—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0214) (1),

—

uwzględniając art. 251 ust. 2, art. 47 ust. 2 oraz art. 55 i 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0155/2005),

—

uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0270/2005),

1.

zatwierdza wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przedstawienie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojej propozycji lub zastąpienie jej innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM (2005)0158) (1),

—

uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

—

uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0177/2005),

—

uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0258/2005),

1.

zatwierdza zawarcie umowy;

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz parlamentowi Republiki Bułgarii.

—

uwzględniając wniosku dotyczącego decyzji Rady (COM(2005)0159) (1),

—

uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2, akapit pierwszy, zdanie pierwsze, Traktat WE,

—

uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0173/2005),

—

uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0259/2005),

1.

zatwierdza zawarcie umowy;

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Republiki Chorwacji.

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM (2005)0106) (1),

—

uwzględniając art. 12 rozporządzenia Rady (WE) nr 297/95 z dnia 10 lutego 1995 r. (2), na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0137/2005),

—

uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0264/2005),

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.

zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(4a)

W celu poszanowania zasady proporcjonalności produkty lecznicze zawierające substancje aktywne wykorzystywane powszechnie we Wspólnocie do celów leczniczych od przynajmniej dziesięciu lat powinny korzystać ze zredukowanych opłat rocznych.

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2005)0187) (1),

—

uwzględniając art. 37 i art. 300 ust. 2 Traktatu WE,

—

uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0154/2005),

—

uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Rozwoju (A6-0260/2005),

1.

zatwierdza wniosek dotyczący rozporządzenia Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie protokółu;

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich i Unii Komorów.

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 19 lipca 2004 r. dotyczące Porozumień Partnerskich w sprawie rybołówstwa,

(2a)

Istotnym jest uzyskanie poprawy a zakresie informacji dostarczanych Parlamentowi Europejskiemu. W tym celu Komisja powinna sporządzać roczne sprawozdanie z wykonania umowy;

—

uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Mariosa Matsakisa, przekazany przez Prokuratora Generalnego Republiki Cypru, w dniu 20 września 2004 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 13 października 2004 r.,

—

uwzględniając pismo, ogłoszone na posiedzeniu plenarnym w dniu 14 października 2004 r., w którym Marios Matsakis kwestionował kompetencje Prokuratora Generalnego do występowania z wnioskiem o uchylenie jego immunitetu,

—

uwzględniając dwa pisma potwierdzające kompetencje Prokuratora Generalnego do występowania z wnioskiem o uchylenie immunitetu cypryjskiego posła do PE, przesłane przez Stałego Przedstawiciela Republiki Cypru w dniach 13 października 2004 r. i 10 lutego 2005 r. Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając pismo przesłane przez Prezesa Sądu Najwyższego Cypru w dniu 16 czerwca 2005 r.,

—

po wysłuchaniu wyjaśnień Mariosa Matsakisa, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając art. 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

—

uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r. (1),

—

uwzględniając art. 83 i 133 Konstytucji Republiki Cypru,

—

uwzględniając art. 6 ust. 2 oraz art. 7, a w szczególności jego ust. 4, Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0268/2005),

1.

stwierdza, że zgodnie z art. 83 i 113 Konstytucji Republiki Cypru, Prokurator Generalny jest organem posiadającym kompetencje do składania wniosku o uchylenie immunitetu posła;

2.

podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Mariosa Matsakisa pod warunkiem, że uchylenie immunitetu będzie dotyczyło wyłącznie prowadzenia postępowania karnego, tak, aby przed wydaniem prawomocnego orzeczenia Marios Matsakis nie mógł zostać zatrzymany ani aresztowany oraz by nie można było podjąć żadnych innych kroków uniemożliwiających mu wykonywanie mandatu posła do Parlamentu Europejskiego.

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji Prokuratorowi Generalnemu Republiki Cypru.

—

uwzględniając inicjatywę Republiki Francuskiej, Irlandii, Królestwa Szwecji oraz Zjednoczonego Królestwa (8958/2004) (1),

—

uwzględniając art. 34 ust. 2 litera b) Traktatu UE,

—

uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0198/2004),

—

uwzględniając opinię Komisji Prawnej na temat zaproponowanej podstawy prawnej,

—

uwzględniając art. 93, art. 51 oraz art. 35 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0174/2005),

1.

odrzuca inicjatywę Republiki Francuskiej, Irlandii, Królestwa Szwecji oraz Zjednoczonego Królestwa;

2.

zwraca się do władz Republiki Francuskiej, Irlandii, Królestwa Szwecji oraz Zjednoczonego Królestwa o wycofanie inicjatywy;

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji jak również rządom Republiki Francuskiej, Irlandii, Królestwa Szwecji oraz Zjednoczonego Królestwa.

—

uwzględniając wniosek Rady (14203/2004) (1),

—

uwzględniając zmieniony wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2002)0326) (2),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 20 września 2001 r. (3),

—

uwzględniając art. 63 ust. 1 pkt 1) lit. d) Traktatu WE,

—

uwzględniając art. 67 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0200/2004),

—

uwzględniając art. 51, 41 ust. 4 i art. 55 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Prawnej (A6-0222/2005),

1.

zatwierdza po poprawkach projekt Rady;

2.

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej projektu, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.

zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.

zastrzega sobie prawo wniesienia sprawy przed Trybunał Sprawiedliwości w celu dokonania weryfikacji legalności wniosku oraz jego zgodności z prawami podstawowymi

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1a)

Każde Państwo Członkowskie powinno posiadać krajowy system azylowy, zapewniający przynajmniej podstawową ochronę przewidzianą przez prawo międzynarodowe dotyczące azylu.

(2)

Na specjalnym posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska uzgodniła, że podejmie prace mające na celu ustanowienie Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego, opartego na pełnym i łącznym stosowaniu Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej Protokołem Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. („Konwencja Genewska”), potwierdzając w ten sposób zasadę niewydalania lub niezawracania i zapewniając, że nikt nie będzie odsyłany tam, gdzie narażony jest na prześladowania .

