3.11.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 363/21

1)

Czy wykładnia dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. (1) w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej pozwala na uznanie za zgodne z nią z punktu widzenia skutecznej ochrony interesów ogólnych, która należy do krajowego organu regulacyjnego w tej dziedzinie, utworzenie przez prawodawcę krajowego organu ds. regulacji i nadzoru odpowiadającego instytucyjnemu modelowi o charakterze niewyspecjalizowanym, który łączy w jeden podmiot istniejące dotychczas organy kontroli min. w dziedzinie energii, telekomunikacji i konkurencji?

2)

Czy warunki „niezależności” krajowych organów regulacyjnych w dziedzinie sieci i usług łączności elektronicznej, do których odnosi się art. 3 ust. 2 i 3a dyrektywy 2002/21/WE (2), zmienionej przez dyrektywę 2009/140/WE, powinny być analogiczne do warunków wymaganych dla krajowych organów kontroli ochrony danych osobowych zgodnie z art. 28 dyrektywy 95/46/WE (3)?

3)

Czy znajduje zastosowanie doktryna zawarta w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 8 kwietnia 2014 r. (4) w przypadku, gdy osoby odpowiedzialne za krajowy organ regulacji telekomunikacji zostają odwołane przed upływem kadencji z uwagi na wymóg nowych ram prawnych tworzących organ nadzoru, który grupuje poszczególne organy krajowe regulujące sektory regulowane? Czy można uznać owo odwołanie przed upływem kadencji tylko z powodu wejścia w życie nowej ustawy krajowej, a nie na skutek następczej utraty ustalonych wcześniej w prawie krajowym warunków osobistych osób powołanych, za zgodne z postanowieniami art. 3 ust. 3a dyrektywy 2002/21/WE?