|
15.8.2008 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 209/23 |
Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii
(Sprawa C-221/08)
(2008/C 209/34)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R.Lyal, W. Mölls, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Irlandia
Żądania strony skarżącej
|
— |
stwierdzenie, że poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy minimalnych i maksymalnych cen sprzedaży detalicznej papierosów, Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 95/59/WE (1) z dnia 27 listopada 1995 r. w sprawie podatków innych niż podatki obrotowe, wpływających na spożycie wyrobów tytoniowych; |
|
— |
stwierdzenie, że poprzez brak dostarczenia niezbędnych informacji dotyczących właściwego prawa irlandzkiego w celu umożliwienia Komisji wykonania zadania kontroli zgodności z dyrektywą 95/59, Irlandia uchybiła zobowiązaniu ciążącemu na niej na mocy art. 10 WE; |
|
— |
obciążenie Irlandii kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na podstawie Tobacco Products (Control of Advertising, Sponsorship and Sales Promotion)(No. 2) Regulations 1986 [rozporządzeń z 1986 r. dotyczących wyrobów tytoniowych (kontrola reklamy, sponsorowania i sprzedaży promocyjnych)] a także na podstawie porozumień dotyczących wprowadzenia tych rozporządzeń zawartych z producentami i importerami, Irlandia ustaliła minimalną cenę papierosów, która wynosiła nie mniej niż 3 % poniżej oszacowanej średniej ceny papierosów z danej kategorii. Ponadto, oprócz tego, że producenci i importerzy nie mogą ustalać cen niższych niż 3 % poniżej oszacowanej średniej ceny, Irlandia ustanowiła także cenę maksymalną papierosów. Taki system jest sprzeczny z art. 9 ust. 1 dyrektywy 95/59, zgodnie z którym producenci wyrobów tytoniowych „mają swobodę w ustalaniu maksymalnej ceny sprzedaży detalicznej dla każdego z produktów”.
Zgodnie z art. 10 WE, państwa członkowskie maja obowiązek umożliwienia Komisji wypełniania jej zadań, w szczególności poprzez dostarczenie informacji, o które wystąpiono w trakcie postępowania o uchybienie. Komisja ponosi, że poprzez niedostarczenia jakiejkolwiek informacji dotyczącej właściwego prawa irlandzkiego, pomimo ponawianych wezwań ze strony Komisji, Irlandia uchybiła zobowiązaniu ciążącemu na niej na mocy art. 10 WE.
(1) (Dz.U. L 21, str. 40).