(2)

Na specjalnym posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska uzgodniła, że podejmie prace mające na celu ustanowienie Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego, opartego na pełnym i łącznym stosowaniu Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej Protokołem Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. („Konwencja Genewska”), potwierdzając w ten sposób zasadę niewydalania lub niezawracania i zapewniając, że nikt nie będzie odsyłany do krajów lub na tereny, gdzie jego życie lub wolność mogą być zagrożone.

(3a)

Rada Europejska na posiedzeniu w Hadze w dniach 4 i 5 listopada 2004 r. potwierdziła podejście przyjęte w Tampere i zgodziła się na utworzenie do roku 2010 wspólnej procedury azylowej oraz jednolitego statusu osób, którym przyznano azyl lub dodatkową ochronę.

(5)

Głównym celem niniejszej dyrektywy jest wprowadzenie minimalnych ram we Wspólnocie Europejskiej dotyczących procedur przyznania i cofnięcia statusu uchodźcy.

(5)

Głównym celem niniejszej dyrektywy jest wprowadzenie minimalnych ram we Wspólnocie Europejskiej dotyczących procedur przyznania i cofnięcia statusu uchodźcy, zapewniających, iż żadne Państwo Członkowskie nie wydali ani nie odeśle w jakikolwiek sposób osoby ubiegającej się o azyl do granicy terytorium, na którym jej życie lub wolność byłyby zagrożone ze względu na rasę, płeć, religię, narodowość, język, orientację seksualną, przynależność do określonej grupy społecznej, politycznej lub mniejszości , lub poglądy polityczne, zgodnie ze standardami międzynarodowymi, w szczególności z Konwencją Genewską i wnioskami z Tampere w sprawie azylu.

(8)

Niniejsza dyrektywa szanuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(8)

Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej jako ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, a także we wszystkich istniejących zobowiązaniach międzynarodowych, zwłaszcza w Konwencji Genewskiej.

(9)

W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie związane są zobowiązaniami wynikającymi z aktów prawa międzynarodowego, których są stronami i które zakazują dyskryminacji.

(9)

W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie związane są zobowiązaniami wynikającymi z aktów prawa międzynarodowego, których są stronami i które zakazują wszelkich form dyskryminacji.

(11)

Podejmowanie decyzji w sprawie wniosków o udzielenie azylu w możliwie jak najkrótszym terminie leży w interesie zarówno Państw Członkowskich, jak i wnioskodawców. Organizacja postępowania w sprawie wniosków o udzielenie azylu pozostawiona jest do uznania Państw Członkowskich, aby mogły one, zgodnie ze swoimi potrzebami krajowymi, traktować priorytetowo lub przyspieszać postępowanie w przypadku dowolnego wniosku, biorąc pod uwagę normy zawarte w niniejszej dyrektywie.

(11)

Podejmowanie decyzji w sprawie wniosków o udzielenie azylu w możliwie jak najkrótszym terminie leży w interesie zarówno Państw Członkowskich, jak i wnioskodawców , a zatem potrzebne są szybkie i skuteczne procedury, które nie powinny trwać dłużej niż sześć miesięcy . Organizacja postępowania w sprawie wniosków o udzielenie azylu pozostawiona jest do uznania Państw Członkowskich, aby mogły one, zgodnie ze swoimi potrzebami krajowymi, traktować priorytetowo lub przyspieszać postępowanie w przypadku dowolnego wniosku, biorąc pod uwagę normy zawarte w niniejszej dyrektywie.

(13)

W interesie prawidłowego uznania osób potrzebujących ochrony za uchodźców w rozumieniu art. 1 Konwencji Genewskiej każdy wnioskodawca powinien , z zastrzeżeniem określonych wyjątków , mieć skuteczny dostęp do procedur, możliwość współpracy i normalnego komunikowania się z właściwymi organami w celu przedstawienia odpowiednich faktów swojej sprawy oraz wystarczające gwarancje proceduralne prowadzenia swojej sprawy na wszystkich etapach procedury. Ponadto procedura badania wniosku o udzielenie azylu powinna zapewniać wnioskodawcy przynajmniej prawo pobytu na czas podejmowania decyzji przez organ rozpatrujący, możliwość skorzystania z usług tłumacza w celu przedstawienia swojej sprawy w przypadku przesłuchania przez organy, możliwość skontaktowania się z przedstawicielem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) lub z którąkolwiek organizacją działającą w jego imieniu, prawo do odpowiedniej notyfikacji decyzji, faktycznego i prawnego uzasadnienia tej decyzji, możliwość skonsultowania się z radcą prawnym lub innym radcą oraz prawo do informacji o swojej sytuacji prawnej w decydujących momentach przebiegu procedury w języku, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez nią zrozumiany .

(13)

W interesie prawidłowego uznania osób potrzebujących ochrony za uchodźców w rozumieniu art. 1 Konwencji Genewskiej każdy wnioskodawca powinien mieć skuteczny dostęp do procedur, możliwość współpracy i normalnego komunikowania się z właściwymi organami w celu przedstawienia odpowiednich faktów swojej sprawy oraz gwarancje proceduralne prowadzenia swojej sprawy na wszystkich etapach procedury. Ponadto procedura badania wniosku o udzielenie azylu powinna zapewniać wnioskodawcy przynajmniej prawo pobytu na czas podejmowania decyzji przez organ rozpatrujący, możliwość skorzystania z usług tłumacza w celu przedstawienia swojej sprawy w przypadku przesłuchania przez władze, możliwość skontaktowania się z przedstawicielem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) lub z którąkolwiek organizacją działającą w jego imieniu, prawo do otrzymania odpowiedniego powiadomienia o decyzji, faktycznego i prawnego uzasadnienia tej decyzji, możliwość skonsultowania się z doradcą prawnym lub innym doradcą oraz prawo do informacji o swojej sytuacji prawnej w decydujących momentach przebiegu procedury w języku, który rozumie .

(Zastąpienie zwrotu: „co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że” występuje w całym tekście. Przyjęcie niniejszej poprawki będzie wymagało odpowiednich zmian w całym dokumencie.)

(14)

Ponadto należy ustanowić specjalne gwarancje proceduralne dla małoletnich bez opieki z uwagi na ich bezbronność. W tym kontekście Państwa Członkowskie powinny przede wszystkim wziąć pod uwagę najlepszy interes dziecka.

