinnych i stanoli roślinnych na poziomie 1,5–3 g ma podobny wpływ na obniżenie poziomu cholesterolu LDL we krwi.

(9)

W warunkach korzystania z zezwoleń na stosowanie oświadczeń zdrowotnych dla steroli roślinnych, estrów stanoli roślinnych i steroli roślinnych/estrów stanoli roślinnych, jak określono w rozporządzeniach (WE) nr 983/2009 i (UE) nr 384/2010, przewidziano, że w przypadku środków spożywczych należących do określonych kategorii można poczynić odniesienie do skali wpływu wspomnianych substancji na obniżanie poziomu cholesterolu we krwi. Zgodnie z tymi warunkami w przypadkach odniesienia do skali wpływu na obniżanie cholesterolu należy informować konsumentów, że przy dziennym spożyciu na poziomie 1,5–2,4 g sterole roślinne lub estry stanoli roślinnych obniżają poziom cholesterolu LDL we krwi o 7–10 % w ciągu od dwóch do trzech tygodni. Ponieważ z nowych dowodów wynika, że przy zwiększeniu dziennego spożycia tych substancji do 3 g osiąga się lepsze efekty, należy zmienić te warunki stosowania w odniesieniu do informacji dla konsumentów o skali wpływu i wymaganym dziennym spożyciu z uwzględnieniem opinii naukowych Urzędu.

(10)

Aby zapewnić, by oświadczenia dopuszczone rozporządzeniami (WE) nr 983/2009 i (UE) nr 384/2010 nie dezorientowały konsumentów lub nie wprowadzały ich w błąd, należy uspójnić warunki stosowania dotyczące informowania konsumentów o skali wpływu wymienionych substancji na obniżenie poziomu cholesterolu. Ponieważ sterole roślinne i stanole roślinnych wykazują podobną skuteczność przy dziennym spożyciu na poziomie 1,5–3 g, należy określić jednakową skalę wpływu dla steroli roślinnych, estrów stanoli roślinnych oraz steroli roślinnych/estrów stanoli roślinnych. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 608/2004 (8) stanowi, że należy unikać spożywania steroli roślinnych i stanoli roślinnych w ilości przekraczającej 3 g. W warunkach stosowania należy zatem przewidzieć zakresy spożycia nieprzekraczające 3 g.

(11)

Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 983/2009 i (UE) nr 384/2010.

(12)

Przy ustanawianiu środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu uwzględniono uwagi wnioskodawców oraz przedstawicieli opinii publicznej zgłoszone Komisji na podstawie art. 16 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

we wpisie pierwszym (dotyczącym oświadczenia zdrowotnego: „Udowodniono, że sterole roślinne obniżają/zmniejszają poziom cholesterolu we krwi. Wysoki poziom cholesterolu jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej serca”) wprowadza się następujące zmiany:

2)

we wpisie drugim (dotyczącym oświadczenia zdrowotnego: „Udowodniono, że estry stanoli roślinnych obniżają/zmniejszają poziom cholesterolu we krwi. Wysoki poziom cholesterolu jest czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wieńcowej serca”) wprowadza się następujące zmiany:

a)

tekst w piątej kolumnie (Warunki stosowania oświadczenia) otrzymuje brzmienie:

„Poinformowanie konsumenta, że korzystny efekt występuje w przypadku spożywania 1,5–3 g steroli/stanoli roślinnych dziennie. Odniesienia do skali efektu można dokonać jedynie dla żywności należącej do następujących kategorii: tłuszcze do smarowania, przetwory mleczne, majonez i sosy sałatkowe. Czyniąc odniesienie do skali tego efektu, należy poinformować konsumenta o zakresie wynoszącym »7–10 %« w przypadku żywności zapewniającej dzienne spożycie 1,5–2,4 g steroli/stanoli roślinnych lub »10–12,5 %« w przypadku żywności zapewniającej dzienne spożycie 2,5–3 g steroli/stanoli roślinnych i o okresie czasu do wystąpienia efektu wynoszącym »2–3 tygodni«.”;

b)

tekst w siódmej kolumnie (Odniesienie do opinii EFSA) otrzymuje brzmienie:

„Q-2008-779

Q-2009-00530 i Q-2009-00718

Q-2011-01241”.

