2.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 197/12

—

Stwierdzenie, że odmawiając uprawnionym z hiszpańskiego krajowego systemu opieki zdrowotnej zwrotu kosztów leczenia, jakie ponieśli w innym państwie członkowskim w przypadku leczenia szpitalnego, które otrzymali zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. a), i) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 (1) z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w zakresie, w jakim wysokość zwrotu w państwie członkowskim, w którym odbywa się leczenie jest mniejsza niż ta przewidziana przez ustawodawstwo hiszpańskie, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 49 WE;

—

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

1.

Ustawodawstwo hiszpańskie w zakresie zabezpieczeń społecznych przewiduje, że świadczenia szpitalne, które pokrywa krajowy system opieki zdrowotnej muszą być udzielane przez ten właśnie system, poza szczególnie wyjątkowymi przypadkami „pomocy medycznej w nagłych wypadkach, niezwłocznej i ratującej życie.” W konsekwencji, gdy uprawniony z hiszpańskiego krajowego systemu opieki zdrowotnej przemieszcza się czasowo do innego państwa członkowskiego i gdy podczas swojego pobytu otrzymuje opiekę szpitalną niezbędną z medycznego punktu widzenia, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 lit. a), i) rozporządzenia 1408/71 koszty, jakie poniósł nie są zwracane przez władze hiszpańskie.

2.

Gdy wysokość zwrotu kosztów leczenia szpitalnego zgodnie z przepisami innego państwa członkowskiego jest mniej korzystna aniżeli ta zagwarantowana przez hiszpańskiego ustawodawcę, odmowa przez władze hiszpańskie zwrotu różnicy może zniechęcić uprawnionych z hiszpańskiego krajowego systemu opieki zdrowotnej do przemieszczania się do tego innego państwa członkowskiego, aby otrzymać usługi inne niż medyczne (na przykład usługi edukacyjne lub turystyczne) lub — w przypadku, gdy uprawnieni już się tam udali — skłonić ich do szybszego powrotu w celu otrzymania bezpłatnego leczenia szpitalnego w Hiszpanii. Rozpatrywane przepisy hiszpańskie mogą zatem ograniczać zarówno świadczenie innych usług niż medyczne, które pierwotnie uzasadniają czasowe przemieszczanie się uprawnionego do innego państwa członkowskiego, jak również w konsekwencji świadczenie usług medycznych w tym innym państwie zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 lit. a), i) rozporządzenia 1408/71.

3.

Wskazane ograniczenia w swobodzie świadczenia usług nie znajdują usprawiedliwienia w Traktacie WE. W szczególności władze hiszpańskie nie dowiodły, że te ograniczenia są niezbędne, aby uniknąć poważnego zagrożenia dla równowagi finansowej hiszpańskiego krajowego systemu opieki zdrowotnej. W rezultacie należy stwierdzić, że sporne przepisy są sprzeczne z art. 49 WE.