(14)

Ponadto należy ustanowić specjalne gwarancje proceduralne dla dzieci bez opieki z uwagi na ich bezbronność. W tym kontekście Państwa Członkowskie powinny przede wszystkim wziąć pod uwagę najlepszy interes dziecka podczas całego przebiegu procedury azylowej, zgodnie z art. 3 Konwencji o Prawach Dziecka ONZ (KPD).

(16)

Wiele wniosków o udzielenie azylu składanych jest na granicy lub w strefie tranzytowej Państwa Członkowskiego przed wydaniem decyzji w sprawie wjazdu wnioskodawcy. Państwa Członkowskie powinny móc utrzymać istniejące procedury dostosowane do określonej sytuacji tych wnioskodawców na granicach. Powinny zostać określone wspólne reguły dotyczące wyjątków poczynionych w tych okolicznościach w stosunku do gwarancji, z których wnioskodawcy zwykle korzystają . Procedury graniczne powinny stosować się głównie do tych wnioskodawców, którzy nie spełniają warunków wjazdu na terytorium Państw Członkowskich.

(16)

Wiele wniosków o udzielenie azylu składanych jest na granicy lub w strefie tranzytowej Państwa Członkowskiego przed wydaniem decyzji w sprawie wjazdu wnioskodawcy. Państwa Członkowskie powinny móc utrzymać istniejące procedury dostosowane do określonej sytuacji tych wnioskodawców na granicach. Procedury graniczne powinny stosować się głównie do tych wnioskodawców, którzy nie spełniają warunków wjazdu na terytorium Państw Członkowskich.

(17a)

Przemyt ludzi jest jedną z głównych dróg dla osób chcących dostać się na terytorium Państw Członkowskich. Mając na względzie potrzebę uwzględnienia ich najlepszego interesu, nie wolno w żaden sposób dyskryminować wniosku osoby ubiegającej się o azyl dlatego, że wjechała do Państwa Członkowskiego w taki sposób.

(18)

Uwzględniając osiągnięty poziom harmonizacji dotyczący warunków, które powinni spełnić obywatele państw trzecich i bezpaństwowcy, by mogli ubiegać się przyznanie statusu uchodźcy, należy ustanowić wspólne kryteria określania państw trzecich jako bezpiecznych państw pochodzenia.

(18)

Uwzględniając osiągnięty poziom harmonizacji dotyczący warunków, które powinni spełnić obywatele państw trzecich i bezpaństwowcy, by mogli ubiegać się przyznanie statusu uchodźcy, należy ustanowić wspólne kryteria określania państw trzecich jako bezpiecznych państw pochodzenia oraz należy zagwarantować, aby ocena i wdrażanie były przeprowadzane prawidłowo i skutecznie.

(19)

W przypadku, gdy Rada upewniła się, że te kryteria zostały spełnione w stosunku do danego kraju pochodzenia, oraz w konsekwencji włączyła je do wspólnego minimalnego wykazu bezpiecznych krajów pochodzenia, która ma być przyjęta na mocy niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie powinny być zobowiązane rozpatrzyć wniosek osoby posiadającej obywatelstwo tego kraju lub bezpaństwowca uprzednio zwyczajowo zamieszkałego w tym kraju, na podstawie domniemania wzruszalnego odnoszącego się do bezpieczeństwa tego kraju. W świetle znaczenia politycznego określania bezpiecznych państw pochodzenia, w szczególności biorąc pod uwagę konsekwencje oceny sytuacji dotyczącej praw człowieka w państwie pochodzenia oraz ich następstwa dla polityk Unii Europejskiej w dziedzinie stosunków zewnętrznych, Rada powinna podejmować wszystkie decyzje w sprawie ustalenia lub zmian listy po konsultacji z Parlamentem Europejskim .

(19)

W przypadku, gdy Rada upewniła się, że te kryteria zostały spełnione w stosunku do danego kraju pochodzenia, oraz w konsekwencji włączyła je do wspólnego wykazu bezpiecznych krajów pochodzenia, która ma być przyjęta na mocy niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie mogą rozpatrzyć wniosek osoby posiadającej obywatelstwo tego kraju lub bezpaństwowca uprzednio zwyczajowo zamieszkałego w tym kraju, na podstawie domniemania wzruszalnego odnoszącego się do bezpieczeństwa tego kraju. W świetle znaczenia politycznego określania bezpiecznych państw pochodzenia, w szczególności biorąc pod uwagę konsekwencje oceny sytuacji dotyczącej praw człowieka w państwie pochodzenia oraz ich następstwa dla polityk Unii Europejskiej w dziedzinie stosunków zewnętrznych, Rada powinna podejmować wszystkie decyzje w sprawie ustalenia lub zmian listy współdecydując z Parlamentem Europejskim .

(20)

Do celów niniejszej dyrektywy Rumunia i Bułgaria powinny zostać uznane za będące bezpiecznymi państwami pochodzenia do czasu ich przystąpienia do Unii Europejskiej, co wynika ze ich statusu jako państw kandydujących do przystąpienia do Unii Europejskiej oraz z postępu, jakiego dokonały te kraje w celu uzyskania członkostwa .

(21)

Określenie państwa trzeciego jako bezpieczny kraj pochodzenia do celów niniejszej dyrektywy nie może stanowić bezwarunkowej gwarancji bezpieczeństwa dla obywateli tego kraju. Ocena decydująca o takim określeniu, z uwagi na jej charakter, może jedynie brać pod uwagę ogólne uwarunkowania cywilne, prawne i polityczne w tym kraju oraz to, czy osoby, które w danym państwie zostaną uznane winnymi prześladowań, tortur albo nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, rzeczywiście zostają ukarane. Z tego powodu ważne jest, aby Państwo określone jako bezpieczne dla wnioskodawcy nie mogło dłużej za takie uchodzić, w przypadku, gdy wnioskodawca wykaże, że istnieją poważne przyczyny przemawiające za tym, że dane państwo w jego szczególnej sytuacji nie jest dla niego bezpieczne.