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/31

(1)

Doświadczenia wynikające z wykonania rozporządzenia Komisji (UE) nr 185/2010 (2) wskazują na potrzebę wprowadzenia zmian do sposobów wprowadzania w życie niektórych wspólnych podstawowych norm.

(2)

Należy wyjaśnić, zharmonizować lub uprościć niektóre szczególne środki w zakresie ochrony lotnictwa w celu uzyskania poprawy przejrzystości prawnej, aby uniknąć rozbieżnych interpretacji przepisów prawnych oraz zagwarantować jak najskuteczniejsze wprowadzanie w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa.

(3)

Zmiany dotyczą wprowadzenia ograniczonej liczby środków w odniesieniu do przedmiotów zabronionych, ochrony statków powietrznych, środków kontroli w zakresie ochrony w odniesieniu do ładunku, poczty, zaopatrzenia pokładowego i zaopatrzenia portu lotniczego oraz w odniesieniu do sprzętu wykorzystywanego do ochrony lotnictwa.

(4)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 272/2009 (3), Komisja powinna uznać równoważność norm ochrony lotnictwa obowiązujących w państwach trzecich i w innych krajach i terytoriach, do których tytuł VI TFUE nie ma zastosowania, pod warunkiem że zostały spełnione kryteria określone w tym rozporządzeniu.

(5)

Komisja sprawdziła, czy porty lotnicze położone na Guernsey, Wyspie Man i Jersey spełniają kryteria określone w części E załącznika do rozporządzenia (WE) nr 272/2009.

(6)

W załącznikach do rozporządzenia (UE) nr 185/2010 wymieniono państwa trzecie oraz inne kraje i terytoria, do których tytuł VI TFUE nie ma zastosowania, uznawane za kraje stosujące normy ochrony równoważne ze wspólnymi podstawowymi normami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 272/2009.

(7)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 (4) oraz rozporządzenie (UE) nr 185/2010 określają podobne wymogi w zakresie ochrony dla podmiotów działających w łańcuchu dostaw ładunków i poczty.

(8)

Wymogi w zakresie ochrony lotnictwa dotyczące programu zarejestrowanych agentów i znanych nadawców określone w rozporządzeniu (UE) nr 185/2010 i w ramach programu upoważnionych przez organy celne przedsiębiorców określonego w rozporządzeniu (EWG) nr 2454/93 powinny być w większym stopniu skorelowane w celu umożliwienia wzajemnego uznawania, aby wprowadzić ułatwienia dla zainteresowanego sektora oraz organów rządowych, przy jednoczesnym utrzymaniu obecnych poziomów ochrony.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 185/2010.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Ochrony Lotnictwa Cywilnego,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/47

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/49

(1)

Substancja fosforan(V) tris(2-chloroetylu) (TCEP), nr CAS 115-96-8, jest estrem fosforanowym stosowanym jako zmniejszający palność plastyfikator w polimerach. Do głównych sektorów, które stosują TCEP, należą: przemysł budowlany, meblowy i włókienniczy. Na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (2) TCEP został sklasyfikowany jako substancja rakotwórcza kategorii 2 i substancja działająca toksycznie na rozrodczość kategorii 1B.

(2)

W dyrektywie 2009/48/WE, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ustanowiono ogólne wymagania dla substancji sklasyfikowanych jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość (CMR). Substancje te nie mogą być stosowane w zabawkach, w częściach składowych zabawek lub w mikrostrukturalnie odrębnych częściach zabawek, z wyjątkiem przypadków, gdy są niedostępne dla dzieci, zostały dopuszczone decyzją Komisji lub są zawarte w indywidualnych stężeniach równych odpowiednim stężeniom określonym do celów klasyfikacji mieszanin je zawierających jako CMR lub niższych od tych odpowiednich stężeń. W związku z brakiem szczególnych wymagań, TCEP może być zawarty w zabawkach w stężeniach równych odpowiednim stężeniom określonym do celów klasyfikacji mieszanin go zawierających jako CMR lub mniejszych od tych stężeń, tj. odpowiednio 0,5 % od dnia 20 lipca 2013 r. i 0,3 % od dnia 1 czerwca 2015 r.

