5.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 33/201

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania na temat praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz w sprawie polityki Unii Europejskiej w tej dziedzinie (1),

—

uwzględniając wybór Indonezji na członka Rady Praw Człowieka ONZ (UNHRC) w maju 2011 r.; uwzględniając fakt, że członkowie UNHRC są zobowiązani do przestrzegania najwyższych standardów w zakresie promowania i ochrony praw człowieka,

—

uwzględniając przewodnictwo Indonezji w Stowarzyszeniu Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) w 2011 r., kartę ASEAN, która zaczęła obowiązywać w dniu 15 grudnia 2008 r., oraz utworzenie w dniu 23 października 2009 r. Międzyrządowej Komisji ds. Praw Człowieka ASEAN,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, ratyfikowany przez Indonezję w 2006 r.,

—

uwzględniając rozdział 29 konstytucji Indonezji, który gwarantuje wolność religii,

—

uwzględniając art. 156 i 156a indonezyjskiego kodeksu karnego, w których zakazuje się bluźnierstwa, herezji i zniesławienia na tle religijnym,

—

uwzględniając dekret prezydencki nr 1/PNPS/1965 w sprawie zapobiegania bluźnierstwom i znieważania religii,

—

uwzględniając oświadczenie UE z dnia 8 lutego 2011 r. w sprawie niedawnych ataków na ahmadyjczyków i ich zabójstw w prowincji Banten,

—

uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między UE a Indonezją oraz związaną z nią pierwszą rundę dialogu na temat praw człowieka, która odbyła się w czerwcu 2010 r. w Dżakarcie,

—

uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Indonezja jest największym na świecie w przeważającej większości muzułmańskim narodem, a także mając na uwadze, że tradycja pluralizmu, harmonii kultur, wolności religijnej i sprawiedliwości społecznej w Indonezji jest wpisana w narodową ideologię pancasila,

B.

mając na uwadze, że znacznie wzrosła liczba ataków na mniejszości religijne, zwłaszcza na ahmadyjczyków, którzy uważają się za muzułmanów, ale także na chrześcijan, buddystów i postępowe organizacje społeczeństwa obywatelskiego,

C.

mając na uwadze, że w wyniku zakazu rozpowszechniania muzułmańskich nauk ahmadyjczyków w 2008 r. indonezyjski minister do spraw religii wielokrotnie wzywał do całkowitego zdelegalizowania muzułmańskiej społeczności ahmadyjczyków, co zresztą uczyniły już trzy prowincje, mianowicie Jawa Zachodnia, Celebes Południowy i Sumatra Zachodnia; mając na uwadze, że w dniu 6 lutego 2011 r. tłum liczący co najmniej 1 500 osób zaatakował 20 ahmadyjczyków w Cikeusik w prowincji Banten, zabijając trzech z nich i poważnie raniąc kilku innych, na co prezydent Indonezji zareagował słowami potępienia i wezwał do przeprowadzenia dochodzenia,

D.

mając na uwadze, że po tym ataku, w dniu 8 lutego 2011 r., setki osób wzięły udział w podpaleniu trzech kościołów i zaatakowały duchownego w mieście Temanggung w centralnej Jawie po skazaniu chrześcijanina oskarżonego o obrazę islamu na pięć lat więzienia zamiast na karę śmierci, czego oczekiwali napastnicy, a także mając na uwadze, że w ciągu ostatnich sześciu lat Wspólnota Kościołów w Indonezji odnotowała 430 napaści na kościoły chrześcijańskie,

E.

mając na uwadze, że na podstawie art. 156 i 156a indonezyjskiego kodeksu karnego aresztowano już lub zatrzymano ponad 150 osób, a także mając na uwadze, że istnieją dowody na to, iż ekstremiści wykorzystują rozporządzenia władz lokalnych dotyczące bluźnierstwa, herezji i zniesławienia na tle religijnym w celu ograniczania wolności religijnej oraz wywoływania napięć i przemocy między społecznościami,

F.

mając na uwadze, że w dniu 19 kwietnia 2010 r. indonezyjski Trybunał Konstytucyjny utrzymał w mocy przepisy dotyczące bluźnierstwa i herezji, odrzucając wniosek o ich uchylenie, przedłożony przez czterech znamienitych uczonych muzułmańskich i co najmniej siedem indonezyjskich organizacji społeczeństwa obywatelskiego i praw człowieka, a także popierany przez co najmniej 40 innych organizacji,

G.

mając na uwadze, że istnieją wiarygodne doniesienia – których źródłem jest narodowa komisja ds. praw człowieka – o łamaniu praw człowieka przez funkcjonariuszy sił bezpieczeństwa w Indonezji, w tym również o torturach i innych formach znęcania się, a także o niepotrzebnym i nadmiernym używaniu siły, zwłaszcza w Papui i na Molukach; mając na uwadze, że osoby odpowiedzialne rzadko są pociągane do odpowiedzialności przed obliczem niezawisłego sądu,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie prezydenta, przewodniczącego Izby Reprezentantów, przewodniczącego Rady Przedstawicieli Regionów, przewodniczącego Ludowego Zgromadzenia Doradczego, najwyższych sędziów Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego oraz innych wysokich rangą urzędników z dnia 24 maja 2011 r., w którym wzywają oni do stania na straży ideologii pancasila i do ochrony pluralizmu;