(21)

Określenie państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju pochodzenia do celów niniejszej dyrektywy nie może stanowić bezwarunkowej gwarancji bezpieczeństwa dla obywateli tego kraju. Ocena decydująca o takim określeniu, z uwagi na jej charakter, może jedynie brać pod uwagę ogólne uwarunkowania cywilne, prawne i polityczne w tym kraju, zwłaszcza poszanowanie prawa międzynarodowego w zakresie praw człowieka, wolności podstawowych i ochrony uchodźców, oraz to, czy osoby, które w danym państwie zostaną uznane winnymi prześladowań, tortur albo nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, rzeczywiście zostają ukarane. Z tego powodu ważne jest, aby Państwo określone jako bezpieczne dla wnioskodawcy nie mogło dłużej za takie uchodzić w przypadku, gdy wnioskodawca wykaże, że istnieją poważne przyczyny przemawiające za tym, że dane państwo w jego szczególnej sytuacji nie jest dla niego bezpieczne.

(22)

Państwa Członkowskie powinny zbadać istotę wszystkich wniosków, tj., ocenić, czy dany wnioskodawca spełnia warunki przyznania statusu uchodźcy zgodnie z dyrektywą Rady 2004/83/WE w sprawie minimalnych norm dotyczących warunków, które powinni spełnić obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, by mogli ubiegać się o przyznanie statusu uchodźcy lub osób, które potrzebują ochrony międzynarodowej oraz treści przyznanej ochrony, za wyjątkiem przypadków, w których dyrektywa stanowi inaczej, w szczególności, w przypadku, gdy można w sposób rozsądny przypuszczać , że inne państwo zbada wniosek lub zapewni wystarczającą ochronę. W szczególności Państwa Członkowskie nie powinny być zobowiązane do oceny istoty wniosku o udzielenie azylu, w przypadku, gdy pierwsze państwo azylu przyznało wnioskodawcy status uchodźcy lub przyznało inną wystarczającą ochronę, a wnioskodawca będzie podlegał readmisji do tego kraju.

(22)

Państwa Członkowskie powinny zbadać istotę wszystkich wniosków, tj., ocenić, czy dany wnioskodawca spełnia warunki przyznania statusu uchodźcy zgodnie z dyrektywą Rady 2004/83/WE w sprawie minimalnych norm dotyczących warunków, które powinni spełnić obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, by mogli ubiegać się o przyznanie statusu uchodźcy lub osób, które potrzebują ochrony międzynarodowej oraz treści przyznanej ochrony, z wyjątkiem przypadków, w których zostało stwierdzone, że inne państwo jest właściwe dla rozpatrzenia wniosku i może zapewnić skuteczną, równoważną i odpowiednią ochronę zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającym kryteria i mechanizmy określania Państwa Członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela państwa trzeciego  (4). W szczególności Państwa Członkowskie nie powinny być zobowiązane do oceny istoty wniosku o udzielenie azylu, w przypadku, gdy pierwsze państwo azylu przyznało wnioskodawcy status uchodźcy lub przyznało inną skuteczną ochronę, a wnioskodawca będzie podlegał readmisji do tego kraju.

(Zastąpienie pojęcia „wystarczająca ochrona” pojęciem „skuteczna ochrona” dotyczy całości tekstu.)

(23)

Państwa Członkowskie nie powinny również być zobowiązane do oceny istoty wniosku o udzielenie azylu w przypadku, gdy można w sposób rozsądny oczekiwać, że wnioskodawca z powodu związku z państwem trzecim, jak zostało to określone w prawie krajowym, może poszukiwać ochrony w tym państwie trzecim. Państwa Członkowskie powinny postępować według tej zasady jedynie w przypadku, gdy dany wnioskodawca jest bezpieczny w odnośnym państwie trzecim. W celu uniknięcia wtórnego przepływu wnioskodawców należy ustanowić wspólne zasady, według których Państwa Członkowskie uznają lub określają państwa trzecie jako bezpieczne.

(24)

Ponadto w odniesieniu do określonych europejskich państw trzecich, w których przestrzega się szczególnie wysokich norm w zakresie praw człowieka i ochrony uchodźców, Państwa Członkowskie nie powinny mieć żadnej możliwości przeprowadzania badania lub możliwości przeprowadzania pełnego badania wniosków o udzielenie azylu odnośnie wnioskodawców, którzy wjechali na ich terytorium z tych państw trzecich. Z uwagi na potencjalne następstwa, jakie może mieć dla wnioskodawcy ograniczone lub zaniechane badanie, stosowanie koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego powinno być ograniczone do przypadków dotyczących państw trzecich, co do których Rada upewniła się, że wysokie normy bezpieczeństwa odnośnego państwa trzeciego, w rozumieniu niniejszej dyrektywy, zostały spełnione. Rada powinna podjąć decyzję w tej kwestii po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

(25)

Z charakteru wspólnych norm dotyczących koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego w rozumieniu niniejszej dyrektywy wynika, że wykorzystanie koncepcji w praktyce uzależnione jest od tego, czy odnośne państwo trzecie zezwoli danemu wnioskodawcy wjechać na swoje terytorium.

(25)

Z charakteru wspólnych norm dotyczących koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego w rozumieniu niniejszej dyrektywy wynika, że wykorzystanie koncepcji w praktyce uzależnione jest od tego, czy dane państwo trzecie zezwoli danemu wnioskodawcy wjechać na swoje terytorium.

(26)

W odniesieniu do cofnięcia statusu uchodźcy Państwa Członkowskie powinny zapewnić, że osoby korzystające ze statusu uchodźcy są należycie poinformowane o możliwym ponownym rozpatrzeniu ich statusu oraz o tym, że mają możliwość przedstawienia ich punktu widzenia zanim władze podejmą umotywowaną decyzję o cofnięciu ich statusu. Jednakie istnieje możliwość odstąpienia od tych gwarancji, w przypadku, gdy powody ustania statusu uchodźcy nie wiążą się ze zmianą warunków, na podstawie których nastąpiło przyznanie statusu uchodźcy .

(26)

W odniesieniu do cofnięcia statusu uchodźcy Państwa Członkowskie powinny zapewnić, że osoby korzystające ze statusu uchodźcy są należycie poinformowane o możliwym ponownym rozpatrzeniu ich statusu oraz o tym, że mają możliwość przedstawienia ich punktu widzenia zanim władze podejmą umotywowaną decyzję o cofnięciu ich statusu.

