Skarga wniesiona w dniu 29 listopada 2005 r. — Endesa przeciwko Komisji

(Sprawa T-417/05)

(2006/C 22/38)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Endesa, S.A. [Przedstawiciele: adwokaci M. Merola, M. Odriozola, S. Baxter i M. Muñoz de Juan; J. Flynn, QC, Barrister]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 15 listopada 2005 r. w sprawie COMP/M.3986 Gas Natural przeciwko Endesa

Zarzuty i główne argumenty

Celem skargi jest stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 listopada 2005 r. uznającej, że publiczna oferta nabycia ogłoszona przez Gas Natural SDG, S.A w dniu 5 września 2005 r. z zamiarem nabycia 100 % udziałów w Endesa S.A. nie stanowi koncentracji o wymiarze wspólnotowym.

Tytułem wstępnym skarżąca zarzuca popełnienie licznych uchybień proceduralnych. W tym względzie, po pierwsze, twierdzi ona, że zaskarżona decyzja powinna była zostać wydana przed wydaniem decyzji dotyczącej wniosku o odesłanie przewidzianego w art. 22 rozporządzenia o koncentracjach, biorąc pod uwagę, iż z brzmienia tego przepisu wynika, że decyzje dotyczące takich wniosków powinny dotyczyć koncentracji, które nie przekraczają progów ustanowionych w regulacji lub regulacjach krajowych i które nie mają wymiaru wspólnotowego.

Po drugie, skarżąca zarzuca Komisji brak przejrzystości przeprowadzonego postępowania oraz wynikające z tego faktu naruszenie jej prawa do obrony.

Skarżąca twierdzi wreszcie, że Komisja powinna była zwrócić się o zawieszenie postępowania krajowego toczącego się równolegle przed władzami krajowymi. Skarżąca jest zdania, że brak jakiegokolwiek wniosku w tym zakresie stanowi poważne uchybienie proceduralne z punktu widzenia podstawowych zasad rządzących systemem kontroli koncentracji.

W odniesieniu do istoty sprawy skarżąca zarzuca naruszenie pewnych artykułów rozporządzenia (WE) nr 139/2004 (1) oraz wystąpienie oczywistych błędów w ocenie. W pierwszej kolejności twierdzi ona zatem, że decyzja stoi w sprzeczności z ustanowionymi w rozporządzeniu o koncentracjach przepisami dotyczącymi kompetencji, ponieważ zmierza ona do przesunięcia na Endesę ciężaru dowodu w zakresie określenia wspólnotowego wymiaru koncentracji, co jest oczywiście niezgodne z bezwzględnym charakterem przepisów ustanawiających wyłączne kompetencje Komisji.

Skarżąca twierdzi następnie, że nie uwzględniając skonsolidowanych sprawozdań finansowych Endesy za ostatni rok księgowy, prawidłowo sporządzonych zgodnie ze wspólnotowymi normami dotyczącymi księgowości, obowiązującymi w momencie koncentracji (NIC/NIIF), Komisja naruszyła art. 5 rozporządzenia o koncentracjach, odstępując od swej dotychczasowej praktyki i naruszając zasady zawarte w komunikacie w sprawie obliczania obrotu.

Skarżąca dodaje, że — w zakresie dotyczącym korekt rozpatrywanych w decyzji z punktu widzenia komunikatu w sprawie obliczania obrotu — wiele z tych korekt zostało dokonanych w ramach ścisłego stosowania obowiązujących przepisów wspólnotowych dotyczących księgowości i nie należy ich niesłusznie utożsamiać z korektami dokonywanymi na podstawie art. 5 rozporządzenia o koncentracjach. W każdym razie wszystkie korekty rozpatrywane w decyzji powinny były zostać uznane, gdyż ich celem jest określenie rzeczywistej wartości finansowej przedsiębiorstw stanowiących przedmiot koncentracji.

Skarżąca twierdzi wreszcie, że decyzja błędnie określa wyłączne kompetencje Komisji, a zatem narusza zasadę pewności prawa i zagraża jednolitemu stosowaniu rozporządzenia o koncentracjach.

(1)  Dz.U. L 24, str. 1.

  翻译：

查看mercari原页面

收藏该商品

立即下单