2.

podkreśla postępy, jakich w ostatnich latach Indonezja dokonała w dziedzinie wdrażania demokracji i rządów prawa, oraz przywiązuje ogromną wagę do utrzymania i pogłębienia harmonijnych stosunków między Unią Europejską a Indonezją panujących w wielu dziedzinach, czego odzwierciedleniem jest umowa o partnerstwie i współpracy między UE a Indonezją;

3.

pochwala zobowiązania podjęte przez Indonezję przed jej wyborem na członka Rady Praw Człowieka ONZ w dniu 20 maja 2011 r., w tym również zobowiązanie do ratyfikacji wszystkich najważniejszych instrumentów w dziedzinie praw człowieka, zwłaszcza międzynarodowej konwencji o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem;

4.

wyraża głębokie zaniepokojenie przypadkami przemocy wobec mniejszości religijnych, zwłaszcza ahmadyjczyków, chrześcijan, bahaistów i buddystów; jest zaniepokojony, że naruszanie wolności religijnej osłabia prawa człowieka gwarantowane w konstytucji Indonezji, które obejmują również zakaz dyskryminacji, wolność wypowiedzi, wolność poglądów i prawo do pokojowych zgromadzeń;

5.

wzywa rząd Indonezji, mianowicie ministra do spraw religii, a także władzę sądowniczą w Indonezji do zagwarantowania wdrożenia i egzekwowania zasady praworządności, a także do postawienia przed obliczem sprawiedliwości sprawców przemocy i winnych szerzenia nienawiści na tle religijnym;

6.

wyraża zaniepokojenie z powodu rozporządzeń władz lokalnych dotyczących bluźnierstwa, herezji i zniesławienia na tle religijnym, które są podatne na nadużycia, a także z powodu wspólnego dekretu ministerialnego z 2008 r. zakazującego rozpowszechniania muzułmańskich nauk ahmadyjczyków, oraz wzywa władze Indonezji do ich uchylenia lub zmiany;

7.

pochwala wysiłki indonezyjskiego społeczeństwa obywatelskiego, w tym również muzułmańskich, chrześcijańskich i laickich ośrodków analitycznych, organizacji praw człowieka i organizacji zwalczających postawy ekstremistyczne, na rzecz promowania pluralizmu, wolności religijnej, zgody religijnej i praw człowieka;

8.

wzywa rząd Indonezji do zastosowania się do zaleceń Wysokiego Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka, a zwłaszcza do zaproszenia specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. wolności religijnej i wyznaniowej do złożenia wizyty w kraju;

9.

z zadowoleniem przyjmuje dochodzenie przeprowadzone w związku z tragicznymi w skutkach atakami na społeczność ahmadyjczyków w Jawie Zachodniej w lutym 2011 r., w związku z którymi zdymisjonowano regionalnych i prowincjonalnych szefów policji, przedstawiono zarzuty dziewięciu funkcjonariuszom policji za zaniedbanie obowiązków służbowych, a 14 innych osób postawiono przed sądem za popełnione zbrodnie, oraz wzywa do niezależnego monitorowania procesów przeciwko oskarżonym, aby sprawiedliwości stało się zadość w stosunku do wszystkich zainteresowanych stron;

10.

wzywa władze Indonezji do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie zarzutów łamania praw człowieka przez funkcjonariuszy sił bezpieczeństwa oraz do wniesienia oskarżenia przeciwko osobom odpowiedzialnym, w tym również osobom ponoszącym odpowiedzialność hierarchiczną;

11.

wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich więźniów sumienia, których aresztowano i oskarżono jedynie na podstawie ich udziału w pokojowych protestach politycznych, co jest sprzeczne z duchem specjalnej ustawy o autonomii z 2001 r., która przyznaje Papuasom, Molukańczykom oraz innym mniejszościom etnicznym i religijnym prawo do wyrażania swojej tożsamości kulturowej;

12.

wzywa delegację UE i placówki dyplomatyczne państw członkowskich do ciągłego i dokładnego monitorowania sytuacji w zakresie praw człowieka, zwłaszcza w regionach wyjątkowo trudnych takich jak Papua, Moluki i Aceh;

13.

podkreśla znaczenie uwzględniania kwestii praw człowieka, zwłaszcza wolności religijnej i przestrzegania praw mniejszości, w ramach dialogu politycznego w kontekście umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Indonezją;

14.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do wspierania indonezyjskiego społeczeństwa obywatelskiego i organizacji zajmujących się prawami człowieka, które aktywnie promują demokrację, tolerancję i pokojową koegzystencję różnych grup etnicznych i religijnych;

15.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Indonezji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Międzyrządowej Komisji ds. Praw Człowieka ASEAN oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.