(27)

Odzwierciedla to podstawową zasadę prawa wspólnotowego, zgodnie z którą od decyzji podjętych w sprawie wniosku o udzielenie azylu oraz w sprawie cofnięcia statusu uchodźcy służą, w rozumieniu art. 234 Traktatu, skuteczne środki prawne przed sądem lub trybunałem. Skuteczność środków, również w odniesieniu do badania odpowiednich faktów, uzależniona jest od, postrzeganego jako całość, systemu administracyjnego i sądowego każdego Państwa Członkowskiego .

(27)

Odzwierciedla to podstawową zasadę prawa wspólnotowego, zgodnie z którą od decyzji podjętych w sprawie wniosku o udzielenie azylu oraz w sprawie cofnięcia statusu uchodźcy służą, w rozumieniu art. 234 Traktatu, skuteczne środki prawne przed sądem lub trybunałem. Decyzje podejmowane w sprawie wniosku o udzielenie azylu powinny podlegać apelacji polegającej na zbadaniu przez sąd zarówno stanu faktycznego, jak i stanu prawnego. Wnioskodawca powinien mieć prawo do tego, że nie zostanie wydalony do czasu wydania przez sąd orzeczenia w przedmiocie prawa pozostania w oczekiwaniu na wynik apelacji.

(28)

Zgodnie z art. 64 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską niniejsza dyrektywa nie uchybia wykonywaniu obowiązków ciążących na Państwach Członkowskich w odniesieniu do utrzymania prawa i porządku oraz ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego.

(29a)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (5) ma zastosowanie do danych osobowych przetwarzanych w ramach stosowania niniejszej dyrektywy. Dyrektywa 95/46/EC ma także zastosowanie do przekazywania danych z Państw Członkowskich do UNHCR w ramach sprawowania przez niego mandatu zgodnie z Konwencją Genewską. Przekazywanie to jest uzależnione od należytego poziomu ochrony danych osobowych w UNHCR.

(29b)

Państwa Członkowskie powinny przewidzieć kary za naruszanie przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy.

(e)

„Organ rozpatrujący” oznacza każdy organ o funkcji podobnej do organu sądowego lub organ administracyjny w Państwie Członkowskim odpowiedzialny za badanie wniosków o udzielenie azylu i właściwy do podejmowania decyzji w pierwszej instancji w tego rodzaju sprawach, z zastrzeżeniem załącznika I;

(e)

„Organ rozpatrujący” oznacza każdy organ sądowy lub administracyjny w Państwie Członkowskim odpowiedzialny za badanie wniosków o udzielenie azylu i właściwy do podejmowania decyzji w pierwszej instancji w tego rodzaju sprawach, z zastrzeżeniem załącznika I;

(g)

„Status uchodźcy” oznacza uznanie przez Państwo Członkowskie obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca za uchodźcę;

(g)

„Status uchodźcy” oznacza uznanie przez Państwo Członkowskie takiego statusu przyznanego wnioskodawcy ;

(h)

„ Małoletni bez opieki”oznaczają osoby w wieku poniżej 18 lat, stanu wolnego, które przybywają na terytorium Państw Członkowskich bez towarzystwa osób dorosłych, odpowiedzialnych za nie w sensie prawnym lub zwyczajowo i pozostają na tym terytorium, dopóki nie są objęte opieką takich osób; obejmuje to również małoletnich, którzy zostają pozostawieni bez opieki po przybyciu na terytorium Państw Członkowskich;

(h)

„ Dziecko bez opieki” lub „samotne dziecko” oznacza osobę w wieku poniżej 18 lat, stanu wolnego, która przybywa na terytorium Państw Członkowskich bez towarzystwa osób dorosłych, odpowiedzialnych za nią w sensie prawnym lub zwyczajowo i pozostaje na tym terytorium, dopóki nie zostanie objęta opieką takich osób; obejmuje to również dziecko , które zostaje pozostawione bez opieki po przybyciu na terytorium Państw Członkowskich; określenie „dziecko bez opieki” odnosi się do dziecka, które zostało rozdzielone z obojgiem rodziców i innymi krewnymi bądź prawnymi lub zwyczajowymi opiekunami; określenie „samotne dziecko” dotyczy dziecka, któremu towarzyszy osoba dorosła niechętna lub niezdolna do wzięcia na siebie odpowiedzialności za długoterminową opiekę nad dzieckiem.

b)

podejmowania decyzji w sprawie wniosku w świetle przepisów regulujących kwestie bezpieczeństwa narodowego, pod warunkiem odbycia poprzedzających ją konsultacji z organem rozpatrującym, dotyczących tego, czy wnioskodawca kwalifikuje się jako uchodźca na mocy dyrektywy Rady 2004/83/WE;

b)

podejmowania decyzji w sprawie wniosku w świetle przepisów regulujących kwestie bezpieczeństwa narodowego, przy jednoczesnym poszanowaniu konwencji międzynarodowych, Karty Praw Podstawowych i wolności osobistych, pod warunkiem odbycia poprzedzających ją konsultacji z organem rozpatrującym, dotyczących tego, czy wnioskodawca kwalifikuje się jako uchodźca na mocy dyrektywy Rady 2004/83/WE;

e)

odmowy pozwolenia na wjazd w ramach procedury, o której mowa w art. 35 ust. 2-5 , z zastrzeżeniem warunków i postanowień określonych w tych ustępach ;

e)

odmowy pozwolenia na wjazd w ramach procedury, o której mowa w art. 35, z zastrzeżeniem warunków i postanowień określonych w tym artykule ;

f)

ustalenia, że wnioskodawca zamierza wjechać lub wjechał do Państwa Członkowskiego z bezpiecznego kraju trzeciego zgodnie z art. 35A, z zastrzeżeniem warunków określonych w tym artykule .

c)

przypadki, w których złożenie wniosku o udzielenie azylu jest uznawane jednocześnie za złożenie wniosku o udzielenie azylu dla małoletniego stanu wolnego .

