1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Skarga wszczynająca postępowanie – Przedstawienie argumentów i zarzutów – Wymogi formalne
(art. 226 WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 38 ust. 1 lit. c))
2. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Właściwość Trybunału – Granice – Statut Szkoły Europejskiej
(art. 10 WE, 226 WE)
1. Na mocy art. 21 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 38 ust. 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem Komisja jest zobowiązana, w przypadku każdej skargi złożonej na podstawie art. 226 WE, do wskazania konkretnych zarzutów, w przedmiocie których Trybunał ma rozstrzygnąć. Omawiane żądania powinny być sformułowane w sposób pozbawiony dwuznaczności w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał ultra petita lub z pominięciem któregoś zarzutu.
(por. pkt 36, 37)
2. Trybunał nie jest właściwy do orzekania w przedmiocie skargi Komisji, wniesionej na podstawie art. 226 WE, zarzucającej Królestwu Belgii uchybienie zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy porozumienia w sprawie siedziby zawartego w dniu 12 października 1962 r. między Zarządem Szkół Europejskich a Królestwem Belgii w związku z art. 10 WE. W istocie jak wynika z art. 28 konwencji w sprawie Statutu Szkoły Europejskiej podpisanej w dniu 12 kwietnia 1957 r. w Luksemburgu, system owego porozumienia jest taki jak wspomnianej konwencji i Trybunał nie jest właściwy, by rozstrzygać w przedmiocie wykładni, ponieważ pomimo związków tej konwencji ze Wspólnotą i działaniem jej instytucji, jest to zawarta przez państwa członkowskie umowa międzynarodowa, która nie stanowi integralnej części prawa wspólnotowego. Powyższa ocena nie powinna być ograniczona do okoliczności proceduralnych wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, lecz jest trafna również w ramach postępowania określonego w art. 226 WE, którego przedmiotem może być wyłącznie uchybienie przez państwo członkowskie jednemu z zobowiązań ciążących na nim na mocy traktatu.
Ponadto ani podnoszona konsolidacja dorobku konwencji z 1957 r. przez konwencję zawartą w dniu 21 czerwca 1994 r. w Luksemburgu, która obowiązuje w chwili obecnej, ani też wzmianka w tej ostatniej konwencji na temat porozumień w sprawie siedziby nie mogą z mocą wsteczną zmienić charakteru prawnego porozumienia w sprawie siedziby, które jest umową międzynarodową zawartą między Zarządem Szkół a rządem jednego tylko państwa członkowskiego. Co się tyczy wreszcie ewentualnego zastosowania klauzuli arbitrażowej zawartej w art. 26 konwencji z 1994 r., postępowanie w sprawie stwierdzenia uchybienia w rozumieniu traktatu WE i orzecznictwa Trybunału można wszcząć wyłącznie na podstawie art. 226 WE.
(por. pkt 44-46, 51-53; sentencja)