1)

Czy wykładni art. 12 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych (1) (zwanej dalej „dyrektywą”) należy dokonywać w ten sposób, że rozwiązanie przez podróżnego umowy o zorganizowanie imprezy turystycznej z powodu „nieuniknionych, nadzwyczajnych okoliczności” jest co do zasady dopuszczalne jedynie bezpośrednio przed rozpoczęciem podróży, czy też w poszczególnych przypadkach odstąpienie to może nastąpić również na 3-4 miesiące przed tą datą?

2)

Jeżeli oświadczenie o odstąpieniu od umowy jest co do zasady dopuszczalne bez ograniczeń czasowych, należy również zadać pytanie,

3)

Przy ocenie zaistnienia nieuniknionych, nadzwyczajnych okoliczności w miejscu docelowym lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie oraz wynikającego z nich znacznego pogorszenia realizacji imprezy turystycznej istotne są

4)

Czy prawo do odstąpienia od umowy bez dodatkowych kosztów nie przysługuje, jeżeli okoliczności, na które powołuje się podróżny, istniały już w momencie dokonywania rezerwacji lub były co najmniej możliwe do przewidzenia, czy też może to prowadzić przynajmniej do zastosowania surowszego standardu przy ocenie zasadności negatywnych skutków?

5)

Jeżeli przesłanki odwołania podróży bez dodatkowych kosztów nie są spełnione, powstaje pytanie, czy uzgodnione „rozsądne standardowe opłaty za rozwiązanie umowy” w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy muszą mieścić się jedynie w granicach zwyczajowo przyjętych w branży wartości procentowych, opartych na empirycznych wskaźnikach, czy też zawsze konieczne jest zbadanie przewidywanych zaoszczędzonych wydatków i przychodów z innych form korzystania z usług turystycznych w konkretnym, indywidualnym przypadku, ujawniając podstawę obliczeń organizatora podróży?

6)

Czy przy ocenie zasadności kosztów rozwiązania umowy ustalonych w sposób zryczałtowany można odwołać się do prawa krajowego, jeżeli w przypadku przewidywanych nieproporcjonalnych kosztów postępowania prawo to pozwala na ustalenie ich wysokości według uznania sądu?

7)

Czy art. 12 ust. 1 zdanie ostatnie dyrektywy, zgodnie z którym na żądanie podróżnego organizator wycieczek ma obowiązek przedstawić uzasadnienie wysokości kosztów rezygnacji, ma zastosowanie również do kosztów rezygnacji ustalonych w formie ryczałtu procentowego i jakie są skutki prawne niewykonania lub niewystarczającego wykonania tego obowiązku przez organizatora wycieczek?

8)

Czy na organizatorze imprezy turystycznej spoczywa ciężar przedstawienia okoliczności faktycznych oraz udowodnienia zasadności opłaty za rozwiązanie umowy adekwatności ustalonej w formie zryczałtowanej stawki procentowej opłaty za rozwiązanie umowy, czy też to podróżny musi zawsze zakwestionować i udowodnić, ile organizator podróży zwykle oszczędza w zależności od momentu rozwiązania umowy i ile może zwykle uzyskać sprzedając usługi turystyczne gdzie indziej?