a)

wnioski były badane, zaś decyzje podejmowane indywidualnie, obiektywnie i bezstronnie;

a)

wnioski były badane, zaś decyzje podejmowane indywidualnie, obiektywnie i bezstronnie zgodnie z niniejszą dyrektywą oraz prawem międzynarodowym dotyczącym praw człowieka i uchodźców;

b)

z różnych źródeł, jak na przykład Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), otrzymywane były precyzyjne i aktualne informacje dotyczące ogólnej sytuacji panującej w krajach pochodzenia osób składających wniosek o azyl oraz, gdzie jest to konieczne, w krajach, przez które przejeżdżały one tranzytem oraz aby takie informacje były udostępniane personelowi odpowiedzialnemu za badanie wniosków i podejmowanie decyzji;

b)

z różnych źródeł, jak na przykład od Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) i innych organizacji społeczeństwa obywatelskiego działających w krajach pochodzenia wnioskodawców , otrzymywane były precyzyjne i aktualne informacje dotyczące ogólnej sytuacji społecznej, prawnej i politycznej, zwłaszcza w zakresie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, panującej w krajach pochodzenia osób składających wniosek o azyl oraz aby takie informacje były udostępniane personelowi odpowiedzialnemu za badanie wniosków i podejmowanie decyzji;

c)

personel badający wnioski i podejmujący decyzje dysponował wiedzą dotyczącą odnośnych norm stosowanych w dziedzinie prawa azylowego dotyczącego uchodźców.

c)

personel badający wnioski i podejmujący decyzje dysponował wiedzą, przeszkoleniem i wskazówkami dotyczącymi właściwych norm stosowanych w dziedzinie prawa azylowego i prawa dotyczącego uchodźców.

b)

Jeżeli to konieczne, muszą one otrzymywać obsługę tłumaczy w celu przedłożenia swojej sprawy właściwym organom. Państwa Członkowskie uznają za konieczne zapewnienie takiej obsługi, przynajmniej gdy organ rozpatrujący wezwie wnioskodawcę na przesłuchanie , o którym mowa w art. 10 i 11, a odpowiednia komunikacja nie może zostać zapewniona bez obsługi przez tłumaczy. W takim przypadku oraz w innych przypadkach, kiedy właściwe organy wezwą wnioskodawcę, koszty obsługi przez tłumaczy będą pokrywane z funduszy publicznych;

b)

jeżeli to konieczne, muszą one otrzymywać obsługę wykwalifikowanych i bezstronnych tłumaczy w celu przedłożenia swojej sprawy właściwym organom. Państwa Członkowskie gwarantują taką obsługę podczas wszystkich przesłuchań, rozpraw odwoławczych oraz innych kontaktów z właściwymi organami, w szczególności tymi , o których mowa w art. 10 i 11 i w sytuacjach, gdy odpowiednia komunikacja nie może zostać zapewniona bez obsługi przez tłumaczy. W tych oraz w innych przypadkach, kiedy właściwe organy wezwą wnioskodawcę, koszty obsługi przez tłumaczy będą pokrywane z funduszy publicznych;

(c)

nie może zostać im odebrana możliwość kontaktu z UNHCR ani żadną inną organizacją działającą w imieniu UNHCR na terytorium Państwa Członkowskiego na mocy umowy z Państwem Członkowskim ;

(c)

muszą mieć skuteczną możliwość kontaktu z UNHCR oraz każdą inną organizacją działającą w imieniu UNHCR lub niezależnie od niej na rzecz osób ubiegających się o azyl na terytorium Państwa Członkowskiego;

d)

w rozsądnym terminie muszą one zostać poinformowane o decyzji organu rozpatrującego w sprawie swojego wniosku o udzielenie azylu. Jeśli radca prawny lub inny radca jest prawnym przedstawicielem wnioskodawcy, Państwa Członkowskie mogą poinformować go o swojej decyzji zamiast informować osobę ubiegającą się o azyl;

d)

w terminie, który nie może przekraczać 6 miesięcy, muszą one zostać poinformowane o decyzji organu rozpatrującego w sprawie swojego wniosku o udzielenie azylu. Jeśli doradca prawny lub inny doradca jest prawnym przedstawicielem wnioskodawcy, Państwa Członkowskie mogą poinformować go o swojej decyzji zamiast informować osobę ubiegającą się o azyl;

d)

właściwe organy mogą przeszukiwać wnioskodawcę oraz przedmioty, które nosi przy sobie;

d)

właściwe organy mogą upewniać się, że wnioskodawca nie stanowi zagrożenia i kontrolować przedmioty, które nosi przy sobie;

aa)

właściwy organ nie ma możliwości przeprowadzenia przesłuchania, ponieważ wnioskodawca, bez uzasadnionych powodów, nie zastosował się do wezwań do stawiennictwa;

ab)

osoba cierpi na zaburzenia psychiczne lub emocjonalne, które uniemożliwiają zwykłe zbadanie jej sprawy;

b)

właściwy organ odbył już spotkanie z wnioskodawcą w celu udzielenia mu pomocy przy wypełnianiu wniosku i przedstawieniu zasadniczych informacji dotyczących wniosku zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 2004/83/WE; lub

c)

organ rozpatrujący, na podstawie pełnego badania informacji przedstawionych przez wnioskodawcę, uważa wniosek za bezzasadny w przypadkach, kiedy zachodzą okoliczności wymienione w art. 23 ust. 4 lit. a), c), g), h) i j).

a)

dopilnowują, żeby osoba prowadząca przesłuchanie była wystarczająco kompetentna, aby uwzględnić osobiste lub ogólne okoliczności towarzyszące złożeniu wniosku, w tym odmienność kulturową i bezbronność wnioskodawcy, w takim stopniu, jaki jest możliwy oraz

a)

dopilnowują, żeby osoba prowadząca przesłuchanie oraz tłumacz odbyli odpowiednie przeszkolenie i posiadali właściwe kompetencje zawodowe oraz umiejętność rzetelnej i starannej oceny osobistych lub ogólnych okoliczności towarzyszących złożeniu wniosku, w tym odmienności kulturowej i bezbronności wnioskodawcy, w takim stopniu, jaki jest możliwy, oraz

b)

dobiorą tłumacza, który jest w stanie zapewnić właściwą komunikację pomiędzy wnioskodawcą a osobą prowadzącą przesłuchanie. Komunikacja taka nie musi koniecznie odbywać się w języku wybranym przez osobę ubiegającą się o azyl, jeśli jest inny język, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że będzie on przez nią zrozumiany oraz w którym jest w stanie się komunikować.