(3)

Oddziaływanie TCEP zostało kompleksowo przeanalizowane w 2009 r. na podstawie rozporządzenia Rady (EWG) nr 793/93 z dnia 23 marca 1993 r. w sprawie oceny i kontroli ryzyk stwarzanych przez istniejące substancje (3). W sprawozdaniu z oceny ryzyka, zatytułowanym „European Union Risk assessment on TCEP” (Sprawozdanie Unii Europejskiej z oceny ryzyka dotyczące TCEP) stwierdzono, że TCEP łatwo migruje, a w przypadku połknięcia działa toksycznie na nerki, wątrobę i mózg, powodując uszkodzenie zdrowia i — potencjalnie — raka.

(4)

Jak wynika ze sprawozdania z oceny ryzyka, TCEP nie jest produkowany w UE od 2001 r. Spadło również zużycie TCEP w UE, ponieważ jest on stopniowo zastępowany innymi substancjami zmniejszającymi palność. Nie można jednak wykluczyć obecności TCEP w zabawkach, ponieważ większość zabawek dostępnych na rynku UE jest importowana, czyli jest produkowana poza UE.

(5)

Aby ocenić skutki obecności TCEP w zabawkach dla zdrowia oraz odpowiedniość ogólnych limitów dotyczących TCEP jako substancji CMR, określonych w dyrektywie 2009/48/WE, Komisja zwróciła się z wnioskiem o opinię do Komitetu Naukowego ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SCHER). W swojej opinii przyjętej w dniu 22 marca 2012 r., a zatytułowanej „Opinion on tris(2-chloroethyl)phosphate (TCEP) in toys” (Opinia na temat fosforanu(V) tris(2-chloroetylu (TCEP) w zabawkach), SCHER stwierdza, że w przypadku powtarzającego się narażenia na oddziaływanie 12 mg TCEP/kg masy ciała na dzień, zaobserwowano negatywne skutki dla zdrowia (w szczególności dla nerek). SCHER zauważa również, że według opinii Duńskiej Agencji Ochrony Środowiska (duńska AOŚ) zawartej w dokumencie „Survey and risk assessment of perfume and flavours in toys and childcare articles. Survey of chemical substances in consumer products” (Badanie i ocena ryzyka dotyczące substancji zapachowych i smakowych w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci. Badanie substancji chemicznych w produktach konsumenckich), zawartość TCEP (0,5–0,6 %) wykryta w zabawkach, stanowi ryzyko dla dzieci, nawet pomijając inne źródła TCEP. SCHER stwierdza, że biorąc pod uwagę pozostałe źródła TCEP — inne niż zabawki — (np. powietrze, kurz), żadnej dodatkowej obecności TCEP w zabawkach nie można uznać za bezpieczną, i zaleca określenie limitu dla TCEP w zabawkach na granicy wykrywalności odpowiednio czułej metody analitycznej.

(6)

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, należy uznać, że ogólne stężenia graniczne wynoszące 0,5 i 0,3 %, o których mowa w dyrektywie 2009/48/WE, są niewystarczające z punktu widzenia zdrowia dzieci. W wyniku konsultacji z zainteresowanymi stronami „limit na granicy wykrywalności odpowiednio czułej metody analitycznej” dla TCEP ust.alono na poziomie 5 mg/kg. Granica ta jest oparta na poziomie wykrywalności, nie zaś na podejściu toksykologicznym.

(7)

W ramach wyżej wymienionej opinii z dnia 22 marca 2012 r. SCHER, oprócz TCEP, przeanalizował również oddziaływanie jego fluorowcowanych zamienników: fosforanu tris[2-chloro-1-(chlorometylo)etylowego] (TDCP), nr CAS 13674-87-8, oraz fosforanu tris(2-chloro-1-metyloetylowego) (TCPP), nr CAS 13674-84-5. Zamienniki te zostały ocenione w 2008 r. na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 793/93.

