Dyrektywa Rady

z dnia 4 czerwca 1974 r.

w sprawie osiągnięcia swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności osób pracujących na własny rachunek oraz pośredników zajmujących się handlem i dystrybucją produktów toksycznych

(74/557/EWG)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 54 ust. 2 i 3 oraz art. 63 ust. 2 i 3,

uwzględniając ogólny program zniesienia ograniczeń w swobodzie przedsiębiorczości [1], w szczególności jego tytuły IV A i C,

uwzględniając ogólny program zniesienia ograniczeń w swobodzie świadczenia usług [2], w szczególności jego tytuł V C,

uwzględniając dyrektywę Rady 64/223/EWG [3] z dnia 25 lutego 1964 r. dotyczącą realizacji swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności związanej ze sprzedażą hurtową,

uwzględniając dyrektywę Rady 64/224/EWG [4] z dnia 25 lutego 1964 r. dotyczącą osiągnięcia swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności pośredników w handlu, przemyśle i rzemiośle,

uwzględniając dyrektywę Rady 68/363/EWG [5] z dnia 15 października 1968 r. dotyczącą realizacji swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do osób pracujących na własny rachunek w handlu detalicznym,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [6],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [7], a także mając na uwadze, co następuje:

programy ogólne przewidują zniesienie wszelkiego traktowania dyskryminacyjnego ze względu na przynależność państwową w odniesieniu do zakładania przedsiębiorstw oraz świadczenia usług

- w zakresie sprzedaży hurtowej przez pośredników w handlu, przemyśle i rzemiośle, przed końcem drugiego roku drugiego etapu,

- w zakresie handlu detalicznego, po drugim roku drugiego etapu okresu przejściowego, a przed końcem drugiego etapu;

dyrektyw 64/223/EWG, 64/224/EWG oraz 68/363/EWG nie stosuje się do produktów toksycznych, które, ze względu na szczególne problemy związane z ochroną zdrowia, podlegają przepisom przewidzianym w ustawach, rozporządzeniach lub działaniach administracyjnych w Państwach Członkowskich;

wymienionych dyrektyw 64/223/EWG i 68/363/EWG nie stosuje się również do działalności w zakresie sprzedaży hurtowej, pośrednictwa i handlu detalicznego czynnikami chorobotwórczymi; jednakże, poza czynnikami chorobotwórczymi sklasyfikowanymi jako preparaty leczniczeprzeznaczone dla ludzi lub zwierząt w rozumieniu dyrektywy Rady 65/65/EWG [8] z dnia 26 stycznia 1965 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do zarejestrowanych produktów leczniczych, zmienionej dyrektywą 66/454/EWG [9], jedynie czynniki chorobotwórcze, określane jako "pestycydy organiczne do użytku w rolnictwie", stanowią przedmiot wymienionej działalności; stąd w odniesieniu do czynników chorobotwórczych zniesienie ograniczeń swobody świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości może zostać ograniczone do handlu i dystrybucji tego rodzaju pestycydów;

stało się oczywiste, biorąc pod uwagę szkodliwe działanie, jakie produkty toksyczne mogą wywierać na zdrowie ludzi, zwierząt i roślin, bezpośrednio lub pośrednio poprzez środowisko naturalne, iż pożądane jest obecnie podjęcie środków na poziomie Wspólnoty w celu uregulowania działań wymienionych w dwóch powyższych akapitach;

działalność pośredników w handlu, przemyśle i rzemiośle podlega dyrektywom 64/224/EWG oraz 68/363/EWG; działalność pośredników w odniesieniu do produktów toksycznych oraz czynników chorobotwórczychjest wyłączona z zakresu powyższych dyrektyw; niniejsza dyrektywa zmierza do liberalizacji działalności pośredników; odpowiednio terminy "handel i dystrybucja" w niniejszej dyrektywie obejmują również działania pośredników w wymienionych zakresach;

ogólny program zniesienia ograniczeń w swobodzie przedsiębiorczości przewiduje, że ograniczenia możliwości korzystania z prawa do zrzeszania się w organizacjach zawodowych i związkowych powinny zostać zniesione, w przypadku gdy działalność zawodowa danej osoby obejmuje korzystanie z tego prawa;

sytuacja pracowników najemnych towarzyszących osobie świadczącej usługi lub pracującej na własny rachunek podlega postanowieniom wykonawczym art. 48 i 49 Traktatu;