b)

dobiorą tłumacza, który jest w stanie zapewnić właściwą komunikację pomiędzy wnioskodawcą a osobą prowadzącą przesłuchanie. Komunikacja taka nie musi koniecznie odbywać się w języku wybranym przez osobę ubiegającą się o azyl, jeśli jest inny język, który osoba ta rozumie oraz w którym jest w stanie się komunikować.

a)

jedynie na postępowanie przed sądem bądź trybunałem zgodnie z rozdziałem V, nie zaś w przypadku każdej bezpośredniej apelacji lub rewizji przewidzianej w ustawodawstwie krajowym, w tym w ponownym wysłuchaniu apelacji następującej po bezpośredniej apelacji lub rewizji; i/lub

b)

jedynie osobom, które nie posiadają wystarczających środków; i/lub

c)

jedynie radcom prawnym lub innym radcom wyraźnie wyznaczonym w ustawodawstwie krajowym do pomocy i/lub reprezentacji osób ubiegających się o azyl; i/lub

d)

jedynie jeśli istnieje prawdopodobieństwo powodzenia apelacji lub rewizji .

a)

nałożyć ograniczenia finansowe lub czasowe na świadczenie bezpłatnej pomocy i/lub reprezentacji prawnej, o ile takie limity nie ograniczają arbitralnie dostępu do pomocy i/lub reprezentacji prawnej.

a)

ograniczyć kwotę pomocy prawnej do wysokości średnich kosztów pomocy prawnej na każdym odpowiednim etapie postępowania azylowego , o ile takie organiczenia nie utrudniają arbitralnie dostępu do pomocy prawnej i/lub przedstawicielstwa prawnego.

b)

dopilnowują, aby przedstawiciel małoletniego bez opieki miał możliwość poinformowania go o znaczeniu i możliwych skutkach przesłuchania oraz, gdzie stosowne, o sposobie przygotowania do takiego przesłuchania. Państwa Członkowskie zezwolą przedstawicielowi być obecnym na przesłuchaniu, zadawać pytania lub zgłaszać uwagi w ramach ustanowionych przez osobę prowadzącą przesłuchanie .

b)

dopilnowują, aby przedstawiciel dziecka bez opieki miał możliwość poinformowania go o znaczeniu i możliwych skutkach przesłuchania oraz, gdzie stosowne, o sposobie przygotowania do takiego przesłuchania. Państwa Członkowskie zezwolą przedstawicielowi na uczestnictwo w przesłuchaniu, zadawanie pytań lub zgłaszanie uwag.

a)

zgodnie ze wszelkim prawdopodobieństwem osiągnie wiek dojrzały zanim podjęta zostanie decyzja w pierwszej instancji; lub

c)

pozostaje lub pozostawał w związku małżeńskim .

(a)

na dostęp do osób ubiegających się o azyl, w tym osób zatrzymanych lub znajdujących się w strefach tranzytowych lotnisk lub portów;

(a)

na dostęp do osób ubiegających się o azyl, w tym osób zatrzymanych lub znajdujących się w strefach tranzytowych lotnisk lub portów;

(b)

na dostęp do informacji w sprawie indywidualnych wniosków o azyl w trakcie postępowania i w sprawie podjętych decyzji, pod warunkiem, że osoba ubiegająca się o azyl wyrazi na to zgodę;

(b)

na dostęp do informacji w sprawie indywidualnych wniosków o azyl w trakcie postępowania i w sprawie podjętych decyzji, pod warunkiem, że osoba ubiegająca się o azyl wyrazi na to zgodę;

(c)

na przedstawianie swoich opinii dotyczących indywidualnych wniosków o azyl w ramach wykonywania funkcji nadzorczych na podstawie art. 35 Konwencji Genewskiej jakiejkolwiek właściwej władzy w jakimkolwiek stadium postępowania.

(c)

na przedstawianie swoich opinii dotyczących indywidualnych wniosków o azyl w ramach wykonywania funkcji nadzorczych na podstawie art. 35 Konwencji Genewskiej jakiejkolwiek właściwej władzy w jakimkolwiek stadium postępowania.

a)

ujawniają bezpośrednio informacji odnoszących się do poszczególnych wniosków o udzielenie azylu ani do samego faktu złożenia takiego wniosku domniemanemu sprawcy lub sprawcom prześladowania osoby ubiegającej się o azyl.

a)

ujawniają informacji odnoszących się do poszczególnych wniosków o udzielenie azylu ani do samego faktu złożenia takiego wniosku domniemanemu sprawcy lub sprawcom prześladowania osoby ubiegającej się o azyl,

b)

ubiegają się o informacje od domniemanego sprawcy lub sprawców prześladowań w sposób, który może doprowadzić takie osoby do otrzymania bezpośredniej informacji o fakcie złożenia wniosku przez danego wnioskodawcę, oraz narazić na ryzyko integralność fizyczną wnioskodawcy i/lub osób pozostających pod jego opieką lub wolność i bezpieczeństwo członków jego rodziny pozostających w kraju pochodzenia.

b)

ubiegają się o informacje od domniemanego sprawcy lub sprawców prześladowań.

b)

otrzymał na żądanie informacje dotyczące ram czasowych, w jakich należy się spodziewać podjęcia decyzji w sprawie jego wniosku. Informacja taka nie stanowi wobec danego wnioskodawcy zobowiązania Państwa Członkowskiego do podjęcia decyzji w podanych ramach czasowych .

b)

otrzymał na żądanie informacje dotyczące ram czasowych, które nie przekroczą 3 miesięcy, w jakich należy się spodziewać podjęcia decyzji w sprawie jego wniosku.