(8)

W swojej opinii SCHER zgodził się z wnioskami zawartymi w sprawozdaniu z oceny ryzyka zamienników TCEP, stwierdzającymi że jest wystarczająco dużo argumentów — w postaci informacji dotyczących struktury, właściwości fizyczno-chemicznych, profili toksykokinetycznych i profili mutagenności TCEP, TDCP i TCPP — przemawiających za zastosowaniem jakościowego podejścia przekrojowego w związku z potencjalnym zagrożeniem rakotwórczością spowodowanym mechanizmem niegenotoksycznym w przypadku TCPP. W opinii SCHER z podejścia przekrojowego wynika, że wnioski dotyczące TCEP można zastosować do jego fluorowcowanych zamienników, jeżeli są one stosowane do produkcji zabawek.

(9)

TDCP został sklasyfikowany na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 jako substancja rakotwórcza kategorii 2, a TCPP, choć nie został sklasyfikowany, wg SCHER może stwarzać zagrożenie związane z rakotwórczością. Zgodnie z powyższymi wnioskami dotyczącymi TCEP oraz z opinią SCHER, stężenia graniczne TDCP i TCPP powinny również wynosić 5 mg/kg.

(10)

W dyrektywie 2009/48/WE przewidziano, że w celu lepszej ochrony zdrowia dzieci w stosownych przypadkach w odniesieniu do zabawek przeznaczonych do użytku przez dzieci w wieku poniżej trzech lat oraz innych zabawek przeznaczonych do wkładania do ust można przyjąć specjalne stężenia graniczne dla substancji chemicznych.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2009/48/WE.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego w art. 47 dyrektywy 2009/48/WE,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/52

(1)

Na podstawie pierwszego przeglądu na mocy art. 10 dyrektywy 2006/118/WE nie ma wystarczających informacji, aby w załączniku I do tej dyrektywy określić nowe normy jakości wód podziemnych w stosunku do jakichkolwiek zanieczyszczeń, ale niezbędne są dostosowania techniczne w załączniku II zgodnie z art. 8 dyrektywy.

(2)

W celu polepszenia porównywalności wartości progowych konieczne jest stosowanie wspólnych zasad dotyczących ustalania wartości tła.

(3)

Azot i fosfor w wodach podziemnych mają znaczny potencjał powodowania ryzyka eutrofizacji powiązanych wód powierzchniowych oraz ekosystemów lądowych bezpośrednio od nich zależnych. Oprócz azotanów już włączonych do załącznika I do dyrektywy 2006/118/WE i amonu włączonego do załącznika II do tej dyrektywy, przy ustalaniu wartości progowych państwa członkowskie powinny także wziąć pod uwagę azotyny (przyczyniające się do azotu całkowitego) oraz fosfor całkowity (sam w sobie lub jako fosforany).

(4)

Należy uznać konieczność uzyskania nowych informacji dotyczących innych substancji stanowiących potencjalne zagrożenie oraz zareagowania na te informacje. Dlatego też na mocy wspólnej strategii wdrażania dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) należy ustanowić listę obserwacyjną zanieczyszczeń wód podziemnych, aby zwiększyć dostępność danych pochodzących z monitorowania substancji stwarzających zagrożenie lub potencjalne zagrożenie dla wód podziemnych, a tym samym ułatwić identyfikację substancji, w tym nowych zanieczyszczeń, dla których powinny zostać ustalone normy jakości wód podziemnych lub wartości progowe.