zostały lub zostaną przyjęte osobne dyrektywy, mające zastosowanie do całej działalności osób pracujących na własny rachunek, dotyczące przemieszczania się i pobytu beneficjentów, i, w miarę potrzeb, dyrektywy w sprawie koordynacji środków bezpieczeństwa wymaganych w Państwach Członkowskich w stosunku do spółek w celu ochrony ich członków i innych osób;

w niektórych Państwach Członkowskich handel, dystrybucja i zawodowe wykorzystanie produktów toksycznych podlegają przepisom dotyczącympodejmowania tego rodzaju działalności, natomiast inne Państwa wprowadzą, gdzie konieczne, tego rodzaju przepisy; stąd niektóre szczególne środki przejściowe, zmierzające do ułatwienia obywatelom innych Państw Członkowskich podejmowania i wykonywania działalności w zakresie handlu produktami toksycznymi, podlegają odrębnej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Państwa Członkowskie znoszą — w odniesieniu do osób fizycznych i spółek, objętych tytułem I programów ogólnych zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług (zwanych dalej "beneficjentami") — ograniczenia wymienione w tytule III wymienionych programów ogólnych, dotyczące prawa podejmowania i wykonywania rodzajów działalności wymienionych w art. 2.

Artykuł 2

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do działalności osób pracujących na własny rachunek w handlu i dystrybucji produktów toksycznych (substancji i preparatów) oraz pestycydów organicznych do użytku w rolnictwie, wyłączonych z zakresu dyrektywy 64/223/EWG, na mocy art. 2 ust. 1, dyrektywy 64/224/EWG, na mocy art. 4 ust. 1 tiret piąte, oraz dyrektywy 68/363/EWG, art. 2 ust. 1.

2. Produkty określone w ust. 1, ze względu na możliwe szkodliwe działanie na zdrowie ludzi, zwierząt i roślin, podlegają, zgodnie z prawem obowiązującym w Państwach Członkowskich, osobnym przepisom (produkty te są wymienione w Załączniku). Zmiany do wymienionych spisów, wprowadzone przez Państwa Członkowskie, są przekazywane Komisji, która przedstawia je Państwom Członkowskim.

3. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do handlu i dystrybucji produktów leczniczych w rozumieniu dyrektywy 65/65/EWG ani do działalności handlowej sprzedawców wędrownych, domokrążców i sprzedawców ulicznych.

Artykuł 3

1. Znosi się ograniczenia w odniesieniu do działalności określonej w art. 2, niezależnie od opisów odnoszących się do osób zajmujących się jednym z wymienionych rodzajów działalności.

2. Zwyczajowe opisy, stosowane obecnie w Państwach Członkowskich w celu zdefiniowania osób zajmujących się pośrednictwem w handlu, są zamieszczone w art. 3 dyrektywy Rady 64/224/EWG.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie znoszą w szczególności ograniczenia:

a) uniemożliwiające beneficjantom założenie przedsiębiorstwa lub świadczenie usług w przyjmujących Państwach Członkowskich na takich samych zasadach i z takimi samymi prawami jak dla ich obywateli;

b) istniejące w praktyce administracyjnej, jeśli powodują dyskryminacyjne traktowanie beneficjentów w porównaniu z obywatelami.

2. Ograniczenia, które zostają zniesione, obejmują w szczególności ograniczenia wynikające z przepisów, które uniemożliwiają lub ograniczają zakładanie przedsiębiorstw i świadczenie usług przez beneficjantów, w poniższy sposób:

a) w Belgii:

obowiązek posiadania "carte professionnelle" (art. 1, Akt z dnia 19 lutego 1965 r.);

b) we Francji:

- obowiązek posiadania "carte d'identité d'étranger commerçant" (Décret-loi z dnia 12 listopada 1938 r., Décret z dnia 2 lutego 1939 r., Akt z dnia 8 października 1940 r., Akt z dnia 10 kwietnia 1954 r., Décret nr 59-852 z dnia 9 lipca 1959 r.),

- wyłączenie z prawa do odnawiania umów najmu nieruchomości o charakterze handlowym (art. 38 Décret z dnia 30 września 1953 r.);

c) w Luksemburgu:

ograniczony okres ważności uprawnień nadawanych cudzoziemcom (art. 21 Aktu z dnia 2 czerwca 1962 r.).

Artykuł 5

1. Państwa Członkowskie zapewniają beneficjantom prawo do zrzeszania się w organizacjach zawodowych i związkowych na takich samych zasadach i z takimi samymi prawami i obowiązkami jak swoim obywatelom.