a)

wnioskodawca, przedstawiając wniosek i stan faktyczny, poruszył jedynie kwestie, które nie mają związku lub mają minimalny związek z badaniem jego kwalifikacji jako uchodźcy na mocy dyrektywy Rady 2004/83/WE; lub

a)

wnioskodawca, przedstawiając wniosek i stan faktyczny, poruszył jedynie kwestie, które nie mają związku z badaniem jego kwalifikacji jako uchodźcy na mocy dyrektywy Rady 2004/83/WE; lub

d)

wnioskodawca wprowadził władze w błąd przedstawiając fałszywe informacje lub dokumenty bądź zatajając odpowiednie informacje lub dokumenty dotyczące swojej tożsamości i/lub narodowości, które mogłyby mieć niekorzystny wpływ na decyzję ; lub

d)

wnioskodawca, z oszukańczym zamiarem , wprowadził władze w błąd przedstawiając fałszywe dokumenty dotyczące swojej tożsamości i/lub narodowości; lub

e)

wnioskodawca złożył inny wniosek o udzielenie azylu zawierający inne dane osobowe; lub

e)

wnioskodawca, z oszukańczym zamiarem , złożył inny wniosek o udzielenie azylu zawierający inne dane osobowe; lub

f)

wnioskodawca nie przedstawił informacji pozwalających ustalić z wystarczającą pewnością jego tożsamość bądź narodowość, lub jest prawdopodobne, że, w złej wierze, zniszczył lub pozbył się dokumentu tożsamości lub dokumentu podróży, który mógłby dopomóc w ustaleniu jego tożsamości lub narodowości; lub

f)

wnioskodawca, z oszukańczym zamiarem , nie przedstawił informacji pozwalających ustalić z wystarczającą pewnością jego tożsamości bądź narodowości, lub jest prawdopodobne, że w złej wierze zniszczył lub pozbył się dokumentu tożsamości lub dokumentu podróży, który mógłby dopomóc w ustaleniu jego tożsamości lub narodowości; lub

g)

wnioskodawca przedstawił niespójne, sprzeczne, nieprawdopodobne lub niewystarczające wyjaśnienia, które czynią w sposób oczywisty nieprzekonującym jego wniosek w odniesieniu do tego, że był obiektem prześladowań w rozumieniu dyrektywy 2004/83/WE; lub

o)

wniosek został złożony przez małoletniego nie pozostającego w związku małżeńskim , do którego mają zastosowanie postanowienia art. 5 ust. 4 lit. c), po uprzednim odrzuceniu w drodze decyzji wniosku rodziców lub rodzica odpowiedzialnego za małoletniego, zaś nie wniesiono żadnych nowych elementów odnoszących się do jego szczególnej sytuacji osobistej ani sytuacji w jej kraju pochodzenia.

o)

wniosek został złożony przez dziecko , do którego ma zastosowanie art. 5 ust. 4 lit. c), po uprzednim odrzuceniu w drodze decyzji wniosku rodziców lub rodzica odpowiedzialnego za małoletniego, zaś nie wniesiono żadnych nowych elementów odnoszących się do jego szczególnej sytuacji osobistej ani sytuacji w jej kraju pochodzenia.

a)

wstępne badanie dla potrzeb postępowania w rozważanych sprawach mieszczących się w ramach postanowień sekcji IV;

b)

procedury dla potrzeb postępowania w rozważanych sprawach mieszczących się w ramach postanowień sekcji V.

c)

państwo niebędące Państwem Członkowskim jest uważane za bezpieczny dla wnioskodawcy kraj trzeci, na mocy art. 27;

f)

wnioskodawca złożył identyczny wniosek po ostatecznej decyzji ;

fa)

wnioskodawca, który ma być wydalony z terytorium, na którym nielegalnie zamieszkuje, wnosi o udzielenie mu azylu.

a)

życie i wolność tej osoby nie są zagrożone z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych ; i

a)

ratyfikacja i praktyczne wdrożenie Konwencji Genewskiej oraz innych międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka, zwłaszcza w odniesieniu do zasady niewydalania ; i

b)

przestrzegana jest zasada niewydalania zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskiej; i

b)

przestrzegana jest w szczególności zasada niewydalania zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskiej; i

a)

zasadom wymagającym związku pomiędzy osobą ubiegającą się o azyl a danym państwem trzecim, w oparciu o który udanie się do tego państwa jest rozsądne dla tej osoby;

a)

zasadom wymagającym znaczącej więzi pomiędzy osobą ubiegającą się o azyl a danym państwem trzecim, w oparciu o który udanie się do tego państwa jest rozsądne dla tej osoby;

c)

zasadom pozwalającym, zgodnie z prawem międzynarodowym, na odrębne badanie, czy dany kraj trzeci jest bezpieczny dla konkretnego wnioskodawcy, które przynajmniej pozwolą wnioskodawcy na odwołanie się od zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego na takiej podstawie, że będzie tam poddany torturom, okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karze.

c)

zasadom pozwalającym, zgodnie z prawem międzynarodowym, a zwłaszcza z Konwencją Genewską, na odrębne badanie, czy dany kraj trzeci jest bezpieczny dla konkretnego wnioskodawcy

ca)

przepisy umożliwiające obalenie przez osoby ubiegające się o azyl domniemania bezpieczeństwa, w tym w pierwszej instancji, nawet jeżeli wniosek o azyl jest rozpatrywany w trybie pierwszeństwa lub trybie przyspieszonym.

–1.

a)

prześladowaniom określonym w art. 9 dyrektywy Rady 2004/83/WE; ani

b)

torturom lub nieludzkiemu bądź poniżającemu traktowaniu lub karom.

—

może pozostać na granicy lub w strefie tranzytowej Państwa Członkowskiego, bez uszczerbku dla art. 6; i

—

musi zostać bezzwłocznie powiadomiona o swoich prawach i obowiązkach, jak zostało to opisane w art. 9 ust. 1 lit. a); i

—

ma dostęp, jeśli konieczne, do obsługi przez tłumacza, jak zostało to opisane w art. 9 ust. 1 lit. b); i

—

zanim właściwy organ podejmie decyzję w ramach takiej procedury, odbywa przesłuchanie dotyczące swojego wniosku o udzielenie azylu z osobami dysponującymi odpowiednią wiedzą o odnośnych normach stosowanych w dziedzinie prawa arylowego i dotyczącego uchodźców, jak zostało to opisane w art. 10-12; i

—

może skonsultować się z radcą prawnym bądź innym radcą dopuszczonym do takiej działalności lub posiadającym odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego, jak zostało to opisane w art. 13 ust. 1; i

—

ma wyznaczonego przedstawiciela w przypadku małoletnich bez opieki, jak zostało to opisane w art. 15 ust. 1 chyba, że ma zastosowanie art. 15 ust. 2 lub 3.