(5)

Przedstawione przez państwa członkowskie w pierwszych planach gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy informacje dotyczące zanieczyszczeń i wskaźników, dla których ustalono wartości progowe, w szczególności w odniesieniu do metod w zakresie oceny stanu chemicznego wód podziemnych, okazały się niewystarczające dla prawidłowego zrozumienia i porównania wyników. Odpowiednie wymogi dotyczące informacji, które należy przedstawić, powinny zostać doprecyzowane i uzupełnione w celu zapewnienia przejrzystości oceny. Przedstawione informacje ułatwiłyby również porównanie wyników oceny stanu chemicznego w państwach członkowskich oraz przyczyniłyby się do ewentualnej harmonizacji metod ustalania wartości progowych wód podziemnych.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/118/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego zgodnie z art. 9 dyrektywy 2006/118/WE,

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/56

21.6.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 182/61

(1)

Unia Europejska przyjęła nową dyrektywę w sprawie ciśnieniowych urządzeń transportowych (1), a Szwajcaria zmieniła swoje przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, które zgodnie z art. 1 ust. 2 Umowy zostały uznane za równorzędne ze wspomnianymi przepisami Unii Europejskiej;

(2)

Należy zmienić rozdział 6 „Zbiorniki ciśnieniowe” załącznika 1, aby odzwierciedlić te zmiany;

(3)

Unia Europejska przyjęła nowe rozporządzenie w sprawie wyrobów budowlanych (2) (dalej zwane „rozporządzeniem w sprawie wyrobów budowlanych”);

(4)

Trwają obecnie prace nad zmianą szwajcarskiego prawodawstwa dotyczącego wyrobów budowlanych (ustawa federalna i rozporządzenie w sprawie wyrobów budowlanych); obowiązuje już jednak szwajcarskie rozporządzenie w sprawie akredytacji i wyznaczania (3), ustanawiające właściwe wymogi ramowe w odniesieniu do akredytacji i wyznaczania szwajcarskich organów oceny zgodności;

(5)

Należy zmienić załącznik 1 rozdział 16, Wyroby budowlane, po pierwsze, aby odzwierciedlić przyjęcie rozporządzenia w sprawie wyrobów budowlanych przez Unię Europejską, oraz, do czasu przyjęcia równoważnego prawodawstwa przez Szwajcarię, aby umożliwić Stronom w okresie przejściowym wzajemną akceptację wyników oceny zgodności wykazujących zgodność z rozporządzeniem w sprawie wyrobów budowlanych; po wejściu w życie szwajcarskich przepisów równoważnych z rozporządzeniem w sprawie wyrobów budowlanych, Strony zastępują tę zmianę kolejną zmianą, odzwierciedlającą przyjęcie zarówno rozporządzenia w sprawie wyrobów budowlanych, jak i zaktualizowanego równoważnego prawodawstwa szwajcarskiego. Przyjmuje się, że celem niniejszej decyzji jest zapewnienie ciągłości działań organów oceny zgodności w tym okresie przejściowym i pozostaje ona bez wpływu na stosowanie zasad określonych w art. 1 Umowy;

(6)

Artykuł 10 ust. 5 Umowy stanowi, że Komitet może, na wniosek jednej ze Stron, zmienić załączniki do Umowy,

1.

W rozdziale 6, „Zbiorniki ciśnieniowe”, załącznika 1 do Umowy wprowadza się zmiany zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku A do niniejszej decyzji.

2.

Konfederacja Szwajcarska akceptuje wyniki oceny zgodności organów oceny zgodności uznanych przez UE, dokonujących oceny zgodności według wymogów rozporządzenia w sprawie wyrobów budowlanych. Unia Europejska akceptuje wyniki oceny zgodności organów oceny zgodności uznanych przez Szwajcarię, dokonujących oceny zgodności według wymogów rozporządzenia w sprawie wyrobów budowlanych do czasu zmiany rozdziału 16, będącej wynikiem przyjęcia równoważnego prawodawstwa szwajcarskiego.

W rozdziale 16, „Wyroby budowlane”, załącznika 1 do Umowy wprowadza się zmiany zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku B do niniejszej decyzji; obowiązuje on w okresie przejściowym aż do czasu dokonania takiej zmiany.

3.

W załączniku 1 do Umowy wprowadza się zmiany zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku C do niniejszej decyzji.

4.

Niniejszą decyzję sporządzoną w dwóch egzemplarzach podpisują przedstawiciele Stron w Komitecie, którzy są upoważnieni do działania w imieniu Stron. Niniejsza decyzja obowiązuje od daty złożenia ostatniego z wymienionych podpisów.