2. W przypadku zakładania przedsiębiorstwa prawo do zrzeszania się w organizacjach zawodowych i związkowych pociąga za sobą prawo bycia wybranym lub powołanym na wyższe stanowiska w tego rodzaju organizacjach. Jednakże tego rodzaju stanowiska mogą być zastrzeżone dla obywateli, w przypadku gdy zgodnie z przepisami ustaw lub rozporządzeń działalność danej organizacji jest związana ze sprawowaniem władzy publicznej.

3. W Wielkim Księstwie Luksemburga członkostwo w Chambre de commerce i Chambre des métiers nie daje beneficjentom prawa do udziału w wyborach do organów zarządzających wymienionych Izb.

Artykuł 6

Żadne Państwo Członkowskie nie udzieli żadnemu ze swoich obywateli, którzy udają się do innego Państwa Członkowskiego w celu wykonywania jakiejkolwiek działalności określonej w art. 2, żadnej pomocy mogącej wypaczyć warunki zakładania przedsiębiorstw.

Artykuł 7

1. W przypadku gdy przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od swoich obywateli, zamierzających podjąć jakąkolwiek działalność określoną w art. 2, poświadczenia dobrej reputacji oraz poświadczenia, że w poprzednim okresie nie zbankrutowali, albo któregokolwiek z wymienionych poświadczeń, Państwo to uzna za wystarczający dowód, w odniesieniu do obywateli innych Państw Członkowskich, przedstawienie wyciągu z "rejestru sądowego" lub, jeżeli to nie wystarczy, równoważnego dokumentu poświadczającego, iż wymienione wymagania zostały spełnione, wydanego przez uprawniony organ sądowy lub administracyjny w Państwie Członkowskim, będącym ich państwem pochodzenia, lub w Państwie Członkowskim, z którego przybywa cudzoziemiec.

2. W przypadku gdy przyjmujące Państwo Członkowskie stawia swoim obywatelom, zamierzającym podjąć jedną z działalności określonych w art. 2, pewne wymagania, jak poświadczenie dobrej reputacji, a poświadczenie spełnienia tego rodzaju wymagań nie może być uzyskane na podstawie dokumentów określonych w ust. 1, Państwo to uzna za wystarczający dowód, w odniesieniu do obywateli innych Państw Członkowskich, zaświadczenie wydane przez uprawniony organ sądowy lub administracyjny w kraju pochodzenia lub w kraju, z którego cudzoziemiec przybywa, wskazujące, że wymienione wymagania zostały spełnione. Zaświadczenie tego rodzaju powinno odwoływać się do stanu faktycznego uznanego za odpowiedni przez kraj przyjmujący.

3. W przypadku gdy kraj pochodzenia lub kraj, z którego przybywa cudzoziemiec, nie wyda dokumentu określonego w ust. 1 lub zaświadczenia określonego w ust. 2, stanowiącego dowód dobrej reputacji lub niezaistnienia upadłości, tego rodzaju dowód może zostać zastąpiony złożeniem formalnego oświadczenia lub, w przypadku gdy w Państwach nie przewiduje się oświadczenia, uroczystądeklaracją, którą składa dana osoba przed uprawnionym organem sądowym lub administracyjnym, lub, gdzie stosowne, przed notariuszem, w kraju pochodzenia danej osoby; tego rodzaju władza lub notariusz wyda następnie zaświadczenie potwierdzające autentyczność oświadczenia lub uroczystego oświadczenia. Deklaracja o nieistnieniu uprzednio upadłości może również zostać złożona przed uprawnionym organem zawodowym lub związkowym w wymienionym kraju.

4. Dokumenty wydane zgodnie z ust. 1 i 2 nie mogą być przedstawiane później niż w trzy miesiące od daty wydania.

5. Państwa Członkowskie, w terminie ustanowionym w art. 8, określą władze i organy uprawnione do wydawania dokumentów określonych w ust. 1 i 2 i bezzwłocznie poinformują o tym inne Państwa Członkowskie oraz Komisję.

6. W przypadku gdy w przyjmującym Państwie Członkowskim wymaga się zaświadczenia o zdolności finansowej, Państwo to uzna zaświadczenia wydawane przez banki w Państwie Członkowskim, będącym krajem pochodzenia, lub w kraju, z którego cudzoziemiec przybywa, jako równoważne z zaświadczeniami wydawanymi na jego terytorium.

Artykuł 8

Państwa Członkowskie przyjmują środki niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą w ciągu sześciu miesięcy od jej ogłoszenia i bezzwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

Artykuł 9

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 4 czerwca 1974 r.

W imieniu Rady

J. Ertl

Przewodniczący

[1] Dz.U. 2 z 15.1.1962, str. 36/62.

[2] Dz.U. 2 z 15.1.1962, str. 32/62.

[3] Dz.U. 56 z 4.4.1964, str. 863/64.

[4] Dz.U. 56 z 4.4.1964, str. 869/64.

[5] Dz.U. L 260 z 22.10.1968, str. 1.

[6] Dz.U. C 63 z 28.5.1969, str. 21.

[7] Dz.U. C 10 z 27.1.1970, str. 23.

[8] Dz.U. 22 z 9.2.1965, str. 369/65.

[9] Dz.U. 144 z 5.8.1966, str. 2658/66.

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK

Następujące kategorie produktów określonych w art. 2 ust. 2 podlegają szczególnym ustaleniom w Państwach Członkowskich (od dnia 4 czerwca 1974 r.):

- Belgia:

Substancje i preparaty toksyczne

1. Wymienione w arrêté du Régentz dnia 6 lutego 1946 r. (ze zmianami), regulującym przechowywanie i dostawę substancji trujących i toksycznych (wprowadzenie w życie aktu prawnego 24 lutego 1921 r.).

2. Sklasyfikowane w kategorii 1 i 2 arrêté royal z dnia 31 maja 1958 r., regulującym przechowywanie, handel i stosowanie pestycydów i produktów fitofarmaceutycznych.

- Dania:

1. a) Substancje trujące lub toksyczne oraz produkty szkodliwe określone w Załączniku do aktu prawnego nr 119 z dnia 3 maja 1961 r. oraz określone w dekrecie (bekendtgørelse) nr 305 z dnia 9 października 1961 r. (wprowadzenie w życie poprzedniego), które ustanawiają zasady produkcji, otrzymywania, składowania i niszczenia tego rodzaju trucizn i produktów;

b) substancje trujące lub toksyczne oraz produkty szkodliwe wymienione w dekrecie (bekendtgørelse) nr 304 z dnia 9 października 1961 r., ustanawiającym zasady stosowania tego rodzaju trucizn i produktów.

2. Produkty (fitofarmaceutyczne, chwastobójcze, pestycydy, regulatory wzrostu roślin) określone w akcie prawnym nr 118 z dnia 3 maja 1961 r. i wymienione w dekretach (bekendtgørelser), wprowadzających w życie wymieniony akt, w którym stwierdza się, że te produkty nie mogą być reklamowane lub stosowane w handlu bez akceptacji i klasyfikacji Rady do spraw Trucizn (giftnevnet), a także ustala szczegółowe zasady przyjmowania, składowania, pakowania, etykietowania itd. tego rodzaju produktów.

3. Produkty (fitofarmaceutyczne, chwastobójcze, pestycydy, regulatory wzrostu roślin) określone w dekrecie (bekendtgørelse) z dnia 25 września 1961 r., który stanowi, że pozwolenia na stosowanie produktów opatrzonych znakiem "X" są zwykle nadawane użytkownikowi, pod warunkiem odbycia przez niego szkolenia toksykologicznego organizowanego przez Radę do spraw Trucizn (giftuævnet).

- Niemcy:

Substancje i preparaty toksyczne zaklasyfikowane do kategorii 1, 2 i 3 w przepisach ustawowych i wykonawczych Laender, dotyczących handlu i dystrybucji fitosanitarnych produktów toksycznych oraz produktów wywierających toksyczny wpływ na zdrowie roślin, oraz w ust. 34 w akapicie 5 kodeksu handlowego (Gewerbeordnung), w wersji z dnia 15 lutego 1963 r.

- Francja:

1. Substancje trujące wymienione w tabelach A (produkty toksyczne) i C (produkty niebezpieczne) sekcji I Décret 56-1197 z dnia 26 listopada 1956 r. (Code de la Santé publique, księga V, część 2, tytuł III, rozdział 1, sekcje I i II, art. R 5149-5168).

2. Produkty szkodliwe o zastosowaniu przemysłowym wymienione wCode du Travail, księga II, tytuł II, art. 67, 2, 78, 79 i 80 oraz w zarządzeniach i dekretach wydanych w celu wdrażania tych postanowień.

3. Produkty szkodliwe wymienione na liście niebezpiecznych, niezdrowych i nieodpowiednich miejsc pracy, zestawionej w nawiązaniu do art. 5 i 7 aktu prawnego z dnia 19 grudnia 1917 r.

4. Produkty przeciwpasożytnicze do użytku w rolnictwie (akt prawny z dnia 2 listopada 1943 r. zmieniony aktem z 30 lipca 1963 r.; arrêté z dnia 6 września 1954 r. w sprawie akceptacji markowych produktów przeciwpasożytniczych do użytku w rolnictwie, uzupełnione arrêté z dnia 6 lutego 1962 r.).

- Irlandia:

Trucizny, które w bieżącym okresie są wymienione w aktach wykonawczych do prawa o truciznach z 1961 r. i których sprzedaż jest zakazana z wyjątkiem sprzedaży prowadzonej przez niektóre uprawnione osoby.

- Włochy:

1. Gazy toksyczne (art. 58 — ujednolicony tekst aktów prawnych w sprawie bezpieczeństwa publicznego, przyjęty dekretem królewskim nr 773 z dnia 18 czerwca 1931 r.; dekret królewski nr 147 z dnia 9 stycznia 1927 r.; tabele gazów toksycznych załączone do ministerialnego dekretu z 6 lutego 1935 r. z późniejszymi zmianami).

2. Substancje trujące o zastosowaniu przemysłowym (art. 147 — ujednolicony tekst aktów prawnych w sprawie zdrowia, przyjęty dekretem królewskim nr 1265 z dnia 7 lipca 1934 r.).

3. Produkty medyczno-chirurgiczne (bakteriobójcze, zarazkobójcze oraz środki odkażające) (dekret królewski nr 3112 z dnia 6 grudnia 1928 r. oraz rozporządzenie wykonawcze aktu prawnego nr 1070 z dnia 23 czerwca 1927 r., przyjęte dekretem królewskim nr 3112 z dnia 6 grudnia 1928 r., oraz produkty medyczne (fitofarmaceutyczne i produkty stosowane jako konserwanty żywności) (art. 6 aktu prawnego nr 283 z dnia 30 kwietnia 1962 r., zmieniony art. 4 aktu prawnego nr 441 z dnia 26 lutego 1963 r. oraz zarządzenia regulujące zasady produkcji, handlu oraz sprzedaży produktów fitofarmaceutycznych oraz produktów stosowanych jako konserwanty żywności, przyjęte dekretem Prezydenta Republiki nr 1095 z dnia 3 sierpnia 1968 r.).

4. Cerusa (akt prawny nr 706 z dnia 19 lipca 1961 r.).

5. Benzol (akt prawny nr 245 z dnia 5 marca 1963 r.).

6. Produkty kosmetyczne i barwniki zawierające substancje trujące (art. 7 dekretu królewskiego nr 1938 z dnia 30 października 1924 r.).

- Luksemburg:

1. Handel i dystrybucja niektórych produktów (akt prawny z dnia 25 września 1953 r. — memoriałnr 62 z dnia 10 października 1953 r.).

2. Handel i stosowanie produktów fitofarmaceutycznych (pestycydów do użytku w rolnictwie, regulatorów wzrostu roślin, konserwantów, środków chwastobójczych, mikroorganizmów i wirusów jako środków pasożytobójczych…) (akt prawny z dnia 20 lutego 1968 r., memoriał nr 9 z dnia 12 marca 1968 r. — rozporządzenie Wielkiego Księcia z dnia 29 maja 1970 r., memoriał nr 33 z dnia 15 czerwca 1970 r.).

- Niderlandy:

Substancje i preparaty toksyczne, akt prawny (Bestrijdingsmiddelenwetz 1962 r.).

- Zjednoczone Królestwo:

1. Trucizny, które w okresie bieżącym są wyszczególnione w rozporządzeniu o spisie trucizn i podlegają prawu o farmacji i truciznach z 1933 r. oraz zasadom postępowania z truciznami, lub trucizny w spisie trucizn, które podlegają prawu o farmacji i truciznach (Irlandia Północna) od 1925 do 1967 r. oraz rozporządzeniu w sprawie trucizn (Irlandia Północna).

2. Substancje objęte prawem o chemikaliach rolniczych i ogrodniczych z 1967 r. oraz aktami wykonawczymi.

3. Substancje objęte prawem o rolnictwie (substancje trujące) z 1952 r. oraz aktami wykonawczymi.

--------------------------------------------------